“ของขวัญอย่าเดินหนีนะ มาคุยกันให้รู้เรื่องเลยว่าไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร มันมาจีบของขวัญเหรอ” กริชเดินตามของขวัญเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง และร้องเรียกพี่สาวของตัวเองจนเสียงดังลั่นบ้าน

“กริชอย่าเสียงดังสิเดี๋ยวก็โดนคุณแม่ดุอีกหรอก” ของขวัญทำท่าทางจุ๊ปากบอกให้น้องชายฝาแฝดคนน้องเสียงเบาๆ

“ขวัญมานั่งคุยกับกรให้รู้เรื่องก่อนครับ” กรเดินมานั่งที่โซฟาพร้อมกับตบลงไปที่นั่งข้างๆของตัวเองให้พี่สาวเดินมานั่ง

กรและกริชเป็นพี่น้องฝาแฝดที่ค่อนข้างจะเหมือนกันมากจนคนที่ไม่สนิทหรือไม่ใกล้ชิดพอแทบจะแยกไม่ออกเหมือนกันถ้าทั้งคู่ไม่พูดออกมา กรแฝดผู้พี่นั้นจะดูนิ่งและน่าเกรงขามเกินอายุของเด็ก 14 ขวบ เพราะกรนั้นชอบเข้าไปช่วยพ่อดูงานที่โรงแรมบ่อยๆจึงทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัย ผิดกับกริชที่รายนั้นค่อนข้างที่จะอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิดโดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องของพี่สาวคนนี้ด้วยแล้วล่ะก็ และอีกอย่างที่กรและกริชมีความชอบไม่เหมือนกันนั่นก็คือกริชชอบความท้าท้าทายและรักความเร็วจึงขยันเข้าไปหาลุงกานต์ของตัวเองมากกว่าที่จะเข้าไปช่วยพ่อเหมือนอย่างกร

“คนที่เอาดอกไม้มาให้ขวัญเมื่อตอนเย็นนี้คือใครครับ” กรถามของขวัญออกมาอย่างใจเย็นทั้งๆที่ในใจนั้นไม่ได้เย็นตามไปด้วย เพราะกรอยากที่จะตั๊นหน้าไอ้หมอนั่นซะให้รู้แล้วรู้รอดที่บังอาจมาจีบพี่สาวคนน่ารักของตัวเอง

“ขวัญก็ไม่รู้แต่น่าจะเป็นรุ่นพี่ ม.6 น่ะ ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันเลยกรกับกริชก็มาซะก่อน” ของขวัญบอกน้องชายของตัวเองไปตามความจริง เพราะวันนี้ตอนที่เธอนั่งรอน้องชายมารับอยู่ จู่ๆก็มีรุ่นพี่ผู้ชายเดินเข้ามาหาพร้อมกับยื่นดอกไม้มาให้เธอแต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้รับหรือได้พูดอะไรกันกรกับกริชก็เดินเข้ามาซะก่อน เรื่องมันก็มีอยู่แค่นี้

ถึงแม้ว่ากรกับกริชจะอยู่แค่ ม.2 แต่ด้วยตัวน้องชายฝาแฝดของเธอได้ยีนต์เด่นมาจากคุณพ่อของเธอเต็มๆ ทำให้ทั้งสองคนมีทั้งรูปร่างหน้าตาที่หล่อคมเหมือนกับคุณพ่อของเธออย่างกับถอดแบบกันมา ไหนจะตัวที่สูงใหญ่กว่าเด็กวันเดียวกันอีก จึงทำให้ไม่ค่อยจะมีใครกล้ามาต่อกรด้วยเพราะทุกคนจะรู้กันว่าทั้งคู่นั้นหวงพี่สาวอย่างเธอมาก จนมีรุ่นพี่คนนี้ที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้นี่แหละ นี่ยังไม่รวมถึงบรรดาลูกๆของลุงๆที่หวงเธอไม่แพ้สองคนนี้อีก

“ขวัญไม่ได้โกหกกรกับกริชใช่มั้ยครับ” กรมองหน้าพี่สาวอย่างจับผิด ถึงแม้ว่าทั้งกรและกริชจะห่างจากพี่สาวเกือบจะสามปีแต่ทั้งสองคนก็ไม่เคยเรียกของขวัญว่าพี่เลย นั่นเป็นเพราะว่าพี่สาวของพวกเค้านั้นตัวค่อนข้างเล็กและบวกกับใบหน้าที่สวยปนน่ารักจิ้มลิ้มทำให้กรกับกริชรู้สึกเหมือนกับว่ามีน้องสาวมากกว่าพี่สาวเสียอีก

