ตอนที่ 61 จงเละไปซะเถอะ นูอัส

ตามทางเดินภายในค่ายฮาล์ฟบลัดพวกปีศาจยืนอยู่มากมาย แต่พวกมันก็สลายหายไปพร้อมกับเสียงโวยวายของพวกมันที่จู่ๆ พรรคพวกของมันหลายตนโดนฆ่าตายโดยมนุษย์กึ่งเทพเพียงคนเดียว เหล่ามนุษย์กึ่งเทพที่อยู่ข้างบนต้นไม้ต่างมองสถานการณ์อย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกปีศาจ พวกเขาก็เห็นบุคคลไม่คาดคิดที่ยังอยู่ภายในค่าย

 

“นั้น...”

“โพรทาเลีย แจ็กสันไม่ใช่เหรอ?”

“ทำไมเธอยังอยู่ล่ะ!!”

“เพราะเธอคือตัวจริงที่กลับมาแล้วไงล่ะ!!” โอลิเวอร์กำลังอุ้มน้องชายเขาเอาไว้

“พี่โพรกลับมาแล้ว!!” โนอาห์เห็นพี่สาวก็ยิ้มอย่างดีใจทันที

เหล่าสายเลือดอะพอลโลก็มองอย่างสงสัยว่าโอลิเวอร์หมายความว่าไง พอพวกปีศาจหายไปครึ่งหนึ่ง พวกเขาก็เตรียมตัวลงจากต้นไม้กันทันที

 

โพรทาเลียวิ่งตรงไปตามทางที่กำลังไปบ้านใหญ่ เธอก็เห็นว่าข้างหน้าก่อนไปถึงมีมนุษย์กึ่งเทพ 2 ตนกำลังโดนโจมตีระหว่างหนีมาบ้านใหญ่ เธอก็รีบเปลี่ยนทิศทางเข้าไปช่วยในทันใด มีดสั้นทั้งสองตวัดเพียงเล็กน้อยก็ทำให้พวกปีศาจสลายหายไปในทันที วัยรุ่นทั้ง 2 คนถึงกับอึ้งที่มีคนมาช่วยพวกเขาได้ทัน และทำให้คนหนึ่งในนั้นไม่ชอบใจที่คนมาช่วยเป็นคนที่เธอไม่ชอบ โพรทาเลียจัดการปีศาจจนหมดก็หอบอยู่สักพักหนึ่ง เธอค่อยๆ หันไปมองมนุษย์กึ่งเทพทั้ง 2 ตน

 

“ไม่เป็นไรกันนะ?” โพรทาเลียถามเพื่อตรวจสอบว่าไม่มีใครบาดเจ็บ

หนึ่งในนั้นรู้สึกว่ายังสับสน แต่ก็ค่อยๆ ตอบคำถามอีกฝ่าย “เอ่อ...ไม่เป็น-”

“เป็นสิ ถามได้!!” หญิงสาวคนหนึ่งพูดถึงด้วยอารมณ์ไม่ชอบใจ เหตุการณ์ตอนนี้และตัวอีกฝ่าย “พวกเราเกือบตาย เพราะพวกอสูร ปีศาจพวกนั้น!!”

 

โพรทาเลียมองนิ่งๆ เธอสงสัยว่าอีกฝ่ายโกรธอะไร แต่พอมองดีๆ แล้วเธอจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ฟรีดา วอร์เซ็นต์ ที่ปรึกษาบ้านเฮคาที นั้นเอง สายตาอีกฝ่ายที่จับจ้องเธอหวังจะฆ่าเธอแน่ๆ แต่พอมองมือตัวเองก็พอรู้ล่ะว่าเธออยู่ร่างเดิมนั้นเอง ยิ่งอีกฝ่ายนั้นเป็นคู่อริกับโพรทาเลียตั้งแต่ที่เธอเข้ามาในค่ายครั้งแรกด้วยนี่สิ

 

“ใจเย็นๆ ก่อนเถอะนะครับ พี่” โลเวลกล่าวออกมา เขาไม่อยากให้พี่สาวมาอาละวาดจริงๆ

“ให้ใจเย็นๆ เหรอ? โลเวล!! ยัยนี่กลับมาตอนที่มีเรื่อง มันต้องเป็นบุคคลที่ก่อเรื่องแน่ๆ พวกเราไปทำอะไรให้แกกัน!”

