ตอนที่ 91 ส่งมอบ

สองสาวกำลังเดินออกจากบ้านของฟีนีอุสตรงไปยังบ้านพักที่อยู่ห่างออกไปสักระยะ แต่ว่าโพรทาเลียใช้ความสามารถของรองเท้าที่ผู้เป็นพ่อทูนหัวอย่างเฮอร์มีสให้เป็นของขวัญนำมาใช้แล้วพาน้องสาวลอยไปยังบ้านพักของมนุษย์กึ่งเทพ ระหว่างที่เดินทางกันทั้งสองคนก็คุยกันเล็กน้อยว่าจะทำไงต่อหลังจากนี้ โพรทาเลียก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เพราะไม่มีข่าวสารเกี่ยวกับแซเทิร์นเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรกัน จะรับมือยังไงช่วงนี้เธอกับครอบครัวคงต้องฟื้นกำลังที่หายไปให้มันดีเสียก่อน

 

ทั้งสองคนเดินทางจนมาบ้านพักก็เห็นสภาพบ้านแต่ละหลังที่กลับมาปกติ ก่อนหน้านั้นที่พวกปีศาจโจมตีจนบ้านเรือนพังไปหมด แต่ตอนนี้กลับเป็นปกติได้อย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ โพรทาเลียกับโฟกัสมาถึงบ้านพักหมายเลขสาม ทุกคนต่างทักทายทั้งสองอย่างเป็นปกติ แต่ก็มีคนแซวโพรทาเลียว่าไม่ใช่ปีศาจใช่ไหม ทำเอาเธอเคืองหน่อย ๆ แต่ก็เล่นมุกตอบไปว่าถ้าใช่ฉันจะกินนายเป็นคนแรก ทำเอาพวกนั้นหัวเราะคนที่ถามโพรทาเลีย ทั้งสองส่ายหัวก่อนจะมองบ้านพัก

 

“ดูดีขึ้นเยอะเลยนะ” โพรทาเลียกล่าว

“ใช่ ครั้งก่อนยังมีแต่ตะไคร่น้ำเต็มไปหมด”

“ตะไคร่น้ำ? สกปรกยังไงชอบกล”

“จริงเลย พี่สาว”

 

โพรทาเลียมองสภาพแวดล้อมของบ้าน ทำให้เธอนึกเลยว่าไม่นึกว่าตัวเองจะมาถึงจุดนี้ได้เร็วแบบนี้ จุดที่ไม่ต้องหลบซ่อนหรือปลอมเป็นใครอีก ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดบางอย่างนั้นก็มีร่างตัวเล็กกำลังวิ่งตรงมาหาทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกระโดดเข้าหาในทันใด

 

“พี่โพรทาเลีย! พี่โฟกัส!”

“หือ!?”

ทั้งสองหันไปมองเจ้าของเสียงอันคุ้นเคยที่กระโจนเข้าหาพวกเธออย่างรวดเร็ว โพรทาเลียจับอีกฝ่ายได้เลยไม่ล้มแต่อย่างใด แต่เธอก็ก้มมองเจ้าของเสียงที่มีผมสีทองดั่งท้องฟ้ายามเช้าที่มีแสงส่องสว่างขึ้นมา โพรทาเลียเห็นก็ลูบหัวอีกฝ่ายเบา ๆ

“มากี่ครั้ง เธอก็วิ่งมาซุกพวกพี่ตลอดเลยนะ โนอาห์”

เด็กชายตัวน้อยเงยหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างชอบใจ “แฮะ ๆ ก็ผมดีใจที่ได้เจอพวกพี่ ๆ อีกนี่น่า”

“ปากหวานเชียวนะ!” โพรทาเลียบีบแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ

โนอาห์กำลังดิ้นอย่างกระดี๊กระด๊าที่โดนบีบแก้ม ก็มีอีกคนที่กำลังเดินตามมาด้วยความรู้สึกเศร้าใจหน่อย ๆ

“ทำไมนะ...น้องชายตัวเองกับไม่อยากอยู่กับพี่ชาย แต่พอเจอบางคนกับบอกว่าดีใจขนาดนี้นะ”

“อ๊ะ...” โพรทาเลียได้ยินน้ำเสียงก็รู้เลยว่าใคร “อย่าพูดแบบนั้นสิ นายเป็นพี่เขานะ โอลิเวอร์”

“ก็ใช่ ฉันแค่พี่ชายที่อยู่ด้วยกันตลอด น้องก็คงเบื่อนั้นล่ะนะ” โอลิเวอร์ทำหน้าอย่างเซ็ง ๆ ที่น้องไม่สนใจเขา

โฟกัสคุยกับโนอาห์แล้วชี้ไปทางพี่ชาย ทำเอาโนอาห์รีบปล่อยตัวจากโพรทาเลียแล้ววิ่งไปหาพี่ชายในทันใด

“พี่โอลิเวอร์ ไม่งอนนะ ยังไงโนอาห์ก็รักพี่ที่สุดนะ”

“จริงเหรอ?” โอลิเวอร์หันมามองด้วยหางตา

“จริงสิ!!”

“รักที่สุดเลย น้องรัก!” โอลิเวอร์ฉีกยิ้มอย่างชอบใจ

ทำเอาสองสาวเหมือนตัวประกอบที่มายืนกันเฉย ๆ ตรงนั้นยังไงชอบกล โพรทาเลียมีความสงสัยก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายออกไป

“แล้วมาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า?”

“เปล่านะ” โอลิเวอร์หันไปสนใจอีกฝ่าย “ฉันแค่พาน้องชายมาหาพวกเธอนั้นล่ะ”

“ซะงั้น...” โฟกัสเอ่ยอย่างไม่เข้าใจจริง ๆ

“ช่างเถอะนะ แล้วคนที่โดนจับมาล่ะ? เป็นยังไงกันมั้งนะ?”

