ตอนที่ 24 ปลดปล่อยจากการกักขัง

ต้นไม้สูงใหญ่กว่าต้นไม้ทั่วไปข้างหน้าของโพรทาเลีย ต้นไม้ตนนี้มีบ้านที่ถูกติดตั้งอยู่ ช่องกลางของต้นไม้ก็มีทางเข้าไปโถงใหญ่ บนต้นไม้มีบ้านเล็กบ้านใหญ่ อยู่ข้างบนเหมือนแบ่งเป็นชั้นๆ โพรทาเลียมองรอบๆ มีทั้งน้ำตก เสียงน้ำตกซ่าตลอดเวลา ทำเอาอากาศของที่นี้ ทั้งชื้นและเหนียวมากๆ แต่โพรทาเลียกับมีข้อสงสัยอย่างที่นี้มันไม่ใช่ ในเขตค่ายฮาล์ฟบลัดแน่ๆ ทำเอาโพรทาเลียตกใจหนักเลยว่าที่นี้มันที่ไหนกันแน่

 

มาร์โคอยู่ตรงทางเข้าใหญ่ พอเข้ามองรอบๆ ก่อนจะหันกลับไปหาพวกพี่ๆ ที่ยืนอยู่ตรงทางที่เข้ามา เขาก็เดินกลับไปหาทุกคนทันที

“ไง พี่โพรทาเลีย เทพีอลิซ่าเบ็ธ ยินดีต้อนรับสู่บ้านของโครนอสครับ”

“บ้าน...ที่ใหญ่ๆ นี่นะเหรอ?” โพรทาเลียยกมือขึ้นแล้วกวาดมือออกเหมือนท่าจับบอลลูกใหญ่ๆ

“ครับ งั้นเราเข้าไปข้างในกันดีกว่านะ” มาร์โคยกชี้บ้านต้นไม้ ก่อนจะเดินนำทางทุกคนเข้าไปข้างในทันที

โพรทาเลียเดินตามน้องชายไปโดยมีสองแสบเกาะแขนทั้งสองข้างอยู่ เธอพึ่งสังเกตว่าที่นี้ไม่มีแมลงน่ารำคาญอยู่สักตัว แถมทางเข้าเปิดอ้าซ่าแบบนี้อีก ลิซ่านั้นเดินตามมาหลังสุดเธอเงยหน้ามองต้นไม้ใหญ่ เธอสงสัยว่ากลิ่นอายของที่นี้มันดูคุ้นๆ

“เอ่ย...ขอถามหน่อยนะคะว่าใครเป็นคนสร้างที่นี้เหรอ? มาร์โค”

“ที่นี้เป็นที่ที่พวกเทพช่วยกันสร้างเพื่อให้โครนอสอยู่แต่ที่นี้ เนื่องจากพวกเขาไม่ค่อยไว้ใจโครนอสเท่าไร เลยต้องการที่ที่พวกเขารู้ได้ว่าโครนอสจะทำอะไรมั้งเกิดทำอะไรแปลกๆ จะได้จัดการ” มาร์โคอธิบายหลายอย่างทำให้โพรทาเลียขมวดคิ้วทันที

“ทำอะไรมั้งงั้นเหรอ...?” โพรทาเลียขมวดคิ้วเลย ใบหน้าของเธอแดงหน่อยๆ เธอคิดบางอย่างขึ้นมาในหัว ‘ถ้าทำธุระส่วนตัวพวกเทพก็รู้สินั้น...’

“แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องพลังของโครอสนะครับ โครนอสเขาโดนใส่ตัวยับยั้งพลังไว้นะ”

“ตัวยับยั้งพลัง?” โพรทาเลียยิ่งสงสัยอีก “งั้นตอนนี้เขาก็ไม่มีพลังสิ?”

“มีครับ แต่เอามาใช้ได้แค่ 20 เปอร์เซ็นต์เองนะครับ”

 

โพรทาเลียคิดเลยว่าถ้ามีพลังแค่ 20 เปอร์เซ็นต์ เขาจะช่วยอะไรเธอได้กันล่ะ ทุกคนเดินผ่านทางเข้า จนมาถึงห้องโถงใหญ่ที่เงียบมากๆ ถึงตรงนี้จะแค่ตอนบ่ายๆ ก็ตามทีแต่อากาศเหมือนกับตอนเย็นไม่มีผิด โพรทาเลียมองรอบๆ ก่อนจะนึกคำถามบางอย่างที่เธอจะถามขึ้นมาได้

 

“จริงสิ...แล้วอย่างงั้น โครนอสจะใส่พลังของตัวเองได้เหรอ?”

