ตอนที่ 15 น้องใครกันแน่?

โพรทาเลียเดินออกมาจากสถานศิลปะและงานฝีมือมาอย่างชอบใจที่เอาคืนนูอัสที่มาชกเธอก่อนได้ ตอนแรกเธอก็ไม่คิดว่านูอัสจะเข้ามายุ่งวุ่นวายของเธอ แต่เพราะอีกฝ่ายโดนเธอชกกลับคงไม่ชอบใจที่เธอโต้กลับ เลยมาเอาคืนแต่ก็โดนเอาคืนเหมือนเดิม โพรทาเลียเดินไปเรื่อยๆ อย่างสบายใจ โฟกัสเดินออกมาจากสถานศิลปะและงานฝีมือนั้นก็มองว่าคีย์อยู่ใน ก็เห็นว่าอีกฝ่ายเดินไปไกลแล้ว เธองงเลยว่าอีกฝ่ายเดินออกมาไม่กี่นาทีเองแต่เดินไปไกลแล้ว เจ้าตัวเลยรีบวิ่งตามไปทันที พอวิ่งไปใกล้จนถึงตัวอีกฝ่ายแล้ว เธอก็เข้าไปแตะไหล่อีกฝ่ายทันที

 

“วันเดอร์เลอร์!!”

“!!”

โพรทาเลียสะดุ้งแล้วจับมืออีกฝ่ายก่อนจะย่อตัวลงแล้วใช้แรงของตัวทุบอีกฝ่ายนอนลงกับพื้นทันที แล้วเธอหยิบมีดออกมาจ่อคออีกฝ่าย โพรทาเลียเห็นคนที่มาจับไหล่ตัวเอง เธอตกใจทันทีที่ว่าคนนั้นคือ โฟกัส

“อ๊ะ...โฟกัส!!” โพรทาเลียตกใจก่อนจะเอามีดออกจากคออีกฝ่ายทันที “ข้าขอโทษนะ ข้านึกว่าใครจะเข้ามาทำร้ายนะ เจ้าไม่เป็นไรนะ!!”

โฟกัสยังอึ้งๆ อยู่เลย เมื่อกี้เธอรู้สึกว่าตัวเองเกือบโดนอีกฝ่ายทำร้าย “ช...ช่างเถอะ...ฉันก็ผิดที่...แตะโดนไม่ได้คิดอะไรนะ...”

 

โฟกัสค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างช้าๆ โพรทาเลียทำหน้าเสียใจที่ตัวเองเผลอทำแบบนั้น มันเหมือนกลายเป็นสัญชาตญาณของเธอ ถ้าใครเข้ามาข้างหลังเธอจะจัดการทุกคนที่เข้ามา โฟกัสเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเศร้า เธอก็ไม่ชอบใจเท่าไรเลยจริงๆ ก่อนจะขยับตัวไปใกล้ๆ อีกฝ่ายแล้วยกมือหยิกแก้มอีกฝ่าย

 

“อ๊ะ!”

“เลิกทำหน้าเศร้าสิ! แค่นี้ฉันไม่ตายหรอกนะ นายไม่ต้องมาเสียใจกับฉัน เข้าใจไหม? วันเดอร์เลอร์”

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่!!” โฟกัสพูดคาดคั้นไม่ให้อีกฝ่ายพูดต่อ

“ก็...ก็ได้...แต่ข้าก็ขอโทษละกัน...”

“ฉันรับคำขอโทษ แต่...ฉันมานี้เพื่อจะเตือนนายอีกครั้ง” โฟกัสพูดจบก็ปล่อยมือจากแก้มอีกฝ่าย

โพรทาเลียเอามือมาลูบแก้มตัวเอง นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอโดนหยิกแก้ม “อีกแล้วเหรอ?”

“นายทำเรื่องอีกแล้วนะ นายชอบไปมีเรื่องกับพี่ฉัน จนตอนนี้เธอคาดคั้นว่าจะฆ่านาย นายอย่างตายขนาดนั้นเลยเหรอ!?”

โพรทาเลียทำหน้านิ่งจนอีกฝ่ายรู้สึกเคืองขึ้นมาทันที

โฟกัสลุกขึ้นทันที ก่อนจะตะโกนเรียกอีกฝ่าย “วันเดอร์เลอร์!!”

