ตอนที่ 47 ไปรษณีย์ของเฮอร์มีส

สองพี่น้องต่างเดินกันข้ามถนนไปยังอีกฝั่ง โพรทาเลียคิดอยู่อย่างเดียวว่าตัวเองต้องหาจิตวิญญาณให้เจอแล้วจะได้กลับค่ายไปอย่างสบายใจ แต่กลับไปคงโดนพ่อต่อว่าเรื่องที่ออกมาจากค่ายแน่ๆ สีหน้าเธอซีเรียสหน่อยๆ ที่นึกถึงพ่อ พอข้ามกันมาอยู่หน้าร้าน ทั้งสองมองหน้ากันแล้วเดินผ่านประตูเข้าไป เมื่อเข้ากันไปข้างในก็เจอพนักงานต้อนรับอยู่ทางเข้า แต่จำนวนพวกเขาเยอะมากๆ เพราะลูกค้าเยอะมากๆ จนพนักงานชายคนหนึ่งเดินตรงมาทางพวกเธอ

 

“คุณลูกค้ามาใช้บริการอะไรครับ ส่งของ จ่ายเงิน หรือซื้อแสตมป์สะสมครับ?”

ทั้งสองคนมองชายตรงหน้าที่ถาม จนทำให้พวกเธอไม่รู้จะพูดยังไง แต่โพรทาเลียก็ตั้งใจจะพูดบางอย่างออกไปเป็นภาษากรีก

“Ψάχνω τον Ερμή. [ข้าตามหาเฮอร์มีส]”

***ภาษาตรงนี้เป็นภาษากรีกที่แปลในเน็ต

ถ้าผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ

คำพูดนั้นทำให้ชายตรงหน้าอึ้งไปสักพัก สีตาเขาเปลี่ยนไปก่อนจะเขยิบตัวไปด้านข้างแล้วโบกมือไปข้างหลัง

“เชิญทางนี้ครับ!”

 

พนักงานเดินนำทางพวกเธอไปยังประตูบานหนึ่ง เมื่อเปิดเข้าไปในนั้นกลายเป็นสถานที่ที่มีเครื่องจักรและพนักงานมากมายกำลังทำงานกัน โพรทาเลียนั้นมองอย่างสงสัยว่าร้านเล็กนี้ มีพื้นที่ขนาดใหญ่ขนาดนี้ สองพี่น้องเห็นกันต่างก็ตกใจหน่อยๆ โพรทาเลียถามโฟกัสว่าเส้นที่กำลังเลื่อนอยู่นั้นคืออะไร น้องสาวก็บอกว่าเป็นเส้นสายพานนำส่งของ แล้วของต่างๆ เป็นพัสดุที่ลูกค้ามาใช้บริการที่นี้ ทำให้โพรทาเลียสงสัยเลยว่าของในนั้นคืออะไรมั้ง

 

พนักงานคนเดิมเดินมาหาพวกเธอแล้วเอ่ยพูดกับพวกเธอ “ท่านเฮอร์มีสอยู่ข้างบน นั้นขอเชิญตามกระผมไปยังห้องของท่านเลยนะขอรับ!”

“ครับ/ค...ค่ะ...”

 

พอขานรับออกไป พนักงานชายก็เดินนำทางพวกเธอไปยังห้องของเฮอร์มีสที่อยู่ชั้น3ของสถานที่นี้ พอขึ้นบันไดกันจนมาถึงชั้น3แล้วเดินจนมาถึงประตูหนึ่งที่มีป้ายเขียนว่าเจ้าของร้าน ทำให้เธอรู้เลยว่านี้ห้องของเฮอร์มีสแน่ๆ พนักงานชายเคาะประตูสองสามครั้ง

 

“ขอประทานอภัยขอรับ ท่านเฮอร์มีส เรามีแขกมาหาท่านขอรับ”

ชายที่อยู่ภายในคิดอย่างสงสัยว่าใครกันที่มาหาเขาในวันนี้ “ใครมากัน! ?”

