ตอนที่ 5 ฝันประหลาด

โทมัสเดินมาอยู่หน้าประตูบ้านหมายเลขสิบเอ็ดที่บ่งบอกถึงบ้านของสายเลือดเฮอร์มีสที่เป็นเทพแห่งการค้า โจร นักเดินทาง กีฬา และข้ามแดน มัคคุเทศก์ที่เดินทางสู่โลกบาดาลได้อีก นอกจากนี้โทมัสก็บอกอีกว่าบ้านหลังนี้มีนโยบายที่เทพเฮอร์มีสจะช่วยอุปการะเด็ก ๆ ที่ยังไม่มีบ้านอยู่ ระหว่างที่พ่อแม่เทพของเด็ก ๆ ยังไม่ระบุตัวตนว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของตน แต่บางทีเฮอร์มีสสนใจเด็กคนไหน เขาก็จะรับเป็นลูกโดยทันที บางครั้งก็ทำให้พ่อแม่เทพเด็กบางคนไม่ชอบใจที่เฮอร์มีสทำแบบนั้น

 

แต่คำว่าเทพสำหรับโพรทาเลียมันไม่น่าไว้ใจเสมอไป โทมัสค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปข้างใน เสียงเจี๊ยวจ้าวดังไปทั้งบ้านหลังนั้น เมื่อโพรทาเลียเดินเข้าไปเธอก็เห็นได้สภาพที่แตกต่างกว่าภาพบ้านที่มีแค่ชั้นเดียวข้างในบ้านนั้นมีสองชั้นแล้วเหล่าเด็กวัยรุ่นเต็มไปทั้งบ้านหลังนั้น ทุกคนกำลังคุยกับอย่างสนุกหรือกำลังเล่นต่อสู้กันอย่างสนุก โทมัสเห็นสภาพภายในบ้านที่ดูเลอะเทอะมาก ๆ จนเขาต้องกระแอมเล็กน้อยให้ทุกคนฟันมาสนใจ

 

“อะแฮ่ม!!”

 

เสียงกระแอมของโทมัส ทำให้ทุกคนหันไปมองพวกเขาต่างพากันรีบเก็บข้าวของของตนเองที่เลอะเทอะตามทาง โพรทาเลียเห็นความเร็วของทุกคนช่างน่าประทับใจ ก่อนที่พวกเขาจะมายื่นอยู่ปลายเตียงตัวเองกัน แล้วสายตาทุกคนหันไปมองเด็กใหม่สองคนที่โทมัสพามา หนึ่งในนั้นมีรูปลักษณ์เหมือนในข่าวลือที่เกิดขึ้นไม่นาน

 

“อ๊ะ! เด็กคนนั้น คนที่จัดการพวกโพรทาเลียได้นี่น่า!!”

“เอ๋?” โพรทาเลียงงเลยว่าพวกนี้รู้ได้ไง

แต่พอมานึก ๆ เหตุการณ์เมื่อกี้อยู่ใกล้ ๆ บ้านพักพวกเขาก็น่าจะรู้ ทุกคนต่างมองกันด้วยความสนใจที่อีกฝ่ายนั้นต่อกรกับโพรทาเลียได้อย่างเด็ดขาด

“นายทำยังไงถึงต่อสู้กับโพรทาเลียได้ล่ะนั้น!!”

“จริงด้วยนะ เป็นหนุ่มหน้าตาดีแท้ ๆ แต่ทำร้ายผู้หญิงก่อนก็ไม่ดีนะ” หญิงสาวคนหนึ่งพูดด้วยใบหน้าที่ดูเล่นหูเล่นตา ก่อนจะพูดเชิงที่ชวนอีกฝ่าย “แต่อยากทำร้ายใคร ทำร้ายฉันได้นะ”

เสียงโหร้องดังขึ้นอย่างชอบใจกับคำคมนั้น สาว ๆ ต่างหัวเราะคิกคักกับหญิงสาวคนนั้น โพรทาเลียรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนจีบอยู่เลย แต่บางคนก็ยังเข้ามาถามเธอถึงความกล้าที่ต่อกรกับโพรทาเลียจนโทมัสต้องเข้ามาขัดพวกเด็ก ๆ ของบ้านเขา

“พอเลย ๆ ทุกคนเลิกเซ้าซี้คีย์ได้แล้ว เขาประมาทไปหมดแล้วเห็นไหม?”

ทุกคนหันมามองเด็กใหม่อย่างคีย์ที่กำลังเหงื่อตกเพราะทุกคนเข้ามารุกถาม แต่จริ งๆ แล้วโพรทาเลียรู้สึกเกร็งมากกว่าที่มีคนมามุ้งเธอแบบนี้ บางคนตรงนั้นเห็นก็ยอมถอยห่างให้ทันที

“ขอบคุณมากทุกคน เอาล่ะช่วยเงียบ ๆ แล้วฟังละกัน ฉันจะให้ทั้งสองคนแนะนำตัวกับทุกคน” โทมัสหันไปทางคีย์และลิซ่า “เชิญทั้งสองคนแนะนำตัวเลยนะ”

ทั้งสองคนพยักหน้าทันทีก่อนที่โพรทาเลียจะเดินมาอยู่ข้างหน้าแล้วแนะนำตัว

“สวัสดีทุกคน...ข้าชื่อว่า คีย์ วันเดอร์เลอร์ และข้าง ๆ คือพี่สาวข้า” โพรทาเลียหันไปทางเทพี ก่อนที่เธอจะขยับตัวขึ้นมา