มาร์โคได้ยินเสียงพี่สาวถามตนเอง เขาค่อยๆ หันไปหาแล้วตอบคำถามพี่สาว “ได้นะ แต่อาจจะน้อยกว่าปกติ แต่เขาน่าจะช่วยพี่ได้นะ”

พอโพรทาเลียได้ยินคำตอบนั้น เธอมีใบหน้านิ่งไปทันที แต่ก็ไม่ชอบใจจริงๆ ที่เจอกับสิ่งที่เธอคาดเดาไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะช่วยลูกสาวเธอได้ไหม

“ขอให้จริงเถอะนะ มาร์โค”

“ครับๆ”

มาร์โคหัวเราะเบาๆ เขารู้เลยว่าพี่สาวเขาดูไม่ชอบใจกับสิ่งที่ตัวเองคาดเดาไม่ได้ ตัวเขาก็บอกไม่ได้ว่าโครนอสจะช่วยได้จริงๆ ไหม แต่ก็ต้องบอกอย่างอื่นไว้ก่อนดีที่สุด

“งั้นทุกคนนั่งอยู่ที่นี้ก่อนนะ เดียวผมไปหาโครนอสสักแป๊บ”

มาร์โคบอกกล่าวจบ เขาก็หาโครนอสภายในชั้น 1 ทันที เวลาผ่านไปสักระยะ มาร์โคก็เดินกลับมาทันที

“รู้สึกเขาไม่อยู่ที่ชั้นนี้นะครับ เดียวไปดูที่ชั้น 2 ทุกคนจะรอนี่ไหมครับ!?”

“ขอตามไปด้วยดีกว่านะ” โพรทาเลียพูดขึ้นแล้วลุกขึ้นทันที “จะได้ไม่เสียเวลากันน่านะ”

“ครับ งั้นขึ้นข้างบนกัน”

มาร์โคพูดจบก็พอนำทางพาไปบันไดที่ขึ้นไปชั้น 2 เป็นบันไดวนขึ้นไปชั้น 2 ทุกคนก็ต่างพากันเดินขึ้นไปอย่างช้าๆ ระหว่างที่เดินกันลิซ่าก็มีคำถามขึ้นมา

 

“สงสัยไหมว่า...โครนอสกำลังทำอะไรนะ”

โพรทาเลียที่ได้ยินแบบนั้นก็พูดขึ้นมา

“ไม่รู้สิ...กลัวอยู่เรื่องเดียวนะ…” โพรทาเลียกำลังถึงเรื่องหนึ่งที่เอเคยเจอในเกาะบ้านั้น มันทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมา

ลิซ่าเห็นใบหน้าของโพรทาเลีย เธอก็รู้ว่าเรื่องอะไร “โครนอสคงไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอกนะ...” ลิซ่าหัวเราะเบาๆ

 

พอพวกเขาเดินขึ้นมาถึงชั้น 2 มาร์โคก็เริ่มตรวจห้องต่างๆ โพรทาเลียก็เดินไปเรื่อยๆ พร้อมกับน้องๆ เธอมองซ้ายมองขวาว่ามันมีห้องเยอะอยู่เหมือนกัน พวกเธอเดินผ่านห้องโถงชั้น 2 เข้า แบบทำให้โพรทาเลียคิดเลยว่าทำไมต้องมีทั้งโถงที่มีโซฟาชุด โต๊ะเล็กยาว มันทำให้เธอสงสัยหนักกว่าเก่าอีกว่ามีเพื่ออะไร มาร์โคตรวจจนมาถึงห้องสุดท้าย เขาเอาหูแนบประตูก่อนจะได้ยินเสียงโครนอสอยู่ข้างในพอดี

 