“กรก็รู้ว่าขวัญไม่เคยโกหกเลยน๊า เชื่อขวัญสิขวัญยังไม่คิดเรื่องมีฟงมีแฟนอะไรนี่หรอก ขวัญอยากเรียนให้จบก่อน ฟอด!” ของขวัญพูดจบก็หอมแก้มน้องชายอย่างเอาใจพร้อมกับกอดน้องชายที่ตัวใหญ่กว่าเธอไว้จนแน่น

“จุ๊บ! ดีมากครับ ถ้ามีใครมาจีบหรือทำอะไรขวัญต้องรีบบอกกรกับกริชนะครับ” กรจูบลงไปที่กลุ่มผมนุ่มของพี่สาวด้วยใบหน้ายิ้มๆพร้อมกับยักคิ้วส่งไปให้แฝดของตัวเองที่นั่งหน้าตึงอยู่

“อ้าวกลับกันมานานแล้วรึยังครับเด็กๆ ทำไมไม่เข้าไปเอาของว่างมาทานกันล่ะครับ” เป็นสายน้ำที่เดินมาเห็นลูกทั้งสามคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาโดยที่ของขวัญนั้นนั่งกอดกรอยู่

“สักพักแล้วครับคุณแม่มีอะไรให้กริชกินบ้างครับ กริชหิ๊วหิวครับ ฟอดๆ” กริชเดินเข้าไปอ้อนแม่ของตัวเองทันทีพร้อมกับหอมไปที่แก้มทั้งสองข้างอย่างที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน ก็คุณแม่สายน้ำของพวกเค้านั้นยังดูสดใสและยังดูอ่อนเยาว์อยู่เลยเหมือนกับว่าวันเวลาไม่สามารถทำอะไรคุณแม่คนสวยของพวกเค้าได้เลย

“วันนี้แม่ทำข้าวเกรียบปากหม้อกับสาคูลไส้หมูไว้ให้ครับ ไปครับขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยลงมากินของว่างกันนะครับ” คุณแม่สายน้ำในวัย 37 ปีที่ยังดูสวยและน่ารักไม่เคยเปลี่ยนพูดบอกลูกๆทั้งสามคน

“ขอบคุณนะครับ งั้นเดี๋ยวกรลงมานะครับ ฟอดๆ” กรเดินไปหาคุณแม่สุดที่รักพร้อมกับหอมไปที่แก้มนุ่มของสายน้ำทั้งสองข้างก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบน

“วันนี้ที่โรงเรียนมีอะไรกันเหรอครับ หืมม ฟอด” สายน้ำที่เห็นของขวัญมองตามหลังน้องชายของตัวเองทั้งสองคนที่เดินขึ้นไปข้างบนแล้วจึงเอ่ยถามลูกสาวคนโตขึ้นมาอย่างรู้ทัน

“ก็วันนี้สิคะ มีรุ่นพี่เอาดอกไม้มาให้น้องขวัญ แต่น้องขวัญก็ยังไม่ทันได้รับหรือพูดอะไรเลยนะคะ กรกับกริชก็มาเห็นเข้าซะก่อน เท่านั้นแหละค่ะกริชก็เข้าไปโวยวายซะยกใหญ่เลยกว่าจะแยกย้ายกันได้ก็เล่นเอาซะหอบเลย ดีนะคะที่วันนี้มีเค่กรกับกริชแค่สองคน” ของขวัญพูดขึ้นยิ้มๆอย่างไม่ถือสาน้องชายตัวเอง อาจจะเป็นเพราะว่าเธอคงชินซะแล้วล่ะมั้ง

“หึๆ ยังไม่ชินอีกเหรอครับเรา ที่กรกับกริชเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าทั้งสองคนรักแล้วก็ห่วงน้องขวัญมากนะครับน้องขวัญรู้ใช่มั้ยครับ หืมม” ความจริงสายน้ำเองก็แอบเห็นใจลูกสาวคนโตของตัวเองอยู่เหมือนกันที่ถูกตามหวงตามห่วงมาตั้งแต่เด็กจนแทบจะกระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลย

ตอนน้องของขวัญเด็กๆนั้นก็มีเหล่าบรรดาลุงๆนี่แหละที่คอยไปรับไปส่งไปคอยสอดส่องดูว่ามีใครมาจีบหลานสาวของตัวเองรึเปล่า แต่พอโตขึ้นมาหน่อยลุงๆก็โอนถ่ายอำนาจหน้าที่นั้นมาให้กับหลานๆและลูกๆของตัวเองอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี่แหละ

“น้องขวัญรู้ค่ะว่าทุกคนรักและเป็นห่วงน้องขวัญมาก น้องขวัญแค่อยากให้ทุกคนรู้ว่าน้องขวัญยังไม่ได้คิดที่อยากที่จะมีแฟนสักหน่อย น้องขวัญยังเด็กอยู่มากน้องขวัญยังอยากอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ไปอีกนานๆเลยค่ะ ฟอด!” ของขวัญพูดขึ้นยิ้มๆ เธอไม่เคยคิดรำคาญหรืออึดอัดในสิ่งที่ทุกคนทำเลยแต่กลับกันเธอกลับรู้สึกขอบคุณเละรักทุกคนมากกว่าที่ทุกคนคอยเป็นห่วงและคอยดูแลเธออย่างดีมาตลอด

“ดีมากครับ ถ้าอย่างนั้นน้องขวัญก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะนะครับเดี๋ยวจะได้มากินของว่างกัน” สายน้ำบอกกับลูกสาวยิ้มๆ สายน้ำรู้สึกภูมิใจในตัวของลูกๆทุกคนที่รักและไม่เคยที่จะทะเลาะกันเลยอาจจะมีงอนกันบ้างแต่นั่นก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้น

“น้าน้ำสวัสดีครับ”

“อ้าวเพิ่งกลับกันมาเหรอครับ น้านึกว่าพวกเรากลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันที่บ้านแล้วซะอีก” สายน้ำที่หันไปตามเสียงของหลานๆที่เพิ่งเดินเข้ามาในสภาพที่เหงื่อโทรมกายกันมาทุกคน

“พวกเราเพิ่งเล่นบอลกันเสร็จน่ะครับเลยกลับกันมาทีหลังกรกับกริชครับ” หมอกลูกชายคนโตของเหนือและเบลที่มีอายุเท่ากรและกริชเป็นตอบขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นไปอาบน้ำกันก่อนดีมั้ยครับทุกคนเลย แล้วเดี๋ยวค่อยมากินของว่างพร้อมกับน้องขวัญแล้วก็กรกับกริชด้วย” สายน้ำเอ่ยบอกหลานชายทั้ง 4 คน ซึ่งจะมีหมอกกับหมากลูกชายของเหนือและเบล หมอกนั้นจะอายุอ่อนกว่ากรและกริชประมาณสามเดือน และหมากนั้นจะอายุน้อยกว่าหมอก 1 ปี ส่วนอีกสองหนุ่มก็คือเฟียสกับฟิล์มลูกชายของไฟและออกัส เฟียสนั้นจะอายุเท่ากันกับหมาก และฟิล์มเองอ่อนกว่าเฟียส 1 ปีเช่นกัน เรียกได้ว่าไล่กันมาติดๆเลย นี่ยังไม่นับลูกของหินผาอีกสองคนและของอิฐและดินอีกเรียกได้ว่าลูกหลานนี่เต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด

ทั้งสี่หนุ่มเดินแยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมันเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยที่ห้องก็จะเป็นห้องที่พ่อๆของเด็กทุกคนที่เคยมานอนกันนั่นแหละที่ตอนนี้ถูกจับจองเป็นห้องประจำของหลานๆไปเรียบร้อยแล้ว สายน้ำเดินเข้าไปในครัวอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เพื่อที่จะจัดเตรียมของว่างให้แก่ลูกๆและหลานๆของตัวเอง

“ฟอด! ทำอะไรอยู่เหรอครับ” วายุที่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงานเดินมาสวมกอดสายน้ำจากด้านหลังและหอมไปที่แก้มนุ่มฟอดใหญ่

