ตอนที่ 22 มีแต่เรื่องให้ตกใจ

เมื่อโพรทาเลียออกมาจากจุดอันตราย หลังจากที่เธอรู้ว่าตัวสารนั้นคืออะไร ทำเอาเธอทั้งเคืองและทั้งโกรธมากๆ เพราะสารนั้นเป็นตัวยาที่เธอนั้นเป็นคนสร้างขึ้น เธอไม่ได้อยากสร้างยานั้น แต่เธอโดนแซเทิร์นข่มขู่ให้ทำมัน เธอถึงทดสอบหลายครั้งจนมันได้ยาตัววันนั้นมา ส่วนผสมในยาได้มาจากทุกทีที่แซเทิร์นไปเอามา เธอเลยนำมาใช้ผสมยานั้น

 

ตอนนี้เธอเลยเคืองมากๆ เธอมาระบายอารมณ์ของเธอที่โซนจุดดูพุลนี้ แต่แล้วเธอกับต้องตกใจที่มีคนอยู่หลังหินที่เธอชกจนมันแตกละเอียดไปด้วย ความโกรธของเห็นหายไปกลายเป็นความตกใจที่เจอกับแซเทอร์และนางไม้2ตน แถมแซเทอร์ตนนั้นเป็นคนรู้จักเธอ ตอนที่เขาพาเธอมาที่ค่ายนี้

 

“อา...อาร์เธอร์...” โพรทาเลียพูดตะกุกตะกักอย่างกังวลใจ

 

อาร์เธอร์จ้องอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ เขาจำได้แค่ว่าตัวเขาชวนน้องสาวสองคนมาเก็บก้อนหินเพื่อนำไปให้พวกเด็กบ้านเฮเฟตัสที่จะนำไปทำอาวุธ แต่พวกเขากลับมาเจอคนอาละวาดแถวที่เขาเก็บหิน แต่สิ่งที่พวกเขาได้ยิน เขาได้ยินคนที่อาละวาดบอกว่าตัวเองชื่อโพรทาเลีย แล้วอยู่ๆ หินก็เกิดแตกละเอียดตรงหน้าพวกเขา แต่แล้วพอเห็นคนตรงหน้า พวกเขากับเห็น คีย์ วันเดอร์เลอร์ อยู่ตรงหน้า ทำเอาเข้างงว่าเมื่อกี้ไม่ใช่โพรทาเลียอาละวาดเหรอ ทั้งสามคนต่างมองหาว่าแถวนี้ไม่มีโพรทาเลียเหรอ

 

“เอ่อ...ว่าพวกนายมาทำอะไรแถวนี่กัน...อาร์เธอร์” โพรทาเลียลองถามอีก

“พวกฉันต้องถามนายต่างหากล่ะ? คีย์!! เมื่อกี้ฉันได้ยินว่าเสียง...เดียวนะเมื่อกี้เสียงเหมือนนาย แต่พูดชื่อว่าโพรทาเลียอยู่นะ?”

“เอ่อ...พวกนายหูฝาดหรือเปล่า? พวกนายอาจจะเหนื่อยก็ได้นะ...” โพรทาเลียบ่ายเบี่ยงเรื่องที่พวกเขาได้ยินเสียงเธอพูดทันที

“นายกำลังแก้ตัวเพื่อให้นายรอดเหรอ? นายเป็นใครกันแน่ๆ?” เสียงนางไม้คนหนึ่งพูด

โพรทาเลียหันไปมองเธอกำลังขมวดคิ้วมองอย่างสงสัยในตัวเธอ ไม่รู้ทำไมพอมองอีกฝ่าย แล้วเธอรู้สึกคุ้นเคยกับอีกฝ่ายชอบกล เธอมีผิวสีเขียว ผมสีน้ำตาล และดวงตาสีน้ำตาล

“เอ่อ...เธอพูดขึ้นอะไรนะ?” โพรทาเลียยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเกร็งๆ

