ตอนที่ 83 หารือการแต่งงาน

ตกเย็นท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดลงจนโดยรอบนั้นเริ่มมีแสงสว่างจากทางเดินที่มีหลอดไฟตามทาง แอนนาเบ็ธลงไปส่งผู้เป็นพ่อของเธอที่ป้ายรถเมลที่อยู่ใกล้ ๆ ส่วนเด็ก ๆ บ้านแจ็กสันก็ช่วยพากันจัดห้องนั่งเล่นนำโซฟา โต๊ะเล่น ชั้นต่าง ๆ ให้ห้องนั่งเล่นหลบไปไว้โซนห้องเก็บของของคนเป็นย่า แต่ระหว่างเก็บของมีทะเลาะกันเล็ก ๆ น้อย ๆ

 

“เฮ้! มาร์โค อย่ายกแต่ของเบาสิเฟ้ย!!”

“เรื่องสิ! จะยกอ่ะ!” มาร์โคไม่สนใจแล้วเดินไปต่อพร้อมกับโต๊ะเล็กเอาไปเก็บ

สองแฝดตัวเท่ากันเดินมาหาคนเป็นพี่ชายด้วยการที่กำลังช่วยขนหมอน ผ้าห่มมาให้อย่างไม่บ่นอะไร ก่อนจะมาอยู่ข้าง ๆ พี่ชาย

“พี่โอราอุสค่ะ พวกเรายกผ้าห่มมาแล้วค่ะ!” น้ำเสียงอันสดใสของโพรทาเลียกล่าวพูดกับพี่ชายด้วยการเงยหน้ามองเขา

“หนูหยิบหมอนมาให้ค่ะ”

 

โอราอุสก้มมองน้องสาวทั้งสองคนที่ตอนนี้ตัวเท่ากันแล้ว โพรทาเลียกลับร่างเดิมระหว่างที่เพอร์ซีย์กำลังอธิบายเรื่องพ่อของลูกโพรทาเลีย เธอก็กลับร่างจนทุกคนตกใจเล็กน้อย ตอนนั้นเลยต้องพาไปเปลี่ยนเสื้อใหม่จนทั้งสองคนเหมือนกันมากขึ้น โอราอุสฉีกยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะรับของจากน้อง ๆ

 

“ขอบใจทั้งสองคนมาก ๆ เลยนะ” โอราอุสวางของแล้วลูบหัวน้องสาวทั้งสองคน

“คิก ๆ” ทั้งสองมองหน้ากันแล้วได้แต่ยิ้มให้กันและกัน

ระหว่างที่กำลังจัดที่นอนกันนั้น โพรทาเลียก็หันไปเห็นคนเป็นพ่อโดนเทพทั้งสองเรียกลงไปข้างล่างด้วยท่าทางที่ซีเรียลสักเล็กน้อยว่าพวกเขามีเรื่องอะไรกันจนพวกเขาออกไปตรงทางเดินที่มีทางออกลงไปข้างล่างชั้นหนึ่งจนโพรทาเลียเอ่ยถามพี่ชายที่อยู่ข้าง ๆ

“พี่ค่ะ คุณปู่กับคุณยายพาพี่ ๆ ไปกันนะ?”

“หือ?” โอราอุสหันไปมองทางที่น้องสาวมองเมื่อกี้ แต่เขาก็ไม่เห็นแล้ว ”คงจะไปคุยธุระกันละมั้ง?”

“อ๋อ...เหรอ?” แต่สายตาของโพรทาเลียก็แอบสงสัยอยู่ดีว่าผู้ใหญ่ทำอะไรกันจนเธอคิดบางอย่างใด

 

