ตอนที่ 50 มาค้างคืน

ตลอดทางกลับไปบ้านย่าแซลลี่นั้นมีเสียงที่บ่นพึมพำมาตลอดทางกลับ ทำให้พวกโพรทาเลียต้องจ้องมองอย่างสงสัยว่าคนเป็นน้าอย่างเอสเทลบ่นอะไร แต่สองแฝดพอรู้ว่าคนเป็นน้ากำลังบ่นถึงใคร เพราะเป็นพวกเธอก็อยากบ่นแต่ทำไม่ได้น่า ทำให้โนอาห์ที่อยู่ในอ้อมกอดของโพรทาเลียสงสัยว่าเอสเทลนั้นบ่นอะไร โพรทาเลียได้พูดแต่ว่าบ่นถึงใครบางคนที่โนอาห์รู้จัก โนอาห์ก็งงว่าหมายถึงใครที่ตัวเองรู้จัก

 

“แม่เหรอคะ?” โนอาห์ถามอย่างสงสัย

“ไม่ใช่จ้ะ...”

 

โพรทาเลียไม่กล้าบอกเท่าไรว่าน้าสาวกำลังบ่นพึมพำถึงชายที่ทิ้งโนอาห์ไว้กับพวกเธอ ก็คือ อะพอลโล นั้นเอง ไม่ต้องพูดอะไรเลยคงได้ยินเสียงพึมพำของน้าสาวไปอีกสักระยะ พวกเธอนั่งแท็กซี่จนมาถึงร้านบลูเมอร์เมด เมื่อมาถึงเอสเทลที่ได้สติจากการบ่นพึมพำก็พาเข้าหน้าบ้าน หน้าบ้านนั้นไม่มีอะไรป้องกันทำให้โพรทาเลียสงสัยว่าไม่มีพวกโจรมาขโมยเหรอ แต่พอมองดีๆ หน้าบ้านนั้นมีของบางอย่างป้องกันการบุกรุกด้วย รู้สึกจะเป็นของที่ทำจากสัมฤทธิ์คงเป็นพ่อที่มาดูแลย่าเป็นบางครั้ง

 

“เชิญเข้าไปได้เลย” เอสเทลเปิดประตูให้หลานๆ ของตนเข้าไป

สองสาวก็พากันเข้าไป เอสเทลก็ปิดประตูล็อกกลอนอย่างดี ระหว่างที่จะขึ้นไป โพรทาเลียก็เห็นว่าพวกเธอยังอยู่ในร่างแปลงอยู่

“ขอเวลากลับร่างแป๊บนะคะ”

เอสเทลได้ยินที่หลานสาวพูดก็ไม่ขัดอะไร “ได้สิ!”

พอได้รับคำตอบโพรทาเลียกับโฟกัสต่างกดปุ่มที่กำไลของตน แสงสีเขียวเบ่งประกายขึ้นหมอกแห่งมนต์บังตาทำงานกลับเข้าในกำไล แล้วเผยร่างเดิมของพวกเธอออกมา โนอาห์ที่เห็นแบบนั้นถึงกับตาลุกวาวทันที

“เวทมนตร์! พี่ๆ ใช้เวทมนตร์ได้ด้วยเหรอคะ?”

“เปล่าจ๊ะ โนอาห์ พวกพี่ๆ ใช้อุปกรณ์ทำให้กลายเป็นคนอื่นนะ”

“อุปกรณ์? ไม่ได้ใช้เวทมนตร์เหรอคะ?”

“เวทมนตร์มีแค่ไม่กี่คนที่ทำได้ มันขึ้นกับสายเลือดนะ”

“สายเลือด?”

“สายเลือดเทพนะ เดียวพวกพี่จะหาเวลาอธิบายให้อีกทีนะ” โฟกัสยิ้มให้เด็กน้อยอย่างสนิทสนม

“รับทราบค่ะ!” โนอาห์รับคำเสร็จก็กอดคอพี่โพรทาเลียอีก

“ขึ้นข้างบนกันค่ะ พี่เอสเทล” โพรทาเลียหันไปบอกน้าสาวทันที

“โอเค งั้นช่วยเงียบๆ นะ พี่อยากเซอร์ไพรส์แม่ที่พวกเธอกลับมานอนที่บ้านเรานะ”

“โอเค!” ทั้งสามตอบเอสเทลเบาๆ เพื่อไม่ให้คนข้างบนได้ยิน

เอสเทลนำทางเดินขึ้นไปยังชั้นสอง เธอไขกุญแจเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับตะโกนให้แม่และพ่อได้ยิน

“กลับมาแล้วค่ะ!!”

