ตอนที่ 102 เบาะแสจากเพอร์ซีย์

หีบสีน้ำตาลกล่องใหญ่ตั้งเด่นสะดุดตาอยู่ใจกลางโต๊ะกลม ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่เก้าอี้รอบโต๊ะกลมใหญ่ มีหลายคนนั่งล้อมรอบโต๊ะ มีตั้งแต่สมาชิกฝั่งค่ายกรีก ได้แก่ เรเชล ไพเพอร์ แอนนาเบ็ธ ลีโอ โกรเวอร์ ผู้ใหญ่อีกสองสามและก็เด็กวัยรุ่นอย่าง สามสายเลือดบ้านแจ็กสัน คราวิล ส่วนฝั่งโรมันก็มีเรย์น่ากับผู้ช่วยสองคน ทางฝั่งพรานหญิงมีแค่ธาเลียกับสมาชิกพรานหญิงสองคนเหมือนเป็นมือขวามือซ้ายของเธอ และสองคนสุดท้ายโพรทาเลียกับโฟกัส

 

แต่มีสิ่งที่ทำให้โพรทาเลียรู้สึกว่ามันสะดุดตาจนต้องหันไปมอง นั้นก็คือน้องสาวของเธอนั้นกำลังนั่งคุยอยู่กับคราวิลที่ใคร ๆ ต่างก็ต้องรู้ในโลกของเธอว่าทั้งสองคนกำลังคบกัน แต่เธอไม่รู้ทำไมสายตาของน้องสาวนั้นกำลังพูดคุยกับอีกฝ่ายอย่างกับเป็นแฟนกันจริง ๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่ใช่คราวิลตัวจริงของโลกพวกเธอ สีหน้าของเธอถึงกับหมดอารมณ์กับน้องสาว แต่ก็ทำให้เธอแกล้งน้องสาวสักเล็กน้อยในตอนนี้

 

‘โฟกัสสสสสส~’ โพรทาเลียเอ่ยเรียกน้องสาวผ่านจิต

‘หือ?!’ โฟกัสหันไปมองพี่สาวที่เรียกเธอ ทำเอาเธอมองว่าพี่สาวนั้นเรียกยังไง

 

“ค่ะ...”

โฟกัสเอ่ยตอบอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จนคนข้าง ๆ อย่างคราวิลมองอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายขานตอบใครกัน สายตาของโพรทาเลียจับจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์ จนทำเอาโฟกัสขนลุกกับสายตานั้น ทำให้คิดเลยว่าพี่สาวเธอกำลังคิดอะไร

 

‘พี่จะฟ้องแฟนเธอว่าเธอยุ่งกับชายอื่น’ โพรทาเลียพูดโดยไม่ขยับปาก ทำเอาโฟกัสตกใจกับคำพูดอีกฝ่ายโดยไม่ได้สนใจรอบข้างเลย

 

“อ๊ากกกกกกก ห้ามบอกหมอนั้นนะ!!”

โฟกัสสะดุ้งทันทีที่พูดถึงแฟนหนุ่มของเธอผ่านโทรจิต ทำเอาคนอื่น ๆ ต่างตกใจที่อีกฝ่ายตะโกนเสียงดังแล้ววิ่งตรงไปหาพี่สาวทันที

“ห้ามบอกหมอนั้นนะ หมอนั้นงอนหนูแน่ ๆ !!”

“เอ๋? บอกดีไหมนะ? หมอนั้นคงหึงน่าดู~ ที่แฟนสาวกำลังสนใจตัวเขาที่ไว้หนวดเหมือนตาลุงน่านะ”

โพรทาเลียพูดเย้าแหย่น้องสาวด้วยท่าทางอารมณ์ดี ด้วยความที่เธออยากเห็นน้องสาวลุกลี้ลุกลนแบบสุด ๆ ทำให้เธอเห็นท่าทางตรงหน้าของน้องสาวน่ารักมาก ๆ แต่ก็ไม่นึกว่าจะลุกลี้ลุกลนขนาดนี้

“พี่!!!!!!!!!”