ชั้นล่างที่เป็นร้านอาหารพวกโพไซดอนเรียกเพอร์ซีย์มาจับกลุ่มนั่งจุดหนึ่งในร้าน ไม่นานแอนนาเบ็ธก็กลับมาหลังจากส่งคนเป็นพ่อของเธอ เธอมานั่งข้าง ๆ สามีของเธอ พวกเขาคุยเรื่องเหตุการณ์ก่อนหน้าว่ามีพวกปีศาจแฝงมาให้ค่ายเกือบครึ่งหนึ่ง แล้วเป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องนี้ ทำเอาพวกเทพแตกตื่นตอนที่ได้ยิน แล้วบางคนเศร้าใจที่ลูกของตนบางคนเสียชีวิต เพราะพวกปีศาจพวกนั้น เลยทำให้ต้องมาแจ้งให้เพอร์ซีย์ที่เป็นคนดูแลค่ายช่วยจัดการให้มากกว่า แล้วเดียวเฮเฟตัสจะมาจัดการเรื่องความปลอดภัยมากขึ้นกว่าเดิม แต่เรื่องทุกอย่างที่โพไซดอนกับอาธีน่าเอามาบอกก็เป็นคำสั่งของซุสเมื่อรู้ว่าเขาจะลงมาโลกมนุษย์เพื่อหาหลาน ๆ ทำเอาเขาเหมือนคนส่งสาส์นไม่มีผิด

 

“เรื่องที่คุยก็เท่านี้ล่ะ เพอร์ซีย์ หลังจากนี้ก็ดูแลดี ๆ ละทั้งสองคน”

“ครับ/ค่ะ” ทั้งสองคนตอบรับคำสั่ง

พอพูดคุยถึงเรื่องสำคัญเสร็จนั้น โพไซดอนก็รู้สึกเหมือนมีเรื่องจะคุยกับลูกชาย

“เพอร์ซีย์...”

“ครับ?” เพอร์ซีย์หันไปมองคนเป็นพ่อที่เรียกเขา

“ไม่สนใจให้เจ้าเด็กจูปิเตอร์นั้นแต่งงานกับโพรทาเลียหรือ?”

“!!”

สองสามีภรรยาต่างตาลุกวาวกับคำพูดของเทพโพไซดอนที่เสนออะไรที่มันไม่เข้าท่าเลย ก่อนที่เพอร์ซีย์จะลุกขึ้นทุบโต๊ะอย่างไม่ชอบใจ

“นี่พ่อพูดอะไร? ให้โพรทาเลียแต่งงานกับเด็กเปรตนั้นเนี่ยนะ?”

“ทำไมล่ะ? เจ้าไม่ได้คิดถึงจุดหนึ่งเลยสินะ ว่าถ้าโพรทาเลียโดนแซเทิร์นจับตัวไปอีกครั้งแล้วแซเทิร์นให้ลูกของมันทำมิดีมิร้ายกับเด็กคนนั้น เจ้าจะรู้สึกยังไง?”

“อึ้ก!!”

 

โพไซดอนพูดแบบนั้นทำให้เพอร์ซีย์เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายสื่อถึงสิ่งที่เคยเห็นในความทรงจำของลูกสาวว่าเจ้าลูกชายของแซเทิร์นจ้องจะเขมือบลูกเขาไปเป็นเมียของมันตั้งกี่ครั้ง พอนึกถึงภาพพวกนั้นทำให้เขาโกรธมาก เขายอมนั่งลงกับที่เหมือนเดิม โพไซดอนจ้องมองลูกชาย เขาก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายโกรธเรื่องที่เขาเสนอ แต่มันก็เป็นทางเดียวทำให้หลานสาวปลอดภัยด้วย

 

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบใจ เพอร์ซีย์ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นโพรทาเลียก็เหมือนศพตายทั้งเป็นเลยนะ”

“ผมจะไม่ยอมให้ลูกสาวเป็นแบบนั้นแน่ ๆ”

“งั้นก็ลองเอาไปคิดดูว่าเด็กคนนั้นผูกมัดกับใครสักคน เจ้าพวกนั้นก็ไม่สามารถมายุ่งได้ ถ้าการผูกมัดเกิดจากการสาบานต่อแม่น้ำสติ๊กซ์”

“จริงด้วย...!”

 

เพอร์ซีย์นึกถึงคำสาบานต่อแม่น้ำสติ๊กซ์ทันที เพราะพวกเทพชอบใช้กัน แล้วก็ถ้าผิดสัญญามันก็มีหลายอย่างที่ส่งผลต่อตัวเองเช่นกัน มันก็ลำบากจุดหนึ่งสำหรับคนที่จะสาบานต่อสิ่งที่ทำผิดได้เช่นกัน อาธีน่าได้ฟังก็คิดถึงสิ่งที่อีกฝ่ายพูดก็จริงของโพไซดอน คำสาบานดี แต่ไม่ดีเสนอไป

 

“ฉันก็ค้าน! โพไซดอน”

“อะไรกัน? อาธีน่า ความคิดของข้าก็ดีออก”

“คำสาบานนั้นก็สามารถแหกกฎได้ เหมือนที่พวกท่านทำเนี่ยนะ!?”

