ตอนที่ 23 ข้อสงสัยมากมาย

เมื่อพี่น้องและเพื่อนสนิทของโพรทาเลีย รู้เรื่องของเธอแล้วก็มีความตกใจกันอย่างมากๆ แต่สิ่งที่น่าตกใจมากที่สุดน่าจะเป็นอย่างสุดท้ายที่เธอเผลอตัวไป ที่นำลูกแก้วที่ลูกสาวของตัวเองโดนขังอยู่ออกมาคุยด้วยตอนที่เด็กคนนั้นบอกถึงวัตถุดิบที่เธอมีติดตัว นั้นเลยเป็นการเปิดเผยสิ่งที่เธอไม่ได้บอกตอนเล่าเรื่องของเธอ ทำเอาพี่ชายของเธอดุทันทีว่าทำไมไม่บอกเรื่องนี้ ตัวเธอก็ต้องแก้ตัวว่าทำไม จนโอราอุสโกรธมากๆ แต่คำแรกที่ทุกคนถามโพรทาเลียกันคือ

 

“ใครเป็นพ่อเด็กกัน!! โพรทาเลีย!!”

“เค้าไม่รู้!!”

 

โพรทาเลียตอบไปทันที ตัวเธอลำบากใจจริงๆ ที่ไม่สามารถบอกได้ว่าพ่อเด็กเป็นใคร กันเธอรู้แค่ว่าอีกฝ่ายเป็นคนผมสีทองแล้วมีกลิ่นมินต์ที่ผมสีทองนั้น ทำให้โพรทาเลียคิดถึงอย่างเดียว พอบอกทุกอย่างทุกคนไป พวกน้องๆ ของโพรทาเลียก็เข้ามาสนใจหลานสาวสุดแสนจะน่ารักมากๆ สำหรับพวกเขา โพรทาเลียปล่อยให้พวกเขามีเวลาร่วมกัน เธอเดินออกมาอยู่แถวๆ โขดหิน เธอนั่งนิ่งเพื่อนคิดบางอย่าง เธอกำลังคิดเรื่องที่จะช่วยลูกสาวออกมา ถึงจะเพื่อตัวยาแก้ที่จะช่วยทุกคนได้ แต่ว่าตัวเธออยากช่วยลูกสาวเหมือนกัน ระหว่างที่เธอคิดนั้น โอราอุสก็เดินตามมานั่งข้างๆ เธอ

 

“ไม่นึกนะ ว่าเธอจะเป็นแม่คนเร็วแบบนี้นะ โพรทาเลีย” โอราอุสพูดแซวเพื่อให้โพรทาเลียยิ้มออกมา

โพรทาเลียมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมา “พอเลยพี่...ฉันบอกแล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุเท่านั้น”

“อุบัติเหตุ...ของความตะกละ!” โอราอุสยังแซวไม่เลิก

ทำเอาโพรทาเลียที่ได้ยินถึงกับหน้าแดงทันทีที่พี่ชายแซวแบบนั้น “หยุดเลยนะ หนูไม่ได้ตะกละนะ…แค่ตอนนั้นหนูหิว...เท่านั้นล่ะ”

โพรทาเลียทำหน้าเขินๆ ที่ตัวเองนั้นก็เป็นจริงอย่างที่พี่ชายพูดว่าตะกละ

“หิวแล้วเป็นไงล่ะ กลายเป็นแม่คนเลย...” โอราอุสขำหน่อยๆ เขาเอามือลูบหัวน้องสาวทันที “เธอนี่น่า...เจอแต่เรื่องลำบากจังเลยนะ...พี่ขอถามหน่อยสิ?”

“อะไรคะ?” โพรทาเลียมองอีกฝ่ายว่าจะถามอะไรเธอ

“เธอ...ยังมีเรื่องอะไรปิดบังอยู่อีกหรือเปล่า?”

“เอ๋?” โพรทาเลียมองพี่ชายที่ถามเธอแบบนั้น เธอสงสัยเลยว่าอีกฝ่ายนั้นรู้ได้ไงว่าเธอปิดบังอะไรอีก “พี่พูดอะไรนะคะ หนูเนี่ยนะ จะมีเรื่องปิดอะไรพี่อีกนะ”

“ตอนเธอเล่าให้ฟังนะ เธอเกือบพูดว่าพวกลูกๆ แปลว่าเธอนั้นไม่ใช่มีลูกแค่คนเดียวสินะ”

โพรทาเลียสะดุ้งทันทีที่อีกฝ่ายพูดแบบนั้นออกมา เธอถึงกับทำหน้าลำบากใจก่อนจะพูดออกมา

“หนูปิดบังพี่ไม่ได้สินะ...”

