แกร๊ก!!

วายุเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบแต่ความเงียบจนแปลกใจ จึงเดินตรงเข้าไปในห้องนอนที่คาดว่าคนตัวเล็กจะนอนอยู่ เจ้าตัวค่อยๆเปิดประตูด้วยความเบาเกรงว่าคนข้างในห้องจะตื่น

แต่.....โล่ง! ไม่มีใครอยู่จนเจ้าตัวเริ่มใจเสีย

"ตัวเล็กครับ ตัวเล็กอยู่ไหนครับ พี่กลับมาแล้วครับ" วายุเรียกหาสายน้ำด้วยน้ำเสียงร้อนรนจนติดสั่น เจ้าตัวเดินจนแทบจะวิ่งเข้าไปดูในห้องน้ำที่คาดว่าน้องจะอยู่แต่ก็ไม่เจอ เค้าจึงวิ่งไปยังอีกห้องแต่ก็ไม่เจอคนตัวเล็กอยู่ในนั้น

วายุกลับมายังตู้เสื้อผ้าและเปิดมันออก พบว่าเสื้อผ้าของน้องที่เค้าแขวนไว้ในตู้ได้หายไปหมดแล้ว

ตุบ!!! เสียงเข่าทรุดลงกับพื้นห้องไม่ได้ทำให้เค้ารู้สึกเจ็บเลยสักนิด แต่มันกลับรู้สึกเจ็บที่ใจมากกว่า เจ็บใจตัวเองที่ทำไมไม่พูดจากับน้องให้เข้าใจก่อน

ตู๊ด!! ตู๊ด!! ตู๊ด!!

วายุจิตใจจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์รอลุ้นว่าคนปลายสายจะรับสายเค้าหรือไม่

"ฮัลโหลครับพี่กาย" น้ำเสียงอ่อนหวานที่เค้าเฝ้ารอฟังกรอกมาตามสาย

"เฮ้อ!!" เจ้าถึงกับถอนหายใจเอนตัวเอาหลังพิงกับเตียงด้วยความโล่งอก

"ตัวเล็กอยู่ไหนครับ รู้มั้ยพี่มาถึงห้องแล้วไม่เจอตัวเล็กพี่ใจแทบขาด"

"พี่กายไม่โกรธน้องแล้วเหรอครับ" สายน้ำพูดตอบกลับมาด้วยเสียงเบาๆ

"ทำไมตัวเล็กถึงคิดว่าพี่จะโกรธตัวเล็กล่ะครับ เมื่อเช้าที่พี่เดินออกไปเพราะพี่โกรธพี่โมโหตัวเอง โกรธตัวเองที่ไม่มีสติพอที่จะยับยั้งชั่งใจ โกรธที่ไม่รอเวลาให้เราสองคนได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้ ทั้งๆที่ตัวเล็กเพิ่งให้โอกาสพี่แท้ๆแต่พี่กลับทำมันพังกลับทำลายความเชื่อใจที่ตัวเล็กมีให้กับพี่ พี่กายขอโทษครับ พี่ขอโทษ" นี่คือความรู้สึกที่วายุอยากจะบอกคนตัวเล็กของเค้า นี่คือความในใจที่มันอัดอั้นมาทั้งวัน

"น้ำก็ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำตามความต้องการของพี่กายไม่ได้ แต่น้ำเข้าใจดีครับว่าผู้ชายทุกคนก็มีความต้องการด้วยกันทั้งนั้น และคงอยากจะสัมผัสใกล้ชิดอยากสัมผัสกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนกัน"

"น้ำรู้ว่าน้ำเอาแต่ใจที่หนีพี่กายมา แต่น้ำไม่รู้ว่าพี่กายคิดอะไรอยู่ อยู่ๆพี่กายก็เดินออกไปโดยไม่มองหน้าน้ำเลย น้ำสับสนน้ำทำตัวไม่ถูก น้ำไม่เคยมีแฟนน้ำไม่รู้ว่าคนเป็นแฟนเค้าต้องทำกันยังไง น้ำอาจจะไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนพี่กาย น้ำอาจจะเหมาะแค่เป็นน้องพี่กายแค่นั้น ฮึก!" สายน้ำพูดพร้อมกลืนก้อนสะอื้นลงไปในคอ

