ตอนที่ 33 เวลาที่เรื่อยเปื่อยอย่างช้าๆ

โพรทาเลียช็อกไปกับสิ่งที่ญาติของเธอเอ่ยออกมา เธอไม่นึกว่าตอนเดินทางหนีจากเกาะนั้นจะมีคนพบเห็นเธอ แต่พอมานึกๆ นั้นคืออาณาเขตของโพไซดอน ถ้าปู่ของเธอมาเจอตอนนั้นด้วยล่ะจะทำยังไง แต่ถ้าปู่รู้ก็ต้องเอามาบอกพ่อเธอสิ ถ้าอย่างงั้นพ่อเธอก็ต้องรู้ หรือว่าพวกเขาเก็บเงียบกัน โพรทาเลียถึงกับสับสนจนหัวจะไหม้แล้ว โฟกัสมองพี่สาวที่กำลังทำหน้าซีเรียสมากๆ จนเธอเป็นห่วงมากๆ อลันเห็นก็ขำหน่อยๆ ก่อนจะพูดบางอย่างเพื่อให้อีกฝ่ายสงบใจลงได้

 

“ไม่มีใครรู้หรอกนะว่าเธอเป็นใครนะ วันเดอร์เลอร์” อลันเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายเมื่อมีคนเดินผ่านพวกเขา

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้น เธอก็หลุดออกมาจากความคิดอันซับซ้อนของตนเองทันที

“ไม่มีจริงๆ เหรอ?” โพรทาเลียเข้าไปถามผู้เป็นญาติทันที

“อืม พี่รู้แค่คนเดียวนี่น่า เพราะไม่กล้าบอกใคร เพราะกลัวว่าจะเข้าใจผิดนะ แต่ก็...เคยถามคำถามแปลกๆ กับท่านปู่ไปน่านะ”

พออีกฝ่ายบอกว่าเคยตั้งคำถามคนเป็นปู่ ทำให้โพรทาเลียนั้นดูสนใจมากขึ้น

“พี่ถามท่านว่าอะไรเหรอ?”

อลันยิ้มให้โพรทาเลียทันที “ความลับนะ!”

“อ้าว! บอกไม่ได้เหรอ! ?” โพรทาเลียรู้สึกผิดหวังกับคำตอบของอีกฝ่าย

“น่าๆ มันไม่สำคัญนี่น่า พวกเราไปทานข้าวกันเถอะ” อลันเดินออกจากสถานพยาบาลทันที

 

เขาเดินไปก็นึกถึงวันนั้นที่เขาถามปู่ของเขาถึงแนวคิดของเขา เรื่องที่ว่าถ้าเกิดในครอบครัวพวกเขามีใครคนหนึ่งเจอกับญาติของตน แต่ว่าญาติคนนั้นยังอยู่นี่ปลอดภัย ท่านจะคิดเห็นอย่างไร ตอนนั้นอลันได้คำตอบที่เรียบเฉยที่ว่าไม่มีวันเป็นแบบนั้นแน่ๆ จากคนเป็นปู่ เขาท่านบอกว่าไม่มีใครลอดพ้นสายตาของท่านไปได้ แต่ในหัวของเขาตอนนั้นกำลังคิดเลยว่าปู่ของเขาพลาดท่าไปแล้วล่ะ ถ้ารู้เขาว่าหลานสาวที่เขารักมากๆ โดนแซเทิร์นลักพาตัวไปตั้งแต่เด็ก ท่านคนโกรธมากแน่ๆ

 

โฟกัสลากพาโพรทาเลียเดินตามพี่อลันทันที โฟกัสกอดแขนพี่สาวอย่างรักใคร่มากๆ ทำเอาโพรทาเลียที่มองน้องสาวถึงกับไม่กล้าว่าเลยที่เธอมาเกาะเธอขนาดนี้ อลันมองสองสาว เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพนี้อีกครั้ง ภาพของสองพี่น้องที่รักกันมากๆ พวกเขาทั้งสามคนเดินกันมาระยะใหญ่จนใกล้มาถึงแถวๆ บ้านพักก็เจอกลุ่มชายหนุ่มทั้ง 7 คนกำลังยืนคุยกันอยู่ อลันเห็นเพื่อนๆ ของเขา เขาก็โบกมือขึ้นมาทันที