“เธอมีลูกกี่คนกันแน่ๆ? โพรทาเลีย” โอราอุสถามถึงลูกของโพรทาเลียที

“นอกจากคาเร็นน่า...หนูยังมีลูกอีกคน ที่เป็นพี่ชายฝาแฝดของคาเร็นน่านะ...”

“!!” โอราอุสได้ยินก็อึ้งไปทันที “แล้วเด็กคนนั้นล่ะ?”

“คือว่า...” โพรทาเลียก้มหน้า ทำหน้าเศร้าๆ

โอราอุสเห็นน้องสาวทำหน้าเศร้า ทำเอาเขารู้สึกแย่ทันที “นี่ๆ อย่าบอกนะว่าลูกเธอ...ตะ...ตะ...”

“ตายเหรอ?” โพรทาเลียเงยหน้ามองพี่ชาย “ก็ไม่รู้สิว่า...ตอนนี้ลูกหนูอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้นะ?”

“เอ๋?” โอราอุสงงที่น้องสาวพูดทำให้เขาคิดอะไรหลายอย่างเลย “ที่พูดนั้นหมายถึงอะไรนะ? โพรทาเลีย”

“คือ...ตอนนี้หนูเล่าให้พวกพี่ๆ น้องฟัง หนูข้ามไปจุดหนึ่งนะที่ว่าฉันไม่ทำตามแซเทิร์นเลยทำลายลูกแก้วที่คาเร็นน่าอยู่ในนั้น ที่จริง...ที่เขาทำลายลูกแก้ว เพราะหนูไม่ยอมส่งตัวลูกชายให้ แล้วหนูส่งเข้าออกมาที่ไหนไม่รู้บนโลกนี้”

“ส่งเขาออกมาจากเกาะนะเหรอ? ได้ยังไง!?”

“ตอนนั้นหนูเจอประตูมิติ หนูเลยส่งลูกออกจากที่นั่นเพื่อความปลอดภัย...”

“แปลว่า เขาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ในที่ที่ อันตราย...โพรทาเลียน้องคิดอะไรอยู่กัน...” โอราอุสมองน้องสาวทันที

“ตอนนั้นหนูคิดอะไรไม่ออกนี่น่า...นอกจากส่งลูกชายออกไป แล้วตัวหนูจะอยู่เพื่อทำให้คาเร็นน่าหลุดพ้นจากแซเทิร์น...” โพรทาเลียพูดทั้งมีน้ำตาออกมา

“โธ่...โพรทาเลีย...” โอราอุสโอบกอดน้องสาวให้ซบไหล่ของเขา

“แล้วเขาชื่ออะไรนะ?” โอราอุสถามถึงหลานชายเขาอีกคน

“เดวิคค่ะ” โพรทาเลียพูดทั้งเสียงสะอื้น

“แล้วตอนนั้นเดวิคอายุเท่าไร?”

“ก็ตอนที่ออกมาจากเกาะนั้น อายุแค่ 3 ขวบเองนะ...”

“ห๊า!! 3ขวบ!! พูดจริงพูดเล่น!?”

“จริงค่ะ แต่ตอนนี้น่าจะ 5 ขวบแล้ว...อีกไม่กี่เดือนลูกหนูจะอายุ 6 ขวบแล้วนะ...” โพรทาเลียพูดออกมา เธอคิดว่าควรพูดอย่างอื่นไม่ให้บรรยากาศเศร้าเกิน "แต่ว่า...ลูกหนู เดวิคนั้นฉลาดเกินเด็ก แถมตอนเขาออกไปเขาได้กินยาเพิ่มอายุเลย...ไม่รู้จะมีปัญหาอะไรไหมน่านะ"

“3ขวบ...ฉลาดเกินเด็ก...กินยาเพิ่มอายุ...” โอราอุสสะกิดใจบางอย่าง เขาเหมือนเคยเห็นอะไรแบบนั้น เขาถึงขมวดคิ้วทันที

“ใช่ค่ะ...ฉลาดมากๆ เลยล่ะ ตอนนี้หนูขอให้เด็กคนนั้นปลอดภัยก็พอ” โพรทาเลียพูดไปเรื่อยๆ ไม่ได้ดูเลยว่าพี่ชายนั้นไม่ได้ฟังเธอเลย