“ยินดีต้อนรับกลับจ้า เอสเทล!” แซลลี่ตะโกนออกมาเธอกำลังอยู่แถวห้องครัวกำลังล้างจานอยู่ “ลูกทานข้าวมาแล้วใช่ไหม เอสเทล”

“ค่ะ ทานมาแล้ว” เอสเทลเดินเข้ามาข้างในก็เห็นคนเป็นพ่อกำลังอ่านหนังสืออยู่ “กลับมาแล้วค่ะ คุณพ่อ”

“ไง เอส กลับมาช้านะ ไหนไปกับเพื่อนนานแบบนี้”

“ขอโทษค่ะ พอดีมีเรื่องจนต้องไปสถานีตำรวจนะ!”

“ห๊า! ลูกไปก่อเรื่องอะไรอีกนะ เอสเทล!” แซลลี่ได้ยินก็หันมามองลูกสาวทันทีด้วยสีหน้าตกใจ

“หนูเปล่านะ พอดีพวกหนูไปเจอเด็กโดนผู้ใหญ่ทำร้าย เลยเข้าไปช่วยนะ!”

“พวกหนู? หมายถึงลูกกับเพื่อนๆ เหรอ?”

“เปล่าค่ะ คือว่า...” เอสเทลหันไปมองข้างหลัง

พอเอสเทลหันไปมองข้างหลังทำให้สองสามีภรรยามองว่าลูกสาวมองอะไร ก่อนที่จะมีคนโผล่ออกมาทำให้พวกเขาตกใจเล่น

“ขอรบกวนวันนี้ด้วยนะคะ คุณย่า! คุณปู่!” โฟกัสพูดขึ้นด้วยสีหน้าอย่างมีความสุข

“ขอรบกวนด้วยนะคะ” โพรทาเลียก็เข้ามากล่าวด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“ตายแล้ว! ทั้งสองคน!!” แซลลี่เห็นหลานสาวรอบสองก็ดีใจทันที จึงรีบเดินมาหาหลานๆ “มาทำอะไรกันตอนดึกๆ จ๊ะ หรือว่าจะมาค้างเหรอจ๊ะ?”

“ก็...ไม่เชิงนะคะ...”

“พอดีเราไปเกี่ยวกับคดีหนึ่งจึงใช้เวลาให้ปากคำเยอะจนเวลาปิดที่พักเข้าปิดไปแล้ว พี่เอสเทลเลยชวนมานอนที่นี้นะคะ คุณย่า” โฟกัสอธิบายให้ย่าฟัง

“แย่เลยนะ แต่ก็ดีสำหรับเราได้อยู่กับหลานๆ ในรอบปี แล้วทานอาหารกันมายังจ๊ะ”

“ก็ทานมาแล้วนะคะ!” สองแฝดตอบอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

‘โครกกกกกกก’

 

เสียงท้องร้องของใครคนดังขึ้น เสียงนั้นอยู่ข้างหลังโพรทาเลียจนเธอหันไปมองก็เห็นโนอาห์จับท้องของตนเอง แล้วมองมาที่เธอ

“หนูหิวแล้วอ่ะ พี่โพร...”

“แย่ล่ะลืมโนอาห์เลย...” โพรทาเลียมองโนอาห์ที่กำลังหิว

แซลลี่ได้ยินเสียงอันเล็กจ๋อยทำให้เธอมองเจ้าของเสียงดังกล่าวก็เด็กน้อยผมยาวแสนน่ารักตรงหน้า

“ตายแล้ว หนูน้อยลูกใครจ๊ะเนี่ย?”

โนอาห์ได้ยินคนตรงหน้าถามถึงตัวเอง นั้นทำให้เด็กน้อยเขินแล้วไปซุกขาโพรทาเลียในทันที โพรทาเลียมองพร้อมกับลูบหัวโนอาห์เบาๆ

“คงจะเขินที่เห็นคนแปลกหน้านะคะ เด็กคนนี้เป็นเด็กที่โดนพ่อเลี้ยงทำร้ายจนพวกหนูช่วยไว้นะคะ แต่ก็มีเรื่องกับแม่เขาอีกนะ”

“มีเรื่องอะไรจ๊ะ หรือว่าแม่เด็กกล่าวหาอะไรหลานๆ ของย่าหรือ?”