 

ฟรีดายิ่งตะโกนใส่โพรทาเลียมากขึ้นไปอีก ทำเอาโพรทาเลียรู้สึกเลยว่าเสียงอีกฝ่ายนั้นเหมือนแมลงวันกำลังบ่นซะมากกว่า แต่พอเธอมาคิดทั้งสองเป็นสายเลือดของเฮคาที เธอคงไม่โดยนับญาติด้วยใช่ไหม ระหว่างฟังฟรีดาบ่นด่าทอ เหล่าสายเลือดอะพอลโลตามกันมาทัน โนอาห์เห็นอีกฝ่ายก็รีบพุ่งตรงไปหาทันที

 

“พี่โพร!!”

มนุษย์กึ่งเทพทั้งสามได้ยินเสียงคนเรียกอีกฝ่าย พวกเขาก็หันนไปมองต้นเสียงเช่นกัน

โพรทาเลียหันไปตามทางก็เห็นเด็กน้อยที่เธอรู้จักทันที “โนอาห์!!”

โนอาห์รีบเข้ามากอดโพรทาเลียทันที “คิดถึงพี่จังครับ!”

“พี่ก็คิดถึงเธอนะ” โพรทาเลียกอดและลูบหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู

“ดีที่เธอกลับมาทัน โพรทาเลีย”

“พี่โอลิเวอร์”

“รู้สึกช่วยคนก็เจอคู่อริของโพรทาเลียตัวปลอมเลยนะ”

“ใช่เลยล่ะ…” โพรทาเลียเกาแก้มหน่อยๆ

“เดียวสิ!! โอลิเวอร์ นายหมายความว่าไงที่ว่า โพรทาเลียตัวปลอมนะ”

“อ๋อ ก็ตลอดหลายปีมานี่คนที่อยู่กบพวกเราคือปีศาจที่น่าจะเป็นตัวก่อเหตุครั้งนี้นี่ล่ะ!”

“ว่าไงนะ!!”

ทุกคนต่างตะโกนกันออกมาอย่างตกใจ พวกเขาก็หันไปมองโพรทาเลียที่อยู่ตรงนั้น

“แล้วคนตรงนี้ล่ะ!!”

“อ๋อ ก็โพรทาเลียตัวจริงที่หนีออกมาจากคุกที่แซเทิร์นสร้างขังเธอและเธอก็คือ...”

โพรทาเลียกดปุ่มที่กำลังพร้อมกับกลายร่างเป็นคีย์คนเดิม “สวัสดีครับ ทุกคน”

“คีย์ วันเดอร์เลอร์!!”

“คงมีคำถามกันเยอะล่ะนะ แต่ว่า...” โพรทาเลียกลับร่างเดิมพร้อมกับลูบหัวโนอาห์ก่อนจะเตรียมตัววิ่งไปทางบ้านใหญ่ “ขอตัวไปจัดการปีศาจก่อนนะ!!”

โพรทาเลียวิ่งออกไปข้างหน้าทันที ทุกคนต่างมองกันอย่างตกตะลึง ก่อนจะหันไปหาโอลิเวอร์กัน

“นี่แปลว่าคีย์ก็เป็นเด็กผู้หญิง แล้วคือโพรทาเลียแจ็กสันด้วยนะเหรอ?”

“แปลว่าทุกคนที่โดนโพรทาเลียตัวปลอมทำร้ายก็เพื่อให้เราเป็นศัตรูกับโพรทาเลียนะสิ!!”

“ก็จริงแบบนั้นล่ะมั้ง...” โอลิเวอร์เป็นนัยๆ ที่มันก็จริงหมดที่พวกเขาพูดกัน

“ห๊า!!!”

 

ทุกคนต่างอุทานพร้อมกันบางคนต่างพากันซุบซิบออกมาอย่างไม่ชอบใจที่มีปีศาจมายั่วโมโหกันแบบนี้ โพรทาเลียวิ่งไปตามทางสายตาของเธอมองไปทั่วทั้งค่าย เธอยังไม่เจอนูอัสที่จับตัวลูกสาวเธอเลย มันยิ่งทำให้เธอวิตกกังวลและไม่สบอารมณ์ถ้าอีกฝ่ายทำร้ายลูกสาวเธอ เธอวิ่งจนใกล้จะถึงบ้านใหญ่ก็พบกับกลุ่มปีศาจหลายตนหลายพันธุ์กำลังต่อสู้กับมนุษย์กึ่งเทพที่เธอรู้จักและเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นคือพี่ชายกำลังโดนปีศาจตนหนึ่งใช้เล็บแทงไปที่หน้าท้องของพี่ชาย ทำให้เลือดไหลออกมาจนโพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็เลือดขึ้นหน้าทันที ก่อนจะวิ่งตรงไปช่วยพี่ชายทันที