“กำลังจัดของว่างให้เด็กๆอยู่นะครับ นี่เดี๋ยวก็คงจะเริ่มทยอยมากันจนครบหมด แล้วทำไมวันนี้ถึงกลับเร็วได้ล่ะครับ” สายน้ำตอบวายุกลับไปยิ้มๆ เพราะทุกวันนี้สายน้ำต้องเตรียมของว่างไว้ให้เด็กๆในทุกๆวันจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว

“คิดถึงครับเลยกลับเร็ว จุ๊บ! นี่สรุปว่าเรามีลูก 3 คนหรือว่า 13 คนกันแน่ครับเนี่ย หืมม” วายุตอบและจูบไปที่ปากของเมียรักก่อนจะถามขึ้นมาแบบทีเล่นทีจริง เพราะทุกวันนี้พอเลิกเรียนกันแล้วเด็กๆก็จะพากันมากินของว่างและทานข้าวเย็นที่บ้านของวายุแทบจะทุกวันโดยที่ไม่ได้สนใจพ่อแม่ของตัวเองกันเลย ส่วนไอ้พวกเพื่อนๆของทั้งหลายก็พลอยสบายไปด้วยเพราะไม่ต้องห่วงว่าจะไม่มีใครดูลูกให้เมื่อกลับมาจากโรงเรียน เพราะทุกคนต่างก็พกเมียไปทำงานด้วยกันทั้งนั้น วายุเลยไม่แน่ใจว่าเพื่อนๆของตัวเองและของสายน้ำนี่มีหน้าที่แค่ทำและคลอดออกมาแค่นั้นใช่มั้ย

“หึๆ พี่กายขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะครับเดี๋ยวจะได้มากินของว่างกับเด็กๆกัน จุ๊บ!” สายน้ำพูดขึ้นยิ้มๆและจูบตอบสามีกลับไปเช่นเดียวกัน สายน้ำรู้ว่าวายุนั้นก็แค่พูดเล่นไปเท่านั้นเองใจจริงลุงคนนี้ก็รักหลานทุกๆคนมากเหมือนกัน

“ลุงวายุขาข้าวหอมมาแล้วค่า” ระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งกินของว่างที่สวนน้ำตกกันอยู่นั้น ข้าวหอมลูกสาวคนเล็กของอิฐก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเรียกลุงสุดที่รักมาแต่ไกล จนพี่ๆทุกคนได้แต่พากันส่ายหน้าไปมา

ข้าวจ้าวและข้าวหอมนั้นเป็นลูกชายและลูกสาวของอิฐ ซึ่งข้าวจ้าวจะมีอายุเท่ากับฟิล์มลูกชายคนเล็กของไฟคือ 12 ปี และข้าวหอมจะมีอายุน้อยกว่าข้าวจ้าว 2 ปี

“มากันแล้วเหรอครับแล้วนี่โดมกับแดนล่ะครับ” สายน้ำหันไปถามทันทีที่ยังไม่เห็นลูกชายทั้งสองคนของดินที่มีอายุเท่ากันกับข้าวจ้าวและข้าวหอม

“พี่โดมกับแดนกำลังตามมาค่ะ” ข้าวหอมตอบพร้อมกับเดินไปนั่งข้างๆกับลุงวายุของเธอ วายุก็ยกมือขึ้นลูบผมของหลานสาวและยิ้มไปให้อย่างอ่อนโยน หลานสาวของเค้าคนนี้ช่างพูดช่างเอาใจและติดเค้ามากตอนเด็กๆหรือแม้กระทั่งในตอนนี้

“แล้ววันนี้ว่านกับวิวไม่ได้มาเหรอครับ” วายุหันไปถามลูกสาวคนโตที่นั่งอยู่อีกข้าง

“ไม่มาค่ะ เห็นบอกว่าวันนี้ลุงผากับน้าวาจะพาไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่างนี่เนี่ยแหละค่ะน้องขวัญก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน” ของขวัญเอ่ยถึงลูกพี่น้องของตัวเองอีกสองคน ซึ่งว่านนั้นจะมีอายุเท่ากับกรและกริชแต่อ่อนเดือนกว่าเท่านั้นส่วนวิวลูกสาวคนเล็กของหินผานั้นอายุห่างจากว่าน 1 ปี

