ตอนที่ 7 ได้เจอกันอีกครั้ง

พอนูอัสท้าแข่งกับโพรทาเลีย มีหรือว่าโพรทาเลียจะปฏิเสธกับการท้าแข่งแบบนี้ พอเธอตอบตกลงยอมท้าแข่งกับอีกฝ่าย ผู้คนต่างสนใจการแข่งนี้ทันที จึงมีผู้คนนำข่าวไปแพร่หลายในทุกคนในค่ายได้ยินว่ามีการแข่งที่หน้าผาระหว่างคีย์กับโพรทาเลีย ผู้คนจำนวนหนึ่งจึงรีบวิ่งกันไปที่หน้าผากัน เพอร์ซีย์ได้ยินข่าวที่แพร่กระจายออกมา ทำให้เขาต้องไปแอบดูสักหน่อยว่าเด็กหนุ่มคนนั้นโดนลูกสาวเขาหาเรื่องอะไรแล้วเด็กหนุ่มจะจัดการกับลูกสาวเขายังไง

 

ตอนนี้ที่ลานฝึกปีหน้าผาจำลองก็มีเหล่าวัยรุ่นจากค่ายฮาล์ฟบลัดแล้วก็ค่ายจูปิเตอร์เต็มลานนั้นเพื่อดูการแข่งนั้น โพรทาเลียกับนูอัสเตรียมตัวอยู่ที่หน้าผาอันเดิมที่ใช้กัน พวกเธอกำลังยืดเว้นยืดสายเพื่อวอร์มร่างกายของตนเอง ครูฝึกฉางกำลังเดินมาตรงหน้าทั้งสองคนเพื่อเตรียมตัวบอกกล่าวถึงการแข่ง

 

“เอาล่ะ เด็ก ๆ การแข่งนี้เป็นการปีนขึ้นถึงยอดหน้าผาใครถึงก่อนชนะ แล้วก็ห้ามขี้โกงอย่างใช้เวทมนตร์ ใช้กลโกงหรือการใช้พลังเด็ดขาด”

“ขอรับ/ค่ะ”

 

นูอัสขานรับจบก็หันมาชนแขนเธอก่อนจะเดินไปที่หน้าผา ทำเอาบางคนที่เห็นต่างร้องโห่ใส่นูอัส เธอส่งสายตาใส่พวกที่โห่ใส่เธอ โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ชอบใจจริง ๆ เธอก็เดินไปยังหน้าผาข้าง ๆ อีกฝ่าย นูอัสหันไปมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ชอบใจจนโพรทาเลียมองกลับ ทั้งสองมองจนเกิดกระแสไฟฟ้าปะทะกันอย่างดุเดือดสุด ๆ

 

“เอาล่ะ งั้นเริ่มได้!!” ครูฝึกฉางเป่านกหวีดทันที

 

ทั้งสองคนรีบไต่ปีนขึ้นหน้าผาทันที ทุกคนต่างเชียร์กันแบบสุดกำลัง มนุษย์กึ่งเทพบางส่วนต่างเชียร์โพรทาเลียกัน แต่เสียงส่วนใหญ่ต่างเรียกคีย์กันอย่างเดียว นูอัสได้ยินเสียงแต่คนเชียร์อีกฝ่าย ทำให้เธอที่ปีนไปครึ่งทางหันมามองอีกฝ่ายทันที แล้วยกเท้าถีบอีกฝ่ายทันที

“ลงไปซะ!!” นูอัสเอาแต่ถีบอีกฝ่ายอย่างเดียว “ลงไปซะ!! วันเดอร์เลอร์”

“อ๊าก!! นี่เจ้า!!”

โพรทาเลียไม่สามารถเอามือบังได้จากการถีบของอีกฝ่าย ทำให้เธอมีรอยเท้าอีกฝ่ายบนใบหน้า เธอพยายามเกาะหินไว้แน่นที่สุด ก่อนจะยื่นมืออีกข้างไปจับเท้าอีกฝ่ายที่กำลังถีบหน้าเธออยู่

“กล้ามาถีบข้าเหรอ!!” โพรทาเลียจับข้อเท้าอีกฝ่ายแล้วดึงอีกฝ่ายลงมาทันที

“อ๊าย!!” นูอัสตกลงมาทันที แต่เธอเกาะหินอันหนึ่งได้ทันพอดี แล้วเงยหน้ามองคีย์ที่กำลังปีนขึ้นไปทันที “แก!! วันเดอร์เลอรรรรรรรรรรรร์!!”

