ตอนที่ 53 ความฝันอันเจ็บปวด

ภายในห้องพักของสองแฝด บนเตียงอันแสนนุ่มจนทำให้หลับอย่างสบาย โฟกัสนั้นนอนอย่างไม่ทุกร้อนอะไร มีแต่โพรทาเลียที่ยังไม่ยอมหลับ เธอมองเพดานพลางนึกย้อนกลับไปตอนที่เธอหนีออกมาจากค่าย โดยไม่บอกครอบครัว เธอรู้ว่าบอกก็ดีแต่ว่าพ่อคงไม่ยอมให้เธอออกมานอกค่ายแน่ๆ เธออยากออกมาตามหาจิตวิญญาณที่อยู่นอกค่าย แต่ถ้ากลับไปเธอคงเตรียมตัวโดนพ่อเทศน์ยาวแน่ๆ

 

“เฮ้อ...นอนดีกว่า...”

 

โพรทาเลียกำลังจะข่มตาหลับลง เมื่อหลับตาลงไปอย่างสบายใจ จู่ๆ มีความรู้สึกเจ็บที่หน้าอกในทันที โพรทาเลียลืมตาขึ้นมาก็เห็นใครบางคนนั่งคร่อมเธออยู่มันเป็นร่างเงามืดสีดำสนิท ในมือของเงามืดนั้นมีบางอย่างกำลังทิ่มแทงเธอ มันยิ่งทำให้โพรทาเลียเจ็บบริเวณหน้าอดเข้าไปอีกและเหมือนมีบางอย่างกำลังไหลออกมาจากบริเวณหน้าอก

 

‘นี่เราโดนโจมตีเหรอ?’

 

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที มันทั้งเจ็บและครุ่นคิดว่าควรทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ โพรทาเลียจับไปที่มือของเงามืดให้ดันออก แต่แรงของมันช่างเยอะเสียจริง

“เจ็บปวดไหมล่ะ?”

‘อะไรนะ?’ โพรทาเลียคิด

“ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกเหมือนข้าว่าการเจ็บปวดนั้นมันเจ็บแค่ไหน!!”

โพรทาเลียจ้องมองอย่างสงสัย อีกฝ่ายพูดถึงความเจ็บปวดเหรอ บาดแผลเท่านี้ทำอะไรเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ

“คนที่จะพูดแบบนั้นนะ มันฉันต่างหาก!!”

โพรทาเลียลุกขึ้นกระโจนขึ้นมือข้างซ้ายพุ่งไปอีกฝ่ายแล้วจับไปที่บริเวณที่น่าจะใช้ใบหน้าของมัน แต่แล้วโพรทาเลียก็ลืมตาตื่นขึ้น เธอหอบอยู่สองสามครั้ง เธอรู้สึกถึงไอร้อนข้างๆ ดวงตาหันมองก็เห็นผมสีบลอนด์

“โฟกัส…”

“ไม่เป็นไรนะ น้องอยู่นี้แล้ว พี่ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ!”

คำพูดของน้องสาวทำเอาโพรทาเลียรู้สึกสบายใจขึ้นมา เธอยกมือขึ้นมาลูบหัวของน้องสาวเบาๆ

“ขอบใจนะ พี่ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะนะ”

“น้องกลัว...น้องเห็นพี่ทรมานมาก น้องไม่อยากให้พี่ต้องไปเจอเรื่องเลวร้ายอีก...”

 

ไม่รู้ทำไมน้ำตาของโพรทาเลียนั้นกลับไหลออกมา เธอไม่คิดว่าตัวเองจะบ่อน้ำตาแตกง่ายแบบนี้ อยู่ข้างๆ น้องสาวมันก็กลายเป็นแบบนี้ไปเสียแล้ว โพรทาเลียยอมปล่อยให้น้องสาวกอดเธอไว้แบบนั้นจนเธอหลับไปอีกครั้ง เธอคิดว่าที่เธอเห็นเงามืดนั้นตอนแรกคงเป็นฝัน แต่เป็นฝันที่เจ็บปวดมากๆ เหมือนมีดมาแทงเธอจริงๆ แต่พอย้อนนึกไป จู่ๆ เธอก็จำได้ว่าภาพก่อนหน้าก็มีภาพที่เห็นจิตวิญญาณตนที่เธอมาหาล้มเสียชีวิตด้วยบางอย่างมันเจ็บที่หน้าอกเหมือนกัน นั้นทำให้โพรทาเลียคิดว่าอีกฝ่ายคงโดนฆ่าตายแน่ๆ ช่างน่าเศร้าสำหรับอดีตชาติของเธอแต่ละคนจริงๆ