หลังจากที่กินของว่างกันเสร็จเรียบร้อยแล้วทุกคนก็พากันย้ายมานั่งที่ห้องโถงและเอาการบ้านของแต่ละคนออกมาทำกัน โดยจะมีพี่ๆคอยช่วยน้องๆอยู่ด้วย ส่วนวายุและสายน้ำก็เปิดทีวีดูเบาๆอยู่ที่โซฟาเพื่อไม่เป็นการรบกวนสมาธิของเด็กๆซึ่งจะเป็นแบบนี้ในทุกๆวัน

หากถามว่าทำไมเด็กๆถึงได้มากินนอนกันอยู่ที่นี่กันหมดนั่นก็เป็นเพราะว่าทุกคนติดใจรสชาติการทำอาหารน้าสายน้ำด้วยกันทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นอาหารคาวหรือว่าอาหารหวาน ด้วยความที่ว่าวายุนั้นอยากให้สายน้ำนั้นได้ดูแลลูกๆได้เต็มที่ วายุจึงให้สายน้ำอยู่กับบ้านอย่างเดียว ส่วนสายน้ำที่ว่างเมื่อเด็กๆไปโรงเรียนกันหมดแล้วจึงเข้าเรียนคอร์สทำอาหารทั้งคาวและหวานโดยให้ครูมาสอนถึงที่บ้าน จึงทำให้ทุกคนถ้ามีเวลาว่างก็จะมาฝากท้องไว้ที่บ้านของทั้งสองคนอยู่เป็นประจำ

“ทำการบ้านกันอยู่เหรอครับ” ไฟที่เดินเข้าพร้อมกับออกัสเอ่ยทักขึ้น

“สวัสดีครับลุงไฟน้ากัส / สวัสดีค่ะคุณลุงไฟน้ากัส” เด็กๆต่างหันมายกมือไหว้สวัสดีผู้ใหญ่ที่มาใหม่และก้มลงกลับไปทำการบ้านกันใหม่

“ทำไมวันนี้กลับเร็วได้วะ” วายุหันไปถามไฟ

“ก็เมียกูบ่นว่าไม่ได้เจอหน้าลูกมาหลายวันแล้วเดี๋ยวลูกจะหลงพ่อหลงแม่กันซะ ฮ่าๆๆ” ไฟพูดขึ้นขำๆเพราะอาทิตย์นี้ทั้งไฟและออกัสยังไม่ได้เจอหน้าลูกเลยแทบจะทั้งอาทิตย์ เพราะพอตอนเช้าลูกชายทั้งสองคนก็มาที่บ้านนี้กันตั้งแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนพร้อมกับทุกคน โดยจะมีทับขับรถตู้ไปส่งทั้งลูกของไฟ ของเหนือ ของอิฐ และดิน ซึ่งทุกคนเรียนที่เดียวกันหมด จะยกเว้นก็แต่ลูกของหินผาที่มานอนที่นี่บ้างเป็นครั้งคราวแต่ก็เรียนอยู่ที่เดียวกันทั้งหมด พอตอนเย็นกลับมาลูกก็พากันอาบน้ำมาบ้านนี้กันตั้งแต่หัววันพอมาหาก็พากันขึ้นนอนกันหมดแล้ว เด็กๆจะกลับไปบ้านแค่ตอนเช้าที่ต้องตื่นแต่งตัวไปโรงเรียนเท่านั้น แต่ถ้าวันหยุดก็อยู่ที่นี่ยาวเลย จนพ่อกับแม่ต้องเป็นฝ่ายมาหาเองไม่งั้นคงจะไม่ได้เจอกัน

“เฟียส ฟิล์มครับ มาให้แม่กอดหน่อยครับ อาทิตย์นี้เรายังไม่ได้กอดกันเลยนะ” พอออกัสพูดจบเฟียสกับฟิล์มก็ลุกขึ้นมากอดแม่ตัวเองทันที ไฟก็ได้แต่นั่งมองยิ้มๆ

“แล้ววันนี่เดี๋ยวทุกคนจะตามมาด้วยมั้ยครับ น้ำจะได้ให้เค้าจัดโต๊ะเผื่อ”

“ตอนพี่ไลน์ไปถามเห็นบอกว่ากำลังจะออกมากันนะครับคงใกล้จะถึงกันแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวน้ำขอเข้าไปดูในครัวก่อนนะครับ เผื่อจะทำอะไรเพิ่มด้วย คุยกันไปก่อนนะครับเดี๋ยวน้ำมา” พอสายน้ำลุกออกไปสักพักอิฐก็เดินข้ามาพร้อมกับข้าวปั้น

