ตอนที่ 55 ความเจ็บปวดจากสิ่งเล็กๆ

 

โฟกัสได้เล่าทุกอย่างให้แก่เทพทั้งสองฟังหมดทุกเรื่อง พวกเขาฟังทุกรายละเอียดอย่างไม่คาดคิดว่าจะมีเหตุไม่คาดคิดภายในค่ายแถมยังเป็นฝีมือของเทพที่พวกเขากำลังตามล่าอยู่กันมานาน เฮคาทีจ้องมองออกไปจากชั้นสองลงไปยังชั้นล่าง เธอเห็นการต่อสู้ที่ดุเดือดยิ่งกว่าการต่อสู้ไหนๆ เมื่อจ้องมองเงามืดนั้นความรู้สึกภายในกับรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างมาก

 

ข้างล่างนั้นการต่อสู้กำลังดุเดือดอย่างมากจนทำให้พื้นทางเดินกำลังแตกไปเรื่อยๆ จากการกระทบกันของดาบทั้งสองคน ทำให้ผู้คนที่อยู่ชั้นล่างตรงหลบไปอยู่ตามเสาหรือพื้นที่ปลอดภัย พวกเขาไม่นึกเช่นกันว่าจะต้องมาเจอกับการต่อสู้อันแปลกประหลาดแบบนี้และพวกเขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งกับการต่อสู้นี้ได้ ภายในวงการต่อสู้โพรทาเลียกับเงามืดกำลังต่อสู้กันอย่างบ้าระห่ำต่างคนต่างไม่ยอมซึ่งกันและกัน แต่คนที่มีบาดแผลเต็มตัวก็มีแต่โพรทาเลียเท่านั้น เธอกำลังคิดว่าควรทำอะไรนอกจากการต่อสู้นี้ แต่ถ้าเธอแพ้การทดสอบนี้ขึ้นมาเธอก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 

“ทำไมเจ้าถึงต้องการเอาความโกรธของตัวเองไปลงกับเทพทั้งสองด้วย!!”

โพรทาเลียกระโดดถอยหลังพร้อมกับเดินไปด้านข้างเหมือนเดินเป็นวงกลม แต่สายตายังจ้องมองคู่ต่อสู้อยู่

“เพราะพวกเขาเป็นต้นตอของความเจ็บปวดของข้า!! ข้าโกรธและเกลียดพวกเขาที่ทำให้ข้าต้องเจ็บปวดแบบนี้มานานแสนนาน!!”

เงามืดพูดถึงความรู้สึกที่มีต่อเทพทั้งสองคนอย่างโกรธแค้น

“แล้วคิดว่าการทำแบบนั้นแล้วความเจ็บปวดของเจ้าจะหายไปงั้นหรือ?”

“ไม่ลองก็ไม่รู้!!”

รอยยิ้มของเงามืดเด่นชัดขึ้น ก่อนจะพุ่งตรงใส่อีกฝ่าย โพรทาเลียหลบการโจมตีนั้นในทันที เธอหลบซ้ายขวาตามจังหวะที่อีกฝ่ายโจมตี การฟังคำพูดอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดถึงที่สุดและเมื่อจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายมันยิ่งโกรธเข้าไปอีก

 

‘ทำไม!! ทำไมพูดแบบนั้น นายยังกล้ายิ้มออกมาได้!!’ โพรทาเลียคิด

 

เธอเริ่มสกัดการโจมตีของอีกฝ่ายเป็นการโต้กลับ เธอสกัดแขนอีกฝ่ายหมุนตัวมาด้านข้างพร้อมกับยกแขนขึ้นแล้วใส่ข้อศอกกระแทกใส่หลังอีกฝ่ายอย่างจัด

“อ๊ากกกกกก!!”

เสียงร้องอีกฝ่ายดังออกมาด้วยความเจ็บปวดจากการโจมตี โพรทาเลียไม่สนก่อนจะใช้ขาเตะอีกฝ่ายไปอีกทางจนอีกฝ่ายลอยไปชนกับเสาจนเกิดหลุมขนาดใหญ่ขึ้น

“รู้ไหม? คำพูดของเจ้า!! มันช่างน่ารังเกียจ!!”

เงามืดถึงกับมึนกับการโจมตีของอีกฝ่าย เขาไม่คิดว่าการต่อสู้นี้จะทำให้เลือดข้างในของเขาร้อนไปหมด พอตั้งสติก็ได้ยินคำพูดอีกฝ่ายทำให้หัวเราะในลำคอ

“หึๆ น่ารังเกียจเหรอ?” เงามืดค่อยๆ ลุกขึ้นมายกมือที่มีดาบชี้ไปข้างหน้าอีกฝ่าย “เจ้ารู้ไหมว่าตนเองต่างหากที่มีคำพูดน่ารังเกียจนะ!!”

โพรทาเลียงุนงงกับคำพูดอีกฝ่าย “เจ้าหมายความว่าไง!!”

“หมายความว่าไง? เจ้า!! เอาแต่พูดทำไมถึงอยากทำร้ายเทพสององค์นั้นกับข้า! เจ้าต่างหากที่กำลังเข้าข้างผิดคน!!”

“ห๊า!! ข้าเนี่ยนะ!!”

