ตอนที่ 72 นี่มันความจริง จริงๆ เหรอ?

ภายในบ้านเหลือแค่อลิซ่าเบ็ธกับโฟกัสอยู่ภายในบ้านกันแค่สองคน เด็กน้อยกำลังเดินมาอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวที่ตนเองพึ่งรู้จัก ทั้งสองมองหน้ากันอย่างมีอะไรจะพูดกันหรือไม่นั้น อลิซ่าเบ็ธค่อยๆ ย่อตัวลงมองเด็กน้อยที่พูดว่าเธอเป็นหญิงสาวในความฝัน ทำให้เธอสงสัยว่าอีกฝ่ายอะไรในความฝันกันเกี่ยวกับตัวเธอ

 

“หนูโฟกัสเคยฝันถึง…ข้า...หมายถึงพี่เหรอ?”

โฟกัสพยักหน้าหนึ่งครั้ง “พี่เป็นครอบครัว...เป็นพี่สะใภ้...”

“อ๊ะ!” เธอสะดุ้งกับคำพูดเด็กน้อยจนแก้มทั้งสองแดงไปหมด "ฝันขนาดนั้นเชียว?"

“ค่ะ...รู้ แม้กระทั่งอนาคตของพี่โอราอุสกับพี่สาวนั้นจะมีลูกกี่คนด้วยนะคะ”

“เอ๋!?” อลิซ่าเบ็ธตาโตขึ้นมาเมื่อได้ยินแบบนั้น

โฟกัสยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะจับมืออีกฝ่าย “ไปหาพี่โพรทาเลียเถอะค่ะ พี่เค้าต้องการพี่สาวนะ”

“ต้องการพี่?”

“พี่อยู่กับพี่สาวตลอด เหมือน...กับพี่รู้จักพี่สาวมากกว่าหนู...”

“ไม่หรอก พี่รู้เท่าที่รู้ แต่หนูต่างหากที่ต้องช่วยพี่” อลิซ่าเบ็ธอ้าแขนให้เด็กน้อย “เพราะหนูกับโพรทาเลียเป็นฝาแฝดกัน”

โฟกัสได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า “ค่ะ!!”

 

เธอรีบกอดอีกฝ่ายอย่างแนบแน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองตก อลิซ่าเบ็ธประคองเด็กน้อยอย่างดีก่อนจะออกจากบ้านแจ็กสันเพื่อไปตามโพรทาเลียกัน แต่พอออกมาข้างนอกทั้งสองคนต่างมองทางหน้าอย่างพินิจว่าจะไปทางใด ทั้งสองหันไปมองทางที่ไม่มีคนสนใจพวกเธอมองหน้าแล้วพยักหน้าให้กัน อลิซ่าเบ็ธก็เดินไปทางตรงข้ามกับทุกคน

 

ทางด้านโพรทาเลียตัวน้อยกำลังวิ่งหนีสุดชีวิตไปสถานที่ต่างๆ ที่เธอไม่รู้จักรอบๆ มีคนมากมายมองเธออย่างสงสัยว่าวิ่งหนีอะไร ความรู้สึกของเธอตอนนี้กลับไม่รู้สึกความน่ากลัวที่เกิดจากภาพลวงตา เพราะทุกคนมันจะมีคลื่นความน่ากลัวออกมา แถมอีกความรู้สึกที่หายไปพลังที่แซเทิร์นปล่อยออกมาตลอดทำให้เธอหวาดกลัว โพรทาเลียวิ่งออกมาใกล้จนถึงสถานที่ที่มีบ้านอยู่เยอะ ทำให้โพรทาเลียจ้องมองว่าที่นี้มันยังไง ถึงมีบ้านอยู่เยอะ แล้วก็ผู้คนจนกระทั่งเสียงประกาศดังขึ้นมา

 

“ประกาศเหล่ามนุษย์กึ่งเทพในค่ายฮาล์ฟบลัด ตอนนี้มีเด็ก 6 ขวบกำลังวิ่งหนีด้วยความตกใจ โปรดช่วยกันจับเธอก่อนจะออกไปนอกค่าย โปรดอย่าทำร้ายเธอเป็นเด็ดขาด!! ใครตามจับเธอได้คุณแจ็กสันมีรางวัลให้!! และขอย้ำ! เด็กคนนั้นคือโพรทาเลีย แจ็กสัน ทุกคนน่าจะรู้ว่าเธอมีลักษณะและสีผมยังไง!!”

