วายุและหินผาลุกขึ้นยืนในทันทีที่ได้ยินเสียงครางในลำคอของสายน้ำ

“น้ำครับ หิวน้ำ” สายน้ำทำหน้าตาเหยเกเนื่องจากแสบคอเป็นอย่างมากจึงร้องบอกออกมา

“นี่ครับน้ำ ค่อยๆดูดนะครับเดี๋ยวสำลัก” วายุได้ยินดังนั้นก็รีบรินน้ำใส่แก้วพร้อมกับหลอดดูดไปจ่อที่ปากของน้อง

“อึกๆๆ” สายน้ำดูดน้ำเข้าไปเกือบจะหมดแก้วด้วยความกระหาย หินผายกมือขึ้นลูบผมและก้มลงจูบหน้าผากน้องชายด้วยความคิดถึง เค้าโล่งใจเป็นอย่างมากที่เห็นน้องฟื้นขึ้นมาแล้ว

“ตัวเล็กเป็นยังไงบ้างครับ เจ็บหรือปวดตรงไหนมั้ยครับ” วายุถามพร้อมลูบแก้มที่บัดนี้มีสีซีดเข้ามาแทนที่สีชมพูระเรื่อ

สายน้ำมองหน้าวายุทีมองหน้าหินผาทีพร้อมทั้งมองไปรอบๆห้อง โดยที่ไม่พูดตอบคนพี่ เค้าไม่แน่ใจว่านี่คือความฝันหรือโลกความเป็นจริง ที่เค้าจำได้ครั้งสุดท้ายก็คือเค้าเป็นตะคริวที่น่องขวาแล้วก็หมดเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กับความเจ็บปวดรวมทั้งยังทรงตัวไม่อยู่อีก เค้าเลยต้องปล่อยให้ตัวเองจมลงสู่ก้นทะเลโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้อีก หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยคิดว่าตนเองนั้นคงต้องตายแล้วแน่ๆ

“โอ๊ยๆ น้องน้ำหยิกพี่ทำไมครับ” หินผาร้องขึ้นทันทีที่สายน้ำเอื้อมมือข้างที่ไม่ได้ถูกเจาะให้น้ำเกลือมาหยิกที่แขนของเค้าอย่างแรง

“พี่ผาเจ็บเหรอครับ”

“ก็ต้องเจ็บสิครับน้องพี่ หยิกแรงซะขนาดนี้” หินผาพูดพร้อมลูบแขนตัวเองตรงที่โดนน้องชายสุดที่รักหยิกเข้าให้

“หึๆ นึกว่าฝันอยู่รึไงห๊ะเรา” วายุพูดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบผมน้องด้วยความเอ็นดู ขนาดจะพิสูจน์ว่าตัวเองฝันหรือไม่ฝันอยู่ เจ้าตัวยังอุตส่าห์เลือกที่จะเอื้อมมือไปหยิกแขนหินผาที่ยืนอยู่อีกฝั่ง อย่างนี้จะไม่ให้เค้ารักเค้าหลงได้ยังไงกัน

“แฮร่!! ใช่ครับ พี่ผาเจ็บมากมั้ยครับน้องขอโทษ” สายน้ำที่เห็นพี่ชายตัวเองยังยืนลูบแขนตรงที่ถูกหยิกอยู่ก็เอ่ยถามขึ้น

“ค่อยยังชั่วแล้วครับ แต่เดี๋ยวนะ ทำไมน้องต้องเลือกหยิกพี่ด้วยล่ะครับทั้งๆที่ไอ้วายุมันก็ยืนอยู่ข้างๆ”

“เอ่อ.....คือว่า.....น้องกลัวพี่กายเจ็บนะครับถ้าเกิดไม่ใช่ความฝันขึ้นมา” สายน้ำพูดหลบสายตาของหินผา ก้มหน้ามองมือที่เจาะให้น้ำเกลือของตัวเอง หน้าที่ทีแรกซีดเซียวบัดนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อ

“ห๊ะ!!!!”

“หึๆ แล้วนี่ตัวเล็กมีอาการอะไรผิดปกติตรงไหนบ้างมั้ยครับ หรือเจ็บปวดตรงไหนมั้ย” วายุที่เห็นหินผาตั้งท่าจะว่าน้องอีกรอบก็รีบขัดขึ้น

“มีปวดหัวมึนๆหัวนิดหน่อยแล้วก็แสบคอครับ สงสัยคงเพราะสำลักน้ำทะเลน่ะครับ” สายน้ำพูดตอบกลับวายุแต่หางตาก็ยังชำเลืองมองพี่ชายที่นั่งหน้าบึ้งอยู่

“นี่ไอ้ผามึงเลิกทำหน้าแบบนั้นซะที น้องเพิ่งฟื้นมา หรือมึงอยากให้น้องหลับไปอีก” วายุเริ่มหมั่นไส้เพื่อนที่นั่งหน้างออยู่ข้างเตียงจึงเอ่ยขึ้น

“ไม่รู่ล่ะ น้องต้องปลอบพี่ที่หยิกพี่แทนที่จะหยิกไอ้วายุมันนะ” หินผายื่นหน้าไปหาน้องพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่วายุ

จุ๊บ! จุ๊บ!

