ตอนที่ 106 เริ่มแผนตะลุยเกาะ

เรือแล่นตรงไปยังเกาะที่พวกเธอกำลังหากัน แต่อยู่ในระยะห่างจากเกาะพอสมควร โพรทาเลียจ้องมองเกาะตรงหน้าทำให้นึกถึงวันวานที่น่ารังเกียจยิ่งกว่าอะไร เธอส่ายหน้าเบา ๆ เพื่อเลิกคิดเรื่องนั้น แล้วหันไปมองคนอื่นที่ต้องตื่นมาเพื่อพูดคุยถึงแผนที่ต้องดำเนินต่อ โพรทาเลียมองคนอื่นอย่างตั้งใจ แต่แล้วสายตาของเธอหันไปมองพวกพี่ชายทั้งสามคนที่อยู่ในสภาพงัวเงีย ทำให้คิดเลยว่าจะรับรู้เรื่องที่เธอจะคุยไหม ไม่รอช้าเธอก็เริ่มเข้าเรื่องถึงสถานการณ์ตอนนี้ว่าเจอเกาะที่ตามหาแล้วและต้องขับเรือไปอยู่ในระยะประชิดไม่ให้คาดสายตา

 

“เราจะขับเรือตามเกาะไปเรื่อย ๆ แล้วเราจะเข้าไปข้างในก็ขอให้เรื่องอยู่ในระยะที่ตามมาติด ๆ แต่ว่าคนที่จะเข้าไปจะมีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น”

“ไหนพี่จะเข้าไปคนเดียวกัน? ตอนแรกบอกว่าจะให้หนูตามเข้าไปไม่ใช่เหรอ?”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ “ขอโทษทีโฟกัส พี่มานั่งนึก...ว่าให้น้องอยู่นี่ดีกว่า”

“ไม่เอานะ!!” โฟกัสเดินตรงไปหาพี่สาว เธอขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “เราอุตส่าห์มาถึงจุดนี้แล้ว พี่จะทิ้งฉันไว้เหรอ?”

“ไม่ได้ทิ้ง พี่แค่อยากให้เธอปลอดภัย เพราะคนที่รู้ว่าในเกาะมีอะไรมั่งก็มีแค่พี่คนเดียวเท่านั้น เธอไปอาจจะเกิดอันตรายก็ได้!”

“หนูไม่ยอมเด็ดขาด! ถ้าพี่หายเข้าไปแล้วไม่ได้ออกมาล่ะ?”

“ไม่ต้องห่วง พี่จะใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงแน่ ๆ”

“พี่...แต่ว่า...” โฟกัสฟังคำพูดพี่สาวแล้วไม่ชอบใจเป็นอย่างมากจนเธอทำหน้าเศร้าใจ “ฉัน...ฉัน...”

โอราอุสฟังน้องสาวทั้งสองคุย เขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายห่วงน้องสาวตัวเองแค่ไหน เขาเดินเข้ามาหาทั้งสองคนแล้วแตะไหล่ทั้งสอง

“พี่ว่าโพรทาเลียก็มีเหตุผลของเขาและเขาอยากปกป้องเรานะ โฟกัส”

“แต่พี่คะ!! พี่เขาเสียสละมากมายเกินไปแล้วนะ!! หนูอยากเสียสละมั่ง หนูอยากมีประโยชน์กับพี่สาวมั่ง!!”

โพรทาเลียได้ยินแบบนั้นนึกถึงสิ่งที่แองเจิลเคยพูดไว้กับเธอว่าสักวันพวกเธอต้องเสียสละบางอย่างแต่เมื่อไหร่ไม่มีคนรู้ ทำให้เธอยิ้มออกมาแล้วมองน้องสาวอีกครั้ง

“ก็ได้ ๆ พี่ยอมแพ้ งั้นไปด้วยกันนะ โฟกัส”

“พี่ค่ะ~♥” โฟกัสได้ยินแบบนั้นก็ดีใจเป็นที่สุด

หนุ่ม ๆ เห็นว่าทั้งสองคนต่างไม่เถียงกันแล้ว เบเดอร์พยายามจะพูดบางอย่างออกมา “งั้น-”

“พวกพี่อยู่ที่นี่!!” โพรทาเลียขันขึ้นโดยไม่ต้องรู้ว่าพวกพี่ ๆ จะพูดอะไรออกมา

“อ้าววววว” พี่ฝาแฝดส่งเสียอย่างไม่ชอบใจ

“รับทราบ” โอราอุสตอบรับคำพูดของน้องสาวจนแฝดหนุ่มมองพี่ชายของตนเอง

“ทำไมพี่ตอบแบบนั้นนะ”

“พวกนายอยากเข้าไปในสถานที่ที่ไม่รู้จักไหมล่ะ?”