 

“เฮ้ พวกนาย!” อลันค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ พวกนั้น

พวกหนุ่มๆ ที่กำลังคุยกันอยู่นั้นก็หันไปต้นเสียงที่ตะโกนเรียกใครสักคน แต่เสียงนั้นทำให้พวกเขารู้เลยว่าใครกัน

“อลัน!” ทุกคนต่างพูดพร้อมกัน แล้วเดินไปหาอลันทันที

“ไง เพื่อน!” ฟีนีอุสเข้าไปหาอีกฝ่ายทันทีทันใด “มาตั้งแต่เมื่อไรนะ?”

“จริงด้วย ทำไมไม่บอกพวกเราเลยล่ะ?” โทมัสถามอลันทันที

“โทษทีๆ ฉันมาถึงตอนเย็นของเมื่อวานนะ ฉันเลยเจอเบ็นก่อนเลยไปเที่ยวสร้างอาวุธที่โรงตีเหล็กนะ” อลันอธิบายทันที

“อ้าว! เบ็นไม่บอกพวกเราเลยเหรอ?” โทมัสหันไปหาเบ็นทันที

“อะไรกันล่ะ ก็อยากบอกน่านะ แต่ฉันก็งานยุ่งนี่น่า เมื่อคืนก็พึ่งวุ่นวาย เพราะมีเด็กเข้าไปในโรงตีเหล็กเข้าน่านะ”

“เห้ย! ? เด็กคนนั้นไม่เป็นไรเหรอนั้น?” โคลถามขึ้นมาทันที

“ถามเจ้าตัวดูสิ” เบ็นยกมือขึ้นชี้ไปที่คนที่อยู่ข้างหลังอลัน

โพรทาเลียที่รู้ตัวว่าโดนชี้ก็รีบหลบมุมทันที แต่ทุกคนเห็นตั้งแต่สีผมสีน้ำตาลของอีกฝ่ายอยู่แล้ว ฟีนีอุสเห็นว่าเบ็นชี้ไปที่คีย์ เขาหันไปถามเบ็นทันที

“นายหมายถึงคีย์เหรอ?”

“โอ๊ส! หมอนั้นเล่นเข้าไปในโรงตีเหล็ก แล้วมือเกิดเป็นแผลฉันเลยพาไปสถานพยาบาล ดีนะที่โฟกัสอยู่ก็เลยได้รับการช่วยเหลือในการรักษาไปได้จุดหนึ่ง จริงไหม คีย์?”

โพรทาเลียถึงกับสะดุ้งขึ้นมา เธอค่อยๆ หันไปมองพวกหนุ่มๆ ก่อนจะหันหน้าหนีแล้วตอบออกไป

“ก็จริงน่านะ...”

พอโพรทาเลียพูดจบ ฟีนีอุสก็เดินเข้าไปหาทันที เขายกมือของอีกฝ่ายขึ้นมาดูทันที โพรทาเลียตกใจที่อีกฝ่ายอยู่ๆ ก็เข้ามาจับมือของเธอ เขามองมือของเธอก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามเธออย่างเป็นห่วง

“นายไม่เป็นไรมากนะ คีย์”

ด้วยคำพูดอีกฝ่ายที่ดูเป็นห่วงทำให้โพรทาเลียหน้าแดงขึ้นมาทันที “มะ...ไม่เป็นไร...ฉันไม่เป็นไร”

“แน่นะ?” ฟีนีอุสถามอีกครั้ง

“แน่สิ!” โพรทาเลียตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำทันที

 