 

เช้าวันถัดมาโพรทาเลียตื่นมาด้วยสภาพที่ไม่ค่อยสดชื่นเลย เพราะภาพในความฝันยังคงหลอกหลอนอยู่ในหัวเธออยู่เลย ทำให้โฟกัสมองอย่างเป็นห่วง เธอขอให้พี่สาวพักผ่อนสักวัน แต่โพรทาเลียปฏิเสธตลอดเธอไม่อยากพักด้วยเรื่องแค่เล็กน้อย จนโทมัสต้องเข้ามาถามสองคนนี้เป็นอะไรกัน

 

“พวกเธอทำอะไรกันอยู่นะ? เดียวงานจะเริ่มแล้วนะ”

“พี่โทมัส!” โฟกัสเห็นอีกฝ่ายเธอพุ่งตรงไปหาเขาพร้อมกับกระซิบกับอีกฝ่ายทันที

‘สองคนนั้นจะทำอะไรอีกล่ะ...ปวดหัวหน่อยๆ เลยแฮะ’ โพรทาเลียคิดอย่างสงสัย เธอยกมือขึ้นมาจับข้างศีรษะอย่างรู้สึกปวดๆ

โทมัสมองสภาพโพรทาเลียก็พอเข้าใจที่โฟกัสอธิบายให้ฟัง “งั้นวันนี้ก็พักไปละกันพรุ่งนี้ค่อยทำงาน”

“ขอบคุณค่ะ!!” โฟกัสรีบกลับมาหาพี่สาวทันที “ไป! คีย์!! กลับห้องไปพักซะ!!”

“เอ๋ แล้วงานล่ะ!?” โพรทาเลียตกใจทันทีไม่นึกว่าโทมัสจะยอมให้เธอพัก

“ไม่ต้องห่วง เดียวพี่สาวดูแลงานเองนะจ๊ะ น้องชายสุดน่ารักของพี่ไปพักก่อนนะ!!”

โพรทาเลียล่ะเกลียดคำพูดของน้องสาวขึ้นมาเลย เธอไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย โฟกัสลากพี่สาวกลับห้อง แล้วพาเธอนอนลงบนเตียงแล้วนำผ้าห่มมาคลุมตัวเธอในทันที โพรทาเลียจ้องมองน้องสาวอย่างสงสัยว่าจะทำอะไรขนาดนี้

“เธอนี่ห่วงพี่เกินไปจริงๆ นะ”

“ก็เพราะหนูรักพี่นะ พวกจิตวิญญาณทุกตนก็ห่วงพี่”

“หือ? พวกเฟอร์ร่านะเหรอ?”

“ใช่!” เสียงเฟอร์ร่าดังออกมา “เมื่อคืนเราก็อยู่นะ!”

“ใช่ๆ พวกเราอยากเข้าไปช่วยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเจ้านั้นกักทางเราไม่ให้เขาไปช่วยโพรทาเลียนะ!” เซเรน่าก็โผล่มาตกหน้าของโพรทาเลีย

“ส่วนพวกเราก็ช่วยกันปลุกโฟกัสให้ตื่นเพื่อช่วยเธอจากด้านนอก” จิตวิญญาณของโฟกัสก็โผล่ออกมาเหมือนกัน

“นี่พวกเจ้า...” โพรทาเลียมองอย่างงุนงงที่พวกเขาออกมาพร้อมกันทั้งเจ็ดตน ทำเอาโพรทาเลียลายตาไปหมด

“จริงของพวกเขานะ ถ้าพวกเขาไม่ปลุกหนูพี่คงจมอยู่ในความทรงจำแปลกๆ อีกนะ”

“ก็จริงนะ ขอบใจทุกคนมากๆ นะ...แต่เมื่อคืนไม่ใช่ความทรงจำ แต่มันเป็นความฝัน...และเป็นความฝันที่...ทำให้...พี่...” อยู่ๆ โพรทาเลียก็หลับไปในทันที

 

โฟกัสยิ้มออกมาอย่างดีใจที่พี่สาวหลับไปแล้ว ถึงแม้จะยังพูดบางอย่างไม่จบ พอคิดพี่สาวบอกไม่ใช่ความทรงจำแย่ๆ แต่เป็นความฝันยิ่งทำให้สงสัยว่าความฝันอะไรที่ทำให้พี่สาวดูเจ็บปวดได้ขนาดนั้น แต่ตอนนี้เธอปล่อยให้พี่ได้พักผ่อนสักหน่อยดีกว่า เธอหันไปทางจิตวิญญาณของเธอ

 

“ขอบใจนะ อาเดียน”

“แค่นี้เอง แค่ส่งพลังควบคุม แล้วสั่งให้หลับก็จบแล้วนะ”

“ดีจังนะพลังควบคุม...”

