ตอนที่ 39 อดีตที่หนีไม่ได้ [3]

สถานการณ์ที่ย่ำแย่อยู่แล้วก็ยิ่งแย่ไปอีก เมื่อเหตุการณ์ที่ดำเนินไปอย่างช้าๆ คล้ายเป็นเร็วมากขึ้น ทำให้ทุกคนต่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเหล่าจิตวิญญาณทั้งห้าออกมา บอกถึงสาเหตุที่ทำให้พี่สาวเธอเป็นแบบนี้ ตอนนั้นความรู้สึกของโฟกัสนั้นขาวโพลนไปหมด ก่อนจะตั้งสติของตัวเองทันที

 

“ที่ว่า จิตวิญญาณใหม่กำลังเปลี่ยนความทรงจำของพี่นี้คือ?”

พวกดาเฟ่แสดงภาพบางอย่างที่มันอยู่ลูกแก้วใบใหญ่ให้โฟกัสดู “ตอนนี้โพรทาเลียโดนอยู่อีกโลกหนึ่ง…”

โฟกัสเดินเข้าไปดูเธอเห็นภาพของพี่สาวที่กลายเป็นคีย์ แล้วกำลังอยู่ที่ไหนสักแห่งคล้ายๆ โพรทาเลีย

“พี่เขา...ดูเหมือนคนไร้วิญญาณยังไงชอบกล...”

“เพราะความรู้สึกอ้างว้างที่จิตวิญญาณกำลังใส่ให้โพรทาเลียไงล่ะ!” เฮเลนอธิบายให้แก่โฟกัสฟัง

“ทุกคนเคยบอกว่าทุกๆ จิตวิญญาณจะมีความรู้สึกบางอย่างใช่ไหม?” โฟกัสหันไปถามเหล่าจิตวิญญาณ

“ใช่แล้วล่ะ”

“พี่อยู่ในสถานที่นั้น...เท่ากับ...” โฟกัสจ้องมองในลูกแก้ว มองพี่สาวที่ดูไม่มีชีวิตชีวาเลย

“ความทรงจำของคีย์จะมาแทนที่โพรทาเลีย!”

โฟกัสได้ยินก็หน้าซีดทันที “แทนที่...เหรอ...?”

“แล้วไม่มีวิธีอื่นช่วยเลยเหรอ!!” เสียงเบเดอร์ดังมาทันที

ทำเอาพวกเขาทั้งหกคนต่างตกใจ พวกจิตวิญญาณรีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังของโฟกัสทันที

“พี่ตะโกนอะไรของพี่นะ!”

“ตะโกนอะไรเหรอ เธอเอาแต่คุยกับพวกตัวจิ๋วๆ นั้น ลืมแล้วเหรอว่าพวกเราอยู่ตรงนี้นะ!”

“พวกพี่...เห็นพวกจิตวิญญาณด้วยเหรอ?” โฟกัสอึ้งไปทันทีที่พวกพี่ๆ พูดถึงจิตวิญญาณที่แอบอยู่

“เห็นเต็มสองตาเลยค่ะ!” คารีเซลก็เดินออกมา

“อ๊ะ!”

“พวกเขาตัวเล็กน่ารักมากๆ เลยล่ะ” เรน่าก็มาพูดเช่นเดียวกัน

“ดูเหมือนพวกเขาจะเห็นกันหมดนะ โฟกัส” ลิซ่าเข้ามาพูดเช่นเดียวกัน พวกจิตวิญญาณเห็นคนรู้จักก็ทักทายทันที

“อ๊ะ...ท่านเทพี สวัสดีครับ!” อาเดียนโผล่มาจากข้างหลัง ทักทายเป็นคนแรกๆ ที่เหลือก็ทักทายตาม

“สวัสดีค่ะ!”

“พวกนายรู้จักพี่ลิซ่าด้วยเหรอ?”