พนักงานหันไปหาเด็กทั้งสอง โพรทาเลียลืมบอกไปว่าทั้งสองคนเป็นใคร

“กระผม คีย์ วันเดอร์เลอร์และพี่สาว ลิซ่าวันเดอร์เลอร์ ขอรับ” โพรทาเลยตะโกนออกไปให้คนข้างในได้ยิน

เฮอร์มีสได้ยินชื่อของคนที่มาหาทำให้เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตนเองทันที “พาเข้ามาเลย!!”

 

เสียงอีกฝ่ายพูดดังออกมาทำให้สองพี่น้องมองอย่างสงสัยว่าเขาดูมีน้ำเสียงตื่นเต้น พนักงานชายก็เปิดประตูให้พวกเธอทั้งสองคน ก็มองเข้าไปข้างในเห็นชายที่หันหลังให้พวกเธอ เขาแต่งกายเหมือนชุดที่ดูเป็นทางการ กางเกงขายาวสีน้ำเงินเข้ม เสื้อแขนยาวสีเดียวกับกางเกง โพรทาเลียไม่รู้ว่าชุดที่อีกฝ่ายใส่อะไร โฟกัสก็อธิบายว่าชุดที่อีกฝ่ายใส่เรียกว่าชุดสูท เธอก็ไม่รู้ว่าชุดสูทคืออะไร แต่ก็ดูเป็นชุดที่ดูดี พวกเธอเข้ามาข้างในเป็นที่เรียบร้อย ชายคนนั้นก็ค่อยๆ หันมาหาพวกเธอ

 

“ข้าไม่คิดเลยนะว่าพวกเจ้าจะมาเร็วแบบนี้เลยนะ สายเลือดโครนอส!”

เฮอร์มีสหันมาทำให้ทั้งสองคนได้เห็นใบหน้าอันเด่นชัด ใบหน้าอีกฝ่ายช่างน่าหลงใหลแบบสุดๆ แต่โพรทาเลียนั้นรีบส่ายหน้าเพื่อไม่ให้หลงใหลใบหน้าอีกฝ่าย เธอค่อยๆ ย่อตัวทำความเคารพอีกฝ่าย

“ถวายบังคมขอรับ ท่านเฮอร์มีส”

โฟกัสเห็นพี่ย่อตัวทำความเคารพ เธอก็ทำตามทันที “ถวายบังคมเจ้าค่ะ”

“ลุกขึ้นเถอะ!” เฮอร์มีสเดินเข้าไปใกล้ๆ เด็กทั้งสองคน “ไม่ต้องทางกลางมากหรอกนะ สายเลือดโครนอส”

ทั้งสองคนค่อยๆ ลุกขึ้น เงยหน้ามองอีกฝ่ายใบหน้าอีกฝ่ายช่างหล่อเหลาจงน่าหลงใหล จนโฟกัสเกิดหลงใหลแต่เธอก็สามารถควบคุมตัวเองได้ โพรทาเลียก็เอ่ยพูดต่อทันที

“ไม่ต้องเรียกพวกเราว่าสายเลือดโครนอสก็ได้ครับ ท่านเฮอร์มีส เรียกชื่อพวกเราเถอะขอรับ”

“โอเคๆ คีย์” เขายิ้มให้แก่เด็กทั้งสอง “งั้นเรียกข้าว่าเฮอร์มีสละกันนะ”

“จะดีเหรอขอรับ?” โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“ได้สิ ถ้านับๆ ดูเจ้ากับข้าเป็นญาติกันด้วยซ้ำ เรียกได้ตามสบาย” เฮอร์มีสเข้ามาหาคีย์แล้วตบไหล่เด็กชายเบาๆ เขาหันไปมองเด็กสาวอีกคนที่อยู่ข้างๆ เด็กชาย “เจ้าลิซ่าสินะ”

“จะ..เจ้าค่ะ ลิซ่าค่ะ” โฟกัสรีบตอบไปทันที ดีที่เธอมีสติไม่งั้นได้เรียกชื่อจริงตัวเองแน่ๆ