“ก็กำลังฟื้นตัวเรื่อย ๆ นะ อีกไม่นานก็จะดีขึ้นแล้วล่ะนะ ได้อาหารเทพไปคนละนิดคนละน้อยและยาฟื้นพลังจากที่เทพีอลิซ่าเบ็ธบอกมา”

“ยาฟื้นพลัง? หมายถึงยาที่ฉันคิดน่านะ”

“ใช่ ขอบใจเธอมาโพรทาเลีย ถ้าไม่มีเธอ พวกเราสายเลือดอะพอลโลคงไม่ได้นอนกันยาว ๆ เลยล่ะ”

“ดีใจที่ช่วยได้นะ”

“อ๊ากกกกกก เด็กของฉัน!!!!”

“!?”

เสียงของโทมัสดังขึ้นมาก่อนตัว ทำให้โพรทาเลียขยับตัวโนอาห์ออกจากตัวเอง แล้วหันไปทางต้นเสียงที่กำลังวิ่งมาอย่างสุดชีวิต โพรทาเลียเห็นท่าทางที่วิ่งมาเธอยกนิ้วขึ้นมาจับกระแสลม มองทิศทางพร้อมกับกากบาทใต้เท้าเธอพร้อมกับเตรียมหลบ

“หลบ!”

โพรทาเลียพูดจบก็หลบการวิ่งของอีกฝ่ายที่เข้ามาระยะประชิดก็ได้เห็นว่าอีกฝ่ายหลบการพุ่งของเขา

“ซวยล่ะ!!”

โทมัสรีบเบรกตัวแต่ไม่ทันเสียแล้ว เขาก็ล้มลงไปกับพื้นแล้วตรงจุดที่โพรทาเลียกำหนดไว้ด้วย ทำเอาคนอื่น ๆ มองก็ตะลึงกับการคาดเดาที่ถูกต้องของโพรทาเลีย

“เก่งสุด ๆ พี่ เดาได้ไงว่าพี่เขาจะตกลงมาตรงนี้นะ?”

“ก็เดาเอานะ โนอาห์”

“ผมอยากเดาได้แบบนั้นมั้งจัง”

“ฝึก ๆ ก็เก่งเองนะ คนเก่ง” โพรทาเลียพูดพร้อมกับลูบหัวอีกฝ่ายเบา ๆ

“ครับ โนอาห์จะฝึกให้เก่งเหมือนพี่เลยล่ะครับ”

“จ้า”

โอลิเวอร์เห็นน้องชายสนใจอีกฝ่ายก็อิจฉาขึ้นมาอีกครั้ง แต่โพรทาเลียก็มองกลับว่าทำไมต้องมาอิจฉากันด้วย ก่อนที่คนที่ล้มอยู่จะเอ่ยพูดขึ้นมา

“อย่าลืมฉันสิ!!!” โทมัสพูดพร้อมกับลุกขึ้นมาโดยที่ใบหน้ามีรอยแดงจากการไถลกับพื้น

“โคตรอยากลืมเลยล่ะนะ” โพรทาเลียพูด

“โธ่ โพรทาเลียใจร้ายกับพี่ชายคนนี้จังเลยนะ!!”

“ใครพี่ชายใครกันแน่? ฉันไม่ใช่คีย์แล้วนะ นายมันก็แค่พี่ชายของอดีตเพื่อนจอมหักหลังของฉันต่างหาก!”

โทมัสถึงกับจุกที่ได้ยินแบบนั้นออกมาที่น้องชายเขากลายเป็นศัตรูกับพวกเขาไปแล้ว

“พูดมานี้จุกเลยนะ โพรทาเลีย”

“เรื่องของพี่ โทมัส! แต่ว่าฉันอยากฟันคอพี่สุด ๆ รู้ตั้งแต่เริ่มต้นสินะว่าฉันเป็นใครนะ!!”

“อ๊ะ!! เธอพูดอะไรนะ ฉันไม่รู้เรื่องนะ...” โทมัสถึงกับเหงื่อตกเลยว่าอีกฝ่ายพูดนั้นหมายความว่าอะไร

“เธอหมายความว่าอะไรนะ? โพรทาเลีย”

“ก็เจ้าบ้านี่นะสิ!! นั้นรู้ว่าฉันเป็นใครและรู้เรื่องทุกอย่างตั้งแต่เมื่อ 3 ปีก่อนนะสิ”

“หือ?” โอลิเวอร์ได้ยินแบบนั้นก็ตาลุกวาวแล้วหันไปทางโทมัสอย่างขุ่นเคือง “รู้สึกว่า...นายต้องอธิบายให้ฉันฟังหน่อยล่ะนะ โทมัส”

“อ๊า...ได้สิ...โอลิเวอร์...” โทมัสยิ้มแห้ง ๆ ให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกเหงื่อตก ทำให้เขาคิดว่าเขาได้ดวงซวยของแท้

โอลิเวอร์ดูไม่พอใจอีกฝ่ายที่พอมีอะไรแล้วไม่บอกเขาเลยสักนิด แต่ไม่รู้ทำไมในสายตาของโพรทาเลียกับโฟกัสรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่พวกเธอกำลังคิดกันอยู่

 

‘พี่คิดเหมือนฉันไหมนะ?’ โฟกัสโทรจิตหาพี่สาว

‘ไม่รู้สินะ...แต่รู้สึกถึงบางอย่างที่พวกเราไม่คาดคิด…’

‘ใช่ ๆ’ โฟกัสพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

 

ระหว่างที่สองคนกำลังจ้องมองชายหนุ่มสองคนจ้องมองหน้ากันนั้น โอลิเวอร์ก็รู้สึกถึงสายตาบางอย่างก็หันไปมองสายตาที่กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่

“นี้ ๆ พวกเธอจ้องแบบนั้นหมายความว่าอะไรนะ?”

