ตอนที่ 80 พ่อข้าคือแซเทิร์น

เพียงชั่วพริบตาแสงสว่างนั้นสว่างจ้าไปทั้งบริเวณป่านั้น โพรทาเลียหลับตาอย่างแสบตา ก่อนที่ทุกอย่างจะมือลงความรู้สึกในตอนนั้นรู้สึกถึงความเย็นจากน้ำ เปลือกตาที่ตกลงค่อยเลื่อนขึ้นก็ได้เห็นภาพตรงหน้าคือน้ำมากมายที่อยู่รอบตัวเธอ โพรทาเลียมองซ้ายมองขวาว่าตอนนี้เธออยู่ไหน พอเงยหน้าขึ้นมองข้างบนก็ไม่เห็นท้องฟ้าเลยสักนิด พอก้มกลับมามองรอบ ๆ ตรงหน้าก็เห็นร่างสีดำกำลังลอยตรงมาหาเธอ

 

‘อย่าบอกนะว่าการทดสอบอันใหม่?’ โพรทาเลียคิด

 

พอจ้องมองอยู่สักระยะก็ได้เห็นร่างของเด็กหญิงตัวเล็กที่มีผมสีดำ ดวงตาสีเขียว โพรทาเลียจ้องมองอย่างตะลึงทันทีที่เห็นอีกฝ่ายมาอยู่ตรงหน้า ทั้งสองนั้นได้ลอยตัวเข้ามาใกล้กัน โพรทาเลียไม่นึกว่าจะเห็นร่างของตนเองในวัยหกขวบ พอ ๆ กลับเด็กน้อยที่กำลังมองหญิงสาวผมสีดำ ดวงตาสีเขียวที่อยู่ตรงหน้าเธอ ทั้งสองมองหน้ากันสักระยะ เด็กน้อยก็ยิ้มให้โพรทาเลีย

 

“ขอบคุณนะคะ”

“เอ๊ะ?” โพรทาเลียอึ้งที่ตัวของเธอขอบคุณออกมา “ขอบคุณ...ฉันเหรอ?”

“ค่ะ คุณคือหนูในปัจจุบันใช่ไหมคะ?”

“ใช่...”

”อืม ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ คุณทำให้หนูได้รู้ว่าตัวเองยังมีครอบครัวที่รอและคิดถึงมาก ๆ อยู่ แล้วก็หนูดีใจที่ตัวเองได้ออกมาเจอโลกที่ไม่เคยเห็น”

“งั้นเหรอ...ฉันดีใจที่เธอมีความสุขกับโลกปัจจุบันนี้นะ”

“ค่ะ คุณก็ด้วยนะ”

“...”

“ขอให้มีความสุขกับชีวิตในปัจจุบันนะคะ”

 

สิ้นเสียงของเด็กน้อย ตัวของเธอก็สลายกลายเป็นผงสีทองแล้วลอยพุ่งเข้าสู่ร่างกายของโพรทาเลีย เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจากเด็กน้อยและความทรงจำของเด็กที่ได้ตะลุยมาได้แค่สองวัน แต่อยู่ในข้างในห้วงแห่งจิตใจโพรทาเลียอยู่ในนั้นเกือบสิบกว่าวัน ทำเอาโพรทาเลียคิดเลยว่าโลกในห้วงจิตใจช่างผ่านไปอย่างเร็ว แต่ข้างนอกช่างช้าสุด ๆ โพรทาเลียยิ้มอย่างดีใจที่ตัวของเธอได้มีความสุขถึงแม้จะเวลามันน้อยนิด

 

“ฉันก็ดีใจที่เห็นเธอมีความสุขกับครอบครัวนะ โพรทาเลีย”

 

ภาพทุกอย่างตัดจบ ร่างของโพรทาเลียที่อยู่ในห้วงแห่งจิตใจกำลังถูกน้ำคลุมร่างกายเอาไว้ เฟอร์ร่าจ้องมองอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไหม เพราะร่างกายของอีกฝ่ายมีช่วงเวลาบางช่วงที่น่าเจ็บปวดเหมือนกัน มันจะส่งผมกระทบกับร่างต้นที่อยู่ภายนอกได้เช่นกัน ไม่นานนักน้ำที่ปกคลุมก็สลายหายไป เผยให้เห็นร่างกายของโพรทาเลียที่เปลี่ยนไปจากเด็กหญิงกลายเป็นหญิงสาวดุจดั่งหญิงงามในปกรณัมกรีก ผมสีดำเงางามยาวจนถึงกลางหลัง ดวงตาสีเขียวงดงาม และเครื่องแต่งกายคล้ายสาวกรีก เฟอร์ร่าเห็นถึงกับตะลึงไปในทันที

 

“โพร...โพรทาเลีย...”

