ตอนที่ 88 มหาเทพ

สีแดงชาดยามค่ำคืนช่างทรงสว่างไปตามทางพื้นที่เต็มไปด้วยนองเลือดมากมาย ผู้คนต่างฟาดฟันกันอย่างดุเดือดเหมือนโกรธแค้นกันมาแต่ปางไหน ชายหนุ่มเสื้อคลุมจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างเหนื่อยใจกับสิ่งตรงหน้า ก่อนจะมีบางอย่างพุ่งผ่านใบหน้าของตนไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมีชายร่างใหญ่เดินออกมาจากด้านข้างตอนนั้นจำได้เลยว่าดวงตาสีทองจับจ้องมาที่เขาอย่างสนใจ แล้วนั้นคือภาพความทรงจำของรัลที่มีต่อพาราซอนช่วงแรง ๆ ก่อนที่เขาจะจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับวากาเน็ท

 

“ช่างดุเดือดเหมือนครั้งแรกที่เจอจริง ๆ” รัลจ้องมองอย่างสนใจ ก่อนจะจ้องมองเทพที่เขารังเกียจ “ถึงชาติไหน ๆ วากาเน็ทก็จะไปอยู่ใกล้ ๆ พวกเราทุกคน ถ้าตอนนั้นข้ารู้เร็วกว่านั้นก็คงดี...”

“ทำไงได้ล่ะ...พวกเจ้าไม่ดีรู้นี่น่าว่าเจ้านั้นเป็นเทพที่จะมาฆ่าพวกเจ้านะ” โพรทาเลียฟังคำพูดของรัล เธอจำความทรงจำของทุกคนได้ว่าวากาเน็ทอยู่ใกล้ตัวแค่ไหน

“หึ...” รัลได้ยินก็ส่งเสียงหึออกไปอย่างไม่ชอบใจ เขารังเกียจเทพนั้นเป็นที่สุดถึงเขาจะเป็นเทพองค์เล็กที่เกิดจากเทพีดีมิเทอร์ก็ตามที "มันก็จริงของเจ้า แต่ตอนนี้ข้ามีเรื่องอยากขอร้องเจ้า โพรทาเลีย”

“อะไร?”

“ข้าขอยืมร่างเจ้าเท่านั้นล่ะ!”

โพรทาเลียหน้าอึ้งไปเลยว่าอีกฝ่ายจะมายืมร่างเธออะไรเวลานี้ “จะเอาไปทำอะไรนะ?”

“ไม่ได้เอาต้มยำทำแกงละกัน”

“เอ่อ...อืม...” โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่ายอยู่สักระยะ ก่อนจะครุ่นคิดสักระยะ ก่อนทำใจว่าไม่ขออีกฝ่ายก็คงเข้าสิงเธอแน่ ๆ “ก็ได้...จะเอาไปจัดการวากาเน็ทสินะ”

“นั้นมัน...ส่วนหนึ่ง...” รัลเอ่ยอย่างเป็นนัย ๆ ก่อนจะยื่นมือไปหาอีกฝ่าย “ขอเสียมารยาท…”

 

มือที่ยื่นไปรับมือของอีกฝ่ายไม่กี่นาที รัลสลายหายไปเข้าสู่ร่างกายของโพรทาเลีย ร่างกายของโพรทาเลียมีแสงสว่างขึ้นมาจนครอบครัวแจ็กสันต่างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่ร่างกายของโพรทาเลียจะแปรเปลี่ยนกลายเป็นบุคคลปริศนาที่มีส่วนสูงเท่ากับตัวเธอในอ้อมกอดของฟีนีอุส ทำให้รัลรู้สึกว่าร่างกายของตนยังโดนใครบางคนกำลังกอดรัดเอาไว้ ก่อนจะหันหน้าไปหาชายหนุ่มผมทองที่พอมอง ๆ ก็ดูหล่อใช้ได้เสียจริง

 

“เจ้านี่น่าทานจังนะ”

“เอ๋!?” ใบหน้าของฟีนีอุสแดงก่ำจนอึ้งไปชั่วขณะกับคำพูดของอดีตชาติคนนี้

“ล้อเล่น ข้าเป็นชายแท้”

รัลเอ่ยพร้อมกับยกมือลูบปลายคางอีกฝ่ายอย่างสนุก ก่อนจะใช้มืออีกข้างแตะมืออีกฝ่ายที่กอดรัดเอวเขาเอาไว้

“ช่วยปล่อยตัวข้าหน่อยสิ บุตรหลานจูปิเตอร์”

“ครับ!” ฟีนีอุสได้ยินคำพูดอีกฝ่ายก็กอดหลวม ๆ

 

พอรู้สึกว่าอีกฝ่ายปล่อยมือออกจากร่างกายของเขาแล้ว เขาก็ขยับมือจนมีสิ่งบางอย่างงอกเงยขึ้นมาจากอากาศจนเรียบกันเป็นบันได คนในบ้านแจ็กสันเห็นก็รีบลอยตัวกันมา พวกเขานั้นต่างลอยตัวกันอยู่พวกเพอร์ซีย์ได้รับการช่วยเหลือจากอลิซ่าเบ็ธทำให้ลอยตัวกันอยู่บนอากาศ เพอร์ซีย์ลอยมาหาฟีนีอุส

 

“เกิดอะไรขึ้นนะ? ทำไมลูกสาวฉันถึงกลายเป็นอดีตชาติไป?”

