ตอนที่ 54 การโจมตีของอดีตชาติตนที่ 4

เช้าวันถัดมาโอลิมปิก พาร์เซล เซอร์วิสได้หยุดทำการหนึ่งวัน เนื่องจากมีการทำธุรกิจต้องการเวลาว่างไม่ให้เกิดเรื่องขึ้น จึงมีพนักงานอยู่ไม่กี่คน บางคนได้พักผ่อนวันก็ต่างอยู่สบายๆ ในเขตที่พักบางคนก็กลับบ้านตัวเองไปกัน เหล่าพนักงานที่มีหน้าที่ต้อนรับต่างก็เตรียมตัวแบบสุดๆ ไม่ให้ผิดพลาดจนโดนเฮอร์มีสโกรธจนสาปพวกเขา และพวกเขาคงไม่อยากทำให้เทพีที่กำลังจะมาดูถูกพวกเขาว่าไม่ไว้หน้าเธอ เพราะแต่งตัวไม่ดี

 

ทางด้านสองสาวกำลังแต่งตัวกันอยู่ในห้องของตน ในหัวของโพรทาเลียมีแต่ความคิดที่อยากรู้อยากเห็นว่าเทพีที่กำลังจะมาเป็นใคร ถ้าเป็นเทพีอาธีน่า คุณยายของเธอ ตอนนั้นเธอเตรียมรูดซิปปากน้องสาวแน่ๆ หน้าที่ในครั้งนี้ก็ทั้งสองคนเป็นคนต้อนรับและนำทางเทพีไปหาเฮอร์มีสที่ห้องทำงาน แต่ดีแค่ไหนเธอไม่ต้องแต่งชุดแนวกรีกที่ผ้ามันพลิ้วไหวไปมาและทำไมต้องกระโปรงสั้นมากๆ อีกจนน่ารำคาญ พอแต่งตัวเสร็จเธอจ้องมองตัวเองผ่านกระจก ชุดที่เธอใส่เป็นชุดสูทสีดำจ้องมองไปนานๆ คิดเลยว่าตัวเองเป็นเจ้าหน้าที่บริการต้อนรับตามสถานบันเทิงเลยจนเธอนึกถึงสถานที่หนึ่งเลย

 

“เหมือนไปเป็นพนักงานต้อนรับของโลตัสคาสิโนเลยแฮะ...”

“หือ?” ใบหน้าของโฟกัสดูแปลกใจมากๆ เมื่อได้ยินสิ่งที่พี่พูดออกมา “ทำไมถึงพูดถึงที่นั่นนะ? พี่เคยไปที่นั่นด้วยเหรอ?”

โพรทาเลียหันไปมองน้องสาว พร้อมกลับไปช่วยถูกเนกไทให้น้องสาวด้วย

“ครั้งหนึ่งนะ ตอนนั้นเข้าไปช่วยคนนะ”

โพรทาเลียช่วยน้องเสร็จก็เตรียมตัวกันออกจากห้อง โฟกัสตามพี่สาวออกไปพร้อมกับพูดผ่านโทรจิต

‘ช่วยคนที่ติดอยู่ในคาสิโนนั้นนะเหรอ?’

‘ใช่ ช่วงนั้นน่าจะเป็นเดือนที่ 4 ที่หนีจากเกาะนั้น แล้วหาที่พักจนไปเจอบ้านหนึ่งเขาที่เขาเปิดรับนักท่องเที่ยวพักในบ้านได้นะ’

‘ดีจังนะ’

โฟกัสแอบอิจฉาพี่สาวจริงๆ ที่ได้ไปในหลายที่ที่เธอยังไม่เคยไป แต่การไปแบบโดนตามล่าเธอก็ไม่เอา เธออยากมีโอกาสได้ไปเที่ยวท่องโลก เจอประสบการณ์ดีๆ ในการท่องเที่ยว โพรทาเลียเห็นใบหน้าน้องดูซึมๆ ทำให้เธอรู้เลยว่าน้องกำลังคิดอะไรอยู่

‘ไว้จบเรื่องพวกนี้ เราสองคนไปท่องเที่ยวรอบโลกกันหน่อยไหม?’