 

โฟกัสตีแขนพี่สาวในทันที ทำเอาคนเป็นพี่สาวหัวเราะอย่างชอบใจ ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังมีบรรยากาศรื่นเริงนั้น คำพูดของโพรทาเลียเกิดเข้าโซนประสาทของสามหนุ่มแจ็กสันทันทีจนพวกเขาประมวลผลคำพูดของน้องสาวจนทำให้รู้ว่าน้องสาวคนเล็กสุดของบ้านพวกเขาจากอีกโลกหนึ่งมีแฟนแล้วเหมือนกัน แต่คำพูดของน้องอีกคนนั้นกับพูดประโยคที่ทำเอาพี่คนโตอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะลุกขึ้นทันที

 

“เดียวนะ! อย่าบอกนะว่าเจ้าคราวิลในโลกพวกเธอเป็นแฟนกับน้องสาวคนที่สองของเราเหรอ!?”

”เอ๊ะ!?”

คราวิลที่ได้ยินแบบนั้นดวงตาของเขานั้นก็ตาลุกวาวขึ้นมาที่ได้ยินแบบนั้นจนใบหน้าอันขาวใสขึ้นเป็นสีแดงระรื่น คราวิลกับโฟกัสมองหน้ากันและกันจนเธอนั้นแอบไปอยู่ด้านหลังของพี่สาวพร้อมกับตะโกนขึ้นมา

“เพราะพี่คนเดียวเลย!! จะพูดออกมาทำไม!?”

“ก็น่าหมั่นไส้นี่น่า อยู่โลกนู้นก็ตัวติดกันอยู่แล้ว ยังจะมาหาความรักจากแฟนตัวเองอีกเหรอ?”

“อ๊ากกกกกกกก ไม่ใช่สักหน่อย!! พอเลย!!”

โฟกัสตะโกนออกมาพร้อมกับปิดหู เธอไม่อยากได้ยินคำพูดของเธอจนอายไปหมด พี่สาวเล่นทำเอาเธออายแบบสุด ๆ จนทำเอาผู้ใหญ่บางคนหัวเราะเบา ๆ จนอันไปหาแอนนาเบ็ธ

“ตายจริง ได้รู้บางอย่างว่าสายเลือดโพไซดอนรักใคร่กับสายเลือดแอรีสนะ แอนนาเบ็ธ”

“ไม่นึกจริง ๆ แต่...ฉันก็รู้สึกนะว่าเจ้าหนุ่มคราวิลนั้นก็มีใจชอบเมก้า แต่เมก้าเขาไปชอบคนอื่นมากกว่า...”

 

สายตาจับจ้องไปทางเด็กหนุ่มที่กำลังเขินอายจนก้มหน้าหนีไปแล้ว เขาไม่นึกว่าอีกโลกหนึ่งตัวเขาได้สมหวังในสิ่งที่อยากให้เกิด ยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากทำให้ฝันนั้นของเขาเป็นจริง แต่ตอนนี้เขาต้องล้มความคิดนั้นออกไปก่อนค่อยเอากลับมาคิดใหม่ โพรทาเลียกระแอมขึ้นมาก่อนจะหันมาสนใจหีบตรงหน้าแทนตอนนี้ยิ่งสงสัยว่าหีบของพ่อมีไว้ทำไม แต่จากที่น้องบอกหีบมีไว้ใส่ของบางอย่างที่พวกเขาเก็บไว้ เลยทำให้สงสัยว่ามันจะช่วยพวกเขายังไง พวกเขาเริ่มไขปริศนาของกล่องทันที

 

“เอาล่ะ เลิกคุยแล้วมาสอบถามกันดีกว่า...ว่าหีบนี้คือหีบของเพอร์ซีย์ เขาจะตั้งกลไกอะไรที่ไม่ยากใช่ไหมล่ะ?” เรย์น่าเอ่ยถามทุกคนที่อยู่ตรงนั้น

“ใช่ กลไกง่าย ๆ อย่างกุญแจเหรอ?”

