แสงสีส้มเข้มของดวงอาทิตย์ใกล้ตกยามเย็นสาดส่องลงมายังผืนน้ำทะเลที่เคยมีสีใส เสียงเกลียวคลื่นและลมทะเลที่ซัดเข้าหาชายฝั่ง ปรากฏร่างบางที่นั่งตักพิงอกคนตัวใหญ่อยู่ในท่าที่สบาย ดวงตากลมโตมองทอดออกไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า ช่างเป็นภาพที่น่าจดจำยิ่งนัก

ฟอด!

“ตัวเล็กชอบเหรอครับ” คนพี่ที่นั่งเป็นเก้าอี้ให้น้องเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับเอาคางเกยไหล่ของคนตัวเล็กเอาไว้

“ครับ น้องชอบครับ ตอนเด็กๆป๊ากับม๊าจะพามาเที่ยวทะเลบ่อยมากๆเลยครับ แต่พอช่วงหลังๆป๊ากับม๊ายุ่งมากเลยไม่มีเวลาพาน้องมาครับ น้องมาทะเลทีไรก็ชอบมานั่งดูตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นแล้วก็ตอนพระอาทิตย์ตกน่ะครับ” สายน้ำพูดด้วยดวงตาเปล่งประกายพร้อมหันมามองหน้าคนพี่ที่กำลังจ้องมองเค้าอยู่เหมือนกัน

“จุ๊บ! ขอบคุณพี่กายมากนะครับที่ช่วยน้องเอาไว้ ไม่อย่างนั้นน้องคงจะไม่มีโอกาสได้มานั่งดูพระอาทิตย์ตกอีก น้องรักพี่กายนะครับ” สายน้ำพูดจบก็เอนหัวลงไปซบกับอกของคนพี่ทันที

“หึๆ มาขโมยจูบเค้าแล้วก็มาบอกรักเค้าแล้วตัวเองก็มาเขินเองแบบนี้เหรอครับ หืม ฟอด! ฟอด!” วายุหัวเราะอยู่ในลำคอกับท่าทางเขินอายของคนตัวเล็ก และอดที่จะก้มลงไปหอมกลุ่มผมของคนขี้เขินไม่ได้

“พี่กายอย่าล้อน้อง ใครจะไปเหมือนพี่กายกันเล่า” คนน้องพูดเสียงอู้อี้อยู่ในอก

“อ้าว งั้นตัวเล็กก็ว่าพี่หน้าด้านน่ะสิครับ”

“น้องไม่ได้เป็นคนพูดนะครับ พี่กายพูดเองนะ”

“หึๆ พี่ยอมรับครับ ตั้งแต่พี่หลงรักตัวเล็กก็ทำให้พี่เป็นคนพูดมากขึ้น เจ้าเล่ห์ขึ้น หน้าด้านขึ้น แถมยังหื่นขึ้นด้วยนะครับ” วายุพูดพร้อมกับค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อของร่างบาง และก้มลงใช้จมูกสูดดมหลังคอของน้อง

“อื้อ....พี่กายอย่ามาหื่นแถวนี้นะครับ” สายน้ำรีบจับมือปลาหมึกของคนพี่ออกอย่างเร็ว พร้อมทั้งมองไปรอบๆเพราะกลัวว่าคนอื่นจะมาเห็น

“พี่ล้อเล่นครับพี่ไม่ทำหรอกครับ แต่ถ้าอยู่กันสองคนก็ไม่แน่นะครับ จุ๊บๆๆๆ” วายุพูดพร้อมกับล็อกใบหน้าเรียวของน้องไว้แล้วก้มลงจูบริมฝีปากบางของน้องแบบย้ำๆ

“ตุ้บๆๆๆ อีพี่กาย ทำไมเป็นคนอย่างนี้เนี่ย ห๊ะ!” สายน้ำได้แต่รัวมือทุบที่อกของคนพี่ด้วยความมันเขี้ยว