“เปล่านะ!”

สองแฝดต่างพูดพร้อมกันแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่นกันหมด โอลิเวอร์ส่ายหน้าอย่างไม่พอใจจริง ๆ ก่อนจะมีเสียงฝีเท้ากำลังวิ่งตรงมาทางนี้

“พี่โพรทาเลียยยยยยย!!”

“หือ?” โพรทาเลียหันไปทางต้นเสียงก็เห็นเด็กชายที่เคยเจอตั้งแต่วันแรกที่มาที่ค่ายนี้ “โจชัว”

โจชัววิ่งมาถึงกับยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างคิดถึง “พี่กลับร่างเดิมสักที กำลังคิดเลยว่าพี่จะกลับร่างเดิมตอนไหน”

“โทษทีนะ กว่าจะเก็บพลังได้มันใช้เวลานะ”

“พี่! หมอนี้ใครนะ!!” โนอาห์เอ่ยถามพร้อมกับมองคนใหม่อย่างไม่ชอบใจ

โจชัวก็มองอีกฝ่ายที่จ้องมองด้วยสายตาไม่พอใจ เขาก็ยกยิ้มอย่างรู้สึกอยากแกล้งก่อนจะจับแขนเสื้อพี่โพรทาเลีย

“เป็นใครก็เป็นน้องสุดที่รักของพี่โพรทาเลียนะสิ”

“ห๊า!!” โนอาห์ได้ยินก็รับมาจับแขนเสื้อพี่สาว “พี่โพรทาเลียเป็นพี่ผมนะ!!”

“ไม่ใช่ พี่โพรทาเลียเป็นพี่ของฉัน”

“ไม่ใช่!!”

เด็กสองคนเอาแต่เถียงกันว่าโพรทาเลียเป็นพี่ของใคร ทำเอาโพรทาเลียจ้องมองอย่างส่ายหน้าทำเอานึกถึงภาพลูกเลยจริง ๆ ก่อนจะห้ามทั้งสองคน

“ทั้งสองคนหยุดเลยนะ ไม่ทะเลาะกัน ยังไงพี่ก็เป็นพี่ของทุกคนนะ”

ทั้งสองคนได้ยินก็มองหน้ากันแล้วหันมายิ้มให้เธอ “ครับ!!”

โพรทาเลียเห็นเด็กทั้งสองเลิกทะเลาะกันแล้วก็พอใจมาก ๆ ก่อนที่จะหันไปทางโจชัว

“แล้วเธอมาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า? โจชัว”

“อ๋อ...ก็พอดีคุณแม่ฝากของมาให้พี่นะ”

“คุณแม่...หมายถึงเทพีเฮคาทีน่านะ”

“ครับ”

“อ๊า...แม่ทูนหัวฝากอะไรมาอีกล่ะเนี่ย”

“งั้นไปบ้านเฮคาทีกันเถอะ!!” โจชัวจับมือพี่สาวเพื่อนจะพาไปยังบ้านพัก

“เดียว! โจชัว!!”

ทุกคนต่างกันไปมองต้นเสียงที่ตะโกนเรียกโจชัวขึ้นมา แล้วต้นเสียงนั้นมาจากภายในบ้านหมายเลขสาม ก็มีเงาหนึ่งกำลังเดินออกมา เจ้าของเสียงนั้นเป็นชายหนุ่มร่างสูง ผมสีแดง ดวงตาสีเขียวจนแตกต่างจากบ้านโพไซดอนทุกคนที่มีผมดำ

“ใครนะ?” โพรทาเลียเอียงคออย่างสงสัย

ทำเอาชายหนุ่มถึงกับโซเซไปด้านข้างเลยทีเดียว “ฮ่า ๆ เพราะฉันไม่ค่อยออกมา เธอเลยไม่รู้จักฉันสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน เดเมียน เรเยส บุตรอันดับที่ 4 ของโพไซดอน”

“บุตรอันดับที่ 4?”

“เขาเป็นคนที่ 4 ของบ้านโพไซดอนนะ อายุมากกว่าพวกเรา 2 ปีนะ” โฟกัสพูดกับพี่สาว

“อ๋อ...หือ...ปู่มีลูกกี่คนนะ?”

“ลูก 20 หลานอย่างเราอีก 5 คนนะคะ”

“เยอะดีนะ...”

“แต่ก็ไม่เยอะเท่าบ้านบางบ้านนะ” เดเมียนหันไปมองบ้านที่อยู่สองข้างจากบ้านพวกเขา

“บ้านคนอื่นก็เยอะเป็นปกตินี่นา” โฟกัสเอ่ยขึ้น

“ก็จริงนะ”

“แล้วพี่ออกมาทำอะไรนะ? พี่เดเมียน”

“อ๋อ ก็...พ่อเขาส่งของมาให้ด้วยนะ บอกว่าหลานสาวกลับมาก็ให้ด้วยนะ”

“ของ...ของฝากเหรอ?”

“ใช่! บอกว่าให้โพรทาเลียช่วยฝากให้ผู้หญิงคนหนึ่งด้วยนะ” เดเมียนยื่นกล่องบางอย่างให้เธอ

“ให้ผู้หญิง...หือ?”