“ตอนเจ้าหลับไปตอนที่โพรทาเลียต่อสู้กับนูอัส นางเห็นเราตั้งแต่ตอนนั้นเลยนะ”

“พวกเราเลยเจอแค่บางครั้งนะ”

“อ๊ะ...งั้นคงไม่ต้องหลบแล้วล่ะ...” โฟกัสถอนหายใจ เหล่าจิตวิญญาณของออกมาทันที

“สวัสดีเหล่าพี่น้องสายเลือดโพไซดอน พวกเราคือจิตวิญญาณของโพรทาเลียและโฟกัส”

“จิตวิญญาณของทั้งสองเหรอ?” ทุกคนต่างพูดพร้อมกันแล้วมองหน้ากัน

“ใช่ แต่ว่าตอนนี้เราอย่าเอาแต่พูดดีกว่าตอนนี้…”

“นี่มันอะไรกัน!!” แอนนาเบ็ธตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

ทุกคนต่างมองกันทันที ก่อนจะตกใจและอึ้งๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้า ภาพของโพรทาเลียที่โตเป็นสาวและอุ้มท้องอยู่

“โพรทาเลียท้องเหรอ!!”

บางคนตรงนั้นต่างตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า บางคนต่างแปลกใจที่เห็นภาพนั้น บางคนอย่างลิซ่าช่างคิดถึงช่วงเวลานั้นมากๆ เวลาที่สิ่งชีวิตตัวน้อยได้เกิดมาสู่โลกใหม่ แต่ตอนนี้เธอห่วงโพรทาเลียที่กำลังเผชิญกับโลกที่เธอไม่เคยเจอ

 

เสียงนกร้องยามบ่ายกับสายลมที่เข้ามาเรื่อยๆ สถานที่ที่เหล่าวัยรุ่นเดินกันให้เยอะในช่วงเลิกเรียน เด็กหนุ่มกำลังเดินกลับบ้านของตน ระหว่างเดินกลับเขาเห็นบางคนกำลังยืนคู่กับเพศตรงข้ามก็มีการสัมผัสร่างกายกัน เขามองด้วยสายตาที่แปลกๆ ภาพตรงหน้าเหมือนทำให้นึกถึงบางอย่าง แต่ว่ามันกับรู้สึกอ้างว้างมากขึ้น

 

“ทำไมรู้สึกขาดอะไรบางอย่างนะ...”

เขาเอามือสัมผัสที่หน้าอก ก่อนจะเดินต่อ แต่เขาก็ชนกับบางอย่าง จนเขาเซไปด้านหลัง เขาก็มองทันทีว่าอะไรที่เข้าชน แต่เขาก็โดนกระชากคอเสื้อทันที

“อะไรของเอ็งว่ะ!!”

“อ๊ะ!” เขามองเห็นคนแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จัก แต่ในหัวกับมีภาพขึ้นเลยรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นหัวโจ๊กของโรงเรียน “ฉัน...ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ตั้งใจเหรอ พูดมาได้ ชนฉันเจ็บต้องเจอแบบนี้พวกเราจัดการ!!”

 

พรรคพวกของหัวโจ๊กเข้ามาทำร้ายคีย์ทันที พอเขาโดนทำร้ายเขาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร เขาเอาแต่ป้องกันตัวอย่างเดียวจนตัวเองบาดเจ็บไปทั้งร่างกายและใบหน้า พอพวกนั้นสะใจกันแล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้คีย์นอนอยู่ตรงนั้น เขางุนงงว่าทำไมตัวเองไม่ต่อสู้ไปมั้ง

 

“นี่ฉัน...อ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอ?”

 

กลับสู่โลกความจริงทุกคนกำลังตะลึงกับภาพที่เห็นโพรทาเลียตอนที่โตมีหน้าท้องที่ใหญ่เหมือนคนกำลังตั้งท้อง ทำเอาพ่อแม่ที่กำลังเครียดกับภาพก่อนหน้า เปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน เพอร์ซีย์จ้องมองลูกสาวที่เมื่อโตขึ้นสวยเหมือนแม่ของเธอไม่มีผิด ทำเอาพี่น้องทุกคนก็ตะลึงไปเหมือนกัน จนคาเร็นน่าเห็นภาพนี้ก็จับได้เลยว่าภาพตอนไหน

 

“นี่มันตอนที่แม่ตั้งท้องหนูกับพี่เดวิคนี่น่า?”

“!!” ทุกคนอึ้งกับคำพูดของเด็กน้อยทันที พวกเขาหันมามองคาเร็นน่า

คาเร็นน่ามองทุกคนที่กำลังมองเธอ ทำเอาเธอเหงื่อตกทันที แอนนาเบ็ธเดินมาหาเด็กน้อย เธอมองลูกสาวที่นอนอยู่บนตักของโฟกัส ก่อนจะไปจับไหล่ของเด็กน้อยทันที

“เมื่อกี้หนูว่าไงนะ?”

