หลังจากที่สายน้ำไปกินข้าวที่โรงอาหารกลับมาแล้ว เจ้าตัวก็เดินมาหาออกัสที่ยืนรอตนเองอยู่ตรงที่ได้นัดหมายกันไว้เมื่อวาน

"กัสกินข้าวรึยัง น้ำเพิ่งไปกินมาว่าจะโทรหากัสให้ไปกินข้าวด้วยกันแต่น้ำลืมไปว่าไม่ได้ขอเบอร์โทรกัสเอาไว้ แฮร่!!"

"ไม่เป็นไรเรากินมาแล้ว งั้นเอาโทรศัพท์น้ำมาเราจะเมมเบอร์โทรไว้ให้ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามากินข้าวพร้อมกับน้ำที่โรงอาหารนะ"

"ได้ๆ เออนี่กัสน้ำว่าจะถามกัสตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าน้ำมีอะไรผิดปกติเหรอ ทำไมคนชอบมองน้ำกันจังแถมยังหัวเราะแล้วก็ซุบซิบกันด้วย ฮือ~ น้ำไม่ชอบเลยยิ่งไม่มั่นใจในตัวเองอยู่ด้วย" สายน้ำถามเพื่อนออกไปพร้อมกับทำแก้มพองลมอย่างที่เจ้าตัวชอบทำเป็นประจำ 

โอ๊ย!!!! ไอ้ออกัสคนนี้อยากจะร้องออกมาดังๆ นี่เพื่อนตัวเล็กของเค้าไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าตัวเองนั้นน่ารักมากขนาดไหน ไม่มีใครเคยบอกเหรอว่าสายน้ำน่ะทั้งตัวเล็กน่าทะนุถนอน ผิวนี่ดูก็รู้ว่าคงจะนุ่มมากแถมอมชมพูอีกต่างหาก มีแก้มนิดๆน่าบีบ ปากก็นิดจมูกหน่อย เฮ้อ!!!

และไวเท่าความคิดออกัสจึงยกมือทั้งสองขึ้นไปบีบที่แก้มของสายน้ำพร้อมกับส่ายไปมาด้วยความมันเขี้ยว

"โอ๊ยๆๆ กัสทำอะไรน้ำเจ็บนะต้องแดงแน่ๆเลย" สายน้ำร้องออกมาก่อนที่จะจับมือออกัสออกพร้อมเอามือลูบแก้มตัวเองไปด้วย

"โทษทีเราอดใจไม่ไหวน่ะ แก้มน้ำมันน่าบีบน่ากัดมากเลยอ่ะ แล้วไอ้ที่เค้ามองกันน่ะน้ำไม่มีอะไรผิดปกติหรอกนอกจากจะน่ารักกว่าปกติน่ะ" ว่าแล้วออกัสก็จูงมือสายน้ำไปนั่งต่อแถวกับเพื่อนๆโดยไม่ได้สนใจเลยว่าเพื่อนตัวเล็กนั้นจะเข้าใจที่ตนเองนั้นพูดหรือไม่

"สวัสดีครับน้องๆที่มาถึงกันแล้วก็นั่งให้เป็นระเบียบกันด้วยนะครับ วันนี้พวกพี่ๆจะมาสอนให้น้องๆทุกคนได้ร้องเพลงประจำคณะเราต่อด้วยจับฉลากหาพี่รหัสนะครับ" ดิวพูดผ่านโทรโข่งออกมา

ทางด้านหินผาที่มาถึงมหาวิทยาลัยก็เดินตรงดิ่งมาที่กลุ่มของตัวเองทันที เนื่องจากว่าวันนี้ถนนเส้นที่เค้ามามีอุบัติเหตุเกิดขึ้นทำให้รถติดหนัก จากที่จะมาตามง้อน้องแต่เช้ากลับกลายเป็นว่ามาไม่ทันก่อนที่น้องเข้าประชุมเชียร์ด้วยซ้ำ

"เฮ้ย! เช้านี้มีใครเห็นน้องกูบ้างรึยังวะ" หินผาถามเพื่อนตัวเองด้วยหน้าตาที่เคร่งเครียด

"กูยังไม่เห็นนะ ทำไมมึงไม่ได้มาด้วยกันเหรอวะ" ไฟถามขึ้น

"เอออ่ะดิ เมื่อวานกูโดนน้องโกรธ แถมเมื่อเช้าน้องยังหนีมาเองด้วย ไม่รู้ป่านนี้กินข้าวรึยังออกมาตั้งแต่เช้า" หินผาพูดแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

