ตอนที่ 9 ปลอบใจพี่ชาย

โพรทาเลียกำลังคิดเลยว่าหลังจากที่เธอได้เจอนางเงือกสาว เฟอร์ร่า ธิดาแห่งโพไซดอน เธอคงได้หลับอยู่ใต้ทะเลสาบอย่างสบายจนถึงเช้าแน่ ๆ แต่ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด กับมีใครไม่รู้ที่เข้ามาช่วยเธอขึ้นจากน้ำ ตอนแรกสงสัยว่าใครเป็นคนช่วยเธอขึ้นมา พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็รับรู้ว่าใครกัน แล้วเธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายกำลังคร่อมตัวเธอพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ

 

“พี่...โอราอุส...” โพรทาเลียจ้องอีกฝ่ายอย่างอึ้ง ๆ ที่เขามาช่วยเธอ

โอราอุสหอบหายใจ ดวงตาของเขากำลังแดงก่ำ เขาจ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

“โพร...โพรทาเลีย...น้องพี่...”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นถึงกับตกใจที่อีกฝ่ายเรียกชื่อของเธอ ก่อนที่เธอจะพูดแก้ตัวทันที

“พี่โอราอุส ข้าว่าท่าน...เรียกข้าผิด...แล้ว...ล่ะ” ระหว่างที่โพรทาเลียพูดอีกฝ่ายก็กอดเธอทันที โพรทาเลียถึงกับนิ่งกับพฤติกรรมของอีกฝ่าย “พี่โอราอุส!!”

“ฉันไม่ได้เรียกผิดเลยสักนิด...อึ้ก...น้องสาวของฉัน” โอราอุสกอดโพรทาเลียแน่นขึ้น เขากำลังร้องไห้ออกมากกว่าเดิม

“อ๊ะ!!”

 

โพรทาเลียมองอีกฝ่ายที่ยังกอดเธอไม่ปล่อย เธอไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวจริงของเธอเป็นคนแรกแบบนี้ เมื่อเธอได้ยินเสียงอีกฝ่ายกำลังร้องไห้ออกมา มันทำให้เธอนึกถึงสมัยเด็กที่พี่ชายไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้งถึงจะโดนใครแกล้งมาหรือมีเรื่องทุกข์ใจจนโพรทาเลียต้องเข้าไปปลอบอีกฝ่ายพร้อมกับลูบหัวพี่ชายเบา ๆ พร้อมกับพูดบางอย่างออกไปว่า

 

‘ถ้าพี่มีเรื่องทุกข์ใจ ร้องไห้ออกมาได้นะ โพรทาเลียจะเป็นคนปลอบพี่เองนะคะ’

 

ตอนนั้นเธอจำได้เลยว่าพอพี่ชายได้ยินคำพูดของน้องสาว เขาถึงกับกอดโพรทาเลียแล้วร้องไห้ออกมา จนพ่อแม่ตกใจเลยว่าลูกชายคนโตของพวกเขาเป็นอะไร เธอไม่ชอบใจที่พี่ชายของตน ต้องแบกรับเรื่องทุกข์ใจไว้กับตัวเยอะแค่ไหน โพรทาเลียกอดพี่ชายตบพร้อมกับลูบหัวเขาเบา ๆ โอราอุสรู้สึกถึงมือที่กำลังลูบหัวเขาเบา ๆ เขารู้สึกนึกถึงมือเล็ก ๆ ที่ลูบหัวของเขา

 

โพรทาเลียลูบหัวอีกฝ่ายเบา ๆ พร้อมกับพูดบางอย่าง “ร้องไห้ออกมาได้เลยนะ...ข้าจะปลอบท่านพี่เองนะ”

โอราอุสได้ยินคำพูดนั้น ทำให้เขาอึ้งและร้องไห้ออกมาเยอะกว่าเดิม เขากอดน้องสาวของเขาแน่นกว่าเดิม พร้อมกับพูดบางอย่างออกมา

“พี่...พี่ขอโทษ! ที่พี่ไม่สามารถปกป้องเธอได้!! พี่ขอโทษ โพรทาเลีย!!”