 

โพรทาเลียมองของที่อีกฝ่ายยื่นให้ ลวดลายบนกล่องช่างสวยงามมาก ๆ จนไม่อยากแตะเลย แต่ว่าโพรทาเลียก็อยากดูว่าของข้างในเป็นอะไร ก่อนจะลองเปิดฝาออกก็ได้เห็นของข้างในมันคือกระจกที่มีด้ามจับแล้วรอบ ๆ กระจกก็ถูกตกแต่งด้วยเปลือกหอยและไข่มุกจนดูงดงามมาก ๆ เกินกว่าจะเอามาใช้

 

“งดงามจริง ๆ”

เสียงที่เปล่งออกมาเป็นสองเสียงจนบางคนต่างมองกันอย่างสนใจว่าอีกฝ่ายเปล่งเสียงแบบนั้นออกมาได้ไง แต่โพรทาเลียรู้ดีกว่าอีกเสียงเป็นของใครก่อนที่เธอจะหลับตาลงแล้วกล่องตรงหน้าจากมือของเธอทำเอาเดเมียนตกใจจนตาโต

“เห้ย! กล่องนั้นหายไปไหนแล้วนะ!”

“หายไปอยู่กับเจ้าของของมันแล้วนะ”

 

โพรทาเลียพูดพร้อมกับอมยิ้มจริงที่เธอพูดว่ามันหายไปหาเจ้าของนั้นก็คือ เฟอร์ร่าที่อยู่ข้างใน อีกฝ่ายได้รับกล่องของผู้เป็นบิดา เธอไม่นึกว่าเขาจะส่งของแบบนี้ให้เธอยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดมากกว่าเดิมที่ไม่ให้อภัยเขาแบบนั้น ข้างนอกนั้นโพรทาเลียกับโฟกัสแยกกันไปคนละฝั่งบ้านพักเพื่อไปเอาของที่คนเป็นบิดาและมารดาให้ของเอาไว้เยอะกันพอควร โพรทาเลียเก็บของเธอเข้าร่างกาย เพราะของแต่ละอย่างก็ให้อดีตชาติเธอหมดนั้นล่ะ โฟกัสก็เช่นกันทั้งสองคนไม่คิดเลยว่าคนเป็นพ่อแม่ของอดีตชาติยังรักลูกมากขนาดนี้จริง ๆ แต่ก็มีบางคนเซ็ง ๆ ที่ไม่ได้ของ เพราะตัวเองมาหลังสุดนั้นเอง พวกโพรทาเลียทำอะไรไม่ได้นอกจากปลอบใจล่ะนะ

 

หลังจากได้ของจากเทพที่มาฝากแต่ละบ้านแล้วนั้น พวกโพรทาเลียก็รู้สึกว่างมาก ๆ จนคิดว่าอยากทำอะไรสักอย่างจนโพรทาเลียคิดว่าอยากฝึกต่อสู้ที่ไม่ได้ทำนาน แต่คำพูดเชิญชวนของเธอไปเข้าหูของใครบางคนที่เดินมาแถวนั้น นั้นก็ทำให้ทั้งสองหันไปมองก็พบกับบุคคลที่เคยขอต่อสู้กับโพรทาเลียเข้าให้

 

“ใครบอกว่าอยากฝึกต่อสู้นะ!?”

“พ่ออออออออออ!!!”

ทั้งสองต่างพากันตกใจกับการเจอพ่อที่อยากจะต่อสู้กับโพรทาเลียสุด ๆ แล้วนั้นกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่คนในค่ายต่างพากันเอาไปกระจายข่าวจนคนทั้งค่ายฮาล์ฟบลัดและจูปิเตอร์ต่างมาดูการต่อสู้ในครั้งนี้ ทำเอาโพรทาเลียประหม่าไปหมด

“พ่อ! ไปต่อสู้วันอื่นไม่ได้เหรอ?”

“อะไรกลัวสายตาผู้คนหรือไง?”

“ไม่กลัวได้ไง! คนมาเป็นโขยงขนาดนี้นะ” โพรทาเลียมองรอบ ๆ ก็รู้สึกลำบากใจจริง ๆ

“หือ?” เพอร์ซีย์มองก็อึ้งเหมือนกันที่ผู้คนอยากมาดูพวกเขาสองคนต่อสู้กัน “ดูเหมือนมาทั้งสองค่ายเลยนะ”

“แน่ล่ะค่ะ!” โพรทาเลียตะโกนขึ้น

“น่า ๆ โอกาสดี ๆ ที่พวกเขาจะได้เห็นอะไรสนุกนะ” เพอร์ซีย์เตรียมโล่และอาวุธของเขาให้พร้อม

โพรทาเลียมองพ่อที่เดินไปอยู่ฝั่งตรงข้ามก็มองด้วยความไม่พอใจเลยจริง ๆ “พ่อพูดได้สิ หนูประหม่านะ!”

“ที่ครั้งก่อนคนดูยังไม่ประหม่าเลยนะ”

“ตอนนั้นเป็นคีย์นี่น่า!”

“น่า ๆ พ่ออยากประลองกับลูกนะ ลูกผู้ชายไม่คืนคำอยู่แล้ว”

“โธ่! พ่อ!”

โพรทาเลียพองแก้มอย่างไม่ชอบใจจริงที่พ่อจะเอาให้ได้จริง ๆ ภายในผู้คนครอบครัวแจ็กสันกำลังเตรียมตัวดูอย่างตั้งใจ โดยมีแม่และลูกทั้งหกอยู่ตรงนั้น

 

“พี่สู้เขานะ!!”

“โพรทาเลีย ฉันพนันข้างเธอไว้นะ!!”

“พี่คิดว่าโพรจะชนะพ่อเหรอ?”

“ทำไม? นายคิดว่าพ่อจะชนะเหรอ? แก่แบบนั้นนะ”

“พ่อได้ยินระวังเถอะโดนเล่นแน่ ๆ”

“แล้วจะทำไมล่ะ!!”

สองแฝดทะเลาะกันอย่างไม่ยอมกัน ทำเอาคนเป็นแม่ต้องหันไปตักเตือนกับพฤติกรรมของทั้งสองคน

“พอเลยเด็ก ๆ ไม่ทะเลาะกันนะ”

ทั้งสองคนได้ยินก็หันหน้าไปคนละทางอย่างไม่พอใจ แอนนาเบ็ธส่ายหน้าอย่างเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองลูกอีกสี่คน

”แล้วลูกคนอื่น ๆ ล่ะ?”