 

“แกต้องตาย เจ้ามนุษย์กึ่งเทพ!!” ปีศาจตนนั้นแทงเล็บเข้าไปอีก

“อึ้ก!! อย่าหวังซะให้ยากเลย!!” โอราอุสรู้สึกเจ็บที่ท้องมากขึ้น

“โอราอุส!!” ลิซ่าเห็นชายที่ตนรักกำลังได้รับบาดเจ็บ เธอจะวิ่งตรงไปหา แต่พวกปีศาจก็กักทางเธอ “หลบไป ก่อนที่ข้าจะใช้พลังเทพกับพวกเจ้า!!”

พวกปีศาจถึงกับชะงัก ออร่าของลิซ่ากำลังเอ่อล้นออกมาจากร่างกาย ก่อนที่พวกปีศาจอยู่ตรงนั้นทั้งหมดจะสลายหายไปด้วยดาบยาวแค่ครั้งเดียว โอราอุสเห็นน้องสาวเขาถึงกับดีใจที่เธอมาช่วยเขา

“โพร!”

“โทษฐานที่ทำร้ายพี่น้องฉัน!!”

เธอตวัดดาบไปทางด้านหลังเมื่อมีปีศาจอีกกลุ่มกำลังวิ่งมาหาเธอ โพรทาเลียจัดการเพียงแค่ฟันไปแค่ครั้งเดียวต่อตัวพวกมันทั้งหมดก็ตายไปหมดแล้ว เธอยืนนิ่งๆ สักระยะพร้อมกับหอบอยู่หลายครั้ง

“แฮ่กๆ"

“พี่ครับ!! พี่โคตรเก่งเลย!!” มาร์โครีบเข้าไปอุ้มพี่สาวลอยเหนือตัวเขา

โพรทาเลียยิ้มให้น้องชายที่กำลังอุ้มเธอ ไม่นึกว่าน้องชายจะมีแรงขนาดที่จะอุ้มเธอได้แบบนี้

“นายเป็นไงมั้ง? มาร์โค”

“ผมไม่เป็นไรครับ...ผมดีใจที่พี่กลับมาทัน”

“อ๊ะ!! พี่คะ!!” โพรทาเลียนึกถึงพี่ชายที่บาดเจ็บขึ้นมา เธอหันมองพี่ชายพร้อมกับรีบเดินไปหาพี่ชายที่กำลังได้รับการรักษาจากพี่ลิซ่าอยู่ “ไม่เป็นไรนะคะ!?”

“แค่นี่เอง...เล็กน้อยนะ...” โอราอุสกล่าวออกมา เขากำลังนอนให้ลิซ่ารักษาอย่างสบายอารมณ์

“เล็กน้อยเหรอ?” ลิซ่าแอบแซะอีกฝ่ายพร้อมกับหยีตามอง

“น่าๆ ยอดรักของฉัน” โอราอุสยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าหญิงที่เขารัก ลิซ่าก็ยื่นหน้าไปจูบอีกฝ่ายทันที

โพรทาเลียเห็นภาพตรงหน้า ทำเอาเธอรับรู้เลยว่าเธอเตรียมตัวมีหลานคนใหม่แน่ๆ

“เอ่อ...ปีศาจยังอยู่นะ อย่ามาสวีทกันตรงนี่สิ!”

“อ๊ะ...”

“โทษทีจ้ะ...”

ทั้งสองถอยตัวออกจากกัน พวกเขาเขินอายเล็กน้อยที่แสดงความรักต่อหน้าอีกฝ่าย

“ดูๆ มีความสุขจังนะ!”

“!!”

เสียงอันคุ้นเคยพูดขึ้น ทำให้ทุกคนต่างหันไปมอง

“ไง! พวกฮาล์ฟบลัด!!”

 

น้ำเสียงอันแหลมจนน่ารำคาญ ทำให้พวกเขาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ รูปลักษณ์อันน่ารังเกียจคล้ายมนุษย์ ทรงผมเป็นงูสีฟ้าน้ำเงิน ดวงตาที่จับจ้องสีทอง และข้างตัวอีกฝ่ายมีลูกสาวตัวน้อยของโพรทาเลียกำลังมองอย่างเศร้าใจที่โดนอีกฝ่ายจับแขนไว้แน่นมากๆ จนเธอขยับหนีไม่ได้ โพรทาเลียดีใจที่ได้เห็นลูกสาว

 

“คาเร็นน่า!!”