 

สิ้นเสียงประกาศนั้น ทุกคนที่เห็นเด็กก่อนหน้าก็วิ่งไปตามทางที่เห็นเด็กน้อย พวกที่อยู่แถวๆ บ้านพักก็เตรียมออกปฏิบัติตามเสียงประกาศ บางคนไม่สนใจเท่าไร เพราะไม่สนใจของรางวัล โพรทาเลียที่ได้ยินเสียงประกาศนั้นถึงกับหาที่ซ่อนทันที เธอหวาดกลัวว่าถ้าโดนจับได้คงโดนส่งตัวให้แซเทิร์นอีกแน่ๆ แต่เธอสงสัยว่าที่นี้มันที่ไหนของเกาะนรกกัน

 

“ไม่เอา...ไม่อยาก...ไปเจอแซเทิร์น...ไม่อยากไปโดนทรมาน...”

โพรทาเลียตัวน้อยหลบอยู่แถวๆ ถังไม้แถวๆ บ้านพักอย่างหวาดกลัว เธอพึ่งนึกถึงมาได้ว่าตนเองตอนแรกยังอยู่ข้างในถ้ำที่โดนขังเอาไว้ แล้วผ่านทุกอย่างมันก็ถูกตัดไป

“หนู...อยู่ในความฝันใช่ไหม...หรือว่าหนูตายไปแล้วกัน...”

“ยังไม่ตายนะ” เสียงปริศนาดังขึ้นมา

โพรทาเลียตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมาพบกับใบหน้าที่ทำให้เธอหวาดกลัวมากที่สุดในชีวิต ใบหน้าของชายที่จับตัวเธอขังไว้บนเกาะนรกนั้น

“จำฉันได้ไหม? โพรทาเลีย” โครนอสกล่าวอย่างยิ้มแย้ม เพราะคิดว่าเด็กน้อยน่าจะจำตัวเองได้มั้งล่ะ

“ซะ...ซะ...” สายตาหวาดกลัวสั่นอย่างหวาดกลัว ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งหนีทันที “ม่ายยยยยยยยยยยยยย!”

“...” โครนอสถึงกับตัวนิ่งไปเลยว่าเขาทำอะไรผิด “นี่ข้า...ทำอะไรผิด”

“ท่านลืมใช่ไหมว่าเด็กคนนั้นเคยโดนน้องท่านทำอะไรมั้งนะ?” เรอาปรากฏตัวออกมา “เด็กน้อยก็ต้องมีการตกใจมั้งล่ะ”

“’ งื้อ...เหลนน้อยของข้า! เจ้าแซเทิร์นนั้นกล้าทำผู้เคยเป็นลูกข้าได้นะ หมอนั้นต้องการอะไรจากโพรทาเลียกัน!”

“ใครจะรู้ล่ะเจ้าค่ะ...แต่ว่า...เด็กน้อยคงวุ่นกับเหล่ามนุษย์กึ่งเทพที่กำลังไล่ตามเธอแน่ๆ”

 

เทพทั้งสองมองไปในทิศที่โพรทาเลียวิ่งหนีไป นั้นคือทิศที่ไปบ้านใหญ่ เมื่อโพรทาเลียวิ่งหนีโครนอสนั้น พวกมนุษย์กึ่งเทพคนอื่นๆ ต่างเห็นเธอพร้อมกับวิ่งไล่ตามเธอสุดกำลัง พวกเขาคิดว่าแค่เด็กตัวเล็กคงไม่วิ่งเร็วแน่ๆ แต่หารู้ไหมว่าเมื่อพวกเขาวิ่งโพรทาเลียก็วิ่งด้วยความเร็วสูงของเธอจนวิ่งเร็วกว่าวัยรุ่นทั่วไปเป็นสิบเท่า จนทำให้พวกวัยรุ่นทั้งหลายเหนื่อยหอบกันไปในทันที

 

“เด็ก...อะไร...วิ่งเร็วเป็น...บ้า...”