 

โพรทาเลียกำลังปีนขึ้นก็หันไปมองอีกฝ่ายแค่แวบเดียวก็เห็นอีกว่ากำลังรีบปีนตามมา เธอก็รีบปีนต่อไปไม่หยุดไม่ให้อีกฝ่ายตามทัน แต่นูอัสเร่งกำลังของตนเองให้ปีนตามอีกฝ่ายให้ทัน ทั้งสองคนกำลังปีนหน้าผาอยู่นั้นลิซ่าที่ได้ยินข่าวที่แพร่ไปทั่วค่ายก็ทำให้เธอรีบวิ่งจากสถานศิลปะและงานฝีมือ พอมาถึงหน้าผาจำลองเธอก็เห็นเด็กน้อยของเธอกำลังปีนหน้าผาแข่งกับนูอัสอยู่

 

“ทำไมทั้งสองคนถึงแข่งกันได้ล่ะ?” ลิซ่าเอ่ยถามอย่างลอย ๆ

“อ้าว! ลิซ่า” โทมัสได้ยินเสียงอีกฝ่ายก็เข้าไปทักคุยด้วย “ครูฝึกจะให้คีย์ปีนหน้าผานะ แต่โพรทาเลียมาแย่งที่ฝึกนะ”

“แปลว่า อีกฝ่ายหาเรื่องน้องข้าก่อนสินะ”

“ใช่ ก็พอโพรทาเลียปีนขึ้นจนชนะอีกฝ่าย โพรทาเลียก็เลยท้าแข่งกับคีย์ แล้ว...เมื่อกี้คีย์ก็โดนถีบไปหลายรอบเลยล่ะ”

“อึ้ก...” ลิซ่ามองโพรทาเลียที่กำลังปีนหน้าผาอยู่ “ถึงโดนทำร้ายยังไง คีย์ก็จะสู้เสมอนั่นล่ะ น้องข้าที่ข้ารู้จัก”

 

ลิซ่าเชื่อมั่นในตัวของโพรทาเลียเสมอ โทมัสมองอีกฝ่ายเชื่อมั่นในตัวน้องของตนมาก ๆ แต่สำหรับเขากลัวว่าคีย์จะเจออันตรายจากโพรทาเลียมากกว่า นูอัสเริ่มใช้พลังของตัวเองรีบปีนหน้าผาอย่างรวดเร็วจนเธอแซงหน้าอีกฝ่ายไปได้ ก่อนจะเล่นตุกติกทำให้หินอันหนึ่งลื่นและเหนียว โพรทาเลียปีนจนถึงหินที่อีกฝ่ายเล่นตุกติกพอเธอเอื้อมมือไปจับหินนั้นมือเธอก็ลื่นจนมือหลุด แต่มืออีกข้างกำลังจะหลุด นูอัสเห็นแบบนั้นก็ยกขาขึ้นสูงทันที

 

“ตกไปซะเถอะ!!” นูอัสถีบอีกฝ่ายไปในทันที

“อ๊าก!!” อีกฝ่ายถีบโพรทาเลียก็ทำให้มือของเธอนั้นหลุดออกจากหินที่จับทันที “อ๊ากกกกกกกกกกกก!!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!” เสียงของผู้คนต่างกรีดร้องออกมา เมื่อเห็นคนตกจากหน้าผาจำลอง

ลิซ่าถึงกับหน้าถอดสีทันที “คียยยยยยยยยยยยยย์!!”

 

โทมัสเห็นอีกฝ่ายกำลังตกลงมาเขารีบวิ่งจะเข้าไปช่วยทันที โพรทาเลียกำลังตกลงมาอย่างเร็ว เธอหลับตาลงเพราะไม่อยากเห็นสภาพตัวเองตอนตกลงมาเลยว่าจะเป็นยังไง ระหว่างที่กำลังตกนั้น ก็มีเสียงสายลมพัดอย่างแรงปะทะร่างกายของเธอ โพรทาเลียรู้สึกว่าร่างกายตัวเองนั้นเหมือนหยุดนิ่งไปตกลงไปข้างล่างสักที จนเธอรู้สึกว่าร่างนั้นมันลอยอยู่หรือ เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ ก็เห็นว่าตัวเองนั้นลอยอยู่จริง ๆ แล้วเธออยู่ในท่าโดนอุ้มอยู่ ทำให้เธอหันไปมองคนที่กำลังอุ้มเธออยู่ก็หันไปเห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่หล่อเหลา ผมสีทองยาวประบ่า แล้วก็ดวงตาสีฟ้าที่กำลังจับจ้องเธอ ทำเอาใบหน้าของโพรทาเลียขึ้นสีแดงเหมือนได้เห็นอีกฝ่าย

 

“นายไม่เป็นไรใช่ไหม? วันเดอร์เลอร์” เสียงของอีกฝ่ายช่างกินใจเธอสุด ๆ ก่อนที่โพรทาเลียจะได้สติตอบอีกฝ่ายทันที

“ม...ไม่เป็นไร...”

 

ชายหนุ่มผมทองส่งรอยยิ้มให้โพรทาเลีย ทำเอาเธอหลบหน้าเขาที่ส่งยิ้มให้ ผู้คนต่างตบมือให้แก่ชายหนุ่มที่เข้าไปช่วยคีย์ได้ทันเวลา โทมัสหยุดวิ่งแล้วโล่งใจที่อีกฝ่ายช่วยเด็กของเขาได้ทันที นูอัสที่ปีนถึงยอดหน้าผาก็ได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เธอกำมือของตนเองอย่างไม่พอใจที่คีย์ไม่ได้ตกลงไปบาดเจ็บ เพราะมีคนเข้ามาช่วยแล้วคนเป็นคนที่เธอไม่คิดว่าจะเข้ามาช่วยจริง ๆ แถมไม่มีคนยินดีกับที่เธอชนะนอกจากพรรคพวกเธอ ชายหนุ่มผมทองที่ช่วยโพรทาเลียเขาค่อย ๆ ลอยตัวลงมาถึงพื้น ลิซ่ารีบวิ่งตรงมาหาเด็กน้อยทันที

 

“คีย์!!” ลิซ่ารีบเข้ามากอดอีกฝ่ายทันที “น้องไม่เป็นไรนะ?”

