ตอนที่ 113 เกือบตายยกกวนเสียแล้ว

สองพี่น้องต่างตกตะลึงที่จู่ ๆ ประตูบานใหญ่มหึมาปรากฏขึ้นมาใจกลางสนามบ้านพักมนุษย์กึ่งเทพ ลวดลายบนประตูอลังการกว่าที่จะเป็นประตูของโครนอสจนโพรทาเลียกับโฟกัสแอบสงสัยว่ามันใช่หรือไหม แต่ประตูบานใหญ่โผล่มาก็ทำให้คนรอบค่ายที่อยู่โดยรอบต่างตื่นตกใจกับสิ่งที่ปรากฏขึ้นมา แต่ว่าสองสาวไม่คาดคิดว่าเบาะแสที่ตามหาตั้งหลายวันนั้นจะอยู่ใกล้แค่หยิบมือของพวกเธอ แต่มันอยู่แค่ใต้เท้าในบ้านโพไซดอน แต่ถ้าพ่อไม่ฟื้นขึ้นมาก็คงไม่รู้ว่ามีสิ่งที่พาไปหาโครนอสอยู่ใกล้แบบนี้ ยิ่งคิดเลยว่าถ้าไม่รู้เรื่องนี้คงวนหาอยู่หลายปีแน่ ๆ แต่ว่าพอมองดี ๆ ประตูบานใหญ่นี้ถึงจะอลังการแค่ไหนก็มีเอกลักษณ์ของชายคนนั้นอยู่

 

“เคียวใหญ่สองอัน...มีดเล็กโค้ง...ทุ่งธัญพืช...งู...และ...ฮาร์ป...นี่ล่ะ...สัญลักษณ์ของบิดาทวยเทพ...”

 

‘ลูกข้าเอ่ย~’ โครนอสเอ่ยเรียกใครสักคน

 

แต่เสียงนั้นดังก้องข้างในหัวของพวกเธอ ทำให้รู้ว่ากำลังเอ่ยเรียกพวกเธอนั้นเอง ทั้งสองมองหน้ากันอย่างเข้าใจว่าประตูบานนี้คือบานประตูที่จะพาพวกเธอข้ามไปหาโครนอสแล้วโครนอสก็กำลังพวกเธอให้ไปหาระหว่างที่พวกเธอกำลังมองหน้ากันนั้น พวกพี่ชายกำลังจดจ่อกับประตูบานใหญ่มหึมาตรงหน้าที่มันน่าสงสัยที่ปรากฏมากลางลานกว้างใหญ่ยิ่งทำให้น่าสงสัยว่ามันซ่อนอยู่ภายในค่ายมานานแค่ไหนกัน แล้วยิ่งสองคนที่เป็นน้องสาวเป็นคนทำให้มันปรากฏขึ้นมาเองด้วยยิ่งทำให้สงสัยว่าสองคนนี้ชอบทำอะไรให้เกิดปาฏิหาริย์ตลอด โอราอุสมองสงสัยเช่นกันว่าประตูนี้เลือกคนเปิดงั้นเหรอจนเขาอยากทดสอบอะไรบางอย่างจนเดินไปโดยไม่บอกกล่าวอะไรแล้วคว้ากุญแจออกจากมือของทั้งสองคน ทั้งสองตกใจที่พี่ชายมาแย่งกุญแจจากมือพวกเธอ แต่แล้วประตูบานใหญ่ก็สลายหายไปจนทุกคนที่เห็นก็ตกใจที่ประตูบานใหญ่นั้นหายไปอย่างง่ายดาย โพรทาเลียตะลึงไปชั่วขณะก่อนจะหันไปมองพี่ชายด้วยสีหน้าหงุดหงิด

 

“พี่ทำอะไรนะ!?”

“พี่แค่อยากรู้นะว่าถ้าพี่จับแล้วมันยังปรากฏอยู่ไหม?”

“แล้วถ้ามันไม่กลับมาล่ะ!!” โพรทาเลียเดินไปคว้ากุญแจคืน แต่เธอจับมันแล้วก็ไร้ปฏิกิริยาแต่อย่างใด

สถานการณ์ตรงนี้ทำเอาตึงเครียดขึ้นมาในทันใด โอราอุสหันไปมองก็อ้ำอึ้งที่ประตูไม่ปรากฏกลับมาทำให้เขากลืนน้ำลายอย่างช้า ๆ เขารู้สึกว่าตัวเองก่อปัญหาขึ้นเสียแล้ว

“โพร...”