“พวกอ่อนหัด!!”

 

ไรเดอร์วิ่งนำคนอื่นๆ ที่หอบเหนื่อย ชายที่เคยโผล่มาตอนต้นเรื่องเขามีสีผมแดงอันโดนเด่น รีบวิ่งเข้าไปจะจับโพรทาเลียจากด้านหลัง แต่หารู้ไหมว่าเด็กน้อยนั้นกับรู้ตัวทันแล้วกระโดดกลับหลังเมื่ออีกฝ่ายกระโจนจะมาจับตัวเธอ แต่แล้วโพรทาเลียยกขาขึ้นตีลงบนหัวอีกฝ่ายในทันที

 

“แอ๊ก!!” ไรเดอร์ถึงกับน็อกลงไปกับพื้น ทำเอาคนอื่นๆ อึ้งไปในทันที

“อ่อนหัด!!” โพรทาเลียกระโดดทับอีกฝ่ายที่สลบไปแล้ว ก่อนจะรีบวิ่งด้วยขาอันเล็กจ๋อย

 

ครอบครัวแจ็กสันเห็นถึงกับอ้ำอึ้งไปเลยที่โพรทาเลียตัวเล็กแค่นั้นแต่กับเก่งแบบนี้ พวกเขารีบวิ่งตามไปเพราะทิศทางที่เด็กคนนั้นไปเป็นทิศของบ้านใหญ่แล้วเป็นทิศที่ประตูทางออกอยู่บริเวณนั้นทั้งหมด เพอร์ซีย์วิ่งนำเด็กๆ ไปก่อน เพราะถ้าเขาวิ่งทันก็สามารถจับตัวโพรทาเลียไว้แล้วทำให้เธอสงบลง

 

“โพรทาเลีย! ลูกพ่อ หยุดวิ่งก่อน!”

“ไม่! ฉันไม่ฟังคำพูดของพวกแก! จะโผล่มากี่ครั้งฉันก็ไม่หลงกลเด็ดขาด!!”

โพรทาเลียพูดทั้งหวาดกลัว เธอเคยโดนภาพลวงตาหลอกมาหลายครั้งจนไม่ไว้ใจอะไรแน่ๆ แล้วยิ่งเจอแซเทิร์นเมื่อกี้เธอยิ่งไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้น

“โพร! พวกพี่ๆ ก็อยู่นี่ด้วย พวกเราไม่ทำร้ายเธอหรอกนะ!!”

“ไม่!! ไสหัวไปซะ!!”

โพรทาเลียตะโกนออกมาพร้อมกับคลื่นน้ำที่โผล่มาจากดิน ทำเอาทุกคนต่างตกใจกับคลื่นน้ำที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ มันกำลังซัดมาทางพวกเขา

“ทุกคนหนี!!”

 

คนที่ไม่มีพลังควบคุมน้ำได้ถึงกับวิ่งหนีกันทันที พวกเพอร์ซีย์ยืนตั้งรับจัดการ แต่พวกเขาก็โดนน้ำนั้นซัดไปในทันที โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งหนีต่อ อย่างไม่สนใจอะไร เธออยากหาที่หลบซ่อน เธอใกล้มาถึงบ้านที่มีขนาดใหญ่มากๆ ระหว่างที่ใกล้ถึงบ้านใหญ่นั้น เสียงบางอย่างกำลังร่ายคำบางอย่างอยู่

 

“จงสร้างเกราะคุ้มกันไม่นายของเจ้าหลุดรอดออกไปยังโลกอันแสนอันตราย! ไซกาเรน!!”

ดาบไซกาเรนทั้งสองเล่มถูกปักลงพื้นทันใด แสงพุ่งตรงขึ้นข้างบนพร้อมกับกระจายเกราะขนาดใหญ่คลุมบริเวณรอบๆ ที่โพรทาเลียอยู่ จนกระทั่งโพรทาเลียชนเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็น

“อ๊า!” โพรทาเลียล้มลงกับพื้น หน้าผากของเธอเจ็บสุดๆ จนมันแดงก่ำ “นี่มันอะไรกัน!”