“เขาขอโพรทาเลียนะครับ แล้ว...โพรทาเลียอนุญาต...”

“ว่าไง!? เดียวก็...”

“ไม่ต้องห่วง บุตรโพไซดอน” รัลเอ่ยพูดขึ้นระหว่างที่เขากำลังหันหลังให้พวกอีกฝ่าย ก่อนจะหันข้างโดยใช้แค่หางตามองอีกฝ่าย “จะไม่มีแบบครั้งที่แล้วแน่ ๆ”

 

รัลเอ่ยพูดพร้อมกับเดินลงจากบันไดธรรมชาติอย่างชาติ เขาจับที่เสื้อคลุมของเขาก่อนที่จะดึงเสื้อคลุมสะบัดขึ้นเหนือหัวของเขาจนเผยร่างกายอันผอมบางดุจดั่งหญิงสาวที่สวมชุดเกราะชาวกรีกเหมือนแม่ทัพ ภายใต้หมวกเกราะเหล็กดวงตาสีทองกำลังจับจ้องการต่อสู้อย่างชอบใจ เขายกมือขึ้นมาคว้าบางอย่างจากด้านหลังที่ไม่มีอะไร แต่แล้วก็มีขวานขนาดใหญ่โผล่ออกมา พาราซอนที่กำลังต่อสู้อย่างบ้าคลั่งก็รู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่กำลังเพิ่มขึ้น

 

“มาแล้ว! พลังที่ฉันต้องการ” ร่างกายของพาราซอนกำลังเอ้อล้นออกมาจนเปล่งประกายออกมา แล้วทำหน้าอิ่มเอมใจอย่างหาอะไรมาเทียบไม่ได้ “เจ้าตัวเล็กของฉัน”

“หือ?”

 

วากาเน็ทคำพูดอีกฝ่ายที่เอ่ยถึงใครสักคน ทำให้เขานึกคิดได้ว่าอีกฝ่ายนั้นปกติก็มีพละกำลังที่แข็งแกร่งแล้ว แต่ถ้ามีอีกคนมันก็จะเสริมพลังให้อีกฝ่ายมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า ทำให้เขาเห็นสายตาอีกฝ่ายหันไปทางด้านหลังของเขา ก็ทำให้เขาหันไปมองข้างล่างก็ได้เห็นร่างที่เขาเคยฆ่าตายไปเมื่อหลายร้อยปีก่อน

 

“ไม่จริง...”

“ดูใบหน้าเจ้าสิ วากาเน็ท” น้ำเสียงอันลากยาว แต่ฟังแล้วน่าหลงใหลเหมือนหญิงสาวพูดกับชายหนุ่มเพื่อยั่วยวน “ดูหวาดกลัวจังนะ”

รัลเอ่ยจบก็มาอยู่ที่พื้น นั้นทำให้วากาเน็ทไม่ชอบใจที่เจออีกฝ่ายที่นี่

“เจ้า...โผล่มาได้ไง...เจ้าสองคน...”

“อยากรู้...ก็ถามเหล่าเทพนรกในนรกละกัน!!”

 

รัลพูดไม่ทันจบก็หายไปจากตรงนั้น แล้วโผล่มาอยู่ด้านบนกำลังลอยอยู่กลางอากาศ ก่อนจะพุ่งตรงใส่อีกฝ่ายพร้อมอาวุธขวานขนาดใหญ่ของเขาฟาดใส่ วากาเน็ทเห็นแบบนั้นก็ใช้พลังของตนพุ่งใส่กลับ รัลเห็นก็ไม่ได้ตั้งรับการโจมตีนั้นเลย แต่แล้วอีกคนก็ช่วยจับตัวอีกฝ่ายให้หลบการโจมตี จนรัลมาอยู่ในอ้อมแขนข้างตัวอีกฝ่ายทำให้รัลนึกถึงสมัยก่อน

 

“ทุกครั้งที่เจ้าต้องมาช่วยข้าตลอดนะ ท่านเจ้าเมืองพาราซอน”

“เรื่องปกติไม่ใช่หรือไง? แม่ทัพรัล”

พาราซอนเอ่ยพูดพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าชอบใจที่เจออีกฝ่ายอีกครั้ง แต่รัลทำหน้าอย่างไม่ชอบที่เจออีกฝ่ายจริง ๆ แต่ก็ไม่พอใจที่อีกฝ่ายอุ้มเขาเหมือนเป็นกระสอบข้าวที่แบกด้วยแขนทั้งสองข้างไม่มีผิด

“นี้ ๆ ปล่อยข้าลงได้ไหม?”

“ไม่!” พาราซอนอย่างชัดถ้อยชัดคำสุด ๆ

“ชิ” รัลสบถออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยพูดกับอีกฝ่ายอีก ”รู้ไหม! ถ้าเจ้าไม่ช่วยข้าก็จัดการเขาเองได้นั้นล่ะ!!”

“ได้ตายล่ะ เจ้าหัวร้อนคงไม่นิ่งเฉยจนจัดการอะไรไม่ได้แบบนั้นเนี่ยนะ!”

“ว่าแต่ผู้อื่นที่เจ้าล่ะ!”

“มันก็เรื่องของข้านั้นล่ะ!!”