“ไง ทุกคน ข้ามีนามว่า ลิซ่า วันเดอร์เลอร์ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะ”

ทุกคนถึงกับตะลึงกับใบหน้าที่แสนงดงามของลิซ่าทำเอาหนุ่ม ๆ ต่างหลงใหลกันไปเลย

“ใบหน้าก็สวยแล้วชื่อยังน่ารักอีก อยากได้คนแบบนี้เป็นแฟนจัง” มีเสียงผู้ชายคนในบ้านดังขึ้น จนทุกคนต่างวี้ดว้ายใส่

“เงียบ ๆ หน่อย พวกนายอย่ามาทำเสียงชื่อบ้านเฮอร์มีสหน่อยสิ!! เดียวเขาหาว่าลามกด้วยคำพูดพอดี”

“ฉันสงสัยบางอย่าง!” เด็กชายคนหนึ่งพูดขึ้น

โทมัสหันไปหน้าไปหาคนที่สงสัยทันที “มีอะไร เอ็ดดี้”

เด็กชายที่มีผมสีน้ำตาลคนหนึ่งคนเอ่ยพูดขึ้นมาทุกคนต่างหันไปมองกันทันที เขาเดินออกมาให้ทุกคนเห็นทันที

“ผมสงสัยในการพูดของพวกเขานะ มีคำแปลก ๆ อย่างคำนำหน้า ทำอย่างกับตัวเองเป็นเชื้อเจ้าอะไรแบบนั้นอีก”

ทุกคนต่างสนใจในคำพูดของเอ็ดดี้จนต้องพยักหน้ากันอย่างสงสัย

“จริงด้วยนะ ถ้าเกิดเป็นเชื้อเจ้าจะไม่โดนปฏิบัติต่างจากพวกเราเหรอ?” เด็กสาวคนหนึ่งพูดเสริมขึ้นมา

“ใช่ ๆ” ทุกคนพูดพร้อมกันขึ้นมา

“เอ่อ...” โทมัสก็พึ่งสังเกตว่าเด็กสองคนพูดแปลก ๆ แต่เขาไม่ได้ถามอะไร

“ขอประทานอภัยทุกคนถึงพวกเจ้าถามโทมัส แต่เขาก็ตอบไม่ได้ เพราะเรายังไม่ได้บอกเขานอกจากท่านแจ็กสัน แต่คำพูดที่เราใช้มันก็มีเหตุผลของเราเช่นกัน” อลิซ่าเบ็ธอธิบายให้เหล่าเด็ก ๆ ฟัง

“เอ่อ...มันหมายความว่าอะไรเหรอ? ลิซ่า” โทมัสเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างสงสัย

“ก็พวกเราเคยอยู่โลตัสคาสิโน แล้วก็พวกข้านะมีอายุมานานถึง 200 ปีจากการอยู่ในที่แบบนั้นด้วย ถ้าไม่ร่วมกับอายุที่ออกเดินทางไปรอบโลกด้วยน่านะ”

โพรทาเลียกล่าวอธิบายด้วยเรื่องแต่งที่เธอพึ่งคิดขึ้นถึงแม้จะเอาสิ่งที่เทพีเคยพูดมาเสริมก็ตามที ทุกคนที่ฟังต่างตาโตกันอย่างอ้ำอึ้ง จนโพรทาเลียพูดเสริมขึ้น

“แต่พวกข้าไม่ใช่บุคคลที่มีเชื่อเจ้านะ” โพรทาเลียยิ้มออกมาอย่างเป็นกันเอง

ทุกคนยังอ้ำอึ้งก่อนจะตะโกนลั่นทั้งบ้านจนคนรอบบ้านต่างตกใจกับเสียงของพวกเขาที่ตะโกนออกมาว่า

“ว่าไงน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!”

โทมัสที่ได้ยินที่ทั้งสองอธิบายยิ่งตะลึงเข้าไปอีกที่สองคนที่รู้จักน้องชายของเขามีอายุมากกว่าเขาอีก

“อุ๊ย...อายุมากกว่าฉันอีก แต่ช่างเถอะ...เอาล่ะทุกคนเลิกตกใจกับเรื่องพวกนี้เถอะ!! เราก็เจออะไรมาเยอะแล้วล่ะนะ ฮ่า ๆ” โทมัสพูดไปก็เหงื่อตกไป

ทุกคนต่างทำสีหน้าประหลาดใจกับเด็กใหม่ที่เข้ามา พวกเขาเดาไม่ออกเลยว่าทั้งสองคนนั้นอายุมากกว่าพวกเขา แถมไม่ใช่เชื่อพระวังอะไรอีก ทำให้สงสัยว่าเป็นคนในยุคไหนถึงยังมีชีวิตอยู่ได้ ก่อนที่โทมัสจะตบมือทันที

“เอาล่ะ ทุกคนก็รู้จักกับคีย์กับลิซ่าแล้ว ตอนนี้ก็ให้พวกเขาพัก ส่วนเรื่องที่ทุกคนน่าจะรู้กันว่าคีย์ต่อกรกับโพรทาเลีย พวกนายควรอย่าไปพูดต่อหน้าโพรทาเลีย ถ้าพวกนายบางคนยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ!”