‘จริงนะ!’ สีหน้าของโฟกัสเปลี่ยนเป็นดีใจทันที

‘จริงสิ’ โพรทาเลียพยักหน้าให้น้องสาว

‘เย้!’ โฟกัสกอดพี่สาวอย่างมีความสุขจริงๆ

 

ทั้งสองคนเดินออกมานอกประตูทางเข้าเขตที่พัก ก็เห็นผู้คนจำนวนหนึ่งกำลังเตรียมตัวกันอยู่ชั้นล่างนี้กัน ทั้งสองคนยังคุยกันไปเรื่อยๆ ผ่านโทรจิตกัน จนเวลาผ่านไปสักพักจู่ๆ ก็มีกลุ่มควันกำลังก่อตัวขึ้น ทำให้เหล่าพนักงานหลายคนต่างรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดอะไรขึ้น โทมัสเห็นแบบนั้นรีบตะโกนออกมาทันที

 

“ทุกคนเตรียมตัว เทพีกำลังมาแล้ว!!”

 

ทุกคนได้ยินแบบนั้นต่างรีบวิ่งกันไปจุดที่ตัวเองควรอยู่ ทุกคนต่างมายืนเรียงกันสองแถวเว้นตรงกลางให้ผ่านกัน สองแฝดก็รีบเดินกันมายืนตรงกลางที่เว้นไว้ เมื่อกลุ่มควันรวมตัวกันเป็นวงกลม และแล้วก็มีบางอย่างผ่านเข้ามา ร่างหญิงสาวที่ผอมบางเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าสองแฝด ดวงตาของโพรทาเลียถึงกับเปิดกว้างอย่างตกใจ เธอไม่นึกว่าหญิงตรงหน้าจะเป็นเทพีที่เธอเคยได้ยินจากสายเลือดเทพีว่ามีหน้าตายังไง แล้วก็นางเป็นบุคคลที่เธอเห็นในความทรงจำอดีตชาติอีก

 

สีหน้าของโพรทาเลียนั้นซีดเผือดอย่างกังวลจนโฟกัสจ้องมองพี่สาว

‘พี่เป็นอะไรเหรอ?’ โฟกัสถามผ่านโทรจิต

‘อ๊ะ...เปล่านะ...ไม่มีอะไร...’ เธอจ้องมองเทพีอย่างสงสัยว่าเธอจะทักอะไรหรือเปล่า

‘แน่เหรอ? ดูหน้าตาพี่มัน...’

‘พี่แค่รู้สึกไม่ดีนะ...เพราะเทพีองค์นี้...เกี่ยวข้องกับอดีตชาติที่เราตามหาอยู่’

‘ว่าไงนะ...?’

‘ไว้ค่อยคุยกัน...เราต้องทำงานก่อน!’

โพรทาเลียตั้งสติแล้วเดินตรงหน้าเทพี เธอจ้องตั้งแต่หัวจรดเท้าของเทพี จึงรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แต่พอมองใบหน้าของเทพีตรงๆ มันช่างรู้สึกกระอักกระอ่วนไปหมดอย่างบอกไม่ถูก เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ โค้งตัวลงทำความเคารพกับเทพี

“ขอน้อมต้อนรับขอรับ เทพีเฮคาที”

 

เทพีตรงหน้ามีผมยาวสีดำ ใบหน้าอันงดงามที่มีผิวดั่งสีขาวของหิมะ และการแต่งกายที่เหมือนพระแม่ที่มีชุดสีขาวแบบกรีกกับผ้ายาวสีขาวคลุมหัว เมื่อเทพีได้รับการต้อนรับอย่างดี มันก็ทำให้เธอสบายใจไปจุดหนึ่งที่มนุษย์กึ่งเทพยังเคารพเธอมากกว่าเทพที่พวกเขาทำงานด้วย

 

“ข้าดีใจที่พวกเจ้านั้นต้อนรับข้าอย่างดี แล้วเจ้างั่งนั้นอยู่หนใด”

“เจ้างั่ง...” โพรทาเลียนึกอยู่สักพักก่อนจะคิดออกว่าหมายถึงใคร “เอ่อ...ท่านเฮอร์มีสอยู่ห้องทำงานขอรับ…”

“หึ!!”

