ตอนที่ 110 สองบุคคลที่ไม่คาดคิด

เวลาผ่านไปถึงสามวันก็เดินทางกลับมายังนิวยอร์กอย่างปลอดภัย พวกโกรอสได้ขอแยกทางเหมือนในโลกของเธอ แต่ก่อนจะจากลากเธอก็กอดพวกเขาอย่างอ่อนโยน พวกเขารู้สึกอบอุ่นที่มีคนที่ไม่รู้จักมากอดแบบนี้ บอกลาพวกโกรอสจบเธอก็หันไปหาอาจารย์โอเซซัสที่บอกลาเขาก็จะแยกทางกับเธอ ทำให้คิดว่าพวกเขาช่างเหมือนคนของเธอที่แยกทางหลังจากออกจากเกาะนั้น เธอไม่อยากรั้งพวกเขาเอาไว้ก่อนที่พวกเขาจะแยกทางหายไปจากตรงนั้น โพรทาเลียหวังให้พวกเขากลับบ้านกันไปอย่างปลอดภัยโดยไม่เจออันตรายอย่างใด โพรทาเลียหันกลับมาหาครอบครัวของเธอที่กำลังลงมาจากเรือ เพื่อที่จะเตรียมตัวกลับบ้านกัน แต่เธอรู้สึกถึงสายตาบางอย่างกำลังจ้องมองเธอ หางตาหันไปมองก็พบกับไทรทันที่กำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาเศร้าสร้อยผสมอารมณ์เหงาหงอย โพรทาเลียไม่สนใจเธอหันหน้าหนีด้วยความเคือง ๆ กับคำพูดอีกฝ่ายก่อนหน้านั้น

 

โอราอุสกำลังลงจากเรือก็มองน้องสาวที่หันหน้าหนีอะไรบางอย่าง เขาก็เงยหน้ามองก็เห็นว่าคนที่เธอหันหน้าหนีคือสายเลือดของปู่ ทำให้เขาคิดว่าน้องสาวมีอะไรกับอีกฝ่ายกัน ก่อนที่พวกเขานั้นจะเตรียมตัวกลับรถของพวกเขาที่จอดค้างไว้ที่ลานจอดมานานหลายวัน ทุกคนต่างกำลังขึ้นรถโอราอุสเตรียมสตาร์ทรถเพื่อกลับค่าย รถกำลังจะเคลื่อนตัวออกนั้นก็มีบางคนมาดักหน้ารถจนรถหยุดชะงัก ทุกคนต่างมองว่าใครกันก่อนที่จะเห็นว่าคนคนนั้นคือ ไทรทัน ทุกคนต่างสงสัยว่าอีกฝ่ายนั้นต้องการอะไรถึงมาดักหน้ารถ แต่มีคนหนึ่งที่รู้ว่าทำไม โอราอุสเห็นแบบนั้นก็ต้องหันไปหาบุคคลที่อีกฝ่ายคงต้องการจะคุยด้วย

 

“โพรทาเลีย”

โพรทาเลียได้ยินเสียงพี่ชายเรียกเธอ แต่เธอไม่หันไปมองอีกฝ่ายเลย ก่อนที่โอราอุสจะพูดต่อ

“พี่ว่าเราไปคุยกับเขาให้จบเรื่องดีกว่าไหม?”

“ไม่เอา!!” โพรทาเลียตอบเสียงแข็งยิ่งอะไร

“แต่…ถ้าไม่คุยให้จบหมอนี้ก็ยังขวางเรานะ…”

“...”

คำเตือนของพี่ชายทำเอาโพรทาเลียรู้สึกฉุนเฉียดกับชายตรงหน้าที่มาขวางทางกลับบ้านของเธอ อีกสามคนที่อยู่ข้างหลังรถก็มองกันอย่างสงสัยว่ามันเรื่องอะไร แล้วดูเหมือนพี่ชายจะรู้อยู่คนเดียวว่าโพรทาเลียมีเรื่องอะไรกับชายตรงหน้า โฟกัสเขยิบมาข้างหน้าแล้วเอ่ยกับพี่สาวเบา ๆ

“นี่มันเรื่องอะไรกัน พี่ แล้วทำไมสายเลือดโพไซดอนถึงมาดักหน้ารถเรา? พี่ไปมีเรื่องกับเขาเหรอ?”