“โฟกัสฝึกพลังของพวกเรา เธอก็เก่งเองล่ะ!”

“เอ๋?” โฟกัสมองอย่างอึ้งๆ “ทำได้ด้วยเหรอ?”

“ได้อยู่แล้ว!” เสียงไดแอนพูดขึ้น เธอลอยมาอยู่ข้างๆ อาเดียน “ถ้าเจ้าฝึกก็ใช้พลังของพวกเราได้หมด ตอนนี้ข้าใช้พลังของข้า ปกป้องร่างจุติคนพี่ให้แล้ว เจ้าอดีตชาติตนนั้นจะเข้ามารบกวนนางไม่ได้อีกนะ”

“ขอบใจจริงๆ ฉันกังวลว่ามันจะเข้ามาในความฝันของพี่สาวอีกและขอบคุณสำหรับข้อมูลดีๆ นะทั้งสองคน”

อาเดียนกับไดแอนยิ้มให้โฟกัสอย่างภูมิใจกับพลังของตนเองกัน

“งั้นถึงเวลาที่ฉันจะต้องไปทำงานแล้วล่ะ เลยมาตั้งหลายนาทีล่ะ ฉันฝากพี่สาวด้วยนะ เฟอร์ร่า เซเรน่า รัล”

“รับทราบ!!” จิตวิญญาณทั้งสามขานรับพร้อมกันหายเข้าไปอยู่ในร่างของโพรทาเลีย

โฟกัสยิ้มอย่างดีใจที่พี่สาวนั้นได้หลับอย่างสบายใจ เธอเดินออกมาอย่างเงียบๆ แล้วตรงดิ่งไปทำงานของเธอในทันที ลึกลงไปภายในตัวโพรทาเลียชายหนุ่มผมยาวสีดำอย่างแองเจิล กำลังขำอยู่ในลำคอกับสิ่งที่ทั้งสองทำกัน

“ถึงพวกเจ้าจะขัดขวางสิ่งต่างๆ ยังไงบททดสอบก็จะดำเนินต่อไป...” แองเจิลสัมผัสได้ถึงบางอย่างขึ้นมา “หือ...อีกไม่นาน...จะต้องยืมพลังของท่านแล้วสินะ...ท่านพ่อ...”

 

ข้างนอกนั้นทำงานกันอย่างขยันขันแข็งกันจนเช้าถึงเย็น ภายในห้องพักอันเงียบสงัดปกคลุมไปด้วยเงามืด โพรทาเลียเริ่มรู้สึกตัวเธอค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น แต่ภาพตรงหน้าช่างมืดไปหมด แต่ดีที่เธอมีความสามารถมองเห็นในที่มืดได้ เธอค่อยๆ พยุงตัวขึ้นอย่างช้าๆ ถึงร่างกายและสมองจะรู้สึกดีแล้ว ทว่าเมื่อกี้เธอเหมือนกำลังฝัน ในฝันเธอเหมือนเห็นแองเจิลชายที่เป็นร่างต้นของเธอ เขากำลังหัวเราะบางอย่างอย่างสนุก ปากของเขาขยับแต่เธอไม่ได้ยินเสียงพูดของเขา แต่เธออ่านปากได้บางคำเท่านั้น

 

“อีกไม่นาน...ยืมพลัง...” โพรทาเลียพูดพึมพำอย่างสงสัย “ในรอบหลายสัปดาห์ท่านโผล่มาให้ข้าเห็นแล้วพูดอะไรที่คลุมเครืออีกเนี่ยนะ? ท่านแองเจิล...”

โพรทาเลียยังคงสงสัยอยู่ เธอส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะยืดตัวซ้ายทีขวาทีก่อนจะมองรอบๆ ในสายตาของโพรทาเลียนั้นเห็นเป็นโทนสีม่วงไปหมด สามารถมองเห็นได้แบบนี้ เพราะการฝึกบ้าๆ ของแซเทิร์น ทำให้เธอมีความสามารถโดยธรรมชาติ

“ทำไมห้องมันมืดแบบนี้กัน...”