“ใช่ เพราะเจ้าไม่รู้เรื่องของข้า เจ้าถึงพูดปกป้องเหล่าเทพ!!”

“ห๊า! ถึงข้าไม่รู้เรื่องของเจ้า แต่ข้าก็เห็นภาพวาระสุดท้ายของเจ้าเห็นความรู้สึกของผู้เป็นบิดามารดาของเจ้าว่าพวกเขานั้นโศกเศร้าเสียใจกับการตายของเจ้าแค่ไหน!!”

โพรทาเลียพุ่งไปหาอีกฝ่ายพร้อมกับกระโดดฟาดดาบใส่อีกฝ่าย เงามืดก็รับการโจมตีนั้นได้ทัน พวกเขาประจันหน้ากันอย่างประชันชิด

“เห็นภาพ...โกหกทั้งเพ พวกเขาเนี่ยนะ จะมาเศร้ากับการตายของเขา ช่างไร้สาระสิ้นดี!!”

เงามืดได้หายไปในทันที จนโพรทาเลียเซไปข้างหน้า เธอมองซ้ายมองขวาว่าอีกฝ่ายหายไปไหน ก่อนที่อีกฝ่ายจะโผล่ลอยมาอยู่ด้านหลังของเธอ

“พี่ระวังข้างหลัง!!” โฟกัสเตือนพี่สาวที่เห็นอีกฝ่ายอยู่ข้างหลัง

โพรทาเลียได้ยินเสียงน้องสาวก็รีบหันไปใช้ดาบป้องกันทันที เงามืดถึงกับทำปากอุทานอย่างไม่ชอบใจที่อีกฝ่ายรู้ตัวทันที ก่อนที่เขาจะกระโดดถอยหนีไป

“ครั้งนี้โชคดีไปที่มีคนค่อยช่วย...” สายตาเงามืดหันไปมองร่างจุติอีกคนที่อยู่ข้างบนชั้นสอง

โฟกัสถึงกับตกหลบอยู่หลังราวจับ เพราะสายตาอีกฝ่ายที่จ้องมาเหมือนอาฆาตจะฆ่าเธอให้ได้อีกคน ทำให้โพรทาเลียเกลียดสายตาแบบนั้นมากขึ้น

“อย่ายุ่งกับน้องสาวข้า!! ถ้าเจ้ายุ่งกับนาง ข้าจะจัดการเจ้า!!”

“พูดมาได้!! เจ้านะบาดเจ็บมากกว่าข้าอีกนะ มีแค่ดาบยาวเล่มเดียวยังสู้กับมีดคู่ของข้าไม่ได้เลย!!”

 

โพรทาเลียถึงกับกำดาบไว้แน่น เธอรู้สึกโกรธเคืองอดีตชาติตนนี้สุดๆ จนมีเสียงของพวกเซเรน่าโผล่ขึ้นมา

‘พวกเราขอเข้าไปจัดการหมอนั้นได้ไหม? โพรทาเลีย’

‘เซเรน่า!!’ โพรทาเลียหันไปทางด้านซ้ายก็เห็นเซเรน่าที่อยู่ในร่างคนปกติ แต่มีเป็นร่าง

‘จริงของเซเรน่า ข้าก็อยากออกไป ยิ่งหน้าตาคล้ายข้าแล้วยิ่งน่าเตะเข้าไปอีก’

‘รัล!!’

 

หันไปข้างขวาก็เจอรัลที่กำลังจ้องเจ้าเงามืดอย่างไม่ชอบใจ หน้าตาเหมือนกันยังทำตัวแย่อีก เงามืดดูเหมือนจะเห็นสองคนนั้นเช่นเดียวกัน

“พวกอดีตชาติสองตนนั้นอย่ามาเสือก!! การต่อสู้นี้เด็ดขาดนะเว้ย!!”

“สะ...เสือกงั้นเหรอ!! เจ้ากล้าพูดแบบนั้นกับพวกเราเหรอ!!”

เซเรน่าเปลี่ยนร่างเป็นขนาดเล็กและเด่นชัดขึ้น ทำให้เทพที่อยู่ด้านบนมองอย่างสงสัยว่ามีสิ่งมีชีวิตคล้ายๆ คนแต่ตัวเล็กอยู่ตรงหน้าของเด็กน้อย พวกเธอได้รู้แค่ว่าเด็กน้อยนั้นมีอดีตชาติอยู่ติดตัวอยู่สามตนตอนนี้

“โพรทาเลียเรียกอาวุธของข้าออกมาเลย!!”

“อาวุธของเธอนะเหรอ?”

“ใช่ เจ้าใช้ดาบเล่มเดียวต่อสู้กับหมอนั้นไม่ไหวแน่ๆ เอาค้อนมาไล่ทุบหมอนั้นเหมือนตอนที่ข้าไล่ทุบพวกเทพที่มาซุบซิบนินทา พ่อของข้า!!”

