ตอนที่ 19 ผลแพลเปิ้ล [ต่อ]

ถึงเวลาแล้วที่โพรทาเลียจะใกล้คลอด ตอนนี้ท้องของเธอใหญ่กว่าคนปกติสักเล็กน้อย เพราะข้างในท้องของเธอตอนนี้มีเด็กทารกอยู่ 2 คนอยู่นั้นทำให้ท้องเธอใหญ่กว่าปกติ ตอนนี้โพรทาเลียรู้สึกเจ็บท้องมากๆ เทพีอลิซ่าเบ็ธพาโพรทาเลียไปนอนที่เตียง พวกโกรอสรู้งานของตนเอง พวกเขาเตรียมน้ำร้อนและอุปกรณ์ต่างๆ เพื่อรอเวลาทำคลอดอย่างเดียว โพรทาเลียอยากให้ถึงเวลาคลอดแล้ว แต่พวกโกรอสสาวบอกว่ายังไม่ถึงเวลา โพรทาเลียร้องโวยวายด้วยความเจ็บปวดตลอดเวลา

 

จนถึงเวลาที่ทารกตัวน้อยออกมาดูโลกใหม่ของพวกเขา โพรทาเลียหอบหายใจหลายครั้งเพราะเหนื่อย จนเธอได้ยินเสียงของทารกร้องออกมา เธอหันไปมองว่าเด็กร้องทำไม เทพีอลิซ่าเบ็ธอุ้มทารกคนแรกให้โพรทาเลีย แล้วก็ตามมาด้วยลูกคนที่สอง โพรทาเลียมองใบหน้าของลูกทั้งสองคนที่คล้ายกัน แต่เธอแปลกมากใจที่ลูกทั้งสองคนเป็นแฝดชายหญิง

 

“เด็กๆ แข็งแรงดีมากเลยล่ะ โพรทาเลีย” เทพีอลิซ่าเบ็ธนั่งลงข้างๆ โพรทาเลีย พร้อมกับมองทารกทั้งสองคน

โพรทาเลียเขยิบตัวมองลูกๆ ของเธอ เธอยิ้มออกมาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บมากๆ ระหว่างคลอด เธอไม่นึกว่าคนเป็นแม่ ช่างอดทนกับการคลอดได้ขนาดนี้ เธอลูบแก้มน้อยๆ ของพวกเขา เทพีกำลังคิดบางอย่างก่อนจะถามอีกฝ่าย

“เจ้าควรตั้งชื่อให้ลูกเจ้านะ”

“ข้าคิดไว้แล้วนะ ท่านแม่...พวกโกรอสบอกว่าเด็กๆ ต้องมีชื่อนะ...”

“ท่านโพรทาเลียตั้งชื่อสองแฝดนี้ว่าอะไรหรือเจ้าค่ะ” โกรอสสาวที่เป็นภรรยาของจอห์น ชื่อว่ามิเรีย เธอได้ถามโพรทาเลีย

โพรทาเลียมองลูกแฝด “คิก...เด็กผู้ชายชื่อว่า เดวิค...ส่วนเด็กผู้หญิงชื่อ คาเร็นน่า”

“เป็นชื่อที่ดีนะเนี่ย” มิเรียพูดขึ้น

“จริงด้วยนะ” เทพีอลิซ่าเบ็ธมองทารกน้อยอย่างรักใคร่ ก่อนที่เธอจะอวยพรบางอย่างให้ “ขอให้พวกเจ้าทั้งสอง ไร้ซึ่งภัยอันตรายใดๆ ที่เข้ามาใกล้ตัวพวกเจ้า และมีสุขภาพที่แข็งแรงตลอดไป”

เมื่อเทพีอลิซ่าเบ็ธอวยพรจบ ร่างกายของทารกก็เปล่งแสงออกมา แล้วแสงนั้นก็หายไป โพรทาเลียมองแล้วหันไปขอบคุณเทพี

“ขอบคุณสำหรับคำอวยพรเจ้าค่ะ”

“จ้ะ งั้นทำความสะอาดให้เสร็จ แล้วโพรทาเลียจะได้พักผ่อนกัน สาวๆ” เทพีหันไปหาพวกโกรอส

“เจ้าค่ะ!!” พวกสาวๆ โกรอสก็ทำความสะอาดทุกอย่างตามร่างกายของโพรทาเลีย

 

พอทำความสะอาดร่างกายโพรทาเลียเสร็จ ทุกคนก็ปล่อยให้โพรทาเลียพักผ่อน ระยะเวลาผ่านไป 3 ชั่วโมง โพรทาเลียหลับไปนานมากๆ จนเธอลืมตามขึ้นมาอย่างรู้สึกสบายขึ้น แต่ก็ยังมีอาการเพลียหน่อยๆอยู่ เธอเห็นภาพรางๆ ของใครบางคนอยู่ข้างๆ เธอ พอเธอมองดีๆ เธอเห็นดีแลนนั่งอยู่ข้างๆ เธอสงสัยเลยว่าอีกฝ่ายมาทำอะไร

 

“เฮ้...” ดีแลนทักทายอีกฝ่าย

“เฮ้...มาทำอะไรนะ...” โพรทาเลียทักทายตอบพร้อมกับถาม

“มาดูแลเธอไงล่ะ ตอนนี้เธอมีลูกแล้ว เธอก็ต้องมีคนที่เป็นเหมือนสามีดูแลนะ”

“พูดเป็นเล่น เจ้าคิดแบบนี้ตลอดเลยหรือไง?”