โพรทาเลียค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามองเฟอร์ร่าที่เรียกชื่อเธออย่างตะกุกตะกัก

“เป็นอะไรนะ เฟอร์ร่า พูดอย่างกับตกใจอะไรนะ?”

“ไม่...ไม่ตกใจได้ไง...ร่าง...ร่างของเจ้านะ...”

“ร่างฉัน?”

โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่าย เธอก็แปลกใจที่ร่างกายของเธอนั้นดูจะสูงกว่าร่างตอนหกขวบมาก ๆ เธอเลยลองก้มมองร่างกายของเธอก็เห็นชุดที่แปลกตาทำเอาเธอเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายทันที

“ชิบล่ะ!! นี่มันร่างหลังจากที่ฉันคลอดลูกนี่น่า!!”

 

โพรทาเลียไม่อยากคาดคิดว่าผ่านทดสอบแรกมาได้นั้นจะได้มาเจอร่างเดิมตอนสิบขวบ เธอจำได้ว่าช่วงนั้นต้องทานยาเพิ่มอายุ เพื่อให้ลูก ๆ ของเธอดื่มนม ไม่งั้นขาดสารอาหารแน่ ๆ ในตอนนั้น ทำเอาโพรทาเลียขมวดคิ้วเลยว่าร่างต้นของเธอคงไม่ได้มีความทรงจำหลังจากโดนลบความทรงจำใช่ไหม เพราะแซเทิร์นชอบความทรงจำของเธอและใส่ข้อมูลแปลก ๆ ในหัวของเธอ จากความทรงจำของโพรทาเลียวัยหกขวบตอนนี้เธออยู่กับพ่อและน้อง ๆ ที่อยู่บ้านคุณย่า

 

‘ขออย่าให้เกิดเรื่องก็พอ...พ่อค่ะ...น้อง ๆ’ โพรทาเลียคิด

 

ด้านโลกความจริง

ร่างกายของโพรทาเลียน้อยลอยขึ้นสูงกลางอากาศ แล้วก็มีน้ำปกคลุมไปทั้งร่างกาย พวกมาร์โคตกใจอย่างบอกไม่ถูกว่าโพรทาเลียเป็นอะไรไป เสียงโวยวายของเด็ก ๆ ทำให้ผู้ใหญ่อย่างเพอร์ซีย์ โพไซดอน และอาธีน่าต้องรีบวิ่งกันตามขึ้นไปข้างบนว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็ขึ้นมาเจอกับภาพตรงหน้าที่ร่างกายของโพรทาเลียมีแสงสว่างขึ้นแล้วโดยน้ำปกคลุมไปเรียบร้อย เพอร์ซีย์รีบเข้าไปดูเขาลองยื่นมือเข้าไปแตะน้ำที่ปกคลุมลูกสาวเขา แต่เขาก็ไม่สามารถยื่นมือเข้าไปแตะลูกสาวเขาได้ ทำให้สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะหันไปหาลูก ๆ กับน้องสาว

 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นนะ?” เพอร์ซีย์เอ่ยถามอย่างสงสัย

“ไม่รู้ครับ!” มาร์โคตอบออกไปอย่างงุนงงเช่นกัน

“พี่เขา...” สองสาวพูดไม่ออกเลยว่าพี่สาวเป็นอะไรไป

“พวกเรากำลังปลอบโพรทาเลียที่กำลังนึกถึงช่วงเวลาแย่ ๆ แต่แล้วก็เกิดแสงสว่างออกจากตัวของโพรทาเลียอยู่ แล้วก็เป็นแบบที่พี่เห็นนะคะ”

เพอร์ซีย์ได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วเลยว่ามันจะใช้แบบที่เขาคิดไหมที่แองเจิลเคยบอกว่าเด็ก ๆ จะเปลี่ยนร่างหลังจากผ่านการทดสอบของอดีตชาติแต่ละคน ทำให้เขาเป็นห่วงเลยว่าลูกสาวจะกลับเป็นร่างเดิมหรือเปล่า ก่อนที่เขาจะพูดกับคนอื่น ๆ