 

พอโพรทาเลียได้ยินแบบนั้น ทำให้เธอรู้เลยว่าอีกฝ่ายคงได้เห็นความทรงจำทุกอย่างของเธอ ตอนอยู่ใต้ทะเลสาบแน่ ๆ ไม่งั้นเขาไม่พูดแบบนั้นออกมา โพรทาเลียลูบหัวเขาเบา ๆ เธอไม่โทษพวกเขาหรอกที่ไม่รู้ว่าเธอนั้นหายออกไปจากชีวิตพวกเขานานแค่ไหน เธอโทษแค่ไอ้ปีศาจที่จับเธอไปเท่านั้น ถึงแม้เมื่อก่อนเธอก็เคยคิดด่าทอพวกเขาที่ไม่ออกตามหาเธอ โพรทาเลียลูบหัวพี่ชายเบา ๆ

 

“โอ้ ๆ นะ ท่านพี่...ไม่ใช่ความผิดของท่านพี่ที่ปกป้องข้าไม่ได้หรอกนะ...ถึงข้า...”

โพรทาเลียผละตัวอีกฝ่ายออกจากเธอ ทำให้ทั้งสองคนเห็นใบหน้ากันและกัน โพรทาเลียเห็นดวงตาอีกฝ่ายแดงก่ำ เธอยื่นมือไปแตะที่ข้างแก้มของอีกฝ่าย พร้อมกับเช็ดน้ำตาอีกฝ่าย

“จะไม่ได้อยู่ให้พวกพี่ปกป้อง แต่ข้าก็ปกป้องตนเองจนได้มาพบกับครอบครัวอีกฝ่ายครั้ง ท่านพี่เลิกเศร้าใจเถอะนะ ข้า โพรทาเลีย แจ็กสัน อยู่ตรงนี้แล้วนะ”

โอราอุสมองน้องสาวของตน เขายิ่งเศร้าใจจนร้องไห้อีกครั้ง

“แงงงงงงงงงงง โพรทาเลีย!!”

“ท่านพี่!! เลิกร้องเถอะ!! เป็นชายเขาไม่ร้องกันนะ”

“แงงงงงงงง๊!!” โอราอุสยิ่งร้องกว่าเดิม เขาไม่สนใจว่าใครจะมาเห็นเขาร้องไห้แต่อย่างใด

 

ทำเอาโพรทาเลียไม่คิดเลยว่าพี่ชายจะขี้แยแบบนี้ ภาพตอนที่เธอเจอเขาครั้งแรกหายไปเลย ชายหนุ่มที่หล่อเหลาดูเข้มแข็ง ตอนนี้กลายเป็นพี่แสนดีจอมขี้แยไปแล้วโอราอุสกอดน้องสาวอยู่นั้น เขาไม่นึกเลยว่าน้องสาวเขาจะเข้มแข็งมาได้ขนาดนี้จนสามารถปกป้องตนเองได้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่เขาต้องมาเสียใจกับเรื่องแบบนี้ เสียใจกับความอ่อนขัดของตนเองที่ไม่รู้เลยว่าคนในครอบครัวโดนสลับตัวไป เขารู้สึกโกรธมาก ๆ โกรธชายที่มาลักพาตัวน้องสาวไป

 

หลังจากนั้นผ่านสักระยะหนึ่ง หลังจากที่โพรทาเลียต้องปลอบพี่ชายของเธอที่ร้องไห้ไม่หยุด จนเธอต้องทำให้เขาหยุดร้อง พวกเขาทั้งสองมานั่งอยู่ต้องขอนไม้ใหญ่ โพรทาเลียเช็ดน้ำตาพี่ชายที่ไหลออกมา เธอขำออกมาเล็กน้อยที่พี่ชายของเธอเหมือนเด็กขี้แย โดยปกติเขาคงทำหน้าตาสุขุมตลอดแน่ ๆ

 

“ไม่ร้องแล้วนะ ท่านพี่”

“อืม...” โอราอุสพยักหน้าตอนนี้เขาหยุดร้องแล้ว แต่ก็ยังมีน้ำตาซึมอยู่

โพรทาเลียยิ้มออกมาที่เห็นอีกฝ่ายนิ่งแล้ว แต่เธอก็มีคำถามหนึ่งอยากถามอีกฝ่ายทันที “ข้าขอถามอะไรหน่อยนะ?”

โอราอุสมองไปที่อีกฝ่ายทันทีว่าจะถามอะไรเขา “ถามอะไรเหรอ?”

“ท่านพี่แอบตามข้ามาสินะ!?”