 

“ฮัดชิ้ว!!” เฮเฟตัสฮัดเช้ยด้วยความสงสัยว่าใครนินทาเขาตอนที่กำลังตีเล็กอยู่ “ใครนินทาข้าหรือเปล่านะ”

 

โพรทาเลียจ้องมองเซเรน่าที่พูดแบบนั้นออกมาทำเอาไม่กล้าเรียกค้อนออกมาจริงๆ “ขอข้าสู้แบบธรรมดาเถอะ เซเรน่า”

“ไม่เอาน่า!! ข้าอยากให้เจ้าทุบหมอนั้น!!” เซเรน่าลอยมาดึงเสื้อของโพรทาเลียอย่างเด็กงอแง

เงามืดเห็นก็รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม “หุบปาก!!!!!”

เสียงตะโกนของอีกฝ่ายกลายเป็นคลื่นลมอันรุนแรงกระจายไปทั้งตึก ทำให้คนอื่นๆ โดนคลื่นลมพัดไปข้างหลังได้เลยทีเดียว โพรทาเลียยังยืนนิ่งอย่างไม่เป็นอะไร แต่เซเรน่าเกือบลอยไปตามลม แต่โพรทาเลียก็ช่วยจับไว้ทัน

“นึกว่าจะตายแล้ว!!”

“รุนแรงจริงๆ นะ คงต้องใช้สิ่งนั้นจริงๆล่ะ” โพรทาเลียยืนมือออกมาข้างหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเรียกบางอย่างออกมา “กีเดีย!!”

เมื่อโพรทาเลียเอ่ยนามออกมาค้อนขนาดใหญ่ก็ออกมา ทำให้คนที่มองเหตุการณ์ต่างมองกันเป็นสายตาเดียวกัน เพราะค้อนนั้นบ่งบอกถึงสายเลือดหนึ่ง เฮอร์มีสเห็นยังตาลุกวาวอย่างแปลกใจ

“กีเดีย...ค้อนประจำกายของธิดาเฮเฟตัส เซเรน่า!!” เฮอร์มีสเอ่ยพูดออกมา เขาไม่อยากนึกว่าอดีตของเด็กน้อยนั้นคือธิดาเฮเฟตัสอีกตน “แย่แน่ๆ ถ้าเฮเฟตัสหรืออะโฟร์ไดต์รู้เรื่องนี้เข้า...เกิดสงครามระหว่างสองคนนั้นแน่ๆ”

“สงคราม?” โฟกัสมองอย่างสงสัยว่าสงครามอะไร

เฮคาทีเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับอธิบายให้เด็กน้อยฟัง “นานมาแล้วเคยเกิดเรื่องหนึ่งขึ้น อะโฟร์ไดต์เกิดมัวเมากับสุราจนนางไปเจอชายที่งดงามมากๆ จนนางร่วมหลับนอนกับชายนั้น แต่หารู้ไหมว่านั้นคือร่างแท้จริงของผู้เป็นสามี เฮเฟตัส”

“แต่เทพเฮเฟตัสเขา...?”

โฟกัสจำได้ว่าเคยอ่านหนังสือประวัติศาสตร์ว่าเทพีเฮร่าได้กำเนิดเด็กชายที่อัปลักษณ์และพิการก็คือเฮเฟตัส

“จริงที่เฮเฟตัสเกิดมามีร่างกายอันอัปลักษณ์และพิการ แต่สิ่งนั้นเป็นพรจากเบื้องบนที่ไม่มีใครรับรู้ว่าไว้แสดงให้เห็นว่าใครคิดกับตนเองว่าอย่างไร ผู้เป็นแม่ยังเกลียดช่างตน แล้วใครจะรักตนได้…”

“ช่างน่าเศร้าจริงๆ ...”

“ใช่ เพราะร่างของเฮเฟตัสทำให้อะโฟร์ไดต์ไม่พอใจว่าทำไมต้องปกปิดร่างอันงดงามนั้น เฮเฟตัสไม่เคยพูดอะไร ถึงเขาจะรักนางแค่ไหน แต่นางก็รังเกียจร่างอันอัปลักษณ์ของเขา จนทางตั้งครรภ์ธิดาของเฮเฟตัส เซเรน่า...”

โฟกัสยืนนิ่งไม่พูดอะไร เธอตั้งใจฟังอดีตของเซเรน่าอย่างตั้งใจ ก่อนที่เฮอร์มีสจะพูดขึ้นมา

"เด็กน้อยที่โดนผู้เป็นแม่ทอดทิ้งให้อยู่กับคนเป็นพ่อ เฮเฟตัสที่น่าสงสาร ต้องเลี้ยงลูกน้อยตามลำพัง แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารักลูกน้อยคนนี้...ถึงแม้เขาจะอัปลักษณ์แค่ไหน คนเป็นลูกก็ยังรักพ่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง"

“ความรักของพ่อช่าง...งดงาม...”

“ใช่ แต่แล้วก็ก่อเกิดสงครามประสาทขึ้น เซเรน่าโตเป็นสาวที่สวยงามกว่าผู้เป็นแม่ถึงกับไม่พอใจที่นางนั้นงดงามแล้วจิตใจช่างเข้มแข็งและเมตตาต่อสิ่งทุกอย่าง เพราะนางไม่มีสิ่งนั้น จนนาง...ทำให้ลูกสาวตกสู่โลกมนุษย์และทำให้ลูกสาวโดนปีศาจไล่ล่าจนนางเสียชีวิตจากน้ำป่าอันรุนแรง”

“เฮเฟตัสคงจะ...”