“ไม่ต้องห่วงมันแค่การกลับร่างเดิมนะ”

“พี่จะกลับร่างเดิมแล้วเหรอคะ?” คารีเซลพูดอย่างดีใจที่พี่สาวจะกลับร่างเดิมแล้ว

“จะได้พาพี่ไปเที่ยวรอบ ๆ นี้เลยล่ะค่ะ” เรน่ามีเหตุผลที่อยากให้โพรทาเลียกลับร่างทันที

“น่าเสียดายเลยนะนั้น” โพไซดอนที่อยู่หน้าประตูทำหน้าเซ็งสุด ๆ

“หลานสาวจะกลับร่างทั้งทีนะ อย่าพูดเอาแต่ใจสิ”

“งืออออ! น่าเสียดายอ่ะ! หนูพึ่งกอดได้แป๊บเดียวเองนะ!!” เอสเทลกล่าวอย่างเศร้าใจที่เธอได้กอดหลานสาวในร่างหกขวบได้ไม่กี่นาทีเอง

 

ระหว่างที่เด็ก ๆ กำลังบ่นนั้น ก็มีสิ่งบางอย่างแปลกไป น้ำที่ปกคลุมเป็นลูกบอลกำลังส่องแสงขึ้น ทำให้เพอร์ซีย์ที่เห็นภาพตรงหน้า ก็คิดเลยว่าลูกสาวเขากำลังจะกลับร่างเดิมสักที ลูกบอลกำลังสลายหายไปเผยให้เห็นร่างกายของโพรทาเลียที่ดูเป็นวัยรุ่น แต่ว่าร่างกายของโพรทาเลยเหมือนจะไม่ใช่วัยรุ่น จนเรน่าสังเกตเห็นความผิดแปลกจึงเอ่ยพูดขึ้นมา

 

“เดียวนะคะ ร่างพี่เขาดูแปลก ๆ ไปนะ”

“หือ?” เพอร์ซีย์ได้ยินแบบนั้นหันไปมองอีกครั้ง

 

ลูกบอลน้ำที่ปกคลุมร่างกายโพรทาเลียแตกสลายในทันใด เผยให้เห็นร่างกายที่มีสิ่งที่แปลกไป ผมสีดำยาวสลวยถึงกลางหลัง เสื้อผ้าแขนสั้นแนวกรีกแบบชุดฮิเมชั่น ใบหน้าอันงดงามกว่าเด็กสาวทั่วไป ทุกคนเห็นต่างตกตะลึงว่าคนตรงหน้าพวกเขาใช่ โพรทาเลียแน่ใช่ไหม

 

“นี่มัน...อะไรกันครับ?” มาร์โคถามขึ้น

“พ่อไม่รู้” เพอร์ซีย์กล่าวออกมาอย่างงุนงง

 

ร่างหญิงสาวตรงหน้าลงอย่างแผ่วเบา ทุกคนจ้องมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่หันให้พวกเขา เพอร์ซีย์จ้องมองอย่างพินิจร่างตรงหน้านั้นมันแผ่นหลังช่างคล้ายภรรยาของเขามาก ๆ ทำเอางุนงงเลยว่าภรรยาเขามายืนตรงนี้เหรอ เอสเทลสงสัยว่าอีกฝ่ายนั้นใช่หลานของตนใช่ไหม จนเธอค่อย ๆ ลองขยับร่างกายเพื่อจะเอียงตัวเพื่อดูว่าอีกฝ่ายมีใบหน้ายังไง แต่ตัวของเธอก็ไปชนบางอย่างทำให้เกิดเสียงกระทบ ทำให้ร่างกายของหญิงสาวหมุนตัวเข้าไปหาเอสเทลพร้อมกับมีดสั้นจู่ ๆ ก็โผล่มา เพอร์ซีย์เห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปหาน้องสาวเขาแล้วเรียกดาบออกมาป้องกันการโจมตีนั้นในทันใด

แคร่ง!!

 

“อึ้ก!!”