“เพราะตอนนี้อาทิตย์ยามเย็นได้ตกลงแล้วไงล่ะ” น้ำเสียงของรัลดังขึ้น ตัวเขานั้นโผล่มาอยู่แถวๆ ไหล่ของโพรทาเลีย

ต้นเสียงอยู่จุดไหน โพรทาเลียก็หันไปตามจุดนั้นในทันควัน เธอมองอีกฝ่ายที่ยิ้มให้แก่เธอ

“ไง รัล” โพรทาเลียยิ้มให้อีกฝ่าย

รัลค่อยๆ ลอยมาอยู่ตรงหน้าโพรทาเลีย “อรุณสวัสดิ์ยามเย็น โพรทาเลีย”

“พูดแบบนั้น แปลว่าเย็นแล้วจริงๆ สินะ?”

“ถูกต้อง ตอนนี้ก็ประมาณ 18 นาฬิกา 35 นาที ใกล้จะ 1 ทุ่มในอีกไม่นานนะ”

“พูดละเอียดยิบเลยนะ”

“ข้าเป็นพวกละเอียดอ่อนในบางเรื่องนะ” รัลลอยวนไปอย่างร่าเริงเหมือนชอบใจที่โพรทาเลียชม แถมแม้คำพูดของโพรทาเลียจะไม่ได้ชมก็ตามที

“แล้วโฟกัสยังไม่เลิกงานเหรอ?”

“ไม่รู้สินะ น่าจะอยู่ข้างนอกน่านะ” รัลลอยตัวไปมาอย่างสบายใจ

“นายออกมาคนเดียวแบบนี้ พวกเฟอร์ร่าล่ะ?”

“หลับไปแล้วนะ”

“งั้นเหรอ...”

 

โพรทาเลียพยุงตัวเองในลุกขึ้น เธอไม่นึกเลยว่าตัวเองจะหลับไปยาวแบบนี้ เธอเดินไปที่ประตูพร้อมกับเปิดมันแสงจากข้างนอกสอดเข้ามายังข้างใน โพรทาเลียหลับตาลงเหมือนแสงเข้าตาของเธอ เธอต้องปรับสภาพตาก่อนจะมองออกไปอีกครั้ง เธอเดินออกมานอกประตูแล้วได้ยินเสียงเฮฮาเกิดขึ้น เธอเดินไปตามทางก็เจอโฟกัสในร่างลิซ่ากำลังคุยอยู่กับพนักงานกลุ่มหนึ่งอย่างสนิทสนม พอเธอเห็นแบบนั้นเธอไม่ชอบใจเลยที่มีคนมาเล่นหูเล่นตากับน้องสาวตัวเองและยิ่งในกลุ่มทั้งหมดเป็นผู้ชายทั้งหมด ยังดีที่มีโทมัสค่อยกักพวกนั้น แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรจนโพรทาเลียเดินไปหาน้องสาว

 

“พี่ลิซ่า...”

“คีย์!” โฟกัสได้ยินเสียงพี่สาว เธอหันไปหาอีกฝ่ายทันที แต่ก็ต้องชะงักกับสายตาที่จ้องมองมาตรงที่เธออยู่ “คีย์...”

โทมัสเห็นโฟกัสดูหน้าซีดๆ เขาเลยหันไปมองตามสายตาที่มอง เขาถึงกับสะดุ้งกับใบหน้าอันไม่น่าพึงประสงค์ของโพรทาเลียเท่าไร

“ทำไมถึงมีแต่พวกหมาเน่ามาอยู่รอบๆ ดอกไม้งามของฉันกัน!!”

 

สิ้นเสียงนั้น พวกผู้ชายที่อยู่รอบๆ ต่างมองคีย์กัน ตอนแรกพวกเขาคิดถึงคำพูดอีกฝ่ายที่เหมือนด่าว่าพวกเขาเป็นหมาเน่า พวกเขาจะหันไปด่าสักหน่อย เมื่อจ้องมองน้องชายหญิงสาวที่พวกเขากำลังสนใจ ก็ได้เห็นสายตาอาฆาตอย่างกับยักษ์กำลังจะกินพวกเขาและแรงกดดันอันมหาศาลที่กดตัวพวกเขา ทำให้พวกเขาหน้าซีดไปกันทั้งกลุ่มพวกเขาลุกขึ้นก่อนจะวิ่งหนีไปคนละทาง ทำเอาพนักงานคนอื่นต่างหัวเราะเยาะกับสิ่งที่พวกนี้เจอ โฟกัสกับโทมัสยังอ้ำอึ้งอย่างสับสน

 

“นี่...นาย...เล่นใส่แรงกดดันใส่พวกนั้นเหรอ?”