“ข้าได้ยินจากโครนอสนะว่าซุส พ่อข้ามีแฝดที่เป็นน้องสาว แต่ข้าไม่คิดเลยว่าเขาจะมีน้องสาวที่...” เฮอร์มีสมองจากหัวจรดเท้า โฟกัสรู้สึกประหม่าหน่อยๆ “ถ้าโครนอสไม่ห้ามข้ายุ่งกับเจ้า ข้าคงหลงใหลเจ้าจนพากลับบ้านข้าไปแล้วล่ะนะ”

“เอ๋!!” ใบหน้าของโฟกัสขึ้นเป็นสีแดงทันทีอย่างตกใจกับคำพูดอีกฝ่าย

โพรทาเลียได้ยินรีบเข้ามาขวางทางทันที “ขอประทานอภัยนะขอรับ ถ้าแตะพี่สาวข้า ข้าจะฟ้องท่านพ่อจริงๆ ด้วยนะ เฮอร์มีส”

“แหมๆ ใจเย็นๆ นะ ข้าแค่ล้อเล่นนะ คีย์” เฮอร์มีสยิ้มอ่อนๆ แต่โพรทาเลียเริ่มไม่ไว้ใจคนคนนี้ขึ้นมาล่ะ

“ขอให้จริงเถอะขอรับ”

“แฮะๆ อะแฮ่ม เอาล่ะๆ พวกเธอสนใจมาทำงานพิเศษที่นี่สินะ” เฮอร์มีสเปลี่ยนอารมณ์กลับมาเข้าเรื่องทันที

“ขอรับ เนื่องจากเราอยู่บ้านหมายเลข 11 เลยอาสามาทำกันนะครับ”

“เอ๋!! พวกเจ้าอยู่บ้านข้าเหรอ?”

“ครับ ก็เหมือนพวกเราเป็นบุตรธิดาท่านแล้วเมื่อกี้ท่านจะจีบลูกตัวเองนะขอรับ” โพรทาเลียพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“แฮะๆ” เฮอร์มีสถึงกับยิ้มแห้งๆ เขารู้สึกกลืนน้ำลายลำบากสุดๆ “เอาล่ะๆ งั้นวันนี้เดียวข้าเรียกพนักงานของข้ามาดูแลพวกเจ้าแล้ว เขาจะอบรมเจ้าแล้วดูแลเจ้าเป็นเวลา 7 วัน”

“โอ้...7 วันเหรอขอรับ” โพรทาเลียนึกเวลานี้คงพอได้อยู่ เธอก็นึกถึงจิตวิญญาณขึ้นมา ว่าตนที่4จะอยู่ที่ไหนในที่แห่งนี้กัน

 

ระหว่างที่เธอคิดอยู่นั้น เฮอร์มีสให้พวกเธอนั่งรอพนักงานมารับพวกเธอไปอบรม โฟกัสมองพี่สาวที่ไม่ขยับตัวเธอเลยจูงมือพาไปนั่งลง เธอไม่ได้สนใจรอบๆ เพราะเอาแต่คิดว่าจะเจอกับจิตวิญญาณดวงที่4ยังไง แล้วต้องทำยังไงเมื่อเจออีกฝ่ายแล้ว ทำเอาเธอสงสัยจะใช่ สายเลือดของเฮอร์มีสไหม แต่จดหมายที่เธอจับแล้วเห็นภาพในอดีต อยู่ๆ ก็มีเสียงโผล่ขึ้นมา

 

‘อยากหาข้าก็หาให้เจอ!’

 

โพรทาเลียสะดุ้งทันที เธอเงยหน้ามองซ้ายมองขวาทันที โฟกัสมองพี่สาวที่อยู่ๆ ก็มองซ้ายมองขวา

“พี่เป็นอะไรเหรอ?” โฟกัสถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ อย่างสงสัย

“เมื่อกี้ได้ยินอะไรไหม?” โพรทาเลียถามน้องสาวเบาๆ

โฟกัสส่ายหน้า “ไม่ได้ยินนะ ทำไมเหรอ?”