“แม่ค่ะ!!” คาเร็นน่าจะวิ่งไปหาแม่ แต่ก็โดนกระชากแขน

“แกจะทำอะไร!! ฉันบอกให้แกอยู่เฉยๆ ไง!!”

“ฮือออ แม่...” คาเร็นน่าถึงกับร้องไห้ออกมา

“แก!! นูอัส!!”

โพรทาเลียถึงกับกำหมัดแน่น เธอเริ่มเดือดที่อีกฝ่ายกระชากแขนลูกเธอแบบนั้น จนเธอย่อตัวเพื่อจะกระโจนใส่อีกฝ่าย แต่นูอัสก็รู้ตัวทันพอดี

“อ๊าๆ อย่าขยับดีกว่านะ โพรทาเลีย” นูอัสจับเด็กน้อยไว้ข้างหน้าพร้อมกับใช้ปลายเล็บจ่อที่คอเด็ก

“อึก!!”

“ข้าอยากให้แกตามข้ากลับไปหาท่านแซเทิร์น!!”

โพรทาเลยได้ยินแบบนั้นถึงกับขมวดคิ้วมากขึ้น “ว่าไงนะ!”

“ไม่มีทางซะหรอกนะ!!”

 

ทั้งสามที่อยู่ตรงนั้นตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาไม่ยอมให้อีกฝ่ายพาโพรทาเลียไปไหนแน่ๆ มนุษย์กึ่งเทพคนอื่นๆ ที่ค่อยๆ ตามกันมาจากรอบๆ ค่าย พวกเขามาถึงก็เห็นปีศาจตนหนึ่งใช้เด็กเป็นโล่ พวกเขาก็เตรียมตัวต่อสู้กับปีศาจแต่สายตาของโพรทาเลียบ่งบอกให้พวกเขาเก็บดาบกันไปซะ

 

“ทุกคนห้ามโจมตี!! เดียวเด็กจะบาดเจ็บได้!!” เพอร์ซีย์ตะโกนสั่งเหล่ามนุษย์กึ่งเทพคนอื่นๆ เขาเดินมาพร้อมเหล่ามนุษย์กึ่งเทพที่โดนขังในกรง

“หือ?” นูอัสหันไปมองเพอร์ซีย์ ทำให้เธอขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจที่อีกฝ่ายช่วยพวกที่ถูกขัง “แกนี่มันตายจริงๆ แจ็กสัน!!”

“ขอบคุณที่ส่งพวกปีศาจไปจัดการฉันละกัน!! นูอัส”

“เอ๋!?” โพรทาเลียได้ยินก็ตาโตทันที “พ่อหมายความว่าไง!?”

“พวกมันส่งพวกปีศาจ 3 ตน ไปจัดการพ่อตอนที่ออกมาจากค่ายเพื่อตามหาลูกนะ”

“นี่แก!!” โพรทาเลียหันไปมองนูอัสที่ช่างกล้าเล่นงานพ่อของเธอ

“หึๆ ก็ไม่ตายล่ะนะ เอาล่ะ โพรทาเลีย! กลับไปกับข้าซะ ก่อนที่ข้าจะ...” นูอัสค่อยๆ ขยับมือเข้าไปใกล้ๆ คอเด็กน้อย

“หยุดเลยนะ!! แกนะแก...จะให้ฉันกลับไปใช้ชีวิตในนรกแบบนั้นอีกงั้นเหรอ? นูอัส!!”

“ข้าจะรู้หรือไง? แต่แกก็อยู่มาได้จนมีสภาพนี่ไม่ใช่หรือไง? ก็เทียบกับที่ฉันอยู่แทนแกมานานก็เกือบจะ 10 ปีแล้วฉันยังดูสบายกว่าจริงๆ”

 

สีหน้าเย้ยหยันของนูอัสนั้น ทำเอาโพรทาเลียรังเกียจยิ่งกว่าเดิมอีก เพอร์ซีย์ได้ยินยังโกรธพอๆ กับโพรทาเลียที่โกรธเคืองปีศาจตอนนี้ที่ยั่วยุพวกเขามากๆ ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าที่กำลังก้าวขึ้นมาจากชั้นใต้ดินที่มีประตูทางเข้าที่มองไม่เห็น เหล่ามนุษย์กึ่งเทพต่างพากันออกมายืนกอดอกอย่างไม่ชอบใจ พวกเขาจับจ้องไปที่นูอัสกันสุดๆ

 

“แกเองสินะ ที่ปลอมเป็นโพรทาเลียมานานนะ!!”