“ฉันบอกเธอไปหลายครั้งแล้วนะว่า ฉันรักเธอแค่ไหนนะ โพรทาเลีย”

พออีกฝ่ายพูดแบบนั้น โพรทาเลียถึงกับหน้าแดงหน่อยๆ แต่เธอก็ทำหน้านิ่ง “ข้าบอกแล้วนะ...ข้ายังไม่สนเรื่องพวกนั้น แต่ก็ขอบใจที่จะช่วยดูแล...”

ดีแลนทำหน้านิ่งนิดหน่อย แต่ในใจเขารู้สึกเจ็บปวดหน่อยๆ ก่อนจะตอบอีกฝ่าย “ฉันช่วยเธอได้เสมอล่ะ...”

 

ดีแลนนั่งอยู่ข้างๆ โพรทาเลียตลอดเวลาจนเธอหลับไปอีกครั้ง วันเวลานั้นผ่านไปเร็วมากๆ แรกๆ โพรทาเลียรู้สึกลำบากในการดูแลทารก เพราะเธอไม่รู้ว่าเด็กๆ ต้องการอะไร แต่เธอก็ปรับตัวจนสามารถเข้าใจเด็กๆได้ โพรทาเลียต้องพาเด็กๆ ไปอยู่ห้องเทพี เพราะเทพีช่วยทำให้ห้องของตนเองเป็นเก็บที่เสียง เลยไม่มีเสียงออกไปข้างนอกเลย เธอไม่ต้องการให้แซเทิร์นรู้ว่าเธอตั้งท้องจนมีลูกแฝด เธอไม่รู้อีกฝ่ายจะทำอะไรกับลูกของเธอ

 

แต่ก็มีความแปลกประหลาดเกิดขึ้นกับทารก เมื่อพวกเขาโตขึ้นความฉลาดของพวกเขาก็เยอะขึ้น เริ่มพูดเป็นคำๆได้ เข้าใจที่โพรทาเลียพูดมากขึ้น แต่เด็กพึ่งอายุได้แค่ 9 เดือนเท่านั้นเอง พวกโกรอสบอกว่าเด็กไม่น่าพูดเร็วแบบนั้น เพราะถ้าพูดได้ก็ต้องแค่ 10-12 เดือน เวลาผ่านไปพวกเด็กๆ ก็ฉลาดมาก พูดเก่ง และเดินได้เมื่ออายุ 1 ขวบ พัฒนาการของพวกเขามันเร็วมากจริง จนโพรทาเลียสงสัยว่าลูกของเธอนั้นมีการพัฒนาการเกินเด็กไปไหม แต่เธอก็เลี้ยงลูกอย่างปกตินะ ช่วงเวลาเลี้ยงลูกเธอต้องกลับเป็นผู้ใหญ่ ช่วงถ้าแซเทิร์นเรียกตัวเธอก็กลับร่างเดิม ดีที่แซเทิร์นบางครั้งจะไม่อยู่ในเกาะมั้งทำให้เธอสบายใจ แต่ช่วงนี้อยู่บ่อยแล้วก็เรียกเธอบ่อยขึ้น

 

พอๆ กับวันหนึ่งที่แซเทิร์นเรียกเธอ แล้วเธอต้องให้ลูกๆ อยู่ในห้องเทพอลิซ่าเบ็ธ แต่แล้วเด็กๆ กับมีความคิดบ้าๆ คือการแอบแม่ออกมาทางเดินกัน เวลาผ่านไปโพรทาเลียกำลังจะกลับมาจากการต่อสู้กับพวกยักษ์ ระหว่างทางเดินทางกลับไปห้องเทพี เธอเห็นอะไรแวบๆ อยู่บนหลังคาทางเดิน เธอยืดตัวมองบนหลังคา เธอก็เห็นลูกๆ วิ่งเล่นอยู่บนหลังคา โพรทาเลียเห็นตกใจทันที

 

“เด็ก!! เด็ก!!”

เด็กทั้งสองได้ยินเสียงแม่ก็ต่างรีบหนีทันที โพรทาเลียเห็นรีบปีนขึ้นไปแล้วรีบวิ่งตามทันที

“เด็กๆ หยุดเดียวนี้นะ ไม่หยุดแม่ทำโทษนะ!!”

คาเร็นน่าได้ยินแบบนั้น ถึงกับรีบหยุดทันที โพรทาเลียเห็นว่าลูกอีกคนหยุดแล้ว เธอเลยตามอีกคนทันที

“เดวิคหยุดนะ ลูก!!”

เดวิคยิ้มอย่างชอบใจก่อนที่ตัวเขาจะวิ่งจนไปถึงจุดที่สิ้นสุดของหลังคา เดวิคเห็นก็เบรคตัวไม่ทันแล้ว

“อ๊าก!!” ตัวเดวิคตกไปทันที

“เดวิค!!” โพรทาเลียรีบวิ่งไปทันที ก่อนที่เธอจะทำตัวกระโดดไปช่วย

เธอต้องหยุดตัวเองเพราะเดวิคลอยตัวขึ้นมา โพรทาเลียเห็นก็ตะลึงทันที เธอรีบคว้าตัวลูกแล้วโขกหัวลูกเบาๆ หนึ่งครั้งแต่ก็ทำให้เจ็บได้

“โอ๊ย! เจ็บนะแม่...” เดวิคจับหัวตัวเองทันที

” เจ็บสิ!! รู้ไหมว่าแม่ตกใจแค่ไหน แม่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามออกจากห้องนะ!!”