“หือ...อ๋อ โทษทีข้าไม่ได้ฟัง...”

“นาย! เอาแต่คิดอะไรอยู่ นายจะโดนพี่ฉันหมายหัวอยู่นะ!”

“ก็...ข้าคิดว่าทำไมเจ้าถึงต้องห่วงข้า ข้าแค่คนนอกไม่ใช่พี่น้องเจ้าแท้ๆ ...”

พออีกฝ่ายถามแบบนั้น โฟกัสก็อึ้งไปเลยอีกฝ่ายพูดถูกทำไมเธอต้องห่วงอีกฝ่ายด้วยโดยที่อีกฝ่ายไม่ใช่ทั้งเพื่อน และครอบครัว แต่ไม่รู้ทำไมเธอกับรู้สึกแปลกๆ มาตั้งแต่เจออีกฝ่ายว่าทำไมอีกฝ่ายทำให้เธอนึกถึงพี่สาวสมัยเด็กๆ ตลอด

“ฉันไม่รู้...แต่ยังไงนายก็ต้องระวังตัว…”

“ข้าว่าคนที่ต้องระวังตัว...คือเจ้ามากกว่า...” โพรทาเลียลุกขึ้นทันที “ระวังพี่สาวเจ้าให้ดี...นางทำอะไรก็ได้ แม้กระทั่งฆ่าครอบครัวแจ็กสันได้เช่นกัน...”

โพรทาเลียเผลอพูดบางอย่างออกไป โฟกัสได้ยินแบบนั้นตัวเธอถึงกับรู้สึกวู่วามในร่างกายเหมือนตัวเธอรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่คีย์เตือนเธอ มันแปลกๆ ที่คำเตือนอีกฝ่ายทำเอาเธอกลัว

“ทำไมนายพูดแบบนั้น...นายพูดเหมือนรู้อะไร...นาย...นายเป็นใครกันแน่! ?”

พอเจอคำถามของโฟกัสเข้าไป โพรทาเลียมองอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ เธอก้มหน้าลงแล้วไม่กล้ามองอีกฝ่าย ระหว่างที่สองคนนั้นไม่พูดอะไรเลย ก็มีกลุ่มชายล้วนเดินมาพอดี แล้วชายคนหนึ่งผมดำก็ทักพวกเขาสองคน

“อ้าว สาวๆ สองคนมาอยู่อะไรแถวนี้นะ”

โพรทาเลียสะดุ้งเลยที่มีผู้ชายมาบอกว่าเธอเป็นหญิง ทำให้เธอคิดว่ามองออกเหรอว่าตัวเธอเป็นหญิง ทำให้เธอที่ก้มหัวอยู่หน้าซีดทันที โฟกัสได้ยินแบบนั้นไม่ชอบใจเลยก่อนจะหันไปว่าอีกฝ่าย

“นี่ โคล! ไม่เห็นหรือใครคนเข้ากำลังคุยกัน แล้วอีกอย่างทักแบบนั้นหมายความว่าไง ผู้หญิงมาฉันคนเดียวนะ!!”

“เอ๋...แต่คนข้างๆ ล่ะ...”

โพรทาเลียค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาทำให้เธอว่าเธอจ้องอีกฝ่ายแบบน่ากลัว ชายที่โดนโฟกัสเรียกว่า โคล ถึงกับสะดุ้งทันที

“ผู้ชายเหรอ!! หน้าอย่างกับ...”

“ผู้หญิงใช่ไหมล่ะ...ใครก็พูดแบบนั้นน่านะ โคล” โทมัสพูดออกมาทันที แล้วเข้าไปโอบไหล่ของคีย์ “น้องฉันน่ารักเหมือนผู้หญิงน่านะ เนอะ คีย์”

“หนึ่งคำก็น่ารัก สองคำก็น่ารัก พี่เห็นข้าเป็นอะไรกันแน่?”