“ดูพูดเข้า!!! ไอ้เวรนี่!!” รัลตะโกนใส่อีกฝ่ายอย่างไม่พอใจสุด ๆ

“เลิกมาทะเลาะกันต่อหน้าศัตรูสักทีให้คู่รักเฮงซวย!!!” วากาเน็ทตะโกนขึ้นมา

ทั้งสองได้ยินเสียงตะโกนนั้นก็เห็นท่าทางอีกฝ่ายที่ดูเหนื่อยชอบกล แต่รัลจ้องมองรู้เลยว่าเพราะใคร แต่พาราซอนชอบคำพูดของวากาเน็ทก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา

“ดูเจ้าเหนื่อยนะ วากาเน็ท”

ใบหน้าของวากาเน็ทถึงกับเหงื่อแตกออกมาเยอะยิ่งกว่าอะไร คงเพราะพาราซอนกำลังดูพลังของเขาออกจากร่างกายจนวากาเน็ทรู้สึกเลยว่าไอ้ตัวข้างหน้ากำลังดูพลังเขาอยู่

“แก...บังอาจ…”

“เล่นคืนไม่โกง”

พาราซอนพูดออกมาเป็นนัย ๆ ด้วยรอยยิ้มอันน่ารังเกียจ แต่คำพูดเขาเหมือนเคยโดนแบบเดียวกับที่เขากำลังทำกับอีกฝ่าย แต่คำพูดนั้นของพาราซอนทำเอาวากาเน็ทถึงกับเส้นเลือดขึ้นหน้าจนพุ่งตรงเข้าหาอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง

“ไปตายซะ!!”

“ไม่น่ารักจริง ๆ รัลฉันขอโทษนะ”

“หือ?”

รัลยกคิ้วอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายมาขอโทษเขาทำไม ก่อนที่อีกฝ่ายจะจับตัวเขาขึ้นแล้วย่อตัวลง แล้วกำลังจะจับเขาโยนขึ้นสู่ฟ้า

“เดียว!! พารา- “ รัลยังพูดไม่จบก็โดนอีกฝ่ายโยนขึ้นสู่ฟ้าทันที” ซอนนนนนนนนนนน!!”

 

ทุกคนต่างเงยหน้ามองอย่างตกตะลึงที่อดีตชาติของโพรทาเลียโดนโยนขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็ว ฟีนีอุสเห็นก็จะไปช่วยแต่ว่าเสียงของพาราซอนกับเอ่ยพูดว่าอย่ามายุ่ง ฟีนีอุสกำหมัดแน่นที่ว่าที่ภรรยาเขาโดนโยนแบบนั้นถึงจะอยู่ร่างไหนแต่นั่นก็ภรรยาของเขา พาราซอนจ้องมองสถานการณ์แล้วรับการโจมตีอันรุนแรงของอีกฝ่าย เขาดันอีกฝ่ายออกแล้วตวัดดาบใหญ่ฟาดฟันโต้ตอบกับอีกฝ่ายอย่างสนุก แต่วากาเน็ทก็ไม่ยอมแพ้ก็เหวี่ยงเคียวโจมตีใส่จนสามารถสร้างบาดแผลให้ที่แขนอีกฝ่าย แต่ว่าพาราซอนกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บแต่อย่างใด แต่กลับชอบเสียงมากกว่าแล้วก็โจมตีอีกฝ่ายอย่างไม่ยั้งมือเลยสักนิด ระหว่างที่ทั้งสองคนต่อสู้ ตัวของรัลลอยสูงจนเริ่มช้าลงก่อนที่ร่างกายจะร่วงหล่นกลับสู่ที่เดิม

 

“อ๊ากกกกกกกกกกกก พาราซอนนนนนน!!”

 

เสียงของรัลดังขึ้นทำให้พาราซอนเตรียมตัวที่จะรอรับอีกฝ่าย เขาเริ่มโจมตีใส่วากาเน็ทด้วยการดักทางไม่ให้อีกฝ่ายขยับตัวได้นั้นก็คือการให้อีกฝ่ายนอนที่พื้นโดยมีการใช้ขาข้างหนึ่งเหยียบตัวอีกฝ่ายเอาไว้ วากาเน็ทรู้สึกเจ็บและสมเพชที่ตนเองโดนกระทำเยี่ยงนี้ เขาพยายามดิ้นหนีอย่างแรงแต่ไม่เป็นผล พาราซอนเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะเห็นร่างที่เขาโยนขึ้นไปกำลังตกลงมา ก่อนที่เขาจะอ้าแขนรับไปทันใด

 

“อ๊ายยยย~” รัลถึงกับเวียนหัวไปหมดจนจะเป็นลม

“ดูสิ เจ้าตัวน้อยฉันลงมาก็หน้ามึนเสียแล้ว”

“เพราะใครกันล่ะ!?” รัลได้สติก่อนจะชกหน้าอีกฝ่ายไม่หนึ่งครั้ง

แต่การชกของอีกฝ่ายไม่ได้ทำอันตรายเขาเลยเสียนิด ก่อนที่พาราซอนจะเขยิบใบหน้าเขาหาอีกฝ่าย

“เจ้าคงไม่ลืมใช่ไหม? ว่าทำอะไรข้าแล้ว...เจ้าจะโดนอะไรนะ?”