พวกน้องๆ ของโพรทาเลียกำลังคุยกับคาเร็นน่าอยู่ พวกเธอคิดวิธีช่วยคาเร็นน่าได้ขั้นมา พวกเธอก็เลยตะโกนเรียกพี่โพรทาเลีย

“พี่โพรทาเลียมาทางนี้หน่อยค่ะ!!” เรน่าตะโกนเรียกโพรทาเลียทันที

โพรทาเลียได้ยินเลยพยุงตัวเอง “งั้นหนูไปหาน้องๆ ก่อนนะ พี่โอราอุส”

โอราอุสได้ยินที่โพรทาเลียพูด เขาก็พยักหน้าทันที “โอเค...”

เธอมองอีกฝ่ายแล้วเดินไปหาน้องๆ โอราอุสจ้องโพรทาเลียที่เดินไปอย่างครุ่นคิด

‘เด็กชายชื่อ เดวิค ตอนออกมาจากเกาะอายุ 3 ขวบ ตอนนี้น่าจะ 5 ขวบ ฉลาดเกินเด็ก กินยาเพิ่มอายุ...นี้คงไม่ใช่คนที่เราคิดอยู่นะ’

 

เมื่อโอราอุสคิดทุกอย่างจนครบถี่ถ้วน เขาคิดว่าตัวเองควรไปหาความจริงบางอย่าง เขาเดินออกจากจุดที่อยู่โดยไม่บอกใครว่าเขาไปไหน เขาเดินออกไปเงียบๆ แต่ก็มีคนหนึ่งที่เผอิญหันไปมองเขาพอดี ลิซ่ามองโอราอุสที่เดินออกไป เธอสงสัยว่าเขาจะไปไหนกัน แต่เธอก็ส่ายหัวทำเป็นไม่รู้ดีกว่า เพราะเขาจะไปไหนมันก็เรื่องของเขาอีกนะ

 

ส่วนพวกเนเวอร์รี่ได้กลับไปก่อน เพราะต้องเอากินต่างๆ ไปส่งให้คนในค่ายเพื่อนำไปทำการประดิษฐ์ ตอนแรกเนเวอร์รี่ไม่อยากไป แต่ก็ต้องโดนอาร์เธอร์และเทียน่าลากไปด้วยกัน ทำเอาโพรทาเลียเห็นแบบนั้น แอบนึกสงสัยเพื่อนรักไม่ได้ จริงๆ ที่ต้องแย่งจากกัน แต่ก็แค่แป๊บเดียว เดียวก็ได้เจอกันอยู่ดี

 

โพรทาเลียเดินมาหาพวกคารีเซลทันที เธอสงสัยว่าน้องของเธอมีอะไรถึงเรียกเธอมา

“น้องๆ มีอะไรเหรอ?”

“พอดีเราคุยกับหลานว่าจะลองไปขอคนคนหนึ่งให้ช่วยหลานออกมาจากลูกแก้วนะคะ” คารีเซลพูดขึ้นมา

“ใครกันที่พวกเธออยากให้ช่วยลูกพี่นะ?” โพรทาเลียสงสัยว่าน้องๆ จะไปขอใคร แต่ภายในใจของเธอกับรู้สึกโหวงเหวง ขึ้นมา

“โครนอสนะครับพี่” มาร์โคตอบแทนพี่ๆ

“ว่าไงนะ!! ไม่!! ไม่!! ไม่!! พี่จะไม่ยุ่งกับคนนั้นเด็ดขาด!! เขา...เขาเป็นพี่ชายของแซเทิร์นนะ!!” โพรทาเลียปฏิเสธทันที คนที่เป็นถึงพี่ชายของแซเทิร์น เธอก็ไม่อยากไว้ใจเท่าไร

“พี่อย่ากลัวโครนอสเลยนะ” เรน่าพูดปลอบใจพี่สาวทันที

“ใช่ๆ พวกเรารู้ว่าพี่น่าจะกลัวเขา เพราะหน้าตาคล้ายแซเทิร์น แต่เขาน่าช่วยเราได้ เพราะคนที่ทำให้หลานอยู่ในสภาพนี้คือแซเทิร์น โครนอสน่าจะช่วยได้นะคะ” คารีเซลก็ช่วยพูดเกลี้ยกล่อมด้วยคน

 