“ก็…นิดหน่อย…เดียวลงไปจัดการสักครู่” โพรทาเลียปลดเข็มขัดออกแล้วเปิดประตูลงไป “ต้องการอะไรกัน? สายเลือดโพไซดอน!!”

“เฟอร์ร่า…ข้า…ข้าเสียใจกับคำพูดข้าเมื่อคืนนั้น…” ไทรทันเห็นอีกฝ่ายลงมา เขาก็ตรงดิ่งไปหาอีกฝ่ายในทันใด “ยกโทษให้ข้า…ด้วยเถิด…”

 

คำขอโทษของอีกฝ่ายใช้ไม่ได้กับโพรทาเลียเป็นแน่แท้ แล้วยิ่งกับคนที่อีกฝ่ายอยากคุยด้วยอย่างเฟอร์ร่า ตัวนางเองก็ไม่ได้ชอบใจกับคำพูดที่ออกจากปากของอีกฝ่ายอย่างง่ายดายยิ่งทำให้เฟอร์ร่าเคืองใจจนเธอเดินผ่านประตูในห้วงแห่งจิตใจจนกระทั่งโพรทาเลียหลุดเข้ามายังห้วงแห่งจิตใจอย่างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น จนเธอหันไปมองอดีตชาติแต่ละคนที่กำลังมองเธอ

 

“หรือว่า...” โพรทาเลียกำลังจะเอ่ยบางอย่าง แต่ทุกคนก็พยักหน้าเบา ๆ

“ก็...ตามที่เจ้าเห็นนะ..."

 

โพรทาเลียหันไปมองประตูที่ส่องแสงตลอดเวลา เธอลองเดินไปแต่ตัวเธอนั้นก็กระเด็นออกนั้นคงหมายถึงว่าเฟอร์ร่าขอยืมร่างเธอโดยไม่ให้เธอเข้าไปยุ่ง เฟอร์ร่ากะพริบตาหนึ่งครั้งดวงตาสีเขียวกลับกลายเป็นสีฟ้าพร้อมกับเส้นผมยาวสลวยสีฟ้าใบหน้าที่เปลี่ยนไปจ้องมองชายตรงหน้า แล้วเดินตรงเข้าหาอีกฝ่ายอย่างไม่โกรธเคืองแล้วกระชากคอเสื้อคนเป็นพี่

 

“ยกโทษ!! ท่านกล่าวคำอย่างงั้นได้อย่างง่ายดายเลยเหรอ!?” เฟอร์ร่าตะโกนใส่อีกฝ่ายอย่างโกรธเคือง

“ก็...ท่านพ่อเคยสอนเรานี้ว่าทำผิดต้องขอโทษไง?”

“มันก็จริง! แต่คิดหรือว่าคำขอโทษที่ท่านขอโทษข้า มันควรขอโทษใครกันแน่!! ท่านควรขอโทษร่างจุติของข้าไม่ใช่ข้า!!”

 

เฟอร์ร่าดันตัวอีกฝ่ายแล้วปล่อยคอเสื้ออีกฝ่ายทันใด ไทรทันไม่ได้ทรงตัวอะไรตัวเขาก็ล้มลงกับพื้นไปอย่างรุนแรงจนเขานั้นมีรอยถลอกที่มือกับจุดอื่นของเขา ไทรทันมองมือของเขาที่มีรอยถลอกจนเริ่มแดง เขาไม่เคยมีใครทำให้เป็นแบบนี้ได้นอกจากน้องสาวของเขา

 

“เฟอร์ร่า...”

“ไม่ต้องมาให้ข้าเห็นหน้าอีก!! ข้าเกลียดท่าน!!”

ไทรทันได้ยินแบบนั้นก็ตาลุกวาวอย่างตกใจ “เฟอร์...”

“หึ!!”

เฟอร์ร่าเชิดหน้าไปทางอื่นแล้วเดินไปยังที่รถของโอราอุส ตัวเธอนั้นเปิดประตูแล้วนั่งลงก่อนที่จะออกคำสั่ง

“ออกรถ!”

“หือ?” โอราอุสมองคนตรงหน้าที่ไม่ใช่โพรทาเลีย ทำให้เขาคิดว่าควรฟังไหม

เฟอร์ร่าเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ออกรถก่อนจะหันไปมอง “ออกรถสิเจ้าค่ะ ท่านโอราอุส”

“อ๊ะ...ครับ!”