น้ำเสียงของเทพีทำให้โพรทาเลียรู้สึกแปลกๆ ก่อนจะเงยหน้ามองจนเห็นใบหน้าอันบอกบุญไม่รับของเทพี

‘เทพีน่ากลัวจริง!!’ โพรทาเลียคิดพร้อมกับเก็บสีหน้าที่กลัวเอาไว้

เทพีไม่พูดอะไรก็เดินก้าวเท้าออกไปจากตรงนั้นทันที โพรทาเลียเห็นแบบนั้นรีบตามเทพีทันที

“เทพีเฮคาที! รอข้าด้วยขอรับ!!”

 

เทพีไม่ฟังคำพูดของเด็กหนุ่มแต่อย่างใดแล้วเดินนำพวกเขาไปยังบันได ทั้งสองคนเดินตามเทพีแต่ก็โดนบางอย่างกักไม่ให้พวกเธอเข้าใจเทพีได้จนพวกเธอมองหน้ากันอย่างสงสัย ก่อนที่โฟกัสจะมีความคิดดีๆ เธอรีบวิ่งไปแถวๆ เสาพร้อมกับพิงกำแพง เธอย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วจับมือประสานเข้าหากันแล้วจ้องมองพี่สาวพร้อมพยักหน้าให้พี่สาวมา โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็เข้าใจทันที ก่อนจะวิ่งตรงไปหาน้องสาว แล้วก้าวขาเหยียบบนมือพร้อมกับกระโดดไต่ขึ้นไปจับราว เมื่อจับได้ก็ปีนขึ้นไปชั้นสองได้สำเร็จ ทำเอาผู้คนต่างงุนงงกับสิ่งที่สองคนทำมีแค่ไม่กี่คนเข้าใจว่าทั้งสองคนโดนอะไรกัน แต่โทมัสมองก็เข้าใจเช่นกันว่าทั้งสองคนจะทำแบบนั้นทำไม เนื่องจากเทพีเล่นกักทางไม่ให้ทั้งสองคนตามขึ้นไปได้ เพราะจะได้ด่าเฮอร์มีสได้ว่ามีลูกน้องประสาทอะไร เพราะมีหลายคนที่เคยโดน

 

“เล่นวิธีนี่ สองคนนั้นก็เล่นวิธีแบบลุยๆ” โทมัสมองสองสาวช่วยกันพาขึ้นมายังชั้นสอง

 

โพรทาเลียก็รีบวิ่งตรงไปยังห้องทำงานของเฮอร์มีสทันก่อนที่เฮคาทีจะมาถึงแล้วเธอก็เปิดประตูต้อนรับอีกฝ่ายได้ทันพอดี เทพีมองทั้งสองคนอย่างสนใจขึ้นมา หลังจากที่เธอไม่ได้สนใจพวกเขาในตอนแรก

“พวกเจ้าไหวพริบดีนี่”

“แฮ่กๆ ขอรับ...ต้องขอบคุณพี่สาวข้า นางไหวพริบดี...” โพรทาเลียหันไปมองน้องสาว

“พวกเจ้าชื่ออะไรนะ?”

“ข้า คีย์ วันเดอร์เลอร์ ขอรับ”

“ลิซ่า วันเดอร์เลอร์ เจ้าค่ะ”

“เอ๋? งั้นพวกเจ้าใช่สองพี่น้องที่โครนอสป่าวประกาศว่าเป็นสายเลือดของเขาสินะ”

โพรทาเลียถึงกับนิ่งเงียบเลยที่ได้ยินแบบนั้น ก่อนจะฝืนยิ้มตตอบ

“ขอรับ…”

“ถึงได้พลังของพวกเจ้านั้นแปลกประหลาดกว่ามนุษย์ทั่วไหน...”

“เหอะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกขอรับ...”

โพรทาเลียทำหน้านิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ข้างในของเธออยากร้องไห้จริงๆ ว่าตอนนี้ชื่อของพวกเธอสองคน คงถูกป่าวประกาศไปว่าเป็นสายเลือดของโครนอสและข่าวนี่คงกระจายไปทั่วทุกสารทิศแล้วแน่ๆ

 

‘อยากกลับค่ายไป ฆ่าเทพองค์นั้นจริงๆ’ โพรทาเลียคิดพร้อมกับนึกถึงโครนอสในใจ

 

เทพีจ้องมองทั้งสองอย่างสนใจกว่าคนอื่นๆ ที่เคยมาต้อนรับเธอ แล้วนางเดินเข้าไปข้างในห้องก็เห็นเฮอร์มีสกำลังจ้องมองพวกเขากำลังคุยกันอยู่ที่หน้าประตูจนเขาเริ่มเบื่อแล้ว พอเทพีเดินเข้าไปก็นั่งลงตรงข้ามกับเฮอร์มีส

“ไง เฮคาที”

“เฮ้ เฮอร์มีส~ ดูแก่ลงนะ!”

เฮอร์มีสฝืนยิ้มอย่างแฝงความโกรธเคืองที่อีกฝ่ายบอกว่าเขาแก่ลง เฮคาทีจ้องมองเสื้อผ้าอีกฝ่ายทำให้เธอขำออกมาที่เขากล้าใส่ชุดสูทที่ทำให้ดูตัวใหญ่ แต่ก็ดูดีที่มาต้อนรับเธอ

“แหมๆ เสื้อผ้านี่ก็เปลี่ยนคนเรากลายเป็นคนใหม่ได้นะเนี่ย”

“เหอะๆ ไม่ต้องพูดเลย เฮคาที” เฮอร์มีสเริ่มเบื่อที่ต้องมากัดกับอีกฝ่าย จนคิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันอย่างมากแล้ว “เอาล่ะ! มาคุยเรื่องที่เราจะคุยกัน เจ้าจะได้ออกจากสถานที่ที่เจ้าก็ไม่อยากอยู่นานๆ หรอกจริงไหม?”

“หึ! รู้ทั้งรู้ แต่เจ้าก็ยังเรียกข้ามา”

“ก็ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า สร้างสิ่งมีชีวิตชั่วร้ายป้องกันไม่ให้ข้าไปหาเจ้า แล้วข้าจะเข้าไปข้างในได้ไง?”

“โธ่ๆ เป็นถึงเทพ แต่ไม่จัดการอสุรกายได้ ช่างไร้น้ำยางเสียจริง!”

“เจ้าว่าไงนะ!?”

 

คลื่นปะทะระหว่างเทพได้เริ่มขึ้นทำเอาสองสาวจ้องมองกันอย่างลำบากใจเลยที่ต้องมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ แต่สำหรับโพรทาเลียคิดเลยว่าเหมือนคู่รักทะเลาะกันจริงๆ พอจ้องมองพวกเขาความรู้สึกแปลกๆ ก็บังเกิดขึ้น แต่เธอก็สงบสติลงช้าๆ ก่อนที่จะนำเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้แก่เทพทั้งสอง

 

“เครื่องดื่มมาแล้วขอรับ”

“ขอบใจมาก คีย์ จริงสิ เจ้าเจอพ่อหนุ่มคนนี้ของข้าแล้วใช่ไหม? เด็กคนนี้เป็นลูกบุญธรรมบ้านข้าเลยนะ!”