“ก็พูดอย่างที่ฉันพูดไง นายเป็นใคร ทำไมเมื่อกี้นายพูดเหมือนกับว่านายเป็นคนอื่น เหมือนนายไม่ใช่คีย์” นางไม้ตนนี้เอาแต่จ้องคีย์อย่างสงสัย

“คือว่า” โพรทาเลียมีสีหน้าเจื่อนๆ เธอไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเลยจริงๆ

“แซเทิร์น!! แก!! แกกล้าส่งยานั้นมาให้นูอัส!! ฉัน!! ฉัน!! โพรทาเลีย แจ็กสันคนนี้โกรธแล้วเว้ยยยยยยยยยยยยยยยย!! ”

โพรทาเลียตกใจทันทีที่มีเสียงเธอดังมาจากไหนอีก เธอหันมาเจอนางไม้อีกตนที่ถือกล่องบางอย่างอยู่ มันเป็นกล่องสี่เหลี่ยมยาว ข้างในมีวงกลมๆ ที่กำลังเคลื่อนไหวหมุนไปเรื่อยๆ อยู่ แล้วเธอก็ปิดมันทันทีที่เล่นจบ

“ดีนะที่ฉันอัดเสียงนายตอนประโยคสุดท้าย” นางไม้ตนนั้นยิ้มให้ทันที “แต่ที่นายตะโกนออกมานี้ มันทั้งเจ็บและดูแค้นจังนะ แต่เสียงนี่ของนายใช่ไหมล่ะ เพื่อน”

นางไม้ตนนั้นยิ้มให้เธอแบบไม่น่าไว้ใจจริงๆ แต่ตนนี้มีผมสีส้ม ดวงตาสีน้ำตาลเหมือนนางไม้อีกตน ทำให้โพรทาเลียมองอย่างสงสัยหน่อยๆ

“จริงสิ พวกเราคงไม่เคยเจอกันมาก่อนสินะ แต่เราสองคนเคยเจอพี่สาวนายมากแล้วน่านะ วันเดอร์เลอร์” นางไม้ผมสีน้ำตาลพูดกับคีย์

“พวกเธอรู้จักฉันเหรอ?” โพรทาเลียถามนางไม้สองคน

“แม้นายเป็นคนดังของค่ายเราแล้วนี่น่า ฉัน เนเวอร์รี่ แล้วสาวผมส้มนั้นน้องสาวฉัน เทียน่า”

พอโพรทาเลียได้ยินชื่อของทั้งสองคน ทำเอาเธอมีใบหน้าที่เครียดกว่าเดิมอีก สองสาวเริ่มเข้ามาใกล้โพรทาเลียก่อนที่พวกเธอจะพูดพร้อมกัน

“นายเป็นใครกันแน่? วันเดอร์เลอร์!!”

โพรทาเลียโดยจ้องแบบไม่ให้เธอปฏิเสธได้ ตัวของโพรทาเลียก็แบบพวกเธอยังจะมาถามอีกเหรอว่าเธอเป็นใคร โพรทาเลียขยี้หัวของตัวเองแรงๆ ก่อนจะพูดบางอย่างขึ้น

“ยังจะมาถามอีกนะว่าฉันเป็นใคร!! ทำไมฉันต้องมาพลาดท่ากับพวกเธอสองคนด้วยนะ”

“พลาดท่า?” เทียน่าสงสัยที่อีกฝ่ายพูด

“เดียวนะ นายพูดแบบนี้อย่าบอกนะที่นายพูดตอนตะโกนมาทั้งหมดนั้นนายคือ?” เนเวอร์รี่ก็พูดขึ้น เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัยเธอเริ่มรู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

“เฮ้อ...ใช่...เนล ฉันเอง...โพรทาเลีย...” โพรทาเลียหันไปทางเนเวอร์รี่

“ห๊า!!” ทุกคนตกใจทันที

“นี้มันเรื่องอะไรกัน!!” เทียน่าตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

เนเวอร์รี่กำลังสับสนว่าคนตรงหน้าเธอคือเพื่อนสนิทเธอเหรอ แล้วคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดหลายปีเป็นใครกัน โพรทาเลียมองเนเวอร์รี่ที่น่าจะอึ้งไปเลย ก่อนที่เธอจะพูดบางอย่างกับอีกฝ่าย

“เนล...ขอโทษนะ...”

