ตอนที่ 6 การท้าทายครั้งใหม่

เมื่อโทมัสได้โปรยอัฐิของดีแลนล่องลอยสู่อากาศ มันได้ลอยตามอากาศไปหรือบางส่วนจะตกลงสู่น้ำ โทมัสกำลังจ้องมองผงขี้เทาที่กำลังลอยออกไป เขานึกถึงน้องชายอย่างคิดถึง ทางโพรทาเลียกำลังจ้องมองทะเลสาบอย่างแปลก ๆ เธอรู้สึกถึงบางอย่างแต่มันสัมผัสไม่ค่อยได้ แต่เธอสัมผัสน้ำแล้วมันคล้ายในฝันมาก ๆ จนเธอสงสัยว่ามีสิ่งใดเรียกเธอมาที่นี่กัน ก่อนที่ลิซ่าจะเดินมาหาโพรทาเลียที่กำลังนั่งอยู่ริมทะเลสาบ

 

“ครุ่นคิดอะไรหรือ?”

โพรทาเลียหันไปมองอีกฝ่ายทันที “อ๋อ...เอ่ย...เปล่านะ แค่...รู้สึกถึงบางอย่างที่คล้าย ๆ ในฝันนะ ท่านพี่...”

“ในฝันเหรอ?”

“ใช่...ในฝัน...”

โพรทาเลียมองทอดออกไปที่ทะเลสาบ ลิซ่าก็งงว่าในฝันของโพรทาเลียมีอะไรเกิดขึ้น ทำให้อีกฝ่ายเหมือนมีความคิดเต็มหัวไปหมด ก่อนที่โทมัสจะหันมาหาพวกคีย์

“เฮ้! คีย์ ลิซ่า กลับบ้านพักกัน เดียวถึงเวลาทานอาหารกันแล้ว”

 

ทั้งสองคนหันไปพยักหน้าให้อีกฝ่าย ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาโทมัส พวกเขาต่างกลับบ้านพักเอาของไปเก็บก่อนจะเตรียมตัวไปยังโรงอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านพักมากนั้นตามที่โทมัสบอก เขานำแผนที่ให้ตามที่สัญญากับโพรทาเลียไว้ เธอนำแผนที่มากางดู เธอมองอย่างสนใจว่าในค่ายมีสถานที่แบบไหนมั้ง ระหว่างรอลิซ่าแต่งตัวใหม่ตามที่โทมัสบอก ไม่นานนักลิซ่าก็ออกมาจากบ้านพักด้วยการแต่งกายเสื้อสีส้มและกางเกงขายาวตัวเดิมที่เธอชอบใจ

 

“กางเกงตัวเก่งสินะ”

“แน่อยู่แล้วมันใส่สบายนี่น่า” ลิซ่าขยับตัวไปมาอย่างชอบใจ

“เอาล่ะ ๆ ทั้งสองคน มาเข้าแถวเร็ว ทุกคนรออยู่แล้วนะ”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ”

 

พอทั้งสองขานตอบก็เดินไปยังท้ายแถว ทุกคนต่างเดินกันไปยังโรงอาหาร ระหว่างเดินนั้น โพรทาเลียก็คุยกับเพื่อนในบ้านอย่างสนใจเกี่ยวกับในค่ายว่ามีอะไรให้ทำมั้ง จนโพรทาเลียรู้สึกสายตาที่จับจ้องมาที่เธอจากกลุ่มพี่น้องบ้านเฮอร์มีส เธอหันไปมองคนที่อยู่ข้างหน้าว่าใครมอง แต่ก็ไม่มีใครจ้องมองเธอเลยสักคน เลยทำให้เธอสงสัยว่าใครมองกัน เพื่อนข้างหน้าก็เรียกเธอ ทำให้เธอหันไปมองแล้วคุยต่อจนกระทั่งมาถึงโรงอาหารเป็นครั้งแรกที่เห็นโรงอาหารนี้ มันทั้งใหญ่และกว้างมาก ๆ สิ่งก่อสร้างคล้าย ๆ โดมขนาดใหญ่ที่มีผ้าใบคลุมกันด้านบนไว้ แล้วมีเสาไม้ท่อนใหญ่สลักลวดลายคล้าย ๆ เสากรีก หลายเสา โพรทาเลียเห็นแล้วรู้สึกอลังการมาก ๆ จนสะดุดตาหันไปเห็นว่านอกจากเด็กค่ายฮาล์ฟบลัดยังมีเด็กจากค่ายจูปิเตอร์มาอยู่ที่นี้ด้วย