โพรทาเลียทำสีหน้าซีเรียลทันที เธอไม่ไว้ใจชายที่ชื่อว่าโครนอส ถึงเขาจะเป็นบิดาของเทพ แต่เขาเหมือนแซเทิร์นตั้งแต่แค่รูปลักษณ์ถึงแม้อีกฝ่ายจะมีผมสีขาวไม่เหมือนแซเทิร์นที่ผมสีดำก็ตามที นั้นทำให้เธอระแวงอยู่ดี แล้วยิ่งอีกฝ่ายพูดแบบนั้นกับเธอตอนเจอครั้งแรก

 

‘เจ้าช่างน่าสงสารนัก...คงเจ็บปวดมากสินะ...’

 

เธอจำสีหน้าของอีกฝ่ายที่มองเธอ มันเหมือนสีหน้าที่แฝงไปด้วยสีหน้าเศร้า เธอสงสัยมาตลอดว่าทำไมเขาถึงทำหน้าแบบนั้น มันทำให้เธอระแวงจริงๆนั่นล่ะ

“แม่ค่ะ ขอล่ะ เขาอาจจะเป็นคนดีมากกว่าแซเทิร์นก็ได้นะคะ” คาเร็นน่ามองแม่ออกมาจากลูกแก้ว

โพรทาเลียที่เห็นใบหน้าของลูกสาวอ้อนวอนเธอ ทำเอาเธอใจอ่อนไปทันที

“เฮ้อ...ก็ได้ ถือว่าเราทดสอบเขาในตัวว่าเขาดีกว่าแซเทิร์นจริงไหนล่ะ”

“เย้!!” ทุกคนต่างดีใจทันที

“แต่!!” โพรทาเลียพูดคำว่าแต่ออกมาทำเอาทุกคนมองเลยว่าแต่อะไร โพรทาเลียมองทุกคน “วันนี้ก็เย็นแล้ว เราจะไปขอให้โครนอสช่วยพรุ่งนี้แทนนะ เพราะว่าพี่ก็เหนื่อยมามากๆ แล้วน่านะ”

“ได้เลยค่ะ/ครับ!!” สามพี่น้องต่างโอเคกับคำพูดของพี่สาวทันที

โพรทาเลียยิ้มออกมา เมื่อเห็นน้องของเธอยอมรับสิ่งที่เธอเสนอ เธออยากพักมากๆ เพราะเธอเหนื่อยจากการแอบตามนูอัส เข้าไปจุดอันตราย แล้วมาเจอพวกเพื่อนๆ และพี่น้องที่รู้ความจริงของเธอเขาให้ ทำเอาเธอเหนื่อยสุดๆ

“งั้นกลับบ้านพักเถอะ” โพรทาเลียยื่นมือรับลูกแก้วที่คาเร็นน่าสงสัยมา ก่อนจะมองคาเร็นน่าที่อยู่ในลูกแก้ว เริ่มทำสีหน้าง่วงนอน “ลูกง่วงแล้วสินะ? คาเร็นน่า”

“อืม หนูไปนอนก่อนนะ” คาเร็นน่าจบก็หายไปทันที

“เอาล่ะ ลูกสาวพี่ก็ไปนอนแล้ว พวกเรากลับบ้านพักกันดีกว่าพี่คะ พวกเราจะกลับบ้านพักแล้วนะ!” โพรทาเลียหันหลังไปหาพี่โอราอุสเพื่อจะช่วยกลับบ้านพัก แต่ว่าพี่ชายกลับไม่อยู่ซะแล้ว “อ้าว...พี่ไปไหนนะ?”

ทุกคนต่างมองอย่างสงสัยว่าพี่ชายหายไปกัน ลิซ่าก็เดินมาหาโพรทาเลียทันที แล้วเธอก็นำมือแตะที่ไหล่ของอีกฝ่าย โพรทาเลียก็หันไปมองอีกฝ่ายทันที

“พี่ลิซ่า...”