“ก็...พวกเราเบื่อนี่น่า...”

“เบื่อ! ? แล้วพวกเธอเกิดเป็นอะไรขึ้นมาทำไง?”

“พวกเราก็แย่...”

“นั้นล่ะ แม่ถึงห่วงไง! เอาล่ะกลับห้องกัน!” โพรทาเลียอุ้มลูกทั้งสองคนไว้คนละข้างทันที

 

โพรทาเลียพาลูกๆ ลงมาจากหลังคาปราสาทได้ พอเธอพาลงมาเธอก็ต้องหน้าซีดสิ่งตรงหน้าคือ แซเทิร์นที่เดินมาเจอเธอลงมาจากหลังคาพร้อมกับอุ้มลูกๆ ของเธออยู่ แซเทิร์นเห็นเขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย แต่ใบหน้าเขากับรู้สึกอึ้งไปสักแป๊บหนึ่ง ก่อนจะถามขึ้น

 

“โพรทาเลีย...เด็กนั้น...”

 

โพรทาเลียรู้สึกเหมือนร่างกายวูบไป เธอไม่รอช้า เธอรีบวิ่งออกจากตรงนั้นทันที แซเทิร์นเห็นก็รีบตามทันที โพรทาเลียวิ่งไปสุดแรงเกิด ก่อนที่เธอจะเห็นว่าแซเทิร์นมาดักหน้าเธอ เธอเล่นวิธีกระโดดจากระเบียบลงไปที่ชั้นล่างทันที ดีที่ลูกๆ เธอเกาะเธอไว้แน่นมากๆ เธอใช้มีข้างเดียวจับตอนกระโดดลงไปข้างล่าง แล้ววิ่งไปที่ห้องของเทพีอลิซ่าเบ็ธทันที พอเธอเข้ามาลูกๆ ก็ดีเดินไปหาเทพีทันทีด้วยความหวาดกลัว เทพีมองอย่างสงสัยแล้วหันไปทางโพรทาเลียที่กำลังดันประตูอยู่

 

“เป็นอะไรนะ! ? โพรทาเลีย”

มีเสียงดังตึงเกิดขึ้น เทพีตกใจทันที เด็กๆ ร้องทันที ก่อนจะมีเสียงแซเทิร์นดังขึ้น

“เธอหลบอยู่ในนั้นตลอดไม่หรอกนะ โพรทาเลีย” แซเทิร์นทำเสียงน่าขนลุกมากๆ

โพรทาเลียถึงกับหน้าเครียดทันที “ถ้าแกเข้ามาข้าจะจัดการกับแก แล้วถ้าแกมายุ่งกับลูกข้า ข้าจะจัดการกับแก!!”

“ลูกเหรอ....ลูกของเธอสินะ...”

 

โพรทาเลียหน้าซีดทันทีที่ตัวเองเผลอพูดว่าเด็กสองคนเป็นลูกของเธอ เสียงของแซเทิร์นหายไป โพรทาเลียรู้สึกไม่ดีทันทีที่เสียงอีกฝ่ายหายไปพร้อมกับความรู้สึกของอีกฝ่าย เด็กสองคนรู้สึกหวาดกลัว เดวิคเลยพาน้องสาวไปหลบมุมภายในตู้เสื้อของเทพี แม่เขาเคยบอกว่ามีอะไรเกิดไปอยู่ข้างในนั้น ทั้งสองกำลังเดินผ่านหน้าต่าง แต่แล้วเกราะที่เทพีสร้างขึ้นแตกออก แล้วมีมือเข้ามาจับคอของคาเร็นน่าทันที

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!”

โพรทาเลียหันไปมองทันที “คาเร็นน่า!!”

เดวิคที่อยู่ข้างๆ หวาดกลัวมากๆ ก่อนจะวิ่งหนีเข้าไปในตู้เสื้อผ้าทันที แซเทิร์นเห็นก็จะเดินตามไปที่ตู้นั้นทันที โพรทาเลียรีบเข้าไปขวางอีกฝ่าย ก่อนที่แซเทิร์นจะปัดตัวเธอออกไปทันที

“แม่!!” คาเร็นน่าเห็นแม่ของเธอล้มไปที่พื้น “ไอ้เลว!! แกทำแม่ฉัน!!”

คาเร็นน่าพูดแล้วก็เตะไปที่ตัวอีกฝ่าย

“น่ารำคาญจริงๆ เลยนะ!!”

แซเทิร์นขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ ก่อนใช้พลังของตนทำให้เด็กน้อยถูกขังอยู่ในลูกแก้ว คาเร็นน่ามองอย่างกังวลว่าตัวเองถูกขังอยู่ในลูกแก้ว

“คาเร็นน่า!!” โพรทาเลียพยุงตัวขึ้นมา

“ทำให้เด็กกลับเป็นแบบเดิมนะ แซเทิร์น!!” เทพีอลิซ่าเบ็ธสั่งแซเทิร์น

“อย่ามายุ่ง อลิซ่าเบ็ธ!!”