ฟีนีอุสได้ยินแบบนั้นก็โล่งใจขึ้นมาที่อีกฝ่ายไม่เป็นอะไรมาก แต่ก็มีสายตาที่กำลังมองอย่างสงสัยว่าฟีนีอุสทำไมต้องไปถามคีย์และการแสดงออกของอีกฝ่ายนั้นมันก็แปลกๆ ด้วย โฟกัสมองพี่สาวกับฟีนีอุส ทำให้เธอคิดเลยว่าสองคนนี้มีบางอย่างที่เธอคาดไม่ถึงอยู่ แต่สำหรับผู้หญิงแบบนี้เธอรู้เลยว่ามันคือความรักแน่ๆ เธอค่อยๆ หันไปหาพวกหนุ่มๆ ที่เหลือทันที

 

“พวกเราไปกันเถอะ เห็นว่าวันนี้จะมีไอศกรีมด้วยนะ!!”

“ไอศกรีมเหรอ!!” พวกหนุ่มๆ ได้ยินก็ต่างดีใจขึ้นมา พวกเขารีบกันไปโรงอาหารทันที

โฟกัสหันไปหาพี่สาวพร้อมกับยกมือนิ้วให้พี่สาวก่อนจะตามหนุ่มๆ ไป อลันเดินมาอยู่ข้างๆ น้องสาวทันที

“เธอนี่จะเป็นแม่สื่อให้หรือไง? โฟกัส”

“เปล่านะ แค่รู้สึกว่าสองคนนั้นเขากำลังจะสนิทกัน หนูเลยหาจังหวะให้ แต่ก็มีเรื่องที่ต้องกลุ้มใจก็เรื่อง...ตัวจริงของพี่เขา”

“ก็จริงนะ แต่ว่าดีที่พี่โอราอุสไม่อยู่...”

“จริงค่ะ ถ้าอยู่ มีหวังพี่ฟีนีอุสได้ตายแน่ๆ” โฟกัสกับอลันเดินต่อไปเรื่อยๆ

 

พอทุกคนเดินจากกันไปแล้วเหลือแค่ฟีนีอุสกับโพรทาเลีย ทำให้เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีเลย เธอยังมองอีกฝ่ายที่กำลังลูบมือของเธออย่างเบามือ ทำเอาเธอรู้สึกแปลกๆ เมื่อเขาลูบมือเธอมากๆ โพรทาเลียต้องทำใจคิดหาเรื่องคุยกับอีกฝ่าย แต่ก็หนึ่งไปออกก่อนจะคิดว่าพวกเขาควรไปทานอาหารกันได้แล้ว

 

“เอ่อ...ตามทุกคนไปเลยไหม เดียวของกินหมดพอดีนะ...”

“จริงด้วยนะ” ฟีนีอุสตอบจบก็จับมืออีกฝ่ายพาเดินไปโรงอาหารทันที

 

โพรทาเลียก็เดินตามอย่างเขินที่อีกฝ่ายกำลังจูงมือเธอเดินไป ไม่นึกเลยว่านอกจากดีแลนที่เคยจับมือเธอแบบนี้ จะมีชายอื่นที่มาจับแบบนี้อีก พอนึกถึงดีแลนเธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นแย่มากๆ ที่ไม่เคยตอบรับความรู้สึกอีกฝ่าย แต่เธอกับไม่สามารถทำแบบนั้นได้จริงๆ เพราะฐานะของเธอตอนนั้นกับความรู้สึกที่เธอเหมือนมีใครคนอื่นไปแล้ว แต่คนอื่นนั้นเธอกับไม่เคยเจอหน้าเขาเลยจนตอนนี้ โพรทาเลียเงยหน้ามองด้านหลังของชายที่กำลังจูงเธอไปโรงอาหาร เธอเริ่มจับได้ว่าความฝันที่เธอเคยเห็นแล้วรู้สึกผูกพันกับชายในฝัน ตอนนี้เขาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าควรตอบความรู้สึกเขาดีไหม แต่พวกเขาสองคนพึ่งจะรู้จักกันจริงๆ ไม่นานเองนะ ฟีนีอุสรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมองเขา เขาค่อยๆ หันหน้าไปมอง โพรทาเลียเห็นอีกฝ่ายมองก็หันหน้าไปทางอื่นทันที ฟีนีอุสยิ้มออกมา ก่อนจะเปลี่ยนไปเดินข้างๆ อีกฝ่าย