เขาเอ่ยเรียกอีกฝ่ายแต่ไร้การตอบกลับแต่รอบร่างกายของโพรทาเลียกลับมีเปลวเพลิงปะทุขึ้น ทำเอาโอราอุสเห็นก็ตกใจว่าตัวเองซวยแล้วจริง ๆ สองแฝดชายเห็นแบบนั้นก็รีบตรงดิ่งเข้าไปขวางทางระหว่างน้องสาวกับพี่ชายของพวกตน

“โพรทาเลีย พี่เข้าไม่ได้ตั้งใจนะ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ”

“ใช่ ๆ”

สองแฝดกำลังช่วยปลอบให้น้องใจเย็นลงแต่ว่า ใบหน้าที่หันมาของโพรทาเลียอย่างกับยักษ์ที่มีเปลวเพลิงปกคลุมทั้งร่างกาย ทั้งสามคนเห็นก็ขนลุกไปตาม ๆ กัน แล้วยิ่งดวงตาของโพรทาเลียกลายเป็นสีแดงชาดยิ่งน่ากลัวว่าอะไร ก่อนที่เธอจะเดินมาหาพวกตน

“ใจเย็นเหรอ?” โพรทาเลียทวนถามกลับ “แล้วสิ่งที่พี่ทำเมื่อคืนอะไรรรรรร!?”

พวกพี่ทั้งสามคนต่างสะดุ้งกับเสียงตะโกนของน้องสาวที่พวกเขานั้นไม่เคยเจอ ทำเอาระหว่างเลยว่าโอราอุสจะโดนอะไร

“โพร! ใจเย็นก่อนนะ พี่โอราอุสเขาน่าจะมีเหตุผลที่ทำนะ!!”

“ใช่ ๆ เธอใจเย็นก่อนนะ!!”

“ใจเย็นเหรอ!?” โพรทาเลียเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เลย “เมื่อกี้พี่พังโอกาสที่พวกเราจะกลับบ้าน!! แล้วดูสิ ประตูมันหายไปแล้ว พวกเราจะกลับยังไง!?”

“โพรทาเลีย พี่ขอโทษ!”

 

โอราอุสกล่าวขอโทษน้องสาวโดยมีผู้ใหญ่สองคนกำลังมองการกระทำเหล่านั้นว่าจะมีปัญหาอะไรที่ร้ายแรงไหม แอนนาเบ็ธมองลูก ๆ อย่างเข้าไปช่วยไกล่เกลี่ย แต่โดนสามีห้ามไม่ให้เข้าไปยุ่งให้เด็ก ๆ จัดการกันเอง ระหว่างที่พวกพี่กำลังจะก่อสงครามกันนั้น โฟกัสกำลังครุ่นคิดว่าจะทำไงให้พี่สาวหยุดอารมณ์โกรธได้จนเสียงของโครนอสดังในหัวของเธอ

 

‘2 ไม่ใช่ 1’ เสียงโครนอสดังในหัวของโฟกัสคนเดียว

 

โฟกัสได้ยินก็รู้สึกว่าก่อนหน้านั้นเธอจับกุญแจนั้นพร้อมกับพี่สาวมันถึงปรากฏจนเธอรีบเดินไปหาพี่สาวที่ในมือยังถือกุญแจอยู่ เธอรีบเข้าไปจับกุญแจพร้อมกับพี่สาวประตูก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

“พี่โพรทาเลีย!! ดูนี้!!”

“อะไร!!”

โพรทาเลียตะคอกใส่น้องสาวอย่างไม่สนใจอะไร โฟกัสไม่สนใจว่าพี่จะตะคอกใส่เธอ เธอจับใบหน้าพี่หันไปทางที่ประตูปรากฏ ดวงตาของโพรทาเลียก็ลุกวาวอย่างแปลกใจที่มันกลับมาแล้ว

“หมายความว่าไง?”

“2 ไม่ใช่ 1 เราสองคนเป็นคนเดียวกัน...ประตูคงไม่เปิดให้กับร่างที่ไม่สมบูรณ์หรอกนะ”

“เพราะเราสองคน...เป็นคนเดียวกัน...”