แซเทิร์นมองอีกฝ่ายก่อนจะโบกมือไปด้านข้าง ตัวของเทพีสะบัดไปชนกำแพงโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้แตะตัวเธอเลย

“ท่านแม่!!” โพรทาเลียมองเทพีอลิซ่าเบ็ธที่โดนเล่นงานด้วย

แซเทิร์นเดินมาถึงตู้เสื้อผ้าเขากำลังจะเปิดประตู เดวิคที่อยู่ข้างรู้สึกกลัวมากๆ จนเขาเผลอแสดงพลังบางอย่างออกมานอกตู้ทันที

“อย่าเข้ามานะ!!” สายฟ้าตกลงมาใจกลางปราสาท แซเทิร์นหันไปมองตู้ที่มีกระแสไฟเต็มไปหมด

“นี่ข้า...สร้างเกราะป้องกันพลังเทพ แต่เจ้าเด็กนี้!” แซเทิร์นหันมามองโพรทาเลียทันที โพรทาเลียรีบเขยิบหนีทันที แซเทิร์นเข้ามาใกล้ก็กระชากคอเธอทันที “เจ้าไปมีอะไรกับซุสตอนไหนกัน!!”

“ข้าไม่เคยมีอะไรกับซุสนะ! แล้วเกาะนี้ถ้าเทพเจอ ป่านนี้แกคงไม่อยู่ที่นี้หรอก แซเทิร์น!”

“จริงของเจ้า!” เขาดูมีสีหน้าไม่ชอบใจก่อนจะสะบัดตัวเธอไปด้านข้างทันที “ข้าต้องการเจ้าเด็กนั้น! พาตัวมาหาข้า ถ้าไม่ทำตาม เจ้าบอกลาลูกสาวเจ้าทันที”

แซเทิร์นเดินออกจากห้องเทพีไป โพรทาเลียรีบไปหาเทพีอลิซ่าเบ็ธทันที เทพีอลิซ่าเบ็ธมีบาดแผลที่ด้านข้าง โพรทาเลียทำแผลให้เทพี โพรทาเลียห่วงลูกชายเลยเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเรียกลูกชายของเธอเบาๆ

“เดวิค…ตอนนี้ปลอดภัยแล้วนะ...”

เดวิคได้ยินเสียงแม่ก็เปิดประตูออกมา เขาเห็นแม่ก็เข้าไปกอดแม่ทันที “แม่...”

“โธ่...ลูกรัก...” โพรทาเลียกอดลูกชายไว้แน่นๆ

“แม่...คาเร็นน่า...” เดวิคมองหาน้องสาว

โพรทาเลียทำหน้าเสียใจ “แม่ขอโทษจ้ะ...แซเทิร์นพาน้องของลูกไปแล้วนะ”

เดวิคได้ยินเขาหน้าซีดแล้วมีน้ำตาไหลออกมาทันที “ผมขอโทษ...ถ้าผมไม่น่าชวนน้องออกไป แล้วแม่ต้องมาตาม...คนคนนั้น...คงไม่มาวุ่นวายกับเรา...ผมขอโทษ”

“โธ่...ลูกแม่ โอ้ๆ น่า ไม่ร้องนะ...” โพรทาเลียกอดลูกชายแล้วปลอบลูกชาย

 

โพรทาเลียปลอบลูกจนหลับไป เธอหันมามองเทพี เธอยังไม่ได้สติเลย เธอห่วงอีกฝ่ายจริงๆ เธอมองลูกด้วยความคิดที่ทั้งห่วงและเครียดว่าจะทำไงกับแซเทิร์นที่เอาลูกเธอไปจนเธอเผลอหลับไป พร้อมกับเธอฝันเห็นบางอย่าง เธอเห็นตัวเองเดินอยู่ในป่า เธอยื่นอยู่ในจุดที่เธอเคยมาฝึกซ้อมปาดาบบ่อยๆ เธอสงสัยว่าทำไมตัวเองมาอยู่นี้กัน ก็มีแสงบางอย่างเกิดขึ้น เธอหันไปมองก็เห็นบางอย่าง มันลอยอยู่กลางอากาศ มันเหมือนหลุมทะลุไปไหนก็ได้ เหมือนในการ์ตูนที่เธอดูตอนเด็กๆ ไม่มีผิด โพรทาเลียมองข้างในเห็นสถานที่ที่ต่างจากในเกาะ เธอจะยื่นมือเขาไปข้างใน ก็มีเสียงลูกสาวเธอดังขึ้น

 

‘แม่จ้า...’

โพรทาเลียสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอสะกิดใจกับเสียงนั้น เสียงของลูกสาวเธอ เธอลุกขึ้นมองซ้ายมองขวาทันที

“คาเร็นน่า! ?” โพรทาเลียเรียกลูกสาวทันที

‘แม่...หนูยังอยู่กับแซเทิร์นค่ะ หนูโทรจิตมาหาแม่อยู่นะคะ...’

“โธ่ ลูก...” โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างเป็นห่วงแล้ว

‘แม่ค่ะ ฟังหนูนะ หนูได้ยินที่แซเทิร์นพูดกับพรรคพวก...’