โพรทาเลียมองซ้ายมองขวา ก่อนจะส่ายหน้า “เปล่า...พี่คงคิดไปเอง...”

 

โพรทาเลียสงสัยเลยว่าเสียงเมื่อกี้มันเสียงใคร เมื่อนึกถึงเสียงนั้นอีกมันช่างดูมีเอกลักษณ์ จนกระทั่งนึกถึงเสียงที่เคยได้ยินผ่านความทรงจำที่จำได้ เสียงของเด็กชายที่เป็นเจ้าของร่าง ตอนที่เธอสัมผัสจดหมายที่เฮอร์มีสส่งมา นั้นทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าเสียงนั้น เป็นเสียงของจิตวิญญาณตนที่เธอตามหาอยู่ แต่จิตวิญญาณนั้นกลับมาพูดแบบนั้นทำเอาเธอเสียวสันหลังวาบทันที

 

‘เจอเรื่องตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยสินะ...’

 

เวลาต่อมามีพนักงานคนหนึ่งก็เดินจนมาถึงห้องของเฮอร์มีสพร้อมกับเคาะประตู เฮอร์มีสได้ยินแบบนั้นเขาก็เชิญให้พนักงานคนนั้นก็เข้ามาทันที

“เชิญเข้ามา!”

พอได้ยินคำเชิญเข้าไปข้างใน พนักงานคนนั้นเธอเข้ามาข้างในโดยทันที

“ผมมาแล้วครับ ท่านเฮอร์มีส!” เสียงพนักงานพูดขึ้น

เสียงเขานั้นดูนุ่มและละมุนจนสาวๆ ได้ยินคงใจละลาย แต่ไม่ใช่กับสองสาวที่ได้ยินเสียงของพนักงานชายคนนั้น ทำให้พวกเธอคุ้นเคยมากๆ ว่าเสียงพนักงานรู้สึกคุ้นหู ทำให้ค่อยๆ หันไปมองจนถึงกับอึ้งทันทีที่เห็นคนคนนั้น

“เห้ย!! โทมัส! ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ!”

“โอ้ว! ไงเจ้าน้องชาย! ไงลิซ่า!”

“คะ...พี่...เอ้ย...โทมัสทำไม นายถึงมาอยู่นี่กัน?”

“ฉันไม่ได้บอกพวกเธอสองคนสินะ ว่าฉันทำงานกับพ่อนะ ฉันอายุก็20 แล้วเลยมาทำงานเวลาที่ว่างๆ วันไหนไม่ว่างก็อยู่ค่ายนะ” โทมัสถึงกับยิ้มออกมาแบบสดใส

แต่โพรทาเลียกับรู้สึกอยากชกเขาที่ไม่บอกว่าทำงานอยู่กับเฮอร์มีส แต่ตัวเธอก็ไม่เคยถามเขาด้วยนี่สิ

“พี่เนี่ยน่า...ทำเอาผมเสียเวลาหมด!”

“เสียเวลายังไง ถ้าเสียเวลามาที่นี่ นายไม่ได้ถามพี่นี่น่า” โทมัสพูดอย่างชอบใจ ทำเอาโพรทาเลียยิ่งอยากชกหน้าอีกฝ่ายจริงๆ

“แหมๆ พวกเธอคุยกันจนลืมฉันเลยนะ!”

“อ๊ะ! ขอโทษครับ ท่านพ่อ วันนี้มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?” โทมัสหันไปโค้งให้คนเป็นพ่อทันที

“งั้นพ่อฝากโทมัสดูแลทั้งสองคนละกันนะ 7 วันนี้สอนทั้งสองคนเกี่ยวกับงานของครอบครัวเราหน่อยละกันนะ”

“รับทราบครับ!” โทมัสขานรับโดยไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด เขาหันไปมองพี่น้องสองคนพร้อมกับรอยยิ้มอย่างมีความสุข “ฉันเป็นพี่เลี้ยงพวกเธอแล้วสินะ”

“เหอะๆ” ทั้งสองคนต่างมองโทมัสอย่างเซ็งๆ ก่อนจะลุกขึ้นกัน

“ฝากตัวด้วยนะ พี่โทมัส!”