“พวกลูก ๆ มีไหมนะ?” แอนนาเบ็ธหันหน้าไปทางลูกทั้งสองคน

“ไม่ พวกหนูไม่มี” โฟกัสส่ายหน้า เธอไม่มีกุญแจพวกนั้นแต่เธอไม่รู้ว่าพวกพี่ ๆ มีไหม

“แล้วข้อความบนกล่องล่ะ? มันน่าจะช่วยสายเลือดโพไซดอนลองดูยังนะ?”

“ลองแล้วค่ะ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย”

“แย่จริง!”

“แล้วแบบนี้จะทำยังไงล่ะ?”

ทุกคนต่างระดมความคิดกันสุด ๆ พวกเขาไม่รู้ว่าหีบอันนี้จะทำปลดล็อกมันยังไง โพรทาเลียจับจ้องหีบอย่างพินิจว่ามันจะล็อกอะไรที่แน่นหนาแบบนั้นเชียวเหรอ จนมีคำพูดบางอย่างผุดเข้ามาในหัวของเธอ

 

‘เมื่อปัญหามาเพราะเราจะพูดประโยคหนึ่งเสมอ คีย์วันเดอร์เลอร์ ชื่อที่เธอเอามาใช้นั้นล่ะ โพรทาเลีย’ โอราอุสพูดขึ้น

 

โพรทาเลียจับจ้องมองหีบตรงหน้าสักพักเธอก็เอ่ยคำนั้นออกมาเบา ๆ “คีย์วันเดอร์เลอร์”

 

กึก!

 

เสียงกลไกของหีบดังขึ้น ทุกสายตาจับจ้องไปยังต้นเสียงที่ดังขึ้น พวกเขาก็เห็นว่าหีบที่ไม่สามารถเปิดได้ตั้งแต่เมื่อกี้ จู่ ๆ ก็เปิดแง้มออกมาอย่างง่ายดายเกินไป

“มันเปิดแล้ว!!”

“ใครทำให้เปิดกัน!?”

ทุกคนเอ่ยถามพร้อมกับเดินมาที่หีบที่เปิดออกแล้ว โพรทาเลียถอยห่าง ๆ ให้คนอื่นเข้าไปดู เธอดีใจที่มันเปิดออกก่อนที่แอนนาเบ็ธจะเข้ามาหาเธอพร้อมกับถามอย่างสงสัยว่าเธอพูดอะไรถึงทำให้หีบเปิดออก

“หนูโพร หนูทำอะไรนะ?”

“ก็...แค่พูดคำพูดประจำของบ้านแจ็กสันนะคะ”

“คำพูด...?” แอนนาเบ็ธยกคิ้วอย่างสงสัยว่าครอบครัวเธอมีประโยคประจำบ้านด้วยเหรอ

“ค่ะ...พ่อจะใช้คำพูดนี้เป็นทั้งชื่อและคำพูดวิเศษที่มีความหมายอันน่ามหัศจรรย์ยิ่งกว่าอะไร”

“มหัศจรรย์?”

“ค่ะ คีย์วันเดอร์เลอร์ เป็นคำพูดที่พ่อจะใช้เล่านิทานก่อนนอนหรือไม่ก็...เป็นคำพูดเวลาเราเดือดร้อนเหมือนรหัสลับ...หนูก็เคยใช้นะ...เวลาเดือดร้อนสุด ๆ”

“เดือดร้อนอะไร?”

โพรทาเลียหันไปมองแม่ของเธอที่สงสัยว่าเธอเคยเดือดร้อนอะไร แต่เธอก็ไม่กล้าพูดเท่าไหร่ว่าในอดีต เธอกำลังจะเอ่ยบางอย่าง

“เอ่อ...”

“อะไรเนี่ย!!” เสียงของเรย์น่าดังขึ้นมา

จนทุกคนต่างตกใจแล้วสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองแม่ลูกที่กำลังคุยกันก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ละคนต่างลุกมาด้วยความสนใจจนมุงกันดูก็เห็นว่าภายในหีบมีเพียงแค่ความว่างเปล่าไร้ซึ่งสิ่งของ โฟกัสทำหน้าตาประหลาดใจว่าของข้างในไม่มีงั้นเหรอ

“อะไรนะ? ไม่เห็นมีอะไรเลย?” เรเชลเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองเด็กน้องทั้งสองคน

“ไม่จริงนะ!!” โฟกัสจับหีบแล้วหมุนมาทางเธอ แล้วตรวจสอบรอบ ๆ หีบ “มันน่าจะมีแบบ...อะไรมืด ๆ อยู่ที่ก้นไม่ใช่เหรอ? แต่นี่...มีแต่ความว่างเปล่า!?”