 

เมื่อโดนออกคำสั่งโอราอุสจับพวงมาลัยแล้วมันหมุนพวงมาลัยหลบไทรทันที่ยังนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างอ้ำอึ้ง พวกเขาออกรถไปตามเส้นทางถนนใหญ่อย่างเงียบสงัดโดยไม่รู้ว่าจะถึงจุดหมายปลายทางกี่โมงกี่ยาม แต่ความเงียบสงัดนั้นทุกคนก็ต่างใช้สายตามองเฟอร์ร่าที่อยู่ที่นั่งข้างคนขับโดยไม่มีที่ท่าจะคืนร่างให้โพรทาเลีย แต่ทว่าเจ้าของร่างยังไม่มีทีท่าอยากจะได้คืนเธอยังยืนอยู่ที่เดิมรอดูสถานการณ์ว่าเฟอร์ร่าจะทำไงต่อหรือยังโมโหต่อสิ่งที่พี่ชายกระทำ ยิ่งทำให้หนักใจจริง ๆ ที่พี่น้องมาทะเลาะกันในโลกนี้ ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้นรัลก็เดินตรงมาอยู่ข้าง ๆ โพรทาเลียพร้อมกับเอ่ยบางอย่าง

 

“ข้าเคยได้ยินเรื่องราวของเฟอร์ร่ามามั้งในอดีตนะ”

“หือ?” โพรทาเลียหันหน้ามองอีกฝ่ายที่กำลังจ้องเธอด้วยดวงตาสีทอง “นายเคยได้ยินเหรอ?”

“ยุคของข้ากับเฟอร์ร่าห่างกันไม่มาก ข้าที่เคยติดตามมารดาไปที่ต่าง ๆ เลยได้ยินคำเล่าต่าง ๆ มากมายมีฤๅข้าจะไม่เคยได้ยิน”

“เล่าให้ฟังหน่อยสิ?”

“อืม ที่เคยได้ยินนางทะเลาะกับครอบครัวเรื่องที่นางตกหลุมรักมนุษย์แล้วอยากแต่งงานด้วย แต่นางโดนกีดกันจนนางหนีออกจากบ้าน”

“อันนี้...เหมือน...เคยฟังมาแล้วนะ...”

“ใช่ แต่ว่ามันมีเบื้องลึกเบื้องหลังมีอีกนะ”

“หมายความว่าไงนะ?”

“พี่ชายนาง...ร่วมมือกับวากาเน็ททำให้คนรักของเฟอร์ร่าไปตกหลุมรักกับคู่หมั้นที่พ่อแม่เลือกให้นะสิ”

“ว่าไงนะ!?” โพรทาเลียตาลุกวาวอย่างตกใจ

“นั้นทำให้เฟอร์ร่าที่เห็นงานแต่งของคนรักยิ่งเสียใจจนนางเสียใจ วากาเน็ทเห็นโอกาสก็เลยจะฆ่านางโดยที่ไทรทันไม่รู้ แต่เฟอร์ร่าไม่ใช่คนอ่อนแอนางรับรู้สึกตัวตนของอีกฝ่ายที่จะเข้ามาโจมตีตนเอง นางจึงโจมตีกลับแต่นางก็พลาดท่าเพราะคำพูดของเจ้านั้น”

“คำพูดนั้นฉันรู้สึกเลยว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง”

“อย่างที่เจ้าคิด...วากาเน็ทเอ่ยขึ้น...ถ้าจะโทษโชคชะตาไปทาพี่ชายเจ้าที่ร่วมมือกับข้าละกัน”

“…” โพรทาเลียได้ยินถึงกับจุกหน้าอกขึ้นมา

 

เบื้องลึกที่เธอไม่เคยรู้เธอเข้าใจเลยว่าเฟอร์ร่าจะโกรธเพียงใดที่ได้มาเจอพี่ชายที่เคยหักหลังตนเอง เธอรู้สึกแบบนี้เลยรู้เลยว่าก่อนหน้าอีกฝ่ายทำไมโกรธเคืองขนาดนั้นตอนเจออีกฝ่าย แต่ยังสงสัยว่าก่อนหน้าบอกแค่ว่าไม่อยากเจอหน้าอีกฝ่าย แต่รู้สึกเหมือนเธอจะควบคุมสติตัวเองไม่ให้โกรธอีกฝ่าย ตอนแรกที่บอกไม่อยากพบเธอก็นึกว่าอีกฝ่ายกลัวอะไรอีกฝ่ายแต่ไม่ใช่กลัว แต่ไม่อยากปะทะคารมด้วยเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอปะทะคารมไปแล้วแล้วแถมทวีคูณมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า

 

“เฟอร์ร่าที่น่าสงสาร...”