“เขาโกรธเคืองมาก...เพราะตอนที่อะโฟร์ไดต์ทำแบบนั้น คือตอนที่เขาไปทำภารกิจให้ซุส จนเกิดสงครามขึ้นระหว่างทั้งสองและซุสต้องสงบศึกนั้นลง...แต่ข้าไม่นึกว่าจะเจอกับธิดาของเฮเฟตัสที่นี้อีกครั้ง”

 

กลับไปทางด้านล่างโพรทาเลียถือค้อนกับดาบไว้คนละข้าง เธอไม่รู้สึกถึงน้ำหนักของค้อนเลยสักนิดเหมือนเธอกำลังถือขนนกยังไงอย่างงั้น เธอลองหมุนค้อนอย่างสงสัยก็รู้ว่าน้ำหนักเบาจริงๆ เงามืดจ้องมองอีกฝ่ายที่ถือก้อนกับดาบไว้ นั้นทำให้เขาอยากขำออกมา ก่อนจะฉีกยิ้มพูดออกมา

 

“ฮ่าๆ เจ้าคิดเหรอว่าการใช้ดาบกับค้อนยาวนั้นจะทำให้เจ้าชนะข้าที่มีมีดสั้นสองเล่มที่ว่องไวได้!!”

“ไม่ลองก็ไม่รู้!!” เธอย้อนคำพูดอีกฝ่าย ก่อนที่เธอจะพุ่งตรงไปหาอีกฝ่าย

เงามืดได้ยินแบบนั้นก็โกรธเคืองขึ้นมากกว่าเดิม เขาก็พุ่งตรงไปหาอีกฝ่ายก่อนที่จะเกิดการปะทะที่รุนแรงขึ้นอีกครั้งจนทั้งตึกสั่นไปหมด เฮอร์มีสมองเหตุการณ์ตรงหน้าเขา เขาเตรียมส่งข้อความหยุดงานให้ทุกคนในทันที เพราะเวลาการสร้างตึกคงใช้เวลาแน่ๆ

 

‘ทุกคน...ตึกข้า...’ น้ำตาของเฮอร์มีสไหลอาบน้ำทันที

 

โพรทาเลียต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เธอสงสัยการต่อสู้อย่างเดียวมันช่วยอะไรให้เธอผ่านบททดสอบนี้ได้กัน เธออยากให้เรื่องทั้งหมดนี่จบลง เธออยากกลับบ้านไปเจอครอบครัว แล้วก็ลูกสาวรวมไปถึงใครสักคนที่เธอคิดถึงใบหน้าขึ้นมา ใบหน้าของฟีนีอุส ไม่รู้ทำไมใบหน้าของคนคนนั้นโผล่ขึ้นมาได้ โพรทาเลียส่ายหน้าก่อนจะโจมตีใส่อีกฝ่ายอีกครั้ง ถึงแม้อีกฝ่ายจะตั้งรับได้ทันก็ตามที

 

“รู้ไหมว่าการต่อสู้นี่ไม่ได้อะไรขึ้นมาเลยสักนิด!! มีแต่คนใดคนหนึ่งต่อบาดเจ็บจนตายเท่านั้น!!”

“เจ้าพึ่งรู้เหรอ?” เงามืดถามอย่างยิ้มเยาะ “เพราะข้ารอให้เจ้าบาดเจ็บจนตายข้าถึงจะไปฆ่าคนที่ทำให้ฉันเจ็บปวดยังไงล่ะ!”

“ห๊า!!” โพรทาเลียเบิกตากว้างอย่างรู้สึกสับสน “นี่เจ้า!! ทำให้ฉันกับพวกอดีตชาติโกรธจัดจนแสดงพลังออกมาจนหมดแล้วจะโจมตีเราให้อ่อนแอสินะ!”

“ถึงรู้ก็สายไปแล้ว!!” เงามืดใช้เท้าเตะไปที่โพรทาเลียจนตัวลอยไปชนกับเสา

“อึ้ก!!”

ร่างกายอันบาดเจ็บโดนกระแทกกับเสาเข้าอย่างจัด ทำให้โพรทาเลียรับรู้ว่ามีบางอย่างหักข้างใน เธอค่อยๆ ตกลงสู่พื้น

“ข้านะรอเวลานี่มานาน!! รอตอนที่เจ้าจะเจ็บจนลุกไม่ได้อีก โพรทาเลีย”

โพรทาเลียค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ตัวเธอสั่นจากร่างกายที่กระแทกกับเสา เธอพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างกายเจ็บไปหมด

“เจ้า!!”

“รู้ไหม ตลอดเวลาที่เจ้าพูดคำสวยหรูว่าจะปกป้องเทพทั้งสองนั้น มันทำให้ข้าอยากจะอ้วกเต็มทน” เงามืดเดินเข้าไปกระชากหัวของโพรทาเลียขึ้นมา “เจ้าใช่อดีตชาติของข้าแน่หรือ? ถึงได้เข้าข้างพวกมัน!!”

“อึ้ก!!”