“ข้าไม่เป็นไร” โพรทาเลียมองลิซ่าที่ห่วงเธอก่อนจะหันไปหาชายที่ช่วยเธอ “เอ่อ...ขอบคุณที่ช่วยข้านะ...”

“ใช่ ขอบคุณจริง ๆ นะ ที่ช่วยน้องชายข้า” ลิซ่ากล่าวขอบคุณชายหนุ่มผมทองทันที

“แค่นี้เอง ถ้าฉันไม่ได้ลอยดูการแข่งเมื่อกี้อยู่ วันเดอร์เลอร์น้อยคงตกลงมาแขนขาหักแล้วล่ะ”

“วันเดอร์เลอร์น้อย?” โพรทาเลียมองอีกฝ่ายที่เรียกเธอแบบดูเหมือนเธอเป็นเด็กน้อยไปเลย

ชายหนุ่มผมทองมองคีย์ด้วยสายตาหยอกเล่นกับเธอ ทำเอาโพรทาเลียรู้สึกว่าโดนอีกฝ่ายแกล้งยังไงชอบกล ก่อนที่โทมัสจะเข้ามาขัดการจ้องตาของทั้งสองคน

“ขอบใจนายจริง ๆ นั่นล่ะ เพื่อน ที่มาช่วยน้องฉันนะ” โทมัสยกมือขึ้นมาโอบไหล่ชายผมทองทันที

“นายเถอะ!” ชายผมทองเอาแขนอีกฝ่ายออกจากไหล่เขาทันที “ไม่ดูแลเด็กนาย เกิดเขาเป็นอะไรจริง ๆ ระวังจะโดนคุณแจ็กสันด่าพอดี”

“แหะ ๆ ก็จริงของนาย” โทมัสลูบหลังหัวตัวเองแบบเกร็ง ๆ

โพรทาเลียมองทั้งสองอย่างสงสัยก่อนจะถามขึ้น “เอ่อ...ทั้งสองคนรู้จักกันสินะ”

“อ๋อ ใช่แล้วคีย์ หมอนี้เป็นเพื่อนฉัน เขาชื่อว่า...” โทมัสกำลังจะพูดอยู่นั้น ก็โดนชายผมทองเอามืออุดปาก

“ฉันชื่อ ฟีนีอุส...ฟีนีอุส เกรซ ยินดีที่ได้รู้จัก วันเดอร์เลอร์” ฟีนีอุสยื่นมือไปหาคีย์เพื่อทักทาย

โพรทาเลียมองอีกฝ่ายก่อนจะยื่นมือไปจับมือใหญ่อีกฝ่าย “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน...ท่านเกรซ”

“ฮ่า ๆ ไม่ต้องมีท่านก็ได้ เรียกเกรซเฉย ๆ หรือฟีนีอุสก็ได้นะ”

“อืม...เกรซ” โพรทาเลียพยักหน้าทันที เธอเลือกที่จะเรียกอีกฝ่ายด้วยนามสกุลดีที่สุด แต่ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกใจเต้นแรงกว่าปกติ ตอนที่มองอีกฝ่าย

นูอัสลงมาจากข้างบนยอดหน้าผาทันที “นายแพ้แล้ว วันเดอร์เลอร์ นายต้องทำตามที่ฉันออกคำสั่งในฐานะ เจ้านาย!”

ทุกคนต่างหันไปมองอีกฝ่ายที่พูดขึ้นมาโดยไม่สนใจคนอื่นเลยจริง ๆ

ลิซ่าได้ยินแบบนั้น เธอก็เดินมาข้างหน้าของนูอัสทันที “ว่าไงนะ!! เมื่อกี้เจ้าเล่นโกงด้วยซ้ำ!”

“เล่นโกง? ใคร? ฉันเปล่านะ! ครูฝึกไม่ได้บอกห้ามต่อสู้ซะหน่อย มาที่หลังอย่ามาโทษฉันนะ”

“เหรอ? แต่เมื่อกี้เจ้าทำบางอย่างกับหินไว้เกาะ มันแฉะจนน้องชายของข้าลื่น ถ้ามีคนขึ้นไปตรวจแล้วเจอ เธอจะทำไงยังไงล่ะ?” ลิซ่ากอดอกพูดอย่างไม่ชอบสุด ๆ จนนูอัสที่ได้ยินแบบนั้นถึงกับนิ่งเงียบไปเลย

“งั้น...” ครูฝึกฉางเดินมาที่กลุ่มของคีย์กำลังคุยกันอยู่ “การแข่งนี้เป็นโมฆะละกัน ไม่มีคนไหนชนะ!”