“พี่ว่าโอราอุสคงไปทำธุระของเขา พี่ว่าพวกเรากลับกันไปก่อนดีกว่านะ”

“เอางั้นก็ได้ค่ะ งั้นพวกเรากลับกันเถอะ!” โพรทาเลียหันไปช่วยทุกคนกลับบ้านพัก

 

ทุกคนต่างลุกขึ้นแล้วเดินทางกันกลับบ้านพักกัน ระหว่างเดินกันไปเรื่อยๆ โพรทาเลียก็ยังระแวงที่จะไปขอความช่วยเหลือจากโครนอส ลิซ่าที่มองโพรทาเลียอยู่ก็ทำสีหน้าซีเรียลหน่อยๆ เช่นกัน ก่อนจะลูบหัวโพรทาเลีย โพรทาเลียสะดุ้งก่อนจะหันไปมองพี่ลิซ่าที่ลูบหัวเธอ

 

“ไม่ต้องระแวงนะ...พี่ว่าท่านโครนอสต้องช่วยพวกเราแน่ๆ นะ”

“พี่...หนูจะคิดแบบนั้นดูนะ...”

“จ้ะ” ลิซ่ายิ้มอ่อนๆ

เธอรู้ว่าโพรทาเลียระแวงโครนอสที่คล้ายแซเทิร์นมากๆ ตัวเธอก็ระแวง เพราะว่าอีกฝ่ายเหมือนมองทะลุพวกเธอได้ทุกอย่างถึงจะโกหกอยู่ก็ตามที

 

ทางด้านโอราอุสที่หลบออกมาจากพี่น้อง เขาเดินทางกลับมายังแถวๆ บ้านของเขา ที่กลับมาแถวๆ บ้านของเขาเพราะเขาอยากพิสูจน์บางอย่างเกี่ยวกับที่เขาคิด เขาเดินผ่านบ้านตัวเองไปแล้วตรงบ้านหลังหนึ่งที่ไม่ห่างจากบ้านเขามากนัก เขามองบ้านหลังนั้น ก่อนจะเห็นชายที่เขาอยากคุยด้วยอยู่พอดี เขาเดินเข้าไปหาชายที่อยู่หน้าบ้านก่อนจะเรียกพูดบางอย่างออกไป

 

“ฉันว่าเรามีเรื่องจะต้องคุยกันหน่อยนะ ฟีนีอุส!!”

ฟีนีอุสถึงกับอึ้งกับเสียงของอีกฝ่าย เขาค่อยๆ หันไปมองอีกฝ่าย ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างไม่ชอบเรื่องที่พวกเขากำลังจะคุยกัน

 

เวลาผ่านไปถึงตอนเย็น หลังทานข้าวกันเสร็จทุกคนก็ต่างกลับบ้านตามปกติ บ้างก็ไปฟังงานของตัวเองที่โดนมอบหมาย หรือ ไปยังกองไฟเพื่อไปสนุกกันต่อ ส่วนโพรทาเลียนั้นกลับมานอนพักที่บ้านพักของตัวเอง เพราะวันนี้เล่นทำให้เธอเหนื่อยมากๆ จนขอกลับมาบ้านพักเพื่อนอนดีกว่า พอมาถึงที่นอนโพรทาเลียก็หลับไปทันที

 

เมื่อโพรทาเลียกำลังหลับอยู่นั้นตัวเธอกับเห็นภาพบางอย่างในฝันของตัวเอง เหมือนว่าตัวเธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่เธอเห็นแค่สถานที่ที่งดงามมากๆ เหมือนโบราณสถานแบบกรีก ระหว่างที่เธอมองอยู่นั้นข้างหน้าเธอมีใครบางคนกำลังเดินมาทางเธอ พออีกฝ่ายเข้ามาใกล้เธอมากๆ เธอก็เห็นใบหน้าอีกฝ่ายที่ยิ้มอย่างอบอุ่น เธอเป็นหญิงสาวที่สวยมากๆ เธอมีผมสีฟ้าอ่อนๆ สีคล้ายๆ สีผมพี่ลิซ่าแต่สีอ่อนกว่า แล้วก็ดวงตาสีฟ้าม่วงดูงดงามมากๆ อีกฝ่ายยิ้มให้โพรทาเลียก่อนจะย่อตัวลงมาอุ้มเธอ โพรทาเลียมองอย่างสงสัยว่าตัวเองจะโดนอุ้มไปไหน เธอลองขยับตัว แต่ก็ขยับไม่ได้เธองงมากๆ ว่าทำไม แต่แล้วหัวของเธอก็ขยับมองข้างล่างทำให้เธอเห็นว่ามือตัวเองเล็กแค่ไหน

 

‘นี่มันอะไรกัน?’