โพไซดอนสะดุ้งขึ้นมาในทันใดที่อีกฝ่ายพูดถึงกับไม่พูดต่อเลย

“แม่คิดว่าควรใช้วิธีไหนแทนหรือคะ?”

“ก็...” อาธีน่าคิดอยู่สักระยะ ก่อนจะนึกบางอย่างได้ “การสาปแช่งไง”

“สาปแช่ง!?”

“ใช่ แต่ก็ไม่เชิงเป็นการสาปแช่ง แต่เป็นการอวยพรในเชิงข้อห้าม เทพอวยพรทีไรก็มีปัญหาเหมือนกันนั้นล่ะ อย่างตอนสาบานตอนแต่งงานก็ให้พวกเทพจัดการอย่างอวยพรว่าอย่าให้มิผู้ใดมาแตะต้องพวกเขาทั้งสอง ใครมาแตะต้องจะร้อนเหมือนโดนเผาไหม้ แบบนี้ก็น่าสนใจนะ”

“โอ้...เป็นความคิดที่เจ๋งดีนะ!” โพไซดอนพูดอย่างถูกใจเลย

“ก็ยังดีกว่าความคิดของเทพบ้า ๆ แถวนี้ละกัน”

โพไซดอนหันขวับไปมองคนข้าง ๆ ที่พูดแบบนั้นกับเขา “เจ้าว่าไงนะว่า เทพบ้าเหรอ?”

“เปล่านี่”

 

อาธีน่าหันหน้าหนีอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรว่าตัวเองว่าอีกฝ่าย โพไซดอนไม่ชอบใจเลยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คนที่ไม่ชอบใจอยู่แล้วยังจะมาโดนด่าอีก ทำเอาคนเป็นลูกทั้งสองจ้องมองคนเป็นพ่อแม่ที่กำลังจะทะเลาะกัน เป็นใครจะไปเชื่อว่าเทพทั้งสองมานั่งข้างกันได้แบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเพอร์ซีย์กับแอนนาเบ็ธแต่งงานกัน คงไม่ได้มาเห็นภาพนี้บ่อย ๆ แน่ โพไซดอนจะเตรียมตัวกลับเขาก็เตรียมลุกขึ้น

 

“เอาล่ะ ๆ พวกเราคงต้องกลับไปมั้งแล้วล่ะ ต้องทำงานของตนเองที่ถูกส่งมาอีก”

“ใช่ งั้นพวกเราไปก่อนนะ”

อาธีน่าลุกขึ้นออกจากเก้าอี้แล้ว มายืนตรงจุดที่ไม่มีอะไรแล้วหันมาโบกมือให้ลูกสาว แอนนาเบ็ธโบกมือตอบกลับ ก่อนที่จะเกิดแสงสว่างแล้วเทพีก็หายไป โพไซดอนพอเห็นว่าอีกฝ่ายไปแล้วเขายังไม่ไปไหนก่อนจะเดินไปหาลูกชายและลูกสะใภ้

“ข้าว่าจะให้พวกเจ้าก็ลืมไปหลายครั้ง”

“หือ? จะให้อะไรนะ พ่อ?”

“จริงด้วยค่ะ? ท่านจะให้อะไรเรากัน?”

โพไซดอนตวัดมือลงแล้วขึ้นมามีสิ่งที่บางเหมือนกระดาษโผล่มา ก่อนที่เขาจะส่งให้ลูกชายรับไป

“หือ?” เพอร์ซีย์จ้องมองกระดาษที่พ่อให้มาก่อนจะเห็นว่าสิ่งนี้คือตั๋วปริศนาสองใบ เพอร์ซีย์ชูขึ้นมาแล้วยกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยว่ามันคืออะไร “นี่คือ...?”