“ก็เกือบๆ นะคะ คุณย่า ดีที่พี่โพรทาเลียช่วยทัน พอดีที่ตัวของเด็กก็มีรอยถูกทำร้าย แม่เด็กเลยโดนจับกุมด้วย แล้วพวกเราต้องไปให้ปากคำเพิ่มนะคะ”

“แย่จริงเลยนะคนสมัยนี้ เห็นเด็กเป็นกระสอบทรายกันหรือไง โธ่หนูคงเจ็บปวดน่าดูเลยนะ” แซลลี่ย่อตัวมองเด็กน้อยที่แอบอยู่หลังขาโพรทาเลีย

โนอาห์มีแอบๆ มองคนตรงหน้าที่มองตัวเองอยู่

“งั้นย่าขอทำอาหารสักแป๊บนะ หลานๆ ไปอาบน้ำแล้วค่อยให้หนูน้อยคนนี้มาทานอาหารนะจ๊ะ”

“จะดีเหรอคะ ลำบากย่าแย่ พวกหนูทำอาหารให้โนอาห์ทานก็ได้นะคะ”

“ไม่ต้องหรอกจ้ะ เอ๋? เด็กน้อยคนนี้ชื่อโนอาห์เหรอ? ชื่ออย่างกับเด็กผู้ชายเลยนะ”

“คิดเหมือนกันเลยนะคะ แต่เด็กคนนี้ดูยังไงก็เด็กผู้หญิงนะ”

“จ๊ะ แต่ช่างเถอะ เอสเทลหาชุดให้หลานๆ ใส่หน่อยนะจ๊ะ”

“ค่ะ งั้นเอาเป็นชุดเก่าของพี่ละกัน โพรทาเลียกับโฟกัสน่าจะใส่ได้นะ”

“ขอบคุณค่ะ พี่เอสเทล”

เอสเทลยิ้มอย่างมีความสุขให้หลานๆ ทำให้คนเป็นแม่ดูแปลกใจทันที

“ตายล่ะ เอสเทลกับโพรทาเลียดูจะกลับมาคืนดีกันแล้วสินะจ๊ะ”

“แม่! พูดอะไรนะ! หนูไม่ได้ทะเลาะกับโพรทาเลียซะหน่อย!”

“ทำเป็นพูด เมื่อเช้ายังทะเลาะกันซะขนาดนั้น!” พอลพูดขึ้น เพื่อย้อนแย้งคำพูดของลูกสาว

“ค่ะ! เมื่อเช้าหนูหาเรื่องเอง! เพราะมันมีเหตุผลน๊า!! ตอนนี้หนูไม่โกรธหลานแล้ว พ่อเลิกแกล้งหนูเลยนะ!”

“เหรอออออ!”

“พ่อออออออออ!!”

 

พอได้เห็นภาพของน้าสาวกับปู่เถียงกัน ทำให้ทุกคนต่างขำออกมากัน รวมถึงโพรทาเลียที่เห็นภาพนั้น เธอแอบอิจฉาเลยที่ชีวิตน้าสาวไม่ต้องเจอกับอะไรแล้วได้อยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข อยากให้ตรงจุดนั้นเป็นเธอกับพ่อคุยเล่นอย่างสนุกแบบนั้น โฟกัสเห็นสีหน้าพี่สาวเปลี่ยนไป เธอเป็นน้องสาวพอรู้สึกเลยว่าพี่คิดอะไรอยู่ เธอเข้าไปใกล้ๆ พี่สาวพร้อมกับเท้าคางบนไหล่ของพี่สาวทันที

 

“!!” โพรทาเลียมองน้องสาวที่เอาใบหน้ามาวางบนไหล่ของเธอ “ทำอะไรนะ?”