“พวกเราสาว ๆ ไม่เล่นอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ”

“งั้นเหรอ แล้วมาร์โคล่ะ?”

“ผมว่าเสมอนะ เลยลงพนันเสมอไว้ด้วยล่ะ”

“เล่นง่ายนะ มาร์โค”

 

พวกพี่ชายทั้งสามต่างพูดพร้อมกันที่น้องเล่นข้างพนันเอาแบบง่ายมาก ๆ พวกเด็กหลายคนต่างพากันมาชมการประลองนี้กัน พวกเขาอยากดูว่าสายเลือดของโพไซดอนทั้งสองจะต่อสู้กันได้สูสีแค่ไหน ไครอนกับโอเซซัสก็มาดูแถมยังพนันอีกว่าลูกศิษย์ใครจะเก่งกว่ากันทำเอางานนี้ดูจะอลังการยังไงชอบกล โพรทาเลียมายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพ่อ แล้วยกดาบของตนเองเพื่อเตรียมพร้อม โอลิเวอร์เดินตรงมาพร้อมกับเป็นกรรมการค่อยประกาศ

 

“เอาล่ะ! เริ่มได้!!”

 

เสียงออกคำสั่งเริ่มต้นขึ้น ทั้งสองคนต่างกระโจนเข้าปะทะกันในทันใด เสียงดาบปะทะกันเสียงดังกันอย่างไม่หยุดยั้ง ผู้คนต่างตะโกนเชียร์กันอย่างสนุกที่สองพ่อลูกกำลังต่อสู้กัน ครอบครัวของโพรทาเลียจ้องมองกันการตั้งใจ ท่วงท่าการโจมตีของทั้งสองไม่มีแม้แต่ให้ใครได้พักหายใจกัน สายตาของโพรทาเลียกำลังจับจ้องการโจมตีของพ่ออย่างตั้งใจจนเพอร์ซีย์มองสายตานั้นกับรู้สึกยอมรับเลยว่าลูกเขานั้นดูเป็นบุคคลที่ไม่ควรจะไปทำให้โกรธเด็ดขาด

 

‘ลูกเรา...ช่างรุนแรงจริง ๆ ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะโตมาด้วยสภาพแวดล้อมแบบนั้นจริง ๆ ’ เพอร์ซีย์คิด

 

เพอร์ซีย์ไม่คิดว่าเป็นการต่อสู้ระหว่างลูกแล้ว เขาเริ่มยกขาขึ้นมาจะถีบอีกฝ่าย แต่ว่าโพรทาเลียกับเอามือป้องกันไว้ในทันใดจนเธอไถลไปด้านหลังทันที

“โอ้~ ถีบหนูแบบนี้แปลว่าไม่คิดว่าเป็นการต่อสู้ระหว่างพ่อลูกแล้วสินะ”

“โทษนะ แต่พ่อว่าเราควรต่อสู้แบบศัตรูกันดีกว่านะ”

“พ่อพูดจริงเหรอ? เพราะว่าถ้าเป็นแบบนั้นคนรอบ ๆ ต้องออกไปให้หมด”

“หมายความว่าไง?”

โพรทาเลียยิ้มก่อนจะแสดงพลังบางอย่างออกมานั้นคือ แรงกดดัน เธอปล่อยมันออกมาจนทุกคนรู้สึกไม่ดีสุด ๆ แอนนาเบ็ธรู้สึกเธอไม่นึกว่าลูกสาวจะทำได้แบบนั้น

“เป็นแรงกดดันที่ทำเอาใจสั่นไปหมดเลย!!”

“ทำไมโพรทาเลียถึงทำแบบนี้กัน”

“ก็พ่อเขาถีบยัยนั้นก่อนนี่น่า!!” เบเดอร์กล่าวตอนนี้เขาล้มลงไปกับพื้นทันที

“อึ้ก!!”

ทุกคนต่างลำบากหันไปหมดการที่โพรทาเลียปล่อยแรงกดดันออกมาแบบนั้น เพอร์ซีย์เห็นแบบนั้นเขาก็รับมือลำบากเช่นกัน เพราะตอนนี้เขาซุกกับพื้นไปแล้ว เขาไม่นึกว่านี้เป็นพลังของลูกสาวเขาที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้อีก ก่อนที่เขาจะกล่าวห้ามออกมา

“หยุด! หยุดได้แล้ว!! โพรทาเลีย พ่อไม่คิดจะต่อสู้แบบศัตรูกับลูกแล้ว!!”

พอได้ยินแบบนั้นเธอก็หยุดการปล่อยพลังออกไปแบบนั้น ก่อนจะเดินไปหาพ่อของเธอที่ซุกอยู่กับพื้นจนเหงื่อแตกไปทั้งใบหน้า เธอจ้องมองพ่อว่าเขายังไม่ใช่คู่ต่อสู้สำหรับเธอ ถ้าเธอปล่อยพลังนั้นออกมา ก่อนจะย่อตัวลงมองคนเป็นพ่อ

“พ่ออย่าคิดว่าตอนหนูเป็นคีย์แล้วมันจะเหมือนตอนนี้นะ”

“แฮก แฮก พ่อนึกว่าจะสู้สูสีกับลูกได้ซะอีก”

“ถ้าตอนที่ยังไม่เอาจริงก็ได้นะคะ แต่เอาจริงแบบตอนต่อสู้กับพวกปีศาจ หนูว่าพ่อตายตั้งแต่ยกแรกแน่ ๆ”

“เหอะ ๆ ลูกนี้...ต่างจากพ่อสุด ๆ”

“ไม่หรอกค่ะ หนูก็ยังเป็นลูกพ่อนะ” โพรทาเลียพูดแล้วลุกขึ้นก่อนจะยื่นมือไปหาพ่อ “หนูว่าเราพอแค่นี้ดีกว่านะ”

“เหอะ ๆ เอางั้นก็ได้...พ่อแพ้แล้วล่ะ”

“โห!!!!”