รัลได้ยินก็หน้าถอดสีจนแดงก่ำเสียยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศ ก่อนจะดันตัวเองจนตัวเองลงจากอ้อมกอดอีกฝ่าย ก่อนจะมองที่เท้าอีกฝ่ายแต่ทว่าวากาเน็ทหายไปแล้ว

“เจ้าบ้านั้นหายไปไหน!!”

“หือ?” พาราซอนก้มมองก็ไม่เห็นร่างอีกฝ่ายก่อนจะมีเงามือจากด้านหลัง

“ข้างหลัง!!”

ทุกคนที่อยู่บนอากาศต่างตะโกนออกมา ทำให้รัลเงยหน้ามาเห็นว่าข้างหลังของพาราซอน เขาวิ่งไปหาอีกฝ่ายแล้วดึงตัวเข้ามาหาเข้า แต่ทว่ามันไม่ทันการแล้วทั้งสองคนกำลังจะโดนโจมตี แต่แล้วก็มีสายฟ้าฟาดลงอย่างใส่วากาเน็ทในทันใด

“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!”

สายฟ้าได้หยุดลงร่างกายของวากาเน็ทก็ไหม้ดำเป็นตอตะโก ก่อนจะล้มลงไปกับพื้นในทันใด ทุกคนต่างมองอย่างตกใจว่าทำไมจู่ ๆ ฟ้าผ่าลงมากลางวันแสก ๆ

“เกิด...อะไรขึ้นนะ?”

“ไม่รู้สิ...” รัลมองอย่างตกตะลึง

“สายฟ้านั้นมัน...หรือว่า...”

 

โอราอุสหันไปหาเพื่อนข้าง ๆ แต่เจ้าตัวกับส่ายหน้าเหมือนบอกว่าไม่ใช่เขาที่สร้างสายฟ้านั้น เพอร์ซีย์จ้องมองสายฟ้านั้นก็รับรู้ว่ามันมีพลังอนุภาคมากกว่าที่ฟีนีอุสจะสร้างขึ้น ทำให้เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่กำลังจะมืดครึ้ม ทำให้เขารู้ในทันใดว่าเป็นฝีมือของเขา

 

“ซุส!”

 

สิ้นเสียงของเพอร์ซีย์เสียงฟ้าร้องดังไปทั้งท้องฟ้า อลิซ่าเบ็ธได้ยินก็ไม่ชอบใจก่อนจะค่อย ๆ พาทุกคนลงสู่พื้นดาดฟ้า ทุกคนกำลังลอยตัวลง ฟีนีอุสก็ลอยตัวลงไปตาม เสียงฟ้าร้องดังไปทั่วบริเวณนั้นสายฟ้าพุ่งเข้าหากันแล้ว แล้วก่อตัวกันกลายเป็นร่างชายวัยกลางคนใส่ชุดสูทโผล่มาจากสายฟ้า เพอร์ซีย์เห็นก็จำได้อย่างดีว่าคนคนนั้นเป็นใคร ก่อนที่ชายคนนั้นจะลอยลงมาสู่พื้น อดีตชาติสองตนจ้องมองอีกฝ่ายอย่างตะลึงที่อีกฝ่ายออกมาจากเขาโอลิมปัสได้เหมือนกัน

 

“เล่น...ออกมาเองเลยเหรอ?”

“ข้าไม่รู้...”

“รู้สึกเหมือนจะโดนเต็ม ๆ เลยสินะ” ซุสเอ่ยพูดพร้อมกับเดินไปด้วยร่างที่ไหม้เป็นตอตะโกจนเกือบจำไม่ได้

“ต้องขอบคุณท่านมหาเทพ ซุส ที่ทำให้ดำเยี่ยงนี้” พาราซอนเอ่ยพูดจนอีกฝ่ายหันมามองเขา “แต่ไม่นึกว่าเทพผู้ยิ่งใหญ่จะลงมาด้วยตนเองแบบนี้”

รัลได้ยินก็ใช้ข้อศอกกระแทกเอวอีกฝ่ายจนพาราซอนมองอีกฝ่ายว่าทำอะไร แต่สีหน้าของรัลเอ่ยว่าอย่าทำอะไรให้มหาเทพโกรธเคืองดีกว่า แต่เหมือนพาราซอนจะไม่สนใจ ซุสจ้องมองทั้งสองคนที่กำลังส่งสายตาคุยกันก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ข้ามาเพราะความปั่นป่วนที่เจ้าสองพ่อลูกนี่…” ซุสก้มมองร่างไหม้เกรียนก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า ” มันทำเอาไว้ เหล่าเทพโอลิมปัสก็ต้องออกปฏิบัติการจริง ๆ ไม่งั้นใครบางคนแถวนี้มันจะสาปแช่งอีก”

 

คำพูดของซุสดันไปสะเทือนใส่บางคนที่เคยสาปแช่งหลายครั้งเรื่องงานต่าง ๆ ที่มนุษย์กึ่งเทพไม่ควรทำ แต่ชอบส่งให้ตลอดจนน่ารำคาญใจ แล้วคนที่ชอบสาปแช่งก็คือ เพอร์ซีย์นั่นล่ะ ซุสมองอีกฝ่ายก่อนจะหันกลับมามองชายหนุ่มตรงหน้าสองคน รัลจ้องมองอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

 

“แล้วท่านจะทำอะไรกับเขาหรือขอรับ มหาเทพซุส”

ซุสมองชายหนุ่มที่สวมชุดเกราะ “จงถอดหมวกออก เจ้าหนุ่ม”

 