“ก็ให้ความสนใจพี่ไง ไม่ต้องไปอิจฉานะ พี่ยังมีฉันค่อยคุยเล่นหรือเถียงกันได้นะ”

“โฟกัส...” โพรทาเลียยิ้มขึ้นมาทันที เธอซบหัวน้องสาวทันที โฟกัสก็กอดพี่สาวอย่างรักใคร่

แซลลี่ละสายตาจากสามีและลูกก็หันมามองสองหลานที่กำลังกันอย่างรักกันมากๆ คนเป็นย่าดีใจที่หลานๆ กลับมารักกัน ก่อนที่เธอจะนึกบางอย่างได้

“อ๊ะ เสียเวลาเยอะแล้วนะ ทั้งสองคนรีบๆ ขึ้นข้างบนไปอาบน้ำเลยนะ พาหนูโนอาห์ไปอาบน้ำแล้วพาลงมาทานข้าวด้วยนะ!!”

“คะ...ค่ะ!”

“งั้นทั้งสองคนตามพี่มาเลย!” เอสเทลพาเด็กๆ ขึ้นไปยังชั้นสามของร้านทันที

“ค่ะ!”

“ไปกัน โนอาห์!” โพรทาเลียอุ้มโนอาห์ก่อนจะตามน้าสาวขึ้นไปชั้น 3

พอเด็กๆ ขึ้นไปข้างบนกัน บนใบหน้าของแซลลี่กับยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนเธอได้รับความอิ่มอกอิ่มใจจากหลานๆ ทำให้เธอมีแรงฮึดขึ้นมาทันที

“ต้องทำอาหารสุดฝีมือแล้วสิฉัน!!”

 

พอลเห็นภรรยามีแรงฮึดกว่าปกติ เขารู้เลยว่าภรรยานั้นได้รับความรู้สึกดีๆ จากหลานๆ เห็นภรรยายิ้มแย้มได้เขาก็มีความสุขล่ะ พอสาวๆ ขึ้นมาถึงห้องของน้าสาวก็ได้เห็นห้องที่ทั้งกว้างและดูมีความส่วนตัวมากๆ มีตั้งแต่โซนที่นอน โซนทำงาน และห้องแยกที่เป็นห้องน้ำ

 

“เชิญใช้ห้องน้ำได้เต็มทีเลยนะ ใครจะแช่ตัวก็เปิดน้ำร้อนระหว่างที่อาบน้ำกันไปเลยนะ”

“ค่ะ!”

พวกโพรทาเลียรับผ้าขนหนูจากน้าเอสเทลแล้วพากันเข้าไปข้างในห้องน้ำ โพรทาเลียให้โฟกัสไปอาบน้ำก่อน ระหว่างที่เธอเปิดน้ำใส่อ่าง ก็หันไปมองโนอาห์ที่ยังยืนรออยู่

“เอาล่ะ โนอาห์มาถอดชุดกัน” โพรทาเลียเดินเข้าไปหาโนอาห์พร้อมกับถอดเสื้อโนอาห์

“พวกพี่จะมีช้างเหมือนหนูไหมคะ?”

“ช้าง? ช้างอะไรเหรอ? โนอาห์” โพรทาเลียถามอย่างสงสัย

โฟกัสที่กำลังอาบน้ำอยู่ได้ยินคำถามของเด็กทำให้สงสัยทันทีว่าเด็กหมายถึงอะไร

“ก็ช้างไงคะ ผู้หญิงต้องมีไม่ใช่เหรอ?” โนอาห์ตอบคำถามของโพรทาเลียทันที

“เอ๋? หนูพูดอะไรเนี่ยฉันไม่เข้าใจเลยนะเนี่ย โนอาห์”

โพรทาเลียกำลังถอดกางเกงออกแล้ว ถอดกางเกงในต่อ พอถอดออกปุ๊บเธอก็เห็นสิ่งที่ไม่คาดคิดจริงๆ

“โฟ...โฟกัส!!”

“อะไรคะ!?” โฟกัสเปิดผ้าม่านออกมาดูว่าพี่สาวเรียกทำไม โพรทาเลียหลบมุมให้น้องสาวดูสิ่งที่เธอเห็นทันที

“โน...โนอาห์...เป็นเด็กผู้ชาย...”

“เอ๋...เออออออออออออออออออออ๋!!”

