คนตัวใหญ่ที่ตื่นเต็มตานานแล้ว แต่เจ้าตัวก็ยังนอนมองใบหน้าหวานของคนตัวเล็กในอ้อมกอดด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ความรู้สึกดีแผ่ซ่านเข้ามาอีกครั้งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อคืน รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าคมที่เคยแสนเย็นชา

วายุรู้สึกยิ่งรักและยิ่งหวงแหนคนในอ้อมกอดมากขึ้นเรื่อยๆหลังจากได้ชิมความหวานไปทั่วทั้งตัวจากคนตัวเล็กจนไม่อยากให้ใครเข้ามาใกล้ ไม่ต้องการให้ใครมาแตะต้องเนื้อตัวหอมนุ่มนิ่มนี้นอกจากเค้าคนเดียวที่มีสิทธิ์

วายุเริ่มที่จะคิดหนักเพราะเค้ามีเวลาอีกไม่ถึง 2 ปีในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ต่างจากน้องที่ต้องอยู่นอกสายตาของเค้าอีกตั้ง 2 ปีกว่าจะจบ

"อื้อ........" คนในอ้อมกอดเริ่มดิ้นเมื่อรับรู้ถึงแรงกอดที่มีมากขึ้น

จุ๊บ! ริมฝีปากหยักได้รูปประทับจูบไปที่ริมฝีปากบางของคนที่ยังไม่ตื่นดีเป็นการต้อนรับเช้าวันใหม่ที่แสนสดใสของคนพี่

ตาที่เคยกลมโตเมื่อตื่นบัดนี้ค่อยๆปรือตาขึ้นมามอง พร้อมกับกะพริบตาถี่ๆเพื่อมองหน้าคนที่แกล้งกระชับกอดตนเองจนแน่น และเมื่อเจ้าตัวเริ่มได้สติดีแล้วใบหน้าก็เริ่มเปลี่ยนจากขาวอมชมพูกลับกลายเป็นสีแดงขึ้นมาทันตาเมื่อคิดถึงภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ตนเองได้ปล่อยตัวปล่อยใจโอนอ่อนไปกับคนพี่

"หึๆ คิดอะไรอยู่ครับคนดี" คนพี่แกล้งกระเซ้าเย้าแหย่คนในอ้อมกอด เมื่อเห็นว่าน้องนั้นพอเงยหน้ามาสบตากับเค้ากลับหน้าแดงแล้วซุกลงไปที่อกของเค้าใหม่จนแทบจะจมหายไปในอ้อมอกแกร่ง

ตุ้บ!!

มือน้อยๆทุบลงไปที่อกของคนพี่ไม่แรงมากนัก เพื่อเป็นการปรามไม่ให้คนพี่ได้ล้อ

"หึๆ ตัวเล็กครับมองหน้าพี่หน่อยครับ" สายน้ำถึงกลับส่ายหัวอยู่กับอกของคนพี่เป็นพัลวันกับความเขินอายที่ยังไม่จางหายไป

วายุใช้มือใหญ่ช้อนปลายคางคนน้องให้เงยมามองหน้าเค้า พร้อมประทับริมฝีปากร้อนกับริมฝีปากอวบอิ่มของคนตัวเล็ก เป็นเวลาเนิ่นนานที่ลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปสำรวจชิมความหวานในโพรงปากของคนน้อง

"อือ....." สายน้ำที่เริ่มหายใจไม่ออกถึงกับร้องครางออกมามือน้อยก็ทุบอกคนพี่ไปด้วย

"อ่า!.....พี่กายจะฆ่าน้องเหรอครับ น้องหายใจแทบไม่ออกแล้ว" สายน้ำพูดว่าคนพี่หน้าตาบูดบึ้งพร้อมกับมองค้อนคนพี่ไปด้วย

"พี่กายขอโทษครับพี่อดใจไม่ไหวนี่ครับ ก็เราอยากทำหน้าน่าจูบเองนี่นา" วายุพูดพร้อมไล้นิ้วโป้งไปตามริมฝีปากของคนตัวเล็ก