 

โพรทาเลียสงสัยว่านี้มันเรื่องอะไรกัน จนหญิงผมสีฟ้าพาเธอมาที่ห้อง ห้องหนึ่งมีชายคนหนึ่งกำลังตรวจเอกสารบางอย่างอยู่ เธอสงสัยว่าใครกัน จนพอเข้าใกล้มากขึ้นถึงได้เห็นว่าคนตรงหน้าเธอคือ โครนอส นั้นทำเอาเธอรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เธอไม่อยากเข้าใกล้อีกฝ่าย แต่ตัวเธอขยับตัวไม่ได้เลยเจริงๆ โครนอสมองมาทางนี้ เขายิ้มออกมาทำเอาโพรทาเลียงงเลยว่าอีกฝ่ายยิ้มด้วยเหรอ เขาเดินมาหาทางเธอ ก่อนจะอุ้มตัวเธอขึ้นมา โพรทาเลียตกใจทันที ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดบางอย่างออกมา

 

“ลูกโตขึ้นมากเลยนะ แองเจิล”

 

โพรทาเลียได้ยินถึงกับรู้สึกจุกกว่าเดิม เธอได้ยินอีกฝ่ายเรียกเธอว่า แองเจิล นั้นก็แปลว่าชายที่เธอเจอที่ชื่อแองเจิลคือ บุตรของโครนอสเหรอ นั้นก็หมายถึงว่าตัวเธอที่เป็นร่างจุติสุดท้ายก็เป็นเหมือนลูกของเขาด้วยนะสิ พอโพรทาเลียคิดแบบนั้นน้ำตาก็ไหลออกมา นั้นทำให้ร่างของแองเจิลกับมีน้ำตาออกมา โครนอสงงว่าลูกของเขาเป็นอะไรก่อนจะปลอบ ร่างแองเจิลกอดผู้เป็นพ่อแน่น โครนอสมองลูกชายอย่างรักใคร่ โพรทาเลียไม่รู้เลยว่าตัวเธอนั้นจะเป็นอะไรกันแต่นั่นทำให้เธอรู้สึกคิดถึงครอบครัวของเธอมากขึ้นไปอีก

 

ภาพตรงหน้าเปลี่ยนไป ระดับสายตาของเธอสูงขึ้น ทำให้เธอมองเห็นรอบๆ ได้ดีขึ้น ร่างนี้หันหัวไปมาเหมือนรู้สึกถึงบางอย่าง ก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงเสียงแปลกๆ ที่ดังขึ้น แล้วมีเสียงกรี๊ดดังขึ้น ร่างแองเจิลหันไปตามเสียงโพรทาเลียก็หันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น แองเจิลเริ่มวิ่งทันที แต่จากวิ่งนั้น เธอกับเห็นว่าร่างนี้ลอยอยู่ เธอก็พึ่งเห็นว่าแองเจิลมีปีกด้วย พอเขาบินมาถึงจุดที่มีเสียงร้อน พวกเขาก็เจอกับแซเทิร์นที่กำลังกลืนกินบางอย่างอยู่ แต่ที่เห็นตอนลงคอไปคือขาเด็ก ทำเอาโพรทาเลียอยากอ้วกมากๆ เลยล่ะ แต่แองเจิลกับรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

 

“ท่านอา ทำอะไรพี่น้องข้า!” แองเจิลตะโกนออกมา

 

แซเทิร์นค่อยๆ หันไปมองแองเจิล โพรทาเลียที่เห็นอีกฝ่ายหันมาทางพวกเธอ เธอถึงกับโกรธขึ้นมา รอยยิ้มที่เหมือนกับตอนที่ทรมานเธอ นั้นทำให้เธออยากพุ่งเข้าไปจัดการอีกฝ่าย แต่ว่าแซเทิร์นกลับพุ่งมาหาพวกเขา แองเจิลเห็นก็ป้องกันตัวทันที ร่างแองเจิลหลับตาทำให้โพรทาเลียไม่เห็นภาพข้างหน้าไปด้วย แต่ว่ากลับมีเสียงปะทะดังขึ้น ทำให้ร่างแองเจิลนั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้น โพรทาเลียก็ได้เห็นโครนอสที่เข้ามาช่วยแองเจิลไว้ ก่อนที่เขาจะต่อสู้กัน แองเจิลเห็นก็ตามทั้งสองคนไปทันที จนมาหยุดตรงจุดหนึ่ง โพรทาเลียได้เห็นโครนอสโดนแซเทิร์นเล่นงานเข้าให้ โครนอสค่อยๆ หันมาทางลูกชาย โพรทาเลียเห็นอีกฝ่าย เขาค่อยๆ ยิ้มให้ นั้นทำให้โพรทาเลียรู้สึกเจ็บขึ้นมา ก่อนจะได้ยินคำพูดของโครนอส