โอราอุสหน้าซีดทันที ใช่แล้วเขาแอบตามอีกฝ่ายเพราะคำสั่งของพ่อ แต่เขาดันไปเห็นภาพความทรงจำของน้องสาวเข้า เรื่องราวเลยเถิดมาขนาดนี้จริง ๆ

“ก็...ก็ถ้าพี่ไม่ตามเธอไป เกิดเธอเป็นอะไรไป...พี่ก็โดนพ่อเล่นงานนะสิ” เขาหาข้อแก้ตัวทันที

“แล้วถ้าข้าไม่ได้เป็นน้องสาวของท่านพี่ล่ะ?”

“ข้าก็ต้องตามนั้นล่ะ...”

โพรทาเลียจ้องอีกฝ่าย โอราอุสไม่กล้ามองเลย “ท่านพ่อสั่งให้ตามข้ามาสินะ?”

“เอ่อ...อืม” โอราอุสพยักหน้าทันที

โพรทาเลียถอนหายใจทันที “เฮ้อ...แปลว่าท่านพ่อ...เกิดสงสัยในตัวข้าสินะ...”

โอราอุสมองอีกฝ่าย แล้วเขานึกบางอย่างได้เลยเอ่ยเรียกอีกฝ่าย “เอ่อ...โพร...”

โพรทาเลียหันไปหาทันที “มีอะไรหรือเจ้าค่ะ?”

“เอ่อ...ทำไมเธอถึงพูด ข้า หรือ เจ้า พูดเหมือนคนสมัยโบราณเลยล่ะ?”

“ก็...โดนแซเทิร์นสอนมานะ...ข้าเลยติดสำเนียงพวกนั้นไปแล้วนะ”

“แซเทิร์นเหรอ?” พอน้องสาวพูดแบบนั้น โอราอุสสงสัยทันทีว่าเทพองค์นั้นทำอะไรน้องสาวเขาไหม “แล้วเทพองค์นั้นคือ...”

“บุคคลที่จับข้านะ ถ้าท่านพี่เห็นในความทรงจำข้า เขาเป็นชายที่คล้ายท่านโครนอส แต่มีรูปลักษณ์แล้วก็การแต่งกายที่แตกต่างจากท่านโครนอสมาก ๆ”

โอราอุสนึกภาพความทรงจำของน้องสาว เขาเห็นชายที่น้องพูดที่มีความแตกต่างกว่าโครนอสมาก ๆ มันทำให้โอราอุสโกรธที่อีกฝ่ายมาทำร้ายน้องสาวเขา เขาลุกขึ้นพรวดพราดทันที

“แล้วเจ้าเทพนั้นอยู่ไหน พี่จะไปจัดการกับมัน กล้าดียังไง! ลักพาน้องสาวสุดน่ารักของพี่ไป!!”

“ไม่เอาน่าท่านพี่” โพรทาเลียดึงอีกฝ่ายให้นั่งลงทันที "ท่านพี่อยู่เฉย ๆ ดีที่สุดล่ะ ข้าอุตส่าห์มาอยู่ที่เงียบ ๆ ท่านคงไม่ทำให้ข้าลำบากใช่หรือไม่?"

พอโพรทาเลียพูดแบบนั้น โอราอุสถึงกับนั่งนิ่งทันที เขาเกรงใจน้องสาวเขาที่ดูเป็นผู้ใหญ่มากว่าเขาอีก เขาจ้องมองเธอที่นั่งจ้องมองทะเลสาบตรงหน้า ก่อนจะตอบคำถามน้องสาว

“พี่ไม่ทำอยู่แล้วล่ะ...”

“คิก ๆ” โพรทาเลียยิ้มให้อีกฝ่ายทันที เธอรู้สึกมีความสุขที่พี่ชายสุดที่รักของเธอว่าง่ายแบบนี้

โอราอุสมองอีกฝ่ายยิ้มทำให้เขาคิดบางอย่างทันที “โพร...”

“หือ?”

“คือ...กลับร่างเดิมได้ไหม?” โอราอุสขอให้น้องสาวกลับร่างเดิม

โพรทาเลียถึงกับนิ่งไปเลย เธอคิดเยอะเลยว่าควรกลับดีไหม เธอมองซ้ายมองขวามองหน้ามองหลัง แล้วหันมามองพี่ชายที่มีสีหน้าจริงจัง เหมือนเขาอยากเห็นเธอกลับร่างเดิม

“เฮ้อ...ก็ได้...”