 

เพอร์ซีย์ถึงกับรู้สึกมือไม้สั่นไปหมด การโจมตีของอีกฝ่ายมันช่างรุนแรงกว่าที่เขาคิด เมื่อเขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายก็ได้เห็นดวงตาสีเขียวที่บ่งบอกว่านี้ล่ะ โพรทาเลีย ลูกสาวของเขา แต่เขาไม่คิดว่าลูกสาวจะมีใบหน้าที่สวยงดงามกว่าที่เขาเคยเห็น ข้างหลังเหมือนแอนนาเบ็ธมาก ๆ มองภาพตรงหน้ายิ่งเหมือนกว่าเดิมอีก

 

“โพร...ทาเลีย...” เพอร์ซีย์เอ่ยเรียกอีกฝ่าย

โพรทาเลียได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อเธอ ทำให้เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย “พวกแกเป็นใคร!? ทำไมถึงรู้จักข้า แล้วมาอยู่ในห้องข้าได้ไง!?”

“เดียว ๆ โพรทาเลียนี่ห้องพี่นะ!!” เอสเทลเอ่ยขึ้นมาเพื่อแก้คำพูดของหลานสาว

โพรทาเลียจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังของชายตรงหน้าของเธอ “ห้องเจ้า?”

“ใช่ ๆ ห้องของอาเธอไง ฉันเอสเทลไง”

“เอสเทล...” โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างสงสัย ”ข้าไม่เห็นจะรู้จัก!?”

“!!” ดวงตาของเอสเทลเปิดกว้างทันทีที่หลานสาวพูดแบบนั้นออกมา

 

เพอร์ซีย์ตะลึงกับคำพูดอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะดันดาบให้ลูกสาวให้ถอยไป โพรทาเลียกระโดดถอยหลังจนเกือบไปชนกับหน้าต่าง เธอหันไปมองว่าสภาพห้องต่างกับห้องที่เธอเคยอยู่ พอหันกลับไปมองเธอก็เห็นแค่คนแปลกหน้าตั้งเก้าคน แล้วสองคนที่อยู่ตรงประตูมีพลังบางอย่างที่ดูทรงพลังมาก ๆ จนโพรทาเลียสงสัยว่าพวกเขาเป็นใคร ก่อนที่เธอจะหันไปหาชายตรงหน้าที่ถือดาบอยู่

 

“ข้าถามพวกเจ้าเป็นใคร!?”

“โพร...” เพอร์ซีย์รู้สึกหนักอึ้งในหัวใจเลย เขาไม่รู้ลูกสาวเป็นอะไรถึงจำเขาไม่ได้ ก่อนที่เขาจะเอ่ยพูดขึ้น “โพรทาเลีย นี่พ่อเอง จำไม่ได้เหรอ?”

“พ่อ?” โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะเอ่ยพูดบางอย่างออกไป “พ่อข้ามีแค่แซเทิร์นเท่านั้น!!”

สิ้นคำพูดนั้นหัวใจของเพอร์ซีย์เหมือนแตกสลายที่ลูกสาวพูดแบบนั้นออกมา โพรทาเลียพูดจบเธอก็กระโจนเข้าหาคนเป็นพ่อโดยไม่ลังเล เอสเทลเห็นแบบนั้นก็จับมือพี่ชายยกดาบขึ้นมาป้องกันการโจมตีของหลานสาวทันที เสียงดาบปะทะกันอย่างดัง

“มาร์โค!!”

เอสเทลเรียกหลานชาย มาร์โคก็โผล่มาอยู่ข้างหลังของพี่สาว เขาก็ยกมือตีที่ท้ายทอยอย่างแรงจนทำให้โพรทาเลียสตั๊นไปชั่วขณะก่อนจะน็อคร่วงล้มลงกับพื้นไปในทันที เรน่ากับคารีเซลรีบเข้ามาดูพี่สาวในทันที

“มาร์โค นายทำอะไรพี่โพรทาเลย!?”

“จริงด้วย พี่เขาน็อคตายขึ้นมาทำไง”

“ไม่ตายหรอกน่า! ฉันช่วยพ่อกับอาเอสเทลนะ!” มาร์โคพูดแก้ตัว เขาไม่รู้ว่าทำเอาพี่ตายได้ไหม

ผู้เป็นลูกสองคนรีบวิ่งเข้ามาหาคนเป็นแม่อย่างเป็นห่วง

“แม่...”

“แม่จ้า...”