“ใช่...ถึงพี่โอราอุสจะทดสอบอะไร...พี่จับคนเดียวมันก็ไม่ปรากฏให้เห็นหรอกนะ”

“งั้นเหรอ...”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้น เธอลองปล่อยมือจากน้องให้ถือกุญแจเอง ประตูก็หายไปเช่นกัน ทำให้เธอรู้ว่ามันไม่ได้เป็นที่พี่แต่เป็นเหมือนกฎในการเปิดประตู เธอเลยหันไปหาพี่ชายด้วยความละอายใจ

“พี่...หนูขอโทษ...ที่อารมณ์เสียไปโดยไม่คิดอะไร...”

“ช่างเถอะ...พี่ผิดเอง...ที่ทำอะไรไม่คิดถึงใจพวกเธอ...ที่หวังจะกลับบ้านนะ...” โอราอุสก็รู้สึกเสียใจที่ตัวเองที่ทำอะไรแบบนั้นเช่นกัน

 

สองแฝดชายต่างโล่งใจนึกว่าจะเห็นการนองเลือดระหว่างพี่น้องเสียแล้ว เพอร์ซีย์หันไปหาภรรยาอย่างบอกว่าเป็นไง ถ้าเราไม่เข้าไปยุ่งกับพวกเขา ทำเอาแอนนาเบ็ธตะลึงเหมือนกันที่เธอไม่ค่อยไปยุ่งลูก ๆ ก็จัดการจบปัญหาได้อย่างง่ายดายแบบนี้ เอเดอร์มองประตูอย่างสงสัยว่าทำไมต้องเป็นน้องสองคนของเขาหรือว่าสองคนนี้มีอะไรมากกว่าที่เกี่ยวข้องกับอดีตชาติหรือเปล่า

 

“ทั้งสองคนมีความเกี่ยวข้องกับโครนอสด้วยงั้นเหรอ?” เอเดอร์เอ่ยถามออกมาจนทั้งสองคนมองหน้าพี่ชาย จนโฟกัสพยักหน้าให้พี่ชาย

“ก็ถูกส่วนหนึ่งเพียงเพราะว่า...เราสองคนในอดีตเกี่ยวข้องกับโครนอสและภรรยาของเขาเรอา”

“มารดาของทวยเทพ? เกี่ยวข้องกันลึกซึ้งขนาดนั้นเชียวเหรอ?” เพอร์ซีย์ได้ฟังสิ่งที่ลูกพูดก็สงสัย

“ค่ะ...เพราะชาติแรกก่อนที่เราจะมาเกิดในชาตินี้...หนูกับโฟกัส...เราเป็นลูกคนโตของโครนอสกับเรอา”

“!!”

ทุกคนถึงกับตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินว่าน้องสาวพวกเขานั้นเคยเป็นลูกของผู้ใดมาก่อน ก่อนที่จะกลับมาเกิดเป็นลูกของบ้านแจ็กสัน

“ว้าว...ช่าง...เป็นเรื่องประหลาดดีแท้”

“พ่อคิดว่าประหลาดเหรอ? พวกเราได้ยินครั้งแรกก็โคตรประหลาดนึกว่าน้อง ๆ เป็นปีศาจเสียอีก!”

โพรทาเลียได้ยินคำพูดของพี่เบเดอร์ก็ยกมือขึ้นมาชกทันที “อยากโดนปีศาจเล่นงานไหมล่ะ!?”

“ไม่เอา!! โดนเธอเล่นงานฉันก็คงได้ไปโรงพยาบาลก่อน”

“หึ ๆ” โพรทาเลียยิ้มอย่างชอบใจ

ลูก ๆ กำลังพูดคุยสนุกกันนั้น เพอร์ซีย์ก็มีคำถามบางอย่างผุดขึ้นมา

“แต่...ลูกมาเกิดใหม่...แปลว่าชาติแรกของลูกตายแล้วงั้นเหรอ?”

“โธ่ ถามอะไรแปลก ๆ กัน นายสมองสาหร่าย” แอนนาเบ็ธชนแขนอีกฝ่ายแล้วแซวคำเรียกที่เคยเรียกอีกฝ่าย

“อ้าว! ก็มันสงสัยนี่น่า”

สองสาวได้ยินคำถามพ่อที่ถามออกมาจนไม่รู้ว่าจะตอบยังไง แต่โพรทาเลียหันไปมองน้องเพื่อบอกว่าตัวเองจะบอกเอง

“เกิดใหม่ก็ตรงข้ามกับคำว่าตายนี้ค่ะ”

“ตาย...”

