ตอนที่ 107 โจมตีอย่าได้ยั้งมือ

โอเซซัสได้ยินคำถามนั้นเขาก็ได้เพียงส่ายหน้าอย่างไม่รู้ เพราะตัวเขาอยู่ในกระท่อมนี้มานานเลยไม่รับรู้เลยว่าข้างนอกนั้นมีใครมั้ง แต่จะมีพวกปีศาจตัวเล็กมาดูแลเขาสัปดาห์ละครั้งตั้งแต่เมื่อหลายร้อยปีก่อน แต่ตอนนี้เงียบไม่มีคนมาดูแลเขาจนทำให้เขามีสภาพนี้ โพรทาเลียได้รับคำตอบก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นทำไม่ตอบแบบนั้น แต่เธอก็ไม่คิดอะไรและเข้าใจสถานการณ์ของอีกฝ่าย ระหว่างที่กำลังคุยกันนั้นทั้งสามคนรู้สึกถึงปีศาจที่กำลังตรงมาทางนี้

 

“รู้สึกพวกมันยังมีอีกสินะ!”

“ข้าว่าพวกเจ้าหลบไปดีกว่านะ พวกปีศาจที่อยู่ที่นี่-”

“ไม่ต้องหรอก อาจารย์!”

โพรทาเลียกล่าวออกมา จนคนเป็นอาจารย์หันไปมองเธอที่กำลังชักดาบออกมาเตรียมตัวที่จะต่อกรกับพวกปีศาจที่กำลังวิ่งมาทางนี้ โอเซซัสเห็นจำนวนพวกปีศาจก็อ้ำอึ้งที่มันมากันหลายสิบตัว เสียงวิ่งของพวกมันดังไปทั้งบริเวณนั้น

“เจ้าลูกศิษย์…”

“แค่ครั้งเดียวก็จบแล้ว!!”

 

สิ้นเสียงนั้นเท้าก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าที่วิ่งตรงไป พวกปีศาจที่เห็นอีกฝ่ายวิ่งนั้นก็ไม่ทันได้ยกอาวุธของตนเองออกมาก็โดนฟันจนสลายหายไป ทุกตัวนั้นนึกไม่ถึงว่าจะมีบุคคลที่จัดการพวกมันได้อย่างรวดเร็วแบบนั้น ทำเอาเซนทอร์หนุ่มก็มองอย่างไม่คาดคิดว่าเด็กน้อยตรงหน้าจะเป็นลูกศิษย์ของตนจริง ๆ เขารู้สึกว่าเด็กน้อยช่างมหัศจรรย์และเก่งกาจยิ่งกว่าอะไร

 

“สุดยอด...”

“พี่สาวหนูเก่งไหมล่ะคะ? คุณโอเซซัส” โฟกัสเดินเข้ามาใกล้ ๆ อีกฝ่ายที่กำลังจ้องมองสถานการณ์ตรงหน้า

“ใช่...เก่งมากเลยล่ะ...เก่งจนน่ากลัว...”

“จริงค่ะ...พี่หนูสุดยอดจนน่ากลัวเลยล่ะ”

 

ทั้งสองใช้สายตาจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังสนุกกับการต่อสู้กับปีศาจร้ายอย่างสนุก แต่แล้วกลิ่นอายบางอย่างทำให้หางตาของโพรทาเลียหันไปมองก็เห็นเงามืดอยู่เหนือหัวนั้นทำให้เธอกระโดดหนีจากบริเวณนั้นไปหลบใต้เงามืด บุคคลเจ้าของเงาปริศนาลงมาดูด้วยตาของตนเองถึงสิ่งที่เห็น เขาเห็นจำนวนลูกน้องหายไปเกินครึ่งยิ่งทำให้เขาโกรธเคืองจนตะโกนขึ้นมาในทันใด

 

“นี่มันอะไร!? แค่มนุษย์กึ่งเทพ 2 ตน พวกแกกับโดนเล่นงานซะงั้นเนี่ยนะ!!”