 

โพรทาเลียยกมือข้างมีกำไลข้อมือขึ้นมาแตะลงบนลูกแก้วพร้อมกับเอ่ยคำพูดออกมาเบา ๆ ด้วยภาษากรีกว่า ปลดผนึก สิ้นคำพูดของโพรทาเลียรอบ ๆ ตัวเธอนั้นก็มีหมอกมาล้อมรอบ เผยร่างเด็กสาววัยสิบห้าออกมา ผมสีดำยาวประบ่า ดวงตาสีเขียวมรกตแบบเดิม ร่างกายของเด็กสาวที่ขาวผ่องแต่ตามตัวมีแผลเป็นเต็มไปหมดจากการฝึกหรือโดนทรมานว โอราอุสจ้องมองอีกฝ่าย เขามั่นใจเลยว่าคนตรงหน้าใช่ น้องสาวเขาจริง ๆ โอราอุสเอามือแตะไปที่ข้างแก้มของโพรทาเลีย เขาแตะโดนรอยแผลเป็นข้างแก้มน้องสาว

 

“พี่ไม่นึกเลยจริง ๆ ว่าน้องสาวพี่จะน่ารักขนาดนี้”

พอโพรทาเลียได้ยินแบบนั้นเธอถึงกับหน้าแดงทันที “ท่านพี่!! ไม่ต้องมาชมน้องเลยนะ!! ตอนอยู่ในกลุ่มของท่านพี่ ท่านพี่ก็ชมข้าตลอด ท่านพี่เอาเปรียบข้า!!”

โพรทาเลียเอามือทุบแขนอีกฝ่ายทันที โอราอุสยิ้มอย่างดีใจ ได้เห็นน้องสาวของตนที่กำลังเขินและร่าเริงแบบนี้ เขาสังเกตไปที่แขนของโพรทาเลีย เขาจับแขนเธอขึ้นมาดูแผลเป็นเต็มแขนไปหมด จนเขาดึงแขนเสื้อถึงหัวไหล่

“อ๊ะ พี่!!”

โอราอุสจ้องเขม็ง ผิวสวย ๆ ของน้องสาวเขากับมีแผลเป็นจากการทำร้าย เขาจ้องมองอย่างไม่ชอบใจสุด ๆ เขาเงยหน้ามองอีกฝ่าย

“เจ็บมากไหม...?”

พอได้ยินคำห่วงใยจากอีกฝ่าย ทำเอาหัวใจของโพรทาเลียรู้สึกเปราะบางลงเรื่อย ๆ จริง ๆ

“ก็...แรก ๆ ก็เจ็บนะ...แต่พอนาน ๆ ไปมันก็รู้สึกไม่เจ็บแล้วล่ะนะ...จนมันเป็นแผลเป็นไปนะ...”

โอราอุสลูบหัวน้องสาวเขา เขาไม่นึกว่าน้องสาวตัวเล็กของเขาจะทนทุกข์กับเรื่องแย่ ๆ แบบนี้ได้

“แล้วนี่จะบอกพ่อกับแม่ไหม?” โอราอุสสงสัยทันที

โพรทาเลียนิ่งไปทันที “ข้าว่า...ข้ายังไม่อยากบอกพวกท่านเท่าไร...”

“ทำไมล่ะ? นั้นพ่อแม่นะ โพร พ่อแม่ต้องรู้เรื่องน้องนะ!!”

“แต่...ข้ายังไม่พร้อม...ข้าจะทำให้พ่อแม่ทุกข์ใจนะ!!”

โพรทาเลียรู้สึกเจ็บที่หัวใจ ว่าถ้าเธอบอกพวกพ่อแม่ต้องโทษตัวเองเหมือนพี่ชายแน่ ๆ ที่ลูกสาวถูกสลับตัวไปแบบนี้

“ท่านพี่ ข้าขอล่ะ อย่าบอกท่านพ่อท่านแม่เลยนะ!” โพรทาเลียใช้ใบหน้าอ้อนอีกฝ่าย ทำเอาโอราอุสหน้าแดงกับการอ้อนขอร้อง

“ก็...ก็ได้...แต่ถ้ามีเรื่องเกิดขึ้น น้องต้องบอกพ่อแม่นะ!”

“ตกลงเจ้าค่ะ!!” โพรทาเลียรับปากทันที

“อืม งั้น อธิบายมาให้หมดได้ไหมว่าคนที่อยู่กับครอบครัวเรามาตลอดหลายปีเป็นใคร? แล้วเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตเธอมาให้หมด!!”