"ปกติเสียมากกว่า โพรทาเลีย คนเราจะโดนคนรอบข้างสังหารเรา..."

“แปลว่าเจ้าก็เช่นกันเหรอ?”

“ใช่...” รัลก้มมองพื้นอย่างเงียบเหงา เขานึกถึงอดีตของตนเองก่อนหน้า

“งั้นฉันจะไม่ถามดีกว่า...”

“หึ ๆ นี่ล่ะนะ เจ้ากับพวกเราถึงเหมือนกัน...ส่วนลึก ๆ ที่เหมือนกัน” รัลเงยหน้ามองข้างหน้าต่อ

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็เขินหน่อย ๆ ว่าเธอจะเหมือนพวกเขาขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ว่าตอนนี้โพรทาเลียคิดว่าถึงเวลาต้องแลกร่างกายกันเสียที เธอเดินตรงไปยังประตูแล้วแตะไปช่องว่างที่ส่องแสงแล้วยกมือขึ้นแตะมันอย่างเบา ๆ

“ถึงเวลาแล้วล่ะนะ เฟอร์ร่า”

 

เฟอร์ร่าที่ได้ยินแบบนั้นก็หลับตาลงแล้วร่างกายแปรเปลี่ยนเส้นผมสีฟ้ากลายเป็นสีดำสั้นประบ่า ดวงตาสีฟ้ากลายเป็นสีเขียว ทุกคนเห็นก็รู้สึกแปลกประหลาดยกเว้นโฟกัสที่เห็นก็ยิ้มอย่างพอใจที่เห็นพี่สาวกลับร่างเดิมแล้ว โพรทาเลียลืมตาขึ้นมานั่งกอดอกเธอรู้สึกถึงสายตาของพี่ชายก็มองอีกฝ่ายที่นั่งข้าง ๆ อีกฝ่าย โอราอุสก็หันหน้าหนีไปสนใจทางข้างหน้า แล้วเธอก็หันไปมองสองหนุ่มที่มองเธอข้างหลัง ทั้งสองคนก็หันหน้าหนีเช่นกัน โฟกัสเห็นก็ยิ้มออกมาอย่างขำ ๆ

 

“ไม่ต้องมองกันอย่างสงสัยมากก็ได้...พวกเขาเป็นแค่ร่างอดีตชาติของหนูเท่านั้นล่ะ”

“เธอมีอดีตชาติอยู่ในร่างกายด้วยเหรอ?” เอเดอร์เอ่ยถามขึ้น

“ใช่ค่ะ...”

“ได้ยังไงนะ? พวกเธอเป็นตัวอะไรกันแน่?”

“พี่ค่ะ เรายังเป็นน้องพี่นะ ถึงจะไม่ใช่โลกนี้ก็ตามที”

“ใช่ ๆ”

“สองคนนี้ปกติก็ดูน่ากลัวอยู่แล้ว นี่ยิ่งเห็นอะไรแปลก ๆ จากสองคนนี้ยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก”

“พอเลยทั้งสองคน!” โอราอุสเอ็ดน้องทั้งสองคนระหว่างที่ขับรถก็เกิดฝนตกเสียแล้ว “ฝนตกแฮะ...ซุสคงทำเรื่องอะไรแน่ ๆ”

“คงทำอะไรสักอย่างให้ภรรยาของตนโกรธล่ะนะ” โพรทาเลียกล่าวก่อนจะนั่งผิงประตู

“โพรทาเลียระวังประตูเปิดออกนะ”

“ค่ะ...”

