วายุยกยิ้มมุมปากนั่งมองหน้าสายน้ำที่ตอนนี้น้องยังสติกลับมาไม่สมบูรณ์มากนัก หลังถูกเค้าสารภาพความรู้สึกออกไป

"ตะ แต่น้องเป็นผู้ชายนะครับ พี่กายชอบผู้ชายเหรอครับ"

"พี่ไม่ได้ชอบผู้ชายครับ แต่พี่ชอบสายน้ำคนนี้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าพี่ พี่ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อนไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย พี่อยู่กับสายน้ำแล้วพี่มีความสุขครับ สายน้ำจะมาเป็นความสุขของพี่แบบนี้ตลอดไปได้มั้ยครับ" นี่คือสิ่งที่วายุอยากบอกกับสายน้ำมาตลอด ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับน้องแล้วว่าน้องจะเปิดใจรับความรู้สึกของเค้าหรือไม่ เค้าหวังว่าน้องจะมีใจตรงกับเค้าบ้าง

สายน้ำยังคงนิ่งเพื่อคิดทบทวนความรู้สึกของตนเอง เค้าไม่ได้เดียงสาขนาดไม่รู้ว่าสิ่งที่วายุพูดบอกมันหมายความถึงอะไร เพียงแค่เค้ายังไม่แน่ใจในความรู้สึกก็เท่านั้น

"น้องไม่รู้ครับ น้องไม่รู้ว่าที่รู้สึกมันคืออะไร"

"งั้นตัวเล็กตอบคำถามพี่ได้มั้ยครับ" สายน้ำพยักหน้าตอบรับกลับไปทันทีที่วายุถาม

"ตัวเล็กรังเกียจพี่รึเปล่าครับที่พี่กอด พี่หอม แล้วก็จูบ" สายน้ำส่ายหน้าจนผมสะบัดไปมาทันที หน้าที่ซีดอยู่ก็พลอยมีสีชมพูระเรื่อขึ้นมาด้วยความเขินที่ได้ยินที่วายุถาม

วายุถึงกับยกยิ้มมุมปากกับท่าทีของน้อง อยากจะจับมาฟัดแก้มใจจะขาด

"แล้วตัวเล็กเคยใจเต้นแรงกับพี่หรือกับใครที่เข้ามาคุยกับตัวเล็กมั้ยครับ"

"อืม....น้องไม่เคยใจเต้นแรงกับใครเลยครับ จะมีก็แต่กับพี่กายคนเดียวที่ชอบแกล้งให้น้องใจเต้น หัวใจนี่เหมือนคนมาตีกลองอยู่ข้างในเลยครับ นี่น้องยังคิดอยู่เลยนะครับว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจรึเปล่า หรือพี่กายว่ายังไงครับน้องควรไปหาหมอมั้ยครับ" ตัวเล็กพูดเจื้อยแจ้วบอกอาการให้คนพี่ได้รู้

"หึๆ ไม่ต้องไปหาหรอกครับไม่มีหมอคนไหนรักษาได้หรอกครับนอกจากพี่กายของตัวเล็กคนนี้คนเดียว" วายุพูดพร้อมกับยื่นมือไปเกลี่ยหน้าใสของคนตัวเล็กอย่างอดใจไม่ไหว

"แล้วถ้ามีใครที่ไม่ใช่ป๊าม๊าไม่ใช่พี่ผาของน้องน้ำแล้วก็ไม่ใช่พี่กาย มากอดมาหอมตัวเล็กๆจะรู้สึกยังไงครับ"

"ไม่ครับน้องไม่ชอบให้คนแปลกหน้าหรือคนที่น้องไม่สนิทด้วยมาแตะตัวน้องครับ" สายน้ำพูดเสียงจริงจังขึ้นมาทันที ถึงเค้าจะชอบการสกินชิพกับครอบครัวแต่เค้าก็ไม่ชอบให้ใครที่ไม่สนิทหรือไม่รู้จักมาโดนตัว ใครจะว่าเค้าถือตัวหรืออะไรก็ได้

"พี่จะบอกอะไรให้นะครับที่ตัวเล็กใจเต้นแรงกับพี่ ไม่รังเกียจพี่ รู้สึกดีกับพี่ แสดงว่าตัวเล็กก็มีใจให้พี่บ้างแล้วเพียงแต่ตัวเล็กยังไม่เคยเจอความรู้สึกนี้มาก่อนจึงไม่รู้ว่ามันคืออะไร เข้าใจที่พี่พูดมั้ยครับ" สายน้ำพยักหน้าพร้อมก้มหน้าด้วยความเขินอายจนหูแดงคอแดงไปหมด