“ฉันก็ด้วยนะ ฝากตัวเช่นกัน” โฟกัสโค้งให้โทมัสอย่างสุภาพ เธอไม่รู้ว่าลิซ่าทำแบบนี้ไหม แต่เธอก็จะทำเพื่อความเป็นมารยาท

“ฉันก็เช่นกัน นั้นพวกเราไปกัน!” โทมัสโค้งตัวให้ผู้เป็นพ่อก่อนจะเดินออกจากห้องพร้อมกับทั้งสองคนที่เดินตามมา

“เอาล่ะงั้นพวกเราไปดูแผนกต่างๆ กัน พวกเธอได้เหนื่อยแน่วันนี้”

“เหนื่อย? งานคงหนักสินะ” โฟกัสพูดถามขึ้นมาอย่างสงสัย

“ใช่ อย่าคิดว่าง่ายๆ นะ” โทมัสหันมามองทั้งสองคน เขาหันกลับไปมองทางต่อ

 

พวกเธอสองคนก็มองหน้ากันอย่างสงสัยว่าอะไรงานพวกนี้จะยากแค่ไหน โพรทาเลียได้รู้จากโทมัสว่างานพวกนี้เป็นธุรกิจเกี่ยวกับการขนส่งจดหมาย พัสดุ หรืออะไรอีกมาที่เฮอร์มีสนั้นมาเกี่ยวข้องด้วย โทมัสพาทั้งสองคนไปดูแผนกต่างๆ แผนกคนรับของ ขายพัสดุบรรจุ คนคัดแยก ตรวจสอบพัสดุ หรือจำหน่ายพัสดุถึงลูกค้า โพรทาเลียมองหน้าที่ต่างๆ มันช่างมหัศจรรย์ที่มีคนหลากหลายที่กำลังทำงานในหน้าที่ของตัวเองอย่างขยัน โทมัสพาทั้งสองย้อนกลับไปที่จุดแผนกคัดแยกพัสดุต่างๆ

 

“เอาล่ะ หน้าที่แรกของพวกเธอคือคัดแยกพัสดุพวกนี้!”

โทมัสโบกมือไปทางกองพัสดุมากมาย ทำเอาโพรทาเลียกับโฟกัสจ้องมองอย่างอึ้งๆ ว่ากองงใหญ่ขนาดนี้จะให้เธอทำเหรอ

“พี่จะให้เราสองคนทำงานกับกองพัสดุพวกนี้เหรอ?” โพรทาเลียถามออกไป

“ถูกต้อง คีย์ ถือว่าเป็นการฝึก เราจะแยกตามรัฐต่างๆ ตามเอกสารที่พี่จะให้พวกเธอสองคนจดจำ ถ้าเข้าใจทุกอย่างแล้วก็เริ่มทำงานได้เลยนะ!”

โทมัสวางเอกสารสองใบที่เคลือบด้วยอะไรที่โปร่งใสจนโพรทาเลียยกมาอย่างสงสัยว่ามันคืออะไร มันคือแก้วเหรอ ในหัวของโพรทาเลียคิดอย่างสงสัยมากๆ ก่อนจะหันไปตอบโทมัส

“เฮ้อ...รับทราบครับ”

“งั้นพี่ไปล่ะ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็เรียกพี่ได้เลยนะทั้งสองคน”

“ครับ/ค่ะ!”

 