“นายท่าน! มันแข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกเราอีกนะ!!”

“ใช่ เจ้านั้นมันพุ่งตรงมาจัดการไปทีละ 5 ถึง 10 ตนในเวลาเพียงชั่ววินาทีเองนะ!!”

“ไม่ต้องมาเถียงข้า!!” วากาเน็ทตะโกนใส่ลูกน้องทั้งหลายของตน ก่อนจะหันไปทางที่เขาสัมผัสได้ว่ามีกลิ่นอายแปลกประหลาดออกมา “แก! ที่อยู่หลังเงามือนั้นจนออกมาซะ กล้าดียังไงบุกมายังสถานที่ของเรา!! ถึงเป็นหญิงยังไงก็ตามทีข้าก็ไม่เอาไว้แน่ ๆ”

“หึ ๆ ปากกล้าเสียจริง...” โพรทาเลียเอ่ยขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ เดินออกมาจากเงามืด “นี่หรือคำของบุรุษที่เป็นถึงเจ้านายของเหล่าปีศาจ?”

ดวงตาสีขาวลุกวาวขึ้นเมื่อเห็นบุคคลที่ก้าวขาออกมาจากเงามืด ดวงตาสีเขียว ผมดำเซ่อ ๆ ใบหน้าอันงดงามถึงมีแผลเป็นบนใบหน้ายังไงก็ยังงดงามอยู่เช่นเดิม วากาเน็ทไม่เคยเห็นหญิงงามเทียบเท่าเทพีที่อยู่ที่แห่งนี้ เขาตะลึงจนเอ่ยบางอย่างออกมา

“หญิง...งาม...”

 

พวกปีศาจต่างหันไปมองเจ้านายของตนเองที่กำลังพูดอะไรบางอย่างที่ดูไม่ใช่ตัวเขา โพรทาเลียได้ยินคำพูดอีกฝ่าย ทำให้เธอยิ้มเยาะอย่างชอบใจที่อีกฝ่ายถึงอยู่ในช่วงเวลาไหนก็ตามทีก็ยังตกหลุมพรางเธออยู่ดี ก่อนที่เธอจะถอดเสื้อคลุมด้านนอกออกก็เผยให้เห็นรูปร่างอันเด่นชัดของเธอจนทำเอาสายตาของชายหนุ่มที่ไม่ได้เห็นหญิงงามบ่อย ๆ ตะลึงขึ้นมาจนกลืนน้ำลายของตนลงคออย่างช้า ๆ

 

“รู้สึกหัวหน้าพวกแกจะมาแล้วสินะ” โพรทาเลียเท้าเอวตั้งท่าให้อีกฝ่ายเห็นสัดส่วนของเธอทุกอย่าง

“แหม~ ปากหวานจริง ๆ นะ หัวหน้าเลยเหรอ?” วากาเน็ทยิ้มเยาะอย่างชอบใจที่อีกฝ่ายนั้นเรียกเขาว่าหัวหน้า

“ทำไมเจ้าสั่งการเจ้าพวกปีศาจ? ก็แปลว่าเจ้าเป็นหัวหน้านะสิ?”

“ฮ่า ๆ ใช่แล้ว ข้าเป็นหัวหน้า!” วากาเน็ทพูดพร้อมกับยกนิ้วมาถูจมูกอย่างชอบใจ

“แล้วเป็นชายที่ดูสง่างามจริง ๆ สมกับเป็นหัวหน้าใหญ่เลยล่ะ”

“ฮ่า ๆ เจ้าก็ชมข้าเกินไปแล้วนะ เป็นผู้บุกรุกที่ปากหวานจริง ๆ”

“อะแฮ่ม” ปีศาจตนหนึ่งขัดจังหวะทันที “นายท่าน...เจ้ามนุษย์นั้นเป็นผู้บุกรุกนะ! จะไปตามน้ำด้วยทำไม”