เงามืดสะบัดมือตัวเองออกจากหัวอีกฝ่ายแล้วลุกขึ้น หัวของโพรทาเลียโดยสะบัดจนเซไปด้านข้าง เงามืดเดินออกมาก่อนจะหมุนกลับไปมองโพรทาเลีย

“พวกมันทำได้แม้กระทั่งฆ่าลูกของตนเอง!!”

 

ภายในตึกนั้นเงียบสงัดทุกคนที่ได้ยินต่างมองกันอย่างอึ้งๆ โพรทาเลียที่ได้ยินแบบนั้น เธอมองด้วยสายตาที่นิ่งเฉย เธอรู้ว่าอดีตชาติของตนเองนั้นเจอเหตุการณ์ มันทำให้เธอก็ไม่สามารถพูดแก้ตัวอะไรได้ แต่ยังไงมันก็ไม่ควรทำอยู่ดีถึงแม้พวกเขาจะมีชีวิตอมตะก็ตามที

 

“แล้วโชว์หน้าของพวกมันก็คือพวกเขา!!” เงามืดยกมีดสั้นชี้ไปหาเทพทั้งสององค์ที่อยู่บนชั้นสอง “จริงไหมล่ะ? คนที่ฆ่าข้ากับมองข้าตายอย่างไม่ช่วยอะไร? ท่านพ่อ!! ท่านแม่!!”

 

ดวงตาของเทพทั้งสองตนเบิกตากว้างอย่างตกใจกับคำพูดของเงามืด ทุกคนต่างงุนงงว่าเทพทั้งสองคนเป็นคู่รักกันด้วยเหรอ เฮคาทีได้ยินแบบนั้น นางก็นึกถึงคนคนหนึ่งที่เธออุตส่าห์ลืมมาแล้วหลายร้อยปีได้ ลูกตนเองที่เธอเป็นคนฆ่า ลูกที่มีสายเลือดของเฮอร์มีส

 

“ไม่จริง...ไม่จริงใช่ไหม? ...ลักซ์”

น้ำเสียงของเทพีสั่นเครือด้วยความสับสน เธอรู้ว่าเงามืดนั้นเป็นอดีตชาติของเด็กน้อย แต่ไม่นึกว่าจะเป็นลูกชายของตนเอง

“หุบปาก!! อย่ามาเรียกชื่อข้า!! ท่าน!! มันเป็นเพราะท่านทำให้ข้าต้องตาย!!”

เฮคาทีได้ยินแบบนั้นดวงตาของนางเริ่มแดงก่ำพร้อมกับน้ำตากำลังไหลลงมาอาบใบหน้า นางไม่นึกว่าตนเองจะได้ยินพูดที่ทำร้ายจิตใจจากผู้เป็นลูก

“ลูกแม่!”

 

โพรทาเลียมองเทพีที่กำลังร้องไห้ ไม่รู้ทำไมภายในใจของเธอกับรู้สึกผิดต่อสิ่งที่ลักซ์กระทำต่อเทพีมากขึ้นไปอีกมันทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก จนเธอได้ยินเสียงอันที่บริสุทธิ์ดังขึ้นมาภายในหัวของเธอ

‘ท่านแม่...’

‘เอ๋? เสียงใคร?’

‘ท่านแม่...อย่าร้องไห้...’

โพรทาเลียหมุนตัวก็เจอกับภาพของเด็กน้อยคนหนึ่ง เขามีน้ำตาไหลออกมาอย่างเศร้าใจ

‘ท่านแม่...ข้าขอโทษ’

โพรทาเลียรู้เลยว่าเด็กน้อยตรงหน้าเป็นใครกัน ก่อนที่เธอจะได้ยินคำพูดของลักซ์ในร่างสีดำพูดขึ้นมา

 

“บีบน้ำตาไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกน่า!!”

ลักซ์กำมีดสั้นไว้แน่นด้วยความโกรธที่เทพีมาบีบน้ำตาต่อหน้าเขา เขาเตรียมจะกระโดดไปหาเทพี แต่ก็โดนโพรทาเลยรั้งขาไว้ทันที

“เจ้า!” ลักซ์หันมามองก็เจออีกฝ่ายที่รั้งขาเขาไว้

“ข้า...ข้าไม่ยอมให้เจ้าไปเด็ดขาด!! สิ่งที่เจ้าทำมันขัดกับความคิดของเจ้านะ!! ลักซ์!!”

“เจ้าจะเข้าใจความคิดได้ไง!! หุบปากไปซะ!!”

รูปร่างอีกฝ่ายเริ่มเด่นชัดมากขึ้นจนเป็นรูปร่างของชายหนุ่มมากขึ้น เสื้อผ้าของเขาเป็นแบบแนวกรีก แต่ทั้งตัวเขาก็ยังเป็นสีดำทั้งตัวอยู่เหมือนเดิม สีหน้าเขายังโกรธเคืองก่อนจะเตะอีกฝ่ายให้ออกจากขาของตนเอง

“ปล่อยขาข้าซะ!!”

“อ๊าก!!” โพรทาเลียโดนเตะเข้าที่ปลายคางเต็มๆ แล้วตัวเธอก็กระเด็นไปข้างหลังไถลไปกับพื้น

“คีย์!!” โทมัสได้จังหวะก็รีบวิ่งเข้าไปหาโพรทาเลียทันที “เธอไม่เป็นไรนะ!”