“เขาอยู่ในห้องนอนนะ!” มาร์โคหันไปบอกทุกคนก่อนเปิดประตู

โพรทาเลียได้ยินที่มาร์โคแล้วเห็นว่าน้องชายกำลังจะเปิดประตู ทำให้เธอตาโตอย่างไม่ชอบใจ “เดียว!! มาร์โคเคาะประตู-”

 

พอบานประตูเปิดกว้างทุกคนได้มองเข้าไปข้างใน ก็ได้เห็นสิ่งที่ทำให้พวกเขาแต่ละคนหน้าแดงกัน โพรทาเลียนำมือปิดหน้าน้องสาวทั้งสองคน มาร์โคที่เห็นถึงกับหน้าแดงกว่าเดิม ลิซ่าเอามือปิดปากอย่างตกใจ โพรทาเลียมีใบหน้าที่นิ่งแต่ก็แอบแดงหน่อยๆ พวกเขาได้เห็นโครนอสที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับท่อนบนที่เปลือยเปล่า ส่วนท่อนล่างมีผ้าพรมคลุมอยู่ โครนอสที่หันมองอย่างอื่นอยู่ ก็ค่อยๆ หันมามองต้นเสียงประตูที่เปิดเข้ามา ก่อนที่เขาจะเห็นคนที่มาหาต้นเอง

 

“อ้าว? พวกเจ้า...เข้ามาไม่เคาะประตูเลยนะ?”

“!!!!!” มาร์โคถึงกับทั้งตัวมีเป็นสีแดงไหมหมด เขาเอามือปิดตาตัวเองทันที “ขอโทษครับ! ไม่คิดเลยว่าท่านกำลัง!! ท่านกำลัง!! ท่านกำลัง!!”

 

มาร์โคมีท่าทางแปลกๆ ทำให้โพรทาเลียพอจำทางได้ว่าน้องเธอเป็นอะไร เธอจ้องมองโครนอสที่อยู่สภาพที่น่าอายสุดๆ ลิซ่าหันหน้าหนีไปทางอื่น เธอไม่นึกว่าชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของเทพจะอยู่ในสภาพเหมือนที่โพรทาเลียคิดตอนแรกจริงๆ เสียงตะโกนของมาร์โคทำให้คนที่อยู่ข้างๆ เกิดลืมตาตื่นขึ้นมามองว่าเกิดอะไรขึ้น เธอขยับตัวมามองพอเห็นว่ามีบุคคลอื่นนอกจากเธอและโครนอสทำให้เธอมีใบหน้าแดง แล้วนำผ้ามาคลุมตัวทันที

 

“โครนอส! ใครมาไม่บอกข้าล่ะ ข้ายังอยู่ในสภาพนี้นะ! !” หญิงสาวพูดขึ้น

โพรทาเลียได้ยินเสียงหญิงสาว เธอรู้สึกคุ้นๆ เสียงของอีกฝ่าย เธอสงสัยเลยว่าหญิงคนนั้นเป็นใครกัน

“ขอโทษทียอดรัก เดียวข้ามาละกัน” โครนอสจุ๊บหญิงสาวผ่านผ้า ก่อนจะลุกขึ้น ดีที่เขาลุกขึ้นแล้วเอาผ้ามาคลุมท่อนล่างเขาพอดี “แล้วพวกเจ้ามีอะไรกับข้าหรือ? มาร์โค”

“คือ...อาจจะคุยนานหน่อย ข้าว่าท่านเปลี่ยนชุดสักหน่อย...ผู้หญิงอยู่กันเยอะนะขอรับ” สายตาของมาร์โคเลื่อนหันไปมองสาวๆ ตรงนี้

โพรทาเลียจ้องมองอีกฝ่าย โครนอสช่างมีรูปร่างที่ดีและกล้ามเนื้อที่แน่นมากๆ ทำเอาโพรทาเลียใจเต้นแรงมากขึ้น แล้วหน้าแดงหน่อยๆ แต่อีกฝ่ายมีกล้ามน้อยกว่าแซเทิร์นอีก ทำให้คิดเลยนะว่าคนแบบนี้นะเป็นเทพที่ยิ่งใหญ่

“งั้นก็ได้” โครนอสยกมือขึ้นมาดีดนิ้ว ร่างกายของเขาก็มีเสื้อผ้าทันที “เอาล่ะ ตามข้ามาเลยละกัน”