“เรื่องอะไรเหรอคะ?” คาเร็นน่ารีบแถทันที เพราะเธอลืมตัวไปสนิท

“ที่นี่บอกว่าช่วงเวลานี้คือตอนที่แม่หนูตั้งน้องหนูกับพี่...หมายความว่าไง...”

“หมายความว่า ช่วงเวลานี้คือช่วงที่โพรทาเลียอายุ 10 ขวบ แล้วเผลอกินผลแพลเปิ้ลเข้าไปถึง 2 ผล จนเปิดเป็นเด็กทั้งสองนี้นะคะ” ลิซ่าอธิบายให้แอนนาเบ็ธฟัง

แอนนาเบ็ธได้ยินเธอมองเด็กน้อยตรงหน้า “งั้นหนูก็เป็น...”

“ละ...หลาน...ของคุณยายนะคะ...”

แอนนาเบ็ธได้ยินแบบนั้น เธอโผเข้ากอดเด็กน้อยทันที คาเร็นน่าเมื่อได้รับไออุ่นจากกอดที่เธอไม่เคยรู้จัก มันช่างอุ่นเหมือนอ้อมกอดของแม่ของเธอสุดๆ แอนนาเบ็ธที่ได้กอดเด็กน้อยเต็มที เธอหันไปมองพวกจิตวิญญาณทันที

“มีวิธีให้ลูกสาวฉันตื่นไหม?” เธอพูดแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นโดยมีคาเร็นน่าอยู่ในอ้อมกอด

พวกเหล่าจิตวิญญาณต่างมองกันด้วยสีหน้าอึ้งๆ พวกเขาจ้องมองกันและกันก่อนที่จะคิดหาลือกัน

“ถ้ามีนะบอกมาเลย พวกเราจะช่วยโพรทาเลียให้ตื่นขึ้นมาเองล่ะ!!” เอเดอร์เดินเข้ามาพูดทันที “โพรทาเลียเป็นน้องเรา เราจะช่วยเต็มที”

“ใช่ค่ะ!!”

“พวกเราจะช่วยพี่สาวให้ได้เลยล่ะ”

“ทุกคน...” โฟกัสมองทุกคนที่อยากช่วยโพรทาเลีย

แต่เมื่อเธอมองสีหน้าของพวกจิตวิญญาณมันดูตึงเครียดมากๆ จนเธอสงสัย

“ทุกคน...ทำไมมีสีหน้าแบบนั้นกัน?”

“ก็...ทางช่วยครั้งนี้มัน...” เฟอร์ร่าทำสีหน้าเครียดมากๆ

“เป็นครั้งแรกที่เสี่ยงมากๆ เลยล่ะ” อาเดียนพูดขึ้นทันที

“เอ๋!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น โฟกัสถึงกับหน้าชาไปหมด สิ่งที่พวกจิตวิญญาณบอกถึงการช่วยพี่สาวนั้นมีความเสี่ยงนั้น ทำให้เธอสงสัยว่าเสี่ยงแค่ไหน แล้วเธอจะได้พี่สาวคืนมาจริงๆ ไหม

 

ทางเดินที่เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินในย่านการค้า เด็กชายกำลังเดินไปตามทางนั้นเรื่อยๆ ตัวเขานั้นสะบักสะบอมไปหมด เขาเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ภายในหัวของเขานั้นรู้สึกขาวโพลนไปหมด เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไงดี ไม่มีใครสนใจเขาที่มีบาดแผลเต็มตัวเลย เขาเดินไปตามทางจนมาถึงย่านที่พักอาศัยที่เขาอยู่ เขาหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตูเข้าบ้านไป พอกำลังเข้าบ้านเขาได้ยิ่งเสียงของตกแตก ทำให้เขามีอาการตกใจ เขาสงสัยว่าใครกันที่อยู่ในบ้าน เขาลงเข้าไปตามทางในบ้านเรื่อยๆ

 

“เอ่อ...ใครครับ!? ถ้าเป็นโจรผมเรียกตำรวจแน่ๆ!!” คีย์พูดอย่างไม่คิดอะไร ตอนนั้นในหัวไม่มีอะไรเลยนอกจากอยากรู้ว่าใครอยู่ในบ้านของตน

พอสิ้นเสียงของเขา เสียงของตกแตกก็เงียบลง เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น มีคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากห้องครัว พอคีย์เห็นหญิงผมยาวสีน้ำตาล เขามองอย่างสงสัยว่าใคร แต่ในใจกับคิดอีกอย่างทันที

“แม่ครับ...”