 

 

หลังจากอาบน้ำอะไรเสร็จ พวกโพรทาเลียก็พาโนอาห์มาทานอาหารที่ย่าแซลลี่ทำให้ทาน โนอาห์นั่งทานอย่างมีความสุข แต่ผู้ใหญ่ทั้งห้ากำลังพูดคุยหารือกันเรื่องเด็กน้อยอย่างครุ่นคิดว่าควรจะทำยังไงให้เด็กเข้าใจว่าตัวเองนั้นไม่ใช่เด็กผู้หญิงแต่เป็นเด็กผู้ชาย

 

“แย่เลยนะจ๊ะ แม่เขาคิดอะไรกันถึงบอกลูกชายว่าเป็นเด็กผู้หญิง”

“พ่อว่า คงเพราะเขาอยากได้ลูกสาวหรือเปล่า ถึงทำแบบนั้น”

“ถ้าอยากได้ก็มีอีกคนก็ได้นี่น่า หรือไม่ก็ไปรับเลี้ยงมาอีกคนนะ!!”

“หนูว่ายากนะคะ คนเป็นแม่เหมือนพวกติดยา การมีลูกก็น่าจะลำบากจุดหนึ่งด้วย เด็กออกมาคงพิการหรือไม่ก็มีร่างกายไม่สมบูรณ์คนเป็นแม่แบบนั้นไม่มีทางยอมเลี้ยงหรอกค่ะ แค่นี้ปกติยังไม่เลี้ยงเลยค่ะ” โฟกัสพูดทั้งหมดโนอาห์ทานอาหารอย่างมีความสุข

“แต่แกก็น่าสงสารนะคะ แม่ไม่รักแถมยังทำร้ายร่างกายอีก...ลูกของหนู หนูยังไม่กล้าแตะเลยนะ...” โพรทาเลียมองโนอาห์ทำให้นึกถึงลูกทั้งสองทันที

คนเป็นย่ามองอย่างสงสัยทันทีว่าหลานสาวพูดถึงลูกตัวเองเหรอ “โพรทาเลียจ๊ะ...”

“ค่ะ คุณย่า?”

“หลานอายุ 15 ปี ทำไมพูดว่าลูกของหนูล่ะจ๊ะ” แซลลี่ขมวดคิ้วอย่างสงสัยที่หลานสาวพูด

“!!” โพรทาเลียตกใจตัวเองเผลอพูดแปลกๆ ออกไปซะได้

“ก็หมายถึงลูกของพี่โพรทาเลียนะคะ มีสองคน เดวิคกับคาเร็นน่านะคะ!!” โฟกัสตอบแทนพี่สาวทันที

“ลูกสองคน!!” แซลลี่กับพอลตกใจที่หลานคนน้องพูดขึ้น

“โฟกัส!!”

“ทำไมล่ะคะ เดียวพี่ก็ต้องบอกย่าหรือปู่อยู่ดี ยิ่งถ้าเป็นปู่โพไซดอนนะ เขายิ่งโกรธกว่าย่ากับปู่แน่ๆ”

“เดียวนะ หลานสองคนพูดนี่หมายความว่าไงกัน?” พอลถามอย่างสงสัย

“...” โพรทาเลียยิ่งเงียบเธอไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลย เพราะกลัวคุณย่ากับคุณปู่จะรู้สึกแย่ไปด้วย

โฟกัสเห็นพี่สาวนิ่งเงียบเธอเลยต้องพูดเองจริงๆ เพราะเธอไม่กลัวอะไรแล้วคนในครอบครัวเธอต้องรู้ให้หมดทุกคน

“ถ้าพี่ไม่พูดหนูจะเล่าให้คุณปู่กับคุณย่ารู้เองว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่มั้งตลอด 9 ปี”

“โฟกัส!!”

โพรทาเลียตะโกนออกมาทำเอาทุกคนมองด้วยสีหน้านิ่งๆ โนอาห์ที่อยู่กับเอสเทลถึงกับตกใจทันที เอสเทลอุ้มโนอาห์ขึ้นข้างบนไปทันที เธอรู้ว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ

“ก็ได้...พี่จะเล่าเอง...”

“พวกหลานๆ จะเล่าอะไรให้พวกเราฟังกัน?”

โพรทาเลียนั่งอยู่ตรงโซฟาเดียว เธอมองปู่กับย่าด้วยสายตาที่ลำบากใจ “หนูจะเล่า...เหตุการณ์ที่หนูไม่ได้อยู่กับครอบครัวนี้มา...9 ปีค่ะ!”