“ก็น้องรักไง คีย์!!” โทมัสทำหน้าดีใจสุดๆ ก่อนจะกอดคีย์

“ทำไมกันนะ ฉันไม่น่ามองผิดเลยนะ...หุ่นหมอนี้...บางสุดๆ อยากเห็นเวลาอาบน้ำเลยแฮะ...” โคลคิดออกมาเสียงดัง

ฟีนีอุสที่ยืนอยู่นิ่งๆ ได้ฟังแบบนั้นเขานึกภาพตามเลยว่าเวลาเห็นคีย์สภาพเวลาไปห้องน้ำ เขาถึงกับยิ้มมุมปากทันที จนโอราอุสจ้องอีกฝ่ายทันที

“นายคิดอะไร ฟีนีอุส!!” โอราอุสถามฟีนีอุสจนพวกคนอื่นๆ หันมามองกัน

ฟีนีอุสตกใจกับคำถามอีกฝ่ายก่อนจะปฏิเสธทันที “เปล่าซะหน่อยเว้ย! ฉันแค่อะไรเรื่อยเปื่อยเอง!!”

“เหรอ!” โอราอุสจ้องอย่างสงสัยทันที แต่เขาก็เดินไปหาโพรทาเลียแล้วดึงตัวมาจากโทมัส “เลิกโอบคีย์สักที รู้ไหมว่าเขาไม่ชอบนะ”

“เอ๋!! อะไรกัน โอราอุส คีย์เป็นน้องฉันนะ”

“เสียใจ...เด็กคนนี้เป็นน้องฉัน โทมัส!!”

“น้องนาย! ?” ทุกคนอุทานออกมาอย่างงง

โทมัสได้ยินก็งงก่อนจะโต้เถียงทันที “เดียว! โอราอุส คีย์เป็นน้องฉันนะ”

“ทำไมถึงเป็นน้องนาย แต่ก็เป็นน้องฉันได้เหมือนกัน” โอราอุสยืนประจันหน้ากับโทมัส

โพรทาเลียทำหน้าเซ็งๆ ที่โทมัสกับพี่โอราอุสมาทะเลาะกันเพื่อแย่งว่าใครเป็นน้องพวกเขา ก่อนจะหันไปพูดกับทั้งสองคน

“เอ่อ...ท่านพี่ทั้งสอง ขอล่ะ คนไหนก็เป็นพี่ของข้านะขอรับ” โพรทาเลียพูดแล้วยิ้มให้

 

โทมัสกับโอราอุสมองคีย์แล้วรู้สึกสุขใจที่อีกฝ่ายยิ้มด้วยใบหน้าอ่อนโยนให้ โฟกัสมองคีย์อีกฝ่ายเป็นที่รักของคนอื่นๆ จริงๆ เธอมองแล้วยังรู้สึกชื่นชอบเลยที่อีกฝ่ายทำให้คนอื่นๆ รักได้ ฟีนีอุสมองคีย์อย่างสบายใจ ก่อนจะสังเกตตรงจมูกอีกฝ่ายว่ามันมีการทำแผลไว้ เขาเลยเข้าไปหาคีย์ทันที

 

“นายไปทำอะไรมานะ!” ฟีนีอุสเข้ามามองด้วยสีหน้าตกใจ

โพรทาเลียมองอีกฝ่ายก่อนจะตอบขึ้น “ข้า...ข้า...”

“เขาชนต้นไม้นะ...” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

โพรทาเลียหันไปหาต้นเสียง ก็เจอโอลิเวอร์ออกมาจากหลังพวกผู้ชาย

“พี่มิวเลอร์!”

“ไง วันเดอร์เลอร์ เจอกันอีกแล้วนะ”

“ครับ เจอกันอีกแล้วนะครับ”

ทั้งสองยิ้มให้กันจนฟีนีอุสมองอย่างไม่ชอบใจ แต่คนที่ไม่ชอบใจมากสุดคือพี่โอราอุส

โอราอุสเข้ามาระหว่างกลางทั้งสองคนทันที “นายเลิกจ้องน้องฉันซะที โอลิเวอร์!”