 

“ปกป้องน้องของลูกให้ได้นะ แองเจิล แล้วก็...พ่อรักลูกนะ” ข้างหน้าโครนอสเกิดแสงสว่างออกมา

โพรทาเลียกับรู้สึกเหมือนบางอย่างจะหายไปหัวใจของเธอ ทำให้เธอตะโกนเรียกอีกฝ่าย แต่เสียงของเธอซ้อนกับเสียงแองเจิลที่พูดพร้อมกัน

“ท่านพ่อออออออออออออ!!”

 

โพรทาเลียถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอไม่นึกว่าแองเจิลเจอกับฉากที่ตัวเองเห็นพ่อหายไปต่อหน้าต่อตา นั้นทำให้ใจของเธอปลอบช้ำขึ้นมา มันเจ็บปวดที่หัวใจมากๆ จนเธอร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ คนเดียวจนถึงเช้า พอทุกคนตื่นก็ไปทานอาหารกัน ลิซ่าตื่นมาก็เจอโพรทาเลียที่มีดวงตาที่แดงมากๆ จนเธอสงสัยเลยว่าน้องเป็นอะไร

 

ลิซ่ามองซ้ายมองขวาก่อนจะถามอีกฝ่าย “โพรทาเลียเป็นอะไรนะ”

“ไม่นะ...แค่...ฝันเรื่องน่าเศร้าขึ้นมานะ”

“โธ่...น้องพี่” ลิซ่ากอดโพรทาเลียทันที

โพรทาเลียกอดอีกฝ่าย เธอรู้สึกเศร้าเหมือนกับความรู้สึกของแองเจิลเข้ามาอยู่ในจิตใจของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเศร้าและสูญเสียคนที่รักไปมากๆ

 

พอเวลาผ่านไปจนถึงบ่าย โพรทาเลียก็สติกลับมาเต็มร้อย เธอรู้สึกดีขึ้นมากๆ แล้วเธอก็ไปตามที่มาร์โคส่งข้อความมาทางกำไลว่าให้มาที่ไหน มาร์โคบอกให้มาที่ลานกว้างเพื่อไปหาโครนอส เธอพาพี่ลิซ่าไปด้วยจนมาถึงบ้านพัก เธอก็เห็นสามพี่น้องกำลังนั่งเล่นข้ามเวลาอยู่ที่บ้านพักหมายเลข 3

 

“ไง ทั้งสามคน” โพรทาเลียทักทายทั้ง 3 คน

“อ๊ะ!! พี่มาแล้ว!!” แฝดสาวทั้งสองคนต่างรีบวิ่งมาหาโพรทาเลียแล้วกอดแขนเธอทันที

“ไง คารีเซล เรน่า” พอโพรทาเลียเห็นเจ้าตัวเล็กทั้งสอง เธอก็ลูบหัวทั้งสองคนทันที

“แหะๆ นี่ล่ะพี่ของพวกเราล่ะ” เรน่าพูดขึ้นทั้งสีหน้าเคลิ้มอย่างชอบใจที่พี่สาวลูบหัว

“จริงด้วยนะ” คารีเซลก็เป็นอีกคนที่มีสีหน้าที่มีความสุขมากๆ

มาร์โคมองพี่สาวทั้งสองที่เอาแต่อ้อนพี่โพรทาเลีย ตัวเขารีบเดินไปหาทันทีพร้อมกับดึงทั้งสองคนออกมา

“พอได้แล้วพี่สองคนนี้ อย่าทำตัวสนิทเยอะสิ เดียวคนสงสัยว่าพวกเราทำไมสนิทกับพี่คีย์มากไปนะ!”