“อะไรนะ!!” นูอัสพูดขึ้นอย่างไม่ชอบใจ

“หรือจะให้ฉันไปบอกพ่อเธอล่ะ แจ็กสัน ว่าเธอทำตัวไม่ดีในคาบของฉัน!”

นูอัสถึงกับขมวดคิ้วแบบไม่ชอบใจทันที เธอไม่ชอบใจที่มีคนขัดขวางหรืออะไรที่ทำแล้วไม่ได้ดั่งใจเธอเลยสักอย่าง สายตาหลายคนมองด้วยสายตาสมเพชอีกฝ่ายมาก ๆ จนนูอัสหันไปมองคีย์พร้อมกับชี้หน้าเขา

“ฝากไว้ก่อนเถอะ!! วันเดอร์เลอร์”

 

นูอัสพูดจบก็เดินออกจากลานปีนหน้าผาจำลองไป เธอเดินออกด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เธอเดินผ่านต้นไม้ต้นหนึ่งไปมีคนคนหนึ่งยืนแอบอยู่นั้นก็คือ เพอร์ซีย์ ได้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เขาไม่นึกเลยว่าลูกสาวเขาจะเล่นอะไรที่ขี้โกงมาก ๆ แบบนี้ มันน่าอายสำหรับผู้อำนวยการอย่างเขาที่มีลูกแบบนี้สุด ๆ เขาหันไปมองเด็กหนุ่มที่เขายังต้องตรวจสอบให้ละเอียดว่าเขาเป็นเด็กสายเลือดไหนแน่ ๆ

 

ทางด้านโพรทาเลียจ้องมองนูอัสที่หนีไปแล้ว ทำเอาเธอเหนื่อยไปหมด เธอนึกว่าตัวเองจะตกลงมาบาดเจ็บหนักซะแล้ว

 

‘เฮ้อ...แบบนี้ข้ายิ่งโดนยัยปีศาจนั้นหมายหัวมากกว่าเดิมสิ...แบบนี้คงเหนื่อยกว่าเดิมแน่ ๆ แต่ถ้านางรู้ว่าข้าคือโพรทาเลียตัวจริง คงโดนเล่นงานหนักว่าเดิมอีกแน่ ๆ หรือไม่ก็โดนเก็บ’

โพรทาเลียครุ่นคิดอยู่คนเดียวจนถอนหายใจสักครั้งสองครั้ง

‘แต่...ยัยนูอัสดูไม่ร้อนรนเลยว่าเราออกมาจากเกาะแล้วนะ หรือว่าเจ้าเทพนั้นจะไม่ได้บอกยัยนั้นเรื่องเรา?’

 

ระหว่างที่โพรทาเลียใช้ความคิดอยู่นั้น สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ จนคนข้าง ๆ ที่กำลังจ้องมองอยู่นั้นกับยิ้มอย่างชอบใจที่เธอนั้นกำลังแสดงสีหน้าหลากหลายอยู่จนกระทั่งโพรทาเลียรู้สึกตัวว่าโดนจ้องอยู่ ก็เลยหันไปมองข้าง ๆ ก็เห็นว่าฟีนีอุสจ้องมองเธอตาไม่กะพริบเลยสักนิด

 

“เอ่อ...มองข้าทำไมนะ?”

“โทษที แค่นายนะ น่าสนใจดีเท่านั้นล่ะ” ฟีนีอุสหลบสายตาอีกฝ่ายทันที

“เอ๋?” โพรทาเลียทำขมวดคิ้วอย่างงุนงง “น่าสนใจ...ข้าเนี่ยนะ...”

 

โพรทาเลียทำสีหน้าไม่ถูกเลยว่าตัวเองเหมาะกับคำว่าสนใจจริง ๆ นะเหรอ ฟีนีอุสยิ้มทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายประหม่า แล้วน่ารักดีถึงอีกฝ่ายจะเป็นชาย เขาก็ยังรู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นน่ารักสำหรับเขาตลอดจนอยากดึงตัวเองเข้ามากอดอีกครั้ง โทมัสที่มองทั้งสองคนคุยกันนั้นก็เดินตรงมาหาทั้งสอง

 

“พวกนายสองคนเลิกคุยกันได้ยัง?” โทมัสทำหน้าไม่สบอารมณ์ที่ฟีนีอุสดูจะยุ่งวุ่นวายกับน้องใหม่ของเขา เขาเลยดึงตัวคีย์ออกมาห่าง ๆ จากฟีนีอุส “เอาล่ะ คีย์ น้องรักก็ไม่มีอะไรทำแล้ว งั้นพี่จะพานายไปเจอเพื่อนของพี่ดีกว่านะ!”