“เอ๋...” เนเวอร์รี่ได้ยินอีกฝ่ายพูด

“ที่เธอต้องมาเจอกับฉันอีกคนเข้านะ...” โพรทาเลียพูดด้วยเสียงเศร้า

เนเวอร์รี่เดินเข้ามาใกล้โพรทาเลีย โพรทาเลียมองอีกฝ่ายทันที เธออึ้งไปทันทีที่ใบหน้าของเนเวอร์รี่มีน้ำตาไหลออกมา

“โพร...โพรจริงๆ ใช่ไหม?” เนเวอร์รี่น้ำตาไหลอาบใบหน้าของเธอ แล้วเขาไปกอดโพรทาเลียทันที “คิดถึง...คิดถึงเธอเหลือเกิน”

“ขอโทษนะ...เนล...” โพรทาเลียกอดอีกฝ่ายตอบ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่รักกันมาตั้งแต่เป็นทารกเลยได้รู้จักมานานหลายปี

ระหว่างเหตุการณ์ตรงหน้ากำลังเศร้าและซึ้งอยู่ ก็มีคนเดินมาทางนี้ ทำให้ทั้งสี่คนหันไปมอง โพรทาเลียเห็นก็โล่งใจที่เห็นกลุ่มที่เดินมาทางนี้

“พวกพี่ๆ เองเหรอ?” โพรทาเลียทักพวกที่เดินมา

“ฉันเห็นว่านายวิ่งมาทางนี้เลยตามมาน่านะ” โอราอุสเดินตรงมาทางพวกโพรทาเลีย

“ใช่แล้วครับ” มาร์โคพูดเสริม “เอ่อ...พี่ไม่เป็นไรนะ เอ่อ..คีย์...”

“จริงด้วยนะ คีย์ น้องไม่เป็นอะไรไหม?” ลิซ่าถามเช่นเดียวกัน

โพรทาเลียส่ายหน้าทันที “ไม่เป็นไรนะ...แต่...ความแตกแล้วอ่ะ...”

“เอ๋?” ทั้งสามคนต่างงงเลยว่าอะไรนะ

โพรทาเลียชี้แนเวอร์รี่ที่เอาแต่กอดเธออยู่ “ทั้งสามคนรู้แล้วอ่ะ....”

“ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!”

 

พวกพี่โอราอุสตกใจทันทีที่สามพี่น้องอันเดอร์วู้ดรู้แล้วว่าคีย์เป็นใคร โพรทาเลียก็ทำสีหน้ายิ้มอย่างลำบากใจ ทางด้านสามพี่น้องอันเดอร์วู้ดถามโพรทาเลียกับเรื่องทั้งหมด ทำให้โพรทาเลียต้องยอมบอกเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ตอนเธอโดนลักพาตัวจนถึงตอนที่เธอหนีออกมาจนมาถึงค่ายฮาล์ฟบลัดนี้ พวกเขาหาที่นั่งเพื่อเล่าเรื่องทั้งหมด เวลาผ่านไปนานถึง 2 ชั่วโมง จนโพรทาเลียเล่าจนจบ พวกหนุ่มๆ ต้องเอาผ้าเช็ดหน้าให้สองสาว เนเวอร์รี่กับเทียน่าที่มีน้ำตาไหลอาบใบหน้าจนทำให้เครื่องสำอางที่พวกเธอแต่งหน้าตัวเองเลอะใบหน้าไปหมด

 

“ฮืออออ...ทำไมเป็นแบบนี้กัน ฮือ...โพร...ทำไมเธอยอมทำทุกอย่างขนาดนั้นกัน...ฮือ...” เนเวอร์รี่รับผ้าเช็ดหน้าจากมาร์โคที่ส่งมาให้ เธอรับแล้วมาเช็ดน้ำตาแล้วสั่งน้ำมูกของเธอ

มาร์โคเห็นถึงกับสีหน้าเจื่อนๆ ทันที “ไม่ต้องคืนนะ พี่เนเวอร์รี่...”