“หึ แต่ถืออย่างไงเขาก็เป็นสายเลือดของโครนอส ถ้านับตามญาติแล้ว เจ้าก็เป็นหลานชายของเขาไม่ใช่หรือไง เฮอร์มีส”

“!!” เฮอร์มีสถึงกับนิ่งไปทันที ก็จริงของเทพีที่พูดแบบนั้น เขาค่อยๆ หันไปมองเด็กชาย

โพรทาเลียที่รับรู้ถึงสายตาของเฮอร์มีส เลยรู้สึกแปลกๆ “เอ่อ...ข้าว่าช่างเรื่องลำดับญาติเถอะขอรับ ข้าเกรงใจที่ต้องให้เทพเรียกข้าว่าด้วยลำดับญาติสูงๆ นะขอรับ”

“เห็นไหม?” เฮอร์มีสหันไปเล่นลิ้นกับเทพี

“หึ!” เทพีหันหน้าหนีอีกฝ่ายก่อนจะคิดบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วหันไปมองเด็กหนุ่ม “เจ้าวันเดอร์เลอร์หนุ่ม!”

โพรทาเลียกำลังจะเดินออก เธอชะงักตัวทันที “ขอรับ เทพี”

“ข้าพึ่งนึกออกเมื่อกี้ เมื่อหลายเดือนก่อน เจ้าช่วยลูกข้าไว้ คงจำลูกข้าได้นะ เขาชื่อโจชัว”

เมื่อได้ยินชื่อที่อีกฝ่ายพูด เธอก็นึกความทรงจำมากมายจนนึกถึงคนบ้านเฮคาทีทันที

“อ๋อ...โจชัว...ใช่ขอรับ”

“ข้าดีใจที่เข้าช่วยลูกข้า ขอบใจจริงๆ ไม่งั้นนะข้าคงได้ยินสิ่งที่ลูกๆ มาฟ้องอีกแน่ๆ ว่าเจ้าปีศาจสายเลือดโพไซดอนเล่นงานอีก!!”

 

สายตาของเทพีเปลี่ยนเป็นสายตาอย่างโกรธเคืองเหมือนพูดถึงคนที่ทำร้ายลูกของนาง ทำเอาโพรทาเลียสันหลังวาบทันที เพราะนั้นคือร่างเธอแต่ไม่ใช่เธอ ถ้าโดนลูกหลังจากการกระทำของนูอัส เธอคงไม่รอดจากเทพแน่ๆ เฮอร์มีสมองเวลามันผ่านไปเร็วแล้วก่อนที่เขาจะกระแอมเพื่อให้เฮคาทีสนใจสิ่งที่พวกเขาจะทำในวันนี้

 

“อะแฮ่ม! เลิกคุยอะไรไร้สาระเถอะ! มาคุยเรื่องสัญญาต่อได้แล้ว!”

“ชิ! อ๊ะ! เอกสาร!” เทพีร่ายมนตร์ให้เอกสารออกมาวางบนโต๊ะ

เฮอร์มีสรับเอกสารมาดูในทันที โพรทาเลียโค้งขอตัวมายืนข้างๆ โฟกัสทั้งสองโล่งใจที่เงียบกันได้สักที โฟกัสอยากคุยเรื่องก่อนหน้ากับพี่สาว แต่ไม่รู้จะเริ่มจากอะไรก่อนจะโทรจิตหาพี่สาว

 

‘เอ่อ...รู้สึกว่า...เทพทั้งสองเขาไม่ถูกกันสินะ...?’

‘จากที่มอง...ก็น่าจะใช่นะ...’

‘เอ่อ...เรื่องก่อนหน้า...ที่พี่บอกว่าเทพีเกี่ยวข้องกับจิตวิญญาณมันหมายความว่าไงเหรอ?’

‘ก็...เทพีเขาเป็น...’

คำพูดของโพรทาเลียยังพูดไม่จบก็มีคลื่นพลังบางอย่างกระทบใส่ทั้งสองคนทำให้พวกเธอเหมือนโดนพายุกำลังพัดร่างกาย แต่พวกเธอต้องตั้งตัวไม่ให้พวกเทพเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

‘นี่มันอะไรกัน!!’