“หายงอนน้องนะครับน้องขอโทษ” สายน้ำยื่นหน้ามาจุ๊บแก้มและปากของหินผา เพราะเค้าทำอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กเวลาที่หินผาโกรธหรืองอนเค้า วายุจึงได้แต่ส่ายหัวให้กับไอ้เพื่อนตัวแสบ

“พี่ผาครับน้องหิว มีอะไรให้น้องกินบ้างมั้ยครับ” พอนั่งคุยกันไปสักพักสายน้ำก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมา เพราะเค้าใช้พลังงานไปค่อนข้างมากตอนเข้าฐาน

“งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปซื้อโจ๊กมาให้แล้วกันนะครับ กินของอ่อนๆย่อยง่ายๆไปก่อนนะ”

“ครับ ขอบคุณนะครับ” สายน้ำยิ้มให้กับพี่ชายที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป

“พี่กายครับ รบกวนปรับเตียงขึ้นให้หน่อยได้มั้ยครับน้องไม่อยากนอนแล้ว”

“ได้ครับเดี๋ยวพี่ปรับให้นะ”

“พี่กาย มานั่งตรงนี้หน่อยสิครับ” พอวายุปรับระดับเตียงให้พอดีแล้ว สายน้ำก็ตบลงตรงที่นอนข้างๆเรียกให้วายุมานั่ง

“มีอะไรครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”

หมับ!!

สายน้ำโผเข้ากอดวายุจนเจ้าตัวเอนไปข้างหลังนิดหนึ่ง วายุหลังจากหายตกใจในอาการของน้องแล้วเค้าก็ยื่นมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดตอบคนตัวเล็กพร้อมทั้งลูบหลังปลอบเบาๆ

“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ พี่กายของตัวเล็กอยู่นี่แล้ว พี่ขอโทษที่ปล่อยให้ตัวเล็กต้องเป็นอันตราย ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลตัวเล็กใกล้ๆนะครับ” วายุพูดพร้อมจูบซับไปที่ผมของสายน้ำย้ำๆ เค้ารู้ว่าสายน้ำคงจะเสียขวัญเป็นอย่างมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“น้องคิดว่าน้องจะตายแล้วซะอีก น้องกลัวมากเลย กลัวจะไม่ได้กลับมาเจอป๊าม๊า พี่ผา พี่กาย แล้วก็ทุกคนอีก” สายน้ำพูดแล้วผละจากอ้อมกอดอบอุ่นมามองหน้าวายุพร้อมหลั่งน้ำตาออกมา

“ชู่วววว...ไม่เอาครับไม่ร้องเดี๋ยวปวดหัวนะครับ ไม่มีอะไรแล้ว พี่ไม่ยอมให้เราจากพี่ไปไหนหรอกครับ ต่อให้ต้องตายพี่ก็พร้อมจะไปอยู่กับตัวเล็กครับ พี่อยู่ไม่ได้หรอกครับถ้าไม่มีตัวเล็ก พี่รักตัวเล็กมากนะครับ จุ๊บ!” วายุพูดพร้อมกับก้มลงจูบไปที่หน้าผากมน

“น้องก็รักพี่กายครับ รักมาก ขอบคุณนะครับที่ทำให้น้องได้กลับมาอีกครั้ง จุ๊บ!” สายน้ำพูดจบก็ยื่นหน้าไปจูบปลายคางของคนพี่ แต่ก็ต้องก้มหน้าเขินอายเพราะการกระทำของตัวเอง

“หึๆ”

“ตัวเล็กครับ” วายุเรียกคนที่ยังไม่ยอมปล่อยอ้อมกอดจากเค้า

“ครับพี่กาย” สายน้ำตอบรับด้วยน้ำเสียงอู้อี้อยู่ในอกคนพี่

วายุค่อยๆดันร่างบางในอ้อมกอดออกมาพร้อมกับมองหน้าที่ตอนนี้เริ่มมีสีชมพูจางๆให้เห็นบ้างแล้ว

“ขอพี่จูบได้มั้ยครับ พี่คิดถึง”