“เหรอ...” เนเวอร์รี่มองมาร์โคนิ่งๆ

“จริงด้วยนะคะ ฮือ...ทำไมพี่ถึงต้องเจออะไรที่โหดร้ายแบบนี้กัน ฮือ...เป็นหนูคงตายก่อนแน่ๆ”

เทียน่าร้องไห้อย่างหนัก อาร์เธอร์ให้ผ้าเช็ดหน้ากับน้องสาว เขาก็เศร้ากับเรื่องของโพรทาเลีย ไม่นึกเลยว่าเด็กน้อยอายุแค่ 6 ขวบกับเจอเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ มานานหลายปี

“คีย...เอ๊ย...โพรทาเลีย ฉันเสียใจกับเรื่องทั้งหมดของเธอที่เธอเจอมานะ”

“อืม ขอบคุณมากๆ ค่ะ พี่อาร์เธอร์” โพรทาเลียโค้งขอบคุณอีกฝ่ายที่แสดงความเสียใจกับเธอ เธอหันไปมองสองสาวทันที ” พวกเธอสองคนก็เลิกร้องได้แล้วนะ”

“แต่ว่า!!” เนเวอร์รี่พูดขึ้นเธอยังมีน้ำตาไหลอยู่ เธอเช็ดน้ำตาก่อนจะพูดทันที “เรื่องที่เธอเจอมามันโหดร้ายนี่น่า!! เธอแบกรับอะไรมั้งก็ไม่รู้...แถมเข้ามาในค่ายยังโดนตัวปลอมของตัวเองจ้องเล่นงานอีก แถมทำไมไม่บอกเราเลยล่ะ!!”

เนเวอร์รี่ลุกขึ้นแล้วกระโจนมาอยู่ตรงหน้าของโพรทาเลียทันที

“อ๊า....แบบว่า...” โพรทาเลียไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เธอเกาแก้มของตัวเองอย่างลำบากใจ

“เนเวอร์รี่ ไม่น่าถามแบบนั้น เธอยังไม่รู้เลยสินะ ว่าโพรทาเลียนะยังไม่เคยบอกครอบครัวแจ็กสันเลยยังรู้ไม่กี่คนเองนะ” โอราอุสพูดขึ้น

“เอ๋!!” เนเวอร์รี่หันไปมองอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว แล้วหันกลับมามองโพรทาเลีย “นี่!! เธอยังไม่ได้บอกพ่อแม่เธอเหรอ?”

โพรทาเลียไม่กล้ามองอีกฝ่ายเลย “ใช่...”

“ทำไมกันล่ะ? ถ้าพวกคุณแจ็กสันรู้เรื่องพี่สาว พวกท่านจะไม่ยอมอยู่เฉยๆ แน่ๆ!!” เทียน่าลุกขึ้นพูดขึ้น เธองงว่าทำไมพี่โพรทาเลียถึงไม่ยอมบอกครอบครัว

“นั้นล่ะที่ฉันไม่อยากบอกนะ...รู้ๆ อยู่พวกท่านนั้นเห็นลูกๆ สำคัญเสมอ...นั้นทำให้ฉันไม่กล้าบอกพวกท่านหรือคนไหนที่ฉันเคยรู้จักน่านะ” โพรทาเลียทำหน้าเศร้าหน่อยๆ

เนเวอร์รี่เห็นก็นั่งข้างๆ แล้วปลอบอีกฝ่าย “โธ่...โพร...แต่ฉันดีใจนะ...ที่เธอไว้ใจพวกเรา...”