‘สัมผัสนี่!! จิตสังหารของจิตวิญญาณนั้น! ทำไมกัน!!’

 

เมื่อโพรทาเลียพยายามหันหน้าไปมองเธอก็เห็นเทพทั้งสองกำลังยืนทะเลาะกัน พวกเขากำลังทะเลาะกันอย่างรุนแรง ยิ่งกระทบคลื่นพลังนั้นให้มากขึ้น ตรงหน้าอกของโพรทาเลียมันเจ็บปวดเหมือนมีใครเอามีดมาแทงตลอด

 

“เจ้าจะโทษข้าไม่ได้นะ ของของเจ้าไม่ดีเองต่างหาก!”

“เจ้าจะบอกว่าของข้ามันห่วยจนส่งแล้วแตกงั้นเหรอ!? เฮอร์มีส”

“แล้วจะให้โทษข้าที่ขนส่งไม่ดีหรือไง!!”

สองแฝดต่างมองเทพทั้งสองคนทะเลาะ พวกเธอกำลังคิดว่าจะทำไงให้คลื่นพลังนี่ออกไปทำให้พวกเธอไปหยุดเทพได้

“ต้องเข้าไปห้ามเทพทะเลาะกัน!!” โฟกัสพยายามขยับตัว แต่ไม่มีแรงเลยนี่สิ

“แต่เราสองคนยังขยับไปไหนไม่ได้เลยนะ!! แล้วเราจะทำอะไรได้!!”

“ท่านเฮอร์มีส! เทพีเฮคาที!”

โฟกัสตะโกนออกไปแต่ไม่มีเทพองค์ไหนได้ยินเสียงเธอเลย นั้นทำให้คิดได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ โพรทาเลียเพ่งสายตาจนเห็นว่ารอบๆ ตัวพวกเขานั้นมีภาพลวงตาบังสายตาของพวกเขาจนไม่เห็นว่าพวกเราเจออะไรอยู่

“โฟกัส!!”

“อะไรเหรอ?”

“พวกเทพโดนพาเข้าไปในภาพลวงตาไปแล้ว เราต้องหาจิตวิญญาณนั้น!”

“แล้วตรงไปกัน!!” โฟกัสหลับตาปี๋เพราะคลื่นต่างๆ กำลังกระทบโดนใบหน้าเธอจนลืมตาไม่ขึ้น

โพรทาเลียใช้สายตามองหาว่าจิตวิญญาณอยู่หนใด จนสายตาจ้องมองไปด้านหลังของเฮอร์มีส ตรงจุดชั้นวางหนังสือมีเงามืดกำลังก่อตัวกันเป็นร่างคนขึ้น

“ตรงนั้นไง!!”

เมื่อโพรทาเลียส่งเสียงออกไปโฟกัสค่อยๆ หันมองก็เห็นว่าจิตวิญญาณที่เป็นเงามืดอยู่ตรงชั้นหนังสือ ก่อนจะเห็นว่าเงามืดค่อยๆ ยกมือขึ้นเงามืดก็ก่อตัวรอบรอบตัวจนเกิดเป็นสิ่งที่คล้ายๆ อาวุธแหลมคม แล้วจ้องไปทางเทพทั้งสองคนอย่างอาฆาต

พอเห็นแบบนั้น ตาของโพรทาเลียลุกวาวอย่างตกใจ “ซวยแล้ว!!”

‘ตายไปซะ!!’ เงามืดสั่งให้อาวุธพุ่งตรงไปยังเทพทั้งสองที่ยังทะเลาะกัน

“หยุดเดี๋ยวนี่เลยนะ! ลักซ์!!”