 

พอลกับแซลลี่ได้ยินแบบนั้นพวกเขาถึงกับนิ่งเงียบไปทันที โพรทาเลียเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นว่าเธอหายตัวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเธอเจอเหตุการณ์อะไรมั้ง ระหว่างที่โพรทาเลียเล่าเธอเห็นดวงตาทั้งสองท่านเหมือนกำลังจะร้องไห้ ดวงตาอันเศร้าสร้อยที่มองโพรทาเลียเหมือนสงสารกับสิ่งที่เธอเจอ โพรทาเลียเล่าจนถึงเรื่องสุดท้ายที่เธอมาอยู่ในค่ายแล้วได้กลับมาอยู่ครอบครัวอีกครั้ง

 

“เรื่องก็มีเท่านี้นะคะ...”

โพรทาเลียเล่าจบสภาพแวดล้อมในบ้านช่างตึงเครียดมากๆ จนโพรทาเลียทำตัวไม่ถูกจริงๆ

“ขอโทษนะคะ...หนูคงเล่าเรื่องเครียดมากๆ สินะ...”

โพรทาเลียยังพูดไม่จบคนเป็นย่าเข้ามากอดเธอทันที

“คุณย่า...”

“เจ็บมากไหม? หลานรัก...”

แค่คำถามของย่าก็ทำให้โพรทาเลียจุกไปทั้งหน้าอก นี่เป็นอีกครั้งที่ทำให้โพรทาเลียจุกมากๆ การได้ยินเสียงอันสั่นเครือของย่า ก็ทำให้โพรทาเลียรู้สึกกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เธอกอดย่าที่เข้ามากอดเธอ

“ไม่นึกเลยว่าหลานย่าจะเจอเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ ย่าไม่รู้จะพูดยังไงให้โทษตัวเองดี”

“ย่าค่ะ อย่าโทษตัวเองเลย...มันก็มีสิ่งเดียวที่พูดได้ มันคือชะตาที่หนูต้องเจอ คุณย่าอย่าไปคิดมากเลยนะคะ หนูดีใจที่ได้กลับมาเจอครอบครัวอีกครั้งก็ยังดี”

“หลานย่า ฮือ...”

สองย่าหลานสวมกอดกันอย่างแนบแน่น พอลเช็ดน้ำตาของตนเองทันที เขาไม่เคยคิดว่าจะเจอเรื่องแย่ๆ เข้ามาในชีวิตหลานสาวของตนเองได้ ไม่นึกว่าเด็กตัวเล็กจะเจอกับเรื่องเลวร้ายมามากมายแค่ไหน เขาหันไปหาหลานสาวอีกคนทันที

“โพไซดอนยังไม่รู้เรื่องนี่สินะ โฟกัส”

“ค่ะ ถ้าปู่รู้...หนูว่าเกิดพายุสึนามิแน่ๆ ค่ะ”

“จริงของหลานนะ...เราได้ตายแน่ๆ ถ้าโพไซดอนโกรธขึ้นมา...”

 

เมื่อเสียงสะอื้นได้หมดไป คนเป็นย่าหอมแก้มหลานสาวที่ตนรักให้ชื่นใจ ก่อนที่จะให้หลานๆ ขึ้นไปนอนพักผ่อนปล่อยให้สามีภรรยาโอบกอดกันอย่างเศร้าใจที่พวกเขาไม่สามารถช่วยอะไรหลายสาวได้เลย ได้แต่อยู่รอบนอกดูสภาพการณ์ที่ตนทำอะไรกันไม่ได้ โพรทาเลียขึ้นข้างบนจนมาถึงหน้าห้องนอนของพี่เอสเทล โฟกัสจับมือพี่สาวอย่างแนบแน่น โพรทาเลียมองมือของน้องสาวที่จับมือเธอไว้ทั้งสองแค่มองตากันก็รู้ว่ารู้สึกอะไรกัน ก่อนที่ทั้งสองคนจะเปิดประตูเข้าไปแล้วเจอกับหมอนที่พุ่งมาข้างหน้าของเธอสองคน

 

“ฮ่าๆ โดนพี่ทั้งสองคนจริงๆ ด้วย”

โฟกัสมองหมอนที่ตกลงพื้นแล้วมองคนที่อยู่ในห้องทั้งสองคน “เล่น...อะไรกันค่ะเนี่ย?”

“ไม่หลับไม่นอนกันหรือไง?”