รัลได้ยินแบบนั้นก็นิ่งสงัดไปสักพักหนึ่งก่อนจะยอมทำตาม เพราะอีกฝ่ายเป็นมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าเขาขัดคำสั่งร่างจุติอาจจะโดนลูกหลง เขาค่อย ๆ ถอดหมวดของตนออกจนเผยใบหน้าอันเด่นชัดออกมา ใบหน้าอันเล็กคล้ายหญิงสาว ทรงผมสีดำยาวมัดสูง ดวงตาสีทองจับจ้องมองอีกฝ่าย ควบคู่กับผิวกายสีน้ำผึ้งงดงาม ใครที่เห็นก็ต่างหลงใหลความงามของอีกฝ่าย ทำเอาซุสจ้องมองอย่างอ้ำอึ้งเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

 

“เจ้าชื่อ?”

“รัล บุตรแห่งดีมิเทอร์ขอรับ”

คำตอบของชายหนุ่มทำเอาซุสนิ่งไปชั่วขณะ เขาจำเด็กหนุ่มได้จากสถานการณ์ล่าสุดว่าอีกฝ่ายเป็นบุตรของดีมิเทอร์

“รัลเอ่ย การลงโทษเทพองค์นี้เราจะลงโทษให้ถึงที่สุด เราจะส่งเขาไปสู่นรกทาร์ทารัส เฉกเช่นพ่อของมันในอดีต”

“ไม่ลงโทษน้อยไปหรือไหม? ซุส” พาราซอนแย้งขึ้นมาอย่างไม่ชอบใจกับบทลงโทษของซุส

“หึ อยู่ในนรกยาว ๆ อีกหลายพันปีไม่น่าจะน้อยไป เจ้าเด็กน้อย” ซุสหันไปมองชายหนุ่มอีกคนที่แย้งบทลงโทษของเขา “เจ้าชื่ออะไร?”

“โธ่ ๆ ลืมกระทั่งหลานตนเอง!” พาราซอนพูดอย่างเหนื่อยใจกับตาแก่ตรงหน้าของตนเสียจริง “ข้า พาราซอน บุตรแห่งแอรีส!”

“อ๋อ...เจ้าหลานหน้าไม่อายตายเพียงเพราะโดยภรรยาตัวเองหลอกลวงจนโดนฆ่าเนี่ยนะ!?”

“!?”

ทุกคนได้ยินแบบนั้นต่างอึ้งไปเลยว่าซุสสร้างชนวนระเบิดขึ้นเสียแล้ว รัลได้ยินแบบนั้นไม่รู้จะพูดยังไงเลยจริง ๆ

“เมื่อกี้ท่านว่าไงนะ...” พาราซอนเอ่ยถามพร้อมกับมุมจมูกกำลังกระตุกไปมาอย่างขุ่นเคืองสุด ๆ

“ทำไม? แก่จนหูตึงแล้วหรือ เจ้าหนู”

บรรยากาศตอนนี้เหมือนรู้สึกถึงสายฟ้ากับไฟกำลังจะปะทะกันอย่างดุเดือด ทำให้รัลต้องเข้าไปขัดจังหวะในทันใด

“ขออภัยมหาเทพ แต่ข้าว่าถ้าท่านยังอยู่เยี่ยงนี้ โลกมนุษย์อาจจะปั่นป่วนได้นะ ขอรับ!”

สิ่งที่รัลเอ่ยก็เป็นจริงตอนนี้ท้องฟ้ากำลังแปรปรวนจนมนุษย์บนโลกกำลังแตกตื่น ก่อนที่ซุสจะทำจิตใจให้สงบท้องฟ้าก็กลับมาเบาบางลง

“เพราะคำพูดเจ้า ข้าจะยอมเสียสักครั้ง”

“ขอบคุณขอรับ...” รัลโล่งใจที่อีกฝ่ายยอมสักครั้ง

 

ซุสจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าสักพักอีกฝ่ายงดงามจริง ๆ จนเขาไม่คิดว่าเด็กที่งดงามเยี่ยงนี้จะเป็นบุตรของเขากับเทพีดีมิเทอร์ได้ ทำให้เขาคิดเลยว่าทำไมเขาไม่เจอเด็กคนนี้เลยสักครั้ง เพราะความโกรธที่ดีมิเธอร์ที่มีต่อเขามันแรงกล้าจนอีกฝ่ายไม่ยอมให้เจอ เขามองสักพักก่อนจะหันหลังให้

 

“ครั้งหน้าเจอกันอีก ข้าจะชวนไปทานหน่อยละกัน รัล”

“ขอรับ?” รัลมองอย่างสงสัยว่าทำไมมหาเทพต้องการจะชวนเขาไปทานอาหารด้วย

ซุสสั่งให้ทหารนำตัววากาเน็ทไปพร้อมกับร่ายคำสาปให้อีกฝ่ายเพื่อควบคุมพลังอีกฝ่ายไม่ให้สามารถทำร้ายใครได้อีก ก่อนที่ซุสจะหายไปพร้อมกับทหารที่นำตัววากาเน็ทไป ทุกคนต่างมองอย่างงุนงงที่เทพมาแล้วก็ไปอย่างง่ายดายแบบนี้

”มาก็ไปช่างเทพที่น่ารำคาญเหมือนทุกทีเสียจริง” เพอร์ซีย์เอ่ยขึ้น

“เพอร์ซีย์!!”