 

เสียงคุ้นเคยพูดขึ้นมา โพรทาเลียหันไปมองก็พบกับชายหนุ่มบ้านแอรีส อย่างคราวิล โรดริเกซ ดูเข้าชักสีหน้าใส่นูอัสสุดๆ แต่สายตามองมาที่เธอใบหน้าเขาก็แสดงใบหน้าละอายใจออกมา อีกฝ่ายคงคิดล่ะว่าตลอดมาตัวเองเผลอทำอะไรแย่ๆ กับเธอไปมั้ง นูอัสจ้องมองพวกมนุษย์กึ่งเทพที่ขึ้นจากไหนก็ไม่รู้ แต่เธอไม่สนใจก่อนจะทำสีหน้าเซ็งๆ กับชายที่ถามขึ้นมา

 

“เหอะๆ! แล้วทำไมข้านี่ล่ะที่ปลอมเป็นโพรทาเลียเกือบ 10 ปี ทำไมพวกแกจะทำอะไรข้า! ห๊ะ!!”

ทุกคนต่างได้ยินคำพูดแบบนั้น ทำให้เดือดกันมากๆ ส่วนใหญ่ที่หลงเหลือ มีคู่อริของนูอัสเยอะสุดๆ แต่แล้วอดีตพรรคพวกของนูอัสอย่างพวกไรเดอร์ถึงกับโกรธจัดที่เขาเหมือนโดนหลอกใช้มาตลอด

“แกกล้าหลอกพวกเราเหรอ?!” ไรเดอร์โผล่ออกมาทันที

“ทำไมล่ะ? หลอกพวกแกมันสนุกจะตายไปนี่น่า ไรเดอร์ พวกบ้านแอรีสก็มีแต่พวกมีกล้ามมากกว่าสมองนี่น่า จริงไหมล่ะ?!”

พวกบ้านแอรีสต่างพากันโกรธจัดสุดๆ ความคิดแต่ละคนนั้นมีคำพูดเดียวกันคิดขึ้นมาพร้อมกันทันทีว่า

 

‘ยัยปีศาจนี่!!’

 

นูอัสยิ้มอย่างชอบใจ แล้วหันไปคุยกับโพรทาเลียต่อทันที “โดนหลอกพอๆ กับครอบครัวแก จริงไหมล่ะ? โพรทาเลีย”

“หึ แล้วไงล่ะ!?” โพรทาเลียเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับท่าทางสบายๆ ของเธอ

“ดูๆ ดูท่าทางนั้นคิดว่าตัวเองชนะแล้วหรือไง?”

“ก็ใช่ไงล่ะ!! กล้าปากมากเอาแต่พูดอยู่นั้นล่ะ โดยที่แกเหลือตนเดียวนะ!! ห๊า!!”

สองหนุ่มแฝดบ้านแจ็กสันค่อยๆ เดินออกมา พวกเขานั้นฟังจนเบื่อสุดๆ กับคำพูดอีกฝ่ายที่มาด่าทอหรือเย้ยหยันพวกเขา

“หุบปากเน่าๆ ของพวกแกไปไม่ดีกว่าหรือไง ไอ้สวะสองตัว!!” นูอัสทำสีหน้ามองบนอย่างไม่ชอบใจที่ต้องมาฟังให้สองตัวนี้

“ว่าไงนะ!! แก!!”

สองแฝดยกมือขึ้นมากำหมัดอย่างโกรธเกรี้ยวที่ปีศาจตรงหน้าใช้ถ้อยคำหยาบคายให้พวกเขา จนอารมณ์มากขึ้นจนชักดาบออกมา จนโพรทาเลียต้องยกแขนขึ้นมากักไม่ให้พี่ชายสร้างเรื่องเพิ่มขึ้น

“พวกพี่ๆ ช่วยตั้งสติด้วยค่ะ!!”

ทั้งสองจ้องมองน้องสาว พวกเขาก็เห็นสายตาอันน่ากลัวของน้องสาวเลยเงียบปากของตัวเองกันทันที โพรทาเลียหันกลับไปมองนูอัสอีกครั้ง เธอจ้องมองลูกสาวด้วยความห่วงและอยากช่วยลูกสาวให้เร็วที่สุด

“งั้นมาทำขอตกลงกัน!! ฉันจะยอมไปกับแก นูอัส!! แต่ต้องส่งลูกสาวฉันมาก่อน!!”