“หือ?” วากาเน็ทได้ยินแบบนั้นเขาก็คิดสักครู่ก่อนจะส่ายหัวทันที “อะแฮ่ม!! เลิกเยินยอข้าเดียวนี้เลย!! ข้าจะเป็นอะไรก็ช่างมัน ข้าจะทำให้เจ้ารู้เองว่าการบุกมาที่นี่เจ้าจะไม่ได้ตาย-”

 

วากาเน็ทกำลังพูดยังไม่จบประโยคนั้น คนตรงหน้าก็หายไปจากตรงนั้นทำให้เขาตาลุกวาว ก่อนที่จะรู้สึกถึงด้านหลังที่มีร่างหนึ่งโผล่มา เขากำลังจะหันไปดูแต่ว่าโพรทาเลียก็ยกขาขึ้นมาเตะอีกฝ่ายปลิวไปด้านข้างด้วยความเร็วเกินที่จะเป็นการเตะธรรมดา ทำเอาพวกปีศาจที่เห็นผู้เป็นนายโดนเล่นงานอย่างง่ายดายจนโพรทาเลียยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา

 

“ฮ่า ๆ ใครกันแน่ที่จะตายเสียก่อนนะ? วากาเน็ท”

ปีศาจตนอื่น ๆ เตรียมตัวที่จะต่อสู้ แต่ว่าก็มีอีกคนที่มาอยู่ตรงหน้าพวกมันคือโฟกัสที่เตรียมถือดาบของตนเองเตรียมจะต่อสู้

“ทางนี้ปล่อยเป็นหน้าที่หนูนะคะ พี่” โฟกัสตั้งท่าเตรียมโจมตี “ทางนั้นพี่จัดการเองเลยละกัน”

“รับทราบ ขอบคุณนะน้องสาว” โพรทาเลียขอบคุณน้องสาวก่อนจะพุ่งตัวไปทางที่วากาเน็ทปลิวไป

ไกลออกไปทางด้านวากาเน็ทพุ่งทะลุต้นไม้ใหญ่จนล้มไปในทิศทางต่าง ๆ อีกฝ่ายนอนแน่นิ่งอยู่กับซากต้นไม้ ก่อนจะได้สติคืนมา ตัวเขานั้นไม่นึกว่ามนุษย์กึ่งเทพที่มีพลังอันน้อยนิดจะสามารถต่อกรกับเขาได้ถึงเพียงนี้ เขาพยายามพยุงตัวเองขึ้นมา โพรทาเลียก็มายืนอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย วากาเน็ทค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่าย

 

“เจ้า...”

โพรทาเลียยิ้มเยาะแล้วย่อตัวนั่งลงตรงหน้าอีกฝ่าย “เป็นไง? ได้ริมรสชาติของคนที่พ่อเจ้าสรรค์สร้างขึ้นหรือยังล่ะ? วากาเน็ท”

“พ่อ...เจ้าหมายความว่าไง?”

“ก็อย่างที่ข้าเอ่ยออกไป” โพรทาเลียลุกขึ้นยืน แล้วยกขาไปข้างล่างอย่างสุดแรงก่อนจะเตะอีกฝ่ายไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “พ่อเจ้าสร้างข้าขึ้นมาไงล่ะ วากาเน็ท!!”

คำพูดของเธอไม่อาจจะไปถึงอีกฝ่าย เพราะตัวเธอเตะอีกฝ่ายก่อนจะพูดออกมาเสียแล้ว แต่ความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอตงิดใจแปลก ๆ

 

‘ทำไมเจ้านี้ถึงอ่อนแอกว่าวากาเน็ทอีกคนล่ะ?’ โพรทาเลียคิด

 