โครนอสเดินออกมาจากห้องนอนของเขา แล้วเดินตรงไปยังห้องโถงที่อยู่ชั้น 2 นั้นเอง มาร์โคกำลังจะเดินตามไป พออีกฝ่ายแต่งตัวดีแล้วโพรทาเลียปล่อยมือออกจากตาของน้องสาวทั้งสองของเธอ

“เมื่อกี้มีอะไรเหรอพี่?” เรน่าหันไปถามพี่สาว

“จริงด้วยค่ะ?” คารีเซลก็สงสัยเช่นกัน

“ก็แค่สิ่งไม่ดีต่อสายตาพวกเธอนะ” โพรทาเลียอธิบายเป็นนัยๆ

สองสาวก็งงๆ ว่าอะไรกันพี่สาวหมายถึงอะไร โพรทาเลียพาน้องๆ และพี่ลิซ่าตามโครนอสไปทันที พอเดินตามกันจนมาถึงห้องโถงที่อยู่ชั้นสอง โครนอสก็นั่งอยู่ตรงโซฟาตัวยาวที่อยู่ด้านใน เขานั่งอย่างนิ่งเงียบก่อนจะหันไปมองทุกคน

“เอาล่ะ พวกเจ้าทุกคนมานั่งสิ”

พวกโพรทาเลียต่างมองหน้ากัน ก่อนจะเดินกันไปนั่งที่โซฟา โพรทาเลียเดินมานั่งตรงด้านซ้ายที่มีโซฟาเดี่ยว ลิซ่าก็ฝั่งตรงข้ามกับโพรทาเลีย ส่วนสามแฝดก็ตรงโซฟายาว

“งั้นเข้าเรื่องพวกเจ้ามาเวลาแบบนี้คงมีเรื่องสำคัญสินะ”

“ครับ!” มาร์โคพูดขึ้นทันที “พอดีพวกเรา...”

 

มาร์โคกำลังจะพูดบางอย่าง โพรทาเลียก็ยกมือขึ้นเพื่อห้ามให้มาร์โคพูด โครนอสเห็นเขาก็มองอย่างสงสัยว่าทำไมเด็กชายผมสีน้ำตาลห้ามมาร์โคพูดต่อ มาร์โคนิ่งอย่างสงสัยว่าพี่สาวทำไมถึงห้ามเขาไม่ให้พูด คนอื่นๆ ก็สงสัยเช่นเดียวกัน โพรทาเลียกำลังทำใจที่จะบอกอีกฝ่ายให้ช่วย ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นพ่อของแองเจิล แต่ใบหน้าอีกฝ่ายยังคล้ายแซเทิร์น ยังทำให้เธอระแวงอยู่ ก่อนที่เธอจะพยายามจะเล่าบางอย่างให้โครนอสได้ฟัง

 

“ขอข้าเป็นคนอธิบายเองเถอะ ท่านโครนอส”

โครนอสจ้องมองอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้น “เอาสิ ข้าจะรับฟัง”

“คือเด็กที่ข้ารู้จักคนหนึ่งได้โดนชายที่ท่านเรียกว่าน้องชาย...กักขังอยู่ในลูกแก้วนะขอรับ!”

“!?” โครนอสได้ยินเขามองด้วยสายตาที่นิ่งเฉย แต่โพรทาเลียเห็นเหมือนเขากำลังเคืองๆ กับสิ่งที่ได้ยิน “แล้วเด็กที่เจ้าพูดนั้นอยู่ไหนแล้วล่ะ?”

“เขาอยู่กับข้ามาตลอดขอรับ” โพรทาเลียพูดก่อนจะหยิบลูกแก้วออกมาจากกระเป๋าคาดเอว แล้วยื่นวางไว้ตรงหน้าของโครนอส

โครนอสมองลูกแก้วกลมใสตรงหน้าของเขา ก่อนที่เขาจะหยิบขึ้นมามองอย่างสงสัย “อืมมม ช่างน่าสงสารยิ่งนัก...โดนพรากจากอ้อมกอดผู้เป็นแม่นานถึง 2 ปี”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้น ทำให้เธอตัวสั่นสักเล็กน้อย เธอรู้เลยว่าอีกฝ่ายน่าจะรู้แล้วแน่ๆ ว่าเธอเป็นใคร เพราะเขาแตะตัวเธอเหมือนว่าเขารู้หมดผ่านการแตะตัวเธอ โครนอสมองลูกแก้วสลับกับวันเดอร์เลอร์ที่นั่งนิ่งอยู่

“เจ้าอยากให้ข้าช่วยทำร้ายมนต์ของแซเทิร์นสินะ วันเดอร์เลอร์”

“อ๊ะ....ขอรับ...ช่วยได้หรือไหมขอรับ?”