โอลิเวอร์เหงื่อตกทันที “อะไรล่ะ ฉันแค่มองเฉยๆ เอง โอราอุส นายนะระแวงเกินไปแล้วนะ”

โพรทาเลียเดินออกมาห่างๆ จากสองคนวันนี้วันอะไรของเธอมีแต่ปัญหาความวุ่นวายเข้ามาตลอด เธอเดินถอยหลังจนมาชนกับโคลเข้า โคลก้มมามองเธอ พร้อมกับมองใบหน้าของเธอ

“แต่นายก็หน้าเหมือนผู้หญิงนะ ดูดีๆ คล้ายสองสาวฝาแฝดอย่างโฟกัสและโพรทาเลียเลยแฮะ!” โคลพูดแบบนั้นออกมาทำเอาโพรทาเลียอึ้งไปทันที

โฟกัสหันมามองทันทีโคลพูดแบบนั้นก็ทำให้เธอมองดีๆ ว่าคีย์มีใบหน้าเหมือนพวกเธอจริงๆ

โพรทาเลียรีบหันไปมองอีกฝ่ายแล้วรีบปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายพูด “ไม่น่าใช่นะ แค่เหมือนผู้หญิงเฉยๆ แต่ที่เหมือนโฟกัสหรือโพรทาเลียไม่น่าจะใช่นะน่า”

“เหรอ...อืม...ใบหน้าเหมือนผู้หญิง ร่างกายบางเหมือนผู้หญิง แล้ว...” โคลพูดยังไม่จบก็โอบเอวของคีย์ให้เข้ามาใกล้ๆ เขา "แล้วลีลานายจะเหมือนผู้หญิงไม่นะ"

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นทำเอานึกถึงวากาเน็ทขึ้นมาทันที จนเธอโกรธหน่อยๆ ที่อีกฝ่ายมาพูดทะลึ่งกับเธอ ฟีนีอุสได้ยินที่โคลพูดเขารีบเขามาพร้อมกับไปเตะข้างหลังอีกฝ่ายจนอีกฝ่ายเกือบล้ม จนปล่อยมือออกจากเอวของคีย์ เขาก็ดึงตัวคีย์มาโอบไว้ข้างๆ

“เห้ย! ฟีนีอุส!!”

“อะไร! ไอ้ลามก! คำพูดเมื่อกี้ฉันน่าจะเอาไปบอกเนเวอร์รี่นะว่านายกะล่อนไปทั่วนะ!!” ฟีนีอุสพูดขู่โคลทันที

โคลหน้าซีดทันที “เดียวๆ เพื่อน! อย่าไปบอกยัยนั้นนะ เดียวฉันจะหูชากันพอดีสิ!”

“นั้นมันเรื่องของนาย!!” ฟีนีอุสมองอย่างไม่พอใจอีกฝ่ายที่มาพูดลามกใส่คีย์

โพรทาเลียจ้องอีกฝ่ายแล้วมองมืออีกฝ่ายที่จับเอวเธออยู่ “เอ่อ...ฟีนีอุส...”

“หือ อะไรเหรอ? คีย์”

“เลิกจับเอวฉันได้ยังนะ?”

“เอ๋?” เขามองเอวอีกฝ่ายแล้วเห็นมือเขา เขารีบเอาออกทันที “โทษที!”

พออีกฝ่ายเอามือออกเธอก็สบายใจทันที เธอก็มองโคลที่กำลังกังวลว่าถ้าฟีนีอุสเอาเรื่องเขาไปบอกใครสักคนที่ชื่อเนเวอร์รี่ เขาคงได้ตายแน่ๆ แต่พอเธอมองอีกฝ่ายที่มีสีผิวซีด เธอก็รู้สึกคุ้นๆ กับอีกฝ่ายว่าคล้ายใครบางคนที่เธอรู้จักไม่นานมานี้

“นึกออกล่ะ!”

“นึกอะไรออกเหรอ? คีย์” โอราอุสเดินมาถามอีกฝ่ายทันที

“นึกออกว่าโคลคล้ายๆ ใคร คล้ายคุณนิโคนั้นเอง”

“หือ!” โคลที่มีสีหน้าขี้เล่นเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เย็นชาขึ้นมาทันที “อ๋อ...หมายถึง...หมอนั้นนะเหรอ!”

“รู้จักด้วยเหรอ?” โพรทาเลียถามเลยว่าอีกฝ่ายรู้จักคุณนิโคด้วยเหรอ

“หึ ไม่รู้จักได้ไง” โคลกอดอกทันที “นั้น...ม...ม...”