 

โพรทาเลียมองอีกฝ่ายที่มาเดินข้างๆ ทันที

“คีย์...” ฟีนีอุสเอ่ยเรียกอีกฝ่าย

“ฮะ...” โพรทาเลียมองอีกฝ่ายอย่างสงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเรียกเธอกัน

“จำที่สัญญากันได้ใช่ไหม?”

“สัญญา...” โพรทาเลียเริ่มนึกทันทีว่าเรื่องอะไร ก่อนจะจำได้ว่าล่าสุดเรื่องอะไร “เอ่อ...เรื่องที่มาคบกันนะเหรอ?”

“อืม ฉันอยากบอกอีกครั้งนะ” ฟีนีอุสหยุดเดิน ตอนนี้พวกเขาอยู่ทางลานลงไปทางโรงอาหาร ฟีนีอุสอยู่ข้างหน้าของโพรทาเลีย ทำให้เขาต้องเงยหน้ามองอีกฝ่าย “ว่าฉันจะพยายามให้นายมาชอบฉันให้ได้ ถึงจะใช่วิธีไหนก็ตาม ฉันจะไม่ใช่วิธีสกปรก แต่จะใช้ความรู้สึกของฉันส่งไปให้ถึงนายเลยล่ะ”

โพรทาเลียได้ยินอีกฝ่ายพูด เธอล่ะรู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นช่างพูดออกมาได้น่าประทับใจมากๆ เขาได้เจอไปอีก 10 เปอร์เซ็นต์เลยล่ะ แต่เธอต้องเก็บอาการหน่อย ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอเขินอายกับคำพูดอีกฝ่าย

“จะรอดูละกันนะ ว่านายจะทำได้จริงไหนนะ ฟีนีอุส”

โพรทาเลียพูดทั้งกอดอกมองอีกฝ่ายอย่างตั้งอาฆาตไว้ว่าถ้าอีกฝ่ายไม่ทำตามสัญญาเธอก็จะโกรธอีกฝ่ายไปนานๆ เลยล่ะ

“รอดูได้เลย” ฟีนีอุสยิ้มให้คีย์อย่างชอบใจ “แต่นะ ครั้งหน้าห้ามไปที่โรงตีเหล็กอีกนะ”

“เอ๋!! ทำไมล่ะ!!” โพรทาเลียตกใจกับคำพูดอีกฝ่ายทันที เมื่อกี้ยังพูดเรื่องอีกอยู่ดีๆ นี่กลับมาเรื่องที่เธอเข้าไปในโรงตีเหล็กอีกแล้ว “ฉันอยากเข้าไปนี่น่า ทำไมกันล่ะ! ?”

“เพราะถ้านายบาดเจ็บอีกครั้งมาล่ะ?”

“ฉันดูแลตัวเองได้นะ ถึงเป็นแผลฉันก็แค่รักษาก็จบแล้วนะ ฉันเคยเข้าไปในที่ร้อนกว่านี้ก็ยังเคยนะ!?”

“ถึงพูดแบบนั้นแล้วนายไม่คิดถึงคนที่เป็นห่วงนายตรงนี้มั้งเหรอ?” ฟีนีอุสหยีตาลงมองอีกฝ่าย

โพรทาเลียได้ยินคำพูดอีกฝ่าย มันทำให้เธอละอายใจทันที อีกฝ่ายมาห่วงอะไรเธอนักหนา แต่เพราะอีกฝ่ายชอบเธอ เลยทำให้เขาห่วงเธอจริงๆ สินะ

“เฮ้อ...ขอโทษ...แต่ว่าถ้าวันไหนฉันจะต้องเข้าไปล่ะ?”