 

โทมัสเตือนเด็ก ๆ ในบ้านของเขาเรื่องการพูดแซวกับก่อกวนคนอื่นตลอดเวลาอยู่แล้วแถมบางคนในบ้านก็ชอบไปก่อกวนโพรทาเลียบ่อย ๆ จนทำให้เขาต้องระวังเด็กบ้านเขาจะเข้าไปวุ่นวายกับโพรทาเลียจนบาดเจ็บสาหัสกลับมา คำพูดของโทมัสทำให้โพรทาเลียตัวจริงถึงกับเข้าใจเลยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงต้องเตือนทุกคน เพราะยัยปีศาจนั้นมีความแข็งแกร่งกว่ามนุษย์ยังนั้นถึงกล้าทำร้ายคนในค่าย แต่มันยิ่งทำให้เธอโกรธที่อีกฝ่ายนั้นนำชื่อของเธอมาทำให้มันเสียหายมันก็น่าโกรธเคืองมาก ๆ แล้วล่ะ พอคุยอะไรเสร็จสายตาของโพรทาเลียก็มองรอบ ๆ บ้านรอบนี้มีแต่คนเต็มไปหมด

 

“บ้านนี้...คนเยอะจังนะ” โพรทาเลียเอ่ยขึ้น

“อ๋อ ก็สายเลือดเฮอร์มีสก็เกือบ ๆ 90 คนแล้วนะ”

“90 คน!!” ทั้งสองตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

“ฮ่า ๆ ใช่ ๆ จำนวนลูก ๆ ก็ 70 คน หลาน ๆ อีก 20 คน แต่ยังไม่ร่วมพวกไม่มีสายเลือดอีก 20 คนนะ”

“แบบนั้นก็ 110 คนสินะ”

“ใช่”

“พอฟังแล้ว พวกเทพนี่บ้ากามตั้งแต่สมัยก่อนจนยังยุคนี้จริง ๆ”

โพรทาเลียนึกสภาพออกเลย เหมือนตอนเธอเกือบโดนวากาเน็ทข่มขืนหลายครั้งจนเธอต้องหลบซ่อนตลอดเวลา

“ก็นะ พวกเทพเนื้อหอมจะตาย ไม่งั้นสาว ๆ หนุ่ม ๆ คงไม่สนใจหรอกนะ”

โทมัสพาเดินภายในบ้าน หลาย ๆ คนต่างโบกมือทั้งพวกพวกโพรทาเลีย เธอก็โบกมือกลับก่อนจะรู้สึกร้อนที่หัว เพราะหมวกทำให้เธอต้องถอดหมวกออกทันที โทมัสเดินมาถึงจุดที่มีเตียงแค่เตียงเดียว

“เหลือแค่เตียงเดียวแฮะงั้นคนหนึ่งต้องนอนพื้นข้าง ๆ พวกนายคงจะนอนกันได้นะ?” โทมัสหันไปมองทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

โพรทาเลียมองตรงจุดที่พวกเธอต้องอยู่ เธอหันมาหาโทมัสทันที “ได้สิ เดียวท่านพี่นอนบนเตียง เดียวข้าจะนอนที่พื้นเอง”

“แต่ว่า…!” เทพีอลิซ่าเบ็ธทักไปทางอีกฝ่ายที่เสียสละที่ให้เธอ

“ไม่มีแต่...ข้าจะนอนที่พื้นเอง ท่านพี่” โพรทาเลียยิ้มให้อีกฝ่าย เธออยากให้อีกฝ่ายได้นอนที่ดีๆ ทั้ง

เทพีจ้องมองเด็กน้อยที่ยอมทุกอย่างเพื่อเธอ โดยที่ไม่เคยมีคนทำแบบนี้กับเธอเลยสักครั้ง

“งั้นเชิญทั้งสองคนพักกันไปก่อนเลยละกัน เดียวตกเย็นฉันจะไปเอาอาหารมาให้...”

“ข้าว่าไม่ต้องหรอก พวกเราไปกินด้วยดีกว่า ถ้าทำตามที่ท่านแจ็กสันบอก คงได้มีคนอิจฉาริษยาแน่ ๆ”

“จริงของคีย์นะ ให้พวกเราไปกินอาหารเหมือนคนอื่น ๆ ดีกว่านะ”

“ขอโทษทั้งสองคนนะ ฉันไม่อยากขัดคำสั่งคุณแจ็กสันนะ ขอให้ทำตามที่ฉันบอกในฐานะหัวหน้าบ้านเฮอร์มีสหน่อยนะ”

 

ทั้งสองคนต่างหันไปมองหน้ากันและกัน พวกเขาเข้าใจนะว่าอีกฝ่ายกลังโดยผู้อำนวยการเล่นงาน พวกเขาต่างพากันพยักหน้าอย่างเข้าใจ พอทั้งสองคนเข้าใจเขาแล้วโทมัสก็ปล่อยให้ทั้งสองคนพักผ่อน เขาเดินไปที่โซนของเขาพร้อมกับนำอัฐิของน้องชายใส่ในตู้ บางคนสงสัยว่าโทมัสถืออะไรจนพวกเขาต้องถาม โทมัสตอบไปว่ามันคืออัฐิน้องเขาสีหน้าคนรอบ ๆ ต่างหน้าซีดไปเลย ทำเอาพวกโพรทาเลียหัวเราะกับสีหน้าของคนอื่น ๆ โทมัสจ้องมองอัฐิน้องชาย เขายังไม่อยากเอาอัฐิน้องไปลอยเท่าไหร่ เพราะอยากให้คนที่สนิทกับน้องชายไปด้วยอย่างคีย์กับลิซ่า เขาต้องรอเวลาแล้วค่อยพาอัฐิน้องชายไปลอยพร้อมทั้งสองคน เวลาผ่านไปตกเย็นโทมัสพาทุกคนในบ้านออกไปทานอาหารเย็นที่โรงอาหารที่อยู่ห่างไม่มากกับบ้านพัก เมื่อส่งทุกคนแล้วเขาก็กำลังจะไปตักอาหาร แต่คุณแจ็กสันกับเตรียมไว้ให้หมดแล้ว โทมัสเลยนำเอาไปส่งให้สองพี่น้องวันเดอร์เลอร์ที่กำลังรออยู่ภายในบ้านพักหมายเลขสิบเอ็ด

 

“ฉันเอาอาหารมาให้แล้วล่ะ งั้นทั้งสองคนทานให้อร่อยล่ะ แล้วก็เดียวฉันจะกลับมาเก็บให้นะ งั้นฉันไปล่ะ!!”