“มะ?”

โคลหน้าแดงขึ้นมาทันที เขาอายกับเรื่องแบบนี้จริงๆ ฟีนีอุสเห็นโคลอ้ำอึ้งเลยช่วยตอบทันที “คุณนิโคเป็นแม่ของเจ้าหมอนี่นะ”

“ฟีนีอุส!!” โคลหน้าแดงทันที

“เอ๋...แม่เหรอ?” โพรทาเลียถึงกับหน้านิ่งทันที สมองของเธอกำลังคำนวณอย่างหนัก เพราะที่เธอจำได้คุณนิโคเป็นชายนี่น่า “เดียวนะ ทำไมผู้ชายถึงมีลูกได้ล่ะ ทำไมกันล่ะ ทำไม”

โพรทาเลียพูดออกมาคนเดียว เธอกำลังเข้าไปสู่ห้วงลึกของความคิดตัวเองว่าเรื่องนี้มันคืออะไรกันแน่

“เห็นไหม ฟีนีอุส นายทำให้คีย์เขาคิดเยอะเลยนะ!!” โคลตะโกนว่าฟีนีอุสทันที

“โทษที...” ฟีนีอุสรู้สึกแย่เลยที่ทำให้คีย์คิดเยอะเรื่องของโคลเลย

 

โฟกัสมองคีย์ที่กำลังคิดเรื่องของโคล ใบหน้าของอีกฝ่ายตอนนี้ยิ่งคล้ายเวลาพี่สาวหรือเธอคิดบางอย่าง ตอนนี้โฟกัสคิดเยอะเลยว่าสิ่งที่คีย์เตือนเธอ สิ่งที่คีย์ทำ ทุกอย่างทำให้เธอคิดเยอะเลยว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่ๆ ทำไมทำให้เธอคิดว่าอีกฝ่ายคล้ายพี่สาวเธอ เธอคิดไม่ออกจริงๆ ก่อนที่เธอคิดจะทำบางอย่างเล็กๆ น้อยๆ เธอเข้าไปใกล้ๆ เธอเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแล้วก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาจิ้มไปที่แก้มอีกฝ่าย คีย์สะดุ้งทันทีที่มีคนมาจิ้มแก้มของเขา เขารีบหันไปมองทันที

 

“อ๊ะ...โฟกัส...”

โฟกัสถึงกับนิ่งไปแป๊บหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “อ๊ะ...คือ...พวกพี่ๆ เขาจะอธิบายให้นายฟังนะ”

“อธิบายเหรอ?” โพรทาเลียสงสัยเลยว่าอธิบายยังไง

“ฉันจะอธิบายให้นะ คีย์” โอราอุสพูดขึ้นทันที “คุณนิโคเป็นแม่ของโคล เพราะว่าเขาเป็นคนตั้งท้อง ส่วนการตั้งท้องนี้เกิดจากผล...”

“ผลแพลเปิ้ลสินะขอรับ?” โพรทาเลียพูดตัดหน้าพี่ชายก่อน

ทุกคนนิ่งไปเลยที่ได้ยินที่คีย์พูดแบบนั้น พวกเขามองไปที่คีย์สงสัยเลยว่ารู้ได้ไง

“อ้าว ใช่เหรอขอรับ?” โพรทาเลียมองอย่างสงสัยทันที

“ก็มีแค่อย่างเดียวที่ทำให้ตั้งครรภ์ได้นะ”

“ทำไมนายถึงรู้ล่ะ? วันเดอร์เลอร์” โอลิเวอร์แซงทุกคนเข้ามาหาคีย์ทันที

“เอ่อ...ก็รู้แค่ว่า...พวกโกรอส ยักษ์ตัวจิ๋วเป็นคนสร้างนะ”

“อืมๆ โกรอส ยักษ์ตัวจิ๋วสินะ” โอลิเวอร์ฟังแล้วก็จดตามที่คีย์พูด

“นายต้องจดไว้ด้วยเหรอ?”

“ใช่ เพราะเราไม่เคยมีข้อมูลเรื่องนี้นะ นอกจากที่คุณนิโคบอกนะ”

“งั้นเหรอ...”