 

พี่โอราอุสเล่นทำหน้าน่ากลัวใส่โพรทาเลีย เธอถึงขั้นต้องยอมเล่าให้อีกฝ่ายฟังว่าคนที่อยู่กับพวกเขาเป็นใคร แล้วเรื่องราวของเธอตั้งแต่ถูกลักพาตัวไปเกิดอะไรขึ้นมั้ง เธอเล่าทุกอย่างจนถึงปัจจุบัน โพรทาเลียจ้องมองไปที่พี่ชายที่นิ่งไปนานพอตัวก่อนที่เขาจะลุกขึ้นพรวดพราดอีกครั้ง

 

“พี่จะไปฆ่านูอัส!!” โอราอุสตะโกนออกมาทันที

โพรทาเลียสะดุ้งกับการตะโกนของอีกฝ่าย เธอรีบดึงอีกฝ่ายทันที “พี่!! เงียบเลยนะ!! เดียวพวกของมันได้ยิน แล้วก็ท่านห้ามฆ่านางนะ!!”

“ทำไมกันโพรทาเลีย มันทำร้ายชีวิตน้องนะ แล้วก็มาทำให้ครอบครัวเราเกือบพัง ดีที่พ่อแม่ช่วยกันสานความรักของครอบครัวกลับเป็นเหมือนเดิม ไม่งั้นพังไปแล้ว!!”

“ข้ารู้ แต่ท่านต้องทำตามแผนของน้องก่อนนะ!!”

“แผน?” โอราอุสที่โกรธอยู่ก็หายโกรธทันที แล้วนั่งลงมาน้องสาวว่าแผนอะไร “แผนของน้องคืออะไร?”

โพรทาเลียนึกแป๊บหนึ่ง แล้วพูดออกมา “ยังไม่รู้!”

“แล้วจะพูดทำไม!!”

“แหะ ๆ ก็แม้เดียวข้าก็นึกออกเองล่ะ ตอนนี้ก็ข้าใช้เวลาให้คุ้มหน่อยละกัน แต่ถ้าเกิดเรื่องขึ้น ข้าจะจัดการนูอัสเอง!!” โพรทาเลียหันมามองท้องฟ้าทันที

 

โอราอุสมองโพรทาเลีย เขาไม่นึกเลยว่าน้องสาวเขาจะเหมือนผู้ใหญ่มากกว่าเขาซะอีก โอราอุสเข้าไปใกล้ ๆ โพรทาเลียแล้วลูบหัวเธอเบา ๆ พร้อมกับซุกไปที่หัวของเธอ เขายังเป็นพี่ชายที่ปกป้องน้อง ๆ ได้ ถึงตอนเด็กเขาจะพลาดที่ไม่สามารถปกป้องน้องสาวเขาได้ แต่ตอนนี้เขาจะปกป้องน้องสาวเขาให้สุดชีวิต

 

“อ๋อ แล้วก็ห้ามบอกท่านพี่เบเดอร์ ท่านพี่เอเดอร์แล้วก็น้อง ๆ ด้วยนะ ท่านพี่”

“ทำไมล่ะ?” โอราอุสงงเลยว่านอกจากพ่อแม่ ก็ห้ามบอกพี่น้องด้วยเหรอ

“ข้าอยากให้พวกเขารู้ช้า ๆ นะ ข้าได้เห็นสีหน้าที่ข้าไม่เคยเห็นของพวกเขา เมื่อกลางวันมันก็สนุกดี”

“ตอนนั้น...จริงสิตอนนั้นเธอ เกิดพูดชื่อโฟกัสออกมา”

“ใช่ ข้าเห็นใบหน้าน้องสาวเหมือนตัวข้า ข้าก็รู้เลยว่าเป็นใคร ตอนนั้นใจข้าเต้นแรงมาก ๆ เลยล่ะ อยากเข้าไปกอดโฟกัสมาก ๆ ก็เพราะว่าเรา...เป็นแฝดกันนี่น่า...”

 

น้ำตาของโพรทาเลียกำลังเอ่อหนองข้างในดวงตาของเธอ โอราอุสเห็นน้องสาวกำลังจะร้องไห้ เขารีบดึงน้องสาวเข้ามากอดทันที เขารู้ว่าน้องสาวนั้นรู้สึกยังไง ฝาแฝดสองคนถูกแยกออกจากกันมันคงรู้สึกโดดเดี่ยวมากแน่ ๆ การไม่ได้พบครอบครัวด้วยแล้ว มันยิ่งทรมานจิตใจแค่ไหน

 

“ไม่ร้องนะ น้องรักของพี่ สักวันเธอต้องได้บอกโฟกัสแน่ ๆ ว่าเธอเป็นพี่สาวของเขา”

“ข้ารู้ แต่ข้ากลัว...”