 

“เอ๋...มีเด็ก ๆ จากค่ายม่วงด้วยเหรอนั้น?” โพรทาเลียพูดพึมพำอย่างสงสัย

 

เด็ก ๆ บ้านเฮอร์มีสมานั่งร่วมโต๊ะกับเด็กค่ายจูปิเตอร์ที่เป็นสายเลือดของเทพเมอร์คิวรีหรือก็คือเฮอร์มีสนั้นร่างโรมันนั้นล่ะ โทมัสได้แนะนำพวกคีย์กับเด็กค่ายจูปิเตอร์ พวกนั้นต่างคุยกับพวกคีย์อย่างสนใจทั้งสองคน จนกระทั่งชายคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างหลังเธอจนทุกคนในบ้านต่างส่งสัญญาณว่ามีคนอยู่ข้างหลังของโพรทาเลีย ทำให้เธอค่อย ๆ หันไปมองว่าใครมายืนข้างหลัง

 

“อ๊ะ...” โพรทาเลียเห็นคนที่มาหาก็โล่งใจเลยว่าเป็นใคร “ท่านไครอน...”

“ไง คีย์ ลิซ่า” ไครอนทักทายเด็กทั้งสองคนทันที

“สวัสดีขอรับ มีอะไรกับพวกเราหรือขอรับ?” โพรทาเลียพูดด้วยเสียงนุ่มนวลกับผู้ใหญ่

“ข้าจะพาพวกเราไปที่หน้าลานกว้างเพื่อพาพวกเจ้าทั้งสองแนะนำตัวกับเหล่าทุกคนในค่ายนะ”

“เอ๋...” ทั้งสองคนต่างอึ้ง ก่อนจะร้องอุทานกันออกมาอย่างตกใจ “เออออออออออออออออออออออออ๋!!”

 

พอทั้งสองคนได้รู้ว่าตนต้องออกไปแนะนำตัวกับทุกคนในค่าย โพรทาเลียเป็นคนแรกที่รู้สึกว่าไม่อยากไปแนะนำตัว เพราะจะกลายเป็นจุดสนใจจากข่าวลือวันแรกที่เธอมายังค่ายนี้ แล้วต่อกรกับนูอัสเข้า ชื่อคีย์ วันเดอร์เลอร์ คงเป็นชื่อที่ทุกคนจะจารึกว่าเป็นบุคคลแรกที่กล้าต่อกรกับยัยสายเลือดโพไซดอนแน่ ๆ พอไครอนมาเชิญทั้งสองตามเขาไป พวกเขาก็ยอมเดินตามไป ทุกคนต่างหันไปมองคนที่เดินตามไครอนว่าเด็กพวกนั้นเป็นใคร เพอร์ซีย์ที่นั่งอยู่ตำแหน่งของผู้อำนวยการค่ายก็มองเด็กสองคนที่เดินมา เขาลุกขึ้นพร้อมกับเคาะแก้วเบา ๆ ให้เสียงแก้วทำให้ทุกคนหันมาสนใจกัน

 

“ไง เหล่ามนุษย์กึ่งเทพทุกคน วันนี้ก็เป็นอีกวันของวันใหม่ ๆ ที่พวกเราจะฝึกฝนร่างกายของตัวเองกันอีกในวันนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้จะมาพูดอะไรเยอะ วันนี้...” เพอร์ซีย์หันไปมองคีย์และลิซ่า “เรามีเพื่อนใหม่มาให้พวกเธอรู้จัก ลิซ่า วันเดอร์เลอร์กับคีย์ วันเดอร์เลอร์”

ทุกคนต่างจ้องมองอย่างสนใจกับสมาชิกใหม่ของค่ายฮาล์ฟบลัด บางคนที่อยู่ใกล้ก็ต้องชะโงกหน้าออกมาดูหน้าเด็กใหม่ บางคนอยู่ใกล้ ๆ ก็สนใจเด็กทั้งสองมาก ๆ

ลิซ่าเดินออกมาแล้วโค้งตัวนิดหน่อย “ข้ามีนามว่า ลิซ่า วันเดอร์เลอร์ เจ้าค่ะ”