“เรื่องแค่นี้...” โครนอสพูดจบเขาเพ่งมองลูกแก้ว

 

ลูกแก้วก็ลอยขึ้นมา แล้วสลายๆ ไปเม็ดละเอียด แล้วก็รวมตัวกันใหม่กลายเป็นร่างเด็กน้อย โพรทาเลียเห็นถึงกับรู้สึกอึดอัดที่หัวใจพร้อมกับโล่งใจที่ได้เห็นลูกสาวอีกครั้ง คาเร็นน่ารู้สึกแปลกที่เหมือนได้รีบกลิ่นอายที่เธอไม่เคยได้กลิ่น เด็กน้อยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามอง เธอยังมองอย่างสับสนว่าตัวเองอยู่ไหน ก่อนจะมองตรงหน้าของเธอคือชายผมสีขาว แต่ใบหน้าคล้ายแซเทิร์นทำให้คาเร็นน่าสงสัยว่าคนตรงหน้าเป็นใคร โครนอสเห็นใบหน้าเด็กน้อยจิ้มลิ้มน่ารัก ทำให้เขานำมือขึ้นมาลูบศีรษะอันเล็กน้อยของเด็กน้อย

 

“เธอไม่ต้องอยู่ในลูกแก้วแล้วนะ เด็กน้อย”

คาเร็นน่ามองอย่างรู้สึกตื้นตัน ทำให้เด็กน้อยรู้สึกซึ้งใจขึ้นมา จนน้ำตาไหลออกมาจากดวงตา คาเร็นน่าเช็ดน้ำตาด้วยแขนของเธอ “ฮือออ...ขอบคุณ...ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ...”

“คะ....คาเร็นน่า...” โพรทาเลียเรียกชื่อของลูกสาว

คาเร็นน่าได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ ก็ได้หันหน้าไปทางที่แม่ของตนนั่งอยู่ ทำให้เธอรู้สึกโหยหาและคิดถึงอ้อมกอดผู้เป็นแม่ ก่อนจะกระโดดเข้าไปสู่อ้อมกอดผู้เป็นแม่ทันที

“แม่ค่ะ!!”

โพรทาเลียกอดลูกสาวของตนทันที “คาเร็นน่า!”

“แงงงง แม่จ้า...หนูคิดถึงแม่...คิดถึงอ้อมกอดของแม่ คิดถึงทุกวินาทีที่แม่สัมผัสหนู”

“แม่ก็คิดถึง...คิดถึงลูก คิดถึงการสัมผัสใบหน้าอันเล็กของลูก และคิดถึงเวลาที่ลูกได้มีความสุขมากๆ เลยล่ะ”

 

สองแม่ลูกยิ้มให้กันก่อนจะกอดอย่างแนบแน่น คนรอบข้างที่เห็นภาพอันน่าประทับใจ ทำเอาสามแฝดน้ำตาซึมกันเป็นแถว ลิซ่าที่เห็นน้ำตาเธอก็ไหลออกมาเช่นกัน ก่อนจะเอาใบเช็ดน้ำตาของตัวเอง โครนอสเห็นก็ยิ้มอย่างชอบใจที่ช่วยเด็กน้อยได้ ก่อนจะพูดบางอย่างขึ้นมา

 

“ข้าช่วยแล้วนะ...แต่มีของแลกเปลี่ยนด้วยนะ โพรทาเลีย!”

“อึ้ก!!”