เธอเงยหน้าจ้องมองสิ่งตรงหน้าที่มองไม่เห็น มันคือเกราะป้องกัน แต่เกราะนี่มันคล้ายกับเกราะที่ล้อมรอบเกาะเอาไว้

“พี่ค่ะ...” โฟกัสน้อยเรียกพี่สาวของตนเอง

โพรทาเลียหันไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ “จะขังฉันเหรอ? !”

“เปล่าๆ หนูแค่...”

“พวกเราแค่อยากให้เจ้าฟังเราเท่านั้น โพรทาเลีย” อลิซ่าเบ็ธเอยขึ้นมา เธอยืนอยู่ข้างๆ โฟกัสตั้งแต่แรก

“เทพีอลิซ่าเบ็ธ”

“ข้าเข้าใจว่าเจ้านั้นกำลังสับสนต่อสิ่งตรงหน้า แต่ภาพตรงหน้าของเธอนั้นเป็นความจริงทั้งหมดนะ”

“ความจริง?” โพรทาเลียน้อยจ้องมองอย่างไม่ไว้ใจ

ครอบครัวแจ็กสันรีบวิ่งตามมาหลังจากถูกซัดไปไกล พวกเขาก็มาเห็นอลิซ่าเบ็ธกับโฟกัสกำลังกักขังโพรทาเลียไว้ในเกราะ โฟกัสเดินเข้าไปใกล้ๆ พี่สาวที่ระแวงรอบข้างๆ ตลอดเวลา

 

‘พี่...’ เสียงของโฟกัสส่งเข้าไปในหัวของโพรทาเลียในทันที

ทำเอาดวงตาของโพรทาเลียเบิกกว้างอย่างแปลกใจที่อีกฝ่ายนั้นสามารถส่งเสียงเข้าความคิดของเธอได้

‘หนูรู้ว่าพี่หวาดกลัวต่อสิ่งรอบข้าง เพราะชายที่ชื่อแซเทิร์น...’

 

“อย่าเข้ามาในหัวฉัน!!” โพรทาเลียจ้องมองอย่างกลัวๆ ที่อีกฝ่ายเข้ามาในหัวของเธอ

“พี่...จำให้ได้สิ สมัยเด็กเรานั้นคุยกันผ่านความคิดเสมอ กระทั่งตอนนี้...” น้ำตาของโฟกัสเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ “พอพี่เปลี่ยนไปแบบนี้ หนูรู้สึกกลัว รู้สึกแย่และเสียใจมากๆ”

สีหน้าของโฟกัสทำให้โพรทาเลียรู้สึกแย่ไปหมดทุกอย่าง เธอรักน้องสาวมากๆ ยิ่งมาฟังแบบนี้มันยิ่งเจ็บปวดใจแต่เธอจะเชื่อใจได้อย่างไรกัน อลิซ่าเบ็ธเห็นแบบนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ๆ ทั้งสองคนพร้อมกับย่อตัวนั่งระหว่างทั้งสองคน เธอจับมือเด็กทั้งสองเข้าหากัน

“พวกเธอสองคนเป็นพี่น้องกัน แล้วได้อยู่ตรงนี้กันแล้วนะ”

มือของทั้งสองได้สัมผัสกัน โพรทาเลียได้รู้สึกถึงไออุ่นที่เคยสัมผัสเจอจ้องมองน้องสาวที่กำลังร้องไห้ออกมา

“แปลว่า...รอบนี้...คือข้างนอกเกาะงั้นเหรอ?” โพรทาเลียหันไปมองเทพี

“จ๊ะ แล้วก็...” อลิซ่าเบ็ธหันไปมองทุกคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้

ครอบครัวแจ็กสันทุกคนต่างยืนอยู่ด้านหลังกันพร้อมกับยิ้มให้โพรทาเลีย เธอจ้องมองพวกเขาแล้วมองเทพี