 

เพราะเสียงของโพรทาเลียที่เรียกชื่อของลักซ์ ทำให้เทพทั้งสองได้สติจากการทะเลาะกัน เฮคาทีเห็นความผิดปกติรอบข้าง เธอตวัดมือไปด้านข้างเพื่อปัดภาพลวงตาตรงหน้าออกไปทันที สภาพแวดล้อมที่สงบหายไปเป็นคลื่นพลังที่พัดอย่างรุนแรงจนร่างกายพวกเขาจะพัดตาม โพรทาเลียรีบวิ่งตรงมาถึงด้านหลังของเฮอร์มีสพร้อมกับใช้โล่ป้องกันอาวุธแหลมคมนั้นทันที

 

“อึ้ก!!” ตัวของเธอเกือบไถล เพราะแรงของอาวุธที่พุ่งเข้ามา

“คีย์!! นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”

“เกิดเรื่องอะไรไม่สำคัญขอรับ ตอนนี้พวกท่านควรออกจากห้องนี้ไปเดียวนี้!!”

เงามืดเริ่มโจมตีอย่างต่อเนื่องอาวุธสลับไปมาโจมตีใส่เธอ

“อึ้ก!!”

“แต่นี่มัน…!!”

“โปรดฟังข้าด้วย!! เฮอร์มีส!!” โพรทาเลียตะโกนออกไปทันที อีกไม่นานเธอจะต้านแรงก็อาวุธที่โจมตีต่อเนื่องไม่ไหวแน่

“ท่านเฮอร์มีส! เทพีเฮคาทีตามฉันมาทางนี้เลยค่ะ!” โฟกัสสลัดคลื่นนั้นออกไปได้ เธอก็ตรงดิ่งมาพาเทพทั้งสองออกจากห้องนี้ไปทันที

พอเห็นแบบนั้นโพรทาเลียก็ช่วยป้องกันไม่ให้เงามืดนั้นทำร้ายเทพได้ จนพวกเขาออกจากห้องนี้ไปแล้ว เงามืดนั้นมีสีหน้าไม่ชอบใจทันที

“เจ้า! บังอาจมาวุ่นวายเรื่องของข้า!!”

“เจ้าต่างหากที่กำลังทำอะไร!! โดยที่รู้ทั้งรู้ว่าสองคนนั้นเป็น...”

“หุบปาก!! พวกเขา!” เงามืดกำหมัดไว้แน่นมากๆ ก่อนจะตะโกนพร้อมคลื่นพลังอันรุนแรงอีกครั้ง "พวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ข้าอีกแล้ว!!"

 

เงามืดพุ่งตรงมาจับคอเธอพร้อมกับพาเธอกระแทกกับกำแพงดัง ตู้ม ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างกรีดร้องทันที โฟกัสพาเทพออกมาจากห้องนั้นไม่นานก็มีเสียงดังตามมาพร้อมฝุ่นควันมากมาย พวกเขาหันไปมองตามเสียงก็เห็นว่ามีสิ่งบางอย่างพุ่งออกมาจากห้อง นั้นทำให้เฮอร์มีสเห็นรีบวิ่งไปดูเมื่อควันหายหมดก็เห็นสภาพห้องของตนเองที่เละไปหมดแล้ว

 

“อ๊ากกกกกกกกกกกกก! ห้องทำงานข้า!!”

“อย่าพึ่งห่วงห้องตัวเองได้ไหม! เฮอร์มีส!!”

 

สองเทพเอาแต่ทะเลาะกันอีก โฟกัสรีบวิ่งตรงไปยังจุดที่มองจากชั้นสองแล้วเห็นพี่สาวที่ตกลงไปข้างล่าง โพรทาเลียจับมือเงามืดให้ออกจากคอของเธอ แต่พอออกโดนกระแทกออกมาจากห้องทำงาน เธอก็รู้เลยว่าตัวเองต้องตกกระแทกพื้นข้างล่างแน่ๆ ภาพทุกอย่างมันช่างเร็วสุดๆ เธอตกลงกระแทกพื้นอย่างแรง จนเกิดรอยแตกที่พื้นเป็นวงกว้างพร้อมกับฝุ่นควันมากมาย

 