“ขอบใจนะ โทมัส” ลิซ่ากล่าวขอบคุณอีกฝ่ายทันที

ทั้งสองคนโบกมือให้อีกฝ่าย โทมัสออกจากบ้านพักกลับไปที่โรงอาหารทันที พอพวกเธอเหลือกันแค่สองคน โพรทาเลียก็ถอนหายใจทันที

“เฮ้อ...ข้าเก๊กหน้าจนหน้าจะตึงไปหมดแล้วนะเนี่ย!!” สีหน้าของโพรทาเลียดูเหมือนคนที่เหนื่อยล้ามาก ๆ

“อย่าบ่นมากเลย โพรทาเลีย” ลิซ่าเอ่ยพูดพร้อมกับยกมือหยิบสตรอเบอรี่ขึ้นมาทาน

“ชิ ๆ เข้ามาครั้งแรกก็เจอยัยนูอัสทำร้ายคนในค่ายซะงั้น ไม่สบอารมณ์จริง ๆ”

“น่า ๆ อย่าอารมณ์เสียเลยนะ” เทพีอลิซ่าเบ็ธลูบหัวโพรทาเลียทันที “เจ้าอารมณ์เสีย เดียวใบหน้าอันน่ารักของเจ้าจะย่นหมดนะ โพรทาเลีย”

“เจ้าค่ะ เทพีอลิซ่าเบ็ธ...” โพรทาเลียยิ้มอย่างชอบใจที่อีกฝ่ายนั้น

“พอเลย ข้าคิดว่าเจ้าควรเลิกเรียกข้าว่าเทพีตอนที่เราอยู่ด้วยกันดีกว่านะ”

“ทำไมล่ะ? ท่านเป็นเทพีนะ!” โพรทาเลียพูดพร้อมกับตักอาหารเข้าปาก

“ก็ตอนนี้เราเป็นเด็กของค่ายนี้ ถ้าเกิดมีคนรู้ว่าข้าเป็นเทพี อาจจะโดนดูแลดีกว่าพวกเด็ก ๆ ฉันไม่ชอบอะไรแบบนั้น เจ้าก็น่าจะรู้”

“ข้ารู้ งั้นจะให้ข้าเรียกท่านว่าอะไร?” โพรทาเลียถามอีกฝ่ายทันที

“เรียกว่าพี่ลิซ่าละกัน ชื่อที่เจ้าตั้งให้ข้าดีที่สุดแล้วล่ะ”

โพรทาเลียเขินทันทีที่อีกฝ่ายจะเอาชื่อที่เธอตั้งให้ตอนที่คิดชื่อตอนที่คุณนิโคถาม

“แต่ข้าก็ชอบชื่อจริงของท่านมากกว่า...”

“คิก ๆ เรียกชื่อนั้นไปก่อนเถอะนะ”

"ก็ได้เจ้าค่ะ...เอ่อ...พี่ลิซ่า...” พอโพรทาเลียพูดออกไปก็เขินขึ้นมา “ไม่เอา ๆ ขอเรียกท่านพี่ดีกว่า ข้าโตมาแบบนี้คงเรียกแบบนั้นไม่ได้แน่ ๆ”

“แหม ๆ” เทพีอลิซ่าเบ็ธขำทันทีที่ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวของโพรทาเลีย “ลูกน้อยของข้า”

เมื่อโดนเอ่ยเรียกแบบนั้น โพรทาเลียเงยหน้ามองอีกฝ่ายเธอรู้สึกเขินอย่างดีใจ อีกฝ่ายเป็นแม่คนที่สองของเธอตั้งแต่เธอหกขวบ ตลอดเวลาอีกฝ่ายจะดูแลเธอตลอดเธอเป็นทุกอย่างให้หมด เทพี พี่สาว จนกระทั่งแม่ที่อยู่ข้างกายเธอ

“รีบ ๆ ทานเถอะ เดียวโทมัสก็กลับมาเก็บจานพอดี”

“เจ้าค่ะ!”