“ช่วงเวลาที่หนูอยู่คืออนาคตอีก 9 กว่าปีต่อมา เป็นช่วงเวลาที่หนูหนีออกจากเกาะมาได้แล้ว โพรทาเลีย”

คำพูดของอีกฝ่ายทำเอา น้ำตาของโพรทาเลียเริ่มไหลออกมา เธอไม่นึกว่าตัวเองนั้นจะหนีออกมาได้แล้วจริงๆ แต่เวลาที่อีกฝ่ายบอกมันช่างยาวนานมากๆ

“9...9 กว่าปี...ทำไมมันนานแบบนั้น...” โพรทาเลียหันไปมองน้องสาวที่จับมือเธออยู่นั้น “โฟกัส...”

“พี่จ้า...”

 

โพรทาเลียพุ่งไปกอดน้องสาวทันทีตลอด 5 – 6 เดือน เธอนั้นคิดถึงครอบครัวมากแค่ไหน เสียงร้องไห้ของโพรทาเลียดังไปทั่วบริเวณนั้น ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างพากันบาดน้ำตาไหลออกมา ช่วงเวลานั้นหลายอารมณ์ที่ออกมากัน สำหรับโพรทาเลียนั้นเป็นช่วงที่อยากร้องไห้ด้วยความคิดถึงและเสียใจที่ได้กลับมาเจอครอบครัวอีกครั้ง

 

ช่วงเวลาข้างนอกนั้นผ่านไปเรื่อยๆ ยกเว้นข้างในห้วงแห่งจิตใจที่พวกโพรทาเลียอยู่ วิวข้างในนั้นเริ่มเปลี่ยนไปจากท้องฟ้ายามค่ำคืนกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ที่เติบโตขึ้นล้อมรอบตัวของโพรทาเลีย ช่วงเวลาตอนนั้นไม่รู้เลยว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่ว่าแสงสว่างบางอย่างกำลังส่องลงมาที่ตัวของโพรทาเลีย ทำเอาเธอรู้สึกร้อนไปหมดจนต้องลุกขึ้นมาในทันที

 

“ร้อน!!”

เธอตะโกนลั่นไปทั้งผืนป่า ดวงตาของเธอยังหลับอยู่ แต่เมื่อลืมตาขึ้นมา มีแต่สีเขียวเต็มไปหมด ทำให้ดวงตานั้นเปิดกว้างขึ้นอย่างตกใจที่ภาพตรงหน้ามีแต่สีเขียว ทำให้เธอตกใจว่าตนเองมาอยู่ในป่าได้ไง

 

“ที่นี่...มันที่ไหนอีกละเนี่ย? โฟกัส?”

มือของเธอค้นหาน้องสาวเพื่อปลุก แต่พอหันไปมองก็ไม่พบน้องสาวที่นอนอยู่ข้างๆ แล้ว

“โฟ! โฟกัส!!”

โพรทาเลียลุกขึ้นพร้อมกับตะโกนเรียกร้องสาว ไม่มีเสียงไหนตอบกลับมาทำให้เธอต้องตะโกนอีกครั้ง

“โฟกัสสสสสสสสสสส!!”

“ไม่ต้องเรียกหาหรอกนะ” เสียงปริศนาดังขึ้นมาจากด้านบน

“!?”

 

เธอเงยหน้าขึ้นสูงตามเสียงที่ก้องขึ้นมา สายตาของเธอค้นหาจนกระทั่งเห็นเจ้าของปริศนาที่กำลังยืนพิงต้นไม้อยู่นั้น อีกฝ่ายเป็นชายที่มีรูปร่างสมชาย ดวงตาสีดำจ้องมองเธอ ผมสีม่วงอ่อนลอนยาวมัดไว้ด้านหน้า เสื้อผ้าแนวกรีกยาวที่เผยกล้ามด้านบนจนเห็นล่อนกล้ามเนื้อแน่นๆ ทำเอาโพรทาเลียมองด้วยสีหน้าอึ้งไป แต่เธอต้องส่ายหน้าเพื่อปัดความคิดอันหลงใหลออกไป

 

“นะ...นาย...นายเป็นใครกัน?” โพรทาเลียใช้นิ้วอันเล็กจ๋อยชี้อีกฝ่าย

“เราพึ่งเจอกันครั้งแรกนี่เนอะ?” แดเรียลเอียงคอถามพร้อมกับเดินลงมาด้วยเถาวัลย์ที่ทำเป็นขั้นบันได “ข้ามีนามว่า แดเรียล บุตรแห่งไดโอนีซุส”

“ไดโอนีซุส? เดียวๆ ฉันไม่รู้จักนาย แล้วนายเข้ามาในนี้ได้ไง?”