“ทำไมเธอคิดว่าจะมีวันนั้นได้ล่ะ?”

“ก็เพราะฉันเคยเป็นช่างตีเหล็กนะสิ!!” โพรทาเลียเริ่มพยายามพูดโน้มน้าวอีกฝ่ายทันที “ถึงจะไม่ใช่สายเลือดของเฮเฟตัส แต่ฉันนั้นก็มีศักดิ์ศรีของช่างตีเหล็กอยู่นะ จะให้มาเลิกกันแบบนี้ง่ายๆ ได้ไง!!”

ฟีนีอุสจ้องโดยไม่พูดอะไรสักอย่าง นั้นทำให้โพรทาเลียรู้สึกประหม่าเมื่ออีกฝ่ายก็จ้องเธอแบบนั้น เหมือนเขาก็ยังจะพูดออกคำเดิมว่า ไม่

“นายจ้องแบบนั้นก็คงยังบอกว่าไม่ได้สินะ...” โพรทาเลียทำหน้าหงอยไปทันที ก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ้อนหน่อยๆ “ฟีนีอุส...”

เมื่อฟีนีอุสมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่เหมือนใบหน้าที่ทั้งเศร้าและอ้อนเขาในเวลาเดียวกัน ทำให้ใจของเขานั้นเต้นแรงมากๆ เขาหันหลังให้อีกฝ่ายทันที ก่อนจะกระแอมออกมาหนึ่งครั้ง

“งั้น...ครั้งแรกถ้านายจะเข้าไป ช่วยเรียกฉันให้ไปดูด้วยละกัน ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงนายนะ”

“งื้อออออออออ!!” โพรทาเลียรู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายอนุญาตเธอให้เข้าไปได้ เธอกระโดดเกาะหลังอีกฝ่ายทันที “ขอบคุณนะ ฟีนีอุส!!”

“พะ...โพร...อ๊ะ...คีย์!!”

โพรทาเลียเหมือนได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อจริงของเธอ เธอดันตัวเองออกแล้วมองอีกฝ่ายทันที

“นายพูดชื่อโพรออกมาเหรอ?”

“ห๊า!” ฟีนีอุสอึ้งไปแป๊บหนึ่งก่อนที่เขาจะพูดออกมาทันที “เปล่านะ!! ฉันแค่พูดว่าอะโฟร์ไดต์ ท่านยายนะ คงทำให้นายตกหลุมรักฉันเข้าให้แล้วสินะ”

ฟีนีอุสอธิบายให้อีกฝ่ายฟังก่อนที่โพรทาเลียจะหน้าแดงขึ้นมาและเคืองอีกฝ่ายที่หยอดคำหวานๆ ใส่เธอตลอด ก่อนที่เธอจะยกข้าขึ้นมากระทืบลงเท้าอีกฝ่ายทันที

“โอ๊ย!!” ฟีนีอุสยกขาที่ตัวเองโดนอีกฝ่ายทำร้ายด้วยความเจ็บ

“ฝันไปเถอะ!! พยายามให้ฉันชอบนายให้ได้ซะก่อนเถอะ!!” โพรทาเลียรีบเดินลงข้างล่างเพื่อเดินไปโรงอาหารทันที

“คีย์!! ฉันขอโทษ รอด้วยสิ!!” ฟีนีอุสรีบตามอีกฝ่ายที่เดินนำไปก่อนทันที

 