“ฮ่าๆๆ พอแล้วครับ พี่ยอมแพ้แล้วครับ ฮ่าๆๆ” เป็นครั้งแรกที่วายุหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมยิ้มกว้างขนาดนี้เมื่อได้เห็นว่าคนน้องนั้นทำหน้าตามันเขี้ยวตัวเองเสียเต็มประดา

หือ!!!! ตายๆสายน้ำเอ๋ย ทำไมพี่วายุถึงได้ดาเมจรุนแรงแบบนี้เนี่ยตอนทำหน้านิ่งยิ้มนิดๆก็ว่าหล่อแล้ว แต่พอหัวเราะออกมาพร้อมกับยิ้มทั้งหน้าทั้งตาต้องเรียกว่าหล่อแบบทำลายล้างมาก

สายน้ำอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับแก้มของคนพี่ที่มีลักยิ้มขึ้นมานิดๆตอนที่หัวเราะ

“พี่กายมีลักยิ้มเหมือนน้องเลยครับ” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับลูบแก้มของคนตัวใหญ่เบาๆ

“งั้นเหรอครับ พี่ไม่เคยรู้เลย” วายุเอียงแก้มเข้าหามือของสายน้ำ

“พี่กายห้ามไปยิ้มหรือหัวเราะแบบนี้กับใครได้มั้ยครับน้องหวง”

“หึๆ ครับพี่สัญญา น้องน้ำคนนี้คือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพี่ พี่จะไปทำกับใครได้ยังไงล่ะครับ หืมม” วายุพูดพร้อมกับยิ้มให้กับดวงใจของตัวเองพร้อมกับดึงน้องเข้ามากอดเอาไว้แน่น

ทั้งสองนั่งกอดกันจนดวงอาทิตย์ได้ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว จะเหลือก็แต่แสงไฟที่ทางรีสอร์ตได้ติดไว้ตามทางเดิน

“กลับกันเถอะครับเดี๋ยวไอ้ผากับทุกคนจะเป็นห่วงเอา” พอนั่งไปสักพักวายุก็ชวนน้องกลับเพราะกลัวว่าทุกคนจะเป็นห่วง

“ครับ เอาไว้พี่กายพาน้องมาเที่ยวอีกได้มั้ยครับ”

“ได้สิครับ ไว้มีเวลาว่างพี่จะพามาเที่ยวอีกนะครับ” วายุพูดจบก็จับมือคนตัวเล็กเดินเลาะไปตามชายหาดที่มีเม็ดทรายละเอียดสีขาว

“ตัวเล็กครับ” เมื่อเดินมาได้สักพักวายุก็หยุดและเรียกสายน้ำขึ้น

“ครับพี่กาย มีอะไรเหรอครับ หรือว่ามีอะไรตำเท้าพี่กายครับ” สายน้ำพูดพร้อมกับทำท่าจะก้มลงไปดูที่เท้าของคนพี่

“เปล่าครับ ไม่ได้โดนอะไรครับ”

“หือ....แล้ว.....” สายน้ำมองหน้าวายุที่ตอนนี้กำลังจ้องมองหน้าเค้าอยู่อย่างคนกำลังใช้ความคิด

“ตัวเล็กแต่งงานกับพี่นะครับ” วายุพูดพร้อมกับจับมือน้องไว้แนบกับอกข้างซ้ายของตัวเองที่ตอนนี้มันแทบจะระเบิดออกมาให้ได้

“ตัวเล็กแต่งงานกับพี่นะครับ”

“ตัวเล็กแต่งงานกับพี่นะครับ”

“ตัวเล็กแต่งงานกับพี่นะครับ”

คำพูดของคนพี่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของคนตัวเล็กซ้ำไปซ้ำมา นี่พี่กายขอเค้าแต่งงานอย่างนั้นเหรอ แต่เค้าเพิ่งจะอายุ 19 แล้วก็เรียนอยู่ปี 1 เองนะ