“โอ้~”

เสียงฮือฮาขึ้นเหมือนลิซ่าแนะนำตัว เพราะใบหน้าอันสวยงดงามของเทพีถึงจะอยู่ร่างแปลงก็ทำให้หลายคนสนใจได้เหมือนกัน

โพรทาเลียเดินมาก้าวหนึ่งพร้อมกับโค้งคำนับอย่างสง่างาม “ข้ามีนามว่า คีย์ วันเดอร์เลอร์ ยินดีที่ได้รู้จักขอรับ”

 

พอโพรทาเลียแนะนำตัวจบ ทุกคนต่างมองมาเธอเป็นตาเดียวกัน เพราะเธอนี่ล่ะ คือ เด็กผู้ชายที่จัดการหัวโจ๊กของค่ายได้ จัดการกับลูกสาวของเพอร์ซีย์ แจ็กสันได้ นูอัสที่ได้เห็นเด็กผู้ชายที่จัดการเธออีกครั้ง ทำให้เธอขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างโกรธเคือง จนทำให้ช้อนในมือหักคามือของเธอ ทุกคนในบ้านโพไซดอนมองเป็นตาเดียวกันว่า เจ้าเด็กนี้เล่นผิดคนแล้วล่ะ

 

“เอาล่ะ ๆ เงียบ ๆ หน่อย คีย์กับลิซ่าจะอยู่บ้านเฮอร์มีสไปจนกว่าพ่อหรือแม่ของเขาจะยืนยันได้ว่าพวกเขาเป็นลูกของเทพองค์ไหน ก็ฝากเพื่อนใหม่กันด้วยล่ะทุกคน”

“ครับ/ค่ะ” ทุกคนต่างขานรับพร้อมกันทันที

“เอาล่ะ งั้นเชิญทั้งสองคนกลับที่ได้ แล้วก็ทุกคนทานอาหารกันได้แล้วล่ะ”

 

พอผู้อำนวยการอย่างเพอร์ซีย์พูดจบ ทุกคนก็ต่างเตรียมจะทานอาหารกัน ทุกคนตักอาหารกัน บางคนก็กำลังทานอาหาร บ้านเฮอร์มีสแต่ละคนต่างลุกขึ้นกันเพื่อไปตักอาหาร โพรทาเลียก็กำลังลุกขึ้นไปจะตักอาหาร เธอกำลังจะเดินไปตักอาหารก็มีคนเอาเท้ามาสกัดขาเธอ แต่เธอเห็นก่อนเลยกระโดดหลบทันที เธอก็หันไปมองคนที่สกัดขาเธอทันที ก็เห็นว่าเป็นนูอัส เธอก็ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรก่อนจะพูดบางอย่าง

 

“Αισθάνεται ότι κάποιος έχασε κάτι. [รู้สึกเหมือนใครพลาดอะไรนะ...]” โพรทาเลียพูดเป็นภาษากรีก ทำเอานูอัสถึงกับหน้าแดงทันที

โพรทาเลียยิ้มเยาะก่อนจะเดินต่อไปทันที นูอัสจะเดินตามแต่พวกบ้านเฮอร์มีสก็มาดักหน้าของนูอัส

“อุ้ย...โทษทีนะ เธอขวางทางพวกเรากลับที่นั่งนะ”

“ชิ!” นูอัสถึงกับไม่ชอบใจทันที ก่อนจะเดินกลับทันที

เด็กบ้านเฮอร์มีสที่กวนประสาทใส่อีกฝ่ายได้ก็มีความสุขมาก ๆ โพรทาเลียเห็นก็ขำหน่อย  ๆ ก่อนจะเดินไปตักอาหารที่เธออยากกินตั้งแต่ผลไม้ เนื้อสัตว์ ขนมปัง แล้วก็แยม เธอเห็นแยมนึกถึงแยมฝีมือแม่ที่อร่อยมาก ๆ ในบ้าน จนกระทั่งมีคนพูดขึ้น

“แยมฝีมือคุณนายแจ็กสันนะอร่อยที่สุดเลยล่ะ”

“ใช่ ฉันถึงตักเยอะ ๆ นี่ไงล่ะ”

ชายสองคนจากบ้านเฮอร์มีสพูดขึ้น ทำเอาโพรทาเลียถึงกับมองแยมตรงหน้าทันที เธอยื่นมือไปจับช้อนเพื่อตักแยมทันที เธอตักแยมจนพูน โทมัสเห็นถึงกับแตะไหล่ของเธอทันที

“นายจะตักเยอะไปแล้วนะ น้องชาย เดียวกินไม่หมดหรอก...”