“เห็นว่า 20 ปีมานี่พวกเจ้าไม่ได้พักผ่อนมานานแล้วนี่น่า หรือว่าเป็นของเล็ก ๆ น้อย ๆ จากพ่อสามีละกันนะ”

“ตายจริง! นี่มันโรงแรมระดับห้าดาวในกรุงกรีซเลยนะ เพอร์ซีย์”

“ห๊า? นี่พ่อจองไว้ให้พวกเราเหรอ?”

“เปล่า พวกเจ้าว่างเมื่อไรก็ไปละกันนะ ตั๋วพวกนี้ไม่มีกำหนดว่าจะหมดอายุเมื่อไรนะ”

“ว้าวววว ขอบคุณค่ะ ท่านโพไซดอน” แอนนาเบ็ธยิ้มอย่างชอบใจในทันที

“พ่อสามี ๆ สิ ลูกสะ-”

“เจ้า! กล้าดียังไงให้ของขวัญสองคนนั้นก่อนข้ากัน!?”

อาธีน่าโผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ เมื่อสัมผัสได้ว่าโพไซดอนทำแต้มให้ลูกตัวเองและลูกสาวของนาง ทำให้คนที่กลับไปแล้วต่างแตกตื่นจนต้องรีบย้อนกลับมา

“เปล่าซะหน่อย” โพไซดอนทำหน้าอย่างไม่รู้ไม่เห็น

อาธีน่ากำหมัดอย่างไม่พอใจเจ้าเทพขี้ประจบคนนี้จริง ๆ ก่อนจะตกดิ่งไปอย่างสายฟ้าแลบไปหาลูกสาว

“แอนนาเบ็ธ!!”

“ค่ะ!!”

อาธีน่าส่งตั๋วให้กับมือของลูกสาวทันที “นี่ตั๋วของแม่เอาไว้พักผ่อนที่กรีซมีตั้งแต่ร้านนวด ร้านอาหาร ร้านอะไรอีกมากที่แม่อยากให้เจ้าได้พักมั้ง!”

 

แอนนาเบ็ธฟังสิ่งที่แม่พูดออกมา ทำเอาเธอน้ำตาซึมไปเลยครั้งแรกที่แม่ของเธอหันมาสนใจกัน ตั้งแต่เกิดเธอไม่เคยมีแม่อยู่ข้างกายเลยสักครั้ง แต่มาตอนนี้เริ่มที่จะได้อยู่ข้าง ๆ กัน หลังจากปลดล็อคกฏที่ห้ามเจอลูกหลาน เทพบางองค์ก็แอบไปหาลูกของตน บางองค์ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำถึงจะปลดล็อกแล้วก็ตามที แต่ยังดีที่แม่ของเธอห่วงลูกทุกคนถึงจะไม่ค่อยมาหา แต่ก็มาพร้อมกับคำห่วงใยเสมอจนพวกเขาเหล่าสายเลือดอาธีน่าก็ยังรักคนเป็นแม่ไม่เปลี่ยนแปลง

 

“ขอบคุณค่ะ คุณแม่”

คำขอบคุณของลูกสาวทำให้ผู้เป็นแม่ยิ้มแก้มปริจนทำให้คิดเลยว่าคนที่เอาแต่ขมวดคิ้วต่อหน้าลูกเขยนั้นจะยิ้มได้แบบนี้ ทำเอาเพอร์ซีย์ที่อยู่ข้าง ๆ แอบยิ้มไม่ได้เลยจนต้องยิ้มออกมา แต่ทว่าสายตาของเทพีก็จ้องเขาจนต้องหุบยิ้มไปเลย พอจบธุระอาธีน่ากำลังจะกลับ แต่เธอก็ยื่นมือไปจับหูของโพไซดอน

“เจ้ารีบกลับไปเดียวนี่! อย่าคิดจะมาทำแต้มอะไรอีกนะ!!”