"ไม่ครับไม่ พี่รักตัวเล็กนะครับรักแบบที่ไม่ใช่พี่ชายน้องชาย พี่ขอโทษครับที่ทำให้ตัวเล็กต้องคิดมาก เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ เราค่อยๆมาปรับตัวกันใหม่นะครับ พี่กายขอร้องอย่าไปจากพี่นะครับ" วายุพูดกับน้องด้วยน้ำเสียงเว้าวอน นี่เป็นครั้งแรกที่เค้ารู้สึกว่าเค้ากำลังจะร้องไห้

"ฮึก!!..........." วายุที่ได้ยินแต่เสียงสายน้ำสะอื้นก็แทบขาดใจ นี้เค้าทำคนที่เค้ารักร้องไห้อีกแล้วเหรอ

"ชู่ว์!......หยุดร้องก่อนนะครับเดี๋ยวจะปวดหัวขึ้นมาอีก ตอนนี้ตัวเล็กอยู่ที่ไหนครับพี่จะไปหา พี่อยากเห็นหน้าอยากปลอบตัวเล็กใจจะขาดแล้วครับ"

"น้องอยู่บ้านสวนที่นนท์ครับ" สายน้ำเงียบไปสักพักก่อนที่จะตอบกลับมา

"หือ!!!! บ้านคุณปู่คุณย่าเหรอครับ"

"ใช่ครับ พี่กายเคยมาเหรอครับ"

"พี่เคยไปกับไอ้ผาหลายครั้งอยู่ครับแต่ยังไม่เคยไปค้างครับ เอากระเช้าปีใหม่ไปไหว้ท่าน บางทีป๊ากับม๊าก็วานให้เอาของไปให้ท่านน่ะครับ"

"เออ....แล้วนี่ตัวเล็กไปแบบนี้มีใครรู้บ้างรึยังครับ ไอ้ผารู้รึยัง"

"ปู่กับย่ารู้แล้วครับแล้วก็ดีใจใหญ่เลยที่เห็นหน้าน้อง แต่น้องก็โดนบ่นหูชาเลยครับที่มาไม่บอกแถมมีแผลแถมมาด้วย ฮ่าๆๆ ส่วนที่บ้านม๊าก็รู้แล้วครับเย็นๆน่าจะตามมาพร้อมป๊ากับพี่ผา แต่ป๊ากับพี่ผานี่ไม่แน่ใจว่ารู้รึยังครับ" เสียงคนตัวเล็กที่เริ่มเจื้อยแจ้วขึ้นมาอีกครั้ง

นี่เค้าต้องเรียนรู้นิสัยคนตัวเล็กของเค้าอีกเยอะเลยใช่มั้ย บทจะโกรธก็ไม่พูดไม่มองหน้า พอมีอะไรไม่เคลียร์ทำให้ต้องคิดมากก็หนีไปซะดื้อๆ แถมยังเปลี่ยนสรรพนามเรียกแทนตัวเองนั่นอีก พอเปลี่ยนเรื่องเข้าหน่อยก็ลืมเรื่องเดิมเป็นปลิดทิ้งอย่างกับไม่เคยเกิดเรื่องไม่สบายใจมาก่อนหน้านี้ กลับมาคงต้องมาตกลงกันใหม่ซะแล้ว

"พี่กายครับ"

"ครับ"

"คือว่า............" สายน้ำจะบอกยังไงดีว่าเดี๋ยวเค้าต้องโดยที่บ้านซักจนยับแน่ๆเลยที่หนีมาบ้านปู่กับย่าแบบนี้

"ครับ ตัวเล็กมีอะไรรึเปล่าครับ หืม......" วายุถามคนตัวเล็กกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"คือว่า....น้องไม่รู้ว่าจะบอกป๊ากับม๊าว่ายังไงดีน่ะครับ แล้วก็เรื่องพี่กายด้วย ป๊ากับม๊าต้องโกรธน้องมากแน่ๆที่น้องมีแฟนก่อนพี่ผา" ถึงแม้สายน้ำจะพูดฮึมฮำๆอยู่ในลำคอด้วยความเขินอายแต่วายุก็ยังได้ยินชัดอยู่ดี