หญิงสาวคนนั้นหันมาหาเด็กชาย เธอรีบเดินมาหาเด็กชายอย่างรวดเร็ว พอมาถึงเธอก็ยกมือขึ้นมาบีบคอของเด็กชายทันที

“อ๊ะ!! อึ้ก แม่!”

“เพราะแก!! ถ้าแกไม่เกิดมาฉันคงไม่ต้องลำบากแบบนี้!!” คนเป็นแม่จ้องมองลูกชายอย่างอาฆาต

“แม่!!” เด็กชายจับมือของคนเป็นแม่ให้เอามือออกจากคอของเขา

 

แต่การขัดขืนไม่ได้ผมอะไรเลย เขารู้สึกเหมือนกำลังขาดอากาศหายใจไปทุกที ในหัวของเขานั้น ตั้งคำถามมากมายว่าทำไมแม่ของเขาถึงต้องทำแบบนี้ เขาทำอะไรผิด ทำไมทุกอย่างของเขารู้สึกพังไปหมด เขาไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้เลย สายตาของเขากำลังจะปิดลงเรื่อยๆ เขากำลังจะหมดอากาศหายใจในวินาทีสุดท้าย ภาพตรงหน้าของเขาค่อยๆ มืดลง ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

“อย่ามายุ่งกับพี่สาวฉันนะ!!!” โฟกัสโผล่ออกมาจากข้างหลัง เธอทะลุภาพมายานี้เข้ามาช่วยพี่สาวของเธอ เท้าของเธอเตะไปที่หญิงสาวตนหน้าของเธอ

 

พอเด็กหนุ่มหลุดจากมือของผู้เป็นแม่ เขาล้มลงไปไอของสองสามครั้ง เขาค่อยๆ หายใจเข้าออกมารับอากาศหายใจเข้าปอด พอเขาตั้งสติได้ เขาค่อยๆ หันไปมองเหตุการณ์ตรงหน้า เขาหันมาเจอหญิงสาวแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จัก เมื่อเธอหันมามองเขา เขากลับรู้สึกคุ้นเคยกับอีกฝ่ายยังไงชอบกล หญิงสาวค่อยๆ เดินมาหาเขาทันที พร้อมกับย่อตัวเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง

 

“พี่ไม่เป็นอะไรนะ! ?”

"ธะ...เธอเป็นใครกัน? ...แล้วใครพี่? ฉันไม่มีน้องสาวนะ..."

โฟกัสนิ่งไปแป๊บหนึ่ง เธอจุกไปเลยที่พี่สาวจำเธอไม่ได้ เธอหายใจเข้าออกอย่างแรง ก่อนจะจับมือพี่สาวของตนทันที

“พี่จำให้ได้สิ!! ฉันน้องสาวพี่ โฟกัสเมซ่า แจ็กสัน ไงล่ะ!”

“โฟกัสเมซ่า แจ็กสัน?” คีย์กำลังงุนงงว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่ ก่อนจะนึกออกว่าเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหน “เธอ...”

“ใช่ค่ะ!” โฟกัสยิ้มขึ้นมา ที่เห็นว่าเหมือนพี่จำได้

“เป็นดาราในหนังสินะ แสดงหนังกันอยู่เหรอ?”

 

โฟกัสถึงกับคอตกทันที เธอรู้สึกผิดหวังทันทีที่พี่สาวจำเธอไม่ได้ เป็นเพราะจิตวิญญาณตนใหม่ที่กำลังดัดแปลงความทรงจำของพี่ ทางด้านหลังก็มีเสียงการขยับตัวดังขึ้นมา โฟกัสหันไปมองต้นเสียงก็เห็นหญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวค่อยๆ ยืนขึ้นมา แขนของเธอผิดรูปไปทันที เด็กชายที่เห็นแม่ของเขาเป็นแบบนั้น ถึงกับตกใจทันที

 

“แม่!! เธอทำแม่ฉันบาดเจ็บแล้วนะ!!”