“เพื่อน?” โพรทาเลียมองอีกฝ่ายอย่างงง ๆ

ฟีนีอุสได้ยินก็คิดออกเลยว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร “นายคงจะไม่ได้หมายถึงกลุ่มของเราใช่ไหม? โทมัส”

“กลุ่มเหรอ?” โพรทาเลียหันไปมองฟีนีอุสอย่างสงสัยทันที

“ใช่แล้วล่ะ! พี่กับฟีนีอุสมีเพื่อน  ๆ ที่จับกลุ่มกัน เพื่อช่วยเหลือกันและกัน ฉันอยากให้ทั้งสองคนมาอยู่กลุ่มเรา จะได้ไหม? หัวหน้า!!” โทมัสหันไปทางฟีนีอุส เขาส่งสายตาอ้อนฟีนีอุสทันที

ฟีนีอุสจ้องโทมัสด้วยสายตาไม่ไว้ใจ ก่อนที่เขาจะหันไปมองอีกสองคนที่กำลังจ้องมองเขา ดวงตาสีเขียวของคีย์กำลังจับจ้องเขาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นพร้อมกับรอยยิ้มอันน่ารัก ทำเอาฟีนีอุสหันหน้าหนีพร้อมกับตอบโทมัสออกไป

“ก็...เพิ่มสัก1-2 คนคงไม่เป็นไรมั้ง...” ฟีนีอุสตอบไปทั้งหน้าแดง แต่ดีที่หันหลังให้พวกเขา

“เย้!!” โทมัสกระโดดอย่างดีใจมากๆ “งั้นออกเดินทางไปยังแหล่งรวมพลกันเลย!!”

 

โทมัสรีบเดินไปก่อนคนอื่น ๆ โดยทิ้งให้ฟีนีอุส ลิซ่า และ คีย์อยู่ตรงนั้น ทำเอาโพรทาเลียงงเลยว่าอีกฝ่ายจะเดินไปก่อนโดยไม่บอกหน่อยเหรอว่าจะไปไหน แต่เธอก็ลืมไปว่ายังมีอีกคนที่น่าจะรู้ว่าจุดที่โทมัสพูดอยู่ตรงไหน ระหว่างที่โพรทาเลียกำลังคิดแล้วเดินไปด้วยนั้น ฟีนีอุสก็แอบหันไปมองคีย์ที่อยู่ข้าง ๆ เขาจ้องมองร่างกายอีกฝ่ายที่ช่างตัวเล็กเท่ากับผู้หญิงจริง ๆ เขาแอบจะสังเกตบางอย่างไม่ได้เลยยกมือขึ้นมาวัดความสูงอีกฝ่ายที่ระดับหัวอีกฝ่ายนั้นอยู่แค่แถว ๆ หน้าอกเขาเท่านั้น โพรทาเลียรู้สึกว่าคนข้าง ๆ กำลังทำอะไรบางอย่างเลยหันไปมองก็เห็นว่าอีกฝ่ายยกมือทำอะไร

 

“เจ้าทำอะไรนะ!?”

“อ๊ะ โทษที ๆ ฉันแค่อยากลองวัดระดับความสูงของนายนะว่า...” พอเขาพูดจบก็ลูบหัวโพรทาเลียไปมา

“อืมมมมมมม!!” โพรทาเลียหลับตาทันทีที่อีกฝ่ายเอามือมาแตะที่หัวของเธอ

“ว่านายสูงพอเหมาะมือฉันมาเลยล่ะ”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้น เธอเงยหน้ามองอีกฝ่ายก็เห็นใบหน้าที่ยิ้มอ่อนโยนให้เธอ มันทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที ก่อนจะโวยวายอีกฝ่าย

“พอเหมาะอะไรของเจ้า!!” โพรทาเลียโวยวายจนอีกฝ่ายเอามือออกไปจากหัวเธอทันที “หัวข้าไม่ใช่ที่ให้มือเจ้าจับหัวนะ!!”

“งั้นเหรอ แต่ดูนายจะเป็นคนที่ชอบให้คนอื่นลูบหัวนะ!!”

“อืมมมมมมม!!” โพรทาเลียถึงกับสะดุ้งว่าอีกฝ่ายรู้ได้ไงว่าเธอชอบแบบนั้น ก่อนจะตะโกนออกไปทันที “ข้าไม่ชอบให้ใครลูบหัวนะ!!”

โพรทาเลียกำลังหัวเสียกับอีกฝ่าย ลิซ่ามองอย่างเงียบ ๆ เธอรู้ว่าโพรทาเลียชอบให้คนลูบหัว แต่อีกฝ่ายดันมาทำให้เธอไม่ชอบใจตรงที่อีกฝ่ายไม่ใช่คนรู้จักเลยทำให้โพรทาเลียไม่ชอบใจเท่าไรที่อีกฝ่ายมาลูบง่าย ๆ แบบนี้

“งั้นเราตามโทมัสไปดีกว่า ไปเจอกับกลุ่มของฉันกัน” ฟีนีอุสพูดพร้อมกับขยิบตาให้คีย์เบา ๆ

“หึ!!” โพรทาเลียกอดอกอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายมาลูบหัวเธอ แต่พอเธอเอามือแตะหัวตัวเอง

 

‘ผู้ชายอะไรกวนประสาทสุด ๆ !!’ โพรทาเลียคิดทั้งใบหน้าแดงก่ำ

 