"มาแล้ว กินข้าวแล้ว" วายุพูดขึ้น

"หือ!! หือ!! หือ!!" ทั้ง 3 คนอุทานออกมาพร้อมกับมองหน้าวายุที่ปกติจะไม่ค่อยสนใจคนรอบข้างเท่าไหร่ แต่นี่อะไรรู้แม้กระทั่งสายน้ำกินข้าวแล้ว

"จะได้เวลาลงไปหาน้องแล้ว ไปเตรียมตัว" วายุพูดพร้อมลุกขึ้นยืนทำให้เพื่อนที่กำลังจะเอ่ยปากถามต้องอ้าปากค้างกันเป็นแถว

ระหว่างนั้นรุ่นน้องปี 1 ก็กำลังซ้อมร้องเพลงประจำคณะที่รุ่นพี่ได้แจกชีทให้แต่ละคนกันอยู่ 

"เสียงพวกคุณมีเท่านี้เหรอครับ นี่ร้องเพลงหรือกระซิบกันครับ"

เสียงที่ดังก้องกังวานไปทั่วใต้ตึกของคณะทำให้น้องๆปี 1 พากันสะดุ้งตกใจกันเป็นแถวพร้อมทั้งหันหาที่มาของเสียง ก็พบรุ่นพี่ทั้งหมด 5 คน กำลังเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม โดยเฉพาะพี่คนที่เดินนำหน้าแทบจะไม่มีใครกล้าสบสายตาอันคมกริบเลย

"ผมถามพวกคุณไม่ได้ยินกันเหรอครับ" วายุตะโกนถามขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้สายน้ำที่นั่งก้มหน้าอยู่ถึงกับสะดุ้ง "ทำไมเมื่อเช้ายังใจดีอ่อนโยนอยู่เลย พี่วายุใจร้าย" สายน้ำได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ

"ได้ยินครับ/ค่ะ" เสียงตอบรับของน้องปี 1 ตะโกนตอบออกมา

"ผมจะให้โอกาสพวกคุณร้องใหม่อีกครั้งหนึ่งนะครับ รอบนี้ผมขอเสียงดังๆนะครับ เพราะเพลงที่ร้องเป็นเพลงประจำคณะที่เราทุกคนต้องร้องให้ได้ เพราะเพลงนี้จะเป็นเพลงที่ติดตัวพวกคุณไปจนกว่าจะจบการศึกษาที่นี่" หินผาเป็นคนบอกเมื่อเห็นวายุนิ่งไปเหมือนมองหาบางอย่าง

ต่อจากนั้นดิวกับเดียร์ก็เข้ามารับช่วงต่อเพื่อให้น้องได้ร้องเพลงประจำคณะ ซึ่งก็เป็นไปได้ด้วยดี โดยมีพี่ว๊ากหรือพี่ระเบียบทั้ง 5 คนยืนดูอยู่ที่เดิม

"เอาล่ะครับ พวกผมขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ" ไฟพูดขึ้น

"ผม ไฟ ครับ"

"ผม ดิน ครับ"

"ผม เหนือ ครับ"

"ผม หินผา ครับ"

"ผม วายุ ครับ" วายุพูดแนะนำตัวพร้อมกับกวาดตามองน้องๆทุกคน โดยไปหยุดอยู่ที่คนตัวเล็กของเค้าที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ ทำให้สายตาคมของเจ้าตัวนั้นวูบไหวลงเล็กน้อยแต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้น

"ตลอด 2 อาทิตย์นี้ที่พวกคุณเข้าประชุมเชียร์พวกผมจะมาเป็นพี่ระเบียบให้พวกคุณทุกคน ผมหวังว่าคงจะไม่มีน้องๆคนไหนที่ทำตัวและแต่งกายผิดระเบียบไม่ให้เกียรติสถานบันนะครับ คณะของเราอยู่กันอย่างพี่อย่างน้องถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะปีนเกลียวรุ่นพี่ได้นะครับ"

"วันนี้พวกผมแค่จะมาแนะนำตัวกันก่อน ส่วนวันต่อๆไปพวกผมจะค่อยๆมาบอกและสอนเรื่องกฎระเบียบปฏิบัติที่รุ่นน้องต้องมีต่อรุ่นพี่หรือรุ่นพี่ต้องมีต่อรุ่นน้อง รวมทั้งกฎระเบียบของมหาวิทยาลัยด้วย" เหนือพูดขึ้นต่อจากวายุด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