“มันใช่หีบของพ่อเธอแน่เหรอ?” เรย์น่าเอ่ยถาม

“มันต้องใช่สิคะ! พี่สาวหนูอุตส่าห์ใช้รหัสลับของพ่อมาใช้เลยนะ!”

“มันก็จริงแต่...” เรย์น่ามองหีบที่ว่างเปล่า

 

หลายคนต่างพากันช่วยคิดกันว่าจะทำไงกับหีบตรงหน้าดี เพราะมันดูมีความพิเศษบางอย่างลีโอมองก็รู้สึกถึงพลังของเฮเฟตัสในกล่องนี้ทำเอาเขาสงสัยว่าที่นี่จะสร้างกล่องแบบนี้ได้ไหม ระหว่างที่ทุกคนกำลังพูดคุยนั้นโพรทาเลียก็พินิจมองหีบอย่างครุ่นคิดว่าจะทำไงกับหีบนี้กันมันไร้ค่าไปเสียแล้วจนบางคนออกห่างจากหีบนั้น เธอเดินตรงไปหาหีบอย่างเสียดาย แต่เธอว่าเธอจะเอากลับไปคืนพ่อของเธอ กล่องไม้ที่มีลวดลายไม้ที่สัมผัสถึงความขรุขระ ความรู้สึกของเธอมันช่างเหมือนพื้นอันขรุขระเวลาจมสู่ดิน เธอจ้องมองมันก่อนจะจับฝาหีบแล้วปิดลงอย่างช้า ๆ พอฝาปิดถึงจุดรอยต่อนั้นก็มีเสียงดังขึ้น

 

กึก!

 

เสียงแปลก ๆ ดังมาจากหีบตรงหน้าของเธอ มีหลายคนที่ได้ยินเสียงกึกนั้นก็ต่างหันมามองอย่างสงสัย

“เสียงเมื่อกี้มันอะไรนะ?”

“เหมือนเสียงกลไกขยับนะ?”

 

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็ก้มลงมองหีบที่อยู่ตรงหน้า เธอลองเปิดฝาหีบอีกครั้งก็ได้เห็นสิ่งที่ไม่คาดคิดที่จะมีหลังจากเปิดไปครั้งแรก โพรทาเลียยืนหน้ามองลงไปในกล่องก็เห็นหนังสือที่มีปกหนังสีน้ำตาล แต่หนังสือเล่มนี้มันคล้าย ๆ สมุดเขียนมากกว่า เธอลองหยิบมันขึ้นมาจากหีบ ทุกคนมองกันอย่างสงสัยว่ามันคืออะไร แล้วก็โฟกัสเห็นก็สงสัยเลยว่าสมุดเล่มนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

 

“สมุดเล่มนี้มัน...เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ?”

“เคยเห็นเหรอ?” โพรทาเลียหันไปถามน้องสาวที่อยู่ข้าง ๆ

“อืม แต่ว่าจำไม่ได้นะ?”

“หนังสือเล่มนี้อาจจะเป็นเบาะแสให้พวกเธอก็ได้นะ” ลีโอกล่าวออกมา

“แต่ฉันว่าฉันก็เคยเห็นนะ” โกรเวอร์กล่าวออกมา

“เดียวนะ นายเคยเห็นได้ไง โดยที่มันเจ้าหีบนี้เป็นของเพอร์ซีย์ที่อยู่อีกโลกนะ? แล้วนายจะเคยเห็นสมุดแบบนี้...”

“อ๋อ! นั้นมันสมุดบันทึกของเพอร์ซีย์?” แอนนาเบ็ธตะโกนขึ้นมาจนทุกคนหันไปมอง

“สมุดบันทึกของพ่อ?”