“ก็...ถามเจ้าเด็กแสบของเธอสิ...พลังล้นเหลือสุดๆ”

เอสเทลพูดพร้อมกับตากำลังจะหลับ เพราะตอนนี้เวลาสามทุ่มเด็กควรหลับได้แล้วนี่สิ

“โนอาห์ถึงเวลานอนแล้วนะ!”

“ไม่เอา หนูจะเล่น!”

“โนอาห์ ถ้าไม่ฟังพี่ๆ พวกพี่จะทิ้งหนูไว้ที่นี้นะ”

“ก็เอาสิคะ หนูจะได้เล่นกับพี่เอสเทลแทน!”

“ขอล่ะ! พี่จะนอน!” เอสเทลโวยวาย เพราะตอนนี้เธอควรจะนอนได้แล้ว

“อืม...ไม่นอนใช่ไหม? งั้นได้งั้นมาเล่นกันจนว่าโนอาห์จะนอนเลย!!” โพรทาเลียหยิบหมอนขึ้นมาเล่นกับโนอาห์ทันที

 

พอโพรทาเลียหยิบหมอนทำให้ทุกคนต่างพากันหยิบหมอนข้างๆ ตัวเองมาตีกันทันที พวกเขาเล่นกันจนเวลาไปถึงเที่ยงคืนต่างคนต่างจะหลับกัน จนเหลือเกมสุดท้าย โพรทาเลียพยายามตื่นเพื่อจะมองว่าโนอาห์หลับไปยัง แต่ได้ยินเสียงกรนของใครบางคนหันไปมองน้องสาวกับน้าสาวทั้งสองคนกำลังพยายามตื่นอยู่ นั้นทำให้โพรทาเลียรู้เลยว่าเสียงกรนของใคร โพรทาเลียลุกขึ้นไปดูก็เจอโนอาห์ที่แอบนอนอยู่หลังหมอนที่กองกันอยู่

 

“โอ้...หลับไปแล้วล่ะ...” โพรทาเลียหันไปบอกทั้งสองคน

“เย้!” โฟกัสพูดเบาๆ พร้อมกับยกแขนอย่างดีใจ ก่อนจะเตรียมตัวนอนกันทันที

“ได้นอนสักที...” เอสเทลปีนขึ้นเตียงของตนทันที ก่อนที่หัวจะลงที่นอน แล้วหลับไปทันใด

โพรทาเลียอุ้มโนอาห์มานอนระหว่างกลางของเธอกับโฟกัสทันที พวกเธอนอนที่พื้นที่กว้างมากๆ ข้างเตียงของน้าเอสเทล พอวางโนอาห์ลงโพรทาเลียก็นอนข้างๆ ทันที โฟกัสที่กำลังจะหลับก็มองโนอาห์แล้วมองพี่สาว

“ไม่นึกว่าหนูจะได้เห็นความเป็นแม่จากพี่ได้เลยนะ”

“ทำไมล่ะ?”

“เพราะเรายัง 15 ไงล่ะ”

“หึๆ น้องได้แล้วโฟกัส พวกเราต้องไปทำงานอีก”

“ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่”

 

โฟกัสหลับตานอนไปในทันใด โพรทาเลียก็มองน้องสาวที่หลับไปแล้วเธอก็หลับตาลง แล้วพยายามข่มตาหลับเพื่อนอนพักในทันที นอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเธอเกิดฝันบางอย่างขึ้นอีกครั้ง อยู่ๆ มีภาพของฝ่ามือใครไม่รู้ แต่อยู่ๆก็มีบางอย่างเกิดขึ้นมันเป็นเหมือนประกายแสงจันทรา อยู่รอบๆตัวของโพรทาเลีย ก่อนที่มันจะพุ่งไปที่ฝ่ามือนั้นแล้วทำให้เกิดเป็นสัญลักษณ์พระจันทร์กับลูกศรขึ้น

 

‘นี่มัน!’