วายุยื่นมือไปช้อนคางสายน้ำให้เงยหน้าขึ้นมา แต่สายน้ำก็ยังคงหลบตาวายุด้วยความเขินอยู่ดี

"ตัวเล็กครับมองหน้าพี่กายหน่อยสิครับ"

สายน้ำยอมให้ดวงตากลมโตมาสบตาคมของคนเป็นพี่ด้วยดวงตาที่สั่นระริกด้วยความตื่นเต้น ที่ได้รู้แน่แล้วว่าคนเป็นพี่รู้สึกกับตนเองยังไงรวมถึงตัวเค้าเองก็ได้รู้เช่นเดียวกันว่าตนเองนั้นก็รู้สึกดีกับคนพี่ด้วยเช่นกัน

นิ้วเรียวของวายุไล่เกลี่ยริมฝีปากล่างของคนตัวเล็ก สายตาคมจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากบางสีชมพูสด ก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกทั้งสองชนกันให้ได้สัมผัสถึงไอร้อนซึ่งกันและกัน

สายน้ำแทบจะหยุดหายใจ หัวใจเค้าตอนนี้เต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมาจากอกให้ได้เลยทีเดียว

วายุค่อยๆบรรจงแนบริมฝีปากของตนเองให้แนบชิดกับริมฝีปากบาง พร้อมกับค่อยๆขบเม้มริมฝีปากล่างของคนตัวเล็กอย่างนุ่มนวลและเชื่องช้าโดยไม่มีการรุกล้ำเข้าไปแต่อย่างใด

สายน้ำได้แต่ยื่นมือไปขยำเสื้อของคนพี่เอาไว้ด้วยความเกร็ง คนพี่ใช้เวลาเนิ่นนานพอสมควรกับการชิมความหวานจากคนน้อง

พอวายุถอนริมฝีปากออกจากคนน้องได้ก็ซบหน้าลงกับซอกคอของคนตัวเล็กพร้อมกอดเอาไว้แน่น ลมหายใจร้อนรดรินอยู่ตรงต้นคอของสายน้ำจนเจ้าตัวขนลุกซู่ไปหมดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

วายุค่อยบรรจงใช้ริมฝีปากจูบซับไปตามซอกคอหอมเบาๆด้วยอดใจไม่ไหวกับกลิ่นหอมเฉพาะตัวของคนตัวเล็ก

"พะ...พี่กายครับ นะ...น้องรู้สึกแปลกๆครับ" สายน้ำพยายามใช้มือดันหน้าอกของวายุให้ออกแต่ด้วยแรงอันน้อยนิดมีหรือจะสู้แรงคนตัวใหญ่อย่างวายุด้วย

วายุที่เพิ่งได้สติเมื่อได้ยินเสียงของคนตัวเล็กถึงกับชะงักและหยุดนิ่ง พร้อมกับซบหน้าลงที่ไหล่ของสายน้ำ

"พี่ขอโทษครับ พี่กายขอโทษครับ ตัวเล็กกลัวพี่รึเปล่าครับ อย่าโกรธพี่นะครับพี่ห้ามใจไม่อยู่จริงๆ"

น้ำเสียงอู้อี้ของคนเป็นพี่บ่งบอกถึงความรู้สึกผิดที่ตนเองนั้นอาจจะทำให้น้องกลัวหรือน้องโกรธอีกครั้ง

"น้องไม่ได้กลัวหรือโกรธพี่กายหรอกครับ เพียงแต่ว่ามันรู้สึกแปลกๆ" สายน้ำพูดบอกวายุพร้อมต่อประโยคหลังด้วยเสียงเบาราวกระซิบ

"น้องอยากนอนพักแล้วครับรู้สึกเพลียๆ" สายน้ำอยากจะพักผ่อนสักพักวันนี้เค้ารู้สึกว่าหัวใจเค้าได้ทำงานหนักมากพอแล้ว

"แต่ตัวเล็กยังไม่ได้ตอบคำถามพี่เลยนะครับ" สายน้ำเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"ตัวเล็กจะอยู่เป็นความสุขของพี่กายแบบนี้ตลอดไปได้มั้ยครับ"

"เป็นแฟนกับพี่กายคนนี้นะครับ"

"มันจะไม่เร็วไปเหรอครับพี่กาย"

"ไม่ครับ บางทีความรักมันก็ไม่ต้องใช้เวลาครับ ถ้าใช่มันก็คือใช่ พี่ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว พี่อยากจะดูแลตัวเล็กของพี่ให้เต็มที่ในฐานะแฟนไม่ใช่แค่ในฐานะเพื่อนพี่ชายครับ"