“ใช่ แม่เคยเห็นตอนเพอร์ซีย์เอามาใช้ แต่ไม่รู้มันหายไปไหนแล้วล่ะนะ”

“แล้วทำไมสมุดของพ่อถึงมาอยู่ในหีบล่ะ?” เบเดอร์เอ่ยถามอย่างสงสัย

“พี่โง่ไหมเนี่ย? หีบของพ่อ มันก็ต้องมีของสำคัญของพ่อด้วยสิ!!”

“ฉันจะรู้เหรอ? มันหีบจากอีกโลกเลยนะ!”

 

คำพูดของทุกคนทะลุหูของโพรทาเลียไปหมด เธอมองสมุดบันทึกแล้วปล่อยมือจากฝาหีบ เธอกำลังเปิดสมุดนั้นฝาหีบก็ดิ่งถอยหลังจนมีเสียงกึกดังขึ้นอีกครั้ง แล้วนั้นเหมือนไปเปิดสวิทซ์บางอย่างทำให้กล่องทำงานมันมีบางอย่างฉายขึ้นมาเหนือหีบจนทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นมาว่าอะไรที่โผล่ขึ้นมา แต่ก็ทำให้หลายคนต่างตกตะลึงกับภาพที่ฉายขึ้นมานั้นรวมไปถึงพวกเธอที่เห็นภาพฉายสี่เหลี่ยมมีพ่ออยู่ภายในภาพนั้น

 

“พ่อ...”

“เพอร์ซีย์...” แอนนาเบ็ธเห็นภาพของสามีที่อยู่ภายในภาพฉาย

ทุกคนต่างตกตะลึงกับภาพที่ได้เห็น ภาพของเพอร์ซีย์ที่ดูอายุเยอะกว่าตอนที่ตายไปแล้ว เพอร์ซีย์กำลังจัดกล้องของหีบอยู่นั้นก็มีเสียงของภรรยาดังขึ้น

“เพอร์ซีย์ ได้เวลาทานข้าวแล้ว หลาน ๆ รอตาของพวกเขาอยู่ข้างล่างนะ” เสียงของแอนนาเบ็ธดังขึ้นผ่านภาพวิดีโอนี้

ทำเอาเจ้าของเสียงตกใจที่เสียงของตัวเองนั้นดูสนดใสกว่าตัวเองในตอนนี้ เพอร์ซีย์ในคลิปหันไปมองทางประตูพร้อมกับตะโกนออกไป

“บอกเด็ก ๆ เดียวฉันลงไป”

“โอเค เร็ว ๆ ล่ะ ไม่งั้นพวกบ้านเกรซจะเอาหน้าก่อนนะ!”

เพอร์ซีย์ได้ยินแบบนั้นถึงกับขมวดคิ้วทันที “ว่าไงนะ! เจ้าพวกบ้านั้น! ขอสักครู่ฉันขอถ่ายคลิกก่อน เดี๋ยวจะลงไปฆ่าไอ้สองพ่อลูกนั้น!!”

“เดียวในวิดีโอนี้...เพอร์ซีย์เขาพูดถึงใครกันนะ? แล้วก็บ้านเกรซนี้...คงไม่ใช่...” โกรเวอร์ชี้ไปที่วิดีโอตรงหน้า

ไพเพอร์ได้ยินแค่ว่านามสกุลเกรซก็ทำให้เธอสงสัยว่าเพอร์ซีย์หมายถึงใครก่อนที่เพอร์ซีย์จะหันกลับไปมองกล่องตรงหน้า

“เอาล่ะ ขอโทษทีที่ทำให้เสียเวลาเอาล่ะงั้นคนที่อยู่ตรงหน้า โพรทาเลียหรือเปล่า?”

“พ่อ...”

“ไม่น่าถามเนอะ เอาล่ะ ถ้าลูกเจอสมุดบันทึกของพ่อในหีบแปลว่าลูกกำลังสับสนกับสถานการณ์ของลูก...อย่างแรก ถ้าต้นตอให้เจอ สองหาต้นตอเจอลูกขอความช่วยเหลือจากเทพที่ลูกรู้จัก โครนอส”

“โครนอส!!”

“เพอร์ซีย์จะบ้าหรือไงกัน!?”