หลังจากที่เหล่าพี่ว๊ากหรือพี่ระเบียบได้เดินออกไปแล้วน้องๆต่างก็ถอนหายใจโล่งอกออกมากันเป็นแถว ก็แหงล่ะหน้าโหดกันซะขนาดนั้นใครจะอยากให้อยู่กันล่ะ

"เอาล่ะค่ะน้องๆคะ เดี๋ยวต่อไปเราจะทำการจับฉลากพี่รหัสน้องรหัสกันนะคะ ใครที่ได้คำใบ้แล้วก็ให้ตามหาพี่รหัสกันเอาเองนะคะ เราจะเฉลยพี่รหัสกันวันสุดท้ายของการประชุมเชียร์วันสุดท้ายค่ะ แต่ถ้าใครยังหาพี่รหัสไม่เจอเราจะมีการลงโทษเล็กๆน้อยนะคะ" เดียร์เป็นคนอธิบายให้น้องๆได้ฟังกัน ซึ่งน้องๆก็พยักหน้ารับเข้าใจกันทุกคน

"โอ๊ย!!! กว่าจะเลิกกว่าจะเสร็จพลังงานที่เราเติมมาเมื่อเช้าได้สลายหายไปหมดแล้ว น้ำเราไปหาอะไรกินที่ห้างใกล้ๆกันมั้ยท้องเราต้องการอาหารญี่ปุ่นนะน้ำนะ" หลังจากที่จับฉลากหาพี่รหัสเสร็จแล้วรุ่นพี่ก็ปล่อยน้องๆให้กลับบ้านกันได้ออกัสจึงพูดชวนสายน้ำขึ้นมา

"ได้สิน้ำก็อยากกินเหมือนกัน ว่าแต่เราจะไปยังไงเหรอ"

"ไปรถเรา เราขับรถมาน่ะ"

"กัสเก่งจัง น้ำก็ขับเป็นนะแต่ยังไม่ค่อยกล้าออกถนนใหญ่น่ะ"

"ป่ะ งั้นเราไปกันเลยเน๊าะเราหิวมากจนจะกินช้างได้อยู่แล้ว"

"เออ..ว่าแต่น้ำไม่ต้องกลับกับพี่ชายเหมือนเมื่อวานเหรอ"

"ไม่ต้องหรอกเมื่อเช้าน้ำไม่ได้มาพร้อมพี่ชายน่ะ น้ำให้คนขับรถที่บ้านมาส่งเดี๋ยวขากลับน้ำนั่งแท็กซี่กลับเอา"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราไปส่งน้ำที่บ้านก็ได้ทางผ่านเราน่ะ ทีหลังถ้าน้ำไม่ได้มากับพี่ชายโทรบอกเราให้ไปรับได้นะ"

"ขอบใจนะ กัสใจดีกับน้ำมากเลย" สายน้ำพูดพร้อมยิ้มจนโชว์ลักยิ้มบุ๋มทำให้ออกัสถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นความน่ารักและรอยยิ้มของเพื่อน

"โอ๊ยน้องกูหายไปไหนวะโทรไปก็ไม่รับ กูจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย" หินผาพูดพร้อมกับเกาหัวตัวเองแรงๆจนหมดภาพลักษณ์คนสุขุมใจเย็นกันไปเลยทีเดียวถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องของน้องชาย

วายุที่เห็นดังนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองเพื่อจะโทรออกหาคนตัวเล็กของเค้า เพราะเค้าก็เป็นห่วงไม่แพ้กัน ยิ่งได้เห็นสายตาตัดพ้อตอนที่เค้ายืนเป็นพี่ระเบียบอยู่ด้วยแล้วยิ่งกลัวว่าน้องจะไม่กล้าเข้าใกล้ตนเองอีก ถ้าเป็นอย่างนั้นเค้าต้องแย่แน่ๆ

"ฮัลโหลครับ พี่กาย" เสียงหวานตอบรับมาตามสาย วายุถึงกับถอนหายใจอยู่ในใจที่คนตัวเล็กยอมรับสายของตนเอง

"ครับ ตัวเล็กอยู่ที่ไหนครับ เลิกประชุมเชียร์แล้วพวกพี่หาเราไม่เจอครับ" วายุกรอกเสียงอันทุ้มนุ่มไปตามสาย

"หือ!! /หือ!! /หือ!! /หือ!!" เพื่อนทั้ง 4 คนอุทานออกมาทันทีด้วยความตกใจในน้ำเสียงที่ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ยินมัน นี่ใครทำให้เพื่อนของพวกเค้าเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้คนคนนั้นต้องเป็นคนที่พิเศษมากๆอย่างแน่นอน