ทุกคนต่างตกใจทันทีที่อีกฝ่ายเลือกวันเดอร์เลอร์ว่าโพรทาเลีย โพรทาเลียที่กอดลูกสาวอยู่มองอีกฝ่าย เธอคิดถูกจริงๆ ที่อีกฝ่ายรู้ว่าเธอเป็นใคร

“แต่น่าจะเรียกอีกอย่างดีกว่า จริงไหม ลูกข้า แองเจิล”

“!!”

 

โพรทาเลียยิ่งอึ้งเขาไปอีก ใบหน้าของเธอนั้นชาไปหมด เธอสงสัยเลยว่าทำไมกัน ทำไมอีกฝ่ายถึงรู้ร่างชาติก่อนว่าเธอเคยเป็นใครกัน สามแฝดขมวดคิ้วมองอย่างสงสัยว่าโครนอสพูดอะไรกันแน่ๆ แต่ลิซ่าที่ได้ยินโครนอสเรียกโพรทาเลียว่าแองเจิล ทำให้เธอครุ่นคิดเลยว่าสิ่งที่เธอได้ยินมันจริงนะเหรอ

 

“หึ...คงตกใจสินะที่ข้ารู้ได้ไงนะ” โครนอสพูดแล้วเท้าคางจ้องมองอีกฝ่าย

“ไม่เลย...ข้าคิดว่าท่านนะคงรู้ตอนที่แตะตัวข้าสินะ” โพรทาเลียพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง แต่แฝงด้วยความไม่ชอบใจจริงๆ

“ปิ้งป่อง ฉันมีความสามารถเยอะนี่น่า แค่สัมผัสก็เห็นอดีตของเจ้า แล้วก็เห็นว่าลูกชายฉันกำลังทำตามแผนการที่ตัวเองโดนกำหนดไว้อยู่”

“แผนการ...” โพรทาเลียสงสัยทันที

“ท่านเทพเคออส ชอบทำอะไรที่น่ารำคาญเหมือนกัน...ชอบทำอะไรที่น่าเบื่อจริงๆ”

“ทำไมถึงพูดถึงเทพองค์นั้น?”

โครนอสมองอีกฝ่าย แล้วจ้องอย่างเขม็ง “เพราะเทพองค์นั้นกำหนดชะตาให้ลูกชายข้าต้องตาย!”

“!!” ทุกคนได้ยินถึงกับตกใจ ลิซ่าที่ได้ยิน ทำให้เธอนึกถึงช่วงเวลาหนึ่งขึ้นมา

“ท่าน...พูดจริงเหรอ?” ลิซ่าเอยพูดขึ้น

โครนอสหันไปทางซ้ายมองลิซ่า “ใช่ ลูกชายข้าเห็นนิมิตว่าการตายของเขาคือ...” โครนอสเอามือแนบที่คอแล้วบาดจนถึงคออีกด้าน “โดนตัดคอ”

ลิซ่าได้ยินแบบนั้น ดวงตาเธอเบิกกว้าง ตัวเธอสั่นเทา ทำให้โพรทาเลียที่มองลิซ่าอย่างสงสัยว่าเธอเป็นอะไร ทำไมถึงมีอาการเหมือนคนกำลังสั่นกลัว

“พี่...ลิซ่า...”

“ข้า...ตอนนั้น...ข้า...เห็นพี่ชาย...” พี่ลิซ่าเริ่มพูดพึมพำบางอย่างออกมา

เสียงเท้าที่กำลังเดินมาทางนี้ก็ดังขึ้น ทุกคนหันไปมองยกเว้นลิซ่า ก็หญิงสาวที่ทุกคนเจอในห้องนอนโครนอส เดินเข้ามาพร้อมกับเครื่องดื่มเย็นๆ มาให้เด็กๆ

“ข้าเห็นว่าคุยกันนานเลยนำเครื่องดื่มมาให้นะ”

“ขอบคุณนะ ยอดรัก” โครนอสขอบคุณหญิงสาวที่เป็นคนรักของเขา

โพรทาเลียเห็นหญิงคนนั้นอย่างเต็มตา ทำให้เธออึ้งไปอย่างตกใจว่าคนตรงหน้าเป็นใคร “ท่านคือ...”

ลิซ่ายังพูดพึมพำออกมา เริ่มพูดดังออกมา “ข้าเห็น...พี่ชายโดนแซเทิร์นตัดคอต่อหน้าข้า!!”