หางตาหันไปทางที่อีกคนที่โดนเตะปลิวไปไกล เธอเห็นแบบนั้นก็พุ่งตัวไปหาอีกฝ่ายในทันใดเพื่อจัดการอีกฝ่ายไปอีกหลายครั้งจนเวลาผ่านไป ทำเอาสองคนที่อยู่แถวนั้นมองกันเป็นสายตาเดียวกันว่าชายผมดำตรงหน้านั้นใช้คนเดียวกับที่เห็นตอนแรกใช่หรือไหม เพราะสภาพอีกฝ่ายนั้นเละตุ้มเป๊ะ ใบหน้าที่บวมจนผิดแปลก เลือดกบปาก ร่างกายบอบช้ำอีกหลายจุด ทำเอาโฟกัสที่มองยิ่งสงสัยเลยว่าพี่สาวนั้นมีพละกำลังล้นเหลือแค่ไหน

 

‘พี่เขาคงเอาความโกรธที่อีกฝ่ายเคยกระทำในอดีตมาลงกับตัวอีกฝ่ายในโลกนี้แน่ ๆ’ โฟกัสคิด

 

“เอาล่ะ งั้นตอบคำถามมา วากาเน็ท” โพรทาเลียเอ่ยถามต่อ "เทพีอลิซ่าเบ็ธอยู่ที่ไหน?”

 

ไร้ซึ่งคำตอบคงเพราะใบหน้าอีกฝ่ายที่บวมจนไม่สามารถพูดได้ โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็ยอมที่จะเสียยาไปขวดหนึ่งเพื่อรักษาอีกฝ่ายให้กลับสภาพเดิม วากาเน็ทรู้สึกว่าเขาหายเจ็บแล้วก็เอามือแตะไปที่ใบหน้าตัวเองก็ทำให้เขาดีใจที่ใบหน้าเขากลับมาเป็นปกติแล้ว ก่อนจะหันไปตะโกนใส่อีกฝ่ายที่ทำร้ายเขา

 

“เจ้ากล้าดียังไงมาทำร้ายข้า!?”

เขาหันไปตะโกนใส่อีกฝ่ายแต่แล้วเขาต้องสะดุ้ง เมื่อเห็นใบหน้าอีกฝ่ายที่จ้องดวงสายตาอาฆาตมุ่งร้ายมาให้เขา

“แล้วทำไม!?”

“ขอโทษขอรับ!!”

วากาเน็ทหันหน้าหนีขดตัวอย่างหวาดกลัว เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองไม่ควรต่อกรกับอีกฝ่ายจริง ๆ

“ฉันถามอยู่นะว่าเทพีอยู่ที่ไหน?”

“อยากรู้ไปทำไมว่านางอยู่ไหนนะ?”

“เงียบปาก!! แค่ตอบก็จบ!! เร็ว!!” โพรทาเลียตะโกนใส่อีกฝ่ายเสียงดังทันที

วากาเน็ทถึงกับตัวสั่นเทาเมื่อโดนดุ เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายมีอิทธิพลต่อตัวเขาชอบกล

“ว่าไง? จะตอบไหม?” โพรทาเลียเท้าเอวถามอีกฝ่าย

“นางอยู่คุกใต้ดิน...บางนี้...คงตายไปแล้วมั้ง...”

“!!” พรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็สะอึกความรู้สึกภายในยิ่งรู้สึกสับสนและปั่นป่วนไปทั่วท้อง เธอนึกภาพของเทพีที่อยู่ในคุกใต้ดินยิ่งทำให้ความรู้สึกโกรธปะทุขึ้นมา “แกว่าไงนะ!?”

“อ๊ะ...ข้าบอกว่าอลิซ่าเบ็ธอยู่ที่คุกใต้ดิน...นางไม่อยากมีอะไรกับข้านี่น่า ข้าก็ต้องทำโทษนางสิ!!”

 

ผัวะ!!

 

เสียงชกดังขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนวากาเน็ทล้มลงไปกับพื้นทันที ตัวเขาช็อกเลยว่าตัวเองโดนชกเพราะอะไร

“เจ้า…ชกข้า!!”

“ใช่! แล้วทำไม!!”

โพรทาเลียเอ่ยออกมาพร้อมกับดึงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเธอมันถูกม้วนไว้ พอเธอปล่อยมันก็เป็นเส้นยาวประมาณสองเมตร แล้วสิ่งนั้นคือแส้หนังที่โพรทาเลียจะเอามาจัดการกับอีกฝ่าย วากาเน็ทเห็นก็ตะลึงไปชั่วขณะ

“เจ้าจะทำอะไร…?”