“ค่ะ...ชาติแรกของเราโดนเทพตนหนึ่งฆ่าตาย...เพราะความอิจฉาในอำนาจของพี่ชายตนเอง...อย่างโครนอส...”

“เดียวนะ...หรือว่า...คนที่ว่านั้น...จะเป็น...”

“ใช่...เทพ...เคยโดนพวกทวยเทพผนึกอย่างไม่รับรู้ว่าคนคนนั้นเป็นโครนอสตัวจริงหรือไหม? แซเทิร์น...น้องชายของโครนอส”

“เดียว...” เพอร์ซีย์ได้ฟังก็สับสนว่าโครนอสกับแซเทิร์นไม่ใช่ร่างเดียวกันเหรอ “ลูกหมายความว่าไง...?”

ลูกชายทั้งสามคนมาแตะไหล่พอเบา ๆ จนคนเป็นพ่อมองลูก ๆ แต่ละคนที่เข้ามาหาเขา

“เดียวพวกผมอธิบายตามที่น้อง ๆ เคยบอกนะ...เพราะถ้าบอกพ่อตอนนี้ก็คงสับสนเหมือนพวกเรานะครับ”

“ใช่ ๆ ตามที่พี่โอราอุสบอกเลยครับ”

“อืม ๆ”

“งั้นเหรอ...”

 

เพอร์ซีย์ถึงกับรู้สึกสับสนกว่าเดิมว่าเรื่องนี้มันอะไรเขาฟื้นจากความตายมากได้แค่ไม่กี่วันเองกับต้องมาเจอเรื่องปวดหัวเพิ่มอีก สองสาวเห็นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ แต่ว่าพวกเธอจะทำยังไงกับประตูที่พวกเธอเจอกันมันอาจจะเป็นเส้นทางพาไปหาโครนอสให้พาพวกเธอไปหาจุดเบื่อก็ได้ แต่พวกเธอกับรู้สึกกังวลว่าไปแล้วมันจะสามารถเปลี่ยนอดีตได้จริง ๆ ไหม โอราอุสหันไปมองน้องทั้งสองที่กำลังมองกันและกันอยู่นั้นเขาก็เดินกลับมาหาทั้งสองคน

 

“แล้วพวกเธอจะเอาไงต่อกับเจ้าประตูบานนั้นกัน?”

“พวกเรา...” โฟกัสหันไปมองพี่ชายที่เข้ามาถามพวกเธอ

“จะกลับโลกเดิมกันแล้วใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ!”

“แต่พี่สงสัยนะ พวกเธอบอกเคยบอกว่าหาเบาะแสตามหาโครนอส แล้วให้เขาส่งตัวพวกเธอไปหาจุดเปลี่ยนอนาคตใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ” สองสาวมองพี่ชายที่จู่ ๆ ถามแบบนั้นขึ้นมา

“แล้วพวกเธอคิดว่ามันจะสำเร็จเหรอ?”

คำถามนั้นทำให้สองสาวเคืองขึ้นมาก่อนที่โพรทาเลียจะตะโกนออกไป “มันต้องได้สิคะ!! ท่านพ่อไม่มีทางโกหกเราแน่ ๆ”

“จริงของพี่โพรทาเลียค่ะ!! มันต้องสำเร็จด้วยมือของเรา!!”

“แล้วพวกเธอจะรออะไร?”

“อ๊ะ...”

“ไม่รีบกลับโลกของตัวเองกันล่ะ? ไปช่วยโลก พวกเธอจะได้กลับไปเจอครอบครัว เพื่อน คนรู้จักที่พวกเธอบอกว่ารักนักรักหนาไง”

 

 

พวกเธอถึงกับนิ่งไปเลยที่คำพูดของพี่ชายทำเอาพวกเธอที่ยังไม่กล้าตัดสินใจที่จะไปจากที่นี่ ต้องมาผุดคิดถึงทุกอย่างที่ตัวเองคิดถึงกัน แต่พวกเธอก็เป็นห่วงคนทางนี้ที่จะไม่มีพวกเธอค่อยช่วยเหลือ โพรทาเลียก้มหน้าลงด้วยความละอายใจที่ตัวเองในโลกนี้ไม่ได้แข็งแกร่งพอจะช่วยคนอื่น ๆ ได้ แต่ชะตากรรมของโลกใครก็ต้องจัดการกันเอง เธอเดินตรงไปหาพี่ชายพร้อมกับกอดเขาอย่างขอบคุณกับคำพูดนั้น