“อืม!!” โพรทาเลียพยักหน้าทันที

 

เธอไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะมีแรงเยอะแบบนี้ หลังจากหันไปมองเทพีความโกรธและความเจ็บปวดที่เขารับมานานกำลังเป็นพลังให้แก่เขา ร่างกายเธอนั้นเริ่มย่ำแย่มากขึ้นจนโทมัสที่มองอยู่ข้างๆ ก็อดห่วงไม่ได้ เขาอยากห้ามอีกฝ่ายมากๆ แต่เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายจะขัดคำสั่งของเขาแน่ๆ พอลักซ์สลัดโพรทาเลียออกไป เขาก็กระโดดจากขึ้นไปยืนอยู่บนราวจับของชั้นสอง แล้วก้มมองไปที่เทพีดวงตาของทั้งสองมองกันและกันพอดี

 

“ตายซะ!!” ลักซ์ยกมีดขึ้นเหนือหัวเตรียมตัวแทงผู้เป็นแม่

 

เฮอร์มีสเห็นเทพียืนนิ่งไม่ขยับ จนเขารีบพุ่งตัวเข้าไปบังตัวเทพีทันที เฮคาทีเห็นถึงกับอึ้งไปเลยที่อีกฝ่ายเข้ามาบังตัวแทน โพรทาเลียเห็นเหตุการณ์ข้างบนเธอรีบใช้พลังเครื่องย้ายจากกำไลข้อมือ ตัวเธอหายแวบไปตรงหน้าของโทมัสแล้วไปโผล่ตรงหน้าของลักซ์ ก่อนจะยกดาบและค้อนขึ้นเหนือหัวเพื่อป้องกัน

 

“เจ้าอีกแล้ว!!”

“ข้าก็บอกแล้ว!! เจ้ากำลังทำต่างจากความคิดของตนเอง และข้า...คือปัจจุบัน! เจ้าคืออดีตชาติ พวกเราก็คือคนเดียวกัน และข้าก็ไม่ยอมให้เจ้ามาทำร้ายผู้ที่เคยเป็นบิดามารดาของข้าได้หรอก!!”

 

โพรทาเลียดันดาบของตัวเองทำให้อีกฝ่ายสะบัดมือออกไปการตั้งท่า ก่อนที่เธอจะกระโดดแล้วใช้ค้อนเหวี่ยงไปที่ท้องอีกฝ่ายจนตกลงไปข้างล่างจนเกิดเสียงตู้มอีกครั้งควันเต็มไปหมดทั่วชั้นล่าง โพรทาเลียกำลังจะกระโดดลงไปข้างล่าง แต่ก็โดนบางอย่างดึงชายเสื้อเอาไว้

 

“เอ๋...?” โพรทาเลียหันไปมองก็เจอเทพีที่ดึงชายเสื้อเธอไว้

เฮคาทีมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าอันสับสนวุ่นวายอยู่ภายในใจ “เจ้า...เจ้าพูดว่า...เจ้ากับลักซ์เป็นคนเดียวกันอย่างงั้นเหรอ?”

คิ้วของโพรทาเลียขมวดเข้าหากันด้วยความรู้สึกผิดที่พูดแบบนั้นออกไป เธอไม่รู้ควรพูดอะไรกับเทพี แต่ตอนนี้เธอยังตอบอะไรให้ไม่ได้ ก่อนจะหันหลังให้อีฝ่าย

“ขอประทานอภัย ข้าไม่สามารถตอบท่านได้!” โพรทาเลียกระโดดลงไปข้างล่างในทันใด

เทพีจ้องมองอีกฝ่ายที่กระโดดเข้าไปในกลุ่มควันที่กระจายอยู่เต็มพื้น เธอรู้สึกเหมือนมีความหวังบางอย่างอยู่ ความหวังที่เป็นตราบาปของเธอมาตลอดทั้งชีวิต

“ลักซ์...”

 

เฮอร์มีสจ้องมองเฮคาทีอย่างเป็นห่วงกลัวนางจะกลับมาเสียสติเหมือนตอนที่นางฆ่าลูกตัวเองจนตายจากไปกว่าทำให้ทางกลับมาเป็นนางปกติได้ช่างยากยิ่ง แต่พวกเขาสองคนไม่คาดคิดว่าจะมาเจอกับลูกชายที่เสียไปนาน แต่เขากลายเป็นเหมือนปีศาจที่จ้องจะเล่นงานพวกเขาสองคน

 

โพรทาเลียกระโดดลงมาสู่พื้นล่าง จู่ๆ ฝุ่นควันรอบๆ ก็หมุนตัวกัน ก่อนจะกระจายออกไป ก็เห็นลักซ์ที่มีบาดแผลเต็มตัวพร้อมกับดวงตากลายเป็นสีแดงทั้งดวงไปหมด โพรทาเลียเห็นแบบนั้นเธอคิดว่าไม่สู้ดีแล้ว ออร่าที่ออกมารุนแรงกว่าครั้งแรกที่อยู่บนห้องของเฮอร์มีสซะอีก

 

“ถ้าเจ้ายังจะขัดขวางข้า!! ข้าจะแสดงพลังที่แท้จริงของข้าให้เจ้าเห็น!! และเจ้าจะได้ไม่มาขัดขวางข้าอีก!!”