 

ทั้งสองคนคุยกันจบก็รีบทานอาหารตรงหน้าต่ออย่างเงียบ ๆ ระหว่างทานนั้นโพรทาเลียล้วงมือไปหยิบบางอย่างในกระเป๋าคาดเอวของเธอมันคือ ลูกแก้วใสขนาดพอดีมือ เธอจ้องมองลูกแก้วนั้นพร้อมกับยิ้มออกมา เธอจ้องมองบางอย่างที่อยู่ข้างใน แล้วก็วางไว้ตรงข้ามกับเธอระหว่างทางอาหาร พอทานอาหารเสร็จเธอก็เก็บทุกอย่างเข้ากระเป๋า พอทุกคนในบ้านเฮอร์มีสกลับมา พวกโพรทาเลียก็ขอบคุณสำหรับอาหารที่โทมัสนำมาให้ทาน พอตกเย็นทุกคนต่างเล่าให้พวกคีย์ฟังเรื่องโพรทาเลียให้ฟัง

 

“ยัยนั้นนะ ทำหน้าหงิกมองมาทางบ้านพวกเราเหมือนมองหานายเลยล่ะ วันเดอร์เลอร์” เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้นระหว่างกำลังเก็บเสื้อผ้าลงตะกร้า

“ก็นะ คงจะรอหาเรื่องข้าตลอดนั้นล่ะ”

“จริงของนาย แต่ฉันว่าคุณเพอร์ซีย์คงคุ้มกันให้นายนั้นล่ะ ดูเหมือนเขาเริ่มจะออกมาตรการกับโพรทาเลียแล้วล่ะ”

“แน่อยู่แล้ว ก็ยัยนั้นหาเรื่องคนทั้งค่ายมาตลอดถ้าไม่ได้คีย์นะ ค่ายเราคงอยู่แต่ในความมืดแน่ ๆ”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกนะ” โพรทาเลียดูเขินหน่อย ๆ ที่ทุกคนยกย่องเธอแบบนั้น

“ทุกคนพูดถูกแล้วล่ะ วันเดอร์เลอร์” โทมัสพูดขึ้นเขามานั่งที่เตียงหนึ่งตรงข้ามกับคีย์ “เพราะนายทำให้พวกเราหลายคนต่างมีความกล้าที่จะต่อกรกับยัยนั้นมากขึ้น”

“งั้นเหรอ...”

“ใช่ แต่ก็ไม่ถึงกับกล้าต่อกรเยอะหรอก” โทมัสกล่าวอย่างกลัวหน่อย ๆ “เอาล่ะ เลิกคุยกันเท่านี้เถอะ ถึงเวลาเข้านอนกันได้แล้ว!!”

“ค่า~/คร้าบ~”

 

ทุกคนต่างขานตอบพร้อมกับไปนอนที่เตียงของตนเองกัน บางคนยังนั่งหรือนอนคุยกันระหว่างคนข้าง ๆ ตัวเอง โพรทาเลียค่อย ๆ นอนลงบนพื้นที่มีผ้าปู ผ้าห่มแล้วหมอนนุ่มๆ ให้หนุนนอน เสียงเริ่มเงียบลงแล้ว โพรทาเลียหันไปมองเทพีที่ไม่ขยับนอนจากเสียงลมหายใจที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว เธอหันกลับมานอนท่าเดิม สายตาที่จ้องมองเพดานบ้านพัก ความรู้สึกแปลก ๆ ก็เข้ามาในอกของโพรทาเลีย

 

“เรา...ยังไม่ปลอดภัยจริง ๆ สินะ...”

 

โพรทาเลียบ่นพึมพำคนเดียว แต่เทพีอลิซ่าเบ็ธได้ยินคำพูดของเด็กน้อย เธอก็คิดเหมือนกันว่าที่นี้ยังไม่ปลอดภัย ถ้ายังมีปีศาจอย่างนูอัสยังอยู่ในค่ายแห่งนี้ โพรทาเลียกำลังหลับตาลงเพื่อนอนหลับ ระหว่างที่เธอหลับนั้นจิตใจที่ว่างเปล่านั้นกำลังเขาสู่ห้วงแห่งความฝัน บางอย่างทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นความรู้สึกเย็นเหมือนกำลังสัมผัสน้ำอยู่ เมื่อเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ก็เห็นว่ารอบ ๆ ตัวมีน้ำเต็มไปหมด น้ำที่มีสีเขียวน้ำเงินเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เธอสงสัยว่าตนเองอยู่ไหน รอบ ๆ ไม่มีทั้งปลาหรือสิ่งมีชีวิตสักนิด แถมน้ำยังนิ่งแบบแปลก ก่อนที่เธอหันไปมองทางด้านซ้ายก็เจอกับสิ่งบางอย่างเข้า เหมือนเงาของใครบางคนที่อยู่ตรงหน้า เมื่อจ้องมองดี ๆ สิ่งตรงหน้าคล้าย ๆ คนแต่กลับมีหางอยู่ที่ท่อนล่าง

 

‘นางเงือกเหรอ?!’

 

เธอตกใจที่มาเจอนางเงือกในที่แบบนี้ เธอไม่เห็นใบหน้าอีกฝ่ายเลยจริง ๆ เห็นแค่ดวงตาอีกฝ่ายที่สื่อออกมาว่ากำลังโศกเศร้าพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลออกมา โพรทาเลียเห็นแบบนั้นหัวใจกับรู้สึกเจ็บปวดไปหมดจนสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอลุกขึ้นมาพร้อมกับหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็ว เธอมองรอบ ๆ เธอยังอยู่ในบ้านพักทุกคนยังนอนหลับกันอยู่ เธอค่อย ๆ หายใจช้าลงจนกระทั่งเห็นบางอย่างตกลงจากข้างแก้มของเธอ หยดน้ำตนลงบนมือ เธอค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาสัมผัสที่ดวงตาของเธอน้ำตานั้นกำลังไหลออกมา

 

“นี่ข้า...ร้องไห้เหรอ?” พอโพรทาเลียมองมือตัวเองที่มีเลอะน้ำตา

 

โพรทาเลียเช็ดน้ำตาของตัวเองที่ไหลออกมา มันไม่ยอมหยุดร้องออกมา ระหว่างที่โพรทาเลียกำลังเช็ดน้ำตานั้น โทมัสก็ลุกจากเตียงพร้อมกับมองเวลาว่ากี่โมง เขาฮ้าวออกมาหนึ่งครั้งก่อนจะลุกขึ้นออกไปข้างนอกบ้าน โพรทาเลียเห็นอีกฝ่ายเดินออกไปก็สงสัยว่าอีกฝ่ายนั้นจะไปไหน เธอเลยลองเดินตามอีกฝ่ายไปจนได้กลิ่นที่คุ้นเคย

 

‘กลิ่นน้ำ...’