 

เสียงผู้คนกลับมาโห่ร้องอีกครั้งหลังจากพวกเขาปรับสภาพตัวเองกันได้ หลังจากได้รับแรงกดดันของโพรทาเลีย แต่บางคนก็สลบไปแล้วจนทางบ้านอะพอลโลต้องออกปฏิบัติงานกันทันที เพอร์ซีย์มองก่อนจะลุกขึ้น ทำเอาเขาคิดเลยว่าอายเด็กจริง ๆ ที่แพ้กับลูกของเขา

 

“แต่ลูกบอกว่าครั้งแรกลูกออมมือให้พ่อเหรอ?”

“ค่ะ เพราะหนูกลัวพ่อจะเจ็บมากกว่า”

“พูดจริงสิ” เพอร์ซีย์หยีตามองลูกสาวที่ดูถูกเขาไปนิด ก่อนที่เขาจะยกมือลูบหัวลูกสาวเบา ๆ “ไว้ครั้งหน้าพ่อจะเก่งกว่านี้ค่อยดูเถอะ!!”

“คิก ๆ หนูจะรอดูพ่อว่าพ่อจะเก่งเท่าหนูได้ไหมนะ!?”

“รอดูเลยเจ้าตัวแสบ”

เพอร์ซีย์ยิ้มอย่างชอบใจที่ลูกสาวเขาท้าทายแบบนี้ แต่แล้วเขาก็ยกดาบของตนเองขึ้นมามองมันก่อนที่เขาจะตัดสินใจบางอย่างออกมา

“พ่อว่าถึงเวลาเจ้านี้ต้องไปอยู่กับผู้ใช้คนใหม่แล้ว”

“หมายความว่าไงคะ?” โพรทาเลียสงสัยคำพูดของพ่อว่าหมายความว่าไง

“ลูกก็เห็นนี้ตั้งแต่ที่ชายคนนั้นทำร้ายพ่อ พ่อก็รู้แล้วว่าตัวเองเริ่มแก่ขึ้นเรื่อย ๆ ไม่เหมือนเมื่อก่อน...พ่อนะคงถึงเวลาที่ต้องสละดาบตัวนี้แล้วล่ะนะ”

“พ่อค่ะ...”

“ลูกว่าพ่อควรให้ใครดูแลต่อดี?”

คำพูดของพ่อทำเอาเธอเจ็บหน่อย ๆ ว่าเขานั้นเมื่อไร้น้ำยา แต่โพรทาเลียจับมือคนเป็นพ่อพร้อมกับสีหน้ามุ่งมั่น

“พ่อไม่ได้แก่นะคะ พ่อยังเก่งและต่อสู้สูสีกับหนูได้ พ่ออย่าคิดว่าตัวเองไร้น้ำยานะคะ!!”

“โพร...”

โพรทาเลียฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยน “พ่อจะเลือกใครก็ตามใจค่ะ ขอแค่พ่อมุ่งมั่นว่าอยากให้คนที่เหมาะสมกับริดไทด์ก็พอค่ะ”

เพอร์ซีย์ได้ฟังคำพูดของลูกสาวก็ทำให้รู้สึกถึงคำพูดที่ปลอบใจเขาอย่างมาก ก่อนที่เขาจะยิ้มให้ลูกสาว แล้วเงยหน้ามองหาครอบครัวของเขาก่อนจะเห็นทุกคนกำลังอยู่รอบผู้คนที่กำลังดูการต่อสู้ของพวกเขา

“โอราอุส!!”

โอราอุสได้ยินเสียงพ่อเรียกเขานั้นทำให้เขายกมือขึ้นมาชี้ตัวเอง “เรียกผมเหรอ?”

เพอร์ซีย์ยกมือขึ้นมากวักเรียกลูกชายให้มาหา โอราอุสก็เดินไปหาคนเป็นพ่ออย่างรวดเร็ว เขาไม่รู้ว่าพ่อจะเรียกเขาให้ทำอะไร จนเขามาถึงก็เห็นน้องสาวยิ้มอย่างชอบอกชอบใจ

“ยิ้มแบบนั้นมีอะไรเนี่ย?” โอราอุสมองน้องสาวก่อนจะหันไปมองพ่อ “แล้วพ่อมีอะไรเหรอครับ?”

“พ่อเขามีของอยากให้พี่นะ” โพรทาเลียพูดแทนพ่อเล็กน้อย แต่ไม่บอกว่าอะไรที่จะให้

“ให้ฉัน?” โอราอุสเงยหน้ามองพ่อที่อยู่ตรงหน้าว่าจะให้อะไรเขา

เพอร์ซีย์มองลูกชายที่ทำหน้าสงสัย ก่อนที่เขาจะยื่นดาบริดไทด์ให้ลูกชาย ทำเอาเจ้าตัวมองอย่างสงสัยว่าพ่อยื่นดาบของตนให้เขาทำไม

“พ่อว่าคงถึงเวลาเปลี่ยนเจ้าของคนใหม่ของริดไทด์แล้วล่ะนะ”

“เอ๋!?” โอราอุสตกใจกับคำพูดของพ่อสุด ๆ

เสียงโอราอุสทำให้ผู้คนต่างมามองกันด้วยสีหน้าสงสัยว่าอีกฝ่ายตะโกนเสียงดังทำไม แต่โอราอุสยังอ้ำอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกจริง ๆ ก่อนที่เพอร์ซีย์จะรู้ว่าลูกนั้นอึ้งกับสิ่งที่จะได้รับ

“ยื่นมือมาสิ”

“พ่อเอาจริงเหรอ?”