” อืม...” โพรทาเลียยิ้มให้เนเวอร์รี่

“ฉันก็ดีใจนะ...” อาร์เธอร์เข้ามาแซงระหว่างทั้งสองคน “แล้วอยากขอบคุณเธอมากๆ ด้วยนะ”

“ขอบคุณฉัน...ทำไม?” โพรทาเลียสงสัยว่าอาร์เธอร์อยากขอบคุณเธอทำไม

“เอ่อ...คือเธอจำสาวที่ตู้ขายตั๋วได้ไหม?” อาร์เธอร์พูดถึงสาวที่อยู่ในตู้ขายตั๋ว

โพรทาเลียนึกสักแป๊บ ก่อนจะคิดได้ว่าใคร “จำได้...ทำไมเหรอ?”

“คือว่า...” อาร์เธอร์มีสีหน้าที่เขินอายหน่อยๆ

เนเวอร์รี่ฟังที่พี่ชายพูดออกมา เธอเหมือนเคยได้ยินพี่พูดว่าคีย์ช่วยทำให้พี่คบกับโซเฟีย นางไม้ที่ขายตั๋ว

“อ๋อ!! พี่เคยบอกว่าคีย์ช่วยทำให้พี่คบกับโซเฟียได้ งั้นความดีความชอบเป็นของโพรทาเลียนะสิ!!” เนเวอร์รี่พูดขึ้นอย่างชอบใจ

“คบ? เดียวนะ อาร์เธอร์คบกับคุณโซเฟียแล้วเหรอ?”

“ใช่!!” สองสาวพูดขึ้น

“พอสองคนคบกันนะ ทั้งคู่หวานกันมากๆ พี่เขาเคยบอกว่าจะขอบคุณคีย์ตั้งหลายรอบ แต่เขาก็ลืมตลอด” เทียน่าพูดพร้อมกับขำไปด้วย

“พอเลยนะ เทียน่า” อาร์เธอร์เตือนน้องสาว ตอนนี้เขาเขินมากๆ

“แบบนี้เอง...” โพรทาเลียเข้าใจ เธอหันไปหาอาร์เธอร์ “ฉันดีใจด้วยนะ อาร์เธอร์ที่สมหวังแล้วนะ”

“แหะๆ ...ขอบใจนะ โพรทาเลีย เพราะเธอแท้ๆ” อาร์เธอร์พูดแล้วเกาแก้ม

“คิกๆ” โพรทาเลียอารมณ์ดีขึ้นทันที

“เอ่อ...ผมมีคำถามนะ” มาร์โคยกมือขึ้นกลางวง

ทุกคนต่างหันไปมองมาร์โค โอราอุสสงสัยว่าน้องชายเขามีอะไรจะถาม “นายมีอะไรจะถามหรือ? มาร์โค”

“เอ่อ...ทำไมพี่โพรทาเลียถึงพรวดพราดออกมาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วออกมาอาละวาดเหรอครับ?”

พอมาร์โคพูดแบบนั้น ทุกคนก็สงสัยเหมือนกัน ทุกคนหันไปมองโพรทาเลียทันที โพรทาเลียทำหน้าเครียดแบบสุดๆ จนใบหน้าเธอจะเหมือนยักษ์อยู่แล้ว

“โพรทาเลีย...ทำไมเธอถึงออกมาระบายอารมณ์ที่นี่เหรอ?” โอราอุสหันมาถามทันที

โพรทาเลียถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้น “คือว่า...ฉันรู้แล้วล่ะว่านูอัสใช้ยาอะไรทำให้ทุกคนสลบไป...”

“เอ๋!!”