“แล้วจะทำไมพี่โทมัส พวกมันอยากมายุ่งกับพี่ผมนี่น่า!” โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจสุดๆ

“แหะๆ งั้นน้องรัก...กลับห้องกันนะ” โฟกัสดันตัวโพรทาเลียกลับไปยังห้องพักทันที

‘ถ้าไม่พาพี่กลับฉันว่าพวกนั้นได้ตายคามือพี่จริงๆ แน่ แต่...ก็ดีใจที่พี่สาวหวงเราน่านะ ฮิฮิ’ โฟกัสคิด

ทั้งสองเดินกลับกันมาที่ห้องพัก เมื่อเข้าไปในห้องพัก โฟกัสโล่งใจที่พาพี่สาวที่ดูอารมณ์ไม่ดีจากพวกผู้ชายเข้ามายุ่งกับเธอ เธอล็อกประตูแล้วกลับร่างเดิมของตนเองในทันที เธอโล่งใจที่กลับร่างเดิมสักทีก่อนจะเข้าไปกอดพี่สาวที่ยังดูอารมณ์ไม่ดีอยู่

“พี่จ้า! ไม่อารมณ์เสียน่า~ พี่นี่หวงหนูจังเลยนะ”

“หึ! ไม่ให้ฉันหวงได้ไง เธอเป็นน้องพี่นะ” โพรทาเลียทำหน้าบูดบึ้ง เพราะไม่ชอบพวกผู้ชายพวกนั้นมายุ่งกับน้องสาว "จะให้ฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกเจ้าหนุ่มที่ชื่อคราวิลไหมล่ะ?"

โฟกัสถึงกับตัวแข็งทื่อทันที “พี่...ทำไมพูดถึงหมอนั้นได้ล่ะคะ?”

“ไม่รู้สินะ...แต่สีหน้าหมอนั้นเวลามองพี่ตอนเป็นคีย์ มันช่างเหมือนชายที่หวงแฟนสาวน่านะ”

“อึก!” โฟกัสถึงกับกลืนน้ำลายลำบากทันที

“พูดแทงใจดำสินะ โฟกัส ถึงพี่ใช้ชีวิตอยู่แต่ในเกาะ พี่ก็มีความสามารถในการมองพฤติกรรมของผู้คน ฉันถึงรู้ไงว่าพวกเธอรู้สึกยังไงต่อกันนะ”

“อ๊ายยยยยยย!! พี่!! พอเลยค่ะ!!!” โฟกัสถึงกับหน้าแดงจนเป็นมะเขือเทศ “นี่พี่โดนแซเทิร์นฝึกอะไรมามั้งเนี่ย!!”

“เธอก็น่าจะเห็นในความทรงจำของพี่นะ ว่าฉันโดนฝึกอะไรมามั้งนะ”

“อ๊ะ...ค่า...” ย้อนนึกไปก็ทำให้โฟกัสเศร้ากับสิ่งที่พี่สาวเจอ เธอนอนลงกับที่นอนทันที “แต่...เหนื่อยจริงๆ เลย...พวกผู้ชายเอาแต่เข้าหานะ การเป็นพี่ลิซ่านั้นเหนื่อยจังนะคะ”

“ก็นะ...พี่ลิซ่าเขาแสนดีมากๆ แต่ก็รับมือพวกผู้ชายได้หมดทุกคนล่ะนะ...”

“จริงเหรอ?” โฟกัสหันมองพี่สาวด้วยสีหน้าแปลกใจ

“รับมือด้วยความซื่อที่เขามีนะ...ถึงแม้จริงๆ เขาจะรู้ว่ารอบตัวเองเกิดอะไรขึ้น ต่อหน้าดูเป็นหญิงสาวซื่อๆ แต่ลับหลังเป็นหญิงสาวที่รู้ทุกอย่างรอบๆ ตัวล่ะ”

“เหรอคะ...” โฟกัสชักอยากเห็นตอนนั้นจริงๆ เธอมองพี่สาวที่ดูมีชีวิตชีวา กว่าตอนเมื่อเช้าแล้ว “สีหน้าพี่ดูดีขึ้นแล้วนะคะ”

“หือ? อ๋อ...ใช่ ได้พักสักหน่อย เธอทำให้พี่หลับสินะ”

“แหะๆ ...หนูห่วงนี่นา กลัวพี่จะเป็นอะไรไปอีก จริงสิพรุ่งนี้มีงานให้เราทำด้วยล่ะ”

“งาน?” โพรทาเลียขมวดคิ้วอย่างสงสัย “งานอะไร?”