“ไม่เป็นไร แค่แยมข้ากินหมดอยู่แล้ว...”

เธอจ้องแยมตรงหน้าอย่างมีความสุข ทำเอาโทมัสเห็นใบหน้านั้นแล้วเอ็นดูขึ้นมาทันที โพรทาเลียเดินต่อไปยังจุดถัดไป ก่อนจะเห็นบางคนเดินตรงไปที่กองไฟตรงหน้าโรงอาหาร โพรทาเลียมองด้วยความสงสัยก่อนจะหันไปถามโทมัสทันที

“เอ่อ...ท่านพี่โทมัส...นั้นคืออะไร แล้วทำไมพวกเขาถึงโยนอาหารไปในกองไฟแล้วอาหารก็หายไปเลยล่ะ?”

“อ๋อ พวกเขานำอาหารของตัวเองถวายแก่เหล่าทวยเทพนะ” โทมัสอธิบาย “อยากให้ใครก็อธิษฐานไปตามที่นายต้องการว่าจะให้เทพองค์ไหนไปนะ”

“แบบนี้เอง...”

“งั้นไปกัน เดียวฉันจะสาธิตให้ได้ดู”

“อืม ๆ” โพรทาเลียเดินตามไปหมดทันที โทมัสแบ่งอาหารในจานใส่ลงในกองไฟมันมีกลิ่นที่หอมมาก ๆ ไม่มีกลิ่นไหม้เลยด้วยซ้ำ ทำเอาโพรทาเลียเคลิ้มไปเลย “หอมจัง...”

“ใช่ไหมล่ะ!? นั้นตานายล่ะ เดียวคนอื่น ๆ ก็จะได้ทำ เดียวฉันจะต้องไปอธิบายให้ลิซ่าอีก”

“ได้เลย” พอโพรทาเลียเข้าใจอีกฝ่ายก็เดินออกไปหาลิซ่าเพื่ออธิบายให้ฟัง โพรทาเลียถวายอาหารบางส่วนของตนใส่ในกองไฟ ก่อนจะอธิษฐานออกไป “ข้าไม่รู้ว่าควรให้เทพองค์ไหนดี แต่ข้าขอให้แก่คนที่ปกป้องข้ามาตลอด แองเจิล”

เสียงพูดของโพรทาเลียดังไปถึงหูของชายผมขาวที่กำลังนอนอยู่บนต้นไม้ เขาได้ยินคนเอ่ยชื่อนั้น เขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมามองหาว่าผู้ใดเป็นคนเอ่ยนามนั้นออกมา

“ใครกันที่พูดชื่อนั้นออกมาได้...ชื่อที่ข้าไม่ได้นึกถึงมานานแสนนานขนาดนี้...”

โครนอสครุ่นคิดถึงชื่อนั้นด้วยใบหน้าอันโศกเศร้า เพราะนามที่เขาได้ยินนั้นเป็นนามของบุตรชายองค์โตของเขา แองเจิล

 

[แองเจิลเป็นบุตรของโครนอสที่แต่งขึ้น ไม่มีในประวัติศาสตร์นะจ้ะ ร่วมถึงเทพีอลิซ่าเบ็ธก็ด้วยนะ]

 

โพรทาเลียกล่าวถวายอาหารเสร็จ ก็เดินกลับไปยังที่ของตนพร้อมกับอาหารเต็มจานของเธอ ทำเอาคนที่นั่งตรงข้ามเธอที่ใส่ชุดสีม่วงสงสัยเลยว่าอีกฝ่ายจะกินหมดเหรอ ก่อนที่เขาจะแนะนำตัวให้โพรทาเลียรู้จัก

“เอ่อ...ไง...”

โพรทาเลียที่กำลังจะกินอยู่นั้นก็ชะงักมองอีกฝ่ายทันทีก่อนจะทักทาย “ไง...”