โพรทาเลียขานตอบแล้วนั่งไปอย่างเงียบ ๆ ภายในรถกลับมาเงียบอีกครั้งจนบางคนรู้สึกกระอักกระอ่วนไปหมด หนึ่งในฝาแฝดชายรู้สึกว่าเขาต้องหาเรื่องคุยเสียหน่อยเขาเลยเอ่ยปากพูดออกมา

“เล่าให้ฟังหน่อยสิ พวกเธอบอกว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่ในโลกของพวกเธอ เขาเป็นคนยังไงนะ?”

“หือ? พ่อเหรอคะ...”

“ถามโฟกัสละกัน...ฉันไม่ค่อยมีความทรงจำกับพ่อเท่าไหร่”

“พี่...” โฟกัสหันไปมองพี่สาวอย่างเศร้า ๆ

“ก็มันจริงนี่น่า...ในความคิดของฉัน...พ่อก็...เป็นชายร่างสูง อบอุ่น มีรอยยิ้มอันสดใส ร่างกายกำยำอย่างชาตรี เป็นพ่อที่ลูก ๆ รัก...”

“ว้าว...นี่บอกไม่มีความทรงจำกับพ่อนะเนี่ย?” โอราอุสหัวเราะอย่างขบขัน

“มันแค่...ความทรงจำในวัยเด็กเท่านั้น"

“แต่...โพรทาเลียก็น่าสงสารนะ...ที่โดนเจ้าเทพนั้นลักพาตัวไป ถ้าเป็นโพรเทียของเรานะ ฉันจะฆ่ามันให้ตายคามือเลย!!”

“เอาชีวิตให้รอดก่อนเถอะพี่ ก่อนจะพูดแบบนั้นนะ ฉันว่าแค่พี่ก้าวข้าไปข้างหน้าก็คงโดนเทพนั้นฆ่าตายแล้วล่ะ”

“อ้าวเห้ย!! เอเดอร์ ดูถูกพี่ตัวเองเหรอ!?” เบเดอร์หันไปมองน้องชายด้วยใบหน้าหงุดหงิด

“ก็มันจริงนี่น่า”

“ไอ้บ้านี่!!”

“จะเอาหรือไง!?”

สองแฝดจับคอเสื้อกันและกันโดยมีโฟกัสอยู่ระหว่างกลางตกใจกับสิ่งที่สองคนกำลังทำ โฟกัสเห็นแบบนั้นก็ดันสองคนออกจากกัน

“พี่ทั้งสองอย่าทะเลาะกันสิคะ! พี่คะ ช่วยหน่อย”

“นี่! เบเดอร์ เอเดอร์ อย่าทะเลาะกัน ไม่งั้นพี่จะบอกแม่นะ”

“ไม่สน!!”

 

โพรทาเลียได้ยินเสียงพวกเขาทะเลาะกัน แต่เธอไม่สนใจให้เสียงนั้นทะลุหูซ้ายไปหูขวาแทน เธอเท้าคางกับประตูแล้วมองออกไปข้างนอกที่ฝนตกอย่างรุนแรงเธอมองต้นไม้ด้านนอกที่ลมพัดตลอดเวลาจนมันเอียง แต่สายตาของเธอหันไปเห็นคนกำลังอยู่ข้างนอกโดยฝนยังตกอยู่ โอราอุสก็เห็นเช่นกันเขาคิดเลยว่าพวกเขานั้นมาเดินอะไรในเวลานี้ เขาเลยจะขับช้า ๆ ตอนผ่านทั้งสองคนนั้น เมื่อรถผ่านสองคนนั้นดวงตาของโพรทาเลียก็เบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของทั้งสองชั่ววินาทีนั้น

 

“หยุดรถ!!”

“ว่าไงนะ!?” โอราอุสได้ยินแบบนั้นก็ตกใจทันที

“หยุดรถ!!”

โอราอุสหยุดอย่างกะทันหันจนรถด้านหลังบีบแตรใส่ ทำเอาสองคนที่กำลังเดินมองกันอย่างสงสัยว่ารถข้างหน้าหยุดรถทำไม โอราอุสหันไปหาน้องสาวอย่างสงสัยทันที

“มีอะไรโพรทาเลีย!!”

“เมื่อกี้เห็นหน้าสองคนที่เดินอยู่ตรงถนนไหม?”

“ฉันไม่เห็นนะ...”

“ฉันว่าใช่คนที่ฉันคิดแน่ ๆ” โพรทาเลียปลดเข็มขัดออกแล้วเปิดประตูทันที

“พี่!? หมายความว่าไงนะ?”