โพรทาเลียที่เดินนำมาก่อนนั้นก็เขินจริงๆ เธอไม่ควรใจอ่อนให้อีกฝ่ายจริงๆ ตอนอยู่ในค่ายทุกคนก็ชอบบอกว่าฟีนีอุสนั้น ถึงจะดูเป็นชายรักใครรักจริงก็ตามที แต่เพราะใบหน้าและเสน่ห์ของอีกฝ่ายที่ได้จากสายเลือดอะโฟร์ไดต์นั้น ทำให้ผู้คนมากมายชอบเขามากๆ ใครจะรักหมอนี้จริงๆ ก็ต้องสู้กับอุปสรรคหลายอย่างๆ แต่ตัวเธอไม่ต้องการแบบนั้นซะหน่อย แต่ยิ่งอยู่กับอีกฝ่ายเธอยิ่งสนใจเขานะสิ

 

ทั้งสองคนเดินกันไปเรื่อยๆ จนมาถึงโรงอาหาร พอต้องแยกทางกับฟีนีอุสเพื่อไปนั่งโต๊ะตัวเอง ฟีนีอุสหยุดแล้วยกมือของโพรทาเลียขึ้นมา จุมพิตที่หลังมือ หลายคนที่เห็นภาพนั้น ทำให้หลายๆ คนต่างตกใจและอึ้งไปทันที เจ้าของมือยังอึ้งจนหน้าแดงไปเหมือนกัน ฟีนีอุสยิ้มแล้วโบกมือลาอีกฝ่ายทันที โฟกัสเห็นภาพบาดตานั้น เธอรีบตรงดิ่งไปหาพี่สาวของตนเองทันที

 

“นี่พี่กับฟีนีอุสเป็นอะไรกันแน่นะ? ทั้งสองคนกำลังคบกันเหรอ?” โฟกัสซัดคำถามมาเต็ม แต่โพรทาเลียยังไม่หันไป แต่ตัวเธอนั้นเหมือนสั่นๆ ทำให้โฟกัสสงสัยว่าพี่เป็นอะไรหรือเปล่า “พี่คีย์…”

โพรทาเลียหันไปจับไหล่อีกฝ่ายทันที “เธอนะเธอ!! ทำแบบนี้กับฉันได้ไง?”

“ตายล่ะๆ หนูไม่ได้ทำอะไรนะ?” โฟกัสเห็นสีหน้าพี่นั้นไม่ได้เป็นอะไรมากนอกจากใบหน้าที่แดงมากๆ ก็ดีใจล่ะ จนทำสีหน้าทะเล้นใส่พี่สาวของตนเอง

โพรทาเลียหยีตามองอีกฝ่ายทันที “เหรออออออ เธอเห็นเมื่อกี้ไหม!!”

“เห็นสิ!” โฟกัสยิ้มให้พี่สาวอย่างชอบใจ เธอเขยิบเข้าไปกระซิบพี่สาว “แต่ว่านะ ถ้าพี่จะคบกับฟีนีอุสละก็ระวังพ่อหน่อยนะ”

“! ?”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้น เธอก็กังวลเลยว่าถ้าพ่อรู้จะมีสีหน้าแบบไหน เธอค่อยๆ แอบมองไปข้างในโรงอาหารก็เห็นพ่อของเธอมีใบหน้าที่นิ่ง แต่คิ้วของท่านั้นกับขมวดกันอย่างโกรธบางอย่าง ทำให้โพรทาเลียหันกลับมามองพี่สาวทันที

“ทำไมพ่อเขาทำหน้าแบบนั้นนะ?”

“เอ๋?” โฟกัสหันไปมองพ่อเช่นกันก็สะดุ้งกับใบหน้าของท่าน “จริงด้วยนะ คงเหนื่อยล่ะมั้ง วันนี้คงไม่ต้องเข้าไปยุ่งสักพักดีกว่านะ”

“งั้นเหรอ...” โพรทาเลียนึกเรื่องของพ่อก็กลับมานึกเรื่องที่โฟกัสพูดเมื่อกี้ "แต่...ที่พูดว่าพี่จะคบกับฟีนีอุสนั้น มันอาจจะเป็นไปไม่ได้น่านะ"

“ทำไมล่ะ?”