“โอเค ไปเถอะคีย์” ลิซ่าจับมือโพรทาเลียเดินตามฟีนีอุสไปทันที

 

ทั้งสามคนเดินทางจากลานหน้าผาจำลองตรงไปยังสนามวอลเลย์บอล แต่พอมาถึงที่นี่กับเหมือนกับสถานที่รวมพลของหลาย ๆ คน เพราะที่นี่มีคนอยู่เป็นจำนวนเยอะมาก ๆ แถมยังมีร้านค้าอยู่อีกเยอะ ฟีนีอุสพาทั้งสองไปจุดที่เหมือนกันศาลาไม้ โพรทาเลียก็เห็นว่าโทมัสกำลังคุยกับกลุ่มคนที่อยู่ร่วมกันประมาณห้าถึงหกคน พอพวกเขาเดินเข้าไปทุกคนต่างก็หันมามองคนมาใหม่ โทมัสเห็นทั้งสามคนมาแล้วก็รีบเข้าไปหาทันที

 

“อ๊า! มากันสักที ฉันนึกว่าฟีนีอุสจะไม่พาทั้งสองคนมาแล้วซะอีก”

“เห้ย ๆ ฉันก็พามาแล้วนะเว้ย!” ฟีนีอุสจ้องโทมัสเขม็ง

โทมัสไม่สนใจก่อนจะพาทั้งสองคนไปหาเพื่อน ๆ ในกลุ่มทันที “ทุกคน คงรู้จักทั้งสองคนอยู่แล้วนะ แต่ก็ขอแนะนำใหม่อีกครั้งละกัน ทั้งสองคนคือเด็กใหม่ คีย์ วันเดอร์เลอร์ และ ลิซ่า วันเดอร์เลอร์”

“ไม่ต้องแนะนำบ่อย ๆ ก็ได้” เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น

ทำให้โพรทาเลียถึงกับหันไปมองต้นเสียงเป็นชายรูปร่างสูงสมส่วนสำหรับหนุ่มหล่อ รูปลักษณ์อีกฝ่าย เขามีใบหน้าเรียวยาวได้รูป ผมดำลอนหยิกเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวกำลังจับจ้องพวกเธออยู่

“พวกเราแต่ละคนก็รู้จักกันตั้งแต่ที่โรงอาหารแล้วนี่น่า ใครมันจะจำไม่ได้ล่ะ”

โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายที่ดูใบหน้าคุ้นตาชอบกล แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเคยเห็นใบหน้านี้ที่ไหนมาก่อนกัน

“โธ่ ก็ฉันอยากแนะนำตัวน้องชายคนใหม่ของฉันมั้งนี่น่า”

“ทำเป็นพูดนะ โทมัส แล้วน้องชายนายที่นายตามหาล่ะ!?” เสียงของหญิงสาวผมสีน้ำตาลประบ่าพูดขึ้น

“อ๊ะ!” โทมัสนิ่งเงียบทันที ก่อนจะพยายามยิ้มออกมา “ขอโทษนะที่ยังไม่ได้บอกนะ ดีแลน...ตายไปแล้วนะ”

“เอ๋!!” ทุกคนตกใจทันที

“เมื่อไร!! แล้วนายทำไมไม่พาเขามาที่นี่กัน!!” ฟีนีอุสพูดขึ้น

“ก็...ทั้งสองคนนี้เป็นเพื่อนกับน้องฉัน แล้วพวกเขาเห็นน้องฉันตายต่อหน้า ที่จริงฉันขอให้พ่อไปตรวจดูเหมือนกันว่าจริงไหม ก็เจอดีแลนอยู่ที่นรกนะ”

โพรทาเลียกับลิซ่าถึงกับอึ้งทันที พวกเขาสองคนมองหน้าโทมัสทันที พวกเธอกลัวว่าถ้าดีแลนพูดอะไรออกไป พวกเธอได้ซวยเรื่องตัวจริงถูกเปิดเผยแน่ ๆ

“แล้วพ่อนายได้คุยกับน้องชายนายป่ะ?” ชายที่พูดก่อนหน้านั้นก็ถามขึ้น

“ไม่นะ น้องฉันไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้นนะ พ่อเลยกลับมาทั้งความเศร้าที่ลูกชายของเขาต้องตายไปอีกคนนะ”

“งั้นเหรอ”

โพรทาเลียถึงกับถอนหายใจเบา ๆ ทันที ดีที่ดีแลนไม่พูดอะไรเยอะแยะ พอเรื่องนั้นพูดจบไป ชายหนุ่มผมดำลอนหยิกยิ้มให้กับโพรทาเลียที่หันมามองเขาพอดี โพรทาเลียเห็นอีกฝ่ายก็แอบหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยทำเอาเธอรู้สึกประมาทชอบกล

ชายหนุ่มผมดำลอนเขยิบเข้าไปใกล้ ๆ คีย์ก่อนจะแนะนำตัว “ฉันขอแนะนำตัวนะ คีย์ ฉันคือลูกชายของผู้อำนวยการชื่อ โอราอุส แจ็กสัน ยินดีที่ได้รู้จัก”

 