 

ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกัน แต่โพรทาเลียกับได้ยินว่าเสียงอุทานนั้นออกมาถึง 9 เสียง โพรทาเลยสงสัยทันทีว่าทำไมจากเสียงที่น่าจะมีแค่ 6 เสียง แต่ทำไมมีถึง 8 เสียงได้ โพรทาเลียค่อยๆ หันไปมองทางด้านที่พวกพี่ๆ อยู่ก็ทำให้เธอเห็นว่าสองสาวบ้านแจ็กสัน ทำเอาโพรทาเลียถึงกับชี้ไปข้างหลังมาร์โค มาร์โคเห็นพี่สาวชี้มาข้างหลังเขา ทุกคนต่างมองไปทางที่โพรทาเลียเห็นทุกคนก็หน้าซีดเหมือนกัน มาร์โคเลยค่อยๆ หันไปข้างหลัง เขาก็เห็นเข้ากับพี่สาวฝาแฝดเขา

 

“พวกพี่สองคน!! มาทำอะไรนะ!!”

ตรงหน้าของมาร์โค คือพี่สาวของเขา คารีเซลกับเรน่า สองสาวยิ้มออกมาทันที ก่อนจะพูดพร้อมกัน

“ก็เห็นว่าพี่โพรทาเลียกระโดดจากต้นหนึ่งไปต้นหนึ่ง เลยสงสัยนะว่าพี่เขาเป็นอะไร แถมทำหน้าน่ากลัวอีก เลยตามมาเพราะห่วงนะ”

“เอ๋...” มาร์โคตกใจทันที

“หือ?” โพรทาเลียขมวดคิ้วทันทีที่ว่าทำไมสองสาวถึงรู้ว่าเธอเป็นใคร “เดียวนะทั้งสองคน โพรทาเลียไม่ได้อยู่ที่นี้นะ”

โพรทาเลียเริ่มแก้ตัวเพื่อทำให้ทั้งสองคนคิดว่าตาฝาด

“อ้าว...พี่ค่ะ” สองสาวขมวดคิ้วพูดพร้อมกัน แล้วพวกเธอก็เดินตรงมาหาโพรทาเลียที่กำลังนั่งอยู่

“พี่จะเล่นมุกว่าตัวเองไม่ใช่พี่โพรทาเลียเหรอคะ” คาเร็นน่าพูดขึ้น

“จริงด้วยค่ะ” เรน่าย่อตัวนั่งลง แล้วพูดขึ้น

“พี่โพรทาเลีย!” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน พวกเธอเขยิบเข้ามาใกล้ตัวโพรทาเลีย

โพรทาเลียหลบหน้าอย่างลำบากใจ เธอละสงสัยเลยว่าทำไมสองคนนี้ถึงรู้เรื่องของเธอได้ เธอเลยลองถามทั้งสองคนดู “ทะ....ทำไมพวกเธอคิดว่าฉันคือโพรทาเลียกันล่ะ!?”

“ก็ตอนที่พวกเราอยู่ในควันกัน ทั้งสามคนนะคะ” คาเร็นน่าพูดเสริมขึ้นมา

“ตอนนั้นพี่ติดต่อมา แล้วมาร์โคเรียกพี่ว่าพี่โพรยังไงล่ะคะ” เรน่าก็พูดถึงสิ่งที่เธอรู้ว่าทำไมถึงรู้ว่าคีย์คือใคร

โพรทาเลียได้ยินสองแฝดพูดก็ถึงกับหันไปหามาร์โค “มาร์โคคคคคคคคคคค!!”

“ผมขอโทษ!! ตอนนั้นมันเผลอนี่น่า!!” มาร์โคทำหน้าแสยะยิ้มทันที

“เฮ้อ....” โพรทาเลียนั่งกลุ้มใจเลยว่า ตอนนี้ไม่ใช่แค่ 3 คนที่รู้เรื่องของเธอ แต่เป็น 5 คนในวันเดียว “โอเคงั้น!! ทุกคนที่รู้แล้วว่าฉันคือใคร งั้น...ได้โปรดอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครอีก ไม่มีข้อแม้ ถึงจะเป็นครอบครัวก็ตาม!!”

“ว่าไงนะ!” ทั้ง 5 คนที่พึ่งรู้สงสัยเลยว่าทำไมต้องปิดบัง

“เราต้องปิดเงียบเลยเหรอ?” คารีเซลถามโพรทาเลีย

“ขอโทษนะ คารีเซล พี่ไม่อยากให้พวกอสูรในค่ายรู้ตัวหรอกนะ”

“เดียวนะ!!” อาร์เธอร์ตาโตทันที “ในค่ายมีอสูรเหรอ! ?”