“อ๊ากกกกกกกกก!!” เลือดพุ่งออกมาจากเต็มปากของโพรทาเลียไปหมด

โทมัสเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ฝุ่นควันมากมายปกคลุมไปหมด เมื่อฝุ่นควันจางหายไปโทมัสก็เริ่มเห็นสิ่งที่คล้ายๆ มนุษย์กำลังยืนขึ้นพร้อมกับร่างที่นอนอยู่บนพื้นนั้น เมื่อเห็นร่างนั้นก็ทำให้ใบหน้าของเขาตกใจ

“คีย์!!” โทมัสรีบวิ่งตรงไปหาโพรทาเลียพร้อมอาวุธในมือทันที

โพรทาเลียได้ยินคนเรียกชื่อเธอ ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังวิ่งมา “อย่าเข้ามา!! พี่โทมัส!!”

โทมัสชะงักทันทีที่โพรทาเลียตะโกนออกมา โพรทาเลียพยุงตัวขึ้นช้าๆ ที่หัวของเธอมีเลือดออก เธอตกจากที่สูงแค่สองชั้น แต่อาการบาดเจ็บอย่างกับตกมาหลายชั้น

“หึ! จะเล่นแบบนี้สินะ! ไซกาเลน!” ดาบของโพรทาเลียก็โผล่ออกมาในทันที เธอตั้งท่ารอโจมตีอีกฝ่าย “เข้ามาเลย!!”

เงามืดเสกวัตถุบางอย่างออกมาคล้ายๆ มีดสั้นออกมาสองเล่ม ก่อนจะจับมันแล้วพุ่งตรงมาหาเธอทันใด โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็รับการโจมตีครั้งแรกได้อย่างไม่มีอะไรผิดพลาด แต่อีกฝ่ายเพิ่มความเร็วมากขึ้นจนทำให้เธอได้รับบาดเจ็บจากการฟัน

“พี่ค่ะ!!” โฟกัสตะโกนออกไปด้วยความห่วงสุด

“พี่เหรอ!?” เทพทั้งสองต่างมองเด็กสาวที่เรียกน้องชายตัวเองว่าพี่

โฟกัสนิ่งไปสักครู่ก่อนจะหันมามองเทพทั้งสองที่จ้องมองเธออย่างสงสัย “ข้าหมายถึงน้องนะคะ”

“อืม...เมื่อกี้เธอยังพูดหนูอยู่เลยนะ ตอนนี้พูดข้าอีก” เฮคาทีเข้าใกล้เด็กสาวอย่างใกล้ชิด “เจ้าไม่ใช่หญิงสาวที่ชื่อลิซ่าสินะ!”

“คือ...ข้า...” โฟกัสถึงกับไม่รู้ว่าจะทำไงดี คงต้องจำใจบอกพวกเธอไปจริงๆ “ขอประทานอภัยเจ้าค่ะ ใช่ค่ะ ข้าไม่ใช่พี่ลิซ่าหรอกเจ้าค่ะ ข้าคือโฟกัสเมซ่า แจ็กสันเจ้าค่ะ!”

“หนูน้อยบ้านแจ็กสันนั้นเอง!!”

“งั้นเด็กหนุ่มนั้น...” เฮคาทีหันไปมองการต่อสู้ที่ดุเดือดมากๆ แต่คนที่เสียเปรียบอยู่นั้นคือ เด็กหนุ่ม

“คนนั้นเป็นคีย์จริงๆ ค่ะ แต่มันเป็นชื่อปลอม...ที่ตั้งขึ้นเพื่อความปลอดภัยนะเจ้าค่ะ...”

“ปลอดภัย...”

“งั้นข้าจะเล่าให้ฟังระหว่างที่พวกเราจะไม่เข้าไปยุ่งกับการต่อสู้ที่เป็นบททดสอบของอดีตชาตินะเจ้าค่ะ”

“อดีตชาติ!?”

เทพทั้งสองต่างงุนงงกับสิ่งที่อีกฝ่ายบอกว่าเงามืดคืออดีตชาติ แล้วเป็นอดีตชาติของใคร

 

จบตอนที่ 54 โปรดติดตามตอนที่ 55 ต่อไป