 

“พวกหนูคงคิดถึงพี่ชายเป็นแน่...ถึงจะคิดถึงทุกวันอยู่แล้วก็ตามที”

โอราอุสกอดน้องสาวพร้อมกับหอมศีรษะน้องสาวเบา ๆ “พี่ก็เหมือนกัน...การได้เจอน้องที่ต่างจากน้องของเรามันช่างเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่มาก ๆ”

“คิก ๆ หนูต่างจากโพรเทียนะ หนูแข็งแกร่ง...เกินสาวนะ” โพรทาเลียเงยหน้ามองพี่ชายด้วยรอยยิ้มสดใส

“พี่ว่าโคตรเกินสาวนะ แต่ว่าพี่ก็ชอบน้องสาวแบบฉบับนี้นะ!”

“นี่พี่กินยาไม่เขย่าขวดหรือเปล่าเนี่ย!?” โพรทาเลียเอ่ยถามขึ้น

“นี่เธอ!?”

 

ทุกคนต่างหัวเราะกันอย่างมีความสุขที่ได้มีเสียงหัวเราะร่วมกันเป็นครั้งสุดท้าย โพรทาเลียมองทุกอย่างมีความสุขจนเธอคิดบางอย่างที่อยากจะตอบแทนทุกคนจนเธอเอากระเป๋าบางอย่างไปให้พ่อกับแม่สองคนแถมยังแอบกระซิบบางอย่างกับพวกท่านอย่างชอบใจ เธออยากเอาไว้เซอร์ไพรส์พวกเขาก่อนจากไป หลังจากที่พวกเขาบอกลากันได้สักระยะถึงจะนานก็ตามทีก็ถึงเวลาที่จะเปิดประตูสู่เขตแดนของโครนอสทั้งสองคนมายืนอยู่จุดที่ประตูปรากฏขึ้น พวกเธอต่างหายใจกันอย่างตื่นเต้นหัวใจเต้นเร็วจนไม่รู้ว่าเป็นเพราะตื่นเต้นหรือประหม่ากัน พวกเธอหันไปหาทุกคนที่ทำท่าทางเป็นกำลังใจให้พวกเธอ ทั้งสองก็หันมามองหน้ากัน

 

“พร้อมไหม? โฟกัส”

“พร้อม...มั้ง...”

น้องสาวพูดแบบนั้นเล่นทำให้คนเป็นพี่หันไปมองท่าทางอันประหม่าของน้องที่ยังรู้สึกไม่พร้อมที่จะกลับ แต่พวกเธอต้องไปจากที่นี่เพื่อที่จะช่วยทุกคนและช่วยตัวเองกลับบ้านกัน เธอนำกุญแจใส่มือน้องสาวแล้วจับมือน้องขึ้นมา

“ไปหาโครนอสกัน!”

“ค่ะ!”

โฟกัสพยักหน้าทั้งสองคนต่างยกมือตัวเองขึ้นแล้วยื่นมือไปข้างหน้าให้ลูกกุญแจเสียบเข้ารูกุญแจเมื่อเสียงเขานั้นเสียงกึกบางอย่างก็เริ่มทำงานก่อนที่พวกเธอจะหมุนมันอย่างช้า ๆ จนกระทั่งประตูเปิดออกพร้อมแสงเจิดจ้าทั้งสองคนกระโดดถอยหนีกันหลบประตูที่กำลังเปิดออก ทุกคนโดยรอบต่างมองกันอย่างสงสัยว่าประตูนั้นเปิดออกมาจะมีอะไรที่เลวร้ายออกมาหรือเปล่า แต่ประตูที่เปิดออกมีเสียภาพเหมือนคลื่นหน้าเหมือนประตูต่าง ๆ ที่ชอบใช้อย่างประตูข้ามค่ายหรือประตูเดินทาง โพรทาเลียเห็นก็รู้สึกกังวลเหมือนครั้งแรกที่เดินทางด้วยประตูเดินทาง

 

“รู้สึกกังวลเลยแฮะ...”