ทั้งสองคนขานตอบโทมัส อีกฝ่ายก็เดินจากไปสองพี่น้องมองหน้ากันก่อนจะอ่านเอกสาร โพรทาเลียมองอย่างสงสัยว่าอะไรคืออะไร โฟกัสเลยต้องสอนพี่สาวเกี่ยวกับสถานที่ต่างๆ ให้ในเอกสาร พอเข้าใจแล้วทั้งสองก็เริ่มทำงานกันทันที ตอนแรกๆ โพรทาเลียก็ยังเก้ๆ กังๆ กับงานนี้อยู่ แต่พอจับทางการทำงานได้ โพรทาเลียก็คัดแยกพัสดุได้อย่างรวดเร็ว โฟกัสเห็นพี่สาวทำงานเร็วแบบนี้ทำเอาเธอรู้สึกแปลกใจที่พี่สาวมีความสามารถในการเรียนรู้จริงๆ แต่โฟกัสไม่ยอมแพ้พี่สาวแน่ๆ เธอก็ทำงานอย่างรวดเร็วและแม่นยำมากๆ จนทำให้พวกพนักงานคนอื่นต่างมองกันอย่างอ้ำอึ้งที่เด็กมาใหม่ทำงานกันอย่างรวดเร็วสุดๆ จนการคัดแยกเสร็จในเวลาไม่ช้า

 

“เสร็จสักที!” โพรทาเลียยืดเส้นยืดสายทันที

“พี่นี้ทำเร็วจังนะ” โฟกัสพูดขึ้น

“แหะๆ ก็พอเข้าใจและทำงานอย่างเต็มที่ก็เริ่มทำได้”

“ค่ะๆ พี่นี้มีพรสวรรค์ในการเรียนรู้จริงๆ”

ทั้งสองคนกำลังคุยกันอย่างสนุก โทมัสก็เดินมาตรวจดูทั้งสองคน แต่เขาก็แปลกใจที่สองคนนั่งคุยกัน แล้วงานที่เขาสั่งก็ดูเรียบร้อยมากๆ จนอึ้งไปเลย

“ว้าว! พวกเธอสองคนเก่งเป็นบ้า งานเสร็จเร็วดีนี่!”

“พี่โทมัส”

“พวกเราทำไปเรื่อยๆ นะ โทมัส” โฟกัสหันไปยิ้มให้โทมัส

“เหรอ แต่ก็เร็วกว่าพนักงานทั่วไปหรือพวกสายเลือดเฮอร์มีสคนอื่นอีกนะ”

“งั้นเหรอ?” โพรทาเลียสงสัยว่าพวกเธอเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ

“อืม!” โทมัสพยักหน้าทันที "งั้นขออีกงานละกันนะ!"

“อีกงาน! ?”

” อืม! ช่วยพี่จัดของเข้ารถหน่อยสิ เดียวตอนเย็นพวกพนักงานจะนำไปส่งที่ศูนย์ย่อยอีกนะ”

ทั้งสองมองหน้ากัน พอเข้าใจก็พยักหน้าแล้วหันไปหาชายหนุ่ม “ได้เลยครับ/ค่ะ!”

 

โทมัสนำทางทั้งสองคนไปที่ยังจุดที่จะต้องเอาพัสดุที่วางกองอยู่ในรถเข็นขึ้นไปยังรถบรรทุก พอทั้งสองคนเห็นก็คิดเลยว่าเป็นงานง่ายแต่อาจจะยากตรงจุดที่ต้องเรียง โทมัสพาทั้งสองไปยังรถบรรทุกอีกคันที่ไม่มีใครอยู่ พอมาถึงก็เห็นแค่รถเข็นสองคันวางอยู่ ทำให้โพรทาเลียสงสัยเลยว่าต้องทำอะไรมั้ง

 

“พวกเราต้องทำอะไรมั้งนะ โทมัส?”

“ก็เอาพัสดุที่อยู่ในรถเข็นใหญ่นี้จัดเรียงเข้าไปในรถบรรทุกให้หมด”

“สองคันนี้เนี่ยนะ?” โฟกัสชี้ไปที่สองคันที่ตั้งอยู่นั้น

“ใช่แล้ว ลิซ่า” โทมัสพยักหน้าทันที “งั้นฉันฝากพวกเธอทำให้เสร็จละกันนะ ไปก่อนนะ!”