“กลัว? น้องกลัวอะไร?” โอราอุสสงสัยว่าน้องสาวเขากลัวอะไร

“กลัวโฟกัสจะโทษตัวเอง...ที่เราเคยสัญญากัน”

“สัญญา?”

โพรทาเลียพยักหน้าทันที “เราเคยสัญญากันก่อนที่จะเริ่มจัดงานวันเกิดอายุครบ 6 ขวบ... ตอนนั้นข้ากับโฟกัสสัญญาว่าเราจะปกป้องกันและกัน...จะไม่อยู่ห่างจากกัน...”

“อ๊ะ...โพร...” โอราอุสมองเลยว่าทุกอย่างในชีวิตของโพร มีแต่คนในคำสัญญาตลอดว่าจะปกป้องและดูแล แต่ไม่มีใครทำมันได้สักคน มันรู้สึกเจ็บปวดแทนจริง ๆ

“ถ้าโฟกัสรู้...เธอคงโกรธตัวเองแน่...ว่าตัวเองปกป้องพี่สาวก็ไม่ได้ แถมเราทั้งสองคนยังถูกแยกออกจากกันอีก” น้ำเสียงของโพรทาเลียเริ่มสั่นเคือง

โอราอุสครุ่นคิดว่าจะทำยังไงให้น้องใจเย็นลงได้ ก่อนจะคิดบางอย่างได้ “โพรชอบเค้กใช่ไหม? ตอนเด็ก ๆ นะ”

“เอ๋?” โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายที่จู่ ๆ ถามถึงเค้กขึ้นมา “อืม ชอบสิ...ตอนเด็ก ๆ นะ ตอนนี้ไม่รู้จะชอบไหม? ถึงจะเห็นเค้กก็แต่ละประเทศก็ตาม แต่ไม่เคยกินเลยน่านะ”

“เอ๋? แต่ละประเทศ? เดียวนะเธอได้ไปเที่ยวทุกประเทศเหรอ?”

“ก็ไม่เชิงนะ ข้ากับเทพีเราสองคนหนีพวกปีศาจมาตลอด 6 เดือน หนีไปทุกประเทศตั้งแต่ร้อนจนหนาวจัดเลยล่ะ แต่ก็แค่ไปแป๊บเดียวก็ไปอีกล่ะประเทศนะ...”

“เออออออออออออออออออออ๋!!”

 

โอราอุสได้ยินแบบนั้นเขาล่ะตกใจกับน้องสาวเขา หนีจากพวกปีศาจ 6 เดือนแล้วไปทุก ๆ ประเทศได้ ทำเอาเขาอึ้งไปเลยจริง ๆ หลังจากนั้นทั้งสองคนก็กลับบ้านพักกัน ตอนแรกโอราอุสไม่อยากไปนอน เลยแต่โพรทาเลียก็สั่งให้เขาไปนอนจนยอมกลับ โพรทาเลียยิ้มให้อีกฝ่ายที่กำลังกลับบ้านพักไป เธอก็เดินกลับบ้านพัก ตอนแรกเธอโล่งใจที่ไขปริศนาในทะเลสาบได้และโดนพี่โอราอุสจับได้ว่าเธอเป็นใครอีก แต่ว่ามีอย่างหนึ่งที่เธอไม่ได้บอกพี่ชาย คงต้องเก็บไว้นาน ๆ ล่ะไม่งั้นเธอโดนพี่ชายฆ่าทิ้ง ๆ แน่ ๆ ถ้าบอกเรื่องที่เธอปิดบังเอาไว้ เธอล้วงมือเข้าไปจับของข้างในกระเป๋าคาดเอวนั้นก็คือลูกแก้วที่เธอเคยเอาออกมา

 