เรน่ากับคารีเซลมองหลานทั้งสองก่อนจะหันกลับไปมองคนเป็นน้องชาย ทำเอามาร์โคทำหน้าแบบเซ็งมาก ๆ

“ไม่ตายหรอก! พอเลยน่า แต่เมื่อกี้มันอะไร พี่เขาถึงเรียกแซเทิร์นว่าพ่อกัน!?” มาร์โคถามอย่างสงสัยว่าพี่สาวทำไมพูดแบบนั้น

เพอร์ซีย์ไม่ได้ฟังคำพูดของลูกชายเลยสักนิด ทำเอาเอสเทลมองพี่ชายที่นิ่งไม่ไว้ติ่งเลยสักนิด ทำเอาเธอเป็นห่วงพี่ชายขึ้นมา

“พี่ค่ะ...”

“อ๊ะ...เอสเทล...” เพอร์ซีย์หันไปมองน้องสาวด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยดีเลย

“พี่สบายไหม...ดูน่าพี่มัน...”

“พี่ไม่เป็นอะไร...” เพอร์ซีย์ปฏิเสธออกไปในทันที

เอสเทลไม่เชื่อว่าพี่ชายไม่เป็นอะไร จนเธอจับแขนพี่ชายในทันที “ไม่ พี่เป็น! ลงไปข้างล่างกัน!!”

เอสเทลพาเพอร์ซีย์ออกจากห้องในทันที

“เอสเทลเดียว โพรทาเลีย...”

พวกโพไซดอนต่างพากันลงมาก่อน เอสเทลพาพี่ชายลงไปพักสติสักครู่หนึ่ง ระหว่างที่คู่แฝดของโพรทาเลียกำลังตรวจดูคนเป็นแม่ เด็กทั้งสองต่างมองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันไปหาคนเป็นน้าทั้งสามคน

“น้า ๆ ช่วยหน่อย!” คาเร็นน่าเอ่ยขอความช่วยเหลือในทันที

“จะให้น้าช่วยอะไรเหรอ?” สามแฝดเอ่ยถามพร้อมกัน

“เรียกตัวเทพีอลิซ่าเบ็ธมาที่นี่โดยด่วนครับ/ค่ะ!”

 

เด็กทั้งสองต่างพูดพร้อมกันนั้น ทำให้คนเป็นน้าทั้งสามคนต่างงุนงงว่าทำไมต้องติดต่อกับเทพี แต่พวกเขาก็ยอมติดต่อกลับไปด้วยมือถือของพวกเขา มาร์โคโทรไปหาคนเป็นแม่ให้ช่วยพาเทพีอลิซ่าเบ็ธมาหาพวกเขาที่บ้านคุณย่า เนื่องจากเกิดเรื่องกับพี่สาว คนเป็นแม่ได้ยินก็ตกใจเลยว่าเกิดอะไรกับโพรทาเลีย แอนนาเบ็ธเลยสั่งให้เทพีไปกับเธอโดยด้วย แล้วเธอฝากให้พวกไพเพอร์ช่วยดูแลค่ายสักระยะหนึ่ง พอจัดการอะไรเสร็จเธอก็ใช้ประตูมิติโผล่ไปที่บ้านของคุณย่าแซลลี่ แต่ที่ประตูโผล่ไปดันเป็นทางเดินหน้าห้องของเอสเทลนั้นเอง เด็ก ๆ เห็นคนเป็นแม่กับเทพีก็ดีใจทันที

 

“แม่มาแล้ว…” มาร์โคทำหน้าอย่างนิ่ง ๆ เมื่อเห็นคนอื่นนอกจากแม่กับเทพี “ทำไมพวกพี่ ๆ ถึงมาด้วยเนี่ย!?”

“เฮ้ย ๆ นายพูดแบบนี้หมายความว่าไง? มาร์โค” เบเดอร์กำหมัดถามน้องชาย

“ทำไม! จะเอาเรื่องเหรอ?” มาร์โคถามอย่างหาเรื่อง

“พอกันเลยทั้งสองคน ทำไมชอบหาเรื่องกัน แม่ถามหน่อย”

“หึ!” ทั้งสองคนต่างหันหน้าไปทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์

“ถึงจะแก่ขึ้นยังไง พวกพี่น้องก็ยังทะเลาะกันเหมือนเดิมเลยนะ”

เสียงอ่อนหวานดังขึ้น ทำให้พวกมาร์โคเอียงคอมองว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร พวกเขาหันไปมองก็เห็นเด็กหญิงวัยสิบขวบ ผมบลอนด์ ดวงตาสีเทา สามแฝดเห็นก็รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

“พี่โฟกัส!”