สายน้ำเมื่อได้ยินคนพี่พูดขอก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที ก็ใครเล่นให้มาขอกันแบบตรงๆแบบนี้เล่า

วายุเมื่อเห็นน้องไม่ตอบอะไรก็ค่อยๆจับปลายคางน้องให้เงยขึ้นมา เจ้าตัวค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกของทั้งสองชนกัน ริมฝีปากหยักค่อยๆประกบเข้ากับริมฝีปากบางซีด เค้าค่อยๆละเมียดชิมความหวานจากริมฝีปากล่างของคนตัวเล็ก ลิ้นร้อนไล่เลียพร้อมทั้งขบเม้มไล่ชิมความหวานไปเรื่อยๆ

“อื้อออ~” เสียงครางในลำคอของคนตัวเล็กทำให้วายุยิ่งได้ใจ ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากที่แสนคิดถึง ลิ้นหนาของคนเป็นพี่ไล่ต้อนลิ้นเล็กของน้องชอนไชเข้าไปในโพรงปากอย่างไม่รู้จักเบื่อ จนเมื่อได้ชิมความหวานจากปากคนน้องสมใจแล้ว ริมฝีปากร้อนก็ค่อยๆเลื่อนมาซุกไซร้ที่ซอกคอขาว ทั้งจูบทั้งขบเม้มแต่ก็ไม่ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้ให้น้องต้องเสียหายแต่อย่างใด

“อ๊ะ อ๊าส์~ พะ พี่กายครับ พะ พอก่อนครับ เดี๋ยวมีใครมาเห็น” สายน้ำที่พยายามตั้งสติอย่างยากลำบากร้องบอกคนพี่

วายุเมื่อได้ยินน้องบอกก็หยุดแต่โดยดีแต่หัวยังคงซบอยู่กับไหล่ของคนตัวเล็ก เสียงหอบหายใจแรงของคนพี่ดังอยู่ข้างหูของสายน้ำอย่างต้องการระงับอารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้นมา

“พี่อยากกินตัวเล็กเข้าไปทั้งตัวเลยรู้มั้ยครับ” วายุพูดกระซิบอยู่ข้างหูเล็กพร้อมกับขบเม้มเบาๆ

“พะ พี่กายพอเลยนะ เดี๋ยวมีใครเข้ามาเห็นจะทำยังไงครับ” สายน้ำพูดพร้อมผลักไหล่คนพี่ออก

“ก็ตัวเล็กอยากน่ารักน่ากินเองทำไมล่ะครับ หึ๊ จุ๊บๆ” วายุพูดพร้อมจูบปากของคนตัวเล็กย้ำๆ

ป้าบ!

“พี่กายน้องบอกให้พอแล้วไงครับ น้องเพิ่งฟื้นมายังไม่ทันไรพี่กายก็มารังแกน้องแล้ว” สายน้ำพูดพร้อมทำปากยู่จนแทบจะติดกับจมูก

วายุเห็นอย่างนั้นก็อดใจไม่ได้ จึงยื่นมือไปหนีบปากบางไว้พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปดูดปากของคนตัวเล็ก

จ๊วบ! จ๊วบ!

“อื้ออออ!! ~”

“พี่กายเป็นคนโรคจิตหื่นกามแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ทันทีที่วายุปล่อยให้สายน้ำได้เป็นอิสระ สายน้ำก็แหวขึ้นทันที

“หึๆ ก็ตั้งแต่เจอกับตัวเล็กนี่แหละครับ”

“หึ่ย!!! ไม่คุยด้วยแล้ว นอนดีกว่า” สายน้ำที่รู้ว่าทำอะไรคนพี่มากไปกว่านี้ไม่ได้ก็นั่งหันหลังให้กับวายุพร้อมทั้งดึงผ้าห่มมาคลุมหัว

“อ้าว น้องน้ำหลับเหรอวะ” หินผาที่เปิดประตูเข้ามาเห็นน้องเอาผ้าห่มคลุมทั้งตัวจึงเอ่ยถามเพื่อน

“ไม่ได้หลับครับพี่ผา หูวซื้ออะไรมาให้น้องกินบ้างครับเยอะแยะเลยน้องหิวมากเลยครับตอนนี้ พี่ผากับพี่กายก็มากินด้วยกันสิครับ” สายน้ำเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายตัวเองก็กระเด้งตัวลุกขึ้นมาทันที

"หึๆ" วายุที่มองคนตัวเล็กอย่างเอ็นดูถึงกับหัวเราะออกมา เพราะพอได้เห็นของกินเข้าหน่อยก็ลืมไปเลยว่าเมื่อกี๊ยังงอนเค้าอยู่