“ใช่ พวกเรารู้แค่ว่า คุณนิโคซื้อผลแพลเปิ้ลมาจากพวกโกรอสกลุ่มหนึ่งเท่านั้นนะ”

“อย่างงี้เอง...”

โพรทาเลียคิดเลยว่าพวกโกรอสที่ว่านี้ ใช่พวกโกรอสที่เธอรู้จักหรือเปล่า ถ้าใช่คงไม่แปลกที่จะมีผลแพลเปิ้ลถูกขายให้แก่มนุษย์กึ่งเทพได้

“จริงสิ คีย์นายมาทำอะไรกับโฟกัสที่นี้หรือ?” โทมัสหันมาถามทันที

“เอ่อ...คือว่า...”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!” เสียงกรี๊ดดังขึ้นมาทันที

ทุกคนหันไปมองต้นเสียงก็คือ โพรทาเลีย เธอตัวแดงเต็มไปหมด เธอเดินผ่านมายังจุดที่พวกคีย์อยู่ โพรทาเลียเห็นคีย์เธอทำตาทะลึ่งทันที

“แก!! ทำให้ฉันตัวแดงแบบนี้ยังมีหน้ามายืนอยู่แถวนี้อีกเหรอ!!” นูอัสชี้หน้าใส่อีกฝ่าย

พวกผู้ชายมองอย่างงงๆ ว่านี่เกิดอะไรขึ้นกันกับโพรทาเลียที่ตัวแดงเป็นตุ่มๆ แบบนั้น

“พอเลยนะพี่!! พี่ไปทำรูปปั้นของคีย์พังเองนะ แล้วโดนคีย์เล่นกลับก็มาโทษเขา ถ้าพี่ไม่เข้าไปยุ่งกับรูปปั้นก็จบแล้ว!!” โฟกัสเข้ามาขวางระหว่างพี่สาวกับคีย์

“แก เดียวนี้กล้าหือกับฉันเหรอ? โฟกัส” นูอัสกระชากคอโฟกัสทันที

โพรทาเลียเห็นถึงกับไม่ชอบขึ้นมาทันที เธอสะบัดมืออีกฝ่ายออกจากคอเสื้อของโฟกัสทันที นูอัสถึงกับอึ้งไปเลย ก่อนจะมองมาที่อีกฝ่ายที่มาสะบัดมือของเธอออกไป

“แก!!”

“อย่ามาแตะโฟกัสเด็ดขาด!!” โพรทาเลียพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันพร้อมกับขมวดคิ้วมองอีกฝ่าย

โฟกัสมองอีกฝ่ายอย่างอึ้งที่คีย์ปกป้องเธอ เธอรู้สึกอบอุ่นมากกว่าเดิมอีก

“นี่! พอได้แล้วเธอต้องไปสถานพยาบาลนะ โพรทาเลีย” ลูกน้องของนูอัสรีบพาเธอไปทันที

“อึ้ก!! ฝากไว้ก่อนเถอะ วันเดอร์เลอร์!!”

“เฮ้อ...ยัยนั้นทำตัวแย่กว่าเดิมอีกนะเนี่ย สงสารคุณแจ็กสันจริงๆ เลยนะ” โคลพูดขึ้น

“ใช่ สงสาร...ครอบครัวฉันมีคนแบบนี้อยู่มันลำบากยิ่งกว่าอะไร”

โอราอุสพูดต่อแล้วหันไปมองโพรทาเลีย โพรทาเลียหันหน้าหนี ก่อนจะคิดเพื่อออกจากตรงนี้ดีกว่า

“งั้นข้าว่าข้าขอตัวก่อนดีกว่า งั้นโชคดีนะทุกคน”

 

โพรทาเลียพูดจบก็เดินออกไปทันที โฟกัสมองคีย์อย่างสงสัยเลยว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นใช่จริงๆ ไหม เธออยู่ข้างๆ อีกฝ่ายแล้วรู้สึกอบอุ่นแล้วก็ไว้ใจอีกฝ่ายมากขึ้น ถึงจะรู้จักกันมาได้แค่ไม่กี่วันเอง โฟกัสกำลังจะขอตัวจากทุกคนเธอก็เดินออกจากตรงนั้น ก่อนจะมีสิ่งบางอย่างโผล่มากระซิบข้างๆ หูของโฟกัส

 

“โฟกัส...คนคนนั้นมีร่างจุติอยู่ข้างๆ ตนหนึ่งนะ”

“เอ๋!”