 

โพรทาเลียมองดูว่ารอบ ๆ ว่าตรงไหนมีน้ำ จนโทมัสที่เดิน ๆ อยู่ก็รู้สึกถึงบางอย่างเหมือนมีใครเดินตามเขามา จนเขาหันไปก็เห็นบางคนที่มองซ้ายมองขวาหาบางอย่างอยู่

“นายตามฉันเหรอ? คีย์”

โพรทาเลียสะดุ้งทันทีที่อีกฝ่ายทักเธอ พอหันไปมองอีกฝ่ายเธอก็ยิ้มออกมาพร้อมกับหัวเราะแฮะ ๆ

“แฮะ ๆ ก็...พอดีข้าเห็นว่าเจ้าเดินมาคนเดียวในยามเช้ามืดแบบนี้ แล้วก็...” โพรทาเลียเอามือมาวางแถว ๆ เป้าของตัวเอง “ข้าอยากเข้าห้องน้ำนะ”

“งั้นก็พอดีเลย ฉันจะไปอาบน้ำมันมีห้องน้ำพอดีนะ”

“อ๊า...”

โพรทาเลียทำท่าดีใจแต่เธอก็รู้สึกปวดขึ้นมาทันที โทมัสนำทางเธอไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านพักมากนั้น พอมาถึงโพรทาเลียก็รีบเข้าห้องน้ำเธอรู้สึกโล่งที่ได้ปลดปล่อยออกไป โทมัสเห็นอีกฝ่ายออกมาหลังเขาก็ถามไถ่สักเล็กน้อย

“โล่งแล้วเนอะ?”

“อืม ขอบใจนะ จริงสิเมื่อกี้นายบอกว่าจะมาอาบน้ำเหรอ?”

"ใช่แล้วนายล่ะ? จะอาบน้ำด้วยกันไหมล่ะ?" โทมัสยิ้มถามทันที

“เอ๋...เอ่อ...ไม่ล่ะ...ขอโทษทีรบกวนนะ”

“ไม่เอาน่า!” โทมัสเดินไปหาคีย์ทันที “เดียวนายต้องเปลี่ยนเสื้อด้วย ฉันลืมไปเลย งั้นเดียวฉันมานายรอนี้ก่อนละกัน”

“เอ๋?”

โทมัสพูดจบก็วิ่งกลับบ้านไปเอาของทันที สักพักหนึ่งเขาก็กลับมาพร้อมบางอย่างที่มีสีส้ม ๆ

“อ๊ะ! นี่เสื้อของค่ายฮาล์ฟบลัด ยินดีต้อนรับสู่ค่ายอย่างเต็มตัว” โทมัสส่งเสื้อของค่ายให้อีกฝ่าย

โพรทาเลียได้มาก็สัมผัสเสื้อนั้น ความรู้สึกมันคล้าย ๆ กับเนื้อผ้าที่เธอเคยสัมผัส เธอลองนึกถึงสัมผัสนั้นจนจำได้ว่าเนื้อผ้านี้คล้าย ๆ เสื้อของพ่อที่ให้เธอใส่ตอนสมัยสี่ขวบ

โพรทาเลียเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้อีกฝ่าย “ขอบคุณนะ...เอ่อ...โทมัสอายุแก่กว่าข้าสินะ”

“เอ่อ...แต่สำหรับนายฉันคงอายุน้อยกว่านายน่านะ” โทมัสลำบากใจขึ้นมาทันที

“ไม่เป็นไร ถ้าตามปกติไม่ร่วมกับ 200 ปี ข้าก็อายุแค่ 15 ปี ย่าง 16 ปีเองนะ”

“งั้นเหรอ...งั้นก็อายุเท่าดีแลน...” โทมัสพูดถึงน้องชายเขาก็ทำคิดถึงมาก ๆ “งั้นเรียกฉันว่า โทมัส หรือจะเรียกอะไรก็ได้ แต่อย่าเรียกแบบแปลก ๆ ล่ะ”

“โอเค...งั้นท่านพี่โทมัสก็แล้วกันนะ”

“เอ๋...ท่านพี่...” พอโดนอีกฝ่ายเรียกว่าท่านพี่ทำเอาโทมัสเหมือนมีน้องชายเพิ่มมาอีกคน “ได้เลย เรียกฉันว่าท่านพี่เยอะ ๆ เลยนะ งั้นฉันขอเรียกว่าน้องชายละกันนะ คีย์”

“น้องชาย...” โพรทาเลียพอได้ยินแบบนั้น เธอถึงกับยิ้มอ่อน ๆ “อืม...เรียกยังไงตามใจท่านพี่ได้เลย...”

“งั้น น้องชายไปอาบน้ำกัน!!” โทมัสมาโอบไหล่อีกฝ่ายทันที

“เอ๋!?” โพรทาเลียตกใจก่อนจะโดนอีกฝ่ายลากเข้าห้องน้ำไปทันที “เดียวสิ!!”