‘เจ้านั้นพูดอะไรหรือลูก?’

‘เขา...จะฆ่าหนูกับพี่เดวิค’

โพรทาเลียได้ยินถึงกับอึ้งไปเลย “ไม่...ไม่จริง...”

‘หนูเลยอยากบอกแม่ว่า แม่พาพี่หนีออกจากที่นี้ไปเลยนะคะ’

‘เดียวลูกพูดอะไรนะ!!’

‘หนูรู้ว่าตัวเองพูดอะไร หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ’

‘ลูกแค่ 3 ขวบนะ คาเร็นน่า’ โพรทาเลียคุยทางจิต แต่ว่าเธอสีหน้าซีดไปหมด

‘หนูรู้ค่ะ แต่หนูอยากให้พี่ออกจากที่นี้ หนูไม่ต้องการให้พี่ตายถึงหนูเป็นอะไรหนูก็ไม่สนใจ แม่ค่ะ หนูขอล่ะ อีกไม่นานผ่านคืนนี้ไป แซเทิร์นจะสั่งชายที่ชื่อว่า วากาเน็ทให้ไปจัดการพี่ตอนเช้าแน่ๆ ค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ เดียวแซเทิร์นตื่นขึ้นมา…’

 

เสียงของคาเร็นน่าหายไป โพรทาเลียฟังทุกอย่างที่ลูกสาวพูด ใบหน้าของเธออาบไปด้วยน้ำตา เธอไม่นึกว่าตัวเองจะได้ยินในสิ่งที่ลูกน้อยวัยแค่ 3 ขวบจะพูดแบบนี้ออกมา โพรทาเลียนั่งอย่างสงสัยและเครียดว่าตัวเองจะทำไงดี จะพาลูกชายของเธอออกจากที่นี้ได้ไง แล้วลูกสาวเธอล่ะ โพรทาเลียหลับตาแล้วคิดถึงความฝันที่เธอเห็น เธอไม่รู้ว่าตัวเองเชื่อความฝันนั้นได้ไง แต่เธอจะเชื่อว่ามันมีบางอย่างที่จะพาลูกชายเธอออกไปได้ โพรทาเลียแอบออกไปจากห้องเพื่อไปที่ห้องของเธอแล้วไปเอาของบางอย่าง มันคือกระเป๋าฉุกเฉิน ไว้ให้ลูกชายของเธอ พอเธอกลับมาที่ห้องเทพี เธอก็มาปลุกลูกชายทันที

 

“เดวิค เดวิค...”

เดวิคได้ยินที่แม่เรียกก็ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ “มีอะไรเหรอครับ?”

“ไปกับแม่!”

 

โพรทาเลียพูดจบเธออุ้มเดวิคแล้วตรงไปทางหน้าต่าง โพรทาเลียดมกลิ่นรอบนอก เธอได้กลิ่นที่คล้ายๆ กลิ่นที่ตัวเองได้กลิ่นในฝัน เธอกระโดดออกจากหน้าต่างไปที่ต้นไม้ เธอรีบกระโดดจากต้นไม้อีกต้นไปอีกต้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอเห็นจุดที่เธอเดินในฝัน เธอกระโดดลง แล้วมองรอบๆ ก่อนจะพาลูกชายเดินไป จนเธอได้เจอกับสิ่งที่คล้ายๆ หลุดแปลกๆ นั้น มันเป็นหลุดลอยอยู่ แต่เห็นภาพที่แตกต่างจากในเกาะ เธอคิดเลยว่ามันน่าจะช่วยเธอได้ โพรทาเลียวางลูกชายลง เดวิคมองหลุมแปลกๆ ที่ลอยตัวอยู่ มันคล้ายประตูไม่มีผิด เดวิคหันไปหาแม่ของเขา

 

“แม่ครับนี้คือ?” เดวิคชี้ไปที่หลุมดำแปลกๆ คล้ายๆ ประตู

“แม่ไม่รู้นะ แต่มันคล้ายๆ ประตูที่ทะลุไปที่ไหนก็ได้นะ”

“งั้นเราก็ออกไปจากที่นี้ได้สินะครับ” เดวิครู้สึกดีใจที่จะได้ออกจากที่นี้

โพรทาเลียจัดกระเป๋าให้ลูกเสร็จ เธอก็นำกระเป๋ามาให้เดวิคแบก เดวิคมองอย่างงงว่าแม่ให้เขาใส่ทำไม

“แม่ให้ผมแบกกระเป๋าใบใหญ่นี้? ทำไมเหรอครับ?”

“เพื่อให้ลูกออกจากที่นี้ไง!!”

“ออกจากนี้ แล้วแม่ล่ะ? น้องอีก! ?”

“เดวิค...แม่ต้องขอโทษ ลูกต้องไปคนเดียว ส่วนแม่กับคาเร็นน่าจะตามไปหาลูกที่หลัง”

“แม่จะทิ้งผมเหรอ?” เดวิคเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา

“เปล่า แม่...แม่แค่ต้องการให้ลูกรอดนะ ไม่งั้นพวกนั้นจะฆ่าลูก...”