“จริงค่ะ...ข้างหน้าจะเป็นที่ที่โครนอสอยู่หรือเปล่า?”

“ไม่รู้สินะ...” โพรทาเลียหันไปมองคนข้างหลังที่กำลังมองพวกเธออยู่

เธอมองพวกเขาที่กำลังมองเธอด้วยความเป็นห่วงและส่งสายตาให้พวกเธอเดินไปตามทางนั้นอย่างปลอดภัย โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะจับมือน้องสาวเบา ๆ

“ช่างเถอะ!! เส้นทางตรงหน้าคืออะไร! เราก็ต้องเดินต่อ!! ไปกันเถอะ!!”

“อ๊ะ อืม!!”

 

โฟกัสเดินตามพี่สาวที่จูงมือเธอเข้าไปข้างในประตูบานใหญ่ที่อ้าต้อนรับพวกเธอ เมื่อเดินผ่านคลื่นน้ำที่กั้นระหว่างทางเข้าแสงสว่างก็เจิดจ้ามากขึ้น ทุกคนเอามือปัดสายตาของพวกเขา พวกเขามองอีกครั้งสองสาวเดินหายเข้าไปข้างในนั้นอย่างไร้ร่องรอย แต่ครอบครัวแจ็กสันกับไม่เห็นอีกสองคนที่พวกเขาคิดว่าจะกลับมาแทนสองคนนั้น

 

“โพรเทียกับเมก้าล่ะ?”

“น้องสาวไม่กลับมาเหรอ?”

“คงไม่จริงหรอกนะ...”

 

พวกโอราอุสต่างมีสีหน้ากังวลที่ไม่มีน้องพวกเขาออกมา แต่ที่น่าสงสัยคือประตูยังไม่หายไปจนกระทั่งคลื่นน้ำตรงประตูจะเจิดจ้าขึ้นมีเงาสีเทา ๆ กำลังเดินตรงมาทางพวกเขา ทุกคนต่างสงสัยว่าอะไรกำลังเดินมาจนเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ แล้วเงานั้นก็เดินทะลุคลื่นน้ำมาพวกโอราอุสเห็นต่างก็รีบวิ่งกันเข้าไป เพราะสองคนนั้นคือคนที่พวกเขารอให้กลับมาน้องสาวทั้งสองคนที่พวกเขารอ

 

ก้าวข้ามคลื่นน้ำผ่านบานประตูใหญ่โพรทาเลียกับโฟกัสก็ไม่คิดว่าข้างในนั้นจะสว่างมาก ๆ จากการใช้สิ่งก่อสร้างสีขาว โพรทาเลียเห็นแล้วมันต่างจากบ้านของโครนอสที่ทำจากไม้ ทั้งสองคนต่างลองเดินไปตามทางเรื่อย ๆ จนทางเดินทางอิฐกลายเป็นไม้ โพรทาเลียรู้สึกเลยว่าเหมือนเป็นแค่ภาพลวงตาก่อนที่พวกเธอจะเดินมาถึงทางจนกระทั่งถึงปลายทางที่เห็นต้นไม้ใหญ่สูงตระหง่าน ภาพที่เธอเคยเห็นบ้านหลังใหญ่ของโครนอสที่ทำจากธรรมชาติมากกว่าหินอ่อนหรืออิฐ ระหว่างที่พวกเธอนั้นกำลังมองอยู่นั้นก็เห็นชายคนคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากทางเข้าบ้านอันกว้างใหญ่ ทั้งสองเห็นก็ฉีกยิ้มออกมา

 

“งั้นลูกเอ่ย...พวกเจ้าตายหาข้าฤๅไม่?”

“เจ้าค่ะ!!”

เสียงอันสดใสตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ ชายหนุ่มยิ้มให้แก่เด็กทั้งสองที่พยายามจนมาถึงจุดนี้ได้ แต่เขาจะไม่รอช้าที่จะนำทางให้เด็กน้อยทั้งสองไปยังที่ที่หนึ่ง

“ตามหามา...กาลเวลากำลังรอพวกเจ้าไปสู่อดีตที่ไม่ได้ถูกเปลี่ยน”

 

จบตอนที่ 113 โปรดติดตามตอนที่ 114 ต่อไป