โพรทาเลียกลับถึงบ้านพัก เธอก็กลับมานอนบนที่พื้นตามเดิม เธอรู้สึกปลอดภัยตอนอยู่ที่พื้นมากกว่า พอสักพักหนึ่งโพรทาเลียก็นอนต่อโดยทันที จนเช้าวันต่อมา โพรทาเลียกับมีสีหน้าที่เรียกว่าเหนื่อยล้ามาก ๆ โพรทาเลียรู้สึกเหมือนกับตัวเองนอนไปได้แค่ไม่กี่นาทีเอง ก็เธอเล่นกลับมาตอนตีสี่ แล้วได้นอนแค่สองชั่วโมงเท่านั้นเอง ระหว่างกินข้าวก็นั่งหลับนั่งตื่น ลิซ่าที่เห็นโพรทาเลียมีอาการเพลีย ทำเอาเธอห่วงมาก ๆ ว่าโพรทาเลียจะหลับคาจานข้าวไหม บางคนก็มองคีย์ที่กำลังจะหลับ ทำให้สงสัยเลยว่าจะหลับไหมนั้น โพรทาเลียที่กำลังกินอยู่ ใบหน้าของเธอก็โน่นลงไปที่จานข้าว แต่แล้วก็มีบางอย่างกันไม่ให้ใบหน้าเธอตกลงบนจานข้าว ทำให้เธอเงยหน้าอย่างงง ๆ ว่าอะไรมาโดนหน้าทำให้เย็นมาก ๆ เธองัวเงียมาก ๆ ก็ได้เห็นใบหน้าของคนที่ช่วยเธอ

 

“เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง? วันเดอร์เลอร์”

โพรทาเลียได้สติทันทีที่ได้ยินเสียงอีกฝ่าย พอมองเธอก็เห็นพ่อของตนทันที “อ๊าก!! คุณแจ็กสัน!!”

โพรทาเลียรีบลุกขึ้นพรวดพราดทันที เธอเขินเลยที่โดยอีกฝ่ายแซว ทุกคนที่เห็นแอบขำหน่อย ๆ

“หึ ถ้าง่วงนัก ฉันจะให้ภารกิจเธอละกัน จะได้หายง่วง!”

“เอ๋?” โพรทาเลียมองอย่างงเลยว่าเธอง่วงนอนนะ ไม่ใช่ว่าเธอจะทำงานแล้วจะหายง่วงนะ "เอ่อ...คุณแจ็กสัน...ข้ายังมีกิจกรรมต้องทำ...อีกนะขอรับ"

“ไม่ต้องห่วง ฉันสั่งใครทำอะไร ไม่มีใครว่าอะไรเธอแน่ ๆ”

เพอร์ซีย์มองเด็กรอบ ๆ โรงอาหาร บางคนต่างทำหน้าแบบไม่กล้ายุ่งเลย แต่บางคนก็ต่างไม่ชอบใจเท่าไรที่มีคนโดนสายเลือดโพไซดอนใช้งานเหมือนเอาเปรียบคนที่ต้องฝึก

“งั้นกินอาหารเสร็จไปที่บ้านใหญ่ละกัน ฉันจะให้งานเธอ”

“ขอรับ...”

 

เพอร์ซีย์เดินออกจากโรงอาหารไปทันที เพื่อน ๆ ที่บ้านเฮอร์มีสต่างแซวกันว่าคีย์ได้ทำงานสบาย ๆ แล้วล่ะ แต่เจ้าตัวกับไม่ได้คิดแบบนั้นเลยจริง ๆ พอกินอาหารเสร็จ โพรทาเลียอยากคุยกับลิซ่าเรื่องเมื่อคืน เธอเลยขอให้อีกฝ่ายเดินไปกับเธอจนกว่าจะถึงบ้านใหญ่ ลิซ่าได้ฟังทุกอย่างที่โพรทาเลียเล่าให้ฟังเรื่องเมื่อคืน เธอเลยได้รู้ว่ามีบางอย่างกำลังทดสอบโพรทาเลียและมีคนได้รู้ว่าคีย์เป็นใคร

 

“เอ๋? โอราอุส พี่ชายของโพรทาเลีย รู้แล้วเหรอว่าเจ้าเป็นใคร?”

“ใช่ขอรับ ตอนแรกก็ไม่นึกว่าเขาจะรู้เร็วแบบนี้ ตอนนั้นข้าก็ไม่คิดว่าเขายังตื่นอยู่ แล้วเขาก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างด้วย เลยทำให้เขารู้ว่าข้าเป็นใคร แบบนี้คงวุ่นวายแน่ ๆ”

“งั้นเจ้าก็ต้องระวังตัวมากขึ้นนะ ถ้าคนอื่นนอกจากพี่ชายเจ้ารู้เข้าจะเป็นเรื่องอีก แล้วนางปีศาจนั้นจะหาเรื่องเจ้ามากขึ้น ถ้ามีการซุบซิบว่าเจ้าเป็นใครขึ้นมา ไม่แน่นางอาจจะเล่นวิธีชั่วร้ายใส่เจ้าก็ได้”

“จริงของท่าน...” โพรทาเลียคิดเลยว่าถ้าคนอื่นนอกจากพี่ชายรู้เขาคงลำบากแน่ ๆ

“แล้วเขาได้พูดอะไรอีกไหมนะ?”