“ก็…ทำให้แกรับรู้ว่าการที่โดนลงโทษนั้น…มันจะรู้สึกยังไง?!”

 

มือสะบัดแส้ลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังขึ้นทำเอาวากาเน็ทหน้าซีดเลยว่าตัวเองนั้นไม่สามารถขยับตัวได้จนโพรทาเลียเข้ามาใกล้ก็ฟาดแส้ใส่อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ชั่วโมงต่อมาวากาเน็ทโดนมัดติดอยู่กับต้นไม้หลังจากโดนโจมตีไปหลายอยู่ แต่เพื่อความแน่ใจเธอยัดขวดยาใส่ปากอีกฝ่าย ยาตัวนี้เป็นยาเดียวกันกับที่เธอใช้ครั้งที่หนีออกจากเกาะ แต่ครั้งที่แล้วแค่หยดเดียวแต่ครั้งนี้เล่นเต็มขวดให้มันนอนยาวเป็นอาทิตย์เป็นเดือนไปเลย โฟกัสมองสถานการณ์ตรงหน้า ถ้าเป็นพวกพี่ชายที่ชอบแกล้งแล้วแกล้งอีกฝ่ายละก็คงไม่พ้นโดนเล่นงานแบบนี้แน่ ๆ

 

“เอาล่ะ งั้นเตรียมตัวไปกัน” โพรทาเลียหันไปมองทั้งสองคนที่กำลังมองเธอ ก่อนที่โอเซซัสจะยกมือขึ้นมา

“เราจะไปไหนกัน? ลูกศิษย์”

“ฉันจะไปจัดการต้นตอของสถานที่แห่งนี้ก่อนนะ!!”

เมื่อกล่าวแบบนั้นทุกคนรู้เลยว่าต้นตอที่ว่านั้นคืออะไร โพรทาเลียยิ้มเยาะอย่างเจ้าเล่ห์เธออยากต่อกรกับอีกฝ่ายมานาน แต่ก็มีข้อสงสัยที่ทำให้เธอครุ่นคิดว่าทำไมวากาเน็ทถึงอ่อนแอกว่าวากาเน็ทในโลกของเธอ แต่เธอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ในทันใด

 

ย้อนความทรงจำเมื่อ 6 ปีก่อน

ภายในห้องเหม็นอับเต็มไปด้วยขวดยา สมุนไพร ซากสัตว์ วัตถุดิบต่าง ๆ ที่สามารถปรุงยาได้หลากหลายแบบ แล้วตรงกลางห้องมีเด็กหญิงผมดำยาวกำลังใช้ครกกำลังตำยิ่งบางอย่างให้เป็นผง แต่การกระทำของเธอนั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่เต็มใจ แต่ว่ามันเป็นคำสั่งของคนที่มีอำนาจบนเกาะนี้คือแซเทิร์นที่สั่งให้เธอสร้างยาบางอย่าง ระหว่างที่กำลังปรุงยาอยู่นั้นประตูห้องนั้นก็เปิดออกเด็กหญิงสะดุ้งขึ้นมา ความรู้สึกหวาดกลัวพุ่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอค่อย ๆ หมุนหัวไปมอง แต่พอเห็นแวบแรกก็โล่งใจทันใด ก่อนจะเอ่ยพูดขึ้น

 

“โธ่...ท่านอลิซ่าเบ็ธ...ข้าตกใจหมด...”

“โทษทีจ้ะ เห็นว่าเจ้ายังไม่ออกมาสักที” อลิซ่าเบ็ธทำหน้าลำบากใจที่ตัวเองเข้ามาไม่บอกกล่าวเลย ”ข้าเลยคิดว่านำอาหารว่างมาให้เจ้าเองดีกว่า”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” โพรทาเลียเอ่ยขอบคุณ

“แล้วใกล้เสร็จหรือยังเอ่ย?”