“โอ๊ย! โอ๊ย! ใครมันจะทำแต้มกัน เจ้าบ้าหรือเปล่าเนี่ย!?” โพไซดอนโวยวาย

อาธีน่าดูไม่สนใจอะไรก่อนจะลากอีกฝ่ายให้กลับไปยังท้องทะเลที่เป็นอาณาเขตของอีกฝ่าย ก่อนที่นางจะหันกลับมาโบกมือลาอีกครั้งแล้วก็หายตัวไปเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น

 

‘ทำไมมองแล้วเหมือนภรรยาลากสามีกลับบ้านกัน?’ เพอร์ซีย์กับแอนนาเบ็ธคิดพร้อมกัน

 

เพอร์ซีย์ถอนหายใจเหนื่อยกับเทพทั้งสองคนที่ชอบแซงความดีความชอบตลอดจริง ๆ พอเรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว เขาหันไปมองภรรยาที่กำลังจ้องมองตั๋วทั้งสี่ใบที่คนเป็นพ่อสามีและผู้เป็นแม่ให้ จนเธอยิ้มกริบจนอย่างมีความสุขที่เธอได้รับของขวัญที่ดีมาก ๆ เพอร์ซีย์เห็นใบหน้าของภรรยาเขาก็มีความสุขแล้ว เขาเขยิบเข้าหาภรรยาแล้วโอบเอวของเธอ

 

“มีความสุขมากเลยนะ ได้ตั๋วไปเที่ยวแบบไม่ต้องจ่ายแบบนี้นะ”

“แหม ๆ เราไม่มีเวลาได้ไปเที่ยวนี่น่า~” แอนนาเบ็ธหันไปยิ้มอย่างมีความสุข

“หึ ๆ ก็จริงนะ เราค่อยหาโอกาสหนีลูก ๆ ไปเที่ยวละกันนะ” เพอร์ซีย์หอมแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ ”เอาล่ะ เราก็กลับขึ้นข้างบนไปพักผ่อนเลยดีกว่านะ เดียวพรุ่งนี้เราจะได้เดินทางกลับกัน”

“อืม ๆ ฉันฝากค่ายไว้กับเจสันด้วยเนี่ยสิ” แอนนาเบ็ธนึกถึงก่อนเดินทางมาว่าตัวเองขอให้เจสันดูแลค่ายให้

“หือ? เจ้าบ้านั้นดูแลค่ายเหรอ?” เพอร์ซีย์ยกมือขึ้นมาลูบปลายคางที่มีหนวดสักเล็กน้อย ก่อนจะคิดบางอย่างขึ้นมาแล้วฉีกยิ้มอย่างคนบ้า “งั้นให้หมอนั้นดูแลค่ายสักสองสามวันละกัน!!!”

“หือ? นี่จะโยนหน้าที่ตัวเองให้หมอนั้นเลยเหรอ?”

“แหม ๆ เราไม่ได้ออกมาข้างนอกนานแล้วนะ สักวันสองวันคงไม่มีปัญหาเนอะ” เพอร์ซีย์ยิ้มให้ภรรยามีความสุข

“โธ่ นายนี่น่า ตามใจละกัน โดนเจสันว่าอะไรฉันก็ไม่เกี่ยวนะ”

“เธอนี่เปลี่ยนไปเยอะจริง ๆ”

 

เพอร์ซีย์มองภรรยาที่เปลี่ยนไปเยอะกว่าแต่ก่อนมาก ๆ ตั้งแต่นิสัยที่จะรับผิดชอบทุกอย่างแต่ตอนนี้ปล่อยวางอะไรหลายอย่างจนไปถึงรูปลักษณ์ภายนอกของอีกฝ่าย เมื่อก่อนแค่สาวผิวแทนเหมือนสาวแคลิฟอร์เนียคนคนหนึ่ง แต่ตอนนี้กลายเป็นสาวผิวขาวหิมะเหมือนสาวอเมริกามากกว่าเดิมอีก แต่ถึงจะเปลี่ยนไปยังไงเขาก็รักอีกฝ่ายมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

 

“นายก็ด้วยล่ะ พ่อหนุ่มซื่อบื้อ”

 