 

โฟกัสยังงุนงงกับคำพูดของพี่สาวที่จู่ ๆ ก็พูดอะไรออกมา แต่แล้วจะคุยอะไรต่อโพรทาเลียก็วิ่งออกจากรถไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายฝนที่กำลังตกลงมาอย่างรุนแรง โอราอุสเห็นอีกฝ่ายลงจากรถไม่บอกกล่าวอะไร เขาก็รีบปลดเข็มขัดตัวเองออกแล้วลงตามไปอย่างเป็นห่วง

 

“โพร!!” โอราอุสลงมาแล้วตะโกนมองอีกฝ่ายที่วิ่งอยู่

ข้างในรถต่างมองกันอย่างสงสัย พวกเขาหันมามองด้านหลังอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

“เธอจะไปไหนนะ!?” เบเดอร์หันไปถามน้อง ๆ ที่อยู่ในรถ

“จะรู้ไหมนะ!?” โฟกัสหันไปตอบอย่างงุนงงว่าพี่สาวไปไหน

 

โพรทาเลียลงวิ่งไปตามทางจนร่างกายเธอนั้นเปียกโดยไม่ใช่พลังของโพไซดอนเลยสักนิด เธอตรงดิ่งไปทางชายสองคนที่กำลังเดินอยู่ พวกเขาสองคนเห็นหญิงสาวกำลังวิ่งมาทางพวกเขาก็มองกันอย่างุนงงว่าเรื่องอะไรกันจนกระทั่งโพรทาเลียวิ่งช้าลง เธอมองเห็นใบหน้าของสองที่เด่นชัดขึ้น ชายคนที่หนึ่งมีผมสีทองสั้น ดวงตาสีฟ้า รอยแผลเป็นที่มุมปาก ชายคนที่สองมีผมสีดำหยักศก ดวงตาสีเขียวเหมือนเธอ เมื่อเห็นทั้งสองคนตรงหน้าเธอรู้สึกสั่นไปหมด แต่ทั้งสองคนระแวดระวังพอตัวก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อของทั้งสองคน

 

“คุณ...เจสัน เกรซกับ...คุณเพอร์ซีย์...แจ็กสัน...ใช่ไหมคะ?”

“ใช่...” เจสันตอบออกไปอย่างงุนงงว่าเด็กตรงหน้ารู้จักพวกเขาด้วยงั้นเหรอ

“พ่อ...” โพรทาเลียรีบตรงดิ่งเข้าไปหาพ่อของเธอ

 

เพอร์ซีย์ตกใจที่เด็กสาวตรงหน้าเขาเข้ามากอดอย่างแน่น เขาไม่รู้จักเด็กตรงหน้าแต่ความรู้สึกบางอย่างว่าเด็กคนนี้มีสายใยกับเขาชอบกล ก่อนที่จะรู้สึกว่าเขาเคยมีลูกที่ยังไม่เคยเห็นหน้าก่อนที่เขาจะตายไป เขากอดเด็กสาวด้วยความอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยเรียกเด็กสาวเบา ๆ

 

“ลูกสาว...พ่อ...ใช่ไหม...?”

“ค่ะ...ดีจริง ๆ หนูดีใจที่ได้เจอพ่ออีก...พ่อ...”

 

น้ำเสียงของโพรทาเลียสั่นเครือไปหมดเธอนึกว่าพ่อของเธอในโลกนี้ตายไปแล้วจริง ๆ เพอร์ซีย์ได้ยินแบบนั้นเขาถึงกับน้ำตาไหลออกมา โอราอุสลงจากรถเห็นน้องสาวกอดบุคคลหนึ่ง เขาพินิจจ้องมองอย่างตะลึง เขารีบขึ้นรถแล้วถอยรถอย่างรวดเร็วจนจอดตรงจุดที่โพรทาเลียอยู่ ทั้งสามคนมองอย่างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นพวกเขามองออกไปข้างนอกก็เห็นสิ่งที่เขาตะลึงจนตาค้างที่เห็นสองบุคคลที่นึกว่าตายไปแล้ว โอราอุสรีบลงจากรถแล้วตรงดิ่งไปหาคนเป็นพ่อในทันที

 

“พ่อ!!” โอราอุสรีบเข้าไปกอดคนเป็นพ่อในทันที

เพอร์ซีย์ได้ยินเสียงของเด็กหนุ่มอีกคนวิ่งตรงเข้ามากอดเขา สีผมของเด็กหนุ่มเหมือนเขายิ่งกว่าอะไร แล้วยิ่งความสูงใกล้เคียงเข้าทำให้รู้ยิ่งกว่าเดิมว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นใคร

“โอราอุส...”