"น่าจูบอะไรเล่า ฟันก็ยังไม่ได้แปรงหน้าก็ยังไม่ได้ล้างไม่เหม็นบ้างเหรอครับ พี่กายนี่เข้าขั้นโรคจิตหื่นกามเข้าไปทุกทีแล้วนะครับ" สายน้ำพูดอู้อี้อยู่ในอกของคนพี่ด้วยความเขินอาย

"ไม่เลยครับปากตัวเล็กหวานจะตาย หรือตัวเล็กรังเกียจพี่ครับ"

"ปะ ป่าวซะหน่อย น้องแค่ไม่มั่นใจเท่านั้นเอง"

"หึๆ พี่บอกแล้วไงครับว่าอะไรที่เป็นเรามันหวานสำหรับพี่กายคนนี้เสมอ" พูดจบพร้อมกับกดจูบลงไปที่ผมนุ่มของน้อง พร้อมกับไล่ขบมาตามใบหู

"พะ พี่กายครับ น้องอยากอาบน้ำแล้วน่ะครับ" สายน้ำพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆเมื่อวายุทำท่าเริ่มจะจู่โจมเค้าอีกแล้ว

"แป๊บ นะครับเดี๋ยวพี่พาไปอาบครับ" วายุพูดตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแต่จมูกคมและปากยังคงทำหน้าที่ซุกไซร้อยู่ตรงซอกคอขาวของน้อง มือหนาเริ่มสอดเข้ามาใต้เสื้อนอนตัวบาง ลูบไล้มาจนถึงยอดอกที่ตอนนี้เริ่มแข็งสู้มือ

"อ๊ะๆ อ๊าส์~ พะ พี่กายครับ น้องอาบเองได้ครับ" นิ้วเรียวของคนเอาแต่ใจสะกิดและบี้อยู่ที่ยอดอกของคนตัวเล็กอย่างไม่มีแผ่ว

วายุค่อยๆเลื่อนตัวลงมาพร้อมขบเม้มยอดอกผ่านเนื้อผ้าบาง เนื้อผ้าที่เสียดสีกับยอดอกยิ่งเพิ่มความเสียวให้กับร่างบางยิ่งนัก

สายน้ำที่บัดนี้สติเริ่มหลุดลอยไปกับความเสียวซ่านที่วายุได้มอบให้ ได้แต่นอนเนื้อตัวบิดเร่าไปด้วยความเสียวที่เริ่มก่อตัวขึ้น

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"พะ พี่กายครับ ประตูครับ" สายน้ำที่ได้สติก่อนคนพี่เพราะเสียงเคาะประตูที่ดังรัว เริ่มดันร่างคนพี่ที่ยังมัวเมาชิมยอดอกผ่านเสื้อนอนของเค้าอยู่

"ฮึ่ม!!!!" วายุถอนปากออกมาด้วยความเสียดายพร้อมทั้งคำรามในลำคออย่างขัดใจ ใครวะช่างมาขัดจังหวะได้

พรึ่บ!!!

"งั้นน้องไปอาบน้ำก่อนนะครับ แบร่!!" สายน้ำที่ได้ทีตอนวายุเผลอก็รีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งไปหยิบผ้าขนหนู พร้อมทั้งยังหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนพี่ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที

"หึๆ ตัวแสบ" วายุได้แต่ยกยิ้มมุกปากพร้อมส่ายหน้ากับความแสบของคนตัวเล็ก

กริ๊ก! แอ๊ด! พอประตูเปิดออกก็เห็นหน้าไอ้เพื่อนตัวดีหรือพี่ชายว่าที่เมียของเค้ายืนทำหน้ากวนบาทาอยู่

"เปิดช้าจังวะ แล้วนี่น้องกูไปไหน" ไม่พูดเปล่าแต่เจ้าตัวยังเดินกระแทกไหล่เพื่อนที่ยืนขวางทางเค้าอยู่เข้าไปในห้อง พร้อมทั้งมองหาน้องชายไปด้วย