“พี่รู้ครับว่ามันอาจจะเร็วไปสำหรับทุกคน แต่สำหรับพี่แล้วมันช้าเกินไปด้วยซ้ำ ทุกๆ ครั้งที่เกิดเหตุการณ์ขึ้นกับตัวเล็กพี่เหมือนใจจะขาด ยิ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนทำให้พี่รู้ตัวเองเลยว่าพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีตัวเล็กอยู่บนโลกใบนี้ ตัวเล็กคือทุกสิ่งทุกอย่างของพี่ ตัวเล็กคือชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของพี่นะครับ” วายุพูดขึ้นเมื่อคนตรงหน้าเค้าตอนนี้ยืนตาค้างนิ่งไปแล้ว

“ตะ แต่น้องยังเพิ่งจะเรียนปี 1 เองนะครับ”

“งั้นปิดเทอมนี้เราหมั้นกันไว้ก่อนได้รึเปล่าครับ แล้วหลังจากตัวเล็กเรียนจบเราค่อยแต่งงานกันนะครับ พี่อยากเป็นเจ้าของตัวเล็กอย่างถูกต้อง อยากครอบครองตัวเล็กอย่างถูกต้องน่ะครับ นะ” วายุพูดด้วยหน้าตาอ้อนๆสายตาเว้าวอน สายน้ำกล้าสาบานเลยว่าต้องไม่มีใครเคยเห็นวายุในแบบที่เป็นอยู่นี้อย่างแน่นอน

“กะ ก็ได้ครับแล้วแต่พี่กายเลยครับ แต่พ่อแม่ของพี่กายแล้วก็ป๊าม๊าล่ะครับ” สายน้ำเอ่ยด้วยสายตาเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด ลำพังป๊าม๊าเค้าน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแต่ทางพ่อแม่ของพี่กายนี้สิ

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับเรื่องนั้นพี่จะเป็นคนจัดการเองครับ เดี๋ยววันจันทร์นี้หลังเลิกเรียนแล้วตัวเล็กเข้าบริษัทกับพี่นะครับ พี่จะเข้าไปดูงานและอีกอย่างพ่อแม่พี่แล้วก็พี่วาโยอยากเจออยากกินข้าวเย็นกับตัวเล็กด้วยครับ

“หือ...พี่กายทำไมมันเร็วจังล่ะครับน้องยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยนะ แล้วน้องต้องทำยังไงบ้างล่ะครับ” สายน้ำทำท่างอแงขึ้นมาเมื่อได้ยินคนพี่พูด

“หึๆ ไม่ต้องทำอะไรหรอกครับเป็นตัวของตัวเองแค่นี้ก็พอแล้วแค่นี้พี่ก็หลงคนดีจะแย่แล้วครับ ฟอด!”

“พี่กายยยยย น้องกำลังซีเรียสอยู่นะเนี่ย หึ่ย...ไม่คุยด้วยแล้วไปหาพี่ผาดีกว่า แบร่.....” พูดจบเจ้าตัวก็วิ่งดุ๊กดิ๊กออกไป วายุมองตามคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยสายตาที่เปล่งประกายเต็มไปด้วยความสุข

...............................

“น้ำจ๋า คิดถึงจังเลย” เบลวิ่งเข้ามากอดสายน้ำทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่เดิม

“สวัสดีค่ะ พี่วายุ พี่หินผา” เบลยกมือขึ้นไหว้รุ่นพี่หลังจากปล่อยกอดจากร่างบางแล้ว

“จะมาคิดถึงอะไรน้ำล่ะ เพิ่งแยกกันเมื่อวานเอง” สายน้ำว่าเพื่อนยิ้มๆ

“ไม่รู้แหละก็คนมันคิดถึงนี่นา แล้วนี่กัสยังไม่มาเหรอ”

“ยังเลย คงจะมาพร้อมพี่ไฟกับพี่ดินน่ะ แล้วอิฐล่ะ”