“เห็นว่า...จะมีเทพีองค์หนึ่งมาคุยเกี่ยวกับสัญญาบางอย่างกับเฮอร์มีส พรุ่งนี้ทุกคนเลยต้องหยุดงานกันเพื่อต้อนรับเทพี วันนี้ทุกคนถึงทำงานกันอย่างหนักเลยนะ”

“ตายล่ะ...แล้วพี่เอาแต่นอนแบบนี้!! เธอไม่ลำบากเหรอ!? โฟกัส”

“แหะๆ ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ลำบากเลยและทำจนเสร็จหมดเลยนะคะ” โฟกัสทำท่าเบ่งกล้ามให้พี่สาว พวกเธอมีหน้าที่แค่ขนพัสดุขึ้นรถเท่านั้น "แล้วอีกอย่างพี่โทมัสเขาบอกว่าถ้าเกิดพี่เป็นลมล้มพับไป เดียวโดนเฮอร์มีสเล่นงานกันพอดี"

“งั้นเหรอ...เดียวไว้วันมะรืนพี่จะช่วยงานเยอะๆ เลยล่ะ”

“ค่ะ จริงสิพี่ค่ะ...” โฟกัสลุกขึ้นมาแล้วเขยิบเข้ามากระซิบข้างๆ พี่สาว “พอดีตอนหนูไปรับฟังงานจากเทพเฮอร์มีสนะคะ แล้วหนูสัมผัสถึงบางอย่างได้”

“อะไรเหรอ?”

“พลังแบบเดียวกับพวกจิตวิญญาณนะคะ”

“!?” สีหน้าของโพรทาเลียดูเปลี่ยนไปอย่างซีเรียส “นี่หรือว่า...”

“ค่ะ...หนูว่าที่เราสัมผัสถึงพลังของจิตวิญญาณไม่ค่อยได้ เพราะเขาแอบซ่อนอยู่ในห้องของเฮอร์มีสหรือเปล่านะคะ!” โฟกัสตั้งแง่คิดให้พี่สาวฟัง แต่เธอคิดว่ามันต้องมีอะไรจริงๆ แน่ๆ

 

เมื่อคำพูดของโฟกัส ทำให้เธอคิดทบทวนเรื่องต่างๆ ในสามวันที่อยู่ที่นี้ วันแรกเธอได้ยินเสียงผู้ชายในห้องของเฮอร์มีส วันที่สองตอนดึกกลับฝันเห็นเงาดำ วันที่สามนี้น้องสาวสัมผัสพลังบางอย่างได้ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่จะเจอในห้องของเฮอร์มีส แต่เรื่องที่ได้ยินบางอย่างในวันที่แรกก็ต้องบอกโฟกัสด้วย

 

“นอกจากเธอ...พี่ก็ได้ยินเสียงผู้ชายและสัมผัสบางอย่างได้จากห้องเฮอร์มีสในวันแรกเหมือนกัน!”

“จริงสิ?”

“จริง! พี่ว่าเราคงต้องไปตรวจสอบห้องนั้นสักหน่อยในวันพรุ่งนี้กันหน่อยแล้วล่ะ”

 

โพรทาเลียไม่อยากคิดเลยว่าตัวเองจะเจอกับอะไรมั้ง นอกจากการต่อสู้ระหว่างจิตวิญญาณ แต่เธอต้องคิดหาทางไม่ให้สองเทพรู้ว่าเธอคืออะไรนี่สิ ถ้าพวกเขารู้เทพองค์อื่นก็จะรู้ ร่วมถึงคุณปู่กับคุณยายของเธอที่ยังไม่รู้เลยว่าหลานสาวคนนี้นั้นโดนเทพองค์หนึ่งลักพาตัวไปตั้งแต่เด็ก เพราะเธอไม่อยากเห็นความวิบัติในเขาโอลิมปัส

 

จบตอนที่ 53 โปรดติดตามตอนที่ 54 ต่อไป