“ฆ่าผม...แล้วคาเร็นน่า!!” เดวิคตื่นตกใจขึ้นไปอีก

“ชู่ว เบาๆ ลูก” โพรทาเลียทำเสียงชู่วให้ลูกชายเบาๆ “ขอล่ะ...อย่ากังวลนะ ลูก เดียวแม่จะไปช่วยน้องเองนะ ตอนนี้ลูก...กินนี้” โพรทาเลียยกขวดยาให้ลูกชาย

“นี่มันยาเพิ่มอายุ...” เดวิคพูดเหมือนคุ้นเคยกับยานี้

“ใช่ ลูกชอบเอามาดื่มเล่นกันนี่ ตอนนี้แม่ต้องการให้ลูกดื่มมันเพื่อทำให้ลูกโตพอจะหนีจากปีศาจได้นะ ในกระเป๋ามีอาวุธ อาหารกินได้ 1 เดือน และยาพวกนี้อีก 10 กว่าขวดให้ลูกได้ใช้ ได้กินนะ”

เดวิคฟังแล้วดื่มยาเข้าไปตัวเขาก็โตขึ้นเหมือนชายอายุ 17 ปี โพรทาเลียเงยหน้ามองลูกชาย เธอยกมือจับไปที่ใบหน้าของลูกชาย

“ลูกต้องไปแล้วนะ”

“แม่...ผมจะได้เจอแม่อีกไหม?”

“ต้องเจอสิ...แม่จะออกไปจากที่นี้ให้ได้...” โพรทาเลียยกมือขึ้นมาจับใบหน้าของลูกชายก่อนจะหอมแก้มเขา

ก็มีเสียงของพวกปีศาจกำลังมาทางนี้ พวกนั้นรู้แล้วว่าโพรทาเลียอยู่ไหน โพรทาเลียหันไปดันลูกให้เข้าไปข้างใน

“ไป!! เดวิค!! ไป!!”

 

เดวิคเห็นแบบนั้น เขารีบเข้าไปในหลุมประตู พอเดวิคเข้าไปประตูก็หายไปทันที โพรทาเลียหันไปดูพวกปีศาจที่วิ่งมาเจอเธอทันที พวกนั้นมองเธอว่าลูกชายเธอไม่ได้อยู่กับเธอ โพรทาเลียจ้องพวกมันอย่างไม่ชอบใจ วากาเน็ทมาช้าสุด เขาลงมาจากม้าของเขา พร้อมกับแซงตัวออกมายืนอยู่ข้างหน้าโพรทาเลีย

 

“ลูกชายเจ้าไปไหนแล้วล่ะ โพรทาเลีย”

“ไม่อยู่แล้ว!” โพรทาเลียตอบไปตรงๆ

วากาเน็ทมองอย่างสงสัย แต่ตัวเขาก็สัมผัสกลิ่นที่คล้ายๆ ลูกสาวของอีกฝ่ายไม่ได้ “ออกไปนอกเกาะแล้วสินะ เจ้าดวงซวยแล้ว โพรทาเลีย”

 

พอสิ้นคำพูดของวากาเน็ท พวกปีศาจต่างหากันเข้ามาจับกุมตัวเธอเพื่อพาไปหาแซเทิร์น แต่ก่อนไปวากาเน็ทก็สั่งให้พวกปีศาจสั่งสอนเธอสัก 1 ยก โพรทาเลียโดยพวกมันทำร้ายร่างกายจนบาดเจ็บสาหัส ก่อนจะโดนพาไปยังปราสาทแล้วล่ามโซ่ไว้ที่ลานลงทัณฑ์ แซเทิร์นรับรู้ว่าอีกฝ่ายโดนพามายังลานลงทัณฑ์เขาก็เดินทางลงมาทันที

 

พอเขามาถึงเขาเห็นสภาพอีกฝ่ายทำเอาเขายิ้มขึ้นมา “ดู...ดู...ดูสภาพเจ้าสิ ย่ำแย่เลยนะ โพรทาเลีย”

โพรทาเลียจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาโกรธมากๆ เธออยู่ในสภาพบาดเจ็บอยู่แล้วอีกฝ่ายยังกล้ามาเยาะเย้ยเธออีก ก่อนที่เธอจะถุยน้ำลายลงพื้นทันที

“สภาพข้าเป็นไงมันก็เรื่องของข้า แซเทิร์น!!”

“เหอะ! แต่ว่านะเจ้านะ ไม่เคยจำที่ข้าสอนเลยนะว่าให้ทำตามที่ข้าสั่ง!!”

“ข้าจำได้ แต่ข้าไม่อยากทำ เพราะข้าทำเจ้าก็จะฆ่าลูกข้าอยู่ดี!” โพรทาเลียจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ชอบใจสุดๆ

“โอ้ ใครบอกเจ้ากัน แต่ก็...” แซเทิร์นยื่นตัวเข้ามาหาโพรทาเลียจับแก้มของเธอ "จริงของเจ้า ข้าจะฆ่าลูกเจ้า เจ้าคงไม่ลืมนะ ข้านะโดนผู้เป็นพ่อข้า สาปให้สายเลือดของเจ้าพี่บ้านั้นจัดการข้า ไม่งั้น...ไม่งั้นข้าคงไม่กินพวกมันเข้าไป แต่!! เจ้าซุสนั้นกับรอดมาได้ แล้ว!! แล้วพวกมันสามตน สามมหาเทพนั้นกลับมาทำให้ข้าตกลงสู่ทาร์ทารัส!!"