“ถึงเจ้าทำอะไรเจ้าก็ไม่มีทางทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ลักซ์!!”

“งั้นลองดูไหมล่ะ!?”

 

ลักซ์ฉีกยิ้มออกมา แล้วยกมือขึ้นสูงเหนือหัวและแล้วก็เกิดแสงสว่างแวบขึ้นมาจนสว่างจ้าไปหมด โพรทาเลียยกมือขึ้นมาบังดวงตาของเธอโดยทันที ก่อนที่สภาพแวดล้อมรอบๆ จะเปลี่ยนไปแสงสว่างนั้นหายไปจนโพรทาเลียสงสัยก่อนจะลืมตาขึ้นมา เธอได้เห็นรอบๆ เปลี่ยนไปอย่างงุนงง เธออยู่บนทางเดินที่ไหนก็ไม่รู้ และภาพด้านนอกเหมือนอยู่บนอากาศที่เห็นเมฆที่ลอยอยู่ข้างๆ สถานที่ที่เธออยู่

 

“เดียวนะ...สถาปัตย์สูงเหนือท้องเมฆ...นี่มันเขาโอลิมปัส!!”

โพรทาเลียตกใจสุดๆ ตัวเธอมาอยู่บนเขาโอลิมปัสได้ไง เธอรู้สึกตัวเองพลาดท่ากับลักซ์เข้าแล้ว เธอโดนอีกฝ่ายส่งตัวมาที่นี้เหรอ ระหว่างที่เธอคิดอย่างสับสนอยู่นั้นก็มีเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น

“เพราะเจ้า!!”

“เอ๋!!”

โพรทาเลียหันไปมองดวงตาเธอเบิกกว้างอย่างตกใจที่เจออีกฝ่ายที่นี้

“เทพีเฮคาที!!”

โพรทาเลียจ้องมองเทพีที่กำลังเดินตรงมาทางเธอ แต่จากสีหน้าอีกฝ่ายดูโกรธเคืองใครมา แต่การแต่งกายของเธอมันช่างคุ้นตาของโพรทาเลียมากๆ ก่อนที่เธอจะเห็นออร่าสีดำออกมาจากตัวอีกฝ่าย

 

‘นี่มัน...พลังของแซเทิร์น!!’ โพรทาเลียคิด

 

“เจ้าเฮอร์มีส!! เป็นเพราะเจ้า!!”

เสียงของเทพีดังอย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินทะลุเธอไป ทำให้โพรทาเลียรู้แล้วว่านี่คือภาพในอดีตของลักซ์ เธอหันไปมองเทพีที่เดินไปที่ที่หนึ่ง เธอเลยวิ่งตามไปอย่างรวดเร็วจนมาถึงห้องห้องหนึ่งที่เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนฟังอยู่ข้างนอก โพรทาเลียเห็นก็รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นใคร

 

“ลักซ์...”

 

สีหน้าลักซ์เปลี่ยนไปตามเสียงข้างใน เขามองเข้าไปข้างในเหมือนเห็นบางอย่าง ก่อนจะรีบเข้าไปข้างในโพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งตามเข้าไปเช่นกัน ก่อนจะเห็นภาพที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ลักซ์โดนเทพทั้งสองแทงเข้าที่หน้าอกและหลังพร้อมกัน ก่อนจะดึงมีดออกตัวของลักซ์ก็ล้มลงกับพื้น เลือดกำลังไหลลงพื้นจนมาถึงเท้าของโพรทาเลีย

 

“ไม่นะ...มันไม่ใช่แบบนี้สิ!!”

เมื่อโพรทาเลียพูดจบเทพทั้งสององค์หันมามองเธอดวงตาของพวกเขาเป็นสีขาวสว่าง

“ใครหน้าไหน!! มีพลังของแองเจิลมันต้องตาย!!”

ทั้งสองเทพพูดพร้อมกัน จู่ๆ ก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าของโพรทาเลีย แล้วยกมือขึ้นมาบีบของเธอทันที

“อึ้ก!!” โพรทาเลียจับมืออีกฝ่ายอย่างทรมาน

“มันหน้าไหนมีพลังของแองเจิลต้องตาย”

“อ๊าก! เฮคาที!! เฮอร์มีส!!” โพรทาเลียพยายามดึงมีของพวกเขาออกแต่มือทั้งสองนั้นแรงเยอะมากๆ จนเธอดึงไม่ออก

 

ความรู้สึกแรกเข้ามาคือทรมานที่กำลังหายใจไม่ค่อยออกเรื่อยๆ เธอไม่นึกว่าตัวเองจะต้องมาอยู่สภาพนี้

 

‘ที่เราจะต้องมาตายด้วยน้ำมือของเทพสององค์เหรอ? ไม่สิต้องบอกว่าภายในความทรงจำของลักซ์สิ...’ โพรทาเลียคิด

 

เธอคิดอะไรไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อ สติของเธอเริ่มสะลึมสะลือไปหมด เธอกำลังขาดอากาศหายใจ

 

‘ฉันจะตายเหรอ...?’ ดวงตาของโพรทาเลียกำลังจะหลับลงเรื่อยๆ

อยู่ๆ ก็มีภาพหนึ่งขึ้นมาในความคิดของเธอ ภาพของเทพีเฮคาทีกำลังร้องไห้เธอกำลังประคองลักซ์ไว้

“ได้โปรด...ถ้าเจ้าเกิดใหม่ แม่จะขอโทษเจ้า แม่เสียใจที่ทำแบบนี้...”