พอโพรทาเลียจ้องมองอย่างใกล้ๆ แสงที่ส่องอยู่บนสัญลักษณ์พุ่งตรงมาหาเธอ จนทำให้เธอสะดุ้งตื่นในทันที

“แฮ่ก แฮ่ก”

 

โพรทาเลียมองมือของตัวเอง เธอถ่ายพลังไปที่มือของเธอ มันมีตราสัญลักษณ์อยู่เท่าเดิม ไม่มีเพิ่มขึ้นมา ทำให้สงสัยว่าสิ่งที่เธอเห็นมันคืออะไร เหงื่อออกเต็มตัวไปหมด ทำเอาโพรทาเลียอยากลุกไปอาบน้ำ แต่ว่าเธอง่วงมากๆ ก่อนจะหันไปเห็นฝ่ามือของโฟกัสที่อยู่ใกล้ๆ นั้นทำให้เธอตกใจทันที

 

“ได้มาตอนไหนกัน...โฟกัส...”

 

โพรทาเลียมองหน้าน้องสาวอย่างครุ่นคิดว่าน้องได้ตราใหม่มาเมื่อไรกัน ทำไมน้องสาวถึงไม่บอกอะไรเลย เธออยากปลุกน้องสาวขึ้นมาคุย แต่ตอนนี้ก็ดึกพอตัวใกล้อีกไม่นานก็จะรุ่งเช้าแล้วเหมือนกัน โพรทาเลียค่อยๆ พยุงตัวนอนลง เธอคิดว่าค่อยถามพรุ่งนี้เอาละกัน พอข่มตาหลับอีกครั้ง พอหลับไปได้ไม่นานเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทันที

 

“ระเบิดลง!!” โนอาห์กระโดดจากเตียงเอสเทลลงมาบนตัวของโพรทาเลีย

“แอ๊ก!!” โพรทาเลียถึงกับจุกไปทันใด เมื่อเห็นว่าอะไรกระโดดมาทับเธอ “โนอาห์!”

“พี่โพรมาเล่นกับหนูหน่อยนะ!!” เด็กน้อยขยับตัวไปมาอย่างมีความสุข

โพรทาเลียกลับไม่สนุกด้วย เพราะเธอพึ่งได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง “ขอล่ะ โนอาห์ พี่ยังง่วงอยู่เลยนะ”

“ไม่เอา! เมื่อคืนยังสนุกอยู่เลย มาเล่นกับหนูนะ!!

“ก็ได้ๆ ...ขอนอนอีก 1 ชั่วโมงนะ แล้วจะไปเล่นด้วยนะ...” โพรทาเลียนอนต่อทันที

โนอาห์มองพี่สาวก่อนจะมองเวลาที่นาฬิกา “ถ้าพี่นอนอีก 1 ชั่วโมง เวลาจะตื่นคือ 7 โมงเช้านะ!”

“หือ...” โพรทาเลียได้ยินก็ลืมตาขึ้นมาแล้วหันไปมองโนอาห์ทันที “ตอนนี้ 6 โมงเช้าเหรอ?”

“ค่ะ!!”

โพรทาเลียมองหน้าโนอาห์ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ก็ได้ๆ ...ลุกแล้ว แต่พี่ต้องสอนเธอเรื่องการพูดใหม่นะ เพราะเราเป็นเด็กผู้ชายนะ โนอาห์”

“ทำไมกันล่ะ หนูก็เหมือนเด็กผู้หญิงนะ ทำไมพี่ๆ บอกว่าหนูเป็นเด็กผู้ชายกัน”

“เพราะเด็กผู้หญิงจะไม่มีน้องช้างนะ แต่เด็กผู้ชายจะมีน้องช้างนะ”

“แบบนี้เอง...งั้นหนูก็เหมือนกับพี่โอลิเวอร์เหรอ?”

“ใช่ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป โนอาห์ ถึงเราอยากพูดตามที่พวกพี่สอน แต่ถ้ารู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวเอง” โพรทาเลียย่อตัวมองโนอาห์ เธอจับมือเด็กน้อยพร้อมกับพูดต่อ "พวกพี่ๆ จะให้เราพูดในสิ่งที่เราอยากพูด เพราะเรายังเด็ก เราต้องเรียนรู้อีกเยอะ แต่พี่อยากให้เรารู้แค่ว่าเราเป็นเด็กผู้ชายนะ"

“ได้ค่ะ!”

“ดีมาก กันลงไปข้างล่างกัน พี่ชักหิวอาหารเช้าแล้วสิ”

“คุณย่าแซลลี่กำลังทำอาหารอยู่ข้างล่างเลยค่ะ”

“งั้นก็ดีเลยสิ!”

 

จบตอนที่ 50 โปรดติดตามตอนที่ 51 ต่อไป