ดวงตากลมโตมองเข้าไปในดวงตาคมของคนเป็นพี่ เหมือนกับว่าต้องการค้นหาอะไรบางอย่างเพื่อความมั่นใจ โดยที่วายุก็ไม่ได้เร่งเร้าคนตรงหน้า

"ครับ น้องสายน้ำคนนี้จะเป็นแฟนของพี่กายครับ" สายน้ำตอบกลับพร้อมรอยยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มบุ๋มที่วันนี้แทบทั้งวันเค้ายังไม่ได้เห็นมันเลย

วายุเข้าไปโอบกอดคนตัวเล็กและยิ้มออกมาแบบที่ไม่เคยยิ้มมาก่อนในชีวิต นี่คือรอยยิ้มกว้างรอยยิ้มแรกของเค้าจริงๆ

หลังจากคุยกันอีกสักพักวายุก็ปล่อยให้สายน้ำได้นอนพักวายุจึงเดินออกมาหาหินผาที่นั่งดูหนังอยู่

"ไง กูนึกว่ามึงจะคุยกับน้องจนกูดูหนังจนจบซะอีก" หินผายังไม่วายแขวะเพื่อน

วายุไม่โต้ตอบได้แต่เพียงยกยิ้มมุมปากกวนๆกลับไป

"กูกับตัวเล็กเป็นแฟนกันแล้ว"

พรวด!!!!~

หินผาที่กำลังยกเบียร์กระป๋องที่ได้มาจากตู้เย็นของวายุขึ้นดื่มถึงกับสำลัก

"มึงว่าไงนะ"

"กูบอกว่าน้องสายน้ำน้องของมึงตกลงเป็นแฟนกับกูแล้ว" วายุพูดให้เพื่อนได้ฟังอีกรอบ ตอนนี้เค้าอารมณ์ดีจะให้เค้าพูดอีกกี่รอบก็ย่อมได้

"ทำไมน้องกูยอมมึงง่ายจังวะ" หินผาได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเองเสียมากกว่าเป็นการถามวายุ

"หึๆ ก็อย่างที่มึงบอกตัวเล็กยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่มีกับกู กูก็เลยค่อยๆอธิบายให้น้องได้เข้าใจในความรู้สึกก็แค่นั้น"

"อืม...แต่มึงอย่าทำให้น้องกูต้องเสียใจอีกนะ คราวนี้กูเอาจริงแน่" หินผาชี้หน้าคาดโทษเพื่อนตนเองไว้

"กูจะไม่ทำให้ตัวเล็กของกูต้องเสียใจและเสียน้ำตาเพราะกูอีก" วายุสบตาคมของเค้ากับหินผาเป็นการให้คำมั่นสัญญา

หลังจากที่วายุนั่งดูหนังกับหินผาจนจบเรื่องทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำและเข้านอน

โดยที่หินผาที่อาบน้ำเสร็จก่อนวายุก็แอบย่องเข้าไปในห้องนอนของวายุและค่อยๆคลานขึ้นเตียง หินผาค่อยๆสอดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับน้องและดึงน้องมากอดไว้ในอ้อมอกด้วยความรักและหวงแหน

วายุเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ยิ้มด้วยความอารมณ์ดีที่คืนนี้จะได้นอนกอดคนตัวเล็กของเค้า

หือ!!!!

ภาพตรงหน้าที่ได้เห็นคือไอ้พี่ชายตัวดีของแฟนหมาดๆของเค้า นอนกอดน้องชายตนเองพร้อมรอยยิ้มมุมปากส่วนน้องชายก็เอาหน้าซุกเข้าหาอกอุ่นของพี่ชาย

วายุได้แต่ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันมองพี่และน้องนอนกอดกัน

ที่ผ่านมาเค้าเคยได้เห็นแต่มุมที่เป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยน ใจเย็นต่อผู้คนรอบข้างของหินผา แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเป็นเรื่องของน้องชายสุดที่รักของเพื่อนคนนี้แล้ว หินผาจะเปลี่ยนราวกับว่าเป็นคนละคนทั้งใจร้อน อารมณ์ร้อน ความแสบความหวงนี่มาแบบจัดเต็มทีเดียว

วายุจึงได้แต่ส่ายหน้าให้กับความแสบของเพื่อนแล้วเดินออกไปนอนยังห้องรับแขกข้างๆกัน

หลังจากที่วายุออกไปจากห้องแล้ว หินผาก็ลืมตาขึ้นมองหน้าน้องชายสุดที่รักที่หลับตาพริ้มลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ

"จุ๊บ!! ฝันดีครับน้องน้ำของพี่ พี่ผาคนนี้จะรักจะดูแลและคอยปกป้องน้องน้ำของพี่คนนี้ตลอดไปนะครับ"