“นั้นเป็นเทพที่กินลูกตัวเองเลยนะ!!”

“เขาบ้าหรือไง? ตอนนั้นฉันเกือบตายเพราะโครนอสเลยนะ!!”

ทุกคนต่างพากันโวยวายกันอย่างงุนงง ว่าเพอร์ซีย์พูดอะไรออกมากัน เขาน่าจะรู้ว่าโครนอสเป็นเทพที่เลวทรามแค่ไหนสำหรับเทพ

“โครนอสกำลังรอลูกอยู่ที่ใจกลางบ้านพักในค่ายฮาล์ฟบลัด แค่ลูกบอกเวลาและสถานที่ที่ลูกอยากไป เขาส่งลูกไปช่วยแก้สถานการณ์อันจำเป็นนั้น”

“โครนอสอยู่ในใจบ้านพัก...เดียวมันเรื่องอะไรกัน?”

“เดียวหนูจะอธิบายให้...ขอหนูฟังพ่อของตัวเองก่อนนะคะ” โพรทาเลียพูดออกมาจนทุกคนต่างมองกันอย่างสงสัย

“ก็มีเท่านี้ล่ะนะ พ่อคงไม่รู้ว่าลูกกำลังเจอสถานการณ์แบบไหน? แต่ขออย่างเดียวอย่าได้เปลี่ยนอดีตเกินความจำเป็น ทำเท่าที่ลูกต้องทำ...”

“พ่อพูดแบบนั้นทำไมนะ?” โฟกัสฟังประโยคคำพูดของพ่อแล้วมันช่างแปลก แต่เข้าใจ

“แปลว่าพ่อรู้บางอย่างที่เราไม่รู้” โพรทาเลียหันไปมองน้องสาวก่อนที่คนเป็นพ่อจะพูดต่อ

“พ่อมีเรื่องพูดเท่านี้ล่ะนะ...”

“คุณตา!”

เสียงโทนแหลมของเด็กผู้ชายดังขึ้น แต่คนเป็นแม่นั้นรู้ทันทีว่าเสียงนั้นเป็นของใคร ตัวเพอร์ซีย์หันไปมองก็เห็นหลานชายเปิดประตูเข้ามาอย่างไม่เกรงใจใครเลยสักนิด ก่อนที่เขาจะดุหลานไปเล็กน้อย

“เดวิค ไม่ดีเลยนะ มารบกวนตานะ”

“อ๊ะ...ขอโทษครับ!!” เดวิคกล่าวขอโทษอีกฝ่ายก่อนจะเดินไปหาคุณตาจนเห็นหัวของเด็กน้อยในวิดีโอ ”ขอรบกวนหน่อยนะครับ!!”

“หลานชายของตามีอะไรล่ะ?” เพอร์ซีย์ได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความรู้สึกว่าหลานชายช่างไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยจริง ๆ

”ก็คุณตาไม่ลงมาสักที ผมกับน้องสาวรอจะแย่อยู่แล้วนะครับ!! คุณตาไปเล่นกับพวกผมนะ!”

 

ทุกคนที่ได้มองคลิปอยู่นั้นต่างตกใจว่าเด็กชายที่มีผมสีดำแล้วดวงตาสีฟ้ากำลังเรียกเพอร์ซีย์ว่าคุณตา แต่คำว่าคุณตามันต้องใช้กับพ่อของฝ่ายหญิง ทำเอาพวกเขาคิดเลยว่าโลกของสองคนนี้พวกเขามีพี่สาวหรือน้องสาวที่มีลูกแล้วเหรอ แอนนาเบ็ธได้เห็นรอยยิ้มของสามีคุยเล่นกับหลานก็ได้แต่ปลื้มใจมาก ๆ แต่ว่าในหมู่พวกเขานั้นก็มีคนอายจริง ๆ ที่เห็นลูกชายกำลังพูดเล่นกับตาของเขา แต่ที่เธออายนั้นเพราะต้องมีคนสังเกตว่าเด็กหน้าตายคล้ายใคร จนเวลาผ่านไปสักพักก็มีเสียงหวานเอ่ยเสียงออกมา

 

“พี่ค่ะ! อยู่ไหนนะ?”