แอนนาเบ็ธได้ยินคำพูดของสามีเธอก็เงยหน้ามองอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปมากกว่าครั้งแรกที่เธอเจอเขาที่เป็นเด็กตัวเล็กไม่ชอบฟังใคร ทำอะไรก็ต้องทำให้ได้ แล้วเป็นเด็กผู้ชายที่เธอไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่วันแรก ๆ แต่เธอไม่นึกว่าวันนี้เธอได้จะเป็นภรรยาและแม่ของลูกอีกฝ่าย ยิ่งตอนนี้เพอร์ซีย์มีความรับผิดชอบมากขึ้นถึงบางครั้งจะทำตัวเป็นเด็กอยู่บ้าง แล้วเรื่องรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายทำเอาเธอเขินสักเล็กน้อยที่เขาตัวสูง ร่างกำยำกว่าแต่ก่อนจนทำให้เด็กสาวในค่ายต่างพากันชื่นชอบจนเธอก็มีหึงบางแต่ยังไงก็ตามที

 

“ถึงจะหล่อขึ้นยังไง แต่ก็เป็นสามีของฉันล่ะนะ” แอนนาเบ็ธยิ้มเยาะอย่างมีความสุข

แต่คนที่อยู่ข้าง ๆ กับเขินขึ้นมา เพราะความคำพูดของภรรยานี่ล่ะ เขาก็โอบกอดเธอในทันที

“เธอก็เหมือนกัน สวยขึ้นทุกวัน เธอก็ยังเป็นภรรยาของฉันนะ” เพอร์ซีย์หอมแก้มภรรยาอย่างรักใคร่

“ตายจริง~ เพอร์ซีย์ ไม่เอานะ” แอนนาเบ็ธตีสามีสักเล็กน้อย

 

ทั้งสองมองหน้ากันก็แสดงความรักสักเล็กน้อยจนทำให้คนที่เห็นนั้นถึงกับมองด้วยสายตาที่เบื่อหน่ายกับสองสามีภรรยาคู่นี้ที่อายุตั้งขนาดนี้แต่ยังมาแสดงความรักที่หวานจนน่าอิจฉาทุกครั้งจริง ๆ พวกเขามาดูเนื่องจากก่อนหน้านั้น โพรทาเลียแอบทำท่าทางแปลก ๆ ด้วยการเอาหูแนบกับพื้นทำให้พวกเขาสงสัยจนต้องถามเลยได้รู้อะไรบางอย่างว่าโพรทาเลียจะโดนจับแต่งงานกับใครสักคนที่เป็นสายเลือดของจูปิเตอร์ ทำเอาเธอหน้าแดงจนสงสัยว่าคนที่ว่าเป็นใคร พวกเขาที่ได้ยินจึงจะลงมาจะพูดกับพ่อแม่ แต่ทว่ามาเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นเขา จนสองสามีภรรยากำลังจะเตรียมหันกลับไปที่บันไดก็ต้องตกใจสิ่งที่เห็นนั้นก็คือ ลูกชายทั้งสี่กำลังมองพวกเขาด้วยสายตาเบื่อหน่ายสุด ๆ

 

“เห้ย!! เด็ก ๆ มาทำอะไรกันนะ?” เพอร์ซีย์ถึงกับตาค้างเลยที่เห็นลูก ๆ สี่คนกำลังนั่งอยู่ตรงบันได แถมมองเขาด้วยสายตาเบื่อหน่ายอะไรกันสักอย่าง

“เฮ้อ...จะมาถามอะไรสักหน่อย แต่มาเห็นสภาพนี้ไม่อยากถามต่อเลย...ขึ้นไปหาอลิซ่าเบ็ธดีกว่า” โอราอุสลุกขึ้นเปิดประตูเข้าบ้านไปหาแฟนสาวดีกว่า

“ไม่อายฟ้าตอนค่ำคืนเลยนะ พ่อแม่”

“อายุตั้งเลขสี่ยังรักกันก็คือว่าดีแล้วนี่น่า แต่รักให้พอดีนะครับพ่อแม่ เดียวมีน้องเพิ่มเราจะต้องมารับบทพี่ ๆ อีกนะครับ”

“บ้า! ลูก ๆ นี่มัน! กลับขึ้นข้างบนไปเลย!” แอนนาเบ็ธหน้าแดงทันทีที่ลูก ๆ พูดแบบนั้นออกมา

พวกเด็กต่างรีบเดินหนีกันขึ้นข้างบนไปในทันใด เพอร์ซีย์ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น

“เจ้าพวกนี้ตั้งแต่เด็กจนโตก็เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ”

“ก็ดีกว่าลูกเปลี่ยนไปจนไม่เข้าหาเรานะ” แอนนาเบ็ธจ้องมองลูก ๆ ที่กำลังเดินขึ้นไป

“ก็จริงนะ...แต่ว่า...โพรทาเลียตอนนี้กำลังรับบททดสอบอะไรอยู่นะ?”