“ใช่ ยื่นมือมา”

โอราอุสยืนมือออกไปทางพ่อ ก่อนที่เขาจะยื่นดาบให้คนเป็นลูกชาย ทำให้ผู้คนที่เห็นต่างตกตะลึงไปอย่างตาโต เพอร์ซีย์เห็นลูกชายรับดาบไปอย่างเกร็ง ๆ แล้วเงยหน้ามองคนเป็นพ่อด้วยสายตาที่กำลังคาดหวังว่าเขาจะได้ใช้ดาบนี้จริง ๆ งั้นเหรอ

“ไม่นึกไม่ฝัน...สิ่งที่ผมเคยเห็นมาตั้งแต่เด็ก ๆ จะกลายมาเป็นอาวุธของผม...”

“จากครั้งที่แล้วที่ลูกต่อสู้กับวากาเน็ท ดาบมันเลือดลูก ดาบส่องแสงต่อเมื่อสายเลือดโพไซดอนที่เหมาะสมกับมัน...แล้วลูกเหมาะจะเป็นเจ้าของคนต่อไป”

“พ่อ...”

โอราอุสไม่นึกว่าตัวเองจะมีโอกาสแบบนี้ ก่อนที่พ่อจะยื่นมือขอดาบจากลูกชาย โอราอุสเห็นก็หยิบดาบของตนเองให้คนเป็นพ่อ

“พ่อขอเจ้านี้ละกัน มันน่าจะพอใช้ดาบแทนดาบพ่อล่ะนะ”

“ครับ”

“เจ๋งเลยพี่! พี่ได้ดาบของพ่อที่เป็นสิ่งที่ปู่ให้มา!!” โพรทาเลียเข้ามาประชิดพี่ชายทันที

“จริงด้วย เจ๋งมาก” โอราอุสยิ้มไม่หุบเลยที่เขาได้รับความไว้วางใจจากพ่อในตอนนี้

“จงจำไว้ใช้ดาบในทางที่ดี จงปกป้องคนที่ลูกรัก ครอบครัวและสหาย…”

“ครับ!”

“พี่!!!!!!!!!”

เสียงของสองแฝดรีบวิ่งมาแต่ไกลเมื่อเห็นว่าพี่ชายได้ดาบริดไทด์ของพ่อ พวกเขากระโดดกอดคอพี่ชายทันใด

“ทำไมต้องเป็นพี่ด้วย!! ฉันก็อยากได้นะ!!” เบเดอร์พูดอย่างไม่พอใจที่พี่ชายได้ดาบของพ่อไป

“พี่สุดยอดเลยล่ะนะ ได้การยอมรับจากพ่อแล้วนะ!!” เอเดอร์พูดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะได้ยินคำบ่นของพี่ชาย “นี่! เลิกบ่นเลย!! พี่เขาเป็นสายเลือดโพไซดอนนะ เราเป็นสายเลือดอาธีน่าจะไปครอบครองดาบของปู่ได้ไง!!”

“อ๊ากกกกกกก อยากได้!!!” เบเดอร์พูดไปดิ้นไปอย่างรุนแรงอย่างไม่พอใจ

โอราอุสรู้สึกอีกฝ่ายรัดคอเขาแน่นเกินไปจนต้องเอาสองคนออกจากหลังในทันที

“ฉันหายใจไม่ออกเว้ย!!!”

“อ๊ากกกกกก!! พี่ทำรังแกพวกเรา!!”

“ฉันกันว่ะ รังแกคนอื่นเนี่ย!!”

 

สองพี่น้องต่างทะเลาะกัน ทำเอาคนรอบ ๆ ต่างหัวเราะอย่างชอบใจกับท่าทางการทะเลาะของทั้งสอง โพรทาเลียมองพวกพี่ชายที่ทะเลาะกันเหมือนสมัยเด็กไม่มีผิด เธอหัวเราะคิกคักกับน้องสาว เธอหันไปมองพ่อแม่ที่กำลังกอดเอวคุยกันตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แต่เธอชอบสายตาที่พ่อแม่มองกัน แต่ทว่าภาพตรงหน้ากับมีบางอย่างแปลกไปจู่ ๆ ภาพของพ่อแม่เปลี่ยนไปกลายเป็นภาพที่ดูหมองหม่นและคนที่ยืนอยู่เหลือแม่แค่คนเดียวกับใบหน้าผอมซีดเหมือนคนไร้สีเลือด ขอบตาดำที่จ้องมองมาทางเธอด้วยสายตาสิ้นหวัง โพรทาเลียเห็นกับรู้สึกข้างในอกมันวูบวาบไปหมดจนเธอหน้าซีด โฟกัสที่อยู่ข้าง ๆ เห็นพี่สาวนิ่งไปสักระยะก็จับแขนของเธอเบา ๆ

 

“พี่...”

โพรทาเลียสะดุ้งจนมือของเธอจับมือของน้องสาวด้วยสัญชาตญาณ เธอเห็นน้องสาวก็เริ่มตั้งสติได้ในทันใด

“โฟกัส...”