 

พอโดนลากเข้าห้องน้ำไปนั้น โพรทาเลียต้องระวังอยู่สองอย่าง หนึ่งกำไลที่ใส่จะไม่โดนน้ำจนพัง สองเธอคงไม่สำลักความหุ่นดีของอีกฝ่าย ตอนเห็นครั้งแรกเธอไม่นึกว่าจะมาอยู่ในสภาพนี้จริง ๆ การเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนอาบน้ำก็ทำเอาโพรทาเลียเขินสุด ๆ เพราะอีกฝ่ายนั้นดันมีร่างกายที่ดีเกินจริง ๆ ตอนที่เขาเข้ามาใกล้เธอ ทำให้เธอเห็นหุ่นที่ดีมาก ๆ กล้ามเป็นมัด ๆ พอดีตัว ซิกแพคที่เรียงกันได้รูป รอยแผลตามตัวจากแผลเป็น มองยังไงก็ดูดีไปหมดจริง ๆ ถ้าเกิดทำอะไรผิดศีลธรรมขึ้นมาเธอคงกลายเป็นเจ้าสาวไม่ได้แน่ ๆ โพรทาเลียส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะไปอาบน้ำเรียงเป็นห้อง ๆ เธอรีบอาบน้ำให้เสร็จเพื่อจะได้ออกไปก่อนอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายก็อายเสร็จก่อนเธอซะงั้น เธอก็รีบอาบจนเสร็จแล้วไปแต่งตัวตามชุดที่ได้มาเสื้อสีส้มของค่าย กางเกงขายาว เนื่องจากโทมัสบอกว่าต้องใส่ขายาวดีที่สุด เพราะปลอดภัยเวลาฝึก ดีที่โพรทาเลียมีกางเกงขายาวติดในกระเป๋าคาดเอวมาด้วย ส่วนรองเท้าก็ใส่แบบรัดข้อที่เธอใส่ประจำ

 

“อืม ๆ แต่งตัวดีเลย งั้นเสร็จแล้วก็ไปที่ที่หนึ่งกับฉันหน่อยสิ”

“ไปไหนเหรอ?” โพรทาเลียถามขึ้น

“ทะเลสาบนะ!”

“ทะเลสาบ? อยู่ตรงไหนของค่ายเหรอ?” โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“อ๊า ฉันยังไม่เคยบอกเธอสินะ งั้นเดียวฉันหยิบบางอย่างออกมาก่อน”

โทมัสยื่นมือไปหยิบบางอย่างที่มีของเขาทะลุไปไหนก็ไม่รู้ เหมือนเวลาเธอล้วงมือเขาไปในกระเป๋าคาดเอว โทมัสหยิบม้วนบางอย่างออกมา

“อะไรนะ?”

“มันคือแผนที่นะ”

โทมัสกางม้วนแผนที่ออก โพรทาเลียเขยิบมาอยู่ข้าง ๆ อีกฝ่าย เพื่อดูสิ่งบางอย่างที่อีกฝ่ายเอาออกมานั้นก็คือ แผนที่ภายในค่ายทั้งหมด

ภาพจากอินเตอร์เน็ตแล้วมีการตกแต่งบางจุดเสริมเข้าไป

 

“แผนที่?”

“ใช่แล้ว! มีจำหน่ายแค่บ้านพักหมายเลข 11 นะ”

โพรทาเลียจ้องมองแผนที่ก่อนจะถามขึ้น "มันมีบ่งบอกตำแหน่งเราได้เด้วยเหรอ?" 

"ใช่ เป็นของที่บ้านเราทำนี่น่า ถ้าอยากได้ฉันจะให้วันหลังนะ"

“ขอบคุณนะ ท่านพี่" โพรทาเลียขอบคุณอีกฝ่ายก่อนจะคิดว่าแล้วเราจะไปทำอะไรที่ทะเลสาบ "แล้วเราจะไปทำอะไรที่ทะเลสาบนะ?”

“ก็...พาดีแลนไปลอยนะ”

“อ๊ะ...งั้นข้าไปได้ด้วยสินะ”

“อืม ฉันอยากให้เธอไปด้วยนะ แต่พี่สาวนายล่ะ?”

“ท่านพี่ยังไม่ตื่น...เดียวข้าลองไปปลุกดูละกัน”

“งั้นฝากด้วยนะ”

 

ทั้งสองคนต่างเดินกลับบ้านพักเพื่อไปเอาอัฐิของดีแลนที่โทมัสเก็บเอาไว้ พอกลับมาถึงบางคนในบ้านก็ตื่นกันแล้ว เพราะตอนนี้เวลาหกโมงเช้ากันแล้ว บางคนยังงัวเงียบางคนก็ลุกไปล้างหน้าเพื่อเตรียมตัวไปทานอาหารกัน โทมัสให้คีย์รออยู่ข้างนอกเพื่อที่เขาจะไปเอาอัฐิที่เก็บไว้ในตู้ โทมัสเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นว่าลิซ่ากำลังเดินถามคนอื่น ๆ ว่าเห็นน้องชายเธอไหม จนโทมัสเรียกอีกฝ่าย

 

“ลิซ่า!!”