พอลิซ่าพูดแบบนั้นด้วยเสียงที่ดัง ทำให้ทุกคนต่างพากันจ้องมองลิซ่า โพรทาเลียได้ยินแบบนั้น เธอสงสัยเลยว่าหมายความว่าอะไร แต่พอเธอมานึกบางอย่างขึ้นมา

‘เมื่อกี้เทพีพูดอะไร พี่ชายตัวเองโดนแซเทิร์นตัดคอ ท่านไม่เคยพูดถึงเรื่องพี่ชายให้ฉันฟังเลยนี่น่า เดียวนะตัดคอเมื่อกี้โครนอสก็พูดขึ้น...’

“เทพีอลิซ่าเบ็ธ...นี่ท่าน...เป็น...ธิดาของโครนอสเหรอ?” โพรทาเลียถามขึ้นมาทันที

ทำให้โครนอสกับหญิงสาวผมสีฟ้าอ่อนตกใจขึ้นมา แล้วหันไปมองลิซ่ากันเป็นตาเดียวกัน ลิซ่าก้มหน้ามองมือตัวเองที่วางไว้ที่ตัก น้ำตาของเธอกำลังไหลออกมา

“ขอโทษนะ...โพรทาเลีย...ข้า...ข้าไม่กล้าบอกเจ้าว่าข้าเป็นใคร...”

โพรทาเลียได้ยินถึงกับนิ่งไปเลยว่าคนข้างๆ เธอปิดเรื่องชีวิตของเธอมาหมด ไม่เห็นเธอรู้ จนวันนี้เธอถึงได้รู้ว่าพี่สาวเป็นใครกันแน่

“ข้ารู้แค่ข้ามีพี่ชายที่คอยปกป้อง ข้าที่เป็นน้องสาวมาตลอด...จนข้าได้เห็นพี่ชายตายต่อหน้า ตอนนั้นเป็นภาพปาดตาสำหรับเด็กน้อยแบบข้า ข้าหวาดกลัว ข้าทำอะไรไม่ได้...จนกระทั่งแซเทิร์นมาเจอตัวข้า...ข้าโดนเขาไปขังที่เกาะนั้นแล้วได้เจอกับเจ้าหลังจากนั้นมา 4000 ปี” ลิซ่าตัวสั่นเทาขึ้นมา เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าของเธอนั้นยังมีน้ำตาที่กำลังไหลอยู่ “ตลอดหลายพันปีนั้น ข้าคิดว่าจะอยู่คนเดียวไปตลอด จนเจ้าโผล่มา มันทำให้ข้าอยากปกป้องเจ้า”

“พี่ลิซ่า...” โพรทาเลียมองอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง

“เจ้านั้นเหมือนพี่ชายข้า จนข้าอยากปกป้องไม่ให้เหมือนตอนนั้นที่ข้าทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้พี่ดีใจมากๆ ที่ได้ยินว่าเจ้าเคยเป็นใคร ถ้าพี่ชายข้ารู้ข้าอยากบอกเขามาตลอดว่า ข้าขอโทษที่ทำให้พี่ต้องตาย”

ลิซ่ามีน้ำตาไหลมากกว่าเดิน

“!!” โพรทาเลียเห็นแบบนั้น เธอไม่ชอบใจเลยจริงๆ ก่อนจะพูดขึ้น “อย่าโทษตัวเองเลยนะ พี่ลิซ่า คนเรามีตายกันได้ รู้ว่าพี่ทุกข์มานาน แต่ข้านะอยากให้พี่มีความสุข เหมือนที่เราสัญญากัน”

ลิซ่าได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมา "คิก จ้าๆ พี่จะมีความสุขในชีวิตที่เหลือตอนนี้เลยล่ะนะ"

 

ทั้งสองคนได้ยินแบบนั้น ก็ดีใจที่พี่สาวยิ้มแล้ว เธอไม่เคยรู้เลยว่าพี่สาวเจออะไรมามั้ง แต่ตอนนี้เองกำลังใจอย่างเดียว แต่เธอก็จะสู้เพื่อพี่สาว ได้ยินว่าโครนอสตายทำให้เธอคิดเลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นไหม เมื่อบทสนทนาจบลง หญิงสาวคนรักของโครนอสก็เดินมาอยู่ตรงหน้าลิซ่าทันที ทำให้เธอตกใจแล้วมองอีกฝ่ายที่เข้ามาแล้วสัมผัสใบหน้าของลิซ่า