“คาเร็นน่ามาแล้วครับ” เดวิคหันไปทางประตู

คาเร็นน่าเดินเข้ามา ทุกคนได้เห็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยผมสีทอง ดวงตาสีเขียวเข้ามาข้างในห้องของคนเป็นตา

“โธ่ พี่เดวิคมารบกวนคุณตาทำไมค่ะเนี่ย!!”

“ก็อยากเล่นกับคุณตามั้งนี่น่า”

“คุณปู่กับคุณพ่อก็อยู่ก็เล่นกับพวกท่านก่อนสิคะ?”

“ไม่เอาอ่ะ อยู่กับพวกท่านมาตั้ง 2 กว่าปี ฉันก็เบื่อเป็นนะ น้องสาว”

“เหรอ? พี่ชาย”

“พอทั้งสองคนเลย ตอนนี้ตากำลังมีธุระกับข้อความที่จะส่งให้แม่พวกเราอยู่นะ”

“แม่โพรทาเลียเหรอ!?”

“แม่อยู่ไหนคะ!?”

 

‘แม่โพรทาเลีย!!’ ทุกคนต่างคิดพร้อมกัน

‘อันนี้พี่ซวยแล้วล่ะ’ โฟกัสคิด

‘ฉันซวยแล้ว...’ โพรทาเลียคิด

 

“แม่หลาน ๆ ไม่อยู่เด็ก ๆ ลืมไปเปล่า แม่ของหลานหนีออกไปจากค่ายพร้อมกับน้าของหลาน ๆ นะ”

“หนีออกจากบ้าน...”

“พี่นี่คลิปตอนที่เราออกไปหาเฮอร์มีสนี่น่า”

“ใช่...”

สองพี่น้องกำลังพูดคุยกันทำให้คนที่อยู่ข้าง ๆ อย่างแอนนาเบ็ธมองลูก ๆ อย่างสงสัยว่าลูกตัวเองหนีออกจากบ้านไปหาเฮอร์มีสทำไม

“จริงด้วย...”

“อยากให้แม่กลับมา...แม่จะได้รู้ว่าผมอยู่ที่นี่...” เดวิคกล่าวพร้อมกับทำหน้าเศร้า

“หลานอย่าคิดมากเลย เดียวแม่เจอหลานก็คงดีใจแน่ ๆ เดวิค”

“ครับ!”

”จริงสิ คุณตาค่ะ คุณพ่อบอกว่าอยากคุยกับคุณตาเรื่องหนึ่งหน่อยนะคะ”

“เรื่องอะไรงั้นเหรอ?”

“คุณพ่ออยากขอคุณแม่แต่งงานนะคะ”

จบประโยคของเด็กหญิงตัวน้อยนั้นก็มีออร่าออกมาจากตัวของเพอร์ซีย์เป็นเงาดำที่มีเปลวเพลิงปะทุอย่างโกรธเคืองทันที

“ว่าไงนะ!! ไอ้เจ้าบ้าเกรซนั้น!! ฉันจะฆ่ามันจริง ๆ ฉันไม่ยอมให้โพรทาเลียแต่งงานกับเจ้านั้นเด็ดขาดเลย!!!”

 

เพอร์ซีย์พูดจบก็ยื่นมือมาที่หีบแล้วปิดฝามันจนเกิดเสียงดังขึ้น ภาพถูกตัดออกไปเหลือไว้เพียงบรรยากาศที่เงียบสนิทจนคนอื่น ๆ หันไปมองโพรทาเลียที่โดยเอ่ยชื่อว่าเป็นแม่ของเด็กสองคน แล้วโพรทาเลียตอนนี้กำลังเงยหน้ามามองทุกคนที่กำลังมองเธอ ยิ่งเป็นแม่ที่อยู่ข้าง ๆ ทำให้เธอต้องฉีกยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดบางอย่างออกมา

 

“เอ่อ...ฉันอธิบายได้นะ...”

“โพรรรรรรรรรรรรรรรร!!!”

 

จบตอนที่ 102 โปรดติดตามตอนที่ 103 ต่อไป