“รุ่นพี่เรียกไปซ้อมดาวเดือนอะไรนั่นแหละ พอมาถึงก็วิ่งหายไปไหนแล้วไม่รู้” เบลพูดพร้อมทำหน้างอ

“อ๋ออออ.....” สายน้ำพยักหน้าเป็นอันรับรู้ เค้าก็เกือบลืมไปแล้วว่าเพื่อนตัวโตของเค้านั้นเป็นถึงเดือนคณะ

“งั้นเราไปกินข้าวกันดีกว่าครับ เดี๋ยวตัวเล็กจะปวดท้องเอา” พอนั่งคุยกันไปสักพักก็เป็นวายุที่เอ่ยชวนเมื่อเห็นว่าค่อนข้างสายแล้ว

พอทั้งสี่คนเดินเข้ามาในโรงอาหารทุกสายตาก็ต่างหันมาจับจ้องที่ร่างสูงและคนตัวเล็กที่เดินเคียงข้างจับมือกันมา คลิปวีดีโอที่มีคนถ่ายเอาไว้ตอนที่วายุและหินผาลงไปช่วยสายน้ำจากการจมน้ำเป็นที่เผยแพร่และโจษจันกันไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัย เรียกได้ว่าเดินไปทางไหนก็จะมีแต่คนดูคลิปและพูดถึงกันแทบทุกคน

ทุกคนต่างสะเทือนใจกับภาพที่ได้เห็นทั้งภาพและเสียงที่วายุอ้อนวอนร้องขอให้สายน้ำฟื้นตื่นขึ้นมา ภาพหินผาและวายุที่สลับกันปั๊มหัวใจและผายปอดให้น้องชายและคนรักด้วยน้ำตาที่คลออยู่ เป็นภาพที่ใครได้เห็นต่างก็ปวดใจไปตามๆกัน

แม้กระทั่งแฟนคลับของกลุ่มวายุเองยังต้องยอมยกธงขาวให้กับความรักของคนทั้งคู่ พวกเค้าทั้งร้องไห้และสงสารในขณะที่ดูคลิป หากเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นมาจริงๆพี่วายุและพี่หินผาของพวกเค้าคงต้องขาดใจและตรอมใจตายเป็นแน่

“เอ่อ...เหมือนกับว่าวันนี้คนจะเยอะผิดปกตินะครับ” สายน้ำที่กวาดตามองไปรอบๆพูดขึ้น

ก็แน่หล่ะ เพราะตอนนี้ในโรงอาหารใช่ว่าจะมีแต่นักศึกษาคณะบริหารเท่านั้น นักศึกษาคณะอื่นก็ลงทุนมาแต่เช้าเพื่อมารอดูคู่รักแห่งปีที่เพิ่งเฉียดความตายมาหมาดๆ ทำให้พื้นที่ในโรงอาหารตอนนี้แทบจะไม่มีที่ว่างเลยก็ว่าได้

“หึๆ ไม่ต้องไปสนใจหรอกครับ ตัวเล็กนั่งรอกับเบลอยู่นี่นะครับเดี๋ยวพี่กับไอ้ผาจะไปซื้อข้าวมาให้เอง” เมื่อหาที่นั่งที่พอจะหาได้บ้างแล้ววายุก็ให้น้องนั่งลงพร้อมกับลูบผมนุ่ม พวกเค้าพอจะรู้ข่าวบ้างแล้วเพราะมีเหนือคอยส่งคลิปส่งข่าวให้ดูทางไลน์กลุ่ม

“น้องเบลเอาอะไรดีครับ” หินผาหันมาถามเพื่อนน้องชาย

“เบลเอาแบบเดียวกับน้ำก็ได้ค่ะ จะได้เหมือนๆกัน”

“ครับ งั้นเดี๋ยวพี่มานะ” หินผาพูดจบก็เดินออกไปกับวายุ

“เอ่อ นายๆ”