 

”เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” โฟกัสมองพี่สาวที่มีใบหน้าซีดขาวเหมือนกระดาษมาก ๆ ในตอนนี้

“อ๊ะ...เปล่านะ...” โพรทาเลียปฏิเสธว่าตัวเองไม่เป็นอะไร

“เหรอ?” โฟกัสยกคิ้วข้างหนึ่ง แต่ภายในใจของเธอก็ยังสงสัยว่าพี่สาวเป็นอะไร

 

แต่ความรู้สึกเมื่อกี้ของโพรทาเลียยังใจเต้นอย่างรุนแรงว่าเธอเห็นภาพอะไรกันแน่ แล้วภาพนั้นมันบ่งบอกอะไรเธอกันหรือว่ามันเป็นบททดสอบของอดีตชาติคนใหม่ แต่เธอยังไม่มีอะไรบอกเหตุเลยนะจนเธอต้องขอคุยกับพวกเฟอร์ร่าตามลำพัง เธอขอตัวแยกออกจากทุกคนแล้วไปหาที่เงียบ ๆ คนเดียวคุยกับพวกเฟอร์ร่า แต่ก็ไร้ผลพวกนั้นบอกแค่ว่าไม่มีอะไร ไม่มีปฏิกิริยาของอดีตชาติอีกสองคนเลย ทำให้โพรทาเลียคิดว่ากำลังเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาในตอนนี้

 

พอคุยกับพวกเฟอร์ร่าจบนั้น เวลาก็ผ่านไปจนถึงเย็น โพรทาเลียเดินทางไปยังประตูทางเข้าของค่ายว่าลูกกับว่าที่สามีจะกลับมาตอนไหน แต่ไม่ช้านักเธอก็เห็นเงาผมสีดำทองกำลังเดินขึ้นมาจากเนินอย่างช้า ๆ โพรทาเลียเห็นก็ยิ้มร่าอย่างดีใจว่าลูกทั้งสองกำลังกลับมาจากไปช็อปปิ้งกัน เด็กทั้งสองเห็นแม่ยืนรออยู่พวกเขาทั้งสองต่างพากันวิ่งไปหาคนเป็นแม่ทันที

 

“แม่ค่ะ/ครับ!”

โพรทาเลียย่อตัวลงแล้วอ้าแขนต้อนรับลูกทั้งสองที่วิ่งมาสู่อ้อมกอดของเธอในทันที

“ลูกแม่~” โพรทาเลียหอมแก้มลูกทั้งสองอย่างเอ็นดูทั้งสองมาก ๆ “เป็นไงมั้ง วันนี้สนุกกันไหม?”

“สนุกมากเลย ได้ซื้อเครื่องเกม ได้ซื้อของกินที่ไม่เคยกินด้วย”

“งั้นเหรอ? แล้วคาเร็นน่าล่ะ?”

“ได้ซื้อตุ๊กตามาด้วยค่ะ หนูไม่คิดเลยว่าโลกนี้จะมีอะไรที่แปลกตาเยอะสุด ๆ”

“พี่บอกแล้ว ครั้งหน้าขอพ่อไปเที่ยวกันเถอะนะ!!”

“เอาสิ ๆ”

“เดียวเถอะทั้งสองคน!”

 

ฟีนีอุสยิ้มเจื่อน ๆ ที่เขาไปแค่นี้ก็หมดไปหลายอยู่แล้วนะ ดีที่มีเงินที่โพรทาเลียให้ไว้ไม่งั้นไม่เหลือสักแดงแน่ เขาเดินมาพร้อมกับถุงกระดาษเยอะไปหมด จนโพรทาเลียเห็นก็แอบขำหน่อย ๆ ฟีนีอุสเดินมาก็เห็นใบหน้าของโพรทาเลียยิ้มให้เขาอย่างเจ้าเล่ห์จนเขาเห็นใบหน้านั้นแล้วรู้สึกชอบยังไงชอบกล

 

“มอง...แบบนั้นหมายความว่าไงนะ?”

“ไม่รู้สินะ คิก ๆ” โพรทาเลียหัวเราะเบา ๆ จนฟีนีอุสสงสัยว่าอีกฝ่ายมองเขาแบบนั้นทำไม โพรทาเลียไม่สนใจแล้วหันมามองลูกทั้งสองต่อ “เอาล่ะทั้งสองคนตอนนี้ทิ้งเรื่องไปเที่ยวในเมืองดีกว่านะ ทานข้าวกันมายังเอ่ย?”

“ทานแล้วครับ/ค่ะ”

“โอเค งั้น...กลับบ้านนอนกันเถอะนะ”

“ค่ะ/ครับ!!”

ทั้งสองขานตอบคนเป็นแม่ก่อนที่เดวิคจะมีข้อเสนอบางอย่างกับคนเป็นแม่

“แม่ ผมกับน้องอยากนอนกับพ่อนะ”

“เอ๋? วันนี้ไม่อยากนอนกับแม่เหรอ?”

“อยากครับ แต่...พ่อแม่ยังไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้นี่น่า...พวกเราก็เลย...”

“อ๊ะ...เอ่อ...”

 

โพรทาเลียได้ยินคำพูดและสีหน้าของลูกชาย ทำเอาเธอลำบากใจสุด ๆ ว่าลูกชายอยากให้เธอนอนด้วยกับพวกเขาและพ่อของพวกเขา โพรทาเลียเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่อยู่ข้าง ๆ เขาได้แต่ยกไหล่ขึ้นอย่างไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ เพราะพ่อของเธอนั้นบังคับแบบนั้นก็คือว่าเป็นคำขาด ก่อนที่โพรทาเลียจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จนทำให้เธอมีความคิดที่น่ารักมาก ๆ สำหรับคนเป็นตา

 

“แม่มีแผนบางอย่างล่ะนะ!!”

“แผนอะไรครับ/ค่ะ?”

“รอดูได้เลยจ้ะ หึ ๆ”

เสียงหัวเราะของโพรทาเลีย ทำให้ฟีนีอุสยิ่งสงสัยเลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดแผนอะไรอยู่กัน แต่เขาจะไม่เข้าไปยุ่งสถานการณ์ที่โพรทาเลียจะก่อขึ้นแน่ ๆ

 

จบตอนที่ 91 โปรดติดตามตอนที่ 92 ต่อไป