“ใช่” โพรทาเลียตอบด้วยสีหน้านิ่ง

“ว้อยยยยยยยยย!!” อาร์เธอร์กลัวขึ้นมาทันที “แบบนี้ต้องบอกพวกแซเทอร์ที่อยู่ในค่ายนะ!!”

“อาร์เธอร์!!” โพรทาเลียเรียกชื่ออีกฝ่าย อาร์เธอร์มองโพรทาเลียทันที “ขอล่ะ ถ้าบอกทุกคนได้แตกตื่นแน่ๆ อย่างพวกแซเทอร์เป็นต้น”

“แน่อยู่แล้ว!” อาร์เธอร์ทำหน้าเจื่อนๆ

“ไม่ต้องห่วง อาร์เธอร์ ถ้าพวกของนูอัสยังไม่มายุ่งกับพวกแซเทอร์ พวกนั้นคงไม่กินนายหรอกนะ”

“อ๊ากกกกกกกก กินเหรอ!?” อาร์เธอร์ตื่นกลัวทันที เขารีบเข้าไปหาโพรทาเลียแล้วเขย่าตัวเธอ “กินเหรอ!? แล้วแบบนี้คนที่หายไปบ่อยๆ แปลว่าโดนพวกอสูรพวกนั้นกินเหรอ!!”

โพรทาเลียได้ยินที่อีกฝ่ายพูดเธอก็หันไปถามทันที “เอ๋...มีคนหายไปด้วยเหรอ?”

“ใช่ พวกแซเทอร์ที่มีอายุเยอะ หายตัวไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ เมื่อ 3 ปีก่อนนะ ตอนนี้เลยเหลือแค่พวกคนหนุ่มๆ ขอละโพรทาเลีย ช่วยพวกเราด้วย!!”

“เอ่อ...เดี๋ยวจะคิดหาวิธีให้ละกันนะ...” โพรทาเลียคิดเลยว่ามีคนหายไป ไม่แน่อาจจะโดนพวกอสูรพวกนั้นจับกิน “แปลว่าหนึ่งในพวกนั้นมียักษ์ไซคลอปส์อยู่ด้วยสินะ”

“ยื้ออออออออออ!!”

โพรทาเลียพูดเยอะจนอาร์เธอร์ร้องด้วยหวาดกลัวเข้าไปอีก

โพรทาเลียเริ่มรำคาญหมอนี้ขึ้นแล้วนี่สิ “ใครช่วยจัดการอาร์เธอร์ทีสิ!!”

“รับทราบค่ะ!!” สองพี่น้องอันเดอร์วู้ดจัดการพี่ชายของตัวเองทันที เขาโดนจับมัดทันที

“แต่นะ...เรื่องที่มีอสูรอยู่ในค่ายพักไปก่อน ตอนนี้พี่อยากรู้แล้วล่ะว่ายาที่ใส่ในเครื่องพ่นควันนั้นคืออะไร? แล้วใครเป็นคนสร้างนะ โพรทาเลีย” โอราอุสพูดขึ้น

โพรทาเลียหันไปมองพี่ชาย ก่อนจะพยักหน้า “ค่ะ...ยาในเครื่องพ่นควันนั้นก็คือยาสลบ...ส่วนคนสร้าง...หรือหนูเอง...”

ทุกคนต่างตื่นตกใจกันหมดทันที ยกเว้นเทพีเธอทำหน้าสงสัยว่าที่โพรทาเลียพูดมาจริงแค่ไหน

“เดียวนะโพร ตอนนั้นยาที่เธอสร้าง เธอทำร้ายหมดแล้วนี่น่า?”