“ลุงอิฐมาแล้วสวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะน้าข้าวปั้น” พอของขวัญหันไปเห็นลุงอิฐของเธอเดินมาก็รีบวางปากกาลงและวิ่งเข้าไปกอดทันที แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะหันไปสวัสดีข้าวปั้นด้วย

“ทำการบ้านอยู่เหรอคะหลานสาวคนสวยของลุง ไงเราตัวแสบไม่คิดจะทักพ่อกับแม่เลยรึไงหึ๊เรา” อิฐที่เดินกอดหลานสาวคนสวยลงมานั่งข้างๆกับข้าวหอมลูกสาวคนเล็กของตัวเองที่นั่งพิงอกของวายุอยู่

“แหมคุณพ่อก็ ก็เราเพิ่งเจอกันไปเมื่อสองวันก่อนนี่เองไงคะ ไม่เอานะคะอย่าน้อยใจไปนะคะ ข้าวหอมแค่รักลุงวายุมากกว่าพ่ออิฐแค่นิดเดียวเอง ฟอด!” ข้าวหอมผละจากอกของลุงวายุมากอดพ่อของตัวเองเอาไว้พร้อมกับหอมแก้มพ่อตัวเองอย่างเอาใจ

“นี่พ่อต้องดีใจใช่มั้ยครับ ที่เราเพิ่งเจอกันเมื่อสองวันที่แล้ว แต่กับลุงนี่หนูเจอกันทุกวันเลยไม่ใช่เหรอครับ แล้วไหนยังมาบอกพ่อว่ารักลุงมากกว่าพ่ออีก นี่พ่อควรน้อยใจดีมั้ยครับ ฟอดๆ” อิฐพูดจบก็อดที่จะหอมไปที่แก้มยุ้ยของลูกสาวไม่ได้ด้วยความมันเขี้ยวมีอย่างที่ไหนกันมาบอกว่ารักคนอื่นมากกว่าพ่อของตัวเอง

“คุณพ่อก็มีพี่ของขวัญอยู่แล้วนี่ไงคะ ไม่ต้องน้อยใจไปหรอกนะคะ” ข้ามหอมพูดขึ้นยิ้มๆ เพราะพี่ของขวัญก็ติดพ่อของเธอมากเช่นกัน แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเธอก็ติดลุงวายุพ่อของพี่ของขวัญเหมือนกัน

“แล้วนี่ทำการบ้านกันเสร็จรึยังครับ เดี๋ยวลุงๆน้าๆมาจะได้กินข้าวกัน” วายุถามขึ้นเมื่อเห็นข้าวหอมและของขวัญยังนั่งคุยอยู่กับอิฐอยู่

“แฮร่ๆ ยังเลยค่ะงั้นน้องขวัญขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะคะ คุณพ่ออย่าทำหน้าดุแบบนี้สิคะเดี๋ยวจะไม่หล่อแล้วคุณแม่ไม่รักน้องขวัญไม่รู้ด้วยนะคะ” ของขวัญพูดจบก็รีบลงไปนั่งทำการบ้านกับน้องๆต่อ วายุก็ได้แต่ยิ้มขำในความช่างพูดของลูกสาวตัวเอง

พอตกเย็นทั้งเหนือ เบล ดิน และฟ้าคราม ก็มารวมตัวกันอยู่ที่บ้านของวายุ ทั้งหมดพากันออกไปคุยกันข้างนอกปล่อยให้เด็กๆทั้ง 11 คนอยู่เล่นเกมกันในบ้านหลังจากที่ช่วยกันทำการบ้านเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว

“อ้าวไอ้ผาไหนว่ามึงไปงานเลี้ยงอะไรนั่นไงวะ” เหนือที่เห็นหินผาเดินออกมาจากในบ้านพร้อมกับวาริก็เอ่ยทักขึ้นมา

“พอดีป๊าม๊าอาสาไปแทนน่ะ พอเห็นหลานบ่นว่าอยากมาค้างที่นี่เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดเลยใจอ่อน”