“ข้าเป็นอดีตชาติของเจ้า!”

“อ๋อ อดีตชาติ?” โพรทาเลียกอดอกเงยหน้ามองอีกฝ่ายก่อนจะสะบัดหน้ามองอย่างตกใจ “เดียวนะ! อดีตชาติ งั้นนายก็มาทดสอบฉันงั้นเหรอ?”

“เปล่าๆ เรื่องนั้นข้าให้เจ้าผ่านไปเรียบร้อยแล้ว!”

“ว่าไงนะ!?” โพรทาเลียยกมือตัวเองขึ้นมามอง มันมีตราเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งจริงๆ “ตอนไหนกัน?”

“ตอนที่พ่อแม่เจ้าพาเจ้าไปหาพวกทวยเทพ แล้วพอพวกเขาให้พลังเจ้า เจ้าตื่นขึ้นพร้อมกับกลายร่างเป็นปีศาจที่อาละวาดกัดแขนของพ่อเจ้า”

“พ่อโดนกัด...? !”

โพรทาเลียถึงกับอึ้งไปเลยว่าตนเองนั้นกลายเป็นปีศาจแล้ว ทำให้พ่อเธอบาดเจ็บ

“ไม่ต้องห่วงๆ โพไซดอนช่วยรักษาให้แล้วไม่มีปัญหาหรอกนะ”

“โล่งอกไปที...แล้วทำไมพ่อแม่พาฉันไปหาเทพกัน?”

“ก็โครนอสเสนอความช่วยเหลือพวกเจ้าว่าไปให้เทพช่วยส่งพลังของพวกเขาให้พวกเจ้าทั้งสองกลับร่างเดิม แต่พอให้พลังแล้ว...”

“จนเกิดเหตุแบบนั้นสินะ”

“ถูกต้อง”

“ถ้าให้พลังแล้ว? ทำไมเรายังไม่กลับร่างเดิมกัน?” โพรทาเลียมองจ้องมองมือที่ยังเล็กอยู่ของเธอ

“เพราะยังขาดอีก 1 สิ่ง!”

“อะไรกัน?” โพรทาเลียเงยหน้ามองอีกฝ่าย

“พวกข้าไงล่ะ? พวกข้าจะสอนให้เจ้าใช้พลังของพวกข้าแต่ละคนให้จนได้!”

“พลังของพวกเจ้า? หมายถึงพลังอะไรกัน?”

“พลังของสายเลือดไงล่ะ!” แดเรียลพูดพร้อมกับเดินรอบๆ ตัวโพรทาเลีย "เจ้านั้นใช้ได้แค่พลังของโพไซดอนเท่านั้นถึงเวลาที่เจ้าจะต้องฝึกการใช้พลังมากกว่าหนึ่ง!"

“แล้วถ้าใช้พลังได้ทั้งหมด...จะเกิดอะไรขึ้น?”

“เจ้าจะกลับเป็นร่างเดิม แล้วก็...หน้าที่ของพวกเจ้าก็จะเริ่ม โพรทาเลีย ตอนนี้เจ้านั้นเหลือแค่อีก 2 ดวงจิตที่เจ้าจะต้องหาให้เจอ แต่ข้าขออย่างเดียว…”

“ขออะไรเหรอ?”

“ขอแค่คนสุดท้ายอย่าเป็นบุตรแห่งซุส”

“เดียวนายจะบอกว่าอดีตชาติของฉันอีกคนเป็นสายเลือดของซุสเหรอ?”

“เอาล่ะ เรามาคุยเรื่องการฝึกกัน!!” แดเรียลเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับเดินไปข้างหน้า

“เดียว!! นายจะมาเปลี่ยนเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะ!”