“โกรธแค้นเทพจนมาลงกับเด็ก แกมันขี้ขลาด!! ถ้าอยากฆ่าพวกสายเลือด 1 ใน 3 มหาเทพ แล้วทำไมไม่ฆ่าข้าซะล่ะ!!”

“เจ้าน่าจะรู้ ว่าตัวเจ้ามีพลังบางอย่างที่ข้าไม่รู้ ทำให้เจ้ารอดมาจนถึงทุกวันนี้ โพรทาเลีย!”

แซเทิร์นสะบัดใบหน้าของเธอทันที โพรทาเลียหน้าหันไปอีกทางก่อนจะหันไปมองแซเทิร์น แซเทิร์นยกลูกแก้วขึ้นมาทันที

“งั้นข้าต้องทำให้เจ้าเห็นว่า ข้าเอาจริงกับคนรอบข้างเจ้าได้เสมอ” เขาบีบลูกแก้วจนมันแตกสลายไปทันที

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!” โพรทาเลียเห็นถึงกับอึ้งไป ลูกแก้วสลายต่อหน้าเธอ เธอขาอ่อนลงไปทันที ใจเธอแตกสลายไปทันที

“รู้ไว้ เจ้าไม่ทำตามที่ข้าสั่ง! คนสำคัญของเจ้าจะเดือดร้อน เพราะเจ้า!” แซเทิร์นเดินออกไปพร้อมกับลูกสมุน

โพรทาเลียได้ยิน เธอถึงกับกำหมัดแน่นก่อนจะร้องออกมา “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”

 

ตอนนั้นโพรทาเลียโดนล่ามโซ่ตราตรึงอยู่ที่ลานลงทัณฑ์นานถึง 3 เดือน ระหว่าง3เดือนนั้นไม่มีใครสามารถเข้าไปเยี่ยมโพรทาเลียได้เลย เทพีได้สติหลังจากที่โพรทาเลียพาเดวิคออกไป เธอได้เห็นเหตุการณ์ที่โพรทาเลียโดนล่ามโซ่ เธอสงสารโพรทาเลียมากๆ และยิ่งเห็นสิ่งที่แซเทิร์นทำกับโพรทาเลียมันช่างเจ็บปวดมากๆ เธอไปเยี่ยมโพรทาเลียทุกครั้ง แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ แต่เมื่อครบ 3 เดือน โพรทาเลียถูกนำตัวออกมาจากลานลงทัณฑ์ ลากกลับไปห้องของเธอ เทพีและทุกคนรู้ข่าวว่าโพรทาเลียออกมาจากลานลงทัณฑ์แล้ว พวกเขาทั้งหมดก็รีบตรงไปที่ห้องของโพรทาเลีย พอทุกคนมาถึงห้องของเธอ พวกเขาก็ได้เห็นโพรทาเลียที่นอนอยู่ที่เตียง ทุกคนต่างตกใจกับสภาพเธอ สภาพที่เธอผอมแห้งติดกระดูก เทพีอลิซ่าเบ็ธเห็นแบบนั้น เธอรีบเดินไปหาทันที ดีแลนก็เดินไปอยู่ข้างๆ ทันที

 

“จอห์น!! ไปเอายาบำรุงกับน้ำมา!!” เทพีสั่งจอห์นให้ไปเอายามา

“ขอรับ!” จอห์นตอบรับ แล้วรีบออกไปทันที

เทพีอลิซ่าเบ็ธสัมผัสใบหน้าของโพรทาเลีย โพรทาเลียค่อยๆ รู้สึกตัว เธอค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมามอง เธอเห็นเทพีคนแรกและดีแลนอยู่ข้างๆ

“ท่าน...ท่าน...พี่...” เสียงของโพรทาเลียแหบมากๆ

 

สรรพนามที่เรียกเทพีเปลี่ยนเมื่อเธออายุแค่ 12 เทพีเห็นว่าทั้งสองเริ่มมีร่างกายเติบโตขึ้นเลยให้โพรทาเลียเรียกแบบนั้น เทพีมองอย่างเศร้าใจ ก่อนที่พวกโกรอสจะมาพร้อมกับน้ำและยาบำรุง ดีแลนรับมาแล้วผสมยาบำรุงกับน้ำดื่ม เขาเดินเข้ามาอยู่ข้างๆ อีกฝั่งหนึ่งของโพรทาเลีย

 

“โพร ดื่มซะ...”

โพรทาเลียได้ยินที่ดีแลนพูด เธอเขยิบตัวขึ้นเขาก็ประคองตัวเธอ โพรทาเลียดื่มน้ำที่อีกฝ่ายให้เธอดื่ม เธอดื่มน้ำอย่างรวดเร็วเพราะเธอกระหายน้ำมาถึง 3 เดือน พอเธอดื่มหมด เธอนอนลงกับเตียงและแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา

“ลูกสาวข้า...ลูกสาวข้า...เธอไม่อยู่...แล้วใช่ไหม?” โพรทาเลียนำแขนตัวเองมาปิดดวงตาของเธอ เธอร้องไห้ออกมา

ทุกคนต่างมองด้วยความเศร้า เทพีได้ยินแบบนั้น เธอเลยขอให้ทุกคนออกไป ทุกคนออกไปตามคำสั่ง ตอนนี้เหลือแค่พวกเธอ 2 คน เทพีหยิบบางอย่างออกมาจากเสื้อของเธอ แล้วยื่นให้โพรทาเลีย

“โพรทาเลีย รับนี้ไป”

“ขอโทษท่านพี่...ข้า...ข้าไม่อยากได้อะไร...”