“ไม่...”

“งั้นอยู่นี้ไป ปล่อยสองสาวไปกันเอง” โอราอุสเอ่ยตอบ เขากอดน้องสาวทั้งสองคนเบา ๆ “ดูแลตัวเองกันดี ๆ นะ ถึงพี่จะไม่ใช่พี่ในโลกของพวกเธอ แต่พี่ก็ห่วงเธอทั้งสองคนนะ”

“ขอบคุณค่ะ พี่โอราอุส” โฟกัสกอดอีกฝ่ายตอบอย่างรักใคร่

“พวกเราจะรีบกลับค่ะ”

 

ทั้งสองคนต่างจับมือกันเดินไปที่ขอบเรือถึงบรรยากาศตอนนี้ยังมืดมิดก็ตามที โพรทาเลียก็มองเห็นภาพตรงหน้าอย่างชัดเจนเลยไม่เป็นปัญหาอะไรกับเธอ แต่มีปัญหาอีกอย่างที่ต้องแก้ไขนั้นก็คือการเข้าไปข้างในได้ยังไง เพราะว่าจุดที่เป็นบาเรียจะมีกระแสน้ำรอบ ๆ เกาะที่รุนแรงจนว่ายน้ำไม่ได้ยิ่งทำให้ลำบากเข้าไปอีก โพรทาเลียจ้องมองอย่างสงสัยว่าจะทำยังไงดี

 

“โพรทาเลีย” เสียงของเฟอร์ร่าเอ่ยออกมา

โพรทาเลียได้ยินเสียงอีกฝ่ายก็ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเรียกอีกฝ่าย “เฟอร์ร่า...”

“ข้ามีแผนที่จะพาเจ้าเข้าไปในนั้นได้”

“แต่ว่า...”

โพรทาเลียจะทักท้วงอีกฝ่ายที่ตอนแรกไม่อยากออกมาเผชิญโลกข้างนอก เพราะครอบครัวอีกฝ่ายอยู่ตรงนี้

“ข้าจะมาปิดบังตัวเองตลอดก็ไม่ได้ เพราะยังไงสักวันก็ต้องรู้ ถึงไม่ใช่โลกเดิม...แต่สักวันก็ต้องเจอกัน...และอีกอย่างถึงพวกเจ้าจะเป็นหลานข้า...แต่พลังในการว่ายน้ำก็คงไม่เท่าข้า”

“แต่เรายังมีวิธีอื่นก็ได้นะ”

“วิธีไหนล่ะ? เหาะเข้าไปเหรอ? เจ้าคงไม่ลืมความทรงจำตัวเองนะว่าเคยเจออะไรนะ”

โพรทาเลียนึกในอดีตที่ตัวเองนั้นเคยใช้วิธีพุ่งตัวเองออกจากเกาะ แต่ก็พุ่งจนชนบาเรียอย่างจังจนตอนนั้นเจ็บไปเลย เธอนึกก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างยอมแพ้

“งั้นก็ได้...”

โพรทาเลียหันไปมองน้องสาวที่อยู่ข้าง ๆ โฟกัสมองพี่สาวอย่างสงสัยว่ามีอะไร ก่อนที่โพรทาเลียจะเอ่ยเรียกอีกฝ่ายออกมา

“เฟอร์ร่า”

 

เสียงเอ่ยนามนั้นดังไปทั้งบริเวณนั้น ทำให้เหล่าลูกเรือที่ปู่ส่งมาให้นั้นต่างตกตะลึงที่อีกฝ่ายเอ่ยนามนั้นออกมา ร่างกายของโพรทาเลียลอยขึ้นกลางอากาศ รูปลักษณ์ของเธอกำลังเปลี่ยนไป ขาเรียวยาวแปรเปลี่ยนเป็นหางปลาสีฟ้า เสื้อผ้าที่สวมใส่สลายแปรเปลี่ยนเป็นเปลือกหอยที่ปกปิดเนินอกอันงดงาม ผมสีดำสั้นกำลังยืดยาวกลายเป็นผมสีฟ้ายาวสลวย แสงเปล่งประกายออกมาจากร่างกายอย่างกับนางฟ้า รูปลักษณ์ของโพรทาเลียแปรเปลี่ยนเป็นนางเงือกที่มีใบหน้าอันงดงามดั่งนางฟ้า ทุกคนต่างตกตะลึงกับภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาของตนเอง

 

เฟอร์ร่าไม่รออะไรก็กระโดดตีลังกาลงสู่ทะเลทันใด โฟกัสมองอีกฝ่ายที่กระโดดลงไปที่ทะเลแล้ว เธอชะโงกหน้าขึ้นมาจากผิวน้ำในทันใด

“โฟกัส มาเร็ว พวกเจ้ามีเวลาไม่มากนะ”

“อ๊ะ! ค่ะ ท่านเฟอร์ร่า!!” โฟกัสตอบแล้วกระโดดตามลงไป

ชาวเรือต่างรีบวิ่งกันมาดูที่ขอบเรือ พวกเขาไม่อยากเชื่อสายตาของตนเองที่ได้เจอกับบุคคลที่พวกเขาไม่ได้เจอมานานแสนนาน ทุกคนต่างยิ้มอย่างดีใจหรือมีบางคนต่างร้องไห้ด้วยความดีใจ

“องค์หญิง!!”

“องค์หญิงยังมีชีวิตอยู่? องค์ชาย!!”

“ต้องเอาเรื่องนี้บอกท่านราชากับท่านราชินีแล้ว!”

ผู้คนต่างพูดกันอย่างยินดี แต่ชายที่ถูกเรียกว่าองค์ชายกับตกตะลึงและจับจ้องมองหญิงสาวผมสีฟ้ากำลังว่ายพาเด็กหญิงข้ามกระแสน้ำไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่คาดคิดว่าสถานการณ์ตรงหน้าของเขานั้น กำลังเจอเรื่องปาฏิหาริย์ที่เขาไม่คาดคิด

“เฟอร์ร่า…” ไทรทันเอ่ยเรียกนามอีกฝ่ายอย่างสับสน “นี่เจ้า...ยังมีชีวิตอยู่หรือ...น้องข้า...”

 

กระแสน้ำซัดอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่ลำบากสำหรับหญิงที่มีหางเป็นปลา เวลาไม่นานนักก็มีถึงฝั่งกันอย่างปลอดภัย โฟกัสไม่อยากเชื่อว่าใช้เวลาไม่นานก็มีถึงฝั่ง แต่กระแสน้ำที่เจอนั้นช่างรุนแรงจริง ๆ ทำให้คิดเลยว่าพี่สาวเธอไม่มีทางออกจากเกาะนี้ได้ง่ายแน่ ๆ เธอหันไปมองอีกฝ่ายที่อยู่ด้านข้างกำลังขึ้นมาจากทะเล ร่างกายอีกฝ่ายกำลังเปลี่ยนกลับคืนร่างเดิมเป็นพี่สาวของเธอ โพรทาเลียมองมือตัวเองกลับเป็นมือของเธอ ทำให้คิดเลยว่าการเปลี่ยนร่างนั้นดูจะเร็วขึ้นและไม่ต้องใช้เวลานาน

 

“รู้สึกว่าไม่ต้องใช้เวลาในการกลับร่างเยอะเลยนะคะ พี่”

โพรทาเลียหันไปหาน้องสาวแล้วพยักหน้าให้ “ใช่...แต่ว่าทำบ่อยก็ไม่ดี”

“อืม แล้วเอาไงต่อดีค่ะ?”

“ตามพี่มาให้ไวละกัน หลังจากนี้พี่จะเพิ่มความเร็ว”

“ความเร็ว? ของอะไร?” โฟกัสเอียงคอมองอย่างสงสัย

 