 

“เจ้า...ใบหน้าที่คล้ายกัน สีตาและสีผมที่ถูกปกปิดไว้ดวงเวทมนตร์...เจ้าช่างเหมือนข้ายิ่งหนัก เหมือนตอนที่เจ้าเกิดมา...ลูกแม่...” หญิงสาวอ้อมกอดลิซ่าทันที

“เอ๋! ?” ลิซ่าอึ้งไปทันทีที่หญิงตรงหน้าพูดขึ้นแล้วอ้อมกอดเธอ กลิ่นอายที่คุ้นเคยเหมือนตอนที่เกิดมาทำให้เธอกอดอีกฝ่ายตอบทันทีทันใด “กลิ่นแบบนี้...ท่านแม่”

“นึกแล้วว่าหญิงคนนี้เป็นใคร...ท่านเรอา...มารดาของเหล่าเทพ...”

เรอาได้ยินเด็กน้อยพูดขึ้น เธอหันมามองแล้วยิ้มทันที “ถูกต้องแล้วจ้ะ...”

เธอยิ้มแบบนั้นแล้วอยู่ๆ เธอก็โผล่มาตรงหน้าของโพรทาเลียทันที ทำเอาเธอตกใจทันที

“เย้ย!!”

เรอาบีบแก้มโพรทาเลียทันที “เจ้าสินะ วันเดอร์เลอร์ หรืออีกตัวตนหนึ่งลูกชายคนโตของข้า แองเจิล...” เธอพูดแล้วยิ่งบีบแก้มโพรทาเลียเขาไปอีก

“อ๊า!! อ่านแอ่ อ้าเอ็บนะ (ท่านแม่ ข้าเจ็บนะ)" โพรทาเลียเรียกอีกฝ่ายว่าท่านแม่ เหมือนเธอเรียกตอนเห็นความทรงจำของแองเจล

“รู้ไหมแม่นะห่วงเจ้าแค่ไหน ตอนที่สัมผัสได้ว่าเจ้าตาย แม่นั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยเจ้ารู้ไหม แองเจิล ถ้าเจ้าได้ยินอยู่ในร่างเด็กคนนี้นะ แม่เห็นใจแม่จะตีก้นเจ้าให้ลายเลยคอยดู”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้น คิดในใจทันทีว่า ‘ถ้าแองเจิลได้ยิน คงไม่กล้าโผล่มาหรอกนะ ท่านเรอา’

“คือว่า!!” มาร์โคยกมือขึ้นเพื่อจะพูดบางอย่าง ทุกคนหันไปมองมาร์โคกันทันที

“มีอะไรหรือ แจ็กสันน้อย”

“ที่พูดกันเมื่อกี้มันอะไรกัน ท่านเรียกพี่สาวข้าว่า แองเจิล แล้วก็...พี่พูดว่าท่านอลิซ่าเบ็ธคือธิดาของโครนอส แล้วก็แองเจิลที่ว่าเป็นบุตรของโครนอสก็เท่ากับว่าพี่สาวข้าคืออดีตลูกของโครนอส...เหรอครับ?”

“ก็อย่างที่เจ้าฟังทั้งหมด เด็กสองคน โพรทาเลียที่เป็นหลานสาวโพไซดอน แล้วเป็นพี่สาวเจ้า คือลูกชายข้าที่กลับชาติมาเกิดใหม่ ส่วนลิซ่าคือลูกสาวข้าที่ถูกแซเทิร์นกักขังอยู่ที่เดียวกับโพรทาเลีย ก็เท่ากับว่าสองคนนี้คือลูกของข้า คงเข้าใจนะ?”

สามแฝดมองท่านโครนอสอย่างอึ้งๆ แล้วหันไปมองทั้งสองคนที่ยิ้มแหะๆ ให้ ก่อนจะตั้งสติพูดพร้อมกันทันที “ว่าไงนะ!!!!!!!!!”

 

จบตอนที่ 24 โปรดติดตามตอนที่ 25 ต่อไปนะคะ