“หึ!”

ระหว่างที่พ่อแม่คุยกันนั้นเสียงไซเรนก็ดังขึ้น ทำเอาทุกคนต่างคิดเลยว่าเสียงไซเรนมากันเพราะอะไร ก่อนที่พวกเขาจะก้มมองที่พื้นดาดฟ้าที่เหยียบกันอยู่ เด็ก ๆ ต่างมองเข้าใจเลยว่าอาจจะมาเพราะเรื่องนี้ไหม ก่อนที่พาราซอนเห็นแบบนั้นก็เอยพูดขึ้น

“ข้าไม่รู้ไม่ชี้ล่ะ”

ตัวต้นเหตุพูดจบก็สลายเปลี่ยนร่างไปในทันใดกลับกลายเป็นโฟกัสที่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามองอย่างสับสนว่าตอนแรกเธออยู่สถานการณ์ที่วากาเน็ทโจมตี แต่ทำไมตอนนี้เธอมาอยู่สถานการณ์ที่สงบไปแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นกัน?”

“ตัวต้นเหตุหนีไปเสียแล้ว...” สองแฝดชายเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ไอ้พวกตัวปัญหานั้นหายไปเฉย!”

โพรทาเลียตะโกนขึ้นจนโฟกัสไปหันไปมอง ก็เห็นร่างกายของพี่กำลังแปรเปลี่ยน

“พี่...เกิดอะไรขึ้นนะ?”

“จู่ ๆ อดีตชาติคนใหม่เข้าร่างเธอนะสิ แล้วหมอนั้นก็เอาร่างเธอมาใช้ต่อสู้กับวากาเน็ทนะสิ!”

“เอ๋!?”

“พี่ว่าเรารีบหนีจากที่นี่ดีกว่าไหม? รู้สึกเหมือนตำรวจจะมาทางนี้กันนะ”

“เด็ก ๆ แยกย้ายกลับร้านบลูเมอร์เมด!!”

 

เพอร์ซีย์หันไปมองลูก ๆ ก่อนจะเตรียมตัวหนีกัน ทุกคนก็ต่างพากันหนีสุดกำลัง โดยไม่มีคนเห็นพวกเขา ไม่นานนักพวกตำรวจก็ขึ้นมาดูจุดที่โดนฟ้าผ่าว่ามีคนไหม ก่อนที่จะขึ้นมาก็ไม่เห็นมีอะไรแล้วพื้นที่เคยมีรอยแตกก็ไม่มีอะไรเหมือนไม่มีคนขึ้นมาด้วยซ้ำ โดยที่พวกเพอร์ซีย์ก็ไม่รู้ว่ามีคนมาซ่อมแซมสิ่งที่เกิดขึ้นให้พวกเขา

 

พวกเพอร์ซีย์หนีกันไปสักระยะก็มาถึงร้านบลูเมอร์เมดแต่พวกเขาก็ต้องตะลึงว่าร้านนั้นกลับมีสภาพปกติดีทุกอย่าง พวกเขาต่างมองหน้ากันอย่างสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นจนฟีนีอุสสงสัยก็ถามเพื่อน โอราอุสก็บอกได้แค่ว่าก่อนไปอยู่ที่ดาดฟ้าพวกเขาโดนโจมตีจนชั้นสองของร้านพัง ฟีนีอุสได้ยินก็ตกใจสุด ๆ เพอร์ซีย์รีบเดินไปที่ร้านเพื่อไปดูแม่ของเขาว่าเป็นไงมั้ง ทุกคนต่างก็รีบตามไป พวกเขาเดินกันเข้าไปในร้านก็ทำให้พนักงานต่างมองกันสงสัยว่าครอบครัวของเจ้าของร้านมาทำไมกัน พอพวกเขาขึ้นมายังชั้นสองก็รีบเดินไปยังห้องนั่งเล่นก็เห็นคนเป็นแม่ น้องสาว และ หลาน ๆ กำลังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกัน จนพวกเขาหันมามองพวกเขาทุกคน

 

“แม่! พ่อ!” สองแฝดหันไปมองก็เห็นพ่อแม่เดินเข้ามาพอดี

คาเร็นน่ารีบลงจากโซฟาแล้ววิ่งไปหาพ่อของเธอในทันที “พ่อจ๋า!”

“ไง ตัวเล็กของพ่อ” ฟีนีอุสรีบกอดลูกสาวอย่างมีความสุข “ลูกเป็นไงมั้งนะ?”

“หนูไม่เป็นอะไรคะ”

“ดีแล้วล่ะ”

“แม่! จัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ?” เดวิคถามแล้วเดินมาหาแม่

โพรทาเลียย่อตัวมามองลูกชายที่เข้ามากอด แล้วฟังคำถามลูกจนเธอไม่รู้ว่าสิ่งที่จะตอบไปมันดีหรือเปล่า

“เอ่อ...ก็เรียบร้อยดีนะ...”

“ทำไมแม่ตอบแบบนั้นนะ?”