“พี่!! คนนั้นไม่ใช่แม่ของเรานะ เธอเป็นแค่ภาพมายาที่จิตวิญญาณใหม่สร้างขึ้นนะ!”

“จิตวิญญาณ?” คีย์กำลังคิดว่ามันคืออะไร

โฟกัสเรียกดาบของเธอขึ้นมาทันที “พี่...พี่ต้องจำให้ได้นะ เพราะทุกคน...ครอบครัวเรารอพี่อยู่นะ พี่โพรทาเลีย!!”

 

พอโฟกัสพูดแบบนั้นออกมา คีย์ก็มองอย่างอึ้งไปแป๊บหนึ่ง โฟกัสรีบวิ่งตรงไปหาหญิงสาวที่เป็นภาพมายา หญิงสาวนั้นหลายเป็นเงาสีดำและมือก็กลายเป็นดาบ ทั้งสองคนต่อสู้กัน โฟกัสรับการต่อสู้ทุกอย่าง เธอไม่ยอมแพ้ตรงนี้แน่ๆ เธออุตส่าห์ยอมเสี่ยงที่จะมาช่วยพี่ขนาดนี้

 

ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น โฟกัสได้ยินคำตอบจากพวกจิตวิญญาณทำให้เธอไม่ชอบใจมากๆ เธอค่อยๆ ลุกขึ้นวางหัวพี่สาวเบาๆ ก่อนจะจ้องพวกจิตวิญญาณทำให้พวกเขาทั้งหมดต่างมองด้วยสายตาหวาดกลัว โฟกัสจ้องอย่างโกรธและเคืองกับสิ่งที่พวกนั้นพูด แต่เธอก็สงบอารมณ์ของเธอ แล้วหายใจเข้าลึกๆ

 

“เสี่ยงยังไงบอกมา ฉันรับได้หมด!”

“เฮ้อ...พวกเรานึกว่าเจ้าจะตะโกนออกมาซะอีก” อาเดียนมองโฟกัสอย่างกลัวๆ เขารู้ว่าอีกฝ่ายนั้น ถ้าโกรธจะอาละวาดออกมาแน่ๆ

“อยากเหมือนกัน แต่ถ้าทำอย่างงั้น พี่สาวฉันก็จะไม่ได้สติอีกใช่ไหมล่ะ?”

“ได้สติ...แต่...” เฟอร์ร่าอ้ำอึ้งไม่กล้าบอกเลย เธอไม่อยากให้เป็นแบบที่ตัวเองคิดเลย เฮเลนเห็นอีกฝ่ายไม่พูดเธอเลยพูดออกมา

"แต่โพรทาเลียจะกลายเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่โพรทาเลียอีกตลอดการ..." เฮเลนอธิบายด้วยสีหน้าเศร้า

“!!” ทุกคนต่างอึ้งไปกับคำพูดของจิตวิญญาณที่มีผมสีบลอนด์

“พอๆ เลิกทำให้ขวัญเสียได้แล้ว!!” โฟกัสพูดขึ้น เธอขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจมากขึ้น “ถ้ายังเป็นแบบนี้พี่โพรทาเลียก็ไม่กลับพอดี ฉันที่เป็นคนที่ 5 ที่รู้เรื่องพี่หลังคนอื่น จะไม่ยอมให้พี่สาวเป็นอะไรไปอีกแน่ๆ ล่ะ!!”

“เดียวเธอบอกว่าหลังคนอื่น มีคนรู้เรื่องก่อนเหรอว่าคีย์คือโพรทาเลีย! ?” เบเดอร์ถามน้องสาวเขาอย่างแปลกใจ

โฟกัสหน้าซีดทันที พวกที่เหลือสี่คนที่รู้เรื่องรีบหันหน้าหนีแบบไม่รู้เรื่องอะไร เบเดอร์สังหรณ์เลยว่าต้องมีคนรู้จริงๆ เขาหันไปมองพี่ชายและน้องๆ ของเขาอีกสามคน

“พี่โอราอุส น้องๆ คารีเซล เรน่า มาร์โค!”