“ฉัน ปีเตอร์...ปีเตอร์ ซอร์เยอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก” ปีเตอร์ยื่นมือเพื่อจะไปจับมือทักทายอีกฝ่าย

“ยินดีที่ได้รู้จักซอร์เยอร์” โพรทาเลียยื่นมือไปจับมืออีกฝ่ายทันที

“ฉันเห็นนายตักอาหารมาเยอะ จะกินหมดเหรอ? วันเดอร์เลอร์”

“หมดอยู่แล้วล่ะ ขอบใจที่ห่วงข้า ซอร์เยอร์”

“งั้นเหรอ จริงสิ ฉันเห็นนายพูดคำแปลก ๆ แบบคนโบราณพูด นายทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”

“อ๋อ...ก็แบบว่า...ฉันเคยติดอยู่ในโลตัสคาสิโนนะ”

“ติดในโลตัสคาสิโนนะเหรอ!” ปีเตอร์ตกตะลึงเลยระหว่างที่โพรทาเลียกินอาหาร

“ใช่ ติดอยู่หลายปีจนกระทั่งได้สติกลับมานะ”

“สุดยอด แล้วกี่ปีกว่านายจะออกมาได้ล่ะ”

“เอ่อ...ก็ใช้เวลาเกือบ 200 ปีนะ”

“ห๊า!!200 ปี!!” ปีเตอร์ตะโกนเสียงดังจนคนอื่น ๆ ต่างเงียบหมด เขาหันไปมองทุกคนก่อนจะพูดขอโทษออกมา “ขอโทษที...”

ทุกคนต่างหันกลับไปกินข้าวทันที ปีเตอร์หันมาคุยกับคีย์ต่อ “นั้นนายก็อายุ...”

“ก็เกือบ ๆ 200กว่าปีนะ”

“สุดยอด...”

“แต่ในชีวิตฉันตอนนี้ ฉันถือว่าตัวเองอายุ 15 ดีที่สุดนั้นล่ะ” โพรทาเลียไม่ค่อยอยากให้ใครมานับว่าเธอแก่แน่ ๆ เพราะเธอไม่ได้แก่จริง ๆ

“อายุเท่าฉันเลย ฝากตัวอีกรอบละกัน”

“เช่นกัน”

 

โพรทาเลียทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่จากค่ายจูปิเตอร์ ถือว่าเป็นพี่น้องเธอในค่ายนี้ล่ะนะ นั้นทำให้โพรทาเลียยิ้มสักเล็กน้อย แต่ก็ต้องมีความระวังเล็กน้อย เพราะถ้าเกิดพวกของนูอัสปลอมเป็นเหล่ามนุษย์กึ่งเทพขึ้นมา เธอคงซวยเพราะไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายอะไรเลย ระหว่างโพรทาเลียกำลังกินอาหารอย่างอร่อยนั้น เสียงของแองเจิลที่อยู่ข้างในตัวเธอก็ดังขึ้นมา

 

‘ขอบใจสำหรับอาหาร โพรทาเลีย’

 

โพรทาเลียได้ยินเสียงของอีกฝ่ายก็ทำให้เธอขำออกมาเล็กน้อย เธอไม่ว่าอีกฝ่ายจะออกมาขอบคุณเธอ จนลิซ่าที่นั่งข้าง ๆ เกิดสงสัยว่าโพรทาเลียขำอะไร

“ขำอะไรนะ?”

โพรทาเลียเงยหน้าขึ้น ก่อนตอบปฏิเสธออกไป “อ๋อ...เปล่านะ...ไม่มี...”

 

ลิซ่าขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าถ้าไม่มีอะไรแล้วเธอขำทำไม โพรทาเลียหันกลับมาทานอาหารต่อ โดยปล่อยให้ลิซ่ายังงงอยู่อย่างนั้น แต่เธอก็หันมาทานอาหารต่อโดยไม่สนใจ โพรทาเลียกำลังหยิบขนมปังขึ้นมา แล้วทาแยมผลไม้ลงบนขนมปัง พอกำลังจะกินเธอก็จ้องมองแยมบนขนมปังอย่างคิดถึง ก่อนจะลิ้มรสชาติของมัน ความเปรี้ยวของสตรอเบอรี่ช่างละมุมคู่กับความหวานของน้ำตาที่ผสมเขาด้วยกัน มันช่างเอร็ดอร่อยมาก ๆ นี่ล่ะรสชาติแยมของแม่ เธอคิดเลยว่านี่ล่ะ รสชาติแยมของแม่เธอ ระหว่างทานอาหารไปนั้นน้ำตาของโพรทาเลียก็ซึมออกมา เธอนั่งกินไปด้วยก็มีน้ำตาไหลไปด้วย ก่อนจะได้ยินเสียงร้องเพลงดังออกมา ทำให้เธอเงยหน้ามองทันที