โพรทาเลียยกยิ้มให้น้องสาวก่อนที่ตัวเธอจะวิ่งนำไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รีรอน้องสาว โฟกัสเห็นพี่สาววิ่งนำไปเธอก็ตาลุกวาวอย่างตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งตามพี่สาวอย่างสุดกำลัง ตลอดทางที่โพรทาเลียจำได้ทั้งหมดว่าจุดไหนมีอะไรมั่งแล้วเธอจะเจอกับอะไรและแล้วเธอก็เจอกับพวกปีศาจที่เคยทำให้เจอต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ที่แห่งนี้นานนับหลายปี เธอก็พุ่งตรงจัดการพวกมันแค่เพียงปลายดาบก็สังหารพวกมันจนหมดสิ้น ก่อนที่พวกมันจะรับรู้ถึงกลิ่นอายของเธอ โฟกัสเห็นการต่อสู้ในความมืดของพี่สาวช่างว่องไวและรวดเร็วยิ่งกว่าอะไร เธอแค่อยู่ไม่กี่นาทีก็ยังมองอะไรไม่ออกนอกจากเงามืดข้างนอกนี้ ทำให้เธอคิดเลยว่าตัวเองนั้นอ่อนแอกว่าพี่สาวเสียอีก ระหว่างที่เธอวิ่งนั้นก็มีปีศาจตัวหนึ่งวิ่งตรงมาทางโฟกัสทันที โพรทาเลียเห็นก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ทันไปช่วยแน่ ๆ จึงตะโกนออกไป

 

“โฟกัสด้านข้าง!!”

โฟกัสได้ยินก็ใช้ห่างตามองเธอก็หยิบดาบขึ้นมาตวัดดาบฟันปีศาจอย่างรวดเร็วจนมันสลายเป็นผงสีทอง

“ขอบคุณที่บอกค่ะ...”

“ดีที่เธอเก่งนะ โจมตีกลับได้อย่างง่ายดายนะ”

“แต่หนูก็ยังอ่อนแอกว่าพี่นะ”

“หือ? อย่าพึ่งด้อยค่าตัวเองสิ ยังไม่เห็นพลังตัวเองอย่างเต็มที่เลยนะ ไปต่อกัน พี่จะให้เธอเห็นสีหน้าของเจ้าพวกยังไม่รู้จักพี่ได้เจอกับนรกเสียหน่อย!!”

“พี่...”

 

โฟกัสเหงื่อตกเลยว่าพี่สาวกำลังจะคิดทำอะไรที่เธอระแวงอยู่ไหม ทั้งสองกำลังตรงไปยังปราสาทที่อยู่ตรงหน้า ระหว่างที่ทั้งสองเดินทางนั้นก็มีปีศาจตนหนึ่งรีบหนีมาอย่างวิตกกังวลถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันกำลังวิ่งไปตามโถงทางเดินอย่างยากลำบากจนมาถึงประตูใหญ่ก็เปิดประตูเข้าไป ภายในที่มีปีศาจกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าด้วยอาการบาดเจ็บเลือดออกตามร่างกาย แต่ตรงหน้าของพวกปีศาจนั้นมีชายชรากำลังถืออาวุธเคียวคู่ใจของตนเองอยู่ ก่อนที่ปีศาจที่เข้ามาจะตะโกนเรียกอีกฝ่าย

 

“นายท่าน!! นายท่าน!!”

“น่ารำคาญจริง ๆ”

เสียงทุ้มตะโกนออกมาด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวกับคำเรียกที่ไม่รู้จักกาลเทศะว่าเขากำลังลงโทษลูกน้องตรงหน้าอยู่ เขากำลังโกรธกับสิ่งที่ลูกน้องตัวเองกระทำ

“ไม่เห็นหรือไงว่าข้ากระทำอันใดอยู่!!”

“กระผมรู้ขอรับ แต่เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!!”

“เกิดเรื่อง?”

ชายชราได้ยินก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าเขานั้นกับรู้สึกปวดหัวขึ้นมาแล้วกำลังเซไปด้านข้าง ทำให้ปีศาจตนหนึ่งที่นั่งบาดเจ็บรีบเข้ามาพยุงอีกฝ่าย

“นายท่าน! ท่านต้องพักก่อนนะเจ้าค่ะ!!”

“หุบปาก!!” ชายชราเอ่ยก่อนจะยกมือตบใบหน้าของอีกฝ่ายทันที “เพราะเจ้า นูอัส!พูดนักพูดหนาว่าตนเองจะนำของกลับมาช่วยรักษาข้า!! ไหนล่ะ!?”

“ข้าขออภัย...ท่านแซเทิร์น...ข้าโดนขัดขวาง...ทำให้ไม่สามารถนำของที่คิดว่าใช้รักษาท่านกลับมาได้เจ้าค่ะ...”