 

สายตาของลักซ์จ้องมองมารดาอย่างไร้ความรู้สึก เขาไม่โกรธคนเป็นแม่สักนิดก่อนจะยกมือขึ้นมา เขาเหมือนจะพูดบางอย่างก่อนที่ลมหายใจจะหมดไป โพรทาเลียเห็นมือของลักซ์ตกไปยังมือที่เทพีแทงอีกฝ่ายก็เห็นบางอย่างผิดปกติจนเธอรับรู้ได้ว่าที่อีกฝ่ายเจ็บปวดเพราะอะไรและผลบวกจากเขาตายยังไม่ได้พูดกับมารดายิ่งทวีคูณความเจ็บปวดของสิ่งนั้นแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง โพรทาเลียรู้แบบนั้นทำให้เธอฮึดขึ้นสู้อีกครั้ง เธอจับมือของเทพทั้งสองทันที

 

“?”

“เจ้าคิดจะขังข้าไว้ในโลกนี้ แต่ข้าไม่ยอมแพ้!! ไม่ยอมให้เจ้าชนะในครั้งนี้ ข้าจะทำให้เจ้าได้สติขึ้นมาและกล่าวขอโทษบิดามารดาเจ้าให้จนได้!!”

 

โพรทาเลียใช้แรงสุดชีวิตดังทั้งสองไปข้างหน้าเมื่อร่างกายทั้งสองขยับไปข้างหน้าอย่างเร็ว ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะแตกออกจนเธอพุ่งออกมาจากภาพลวงตานั้นจนลักซ์เห็นแล้วตกใจที่อีกฝ่ายออกมาได้ เขารีบหยิบมีดสั้นออกมาเตรียมโต้กลับ โพรทาเลียพุ่งตรงมาหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

 

“สิ่งที่ทำให้นายเจ็บปวดมันคือสิ่งนี้ต่างหาก!!”

 

เมื่อประชิดตัวอีกฝ่ายโพรทาเลียยกมือขึ้นเป็นปลายแหลมพุ่งเข้าที่อกของอีกฝ่ายอย่างจังจนเลือดไหลออกมา ขณะเดียวกันลักซ์ก็ยกมีดสั้นแทงเข้าไปตรงสีข้างทั้งสองฝั่งของอีกฝ่ายทำให้โพรทาเลียกระอักเลือดออกมา ทั้งสองยืนนิ่งกันหลังจากต่างฝ่ายต่างโดนโจมตีจุดสำคัญกัน

 

“อัก!!” โพรทาเลียไอลงที่พื้นจนมีเลือดกองอยูที่พื้นเต็มไปหมด

“พี่ค่ะ!!” โฟกัสเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าเธอรีบวิ่งจากชั้นสองลงไปข้างล่างทันทีน

ลักซ์ก้มมองมืออีกฝ่ายที่เข้ามาในอกของเขา เขารู้สึกแปลกๆ ที่หน้าอกเหมือนอะไรกำลังจะออกมา

“นี่...เจ้า...ทำอะไรกัน!!”

โพรทาเลียเงยหน้าขึ้มองอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มออกมา “ก็จะเอาสิ่งที่ทำให้เจ้าเป็นแบบนี้มาตลอดออกไปไง!!”

 

เธอพูดจบก็ดึงมือของตัวเองออกจากอกอีกฝ่าย มือของลักซ์ปล่อยจากมีดสั้นทันที ตัวของโพรทาเลียเซไปด้านหลังแล้วยืนเอนตัวไปเอนตัวมา ก่อนที่มือที่เธอกำไว้อยู่นั้นมีของบางอย่างอยู่ เธอหยิบมันขึ้นมามันคือเศษปลายแหลมของมีดที่อยู่ในตัวอีกฝ่ายมานาน โพรทาเลียมองมันมีออร่าพลังของเทพสักคนอยู่ แต่เธอไม่รู้ว่าองค์ไหน เธอบีบมันจนสลายไป เธอหันไปมองลักซ์ที่สีหน้ากลับมาปกติอีกครั้ง

 

ลักซ์มองที่มือตัวเองที่สีผิวจากดำกลายเป็นสีเนื้อเหมือนเมื่อก่อน เขาค่อยๆ เงยหน้ามองไปที่โพรทาเลียพร้อมกับสีหน้าอันตกใจ

“โพร...ทาเลีย...”

“ดีใจจริง...ที่เจ้า...ได้สติสักที...”

ดวงตาของโพรทาเลียค่อยๆ หลับลง ก่อนที่ร่างกายของเธอกำลังล้มไปด้านหลัง โฟกัสรีบวิ่งพุ่งตัวไปรับทันที

“พี่!! พี่คะ!! พี่!!”

 

จบตอนที่ 55 โปรดติดตามตอนที่ 56 ต่อไป