“โทมัส! คือว่า...” ลิซ่าเดินมาหาอีกฝ่ายพร้อมกับจะถามเรื่องโพรทาเลีย

“ถ้าหาคีย์ล่ะก็ เขาอยู่ข้างนอกนะ”

“งั้นเหรอ โล่งอกไปที...” ลิซ่าโล่งใจทันทีที่อีกฝ่ายนั้นบอกแบบนั้น

โทมัสยิ้มอย่างชอบใจที่อีกฝ่ายนั้นดูเป็นห่วงน้องชายเหมือนที่เขาเคยห่วงน้องชายบ่อย ๆ เขายกโหลอัฐิออกมาพร้อมหันไปถามอีกฝ่าย

“ไปด้วยกันไหม?”

เทพีเห็นอีกฝ่ายถือโหลอัฐิเธอพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะเดินออกไปด้วยกันเมื่อเดินออกมาข้างนอกบ้านพักเธอก็เจอโพรทาเลียที่แต่งกายแบบใหม่ยกเว้นรองเท้าที่ใส่ประจำ โพรทาเลียหันกลับมามองที่บ้านก็เจอทั้งสองคนออกมาพอดี

“ท่านพี่! ตื่นแล้วเหรอขอรับ?”

“จ๊ะ เราเถอะตื่นเช้าจัง?” ลิซ่าเดินมาใกล้ ๆ เด็กน้อยพร้อมกับหยิกแก้มเบา ๆ

“ก็เป็นประจำนี่น่า...ชินแล้วน่านะ...” โพรทาเลียพูดขึ้น

“จริงด้วยนะ...” เทพีลืมไปทันทีว่าเด็กน้องของเธอโดนแซเทิร์นทำให้ตื่นเช้าทุกวันเพื่อฝึกโหด

โทมัสรอทั้งสองคนคุยกันเสร็จก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ๆ “เอาล่ะ คุยกันเสร็จยังเอย?”

โพรทาเลียลืมตัวเอาแต่คุยกันหันไปถามโทมัส “อ๊ะ...โทษทีนะ...งั้นไปกันเลยไหม? ท่านพี่”

“เอ๋? ท่านพี่” ลิซ่าจ้องมองอย่างสงสัยที่โพรทาเลียเรียกอีกฝ่ายแบบนั้น “ทำไมคีย์ถึงเรียกโทมัสว่าท่านพี่ล่ะ?”

“อ๋อ เราตกลงไว้นะว่าจะเรียกว่าท่านพี่กับน้องชายกัน น่ารักดีใช่ไหมล่ะ? ฉันยื่นตัวน้องชายเธอเป็นน้องชายฉันมั้งนะ ลิซ่า” โทมัสอธิบายข้อตกลงของทั้งสองแล้วยิ้มให้อีกฝ่ายที่เป็นพี่สาว

“หึ ๆ” ลิซ่าขำออกมาเล็กน้อย ”ตามสบายเลย โทมัส”

“เจ๋งเลย งั้นเราสองคนก็เป็นพี่น้องสามคนแล้วนะ! งั้นไปทะเลสาบกันเจ้าน้องชาย!”

 

โทมัสโอบไหล่คีย์พานำทางไปยังทะเลสาบที่อยู่ใกล้ ๆ บริเวณนั้น ถึงอาจจะเดินไกลนิดหน่อยก็ตามทีแต่ก็คุ้มกับที่มา พอใกล้มาถึงโพรทาเลียก็ได้กลิ่นน้ำที่คุ้นเคยเหมือนตอนที่ตามโทมัส เมื่อมาถึงก็เจอกับทะเลสาบขนาดใหญ่ ภาพวิวตรงนี้ช่างเป็นทะเลสาบที่สวยมากจริง ๆ เธออยากได้กล้องเอามาถ่ายจริง ๆ แต่กล้องที่เคยใช้ตอนอยู่ที่เกาะนั้นพังไปตอนที่ทะเลาะกับเจ้าพวกเด็กคนอื่น ๆ นี่สิ โทมัสกำลังเปิดผาโหลอัฐิ เขายื่นโหลออกไปใกล้ ๆ ริมทะเลสาบก่อนจะโปรยอัฐิพร้อมกับพูดบางอย่างออกไป

 

“ท่านพ่อ ข้า โทมัส วาโอเยอร์ ขอให้ท่านได้รับฟังข้า ในวันนี้ข้ากำลังจะโปรยอัฐิของน้องชายข้า บุตรของท่าน ดีแลน วาโอเยอร์ ให้ไปในที่ที่สงบ ขอให้ท่านเทพฮาเดสโปรดนำทางเขาและดูแลเขาในโลกแห่งความตายด้วย...โปรดเยี่ยมเขาแทนข้าด้วยนะ ท่านพ่อ”

 

ระหว่างที่โทมัสกำลังคุยคนเดียว โพรทาเลียมองไปที่ทะเลสาบเธอเกิดสนใจที่นี่ขึ้นมา จึงลองเดินไปแถว ๆ ริมทะเลสาบเธอลองย่อตัวลงไปเพื่อจะเอามือจุ่มลงไปในน้ำ พอเธอจุ่มมันลงไปก็รู้สึกถึงความรู้สึกเดียวกันในความฝันเมื่อคืน สัมผัสของน้ำนั้นคล้ายกับเมื่อคืนมาก ๆ โพรทาเลียเงยหน้ามองทะเลสาบอีกครั้ง เธอรู้สึกเลยว่าข้างใต้น้ำนี้มันต้องมีอะไรแน่ ๆ อะไรก็ตามที่กำลังเรียกหาเธออยู่ในทะเลสาบแห่งนี้

 

จบตอนที่ 5 โปรดติดตามตอนที่ 6 ต่อไปค่ะ