“หือ....ครับ” สายน้ำที่นั่งก้มหน้าเล่นเกมในโทรศัพท์ของวายุอยู่เงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกับเบลเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสะกิดอยู่ข้างๆ

“เอ่อ....มีอะไรรึเปล่าครับ” สายน้ำทำหน้าสงสัยส่งไปให้คนที่ยืนบิดซ้ายบิดขวาอยู่ข้างๆตัวเอง

“คะ คือเราเป็นแฟนคลับของสายน้ำกับพี่วายุน่ะ เราเอาช็อกโกแลตมาให้น่ะ” ผู้หญิงตรงหน้าพูดพร้อมกับยื่นมือสั่นๆที่ถือช็อกโกแลตมาตรงหน้าของสายน้ำ

“เอ่อ....ให้เราเหรอ” ผู้หญิงตรงหน้าพยักหน้ารัวๆเมื่อสายน้ำถามออกไปอย่างงงๆ

“ขอบใจนะ แต่ทีหลังไม่ต้องก็ได้นะเราเกรงใจน่ะ” สายน้ำยื่นมือไปรับช็อกโกแลตตรงหน้าพร้อมกับส่งยิ้มกว้างไปให้อย่างจริงใจ

“ไม่เป็นไรไม่ต้องเกรงใจเลยเรายินดี แล้วก็เราดีใจนะที่สายน้ำปลอดภัย”

“อ๋อ คะ ครับ ขอบคุณนะครับ” สายน้ำตอบรับออกไปอย่างงงๆ เพราะสมองยังเรียงลำดับเหตุการณ์ไม่ค่อยจะถูก อีกอย่างเค้าก็ไม่ค่อยถนัดที่จะคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่นักด้วย

“งั้นเราไปก่อนนะ บ๊ายบาย” พอเจ้าตัวพูดจบก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้สายน้ำถือช็อกโกแลตค้างไว้อยู่ในมืออย่างงงๆ

“เบล คือไรอ่ะ อะไรคือแฟนคลับน้ำกับพี่กายเหรอ” สายน้ำหันไปขอคำตอบจากเพื่อนสาวที่นั่งมองและส่งยิ้มมาให้อยู่

“โอ้ยๆๆ” สายน้ำที่โดนเบลหยิกแก้มส่ายไปส่ายมาด้วยความมันเขี้ยวถึงกับร้องออกมา

“เจ้าก้อนน่ารักเอ๋ย ก็เค้าคงจะเห็นคลิปที่ลงในเพจในมหาวิทยาลัยน่ะสิ เค้าก็เลยมาขอเป็นแฟนคลับของน้ำกับพี่วายุน่ะ นี่น้ำยังไม่เห็นเพจที่แฟนๆตั้งให้ใช่มั้ยล่ะ” เบลพูดพร้อมกับก้มหน้าก้มตากดที่โทรศัพท์ยุ๊กยิ๊ก

“เพจอะไรเหรอ เราไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

“นี่ไงดูซะ แล้วก็หัดเข้าโซเซียลบ้างนะจะได้ตามโลกทัน” เบลพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้สายน้ำได้ดู

“หือ....WayuSainam” เมื่อได้เห็นเพจที่แฟนๆทำขึ้นถึงกับตาโตเท่าไข่ห่าน เพราะในนั้นมีทั้งรูปตอนที่วายุและหินผากำลังช่วยเค้าจากการจมน้ำ และยังมีภาพที่เค้านั่งตักเอนซบอกวายุตอนนั่งดูพระอาทิตย์ตกดิน แถมด้วยภาพที่วายุหัวเราะและยิ้มกว้างให้กับเค้าขณะถูกเค้าทุบตีอีกด้วย นี่มันอะไรกันเนี่ยเค้าไม่ได้อยากเป็นคนดังซะหน่อย แล้วเอาภาพพี่กายของเค้าที่ทั้งหัวเราะทั้งยิ้มกว้างแบบนี้มาลงกันได้ยังไงกัน เค้าหวงของเค้านะ ฮืออ~