“ไม่นะคะ แม่!” คาเร็นน่าตะโกนออกไป เธอไม่อยากให้แม่ไปกับอีกฝ่ายเด็ดขาด

“ไม่!! โพรทาเลีย ห้ามทำแบบนั้น!!” เพอร์ซีย์ตะโกนมาจากข้างหลังนูอัส เขายืนอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ดูๆ โพรทาเลีย ทุกคนไม่อยากให้แกไป แต่หารู้ไหม?” นูอัสยกตัวเด็กขึ้นมาพร้อมกับจับคอเด็กด้วยมือเดียว

“อึ้ก!!”

“นูอัส!! ปล่อยมือออกจากคอกลูกสาวฉัน เดียวนี่!!”

 

 

“โอ้! แต่ว่าข้าคงปล่อยไม่ได้ล่ะนะ เพราะฉันจะต้องพาลูกแกไปด้วย! ตามคำสั่งนายท่าน!!”

“พวกแกนี่มัน!!”

“ลองคิดดูสิ เจ้าเด็กนี่จะโดนอะไรมั้ง? ทรมาน วางยาพิษ...”

โพรทาเลียได้ยินปีศาจนั้นพูดจนความโกรธเคืองกำลังครอบงำเธอมากขึ้น เธอกำหมัดจนเลือดไหลออกจากมือ

“แต่ไม่ใช่แค่แกและลูกแกที่ต้องไป โพรทาเลีย พวกแกทุกตัวก็ต้องไปเหมือนกัน ท่านแซเทิร์นจะยิ่งดีอย่างยิ่งที่ดูแลพวกแก!! จงออกมาได้แล้ว พรรคพวกของข้า!!”

 

พอนูอัสหันไปเรียกพรรคพวกที่เหลืออยู่ ก็มียักษ์ไซคลอปส์ตัวใหญ่กว่าตัวอื่นๆ ที่โผล่มา แต่เสี้ยววินาทีพวกปีศาจก็สลายไปในทันที นูอัสถึงกับอ้าปากค้างตรงหน้าด้านหลังโพรทาเลียโผล่ที่กำลังเก็บดาบ ตัวโพรทาเลียหันหลังมาจ้องมองอีกฝ่าย นูอัสเห็นดวงตาคู่นั้น เธอกะจะแทงเล็บเข้าคอเด็กน้อย แต่โพรทาเลียพุ่งตัวมาหาอีกฝ่ายอย่างเร็วเพื่อกระชากอีกฝ่ายออกจากลูกสาวเธอ มือข้างหนึ่งเธอจับไปที่คออีกฝ่ายแล้วยกขึ้นสูงทันที

 

“อัก!!”

“รู้ไหมว่าฉันอดทนแค่ไหนกับคำพูดของแก นูอัส!!" โพรทาเลียยิ่งบีบคออีกฝ่ายเข้าไปอีก

“อ๊ากกกก!! แก!! มัน!!”

“ปีศาจเหรอ? ใช่ฉันก็เหมือนปีศาจที่พวกแกสรรค์สร้างขึ้นไงล่ะ!! รู้ไหมว่าถ้าไม่มีคนอื่นๆ ฉันหวังจะฆ่าแกล่ะนะ นูอัส”

“อึ้ก!!” นูอัสหน้าซีดขึ้นมาที่ได้ยินแบบนั้น

“แต่…มีเด็กหลายคนที่ยังไม่เคยเจอเรื่องเลวร้าย มันก็ไม่ดีต่อเด็กเท่าไรล่ะนะ ที่ฉันจะฆ่าแกตรงนี่นะ!!”

“จะ...ให้ข้าขอบใจที่แก...ไม่ฆ่าข้าสินะ!!”

"เปล่าเลย!! เลย แต่จะให้แกจำคำฉันไว้!! ฉันจะไม่ยอมให้ใครไปกับแกเด็ดขาด!! อีกกี่ชาติฉันก็จะไม่ยอมให้เหล่ามนุษย์กึ่งเทพคนไหนตกเป็นเหยื่อของพวกแกอีกเด็ดขาด!!"

“หึๆ”

“แกขำอะไร!?”

โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างสงสัยทำไมอีกฝ่ายยังมีอารมณ์ขันอยู่อีก คาเร็นน่ากอดขาผู้เป็นแม่ เธอจ้องมองแม่กำลังบีบคอปีศาจตนนี้อยู่

“แม่ค่ะ...”

โพรทาเลียได้ยินเสียงของลูกสาว เธอค่อยๆ ก้มไปมองลูกสาว แล้วหันไปมองนูอัสอีกครั้ง

“โทษนะ ลูกแม่ ลูกไปอยู่กับคุณตาคุณยายก่อนนะ”

“ค่ะ!” คาเร็นน่ารีบไปหาคุณตาคุณยายทันที

โพรทาเลียหันมาสนใจอีกฝ่ายอีกครั้ง แล้วเธอมีคำถามมากมายจะถามอีกฝ่าย “เอาล่ะมาเข้าเรื่องดีกว่า!! ฉันขอถามหน่อยละกัน!! พวกแกทำไมถึงเริ่มโจมตีพวกเรากันแล้วพวกแกมีแผนอะไรกัน!!”

“หึๆ! ก็...ทำตาม...คำสั่งนายท่านนะสิถามได้....ให้มาจับตัวแก! หลังจากที่ฉันหนีกลับไปหาท่าน! แล้วก็มาจัดการ...ที่นี่ด้วยสินะ...แล้วแก...คิดเหรอว่า...พวกเราจะบุกแค่ที่นี่ที่เดียวนะ!!”

“ว่าไงนะ!!”

คำพูดอีกฝ่ายทำให้เพอร์ซีย์สะกิดใจบางอย่างได้ เขารีบวิ่งตรงไปยังด้านข้างบ้านใหญ่ที่มีประตูมิติโดยทันที

“พวกแกนี่มัน!!” โพรทาเลียยิ่งบีบคออีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก

“อึ้ก!! อัก!! อย่ามาโทษข้า!! โพรทาเลีย จะโทษละก็ไปโทษเพื่อนเจ้าละกันนะ!! ที่วางแผนบุกทั้งสองค่ายนะ!!”

“เพื่อน?” โพรทาเลียสงสัยในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดขึ้นมาว่าใครกันที่อีกฝ่ายพูดถึง

“ใช่ เพื่อนของแก! ที่แกรู้จักมากๆ ตอนนี้หมอนั้นคงกำลังจัดการพวกค่ายโรมันนั้นพร้อมกับลูกชายแกด้วยล่ะนะ!!”

“!!”

อีกฝ่ายจี้จุดของโพรทาเลียขึ้นมาทันที ทำให้เธอไม่สนใจแล้วว่าใครจะมาห้ามเธอเรื่องความรุนแรงนี้

“ฉันขอเตือนใครอยู่ข้างๆ เด็กเล็กจงปิดตาเด็กซะ ส่วนใครไม่ชอบเรื่องความรุนแรงก็หลับหรือไม่ก็หลบไปซะ!!”

 

สิ้นคำพูดของโพรทาเลียเธอก็เริ่มเตะอีกฝ่ายลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที พวกผู้ใหญ่บางคนก็รีบช่วยปิดตาเด็กๆ บางคนที่ไม่ชอบเรื่องอย่างนี้ก็ปิดตาตัวเองทันทีเพื่อไม่ให้รับรู้ภาพตรงหน้าที่โคตรจะรุนแรงมากๆ โพรทาเลียโจมตีใส่นูอัสไม่ยั้งมือเลยสักนิดจนเวลาผ่านไป 5 นาทีสภาพของนูอัสนั้นก็เลอะเอาการเหมือนกัน จนนูอัสขยับหนีไม่ได้เช่นกัน

 

“ทำ...ทำ...แบบนี้กับข้า...ฆ่า...ข้าให้ตาย...เลยซะดีกว่า...” นูอัสพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ด้วยความเจ็บปวด

“ฆ่าเหรอ? ยังไม่ฆ่าเธอหรอกนะ นูอัส แต่…” โพรทาเลียเข้าไปใกล้อีกฝ่ายแล้วก็ใส่อุปกรณ์บางอย่างคล้ายๆ กุญแจมือ เธอดึงอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ตัว “แต่พวกเขาก็ไม่แน่!!”

โพรทาเลียสะบัดออกจากอีกฝ่าย เธอหันไปหาพวกมนุษย์กึ่งเทพคนอื่นๆ “ฉันยกให้ ใครอยากทำอะไรกับยัยนั้นก็ตามสบาย!!”