 

“ขอให้ทุกคนเชิญชมกับการแสดงของค่าย ทางขับร้องของ แอนนาเบ็ธ แจ็กสัน”

 

เสียงขับร้องก็ดังขึ้น คนที่ออกมาร้องเพลงพร้อมกับเด็ก ๆ คือ หญิงสาวผมบลอนด์ยาว โพรทาเลียเห็นใบหน้านั้นก็รู้เลยว่าคนคนนั้นคือ แม่ของเธอ แม่ยังสวยเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด การได้ทานแยมและฟังเสียงขับร้องของแม่ ทำให้เธอมีความสุขมาก ๆ จนการทานอาหารนั้นช่างรื่นรมย์มากๆ จนอาหารบนจานหมดไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนอื่น ๆ ที่หันกลับมาเพื่อทานอาหารต่อก็ตกตะลึงที่อาหารของอีกฝ่ายนั้นหมดไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่าลิซ่านั้นไม่ตกใจอะไร เพราะชินกับการกินของเด็กน้องตั้งแต่อีกฝ่ายอายุ 6 ขวบแล้ว เป็นเด็กน้อยที่กินเก่งจนลิซ่าสงสารเวลาที่ไม่ได้กินจริง ๆ

 

หลังอาหารเช้าทุกคนกลับบ้านพักกัน โพรทาเลียกับลิซ่ากลับมาก็เจอกับโทมัสที่มีตารางเวลาให้พวกเธอได้ใช้เวลาให้เหมาะสมกับเวลาที่อยู่ที่นี่ โพรทาเลียกับลิซ่ารับตารางมาก่อนจะดูว่าตารางว่ามีอะไรมั้ง โพรทาเลียเห็นแต่ละอย่างก็น่าสนใจสำหรับเธอ มีตั้งแต่ยิงธนู ต่อสู้ ทำงานฝีมือ แล้วก็งานอีกหลายอย่าง แต่ก็มีบางอย่างสะดุดตาเธอเข้าที่มีเขียนว่าปีนหน้าผาจำลอง

 

“ที่นี่มีหน้าผาจำลองด้วยเหรอ?” โพรทาเลียถามขึ้น

 

โทมัสมองคีย์ก่อนจะยิ้มแบบน่ากลัว ทำเอาโพรทาเลียรู้สึกขนลุกที่อีกฝ่ายมองเธอแบบนั้น เขาไม่พูดอะไรแต่ให้เธอเดินตามอีกฝ่ายไป ลิซ่าได้แยกทางไปกับอีกคนหนึ่งที่จะพาเธอไปอีกสถานที่หนึ่ง โทมัสพาโพรทาเลียไปยังที่ที่หนึ่งที่อยู่ไม่ห่างจากทะเลสาบมากนัก แต่ก็ไกลอยู่ดี โพรทาเลียเดินตามจนมาถึงจุดที่ทำเอาโพรทาเลียอึ้งไปทันที เธอเห็นกลุ่มคนที่กำลังปีนหน้าผาที่มีลาวาไหลลงมา ทำเอาโพรทาเลียมองตาไม่กะพริบทันที

 

“นี่ไง คีย์ หน้าผาจำลองที่มีลาวาออกมาด้วยนะ สำหรับนายคงน่ากลัวสินะ ฉันเข้าใจเลยล่ะ”

“อเมซิ่ง!!” โพรทาเลียพูดขึ้นด้วยดวงตาเป็นประกาย

โทมัสเห็นถึงกับคิดหนักเลยว่าอีกฝ่ายชอบเหรอ โทมัสพาคีย์ไปหาอาจารย์ที่เป็นคนสอน พอมาถึงก็เจอกับครูฝึกชายผมดำหยิกที่กำลังจดบางอย่างอยู่

“ไงครับ ครูฉาง” โทมัสทักทายชายตรงหน้าทันที

ครูฝึกเงยหน้ามามองทันที “เอาโทมัส ลมอะไรพัดนายมานี้กันล่ะเนี่ย?”