 

โฟกัสเงยหน้ามองสิ่งที่อยู่ข้างๆ เธอ เธอหันกลับไปมองคีย์ แต่คีย์ก็ไม่อยู่แถวนั้นแล้ว ตอนนี้ใจของเธอเต้นแรงมากขึ้นไปอีก เธอกำลังคิดว่าอีกฝ่ายใช่คนที่เธอคิดใช่ไหม ถ้าใช่เธอคงต้องทำบางอย่างเพื่อให้ครอบครัวรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แล้วต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าใช่จริงไหม

 

ช่วงเย็นของวันนั้นบ้านหลังหนึ่งที่ไม่ได้ใช้ ได้มีคนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันเพื่อประชุมบางอย่าง หลายคนยืนอยู่ตามกำแพง ถืออยู่บนเพดาน บางก็นั่งอยู่ที่โซฟา ระหว่างที่พวกเขาคุยกันอย่างสนุกปากกันอยู่ ก็มีบางคนกำลังเดินเข้ามาในบ้านนั้นก็คือ นูอัสที่ตามตัวมียาทาตามตัวอยู่ เธอเข้ามาแบบนั้นทำให้ความน่าเกรงขามของเธอหายไปเลย

 

“แม้ๆ ดูสิใครมา นูอัส...ผู้โดนเด็กบ้านเฮอร์มีสเล่นงาน” ชายร่างใหญ่พูดขึ้น

“เงียบปากไป!! เฟล!! ไอ้สัตว์อสูรตาเดียว!!”

“แกว่าไงนะ!!” เฟลลุกขึ้นประจันหน้ากับนูอัส

“อย่าลืมข้าเป็นหัวหน้าพวกแก!! ถ้ามาทำให้ข้าขึ้น ข้าฆ่าพวกแกได้สบายเลย!!”

“เหอะ ทำเป็นขู่ เธอไม่เคยทำผลงานให้ท่านแซเทิร์นสักที ไม่นึกเลยว่าท่านยังยอมให้เจ้าเป็นหัวหน้าเราได้ไง คงเพราะเจ้าเป็นคนที่ปลอมตัวเป็นโพรทาเลียสินะ”

“ซี่!!” นูอัสขู่อีกฝ่ายทันที

“แล้วจะเอาไงต่อ แผนเจ้าในการทำให้คนในค่ายแตกคอกันก็ล่ม ทำให้คนในค่ายกลัวก็ล่ม เพราะวันเดอร์เลอร์”

“เลิกพูดถึงวันเดอร์เลอร์สักที!! มันทำให้ข้าต้องอับอายต่อสิ่งที่มันทำ แล้ววันนี้ข้าได้ความอัปยศที่สุดในชีวิต ข้าจะทำบางอย่างให้พวกมันต้องหวาดกลัวต่อสิ่งที่เกิดขึ้น!!”

ทุกคนต่างมองนูอัสอย่างกังวลว่าแผนนี้จะรอดอีกไหม

“ถ้าแผนนี้ผ่าน เราจะดำเนินแผนต่อไปทันที เจ้าคงเข้าใจนะ นูอัส” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น เขาอยู่ในเงามืดของบ้าน

“หึ ข้านะเข้าใจอยู่แล้ว!!” นูอัสเข้าไปหาไซเรนตนหนึ่งนางมองเธอ ก่อนที่นูอัสจะพูด "อูโร ยานั้นอยู่ไหน?"

“ยา? หรือว่า!?” ไซเรนมองอีกฝ่ายอย่างหวาดกลัว

“ใช่!! ฉันจะใช้ยาตัวนั้นจัดการกับคนในค่ายทั้งหมด รอก่อนเถอะเหล่าฮาล์ฟบลัด พวกแกกำลังจะเห็นนรกอีกไม่ช้า!!”

 

จบตอนที่ 15 โปรดรอติดตามตอนที่ 16 ต่อไป