“เอ๋? เจ้าพูดอะไรนะ? โทษนะ ข้าไม่ได้ยิน”

แดเรียลยกมือขึ้น พื้นรอบๆ เริ่มสั่นไหวจนมีบางอย่างพุ่งขึ้นมา โพรทาเลียจ้องมองสิ่งที่พุ่งขึ้นมา มันคือเถาวัลย์มากมายที่ขึ้นมาเต็มไปหมด ทำเอาโพรทาเลียเหงื่อแตกขึ้นมาอย่างสงสัยว่าจะโดนอะไร

“บทเรียนแรกจงหนีจากพวกเถาวัลย์พวกนี้ แล้วก็ดึงพลังของไดโอนีซุสที่อยู่ในตัวเจ้าออกมา!!”

“เดียวสิ! แล้วฉันจะทำได้ไง? ฉันเป็นหลานสาวโพไซดอนนะ!!”

“เจ้าก็ต้องพยายามสิ!”

“พูดง่ายเนอะ!!” โพรทาเลียพยายามดึงพลังไดโอนีซุส แต่มันไม่มีอะไรออกมาเลย

“ทำไม่ได้ก็ต้องเจอบททดสอบที่ยากเข้าไป!!” แดเรียลสั่งให้เถาวัลย์โจมตีใส่โพรทาเลียในทันที

โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็รีบหลบหนีทันที “ไอ้บ้า!! เล่นแบบนี้ก็ไม่แฟร์สิ!!”

“ใครบอกข้าแฟร์กับเจ้าล่ะ?” แดเรียลพูดพร้อมกับดื่มเหล้าต่อ แต่มืออีกข้างก็ขยับไปมาเพื่อโจมตีอีกฝ่าย

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน แล้วน้องสาวฉันหายไปไหนกัน!?” โพรทาเลียพูดไปวิ่งหนีหลบไปตามทางต่างๆ “โฟกัสสสสสสสส น้องอยู่ไหนกันนนนนนนนนนนน!?”

 

โฟกัสหันไปด้านหลังเธอรู้สึกได้ยินเสียงพี่สาวที่เรียกเธอ แต่ภาพตรงหน้ามีแค่วิวด้านบนเห็นแต่ต้นไม้เต็มไปหมด เธอยืนอยู่กลางภูเขาใหญ่กับอดีตชาติคนหนึ่งที่จะพาเธอไปฝึกในถ้ำลึก อดีตชาติคนนั้นก็คือดาเฟ่ ผู้มีสายเลือดเดียวกับพวกโพรทาเลีย สายเลือดอาธีน่า เธอค่อยๆ เดินมาหาโฟกัสที่ยืนมองบางอย่างอยู่ แต่เสียงเมื่อกี้เธอก็ได้ยินเช่นกัน

 

“ข้าว่าโพรทาเลียคงกำลังฝึกอยู่ที่ไหนสักแห่งภายในป่าแห่งนี้เช่นกัน”

“แปลว่าฉันไม่ได้คิดไปเองสินะ” โฟกัสที่ตัวเล็กนั้นหันมามองอีกฝ่าย

“ใช่ เด็กคนนั้นคงกำลังโดนแดเรียลสอนการใช้พลังของเขานะ”

“แดเรียล? ใครนะ?”

“อดีตชาติคนใหม่ของโพรทาเลีย แล้วเจ้านั้นเป็นอดีตชาติคนสุดท้ายก่อนที่จะมาเกิดเป็นโพรทาเลียนะ”

“อดีตชาติคนสุดท้าย?”

“คนเรามีชะตาเล่นตลกเสมอ โฟกัส ไปกันต่อ เราต้องไปฝึกในภูเขา!”

ดาเฟ่เดินนำขึ้นไปข้างภูเขา โฟกัสเห็นแบบนั้นก็เดินตามไปด้วยขาอันเล็กๆ ของเธอ แล้วหวังให้พี่สาวนั้นปลอดภัยจากการฝึก

 

จบตอนที่ 72 โปรดติดตามตอนที่ 73 ต่อไป