"อาบน้ำอยู่" วายุได้แต่ส่ายหัวและคิดในใจ นี่มันไอ้หินผาเพื่อนคนดีของเค้าคนเดิมใช่รึเปล่า เพราะนับตั้งแต่เค้ามาเป็นแฟนกับคนตัวเล็กไอ้เพื่อนคนนี้นับวันมันยิ่งจะกวนตีนมากขึ้นเรื่อยๆจนเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน

"อืม....เสร็จแล้วพาน้องกูลงไปกินข้าวด้วยล่ะ น้องกูเคยเป็นโรคกระเพาะหากกินข้าวไม่ตรงเวลาเดี๋ยวโรคกระเพาะจะกำเริบขึ้นมาอีก กูไม่อยากเห็นน้องกูทรมานเพราะโรคนี้อีก" หินผาพูดโดยไม่มองหน้าเพื่อนแต่ดวงตารียาวกับเพ่งสำรวจไปที่เตียงราวกับว่าจะหาสิ่งผิดปกติบนเตียงอย่างใดอย่างนั้น

"หึๆ เออเดี๋ยวจะรีบตามลงไป" วายุได้แต่หัวเราะอยู่ในลำคออย่างรู้ทันไอ้เพื่อนตัวดี มันคงจะเข้ามาจับผิดว่าเค้าจับน้องชายสุดที่รักของมันกินไปรึยังล่ะสิ ไอ้ความหวงน้องนี่มันแก้ไม่หายจริงๆสินะ

"กูไปรอข้างล่างนะ ตามลงมาเร็วๆล่ะเดี๋ยวน้องกูหิว" หินผาพูดจบก็เดินผิวปากออกไปอย่างคนอารมณ์ดี

พอหินผาเดินออกไปสายน้ำก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวพร้อมชุดนักศึกษาถูกระเบียบ วันนี้ทั้งเค้าและพี่ๆมีเรียนตรงกันพอดีตอน 10 โมงเช้า

ฟอด!

"หอมจังเลยครับ" วายุอดที่จะเดินไปหอมแก้มคนตัวเล็กที่ยืนส่องกระจกหันซ้ายหันขวาเพื่อสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอยู่ไม่ได้

นี่เค้าคงจะหลงน้องหัวปักหัวปำเข้าแล้วสินะ ถึงได้มองน้องทำอะไรก็น่ารักในสายตาเค้าไปซะหมด

"พี่กายไปอาบน้ำสิครับ น้องเริ่มหิวแล้ว แล้วเมื่อกี๊ใครมาเหรอครับ" สายน้ำพูดพร้อมทำปากยู่ที่พี่กายของเค้าเอะอะก็หอมเอะอะก็จูบอยู่นั่นแหละ แต่ก็ใช่ว่าเค้าจะไม่ชอบนะที่คนพี่แสดงความรักแบบนี้ มันทำให้เค้ารู้สึกอบอุ่นหัวใจทุกครั้งที่ได้รับสัมผัสแบบนี้

"ไอ้ผาน่ะครับ มาตามลงไปกินข้าวเห็นมันบอกว่าตัวเล็กเคยเป็นโรคกระเพาะเหรอครับถ้ากินข้าวไม่ตรงเวลา"

"ใช่ครับเคยเป็นตอน ม.5 น่ะครับ"

"งั้นตัวเล็กลงไปกินก่อนพี่ก็ได้ครับไม่ต้องรอ เดี๋ยวเราจะปวดห้องขึ้นมาอีก" วายุพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมลูบผมคนตรงหน้าไปด้วย

"ไม่เป็นไรครับ น้องยังไม่หิวเท่าไหร่ พี่กายรีบไปอาบน้ำเถอะครับน้องรอได้ เราจะได้ลงไปพร้อมกันนะครับ" สายน้ำพูดพร้อมเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาให้วายุ

"ครับ ถ้าอย่างงั้นที่รักรอพี่กายแป๊บหนึ่งนะครับ"

วายุพูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำปล่อยให้สายน้ำได้แต่ยืนเขินและบิดไปมาอยู่กับประโยคทิ้งท้ายของคนพี่อยู่คนเดียว