“กูว่ามึงซื้อที่ที่ต่อจากบ้านไอ้เหนือแล้วมาปลูกบ้านซะด้วยกันที่นี่เถอะว่ะ กูสงสารหลานกูที่ต้องเทียวไปเทียวมา บ้านหลังนั้นก็ให้ป๊าม๊าอยู่ไปถ้าคิดถึงก็ค่อยไปหาหรือไม่ก็ให้ป๊าม๊ามาค้างที่นี่ก็ได้ เพราะเดี๋ยวมึงก็ต้องบินไปบินมาดูงานต่างประเทศ ให้หลานมาอยู่นี่กูจะได้หมดห่วง ยังไงซะป๊าม๊าก็ไม่ค่อยได้อยู่เผลอๆจะย้ายไปอยู่บ้านสวนเหมือนปู่กับย่ามึงด้วยซ้ำ” ดินพูดขึ้นมาด้วยความสงสารหลานตัวเองที่ต้องเทียวไปเทียวมาระหว่าง 2 บ้านถึงแม้จะไม่ได้อยู่ไกลกันมากก็ตาม

“กูก็ว่าดีเหมือนกันว่ะ บ้านใหญ่ก็เอาไว้ยกให้ตอนที่ว่านหรือวิวโตหรือตอนที่แต่งงานก็ได้” ไฟพูดเสริมขึ้น

“อือ เดี๋ยวกูค่อยกลับไปคิดดูอีกทีก็แล้วกัน” ที่จริงหินผาก็มีปรึกษากับวาริไว้บ้างแล้วเพราะว่าเด็กทุกคนจะติดกันมาก โดยเฉพาะวิวลูกสาวคนเล็กที่จะติดกรมากเป็นพิเศษ

“เด็กๆมาทานข้าวกันได้แล้วครับ” สายน้ำที่เดินออกมาจากครัวพร้อมกับข้าวปั้น ออกัสและเบลเดินมาบอกกับเด็กๆที่นั่งเล่นเกมและนั่งคุยกันอยู่

“งั้นเดี๋ยวน้องขวัญไปตามพ่อกับลุงๆมาให้นะคะ” ของขวัญลุกขึ้นทันทีที่แม่ของตัวเองบอกและรับอาสาไปตามพ่อและลุงมาทานข้าวเอง

“น้องขวัญคิดไว้รึยังคะว่าจบ ม.6 แล้วจะไปต่อที่ไหน” อยู่ๆอิฐก็ถามขึ้นมาระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ เพราะเหลืออีกแค่ปีเดียวหลานสาวของพวกเค้าก็จะจบชั้น ม.ปลายแล้ว

“ก็ต้องเรียนต่อที่มหา'ลัยลุงสิใช่มั้ยคะ” ไฟรีบพูดขึ้นมาทันที เพราะเค้าคงไม่ยอมที่จะให้หลานสาวคนสวยของเค้าไปเรียนที่อื่นไกลหูไกลตาแน่นอน และตอนนี้มหา'ลัยก็เป็นเค้าที่มานั่งแท่นบริหารแทนลุงแล้วเพราะว่าลุงของเค้านั้นไม่มีทายาทที่ไหนนอกจากเค้าคนเดียว

“ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วครับ เพราะพวกเราทั้งหมดก็จะไปเรียนต่อที่มหา'ลัยของลุงไฟกันทุกคน” กริชพูดต่อทันทีที่ไฟพูดจบ เค้าไม่ยอมให้พี่สาวของเค้าอยู่ไกลหูไกลตาแน่นอน เพราะถึงแม้พวกเค้าจะยังไปเรียนด้วยไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็มีคนของลุงไฟคอยดูแลให้อยู่

“เฮ่อ! ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละค่ะ” ของขวัญได้แต่กลอกตามองบนกับความขี้หวงของลุงๆและน้องๆที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

“หึๆ ดีมากครับหลานสาวคนดีของลุง” อิฐยกมือขึ้นไปโยกหัวของขวัญที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็หลานสาวของเค้านั้นยิ่งโตก็ยิ่งสวยและน่ารักขึ้นไปทุกวันแล้วอย่างนี้จะไม่ให้พวกเค้าคอยหวงและห่วงได้ยังไงกัน