“ใกล้แล้วค่ะ…กำลังเตรียมสำหรับปรุงยาครั้งสุดท้ายนะคะ”

“แล้วครั้งนี้เป็นยาอะไรนะ?”

“ข้าไม่รู้ แต่ว่าดูจากสรรพคุณต่าง ๆ น่าจะเป็นยาบำรุง เนื่องจากร่างกายของแซเทิร์นกับวากาเน็ทดูเปลี่ยนไป”

“ก็จริงนะ…ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ปรุงยาพิษไปเลยล่ะ?”

“เคยแล้ว แต่…โดนจับได้ เขาเลยขู่ว่าทำอีกโดนยิ่งกว่านี้ เลยต้องยอมล่ะนะ”

“ช่างแย่จริง ๆ” อลิซ่าเบ็ธเอ่ยอย่างไม่ชอบใจ

“ช่างเถอะ…ข้าจะดูว่ายามันจะได้ผลจริงไหม? แต่ว่าอยากให้ยาไม่ได้ผลมากกว่า…”

 

หลังจากวันนั้นโพรทาเลียก็สร้างยาเป็นเวลาห้าวัน ถึงตัวยาจะยังไม่สมบูรณ์ แต่ว่าแซเทิร์นก็ไม่สนใจก็ให้ลูกและตนดื่มยานั้นอย่างรวดเร็ว จากร่างกายที่อ่อนแอนั้นกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกข้างในของโพรทาเลียนั้นรู้สึกแย่จริง ๆ ที่ยามันได้ผล แต่ว่ามันก็อยู่ไม่ได้นาน เพราะว่าบางครั้งเธอเห็นอีกฝ่ายอ่อนแอก็ใช้เธอทำยาตลอด พอย้อนกลับมานึกในตอนนี้เธอทำลายยาหมดสิ้น คงมีทางให้ชนะแซเทิร์นได้ แต่ถ้าไม่เธอคงต้องหาแผนจัดการอีกฝ่าย แต่ตอนนี้เธอจัดการกับอีกฝ่ายในโลกนี้เสียก่อน

 

‘รอฉันก่อนเถอะ แซเทิร์น ฉันจะเล่นแกให้เละเลยล่ะ!!’ โพรทาเลียคิด

 

โถงทางเดินอันกว้างใหญ่ทั้งสามคนกำลังเดินตรงไปยังสถานที่ที่โพรทาเลียกำลังนำทางไปนั้น แต่ทั้งสองคนที่ตามนั้นไม่รู้ว่าทางที่กำลังไปนั้นเป็นที่ไหน จนกระทั่งพวกเขาเดินทางมาถึงประตูบานใหญ่บานหนึ่งที่ดูหรูหรายิ่งกว่าอะไร ทำให้สงสัยว่าประตูข้างหน้านั้นเป็นประตูไปไหนหรือเป็นห้องอะไร

 

“พี่ค่ะ...ห้องนี้...?”

“ห้องของแซเทิร์นนะ”

“เอ๋? แล้วเรามา...ทำไมนะ?” โฟกัสได้ยินคำตอบก็ตาโตตกใจแบบสุด ๆ

“พี่อยากตรวจสอบบางอย่างนะ”

“ตรวจสอบ...?”

“ใช่...เธอต้องอยู่ข้างนอกจริง ๆ”

“เอ๋?”

“พี่ไม่อยากให้เธอเข้าไป...”

“แต่ว่า...”

“คงรู้อยู่แล้วนะว่าพี่จะบอกอะไร?”