พออีกฝ่ายแนะนำตัวใบหน้าของโพรทาเลียรู้สึกชาไปหมดที่ชายตรงหน้าของเธอนั้นเป็นพี่ชายของเธอ เขาเปลี่ยนไปเยอะมาก ๆ จากพี่ชายน่ารักแสนดีกลายเป็นชายหนุ่มที่ดูแสนดีแถมหล่ออีก ทำเอาโพรทาเลียหลงใหลพี่ชายตัวเองขึ้นมาทันที จนโอราอุสเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นยืนนิ่งแปลก ๆ

 

“หน้าฉันไม่มีอะไรติดใช่ไหม?” โอราอุสยืนหน้าไปหาอีกฝ่ายทันที

โพรทาเลียได้สติกลับมา ใบหน้าเธอก็แดงหน่อย ๆ ก่อนจะพูดปฏิเสธ “ไม...ไม่มี ไม่มีอะไรติดเลยล่ะ!”

“งั้นเหรอ หึ ๆ” โอราอุสได้ยินแบบนั้นก็ขำออกมาเล็กน้อย

 

โพรทาเลียเห็นรอยยิ้มนั้นของพี่ชายก็ทำให้ใจละลายไปเลย เธอไม่นึกว่าเขาจะหล่อขึ้นกว่าแต่ก่อนที่น่ารักอยู่แล้วแท้ ๆ โพรทาเลียก้มหน้าอย่างเขินอายพี่ชายจริง ๆ ฟีนีอุสเดินมาอยู่ข้าง ๆ หญิงสาวที่มีผมสีน้ำตาล ผิวสีน้ำผึ้งสวยงาม เธอจ้องมองอีกฝ่ายแล้วพยักหน้าให้ เขาพยักหน้าตอบก่อนจะหันไปมองคีย์ที่กำลังเขินอายกับโอราอุส ทำเอาเขาไม่ชอบใจเล็กน้อย หญิงสาวข้าง ๆ ฟีนีอุสมองเขาด้วยสายตาสงสัยว่าเป็นอะไร จนเห็นสายของฟีนีอุสหันไปมองคีย์ ทำให้เธอขำออกมาเล็กน้อยว่าชายข้าง ๆ กำลังคิดอะไร

 

“แต่ก็...ยินดีที่ได้รู้จักนะ...เอ่อ...แจ็กสัน...”

“เรียกว่าโอราอุสก็ได้ ฉันเชื่อว่านายคงอยากเรียกนามสกุล แต่นามสกุลแจ็กสันก็มีคนใช้เยอะเหมือนครอบครัวฉันนะ”

“งั้นก็ได้...เอ่อ...โอราอุส” โพรทาเลียยอมเรียกชื่ออีกฝ่าย แต่มันแปลกชอบกลที่เรียกห้วน ๆ ไม่มีคำว่าพี่ “เอ่อ...ขอเรียกพี่นำหน้าได้ไหม...?”

โพรทาเลียทำสีหน้าอ้อนใส่อีกฝ่าย ทำเอาทุกคนในกลุ่มที่เห็นต่างรู้สึกใจเต้นกันทันที โอราอุสเห็นก็เขินเหมือนกัน ก่อนจะพูดขึ้น

“เอ่อ...เรียกได้ตามสบายเลย คีย์”

“เย้!” โพรทาเลียดีใจทันที ได้กลับมาเรียกพี่เหมือนเดิมสักที

“เอาล่ะ พี่ชายของเราก็แนะนำตัวไปแล้ว ตาพวกเรามั้งล่ะ!”

 

เสียงชายหนุ่มสองเสียงต่างพูดพร้อมกัน ทำเอาโพรทาเลียหน้าถอดสีเล็กน้อย ต้นเสียงบอกว่าพี่ชายของตน ก็ทำให้โพรทาเลียรู้สึกได้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร เธอค่อย ๆ หันไปมองก็ได้พบกับชายหนุ่มสองคนที่มีใบหน้าคล้ายกันหรือเรียกว่าสองคนนี้เป็นฝาแฝดนั้นเอง พวกเขามีผมบลอนด์สั้น แล้วก็ระหว่างสองคนนั้นก็มีเด็กสาวที่มีผมบลอนด์มัดสูงกำลังจับจ้องมาทางเธอ ใบหน้าหญิงสาวตรงหน้านั้นทำให้เธอคิดถึงมาก ๆ จนเผลอพูดหลุดปากออกไป

 

“โฟ...กัส...”

“หือ?” ทุกคนต่างมองเป็นตาเดียวกัน จนฝาแฝดหนุ่มทั้งสองขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“นายรู้จักน้องสาวเราเหรอ!?” พวกเขาทั้งสองต่างพูดพร้อมกันอย่างสงสัย แล้วหันกลับมามองน้องสาวของพวกเขา

โพรทาเลียที่ได้สติถึงกับต้องรีบแก้ตัวทันที “เปล่านะ ข้าไม่รู้จักนะ ข้าหมายถึงพอโฟกัสใบหน้าพวกเจ้าทั้งสามเหมือนกันอย่างกับแกะจริง ๆ นะ”

“งั้นเหรอ...” ชายผมบลอนด์คนหนึ่งถึงกับสงสัยทันที

“งั้นฉันขอแนะนำตัวก่อนนะ!”