ทั้งสี่คนสะดุ้งทันที พวกเขาหันไปมองหน้าเบเดอร์อย่างฝืนๆ ยิ้ม

“มีอะไรเหรอ? เบเดอร์/พี่เบเดอร์”

“พวกนายรู้เรื่องโพรทาเลียก่อนพวกเราสองคนเหรอ!!” เบเดอร์ตะโกนออกมาทันที

“อึ้ก!!”

“พี่ชายพวกเราไม่ตั้งใจนะ! พวกเรามารู้ตอนที่เกิดเหตุควันประหลาด ตอนนั้นมาร์โคเผลอพูดชื่อพี่โพรทาเลียมา พวกเราเลยรู้ว่าพี่คีย์เป็นพี่โพรทาเลีย!!” สองแฝดพูดพร้อมกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยทันที

“อ้าว!! พี่ ทำไมโบยมาให้ผมล่ะ!! ผมก็รู้เมื่อวันที่สองที่พี่โพรทาเลียเข้ามาในค่ายนะ ตอนนั้นพี่โอราอุสเขาออกจากบ้านพัก ผมสงสัยว่าพี่ไปไหนเลยตามไปดู ก็เจอพี่เขาช่วยพี่คีย์ออกมาแล้วเขาก็ร้องไห้พร้อมกับพูดว่าพี่ไม่นึกเลยว่า นายเป็นโพรทาเลีย แจ็กสันนะ!!”

“มาร์โค!!” โอราอุสหันไปหาน้องชายทันที

เพอร์ซีย์ได้ฟังลูกๆ ทั้งห้าพูดทำให้เขารู้เลยว่าทำไมช่วงนี้เด็กๆ เข้าหาแต่คีย์บ่อยๆ มันทำให้เขารู้สึกเลยว่าตัวเขาโดนลูกของตัวเองโกหกเรื่องของคีย์มาตลอด

“นี่ลูกๆ รู้ก่อนพ่อแม่แต่ไม่บอกกันเลยเนี่ยนะว่าคีย์คือโพรทาเลียนะ! ?”

ทุกคนได้ยินน้ำเสียงของพ่อ น้ำเสียงอันเย็นเยือกทำเอาพวกเขาค่อยๆ หันไปมอง ก็เห็นพ่อถือตรีศูลไว้ในมือ

“อ๊ากกกกกกกก พ่ออย่านะครับ/ค่ะ!!”

"หยุดดดดดดดดดด!!!" โฟกัสตะโกนออกไปทันที ทุกคนหันไปมองทันที โฟกัสเริ่มอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก เมื่อเห็นทุกคนทะเลาะกัน “พอกันได้แล้ว แล้วตอนไหนจะได้ช่วยพี่สาวได้นะ”

“อ๊ะ...โทษที...” เพอร์ซีย์สงบสติของตนเองพร้อมกับเก็บตรีศูลทันที

แอนนาเบ็ธที่กำลังอุ้มหลานสาวอยู่ เธอก็สงสัยว่าพวกเขาจะทะเลาะกันทำไม เธอหันไปหาพวกจิตวิญญาณพร้อมคำถามที่เธอคิดอยู่ตั้งแต่แรก

“แล้วการแก้นั้น มีเสี่ยงมากๆ เพราะอะไรนะ?”

“ด้วยการสื่อจิตขอรับ”

“สื่อจิต!?” บางคนสงสัยว่ามันคืออะไร แต่บางคนก็พอเข้าใจว่าคืออะไร แต่โฟกัสรู้ทันทีว่าเป็นยังไง

“สื่อจิตนี้หมายถึงการโทรจิตกันนะเหรอ?” เอเดอร์ถามด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่ค่ะ มันคือการส่งดวงจิตของตนเองเข้าไปในดวงจิตของคนอื่นนะคะ” โฟกัสตอบแทนพวกจิตวิญญาณทันที

“แล้วมันเสี่ยงแค่ไหนกัน?” โอราอุสลองถามมั้งด้วยความสงสัยของเขา

“ใครที่มีดวงจิตที่อ่อนแอก็ไม่สามารถเข้าไปได้ และอาจจะรับการโจมตีของจิตวิญญาณที่ควบคุมโพรทาเลียไม่ได้นะ!”