“ไง ทั้งสามคน” โฟกัสวัยเด็กโบกมือให้แก่น้อง ๆ ที่ตัวสูงขึ้น ยกเว้นสองสาวที่ตัวเล็กเหมือนเดิมจริง ๆ “คิก ๆ ไม่นึกว่าเรน่ากับคารีเซลจะตัวเล็กเหมือนเดิมนะ ถึงจะผ่านมาเกือบ 5 ปีนะ”

“พี่ค่ะ! อย่าแซวสิ!!” สองสาวพองแก้มอย่างโกรธ

“ฮิ ฮิ” โฟกัสหัวเราะออกมาเบา ๆ

ทุกคนต่างยิ้มกันอย่างชอบใจที่พี่น้องคุยกันอย่างน่ารัก อลิซ่าเบ็ธยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะมองหาโพรทาเลีย

“แล้วโพรทาเลียล่ะ?” อลิซ่าเบ็ธเอ่ยถามขึ้น

พวกสามแฝดหันไปทางเตียงนอนของอาสาวที่ตอนนี้มีร่างของพี่สาวพวกเขานอนอยู่ พวกโอราอุสเดินเข้ามาดูก็ตกใจที่ร่างน้องสาวอยู่นั้นไม่ใช่ร่างวัยสิบขวบ

“ทำไมโพรทาเลียอยู่ในร่างนี้นะ?”

“มันเป็นร่างตอนที่โพรทาเลียต้องเลี้ยงลูกนะคะ คุณแอน-”

แอนนาเบ็ธหันไปมองเทพีด้วยสายตาดุ ๆ อลิซ่าเบ็ธก็เกร็งก่อนจะเปลี่ยนคำพูด

“คุณแม่...”

“จ๊ะ!” แอนนาเบ็ธยิ้มทันที

อลิซ่าเบ็ธคิดเลยว่าเธอต้องปรับตัวในการเรียกอีกฝ่ายสักหน่อย

“แม่ครับอย่าแกล้ง อลิซ่าเบ็ธมากสิครับ” โอราอุสเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ อลิซ่าเบ็ธ

“ก็แม่อยากให้แฟนลูกเรียกแม่นี่น่า”

“ครับ ๆ แต่ก็ต้องให้เวลาเธอมั้งนะ”

“พอเถอะค่ะ เดียวฉันจะช่วยโพรทาเลียก่อนนะ”

“โพรทาเลียเป็นอะไรนะ? อลิซ่าเบ็ธ”

“ก่อนหน้ามีเรื่องอะไรหรือเปล่านะ?” อลิซ่าเบ็ธหันไปพวกมาร์โคทันที

“เกิดสิ! จู่ ๆ พี่เขากระโจนใส่อาเอสเทลเข้า แล้วพ่อเข้ามาช่วย แต่พี่เขากับบอกว่าจำใครไม่ได้ แล้วพ่อก็ถามว่าจำเขาได้ไหม? แต่พี่เขาดันบอกว่าพ่อเขามีแค่แซเทิร์น...”

ทุกคนได้ยินถึงกับอึ้งไปเลย อลิซ่าเบ็ธไม่อยากคิดเลยว่าคนเป็นพ่อได้ยินแบบนั้นจะรู้สึกยังไง แอนนาเบ็ธหันไปมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นสามีของตนเอง

“แล้วพ่อไปไหนแล้วล่ะ?”

“คงช็อกอยู่ข้างล่างนะคะ”

“อาเอสเทลพาพ่อลงไปข้างล่างนะคะ”

แอนนาเบ็ธได้ยินแบบนั้น เธอก็เป็นห่วงสามีจึงรีบเดินออกจากห้องนอนเอสเทลลงไปข้างล่างเพื่อนไปหาสามี ตอนนี้เหลือแค่เด็ก ๆ ที่จะทำการช่วยทำให้โพรทาเลียได้สติกลับคืนมา

 

จบตอนที่ 80 โปรดติดตามตอนที่ 81 ต่อไป