“น่า ๆ ตอนนี้เราก็ปลอดภัยไปหนึ่งอย่างแล้วล่ะนะ” โพรทาเลียกอดลูกพร้อมกับหอมแก้มไปหลายครั้ง

“ฮ่า ๆ แม่ จั๊กจี้!” เดวิคหัวเราะอย่างบ้าจี้ที่แม่กำลังหอมแก้มเขา

ทำเอาพวกพี่น้องของโพรทาเลียต่างมองแม่ลูกกำลังคุยกันอย่างน่ารักมาก ๆ จนความเหนื่อยจากเมื่อกี้หายไปหมดจริง ๆ โพรทาเลียอุ้มลูกชายไปนั่งพักที่โซฟา คนเป็นแม่อย่างแซลลี่ก็มาดูลูกชายของตนว่าเป็นยังไงมั้ง

“แม่นึกว่าลูกกับหลาน ๆ จะเป็นอะไรแล้วซะอีก” แซลลี่รีบเดินเข้ามาหาลูกชายแล้วสวมกอดอย่างเป็นห่วง

“เกือบแล้วล่ะ แต่ดีที่อดีตชาติของโพรทาเลียกับโฟกัสช่วยพวกเรานะครับ” เพอร์ซีย์กอดแม่อย่างโล่งใจ แล้วถอยตัวมองแม่ว่าเป็นอะไรมั้งหรือไหม “แม่กับเอสเทลไม่เป็นไรนะ”

“ไม่เป็นไร แต่งง ๆ ว่าจู่ ๆ ก็มาอยู่ในห้องที่ตอนแรกพังไปแล้วได้ไง” เอสเทลเอ่ยพูดด้วยท่าทางที่ไม่

“เทพเจ้า...”

แซลลี่เอ่ยคำนั้นออกมาแล้วหันกลับมามองลูกชายที่ทำสีหน้าอย่างรับรู้ว่าต้องเป็นแบบที่แม่พูดแน่ ๆ

“ครับ แบบนี้ต้องเป็นฝีมือซุส...แต่...เขาจะมาไม้ไหนนี้สิ”

“พ่อหมายความว่าไง?” เบเดอร์เอ่ยถามขึ้น

พวกเด็ก ๆ กำลังฟังที่พ่อแม่กำลังคุยกันจนมาได้ยินว่าเทพเจ้าก็ทำให้ยิ่งสงสัยกว่าเดิมว่าหมายความว่าอะไร

“ที่พ่อหมายถึงคือ เทพไม่เคยทำอะไรให้ฟรี ๆ”

 

แอนนาเบ็ธเอ่ยให้ลูก ๆ ฟัง ทำเอาทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างสงสัย แต่สิ้นคำพูดคนเป็นแม่ไม่นานนั่งก็มีแสงสว่างบังเกิดขึ้น จนทุกคนเอามือขึ้นมาบังแสงสว่างนั้น ก่อนที่จะมีชายคนหนึ่งออกมาจากแสงสว่างนั้นแล้วคนคนนั้นก็คือเทพผู้ส่งสาส์นที่ทุกคนไม่อยากเจอเลยตอนนี้

 

“สวัสดีทุกคน!” เฮอร์มีสยกยิ้มอย่างร่าเริง

แต่ก็ต้องเห็นสีหน้าที่เฉื่อยชาสุด ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายทุกคนก็หันไปทำธุระของตนเองกันในทันใด

“อย่าเมินกันสิ!!!” เฮอร์มีสตะโกนอย่างเสียใจที่ทุกคนต่างไม่เห็นหัวเทพอย่างเขาสักนิด

“เฮ้อ...เฮอร์มีส” เพอร์ซีย์หันไปมองอีกฝ่ายที่ตะโกนออกมาอย่างเสียงดัง “คุณมาทำไม...”

“ไม่น่าถามนะ....ก็...มาส่งสาส์นให้นาย...” เฮอร์มีสพูดพร้อมกับยื่นสาส์นให้อีกฝ่าย

เพอร์ซีย์จ้องมองสาส์นและอีกฝ่ายก็นึกเลยว่าจากใคร “ซุสสินะ...”

“คิดว่าใครล่ะ?”

“เฮ้อ...”

เพอร์ซีย์รับสาส์นจากอีกฝ่ายก่อนจะนำมาเปิดอ่านดูว่าคืออะไร แอนนาเบ็ธที่อยู่ข้าง ๆ ก็อ่านพร้อมกับสามีแต่พออ่านไปก็ต้องตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง แล้วหันมาทางเทพตรงหน้า

“นี่มันเกินไปไหม!!!”

“ฉันไม่ใช่คนตัดสินนะ อย่าถามเลย”

“มันเยอะเกินไปนะ! เพอร์ซีย์!!” แอนนาเบ็ธเขย่าแขนสามี “เขารู้ว่าเราไม่ค่อยมีเงิน เขาถึงเล่นวิธีนี้กับนาย!!”

“ฉันรู้...” เพอร์ซีย์ทำหน้าอย่างเหนื่อยใจ

“พ่อมีอะไรนะคะ?”

โฟกัสถามอย่างห่วง ๆ ที่พ่อแม่พูดกันทำให้ทุกคนสงสัย เพอร์ซีย์หันมามองทุกคนที่กำลังจ้องมองอย่างเขาอย่างสงสัย

“เฮ้อ...ซุสต้องการให้เราจ่ายเงินค่าซ่อมของทุกอย่างที่เขาซ่อมให้ ถ้าไม่มีจ่าย...เขาจะให้พ่อทำงานให้เขาชดใช้ค่าซ่อม”

“ว่าไงนะ!!” ทุกคนต่างอุตส่าห์ออกมาอย่างตกใจ

“อย่างงี้มันปล้นกันชัด ๆ แล้วต้องจ่ายเท่าไหร่?” เอเดอร์ถามขึ้นอย่างสงสัย

“50,000 ดรัคม่า”

“50,000 ดรัคม่า!!”