 

โอราอุสได้แต่พยักหน้า เขาไม่นึกว่าจะได้เจอพ่อที่ไม่ได้เห็นหน้ามานานเกือบหลายสิบปี ส่วนเพอร์ซีย์นั้นก็ไม่อยากเชื่อสายตาว่าลูกของตนเองแต่ละคนจะโตแบบนี้ เขาจำได้ช่วงเดียวคือตอนที่เขาออกไปหายาแก้ให้สองแฝดตัวเล็ก เขามองลูกสองคนที่กอดเขาอย่างคิดถึง แต่สายตาเขาก็หันไปกระจกรถที่เปิดลงเขาก็เห็นเด็กสามคนที่มีสีผมคล้ายกับภรรยาเขายิ่งเห็นยิ่งตะลึงเขาไปอีก

 

“เบเดอร์...เอเดอร์..และก็…”

“เมก้า…เมก้าค่ะ…” โฟกัสบอกชื่อของตัวเธอในโลกนี้ให้คนเป็นพ่อ

“เมก้าเหรอ…?”

เพอร์ซีย์มองลูกสาวที่ชื่อนั้นไม่ค่อยคุ้นหูเลยจริง ๆ แต่เขามองลูกทั้งสามเริ่มมีน้ำตานองอาบแก้มทั้งสองของแต่ละคน ทำเอาคนที่อยู่ตรงนั้นเกือบจะน้ำตาซึมเหมือนกันก่อนที่เขาจะพูดด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า

“รู้สึกเรา...มีคนพากลับแล้วล่ะนะ...”

เจสันรู้สึกตัวร้อนไปหมดเขารู้สึกเหมือนร่างกายไม่ปกติตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาจนเขาตอนนี้เริ่มจะทรงตัวไม่อยู่จนกระทั่งเขากำลังจะล้มลง

“คุณเจสัน!!” โพรทาเลียรีบผลักตัวออกจากคนเป็นพ่อเขาไปพยุงอีกฝ่ายในทันใด “ไม่เป็นอะไรนะคะ?”

“มั้ง…แฮ่ก…แฮ่ก…” เจสันตอบออกมาแต่เสียงหายใจของเขาดูถี่จนแปลกประหลาด

“ขออนุญาตนะคะ”

โพรทาเลียยกมือจับชีพจรอีกฝ่ายมันอ่อนจนน่าเป็นห่วงว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรมากไหม แต่เสียงของโอราอุสก็ดังขึ้นมา

“พ่อ!!”

โพรทาเลียหันไปมองก็เห็นพ่อที่กำลังทรุดลงกับพื้นดีที่พี่ชายช่วยพยุงพ่อไว้ได้ โพรทาเลียก็มองอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับทั้งสองคน

“พ่อเป็นไงมั้งนะ พี่”

“พ่อหายใจแรงมากเลยล่ะ…เหมือนร่างกายจะมีปัญหาอะไรแน่ ๆ”

“แล้วจะทำยังไงดีล่ะ?” โพรทาเลียเอ่ยถามอย่างสงสัย

โอราอุสครุ่นคิดอยู่สักครู่ก่อนจะนึกบางอย่างได้ เขาหันไปทางน้องชายทั้งสองที่อยู่ข้างในรถทันที

“เบเดอร์ เอเดอร์มาช่วยโพรทาเลียอุ้มคุณเจสันขึ้นหลังรถ”

“คิดจะทำอะไรนะพี่!?”

“จริงด้วย ไม่ช่วยพ่อกับคุณเจสันก่อนเหรอ?”

“ฉันกำลังช่วยไง!! ต้องพาพ่อกับคุณเจสันกับค่ายเดียวนี้!! ฉันจะใช้สิ่งนั้น”

“สิ่งไหน?”

“ขนแกะทองคำไง!!”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็ตาลุกวาวอย่างเข้าใจก่อนจะอุ้มคุณเจสันด้วยท่าเจ้าหญิงทันที

“ไม่ต้อง!! หนูทำเอง”

“เอ๊ะ!?”