 

นูอัสเอ่ยอธิบายถึงสิ่งที่เธอเจอให้แก่เจ้านายของตนเองที่ตอนนี้มีร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไปมากตั้งแต่เมื่อหลายพันปีก่อน ร่างกายผอมบางอย่างคนแก่ ผมที่ดำกลายเป็นผมขาวทั้งหัว ผิวพรรณอันงดงามกับเหี่ยวเฉามีรอยดำตามร่างกาย แซเทิร์นฟังคำแก้ตัวของอีกฝ่ายยิ่งทำให้เขามีอารมณ์โมโหยิ่งกว่าอะไร

 

“เลิกแก้ตัวเสียที!! อึ้ก!!”

ปีศาจสาวสะดุ้งอย่างตกใจกับการตะโกนของอีกฝ่าย แซเทิร์นเดินไปนั้นที่บัลลังก์ของเขาอย่างปวดหัว ร่างกายของเขาก็ย่ำแย่อยู่แล้วยังมาเจอลูกน้องไม่ได้เรื่องอีก

“วันบ้าอะไรกัน!! ลูกน้องทำเสียเรื่อง แล้วตอนนี้มีเรื่องอะไรใหญ่โตกัน!!”

“มีผู้บุกรุกเข้ามาภายในเกาะขอรับ!!”

“ผู้บุกรุก? แล้วพวกยักษ์ไปไหนหมดล่ะ!?”

“พวกนั้นโดยโจมตีจนตายไปหมดแล้วขอรับ!!”

“ว่าไงนะ!?” แซเทิร์นได้ยินแบบนั้นก็แปลกใจว่าใครกันที่กล้าบุกมาถึงที่นี่ “แล้วผู้บุกรุกนั้นเป็นใคร!?”

“มนุษย์กึ่งเทพเพศหญิง 2 ตน ขอรับ แต่ว่าตนแรกที่นำหน้านั้นดูเหมือนจะรู้ทุกจุดของเกาะ มันสามารถโจมตีพวกปีศาจที่แอบซ่อนได้อย่างว่องไวขอรับ!”

“แค่...มนุษย์กึ่งเทพ 2 ตนเนี่ยนะ!?” แซเทิร์นโมโหอย่างที่สุดแค่มนุษย์กึ่งเทพสองตนกับกระทำอันกล้าหาญที่มาฆ่าลูกน้องของเขาถึงภายในเกาะ “เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!”

“รู้สึกว่าท่านพ่อกำลังเจอเรื่องสินะขอรับ!?”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยพูดขึ้น สายตาของผู้เป็นบิดาหันไปมองก็ได้เห็นผู้เป็นบุตรของตนเองกำลังเดินตรงออกมาจากเงามืด

“วากาเน็ท?”

“ให้ข้าออกไปจัดการไหมขอรับ ท่านพ่อ?”

แซเทิร์นได้ยินแบบนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมา “งั้นเจ้าจงจัดการซะ วากาเน็ท อย่าให้พวกมันรอดไปได้เด็ดขาด!!ล่ะ!!”

“ขอรับ!”

 

วากาเน็ทขานตอบผู้เป็นพ่อโดยไม่สนใจเลยว่าคนที่เขากำลังจะไปหานั้นเป็นบุคคลที่รู้จุดอ่อนของเขายิ่งกว่าอะไร ตามเส้นทางใกล้กับปราสาทโพรทาเลียพาน้องสาวมาใกล้กับกระท่อมหลังหนึ่งที่มีกลิ่นอายที่เหม็นอย่างกับสิ่งสกปรกสะสมเป็นเวลานานโชยออกมาเตะจมูกของโฟกัสจนเธอต้องปิดจมูกของตน

 

“ยี้ แถวนี้อะไรกัน! เหม็นยิ่งกว่าท่อระบายน้ำอีก!!”

“เหม็นเหรอ?”

โพรทาเลียลองใช้จมูกดมกลิ่นบริเวณนั้น คงเพราะความเคยชินเธอเลยไม่รู้สึกอะไรจนกระทั่งจำได้ว่ากลิ่นนี้คืออะไร เธอหันไปมองด้านหลังก็เห็นสิ่งก่อสร้างอันคุ้นเคยเธอยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเดินไปใกล้ ๆ กระท่อมดังกล่าว

“พี่จะไปไหนนะ?” โฟกัสมองตามพี่สาวว่าจะเดินไปไหนจนอีกฝ่ายหยุดอยู่ตรงหน้ากระท่อม เธอลองเดินตามก่อนจะรู้สึกว่ากลิ่นมันรุนแรงขึ้น “อืมมมมมม!! ต้นต่อกลิ่นคือที่นี่เหรอ?”