หลังจากที่ทุกคนทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้ง 25 คนก็พากันมานั่งรวมกันที่ห้องโถงใหญ่ โดยมีโซฟาที่วายุสั่งเพิ่มเข้ามาอีก 2 ชุดใหญ่

“พ่อครับผมยังไม่ได้บอกเลยว่าวันนี้มีรุ่นพี่ ม.6 เอาดอกไม้มาให้ของขวัญด้วย”

“หืออ!!!” พอกริชพูดจบทุนคนก็ร้องออกมาพร้อมกับหันไปมองของขวัญเป็นตาเดียวกันหมดจะมีก็แต่สายน้ำที่ยกมือขึ้นมากุมขมับกับความขี้ฟ้องของลูกชายคนเล็กของตัวเอง

“คุณแม่ขา ช่วยน้องขวัญด้วยค่ะ” ของขวัญรีบย้ายที่ไปนั่งข้างแม่ของตัวเองทันทีจากที่ตอนแรกนั่งอยู่ข้างๆลุงอิฐ

“มันเป็นใครครับ” วายุถามขึ้นเสียงนิ่งทันที โดยมีลุงๆคอยเสริมทัพด้วยการพยักหน้าตาม

“ลูกยังไม่ทันได้คุยได้รู้จักเลยครับ พอดีที่กรกับกริชเข้ามาก่อน” สายน้ำเป็นคนตอบแทนของขวัญที่นั่งกอดแขนตัวเองอยู่อย่างขอความช่วยเหลือ

“กร กริช หมอก ถ้าเราขึ้น ม.4 แล้วเราลองสอบเทียบเข้ามหา'ลัยกันดูมั้ย จะได้ไปเรียนด้วยกันกับของขวัญ” ว่านที่นั่งคิดอยู่สักพักก็พูดขึ้นมา เพราะว่านก็เป็นอีกคนหนึ่งที่หวงและห่วงพี่สาวสุดที่รักคนนี้มาก เผลอๆอาจจะมากกว่าน้องสาวแท้ๆของตัวเองด้วยซ้ำไป ก็ของขวัญนั้นถอดแบบอาน้ำของเค้ามาแทบจะทั้งหมดไม่มีผิดเพี้ยนเลย ทั้งรูปร่างหน้าตาที่ออกไปทางสวยหวานหรือแม้กระทั่งนิสัยที่ค่อนข้างออกไปทางนุ่มนวล ผิดกับอีกสองสาววิวและข้าวหอมที่สองคนนั้นค่อยข้างจะดูห้าวๆและแก่นแก้วซะมากกว่าจึงไม่ค่อยน่าเป็นห่วงสักเท่าไหร่

“ความคิดดีกูเห็นด้วย” หมอกเองก็เห็นด้วยกับว่านด้วยเหมือนกัน

“กูก็เห็นด้วย หรือมึงว่าไง” กริชพูดเห็นด้วยกับว่านและหันไปถามแฝดพี่ของตัวเอง

“ก็ลองดูให้มีคนติดสักคนก็ยังดี” กรเอ่ยขึ้นนิ่งๆตามแบบฉบับของตัวเอง โดยมีวิวนั่งกอดแขนอยู่ข้างๆ

“คุณแม่ น้าวาขา” ของขวัญได้แต่หันไปอ้อนแม่กับน้าวาของตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างทำอะไรไม่ได้ ส่วนพวกพ่อและลุงๆก็ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกับเริ่มคุยกันถึงเรื่องสอบเทียบ จนของขวัญเองก็คงได้แค่ทำใจ

 

????????????

 

ตอนพิเศษจบแล้วค่ะ ไรท์ขอฝากนิยายเรื่องที่ 2 ของไรท์ เรื่อง แอบรักพี่ว๊ากมาดนิ่ง ด้วยนะคะ เรื่องนี้จะเป็นภาคต่อจากเรื่อง พี่ว๊ากเย็นชากับน้องลักยิ้ม ซึ่งจะเป็นเรื่องของดินกับอิฐเป็นหลัก ฝากเข้าไปกดติดตามกันด้วยนะคะไว้เจอกันในเรื่อง แอบรักพี่ว๊ากมาดนิ่ง นะคะ

ปล.ตอนพิเศษที่ไรท์เขียนขึ้นมาทั้ง 2 ตอนนี้ อาจจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับตอนหลักของเรื่องต่อๆไปทั้งหมดนะคะ