“ตีเป็นเงินดอลลาร์เกือบแสนดอลลาร์เลยนะคะ ทำไมถึงคิดแพงแบบนี้!!” เรน่าขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าทำไมเทพต้องมาเก็บเงินจากพวกเขา

“จริงด้วย ทำไมซุสถึงเรียกเยอะแบบนี้ เราไม่มีเงินเยอะแบบนั้นหรอกนะ” คารีเซลลุกขึ้นมากอดจ้องมองเทพส่งสาส์น

“เด็กน้อย...ข้าไม่สามารถพูดได้ นั้นเป็นคำสั่งของเทพ...ข้าทำอะไรไม่ได้นะ”

“พ่อทูนหัวก็ช่วยเราหน่อยไม่ได้เหรอ?”

โพรทาเลียลุกขึ้นหันมามองเทพ แต่ก็มีคนอิ่มอกอิ่มใจในการมองรูปร่างอันงดงามของเธอจากด้านหลังนั้นก็คือ ฟีนีอุสที่นั่งฟังตรงข้ามพอดี เขาคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ว่าอีกฝ่ายไม่อายเขาเลยสักนิด แต่ก็ดีสำหรับเขาเพราะมันคืออาหารตา

เฮอร์มีสมองลูกทูนหัวอย่างเสียใจว่าเขาช่วยไม่ได้จริง ๆ “อย่างที่ข้าบอก ลูกเอ่ย ข้าทำอะไรไม่ได้”

“ชิ!” โพรทาเลียสบถออกมาเบา ๆ ก่อนจะกลับมานั่งเหมือนเดิมอย่างเซ็ง ๆ

ระหว่างที่พวกผู้ใหญ่กำลังครุ่นคิดนั้น โฟกัสก็กำลังคิดว่าจะทำไงให้ได้เงินห้าหมื่นดรัคม่ามา แต่แล้วเธอก็นึกความทรงจำบางอย่างขึ้นมาได้ เธอก็หันไปมองพี่สาวของเธอในทันที ก่อนจะรีบมาหาเธอ

“พี่!!”

“อะไร?”

“พี่ ๆ จำตอนนั้นได้ไหม?”

“ตอนไหน?”

“ตอนที่พี่เอาเงินไปแลกนะ”

“ได้สิ ทำไม...หือ?” คำพูดของน้องสาวทำให้โพรทาเลียนึกได้แล้วว่าน้องสาวพูดหมายถึงอะไร ”อ๋อ...เงินในตอนนั้น”

“ใช่!!”

สองพี่น้องต่างยิ้มให้กันอย่างกับคนบ้าทำเอาคนเป็นลูกชายอย่างเดวิคมองแม่และน้าสาวอย่างสงสัยว่าเป็นอะไรกัน ก่อนที่เพอร์ซีย์จะตัดสินใจแล้วว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ ก่อนที่เขาจะเงยหน้ามองเฮอร์มีส

“จะให้เช็กสัญญาการทำงานตรงไหน?”

“เพอร์ซีย์!!” แอนนาเบ็ธมองสามีที่ตัดสินใจไม่ถามเธอ

“พวกเราไม่มีเงินจ่ายนะ แอนนี่ เราต้องส่งลูก ๆ เรียนอีก...”

“งืม...”

แอนนาเบ็ธทำหน้าอย่างไม่พอใจ ถ้าพวกเธอมีก็จ่ายได้แบบไม่ต้องคิดอะไร เพราะการเป็นทาสทำงานของเทพอาจจะต้องใช้เวลายาวนานเหมือนกัน

“งั้นเช็กที่-”

“หนูจะจ่ายเงินทั้งหมดนั้นเองค่ะ!!”

 

เสียงของโพรทาเลียตะโกนขึ้น ทำให้ทุกคนต่างตกใจจนหันไปมองก็เห็นอีกฝ่ายกำลังยกของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าคาดเอวของเธอที่คืนมาจากพี่อลิซ่าเบ็ธ ถุงผ้าทั้งห้าดึงออกมาเสร็จพร้อมกับเปิดออกมาให้ทุกคนได้เห็นว่ามีเงินดรัคม่าอยู่เต็มถุงจนพี่น้องของโพรทาเลียตกตะลึงกันเป็นอย่างมากว่าอีกฝ่ายเอามาจากไหน

 

“50,000 ดรัคม่า ตามที่ต้องการเลยค่ะ เฮอร์มีส!”

เฮอร์มีสเห็นแบบนั้นถึงกับสะอึกเลยที่มีเด็กตรงหน้าสามารถจ่ายเงินแทนพ่อของเธอได้ ทำเอาเขาคิดเลยว่าต้องมีเทพไม่พอใจที่ไม่สามารถนำตัวเพอร์ซีย์ไปรับใช้ตัวเองได้แน่ ๆ

“ฮ่า ฮ่า เธอนี่แสบจริง ๆ ลูกข้า”

โพรทาเลียยิ้มอย่างชอบใจ เธอจะไม่ยอมให้มหาเทพอย่างซุสมาวุ่นวายกับพ่อเธอเป็นแน่

 

จบตอนที่ 88 โปรดติดตามตอนที่ 89 ต่อไป