“แหม ๆ ผมแค่พาเด็กใหม่มาหาครู เพราะว่าวันแรกเขาต้องฝึกความว่องไวนะครับ” โทมัสโอบไหล่คีย์อย่างสนิทสนม ทำเอาโพรทาเลียหันไปมองครูฝึกอย่างยิ้ม ๆ “ผมฝากน้องชายผมหน่อยนะ”

“น้องชาย?”

ครูฝึกหันไปมองหน้าเด็กใหม่ เขาจ้องมองเด็กหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ โทมัส พร้อมกับมองตั้งแต่หัวจรดเท้า จนเขาจำได้ว่าเด็กคนนี้อยู่ที่โรงอาหารตอนเช้านั้นเอง

“โอเค วันเดอร์เลอร์สินะ”

“ขอรับ...”

“งั้นฉันจะทดสอบเธอหน่อย ช่วยลองปีนขึ้นหน้าผานั้น” ครูฝึกฉางชี้ไปที่หน้าผาสูงทันที "เราจะไม่มีเชือกให้ปีน ปีนแล้วถ้าตกลงมาก็อาจจะมีคนช่วยรับหรือไม่ก็ตกลงมาขาหัก แขกหัก..."

“ครู!! ไปขู่เด็กเพื่อ!!” โทมัสตะโกนว่าครูฝึกที่กำลังขู่เด็ก

โพรทาเลียไม่ได้สนใจคำพูดของอาจารย์เลย ก่อนจะตอบรับ “รับทราบขอรับ!!”

“คีย์! นายจะบ้าหรือ!! นายไม่เคยปีนมันเลยนะ!”

“ใช่ขอรับ แต่ข้า...อยากลองปีนมัน!” ตาของโพรทาเลียเป็นประกายทันที

 

โทมัสถึงกับหน้าซีดทันที ถ้าเด็กเขาตกจากหน้าผากเป็นอะไรขึ้นมาจะทำไง ที่จริงเด็กใหม่จะให้ลองฝึกหน้าผาไม่สูงมากแต่นี่กับสูงกว่าอันเล็กอีก เขาคิดเลยว่าครูฝึกจะแกล้งเด็กเหรอ แต่ที่จริงครูฝึกฉางมีคำสั่งมาจากเพอร์ซีย์ ให้ช่วยทดสอบเด็กคนนี้ว่ามีอะไรที่เขาไม่รู้ไหม เช่นพละกำลัง ความสามารถ อะไรหลายอย่าง ทำให้พวกครูฝึกต้องยอมฟังและทำตาม ครูฉางก็ต้องทำอะไรที่มากกว่าปกติ ถ้าเด็กตกลงมาเขาก็ต้องช่วยนั้นล่ะ

 

โพรทาเลียจ้องมองหน้าผาตรงหน้าที่ครูฝึกอยากให้เธอปีน มันสูงมาก ๆ แล้วอันตรายพอตัว ระหว่างที่เธอกำลังจะเดินไปที่หน้าผาก็มีคนมาชนเธอจนเซไปด้านข้าง ทำให้โพรทาเลียต้องหันไปมองคนที่ชนเธอ นั้นก็คือนูอัสที่ทำหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ที่เธอที่นี่ ไม่ใช่อีกฝ่ายคนเดียว โพรทาเลียก็เช่นกันที่ไม่อยากเจออีกฝ่ายเลยจริง ๆ นูอัสเดินไปตรงหน้าผาที่โพรทาเลียจะใช้เหมือนบอกว่าเธอจะใช้อันนั้น จนครูฉางเดินมาก็เห็นว่าเด็กใหม่ยังไม่ได้ปีนเพราะมีคนมาขัดขวาง

 

“นี่ แจ็กสัน!!” ครูฝึกฉางเรียกอีกฝ่ายที่กำลังแย่งหน้าผาคนอื่น

“ค่ะ…” โพรทาเลียรีบปิดปากตัวเองทันที เธอเกือบหลุดขานรับออกไป

“อะไรคะ!! ครูฝึก” นูอัสตะโกนขึ้นอย่างไม่ชอบใจที่มีคนมาขัดเธอ

“อะไรเหรอ? ฉันให้พวกเธอไปฝึกหน้าผาสองอันตรงนู้นกันไม่ใช่หรือไง?” ครูฝึกฉางมองไปที่หน้าผาที่ทุกคนกำลังฝึกอยู่

“ก็ฉันอยากมาฝึกตรงนี้!!”