“ค่ะ...” โฟกัสทำหน้าเศร้า ๆ ที่พี่สาวไม่ยอมให้เธอไปด้วย

“ดี งั้น...พี่เข้าไปล่ะ”

 

โพรทาเลียก้าวขาเดินไปข้างหน้าแล้วเปิดประตูเข้าไปข้างในอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะเข้าไปเธอก็ใช้สายตาตรวจสอบก่อนจะเห็นชายชราคนหนึ่งอยู่ข้างในห้องนั้น ส่งอมองร่างกายอีกฝ่ายก็เห็นพลังที่เธอคุ้นเคยจนจำได้ดีว่าเป็นใคร แต่อีกฝ่ายอยู่ในสภาพที่คงเพราะโลกนี้อีกฝ่ายไม่ได้ลักพาตัวเธอทำให้อีกฝ่ายไม่มียารักษาตัวเอง แต่ดีแล้วที่อีกฝ่ายไม่รู้จักเธอ เพราะตอนนี้เธอจะได้จัดการกับอีกฝ่ายง่ายขึ้นหน่อย

 

อีกฝ่ายเปิดช่องว่างอย่างไม่ระวังตัวโพรทาเลียก็พุ่งตัวเข้าหาอีกฝ่ายทันใด แต่อีกฝ่ายกับรู้สึกตัวทันก็เรียกเคียวของตนออกมาป้องกัน เสียงปะทะดังกึกก้องออกมาถึงหน้าห้อง ทำให้โฟกัสที่ได้ยินเสียงก็กังวล แต่โอเซซัสจับไหล่เธอเป็นการห้ามว่าอย่าเข้าไป โฟกัสที่อยู่ข้างนอกก็กังวลใจ แต่ก็ต้องเชื่อใจว่าพี่สาวต้องทำได้ ข้างในนั้นเกิดการปะทะกันอย่างรวดเร็วโพรทาเลียฟาดฟันโจมตีอีกฝ่ายอย่างไม่ยั้งมือจนอีกฝ่ายนั้นเริ่มไม่ไหว เนื่องจากร่างกายที่อ่อนแอยิ่งทำให้เขารับการโจมตีได้ลำบาก โพรทาเลียโจมตีครั้งสุดท้ายก็ทำให้อีกฝ่ายล้มลงกับพื้นเคียวให้มือก็กระเด็นออกไปอยู่ห่างจากตัวเขา

 

“เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!?”

 

แซเทิร์นตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวดที่ร่างกายนี้ช่างอ่อนแอยิ่งกว่าอะไร โพรทาเลียมองอีกฝ่ายที่ล้มตัวลงกับพื้น ทำให้เธอคิดเลยว่าอีกฝ่ายนั้นเหมือนไม่ใช่บุคคลที่ตนรู้จักจริง ๆ เธอยกดาบหันมาทางอีกฝ่าย ทำให้คนที่โดนดาบจ่ออยู่เงยหน้ามองเด็กสาวที่มาต่อกรกับเขาถึงภายในห้องนอน

 

“เป็นแค่ผู้บุกรุกที่ช่างกล้ามายุ่งกับผู้มีอำนาจอย่างข้าจริง ๆ ยัยหนู”

“หึ นึกหรือว่าแกเป็นผู้มีอำนาจนะ แซเทิร์น”

“หือ? เจ้าเดาผิดหรือเปล่าเด็กน้อย? ข้ามีนามว่าโครนอส?”

“นึกเหรอว่าฉันจะเชื่อแกนะ โดยที่ตลอดมาชีวิตฉันนั้นโดนแกทำร้ายมาตลอดนะ”

“ข้าเนี่ยนะ? ข้ายังไม่รู้จักเจ้าเลยสักนิด”

“ใช่ แกตอนนี้ไม่รู้จักฉัน แค่แกในโลกของฉันรู้จักอย่างดีเลยล่ะ!!”

โพรทาเลียเอ่ยแบบนั้น พร้อมกับมือที่ยกดาบขึ้นตวัดลงอย่างรวดเร็วจนสร้างบาดแผลเลือดกระจายออกมา

“อ๊ากกกกกก!!” แซเทิร์นร้องด้วยความเจ็บปวด “แก…แกกล้าดียังไง?”

“กล้ายังไง? ก็ทำไปแล้วนี่?”