โอราอุสหันไปมองน้องสาวที่อุ้มร่างชายหนุ่มได้อย่างง่ายดายทำเอาเขาอึ้งกับน้องสาวมากกว่าเดิม โฟกัสช่วยเปิดประตูหลังก่อนที่โพรทาเลียจะกระโดดขึ้นแล้ววางคุณเจสันให้นอนลงกับพื้นรถกระบะ เธอก็หันไปมองพี่ชายทันที

“มาเร็วพี่ จะได้รีบ ๆ ไปกัน!!”

“อ๊ะ…อืม…”

 

พวกเขาช่วยกันพาพ่อขึ้นหลังกระบะกันอย่างเบามือพอให้ทั้งสองนอนราบกับพื้นรถกระบะ โอราอุสก็รีบวิ่งกลับไปที่ข้างคนขับแล้วสตาร์ทออกจากจุดนั้นอย่างรวดเร็ว โพรทาเลียพยุงไม่ให้สองคนได้รับการสะเทือนกับรถเยอะเกินไป เธอหวังอย่างเดียวอย่าให้สองคนนี้เป็นอะไรก็พอ ผ่านไปสามสิบนาทีพวกเขาก็มาเนินฮาล์ฟบลัด โอราอุสมองเส้นทางที่พวกเขาจะไปนั้นมันสูงพอตัว แต่เขานั้นกับถอยรถไปอย่างรวดเร็วจนน้อง ๆ ที่อยู่ในรถมองกันเป็นสายตาเดียวกันว่าพี่ชายจะทำอะไร

 

“พี่ทำอะไรนะ!?” เบเดอร์เอ่ยถาม

“จับแน่น ๆ ล่ะ”

“ห๊า!!”

สองแฝดได้ยินแบบนั้นก็จับเกาะจุดไหนของรถ โฟกัสอยู่ข้างคนขับก็จับราวเกาะทันที โพรทาเลียมองรถที่ถอยหลังก็รับรู้เลยว่าพี่ชายจะทำอะไรก่อนที่เขาจะพูดในใจกับเธอ

 

‘โพรหาที่จับพี่จะซิ่งขึ้นเนิน!!’ โอราอุสส่งจิตให้น้องสาว

‘โอเค!!’ โพรทาเลียส่งตอบ

 

โอราอุสจ้องไปข้างหน้าด้วยสีหน้าจริงจังก่อนที่เขาจะเร่งเครื่องอย่างแรกก่อนที่จะซิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว สองแฝดหนุ่มกรีดร้องอย่างกับผู้หญิงทำเอาคนเป็นน้องสาวที่อยู่ในรถถึงกับปวดหูสุด ๆ รถกำลังเร่งเครื่องไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ระหว่างนั้นด้านหน้าทางเข้าค่ายมีทหารสองนายกำลังเฝ้ายามอยู่พวกเขานั้นกำลังง่วงนอนอย่างมาก เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่แล้วเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นทำเอายามสองคนต่างมองหาว่าต้นเสียงมาจากไหนจนกระทั่งรถยนต์ก็พุ่งขึ้นมาเหนือหัวพวกเขา ทำเอาทั้งสองคนตาโตกันอย่างตกตะลึง พวกเขารีบหาที่หลบ รถตกลงสู่พื้นแล้วไถลไปตามทางจนเกือบชนกับต้นไม้ ทุกคนที่อยู่ในรถถึงกับหัวฟูกันไปเลย เบเดอร์กับเอเดอร์รีบลงจากรถออกไปอ้วกในทันใด โอราอุสไม่ได้สนใจน้องทั้งสองเลยก่อนจะวิ่งตรงไปที่ต้นธาเลียที่มีจนแกะทองคำแขวนอยู่ ยามสองคนเห็นอีกฝ่ายก็ตะโกนทันที

 

“โอราอุสนายทำอะไรนะ!?”

“พวกนายอยู่พอดีเลย!! ช่วยไปเอาเปลมา 2 อันมาช่วยคนป่วยหน่อย!!”

“คนป่วย!?”

“เร็ว!!”

“โอเค!!”

 

จบตอนที่ 110 โปรดติดตามตอนที่ 111 ต่อไป