โพรทาเลียได้ยินคำพูดน้องสาวก็ขำหน่อย ๆ ก่อนจะเตือนอีกฝ่าย “ถ้าเธอเหม็นก็ปิดจมูกซะ โฟกัส เพราะของสะสมมานาน มันไม่ดีต่อร่างกายนะ”

“มันคืออะไร?”

 

โฟกัสเดินอย่างช้า ๆ เนื่องจากกลิ่นอันรุนแรงที่ออกมาจากกระท่อมนั้น โพรทาเลียมองกระท่อมตรงหน้าก่อนจะแตะไปที่ประตูบานใหญ่ที่ชวนคิดถึง ก่อนจะดันประตูเข้าไปแต่มันก็ยากลำบาก เพราะสิ่งบางอย่างกองเป็นภูเขาติดหลังประตูมานานหลายปี เธอรู้สึกว่าเปิดไม่ออกจึงชักดาบออกมาแล้วฟันประตูขาดเป็นสองท่อน โฟกัสมองก็ไม่นึกว่าพี่สาวจะฟันประตูทั้งอย่างงั้น แต่พอเปิดประตูออกมากลิ่นก็รุนแรงยิ่งกว่าเดิมจนเธอแทบอย่างอ้วกตรงนั้น แต่โพรทาเลียไม่รู้สึกอะไร ก่อนจะมองข้างในที่มืดมิดจนมองอะไรไม่เห็น โพรทาเลียยกมือขึ้นมาแล้วเปลวเพลิงก็ลุกโชนขึ้นก็เห็นเงาหนึ่งอยู่ใจกลางของกระท่อมนั้น

 

“คนคนนั้น...อาจารย์ของพี่...”

“ใช่...อาจารย์โอเซซัส...”

“แต่ทำไมดูเขา...” น้องสาวมองอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายทำไม่อยู่ในสภาพนี้

“ไม่มีคนสนใจไง...แถมเขาในตอนนี้ไม่สามารถลุกไปไหนได้ เนื่องจากโดนแซเทิร์นพังประสาทที่ขาจนเดินไม่ได้”

“ดูเหมือนเจ้าจะรู้นะว่าข้าอยู่ในสภาพเช่นใด”

เสียงชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้น เขาที่หลับอยู่ตอนแรกได้ยินเสียงการขยับของดาบก็สงสัยว่าใครมาที่ที่เขาอยู่เพราะมีไม่กี่คนที่จะมาที่นี่ แล้วสถานที่แห่งนี้ทำความสะอาดเพียงสิบปีครั้งเอง เขาเงยหน้ามาเห็นบุคคลปริศนาสองคนที่เขาไม่รู้จัก

“พวกเจ้าเป็นใครกัน?” โอเซซัสถามด้วยความสงสัย

“เป็นใครไม่สำคัญอาจารย์...แต่ฉันมาช่วยท่านกับคนที่ต้องทนทุกข์กับสิ่งที่แซเทิร์นกระทำเพื่อพาออกไปจากที่นี่!!” โพรทาเลียกล่าวออกไปด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

โอเซซัสฟังคำพูดอีกฝ่ายที่เรียกเขาว่าอาจารย์ ทำให้สงสัยว่าเขามีลูกศิษย์ด้วยงั้นหรือ เพราะตลอดหลายร้อยปีเขาไม่ได้ออกจากเกาะนี้เลย

“ข้า...ไม่เคยมีลูกศิษย์นะ...”

“โลกนี้ของท่าน ฉันไม่รู้ว่าท่านจะมีหรือไม่มี...แต่ว่าโลกของฉัน ท่านเป็นคนแรกที่เป็นอาจารย์ของฉัน สอนทุกอย่างให้ฉัน สอนให้ฉันแข็งแกร่ง แล้วลุกขึ้นสู้ต่อสิ่งที่ตัวเองเผชิญบนเกาะนี้”

“...”

โอเซซัสมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างชัดเจน เขาเห็นก็รู้สึกคุ้นเคยจนนึกถึงฝันหนึ่งที่เขาเคยฝันเมื่อนานมาแล้ว ดวงตาเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายเข้ามาใกล้เขา

“เจ้า...มนุษย์กึ่งเทพน้อยในฝัน...ลูกศิษย์...ที่น่าสงสาร...”

“ในฝัน...?” โพรทาเลียฟังก็สงสัยว่าอีกฝ่ายเคยฝันถึงตัวเธอด้วยงั้นเหรอ “ท่านเคยฝันถึงฉันด้วยเหรอ?”

“ใช่...ข้าฝัน...ว่ามีเด็กตาบอดคนหนึ่งเข้ามา...ช่วยทำให้ข้ากลับมาเดินได้...และก็...ทำให้ข้าเป็นอาจารย์...และเป็นอาจารย์ได้สอนมนุษย์กึ่งเทพ เจ้านี่เอง...”

“อาจารย์...งั้นให้ฉันช่วยท่านอีกครั้งนะ”

“ช่วยยังไง? ขาข้าพังมาหลายร้อยปี...มันไม่มีทาง...”

“อย่าสิ้นหวังสิคะ ท่านไม่เคยให้ฉันสิ้นหวัง ฉันก็จะไม่ให้ท่านสิ้นหวัง!!”

 

รอยยิ้มของโพรทาเลียเด่นอยู่บนใบหน้า เธอจะทำให้ชายตรงหน้าที่ไม่ได้เห็นแสงอาทิตย์มานานจะได้กลับมาเห็นแสงอาทิตย์แสงจันทร์อีกครั้ง เธอยกดาบขึ้นมาตั้งท่าเตรียมเหวี่ยงดาบ โฟกัสเห็นก็ตาลุกวาวก่อนจะรีบวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อหลบการโจมตีของพี่สาว

 

“เตรียมตัวหลบกันได้!!”

 

โอเซซัสได้ยินก็ไม่รู้ว่าจะหลบไปตรงไหนเพราะเขาลุกไม่ได้ โพรทาเลียเหวี่ยงดาบฟันกระท่อมผ่าครึ่งออกเป็นสองท่อน ส่วนบนค่อย ๆ ดิ่งตรงลงพื้นจนเกิดเสียงดังโครม กลิ่นของเสียฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณนั้น แต่แสงจันทร์ตกลงสู่พื้นดินชายหนุ่มเงยหน้ามองแสงจันทร์ที่กระทบลงมาที่ตัวของเขา เป็นครั้งแรกที่ได้เจอแสงจันทร์อีกครั้ง ทำให้เขาน้ำตาซึมออกมา โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหยิบขวดน้ำออกมา อีกฝ่ายเห็นก็สงสัยในสิ่งที่เด็กถือออกมา

 

“อันนั้นมันอะไรนะ?”

“ขวดใส่น้ำ ฉันจะช่วยชำระร่างกายอาจารย์ให้ค่ะ”

 

เธอกล่าวแบบนั้นแล้วเปิดขวดให้น้ำออกมาแล้วเธอใส่ยาบางอย่างลงในขวดประมาณสี่ถึงห้าหยด ก่อนจะควบคุมน้ำให้ปกคลุมร่างกายอีกฝ่ายแล้วทำความสะอาดกับรักษาร่างกายอีกฝ่าย โอเซซัสมองอย่างสงสัยว่ากำลังทำอะไร แต่แล้วเขาก็รู้สึกว่าขาของเขาเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างนั้นทำให้เขาพยุงตัวเองขึ้นมา ขาของเขาสั่นเล็กน้อยแต่ก็ยังที่จะยืนไหว เขาก้มลงมาว่าตัวเองนั้นกำลังยืนอยู่มันช่างวิเศษยิ่งกว่าอะไร

 

“เจ้าทำได้...ช่างมหัศจรรย์...”

“ฉันบอกแล้วค่ะ ว่าฉันทำได้อาจารย์” โพรทาเลียยิ้มอย่างชอบใจ ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่าย “แต่ฉันขอถามหน่อย เผื่ออาจารย์รู้ว่าเทพีอลิซ่าเบ็ธอยู่ที่ไหนในปราสาทแห่งนี้!!”

 

จบตอนที่ 106 โปรดติดตามตอนที่ 107 ต่อไป