“แล้วพวกเรามีใครที่เหมาะสมมั้งล่ะ?” เพอร์ซีย์ถามขึ้นมาอีกคน เพราะทุกอย่างตอนนี้ของเขามีคำถามไปหมด

“ก็มีแค่คนเดียวที่ทำได้” พวกจิตวิญญาณหันไปหาโฟกัสทันที

โฟกัสทำสีหน้าจริงจังทันที “ยังไงก็เป็นฉันอยู่ดีสินะ!”

“ใช่ แต่เสี่ยงนะ ถ้าเจ้าไม่สามารถออกมาด้วย พวกเจ้าจะตกอยู่ในภาวะวิกฤตทันทีเลยนะ!”

โฟกัสดึงที่รัดผมออก เธอกำลังรวบผมของเธอใหม่ให้เป็นแบบม้วนผมกลมๆ

"ไม่ต้องห่วง ฉันต้องทำได้ ถึงฉันจะอ่อนแอกว่าพี่สาว แต่ฉันก็มีความเข้มแข็งที่พ่อแม่สั่งสอนมา!"

“โฟกัส…” แอนนาเบ็ธมองลูกสาวของตนที่โตขึ้นมากกว่าแต่ก่อน

“ถ้าโฟกัสพร้อมก็เตรียมตัว แล้วก็เราต้องการคนที่มีพลังเทพสูงเหมือนกัน เจ้าบิดาแห่งฝาแฝด” ดาเฟ่ลอยมาตรงหน้าของเพอร์ซีย์

เพอร์ซีย์สะดุ้งนิดหน่อย ก่อนจะถามออกไป “ฉัน...เหรอ! ?”

“ใช่ เจ้านะ มีพลังของโพไซดอนเยอะ เจ้าต้องช่วยส่งพลังให้แก่ธิดาของเจ้า โพรทาเลีย เพื่อให้ร่างของนางปรับสภาพของนางได้”

“ขะ...เข้าใจแล้ว…” เพอร์ซีย์พยักหน้าทันที เขายังไม่คุ้นชินกับพวกตัวเล็กนั้นเท่าไร

“เอาล่ะ เทพีอลิซ่าเบ็ธช่วยถอดกำไลของโพรทาเลียด้วยขอรับ!” อาเดียนลอยมาอยู่ข้างๆ ลิซ่าที่มาอยู่กับข้างๆ ร่างของโพรทาเลีย

“ถอดกำไล?” ลิซ่ามองอย่างครุ่นคิด

“ขอรับ เพราะพลังเทพจะได้เข้าไปง่ายๆ นะขอรับ!”

“โอเค!” ลิซ่าเข้าใจในสิ่งที่พวกจิตวิญญาณบอก เธอถอดกำไลของโพรทาเลีย

ทุกคนที่เข้ามามุงดู เมื่อถอดกำไลร่างกายของโพรทาเลียค่อยๆ เปลี่ยนไป จากเด็กชายผมสีน้ำตาลสั้นกลายเป็นเด็กสาวที่มีผมดำลอนยาวประบ่า เพอร์ซีย์อึ้งไปเลยเมื่อได้เห็นลูกสาวตรงหน้าอย่างชัดเจน แอนนาเบ็ธมานั่งข้างๆ เธอเอื้อมมือไปสัมผัสรอยแผลตามแขนของผู้เป็นลูก และตรงใบหน้าอันงดงามของเธอมีรอยแผลจางๆ และรอยแผลเด่นชัด โฟกัสเตรียมตัวพร้อมทันที

 

“หนูพร้อมล่ะ!”

เพอร์ซีย์หันไปมองลูกสาวอีกคนที่พร้อมเสี่ยงที่จะพาพี่สาวตนกลับมา เพอร์ซีย์เขาไปแตะไหล่ลูกสาวเบาๆ

“พาพี่เขากลับมาให้ได้นะ โฟกัส”

“ค่ะ พ่อ!!”