โพรทาเลียพูดจบก็เดินไปหาลูกของเธอ คนอื่นๆ จ้องมองโพรทาเลียด้วยความรู้สึกกลัวๆ เธอหน่อยๆ แต่บางคนที่เคยมีเรื่องกับนูอัสก็เดินเข้าไปหาเธอทันที

“ได้เวลาแก้แค้นล่ะ”

“จริงด้วย เธอชื่อนูอัสสินะ”

“จะโกรธกันก็โกรธตัวเองที่หาเรื่องพวกเรานะ!!”

“ไม่...ไม่นะ...ไม่...” นูอัสเห็นพวกมนุษย์กึ่งเทพที่เข้ามาล้อมเธอด้วยใบหน้าอันน่ากลัวก็ทำให้เธอกรีดร้องด้วยความกลัวออกมา "กรี๊ดดดดดดดด!!"

 

โพรทาเลียไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะโดนพวกมนุษย์กึ่งเทพทำอะไรมั้ง แต่สิ่งที่อีกฝ่ายก่อขึ้นมาตลอดเกือบ 10 ปีนั้นก็สมควรโดน ถึงมันจะยังน้อยก็ตามที่เสียงกรี๊ดนั้นหายไปทันที โพรทาเลียเดินจนเข้ามาใกล้ลูกสาวตัวน้อย คาเร็นน่ายิ้มอย่างดีใจที่แม่กำลังเดินมาหา เด็กน้อยอ้าแขนหาแม่ทันที โพรทาเลียก็เข้าไปกอดลูกสาวทันที

 

“แม่ค่ะ”

มนุษย์กึ่งเทพบางคนหันหน้าหันขวับจ้องมองเด็กน้อยเรียกโพรทาเลียว่าแม่

“ลูกแม่ ไม่เป็นไรนะ”

 

‘เอ๋!!’

 

ทุกคนถึงกับอุทานกันในความคิด พวกเขาไม่นึกว่าโพรทาเลียจะตอบกลับแบบนั้น ทำให้ทุกคนซุบซิบกันทันทีว่าอีกฝ่ายมีลูกตอนไหนกัน โพรทาเลียไม่ได้รับรู้เลยว่าทุกคนนั้นกำลังซุบซิบเรื่องเธออยู่

“ไม่เป็นไรค่ะ แต่แม่ค่ะ แม่ต้องช่วยพี่เขานะคะ!”

“แม่จะไปช่วยแน่ๆ จ๊ะ แต่แม่อยากให้ลูกอยู่กับคุณยายและลุงๆ อาๆ นะ”

“รับทราบค่ะ!!”

โพรทาเลียลูบหัวลูกสาวของเธอ ก่อนจะมองไปที่ครอบครัวของเธอ “หนูฝากลูกสาวด้วยนะคะ”

“ได้เลยค่ะ!”

“เดียวหนูตามพี่ไปด้วยนะ!” โฟกัสเกาะพี่สาวทันที

“น้องอยู่นี่ก็ได้โฟกัส!!”

“ไม่เอาเด็ดขาด!!”

“ไม่ต้องห่วง โพรทาเลีย เดียวแม่ๆ จะดูแลหลานให้”

“อ๊ะ...ก็ได้ค่ะ หนูไปกันก่อนนะ!!” โพรทาเลียพาโฟกัสและคนอื่นๆ ที่อยากตามเธอไปยังประตูมิติทันที

ลิซ่ามองเด็กน้อยที่เธอเคยดูแล เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น แต่แล้วหางตาของเธอก็เห็นบางอย่างกำลังวิ่งหนี เธอเห็นปีศาจกลุ่มหนึ่งกำลังหนีจากที่ซ่อนเข้าไปในป่า นั้นทำให้เธอสงสัยว่าพวกมันจะไปไหนกัน

“โอราอุส...”

“ว่าไงเหรอ? ยอดรัก”

“พวกปีศาจอยู่ตรงนั้นแล้วหนีไปแล้ว!!”

“จริงสิ!” โอราอุสตาโตขึ้นมาทันที

“ตามไปกันเถอะ!!” ลิซ่ากำลังจะตามพวกปีศาจไป

โอราอุสรีบรั้งเธอทันที “เดียวสิ! ไปกันสองคนเนี่ยนะ?”

“เธอคงไม่ลืมนะว่าฉันเป็นอะไรนะ?”

“จ้าๆ แม่เทพีของฉัน”

 

จบตอนที่ 61 โปรดติดตามตอนที่ 62 ต่อไป