เทพีอลิซ่าเบ็ธนิ่งเงียบไปสักระยะ ก่อนจะมีเสียงหนึ่งขึ้นมา

“แม่ค่ะ!”

โพรทาเลียตาสว่างขึ้นมาทันที เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เธอเอามือออกจากใบหน้า เธอก็ได้เห็นสิ่งของตรงหน้า ลูกแก้วที่กักขังลูกสาวของเธอไว้ โพรทาเลียพยายามลุกขึ้น แล้วรับลูกแก้วมาไว้ในมือของตน

“ทำไมลูก...”

“เทพีอลิซ่าเบ็ธช่วยหนูนะคะ ท่านมาสลับลูกแก้วของหนูกับลูกแก้วของปลอมนะคะ”

“ท่านพี่...” โพรทาเลียมองเทพีทันที เธอมีน้ำตากำลังเอ่อไหลออกมา

“ข้าอยากช่วยนะ พอข้าได้สติตอนที่เจ้าพาเดวิคออกไป ข้าเลยไปสลับลูกแก้วตอนที่แซเทิร์นยังไม่รู้ว่าเจ้าออกไปแล้วนะ ข้าทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้เจ้าต้องทนทุกข์เสียคนสำคัญไป ข้าเลยช่วยเท่าที่ข้าช่วยได้”

โพรทาเลียถึงกับร้องไห้ออกมาแล้วเข้ากอดเทพี “ขอบคุณ...ขอบคุณจริงๆ!!”

 

ตอนนั้นโพรทาเลียร้องไห้อย่างหนัก เธอจำได้ดีตอนที่เธอใจสลายที่นึกว่าลูกสาวตายต่อหน้ามันทำให้เธอเจ็บมากๆ จริงๆ เธอจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีกเด็ดขาด โพรทาเลียเหม่อคิดถึงอดีตจนคาเร็นน่ามองอย่างสงสัยว่าแม่นึกถึงเรื่องในอดีต จนเธอต้องเรียกแม่ของตนเองให้กลับมามีสติ

 

“ท่านแม่...ท่านแม่...” คาเร็นน่าเห็นแม่ไม่ได้ยินเลยต้องเรียกอีกชื่อหนึ่งทันที ” พี่คีย์ค่ะ!!”

“อ๊ะ!!” โพรทาเลียตกใจทันที “ครับ!!”

“ได้สติแล้วเหรอคะ?” คาเร็นน่ายิ้มทันที

โพรทาเลียถอนหายใจ “แม่ขอโทษทีคือ...”

“แม่เข้าไปอยู่ในความทรงจำอีกแล้วเหรอคะ แม่ต้องเลิกคิดถึงอดีตบ้าๆ นั้นนะคะ”

“คิกๆ แม่รู้จ้า ขอโทษนะ แม่นึกถึงความทรงจำบ้าๆ อีกแล้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูว่าหนูไปนอนดีกว่า หนูง่วงมากๆ เลยล่ะ”

“จ้า ลูกยังเด็กนี่น่า งั้น ราตรีสวัสดิ์จ้า”

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

คาเร็นน่าพูดจบก็หายไปจากลูกแก้ว โพรทาเลียเก็บลูกแก้วเข้ากระเป๋าของเธอ เฟอร์ร่ามองเงียบๆ แล้วเข้ามาใกล้ๆ โพรทาเลียทันที

“ลูกเจ้ายังร่าเริงตลอดเลยนะ” เฟอร์ร่าพูดขึ้นมา

“เด็กคนนั้นเป็นอย่างงั้นเสมอล่ะ แต่ลึกๆ เป็นเด็กที่ขี้กลัวมากๆ แต่ใจสู้เพื่อทุกอย่าง ทำไมเธอถึงไม่ดูตกใจที่ข้ามีลูกแล้วล่ะ?”

“เอ่อ...ในโลกข้า อายุยังน้อยก็มีลูกกันแล้วล่ะนะ เลย...ดูไม่แปลกนะ”

“จริงของเจ้า โลกเรามาต่างกันนี่น่า...แต่การมีลูกทำให้ข้าเข้มแข็งมากตลอด...ข้าดีใจที่มีพวกเขา”

“ดีแล้วล่ะ...”

โพรทาเลียมองรอบๆ เธอคิดว่าตัวเองควรทำอะไรบางอย่างสักที โพรทาเลียลุกขึ้นนทันที ก่อนจะพูดบางอย่าง

“เอาล่ะ งั้นทุกคนบอกว่าห้ามเราเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับคนที่ทำงานกัน งั้นเราเข้าไปช่วยพวกเขา น่าจะดีกว่าอยู่เฉยๆ น่านะ”

“เอาสิ งั้น...!!”

“Let’ Go!!”

 

จบตอนที่ 19 โปรดติดตามตอนที่ 20 ต่อไป