“พวกเราจะจัดการเองนะครับ!” โพรทาเลียพูดออกไป

 

พออีกฝ่ายออกไปแล้วสองพี่น้องต่างยิ้มให้กัน ก่อนจะเริ่มงาน พวกเธอแบ่งกันคนละหน้าที่ โฟกัสส่งของให้แก่โพรทาเลีย โพรทาเลียก็รับของแล้วนำมาจัดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย การจัดเป็นการจัดอันที่ส่งหลังสุด อันแรกๆ ให้เอาไว้ด้านนอก พวกเธอจัดของเสร็จภายใน 2 ชั่วโมง ทำเอาพนักงานคนอื่นๆ ต่างอึ้งไปกันอีกแล้ว โทมัสเดินกลับมาดูหลังจากที่เราเสร็จงาน ก็เห็นสองคนนั่งพักกันไปแล้วเขาจ้องมองด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะเดินไปหาทั้งสองคน

 

“พวกเธอทำเสร็จแล้วเหรอ?”

โพรทาเลียหันไปหาต้นเสียงทันที “ใช่แล้ว โทมัส งานพวกนี้ช่างง่ายจังเลยนะ”

โทมัสเดินไปดูในรถบรรทุกการจัดวางช่างเรียบง่ายอย่างมากๆ ทำเอาคนที่ทำงานมานานถึงกับอายได้เลย โทมัสหันไปหาทั้งสองคน

“พวกเธอไม่เคยทำแน่เหรอ?”

“ไม่เคย นอกจากฝึกอย่างเดียวล่ะ!” ทั้งสองคนต่างพูดพร้อมกัน

เล่นเอาคนได้ยินถึงกับงุนงงเลยว่าทั้งสองคนพูดพร้อมกันอย่างกับรู้ใจกันว่าจะพูดอะไร

“งั้นเอาล่ะถึงเวลาพักของพวกเธอแล้วล่ะวันนี้”

“ทำแค่นี้เหรอ โทมัส” โฟกัสถามอีกฝ่ายอย่างสงสัย

“แค่นี้ก็พอแล้ว พวกนายทำงานไม่ได้เงินนี่น่า ถึงนี่จะเป็นแค่การฝึกแต่อย่าคิดว่าพรุ่งนี้จะเป็นงานเบาเหมือนวันนี้นะ!”

“…” ทั้งสองคนต่างหน้าซีดโดยทันที ว่าพรุ่งนี้พวกเธอจะเจองานแบบไหนกัน “พรุ่งก็ขอฝากตัวอีกรอบด้วยนะครับ/ค่ะ”

“อืมๆ งั้นไปพักกัน!”

“ครับ/ค่ะ”

 

ณ เวลานี้ก็ใกล้ตกเย็น แสงอาทิตย์กำลังจะตกลง โพรทาเลียมองแสงนั้นก่อนจะเดินตามโทมัสและโฟกัสที่เดินเข้าไปในร้านแล้ว โทมัสนำทางพวกเธอไปยังสถานที่หนึ่งในร้านมันอยู่ชั้นหนึ่ง แต่พอมองดีๆ ที่นี้มีขนาดใหญ่กว่าภาพหน้าร้านที่ดูมีแค่ชั้นเดียว ทำเอาโพรทาเลียรู้สึกชอบใจกับพลังพิเศษของเทพจริงๆ โทมัสพาทั้งสองคนจนมาถึงหน้าประตูหนึ่งที่เป็นประตูสีขาวธรรมดาๆ เมื่อเปิดประตูเข้าไปข้างในก็พบกับลานกว้างที่มีเก้าอี้และทางเดิน ภายในมีพนักงานที่ใส่ชุดฟอร์มเดินกันไปมา ทำเอาโพรทาเลียกับโฟกัสมีสีหน้าที่อึ้งไปเลย

 

“ที่นี้...ร้านนี่ข้างในช่าง...กว้างกว่าภาพร้านขนาดนอกอีกนะ…”

“ก็นะ พลังของเทพทำอะไรได้หลายอย่างน่านะ” โทมัสยิ้มอย่างชอบใจ ก่อนจะเดินนำหน้าอีกครั้ง "ที่นี้คือสถานที่พักของพนักงาน ตามฉันไปยังห้องของพวกเธอต่อเลยละกัน!”

 

จบตอนที่ 47 โปรดติดตามตอนที่ 48 ต่อไป