 

โพรทาเลียเอียงคอมองด้วยสีหน้าใสซื่อ แต่ใบหน้าของเธอไม่ใช่แบบนั้นเธอโจมตีใส่อีกฝ่ายด้วยมือของเธอ เพราะถ้าโจมตีด้วยอาวุธก็คงตายไวก่อนที่เธอจะจัดการกับอีกฝ่าย เวลาผ่านไปสักพักอีกฝ่ายก็เลือดอาบพอตัว เธอจับจ้องมองเลือดสีทองของอีกฝ่ายกำลังไหลออกมาจากร่างกาย

 

“ซะใจจริง ๆ ที่ได้เล่นงานแก แซเทิร์น แต่ว่า…ฉันก็รอเวลาอีกอย่างมานาน…รอเวลาที่จะจัดการแกให้จมดินเหมือนที่แกทำกับฉัน!!”

“แก!! ยังไม่พอใจกับสิ่งที่ทำกับข้าอีกหรือไง แล้วอีกอย่างข้าก็บอกไปแล้วว่าข้าไม่เคยทำอะไรเจ้า!!”

“มันก็จริง แต่จะโทษ…ก็โทษตัวแกอีกคนที่สร้างบาดแผลไว้กับฉันละกันนะ!!” โพรทาเลียยกยิ้มก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นแล้วเดินไปหยิบเคียวของอีกฝ่าย

แซเทิร์นเห็นอีกฝ่ายจับเคียวของตนได้ ทำให้เขานั้นหน้าซีดที่มีคนจับเคียวของตนได้ ก่อนจะเอ่ยออกไป

”แกจะทำอะไรอีก!?”

โพรทาเลียหันไปมองอีกฝ่ายด้วยหางตาแล้วหมุนตัวเดินกลับมาทางเดิมพร้อมกับยกเคียวไว้ที่ไหล่ พอใกล้ถึงตัวอีกฝ่ายเธอก็ยกเคียวขึ้นเหนือหัวทันใด

“ก็สังหารแกด้วยเคียวของแกไง!!”

 

เคียวสีดำใหญ่ที่กำลังส่องแสงกับแสงไฟตวัดลงมายังร่างอันขาวซีดของชายชราเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด บริเวณบาดแผลกำลังมีสิ่งบางอย่างแผ่กระจายทำให้อีกฝ่ายกำลังกลายร่างเป็นหิน อีกฝ่ายแตกตื่นที่ตนเองนั้นกำลังจะสลายหายไปจนเขานั้นกลายเป็นหินทั้งตัว โพรทาเลียมองอย่างสับสนว่ามันง่ายดายแบบนี้เลยหรือ ก่อนที่เธอจะเดินไปแตะอีกฝ่ายก็สลายกลายเป็นผงทันที

 

‘ชิ…นี่แบบนี้จัดการง่าย…’ โพรทาเลียคิด ‘ถ้าตอนนั้นเราไม่สร้างยานั้น…แกก็คงไม่แข็งแกร่งจนถึงทุกวันนี้…แซเทิร์น…’

 

เธอจ้องมองเศษฝุ่นที่กำลังปลิวลอยไปไหนไม่รู้ แต่ตอนนี้เธอโล่งใจที่จะไม่เจอแซเทิร์นบนโลกนี้ไปสักระยะ แต่เธอก็ต้องจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับโลกของเธอเสียก่อน เธอหันหลังกลับไปยังประตูเพื่อออกจากสถานที่อันขมขื่นนี้ แล้วไปช่วยคนที่เธอต้องการจะช่วยตั้งแต่ต้น

 

‘เทพีอลิซ่าเบ็ธ…ข้ามาช่วยท่านแล้ว’ โพรทาเลียคิด

 

จบตอนที่ 107 โปรดติดตามตอนที่ 108 ต่อไป

 

ข้อความจากนักเขียน

ขอโทษทีหายไปนานค่ะ เนื่องจากทำงานเลยไม่ค่อยว่างนะคะ กลับมาลงให้แล้วนะ ขอบคุณที่ทุกคนรออ่านนะคะ