“โธ่!! มาร์โค!” สองสาวหันไปเงยหน้ามองน้องชายทันที

“ขัดจังหวะจริงๆ เลย นายได้อยู่กับพี่ตั้งหลายครั้ง พวกเราล่ะ พวกเราพึ่งรู้นะว่าเป็นพี่นะ ก็ให้พวกเราอยู่กับพี่เขามั้งสิ!!” คารีเซลขมวดคิ้วมองน้องชายที่เขามาขัดจังหวะกำลังเคลิ้มอยู่

“จริงด้วยๆ นายอิจฉาที่พวกเราได้พี่โพรทาเลียลูบหัวหรือไง?” เรน่าพูดประชดประชันขึ้นมาทันที

มาร์โคหน้าแดงขึ้นมาทันที “จะบ้าหรือไง ผมไม่ใช่คนจะอิจฉาพวกพี่ๆ นะ”

“เหรอ? นายก็ทำประจำนี่น่า!” สองสาวพูดพร้อมกันจนมาร์โคหน้าแดงกว่าเดิมอีก

โพรทาเลียเห็นถึงกับส่ายหน้าแล้วเดินไปหาพวกเขาทั้ง 3 คน “พอๆ เป็นพี่น้องกันไม่ทะเลาะกันนะ พ่อแม่รู้จะรู้สึกแย่เลยนะ”

ทั้งสามคนได้ยินถึงกับเงียบทันที “ขอโทษครับ/ค่ะ”

“ดีมาก งั้นมาร์โคจะพาพี่ไปหาโครนอสที่ไหนนะ?” โพรทาเลียถามด้วยความสงสัย ว่าทำไมนัดมาที่ลานกว้างแถวๆ บ้านพักกัน

“ตามมาเลยพี่”

มาร์โคเดินออกมาจากหน้าบ้านพักหมายเลข 3 เขาเดินมาอยู่ลานกว้างก่อนจะแตะบางอย่างที่มองไม่เห็น โพรทาเลียสงสัยเลยว่าอะไร

“นั้นนายแตะอะไรนะ?” โพรทาเลียถามขึ้น

ลิซ่าก็มองอย่างสงสัยเช่นกัน “คงไม่บอกว่าเป็นทางเข้าไปหาโครนอสนะ เด็กๆ”

“ถูกต้องตามที่เท...เอ๊ย...พี่ลิซ่าพูดเลยครับ”

โพรทาเลียขมวดคิ้วทันที น้องชายเธอชอบปากอยู่ไม่เป็นสุดจริงๆ จะชอบหลุดชื่อคนอื่นตลอด

“ทางเข้าจริงๆ นะเหรอ?”

“ครับ แต่มีเข้าได้ไม่กี่คน อยากพวกเราเข้าได้ เพราะรู้จักเข้า แล้วอีกอย่างจะไม่มีใครเดินมาแถวนี้แล้วชนแน่ๆ นะครับ”

“กำลังคิดเลยว่าจะมีใครชนมั้งไหมนะ”

“น่าๆ ไปกัน เข้าไปข้างในกัน” มาร์โคเดินเข้าไปข้างในแล้วหายแวบไปทันที

โพรทาเลียตกใจทันทีที่น้องชายหายเข้าไป ทำให้ตัวเองไม่กล้าเข้าไปเลย ก่อนที่สองสาวจะจับแขนพี่สาวเพื่อจะพาเข้าไป โพรทาเลียมองทั้งสองคนทันที

“เดียวสิทั้งสองคน พี่เดินเองได้!!”

“รู้ค่ะว่าเดินได้ แต่กลัวว่าพี่จะวิ่งหนีนะคะ!” คารีเซลยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“จริงด้วยค่ะ ไปกันนะพี่นะ” เรน่าก็ยิ้มให้พี่สาวเหมือนกัน

โพรทาเลียรู้สึกขนลุกกับการยิ้มของน้องสาวจริงๆ ตัวเธอไม่ยอมขยับตัว จนลิซ่าต้องช่วยดันทันที โพรทาเลียหันไปมองพี่ลิซ่าทันที

“พี่!!”

“ไปเถอะ เพื่อช่วยคาเร็นน่าได้นะ”

ทั้งสามคนต่างพาโพรทาเลียเข้าไปข้างในนั้นทันที โพรทาเลียหลับตาอย่างไม่ชอบใจ พอเข้ามาก็ได้ยินเสียงลิซ่าพูดว้าวออกมา

“ว้าววววว สวยจริงๆ”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้น ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เธอก็ได้เห็นภาพตรงหน้าเป็นบ้านต้นไม้ขนาดใหญ่ มีน้ำตก มีเสียงนกร้อง สภาพแวดล้อมต่างจากในค่ายมันเหมือนป่าในที่ชุ่มชื่น ทำเอารู้สึกเหนียวตัวสุดๆ

“ที่นี้มันที่ไหนกันนนนนนนนนนนนน!!”

 

จบตอนที่ 23 โปรดติดตามตอนที่ 24 ต่อไป