“ท่านพี่นะเหรอ?” โพรทาเลียถามอีกฝ่ายทันที “เอ่อ...เขาแค่ถามว่าจะบอกท่านพ่อท่านแม่เมื่อไรนะ...”

“แล้วเจ้าตอบว่าอะไรล่ะ?” ลิซ่าถามอีกฝ่ายทันที

“ถ้ายังไม่สามารถบอกพวกท่านได้นะ...มันต้องระวังตัวเยอะด้วยนะ...ถ้านูอัสรู้เข้า”

“จริงของเจ้า...”

 

ลิซ่าคิดเหมือนโพรทาเลีย ถ้าบอกพวกพ่อแม่คงต้องระวังตัวเพิ่มอีก ยิ่งทำให้โพรทาเลียห่วงครอบครัวมากขึ้นอีก แต่ถ้าไม่บอกอาจจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดก็ได้ ความคิดของลิซ่าปั่นป่วนไปหมดจนเธอจะเริ่มเครียดขึ้นมาแล้ว พวกเขาเดินมาจนมาถึงบ้านใหญ่ โพรทาเลียจ้องมองบ้านที่เคยมาแล้วครั้งหนึ่งแล้วนี่เป็นครั้งที่สองที่มาที่แก่งนี้

 

ระหว่างที่ลิซ่าคิดทบทวนอยู่นั้น เธอก็มีความคิดดี ๆ เข้ามาทันที “ข้ามีความคิดบางอย่างล่ะ...”

“คิดอะไรหรือขอรับ?”

“การมีคนรู้เรื่องเจ้าเยอะ ก็อาจจะมีผลดีก็ได้นะ”

“เอ๋?” โพรทาเลียงงทันที “ดียังไง?”

“ก็...จะทำให้ทุกคนสามารถร่วมพลังกับเจ้าได้นะสิ”

“แต่เราก็ต้องระวังพวกของนูอัสด้วยนะ” โพรทาเลียพูดเสียงเบา ๆ เพื่อไม่ให้ใครได้ยิน

“ข้ารู้ งั้นเราก็ต้องจัดการกับเรื่องพรรคพวกของนูอัสก่อนไงล่ะ”

“อืม...” โพรทาเลียคิดหนักเลยว่าจะทำไงดี “เฮ้อ...งั้นข้าขอไปคิดก่อนละกันนะ”

“อืม คิดเยอะ ๆ ล่ะว่าจะทำไง” ลิซ่ายิ้มให้โพรทาเลียแล้วเขามาหอมหน้าผากอีกฝ่าย “งั้นทำงานดี ๆ ล่ะ แล้วก็อย่าไปทำให้อะไรให้พ่อของเจ้าโกรธล่ะ”

“โธ่...ท่านพี่...ข้าจะระวังตัวมาก ๆ ละกัน”

“งั้นไปล่ะ ข้ามีเรื่องต้องคุยกับโอราอุสหน่อยนะ”

“คงไม่ทำอะไรท่านพี่ของข้านะ...”

“ไม่หรอก ๆ ข้าแค่อยากจะคุยอะไรกับเขานิดหน่อยนะ” ลิซ่าพูดจบก็โบกมือบาย ๆ อีกฝ่ายแล้วเดินจากไป

 

โพรทาเลียมองอีกฝ่ายที่เดินจากไปแบบเงียบ ๆ เธอเงยหน้ามองบ้านใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า เธอครุ่นคิดเลยว่าผ่านไปไม่กี่วันต้องกลับมาที่นี่อีก ทำให้เธอคิดเลยว่าทำไมพ่อถึงเรียกเธอมาที่นี่ พี่ชายคงไปพูดอะไรให้พ่อเรียกเธอมาที่นี่หรือเปล่า ความคิดทั้งหลายเข้ามาในหัวของเธอ ก่อนที่เธอจะสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมกับปล่อยลมหายใจออกมา สีหน้าอันหนักแน่นเตรียมตัวเธอกับงานที่ต้องทำหรืออาจจะเป็นการโดนพี่ชายเปิดโปงก็เป็นได้

 

จบตอนที่ 9 โปรดติดตามตอนที่ 10 ต่อไป