“ก็ตอนนี้เขาชอบพี่ที่พี่เป็นคีย์...ถ้าเกิดอยู่ๆ เขารู้ว่าพี่คือใคร...มันจะไม่แย่เหรอ?”

“จริงด้วย...แต่ก็นะ งั้นบอกเขาเลยว่าพี่เป็นใคร!”

“จะบ้าเหรอ?!” โพรทาเลียยกมือขึ้นมาตีหัวของโฟกัสทันที

“แอ๊ก!” โฟกัสจับหัวของตัวเองทันที “ก็แม้ถ้าบอกไปความรักของพี่ก็จะได้ดีขึ้นไงล่ะ?”

“ดีขึ้นเหรอ?” โพรทาเลียนึกไม่ออกเลยว่าอะไรที่จะดีขึ้นมาได้กัน

“ใช่ ดีขึ้นมากๆ มีความสุขมากๆ ไงล่ะ”

โฟกัสพูดให้กำลังใจพี่สาวมากๆ จนโพรทาเลียมองน้องสาวที่เอาแต่ให้กำลังใจเธอ จนเธอต้องถอนหายใจหนึ่งครั้ง

“ก็ได้...แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้…” โพรทาเลียพูดแล้วกำลังจะเดินไปข้างหน้า

“อ้าว ซะงั้น....”

“เลิกห่วงพี่เถอะโฟกัส เธอนะหันไปสนใจชายผมน้ำตาลคนนั้นมั้งดีกว่านะ” โพรทาเลียนั้นมองไปที่ชายคนหนึ่งที่กำลังมองมาทางนี้ด้วยสายตาไม่ชอบใจเธอหน่อยๆ

“เอ๋? ชายผมน้ำตาล?” โฟกัสสงสัยว่าพี่สาวพูดถึงใคร

“คนที่เธอแอบคบอยู่นะ!”

โฟกัสได้ยินประโยคนั้นเธอถึงกับมีสีหน้าที่แดงก่ำทันที จนตกอุทานออกมาเสียงดัง

“เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!!”

โฟกัสรีบวิ่งไปหาพี่แล้วจับแขนพี่สาวแล้วกระซิบข้างๆ หันที “พี่จ้า!! ห้ามบอกพ่อนะ ไม่งั้นฉันตายแน่ๆ”

“เอ๋? แปลว่าแอบคบกันโดยที่พ่อไม่รู้สินะ สงสัยเลยแฮะว่าพ่อไม่ชอบเพราะอะไร?”

“อึ้ก! ถ้าพี่รู้นะ จะคิดเลยว่าทำไมพ่อถึงไม่ชอบคนที่หนูคบด้วยนะ”

“ยังเหรอ? งั้นอธิบายหน่อยสิ” โพรทาเลียยิ้มออกมา ทั้งสองขำด้วยกันก็เดินต่อเข้าไปข้างในโรงอาหาร “แต่ถ้าไม่บอกมา พี่ก็ไม่สามารถช่วยได้นะ ถ้าคนคนนั้นมาหึงพี่เพราะเธอมาเกาะแกะพี่นะ”

“ไม่ต้องห่วงหนูจะบอกเขาเองว่าพี่เป็นอะไรกับฉันนะ”

“ห้ามบอกว่าเพื่อนนะ เขาไม่เชื่อแน่ๆ”

“จะให้บอกว่าพี่สาวเหรอคะ?” โฟกัสถามพร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่าย

“อึ้ก...เฮ้อ...บอกว่าเพื่อนก็ได้...” โพรทาเลียถึงกับเหนื่อยใจเลยจริงๆ ที่ต้องมากังวลเรื่องแฟนของน้องสาวเนี่ย

“โอเคค่ะ!” โฟกัสดูมีความสุขที่เธอนั้นดักทางพี่สาวได้หมด

 

จบตอนที่ 33 โปรดติดตามตอนที่ 34 ต่อไป