เพอร์ซีย์เดินไปอยู่ตรงหัวของโพรทาเลีย เขาพยุงเธอนอนบนตักของเขา โฟกัสมานั่งข้างๆ พ่อของตน เธอยื่นหน้าไปหาพี่สาว หน้าผากของทั้งสองแตะเข้าหากัน โฟกัสก็ตั้งจิตให้สมดุลก่อนที่ดวงจิตของเธอเข้าไปข้างในตัวของพี่สาว

 

นั้นล่ะถือจุดที่เธอเข้ามาและมาเจอพี่สาวที่กำลังกลายเป็นคีย์ วันเดอร์เลอร์ แต่อยู่ในโลกที่อ้างว้าง เปล่าเปลี่ยวไปหมด เธอไม่อยากให้พี่สาวอยู่ในนี้เลยแม้แต่นิดหน่อย ตอนนี้เธอต้องต่อสู้กับสิ่งแปลกประหลาดตรงหน้าให้มันหายไปให้ได้และต้องพาพี่สาวเธอกลับไปหาพ่อแม่ของเธอ

 

“พี่โพรทาเลีย ช่วยจำให้ได้ทีว่าพี่คือใคร!!” โฟกัสพูดไปเธอก็ตวัดดาบใส่เงาดำนั้น

 

คีย์จ้องมองการต่อสู้ตรงหน้า เขายังงงว่านี่มันเรื่องอะไรกัน แล้วอีกฝ่ายกำลังเรียกชื่อใคร แต่พอได้ยินชื่อนั้นเขากับรู้สึกคุ้นเคย เขายกมือมาจับหน้าอกของตนเองมันเหมือนมีความรู้สึกบางอย่างกำลังเข้ามา จิตวิญญาณดวงใหม่กำลังมองเหตุการณ์นี้เขาไม่ชอบใจที่เด็กสาวอีกคนโผล่มายุ่งไม่เข้าเรื่อง เขาสั่งเงาให้จับกุมเธอทันที พวกเงาเข้ามารัดขาของโฟกัสทันที

 

"อ๊าก!!"

โฟกัสมองพวกเงา เธอใช้ดาบฟันพวกมัน แต่พวกมันก็หลบแล้วสะบัดดาบของเธอออกไป โฟกัสไม่เหลืออะไรแล้ว ตัวเธอก็โดนเงาพวกนั้นมัดร่างกายของเธอทันที

คีย์สะดุ้งกับเสียงอีกฝ่าย เขาหันไปมองเห็นหญิงสาวกำลังโดนเงาดำจับอยู่ “อ๊ะ!! เธอ!!”

“ไม่นะ! ปล่อยฉันนะ! พี่ พี่โพรทาเลียจำให้ได้สิ ตัวเองเป็นใคร! ไม่งั้นพี่จะไม่ได้กลับเป็นตัวเองอีกนะ!!”

“แต่ฉันไม่รู้ เธอพูดอะไร?” คีย์ยังงงว่าอีกฝ่ายพูดถึงอะไรกัน

โฟกัสได้ยินที่พี่สาวพูด เธอกำลังคิดว่าจะทำยังไงดีให้อีกฝ่ายจำได้ แต่เธอก็โดนพวกเงากำลังลากเธอเข้าไปในเงา เธอเห็นท่าไม่ดีก็ยิ่งดิ้นจนมือหลุดออกมา เธอสะบัดไปมาหาอะไรจับพอจับได้เธอก็พูดขึ้นมีอีก

“พี่อย่าให้ความอ้างว้างควบคุมพี่! พี่ยังมีฉัน! มีพวกพี่น้อง! ลูกของพี่และก็พ่อแม่อีกนะ!!”

“พ่อ...แม่...”

 

พอสิ้นเสียงของโฟกัส เธอก็โดนเงาดำจับเธอจนมือลุกจากที่จับ เธอก็ถูกลากไปอย่างแรก เธอดิ้นไปเตะพวกเงาไปก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

“ไม่นะ!! ฉันยังไม่ยอมแพ้!พี่คะ พี่โพรทาเลีย!!”

โฟกัสตะโกนเรียกพี่สาวสุดเสียง ก็มีมือเข้ามาจับมือเธอทันที โฟกัสลืมตาขึ้นมามองคนที่เข้ามาช่วยเธอ ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มขึ้นมาทันทีเมื่อเธอเห็นหญิงสาวผมสีดำ ตรงหน้าของเธอ

“พี่โพรทาเลีย!!” น้ำตาของโฟกัสไหลลงมาทันที

“ขอโทษที่ให้รอ โฟกัส พี่มาแล้ว!!”

 

จบตอนที่ 39 โปรดติดตามตอนที่ 40 ต่อไป