“ใช่ แต่ดูเหมือนว่า เจ้านั้น แซเทิร์นส่งยาบางส่วนออกมาข้างนอกนี้ด้วยนะสิ!!” โพรทาเลียขมวดคิ้วทันที

“แย่เลยนะนั้น” ลิซ่าส่ายหน้าทันที ก่อนจะคิดขึ้น “แบบนี้...แล้วยาตัวอื่นล่ะ?”

“จริงด้วย!!” โพรทาเลียขมวดคิ้วทันที “คงต้องจัดการทุกอย่างก่อนที่นูอัสจะทำอะไรบ้าๆ อีก”

“เอ่อ...ขอโทษนะ...” โอราอุสยกมือขึ้น ก่อนจะถามขึ้น "ถ้ารู้ถึงตัวยาแล้วว่าคืออะไร...แล้วยาแก้มันมีไหมนะ"

โพรทาเลียมองพี่ชายของตัวเอง ก่อนจะทำหน้าซีเรียส “มันมีแค่สูตรนะ แต่วัตถุดิบนะ...”

“วัตถุดิบอยู่ที่เกาะที่แซเทิร์นอยู่ ถึงตัวยาสลบจะหาตามรอบโลกได้แต่ก็ยาก แต่ตัวยาแก้ยิ่งหายากกว่าเดิมอีกนะ” ลิซ่าพูดขึ้นทันที

“ว่าไงนะ!!”

ทุกคนที่ฟังก็อึ้งอีก กับสิ่งที่ได้ยินพวกเขาไม่นึกเลยว่ายาที่โพรทาเลียสร้างจะดูยุ่งยากอะไรแบบนี้

“แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ” เนเวอร์รี่ถามขึ้น

“ถ้าอยากได้วัตถุดิบทั้งหมด หนูมีนะ” เสียงของคาเร็นน่าดังขึ้น

ทุกคนต่างงงเลยว่าเสียงมาจากไหน พวกเขาต่างหันมองกันเป็นสายตาเดียวกันว่าเสียงเมื่อกี้มาจากไหนกัน โพรทาเลียรู้เลยว่าเสียงใคร เธอเลยล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าคาดเอวของเธอ แล้วก็หยิบลูกแก้วขึ้นมา

“ลูกหมายความว่าไง? คาเร็นน่า”

คาเร็นน่าออกมาให้เห็นตัวเธอที่อยู่ในลูกแก้ว “พอดีหนูเก็บของที่แม่ชอบทำยามาตลอด 1 ปี หนูเก็บทุกอย่างไว้ในกระเป๋าคาดเอวที่แม่ทำให้หนูนะคะ ทุกส่วนผสมอยู่ในขวดที่แม่ชอบเก็บบ่อยๆ นะคะ”

“ถึงได้!! แม่สงสัยว่าทำไมของหายไปไหนสินะ!! เก่งมาก! คาเร็นน่า”

“แหะๆ” คาเร็นน่าได้รับคำชมจากแม่ของตัวเองเธอก็เขินทันที

“งั้นแม่ก็ต้องหาวิธีพาลูกออกมาให้ทันก่อนที่ผู้คนจะตายซะก่อน!!”

“ถูกต้องค่ะ!”

โพรทาเลียเอาหน้าผากสัมผัสกับลูกแก้ว เธอรู้สึกถึงสายตาสงสัยบางอย่างขึ้นมา เธอค่อยๆ หันกลับไปมองคนอื่นๆ ที่กำลังมองเธอด้วยความอึ้งอยู่

“โพรทาเลีย...” เนเวอร์รี่เอ่ยชื่อโพรทาเลียแล้วยกนิ้วชี้มาทางเธอ

“นี่พี่...” สองสาวก็พูดขึ้นเช่นกัน เมื่อเห็นลูกแก้วเรียกพี่สาวว่าแม่

โพรทาเลียแสยะยิ้มทันที “เอ่อ...คือว่า...เรื่องมันซับซ้อนนะ...แฮะๆ”

“โพรทาเลียยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!”

 

จบตอนที่ 22 โปรดติดตามอ่านตอนที่ 23 ต่อไป