“ไม่รู้สินะ...แต่ฉันห่วงลูกว่าไม่อยู่กับเรานาน ๆ แกจะจิตตกอีกนะ”

เพอร์ซีย์ฟังที่อีกฝ่ายพูดเขาก็ยกมือขึ้นมาโอบไหล่ภรรยาเบา ๆ “ลูกเข้มแข็งจะตายไม่มีทางเป็นอย่างที่เธอพูดแน่ ๆ”

“เฮ้อ...ก็ให้เป็นแบบนั้นละกัน งั้นเราขึ้นข้างบนกันเถอะ”

“อืม ไปกันเถอะ”

 

ทั้งสองคนต่างพากันขึ้นไปข้างบนก็เห็นเด็ก ๆ กำลังนั่งดูหนังกันอย่างมีความสุขบนเตียงที่มาวางตรงข้างหน้าแล้ว พ่อแม่เห็นก็มีความสุขที่ลูก ๆ กำลังมีความสุขกัน แต่ที่ทำให้จ้องมองก็คือพ่อแม่ของเพอร์ซีย์กำลังเอาใจเหลนกันด้วยการป้อนขนมให้อย่างมีความสุข จนพวกเขาสองคนที่เป็นตายายอิจฉาขึ้นมาในทันที ก่อนจะเข้าร่วมวงด้วยในทันที

 

ทางด้านนอกกำลังมีความสุขกับช่วงเวลาอันแสนสงบสุข ยกเว้นคนที่อยู่ส่วนลึกของจิตใจอย่างโพรทาเลียที่กำลังวิตกกังวลกับการสร้างเมล็ดพันธุ์ เธออุตส่าห์สร้างเมล็ดพันธุ์ของกระบองเพชรสำเร็จ แต่โดนปฏิเสธว่าง่ายไป ทำเอาโพรทาเลียโกรธเคืองเป็นอย่างมากก่อนจะมานั่งร้อนฉ่าอยู่ในทะเลในร่างเด็กวัยสิบขวบ ทำให้เธอรู้ว่ายาที่เธอกินอาจจะหมดฤทธิ์ไปแล้วนั้นเอง แต่เสื้อผ้าเธอก็ตัวใหญ่จนเกินไปจนเธอต้องถอดออก

 

“อากาศก็ร้อน...ยังมาเจอเสื้อผ้าผู้ใหญ่ที่ตัวใหญ่จนร้อนอีก...อยากได้ชุดเด็กจริง ๆ”

โพรทาเลียพูดไม่กี่นาทีก็มีชุดที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ โพรทาเลียประหลาดใจที่จู่ ๆ ก็มีเสื้อผ้าโผล่ออกมา

“หรือว่า...เจ้ารัลส่งมา...หรือ...”

เธอจ้องมองก่อนจะหลับตาแล้วนึกถึงพิซซ่าที่อยากกิน ก่อนที่อาหารจะออกมา โพรทาเลียเห็นก็ตกใจจริง ๆ

“อ๋อ...นี่ร่างเรานี่น่า อาจจะจินตนาการได้ตลอดนี่น่า...เหอะ ๆ นั่งกินอาหารก่อนดีกว่า”

โพรทาเลียเปลี่ยนจากการปวดหัวมาใส่ใจกับอาหารการกินตอนนี้ยังจะดีกว่า แต่เธอจ้องมองพื้นทะเลทราย เธอนึกถึงตอนที่รัลปฏิเสธการสร้างเมล็ดพันธุ์ของเธอไปครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะตะโกนออกมา

 

“อ๊ากกกกกกกกกกก ร้อนแบบนี้จะปลูกอะไรกัน!! กระบองเพชรก็ไม่ได้ ไปตายซะ รัลลลลลลลลลลลลลลลลล!!”

 

จบตอนที่ 83 โปรดติดตามตอนที่ 84 ต่อไป