“แต่ครูกำลังจะให้เด็กใหม่ทดสอบ!!”

“แล้ว?” นูอัสทำหน้ายียวนกวนประสาทครูฝึก

ครูฝึกกำมืออย่างโกรธเคืองจนหน้าขึ้นสีแดงอย่างไม่ชอบใจเจ้าเด็กคนนี้ ที่กำลังทำสีหน้ากวนประสาทเขา

“เอ่อ...ท่านครูฝึก...” โพรทาเลียเอ่ยเรียกอีกฝ่าย จนเขาหันไปมองเด็กหนุ่มข้าง ๆ เขา “ไม่ต้องสนใจนางก็ได้ขอรับ ข้าจะทดสอบพร้อมนางเอง!”

“วันเดอร์เลอร์!” ครูฝึกสงสัยทันที เพราะว่าหน้าผากอันใหญ่นี้มันมีความกว้างที่แคบพอตัวปีสองคนยังไม่ได้เลย “จะดีงั้นเหรอ?”

“ขอรับ ไม่ต้องห่วง” โพรทาเลียหันไปจ้องมองนูอัสที่มองเธอกลับเช่นกัน วันนี้คงได้มีเรื่องแน่ ๆ

 

ทุกคนต่างเลิกทำในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำกัน เมื่อมีคนบอกว่ามีสองคนที่กำลังจะปีนหน้ากันแถมทั้งสองคนเป็นศัตรูต่อกัน ทำให้ทุกคนรีบวิ่งกันมาดูการปีนหน้าผานั้นทันที นูอัสปีนขึ้นหน้าผาก่อนโพรทาเลีย ระหว่างจ้องมองนูอัสปีนอยู่นั้น ในหัวเธอคิดว่าดีที่อีกฝ่ายยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร เพราะมันง่ายต่อการใช้ชีวิตของเธออย่างเงียบ ๆ ในค่าย แต่ถึงไม่รู้ก็ยังโดนหาเรื่องอยู่ดี ทำเอาเธอถอนหายใจออกมา ก่อนที่โพรทาเลียเตรียมตัวจะปีนหน้าผา ครูฝึกก็เตรียมตัวเป่านกหวีดเพื่อบอกให้ปีน

 

ปรี๊ดดดดดดด!!

 

เสียงนกหวีดดังขึ้นโพรทาเลียปีนหน้าผาไปอย่างง่ายดายและรวดเร็วมาก ๆ จนคนมองต่างฮือฮาจนนูอัสสงสัยว่าพวกมนุษย์กึ่งเทพฮือฮาเพราะอะไร จนเธอก้มไปมองก็เห็นอีกฝ่ายปีนขึ้นมาแล้ว เธอกำลังจะรีบปีนขึ้นไป แต่แล้วโพรทาเลียก็ปีนจนแซงอีกฝ่ายไป จนใกล้ถึงยอดหน้าผาโพรทาเลียจับก้อนหินสุดท้ายแล้วดันตัวกระโดดขึ้นไปยืนที่ยอดหน้าผาได้ โพรทาเลียรู้สึกดีมาก ๆ ที่ถึงยอดหน้าผาได้ ก่อนที่เธอจะยกมือไชโยอย่างดีใจ

 

“โอ้วววววววววววววว!!”

ทุกคนต่างตะโกนร้องอย่างไชโยให้อีกฝ่ายที่ปีนหน้าผาได้สำเร็จ นูอัสที่ปีนตามขึ้นมาสำเร็จ เธอเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่กำลังทำท่าอย่างดีใจ จนเธอรู้สึกโกรธเคืองอีกฝ่ายขึ้นมาที่มาทำให้เธอขายหน้าต่อคนอื่น ๆ ที่แพ้อีกฝ่าย จนเธอตะโกนใส่อีกฝ่ายทันที

“ฉันขอท้านายแข่งปีนหน้าผา วันเดอร์เลอร์!!”

 

จบตอนที่ 6 โปรดติดตามตอนที่ 7 ต่อไป