“เห้ย! เอเดอร์!!”

ชายผมบลอนด์อีกคนออกมาอยู่ตรงหน้าของคีย์และลิซ่าทันที “ฉัน เอเดอร์ แจ็กสัน ลูกคนที่ 3 ของบ้านแจ็กสันนะ”

พอโพรทาเลียได้ยินอีกฝ่ายแนะนำ ทำเอาตกใจหนักกว่าเก่า แต่เธอเก็บสีหน้าและอาการของเธอไว้ข้างใน เธอไม่นึกเลยว่าชายตรงหน้าจะเป็นพี่ชายคนรอง

“ฉัน เบเดอร์ แจ็กสัน!!” เบเดอร์แนะนำตัวทันที ทำเอาโพรทาเลียถึงกับอึ้งเลยทันที

โพรทาเลียไม่นึกเลยจริง ๆ ว่าเธอจะเจอพี่น้องเธอถึง 4 คนในวันเดียว ก่อนที่โฟกัสจะเดินมาตรงหน้าโพรทาเลีย โฟกัสจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ชอบใจหน่อย ๆ แต่ก็ทำสีหน้าเรียบง่ายทันที เธอยื่นมือไปหาอีกฝ่ายทันที

“ฉัน โฟกัสเมซ่า แจ็กสัน ยินดีที่ได้รู้จัก”

โพรทาเลียมองน้องสาวของเธอ เธอโคตรตื่นเต้นจริง ๆ น้องสาวเหมือนเธออย่างกับแกะ แต่ความน่ารักของน้องยังเหมือนเดิม โพรทาเลียยื่นมือไปทักทายทันที

“เช่นกัน โฟกัสเมซ่า”

“อืม” ดวงตาสีเทาของโฟกัสกำลังจับจ้องคีย์ไม่เลิก “ฉันเห็นตอนที่นายสู้กับพี่สาวฉัน”

“เอ๋...?”

“เห็น 2 ครั้งนะ จะไม่ชมว่านายเก่งหรอกนะ! นายมันบ้าบิ่น ถ้าโดนพี่สาวฉันเล่นงานนะ นายตายแน่ ๆ”

“แหะ ๆ” โพรทาเลียถึงกับเอามือลูบหัวตัวเองเลย เธอขำที่น้องสาวเธอพูดเหมือนดุ แต่คำพูดนั้นแฝงบอกว่าเป็นห่วงหน่อย ๆ “ขอบคุณเจ้าสำหรับคำเตือน ข้าดีใจที่เจ้าห่วงคนแบบข้าน่านะ”

“ใครห่วงกัน!!” โฟกัสหน้าแดงทันทีที่โดนอีกฝ่ายจับทางได้

โพรทาเลียถึงกับยิ้มที่เธอจับทางน้องสาวได้อยู่เหมือนเดิม

“ช่างเรื่องนั้นละกัน มาคุยเรื่องที่พวกนายจะอยู่กลุ่มเดียวกับเรา รู้ไว้อย่างคือ กลุ่มของเราเป็นปรปักษ์กับพี่สาวฉัน”

“ปรปักษ์? ทำไมกันล่ะ?” โพรทาเลียสงสัยทันที

“เพราะเธอชอบทำร้ายคนอื่น ๆ แล้วชอบทำให้หลาย ๆ คนมีปัญหา พวกเราจึงเป็นปรปักษ์กับพี่สาวจนกว่าเธอจะกลับตัวกลับใจ”

“กลับตัว...กลับใจ...” โพรทาเลียทำหน้าแบบไม่มีทางที่อีกฝ่ายกลับใจแน่ ๆ

“นายและพี่สาวนายจะเข้าร่วมกับเราไหมล่ะ?” โฟกัสถามทั้งสองคน

โพรทาเลียจ้องมองน้องสาวถามขึ้น เธอหันไปมองลิซ่าที่พยักหน้าให้อย่างยอมรับ โพรทาเลียหันกลับมายิ้มทันที

“เข้าสิ!!”

“งั้นยินดีต้องรับสู่กลุ่มของเรา!!”

 

พอโฟกัสพูดต้อนรับทั้งสองคน พวกเขาหลายคนก็เข้ามาแนะนำตัวกันถึงจะมีบางคนเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ ส่วนที่เหลือโทมัสบอกจะแนะนำให้ทีหลัง โพรทาเลียรู้สึกดีใจที่คนกลุ่มนี้ร่วมถึงพี่น้องเธอเป็นปรปักษ์กับนูอัส ดีกว่าสักวันเธอต้องต่อสู้กับพวกเขาขึ้นมา หลังจากนี้เธอคงมีความสุขในค่าย แต่ถ้าอยากมีความสุขก็ต้องกำจัดนูอัสออกจากค่ายนี้ไปซะนะสิ

 

จบตอนที่ 7 โปรดติดตามตอนที่ 8 ต่อไปค่ะ