"หึๆ นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องนี้ตัวเล็กไม่ต้องเป็นห่วงนะครับพี่จะเป็นคนคุยกับทุกคนเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่จะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมดเองครับ" วายุไม่ได้มีความรู้สึกกังวลกับเรื่องนี้แต่อย่างใด เค้ารู้ว่าคุณปู่คุณย่ารวมทั้งป๊าและม๊าเป็นคนใจดีพร้อมทั้งยังเป็นคนหัวสมัยใหม่ไม่ได้โบราณคร่ำครึเหมือนกับหลายๆบ้าน ส่วนตัวเค้าเองก็ค่อนข้างที่จะสนิทสนมกับบ้านน้องอยู่แล้ว ถ้าผ่านด่านไอ้เพื่อนตัวแสบมาได้ก็ไม่มีอะไรที่ต้องน่าห่วงอีก

"งั้นพี่กายรีบๆมานะครับ ต้องมาให้ทันก่อนป๊ากับม๊ามานะครับ"

"แล้วใครรีบหนีพี่ไปก่อนล่ะครับ หืม...."

"ก็....."

"โอเคครับๆ เดี๋ยวพี่ขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จัดกระเป๋าแล้วเดี๋ยวจะรีบไปหาเลยนะครับ" แค่ได้ยินเสียงคนตัวเล็กอ่อนลงมานิดเจ้าตัวก็รีบตัดบททันทีด้วยความกลัวว่าน้องจะคิดมากขึ้นมาอีก

หลังจากวางสายจากคนตัวเล็กแล้ววายุก็รีบจัดการตัวเองให้เสร็จพร้อมกับจัดเสื้อผ้าลงเป้ใบไม่ใหญ่มากนัก เค้าเอาเสื้อผ้าไปประมาณ 3-4 ชุด กะว่าจะอยู่ที่บ้านสวนกับน้องจนถึงวันอังคารเพราะทั้งวันจันทร์และอังคารทางมหา'ลัยหยุด

......................

"ว่าไงไอ้วายุ" เสียงไฟตอบกลับมาตามสาย

"พรุ่งนี้พวกมึงไม่ต้องมากันแล้วนะ กูไม่อยู่ห้อง" วายุเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเพื่อนๆจะมากินหมูกระทะที่ห้องเค้ากันในวันพรุ่งนี้ แถมยังโทรไปชวนเพื่อนของสายน้ำอีกด้วย เค้าจึงโทรไประหว่างที่ขับรถเพื่อไปหาสายน้ำโดยใส่สมอลทอร์คแบบไร้สาย

"อ้าว!!! แล้วมึงจะไปไหนวะ แล้วน้องลักยิ้มกูล่ะ มึงไม่อยู่ก็ได้กูจะไปหาน้องลักยิ้มกูไม่ได้จะไปหามึง"

"ตัวเล็กของกูก็ไม่อยู่ ไว้ค่อยนัดกันมากันวันอื่นแล้วกัน แค่นี้"

"เดี๋ยวไอ้เพื่อนเวร มึงบอกกูมาก่อนว่ามึงจะพาน้องลักยิ้มกูไปไหน"

"ตอนนี้น้องอยู่ที่บ้านสวนของคุณปู่คุณย่าที่นนท์ กูกำลังจะตามน้องไป กะว่าจะกลับวันอังคาร" ทำไมกูต้องมานั่งอธิบายให้มึงฟังด้วยวะวายุได้แต่คิดบ่นในใจ

ตั้งแต่เจอคนตัวเล็กมานี่ เค้ารู้สึกว่าเค้าจะเป็นคนพูดเยอะพูดประโยคยาวๆบ่อยเกินไปแล้ว ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พวกเพื่อนเวรทั้งหลายที่ทำให้เค้าหลุดความเป็นตัวเองค่อนข้างบ่อย

"เฮ้ย!! เหรอวะ พวกกูก็ไม่ได้ไปนานแล้วเหมือนกันนะเว้ยคิดถึงบรรยากาศชิลๆว่ะ งั้นกูไปด้วย เดี๋ยวกูโทรชวนไอ้ดินกับไอ้เหนือก่อน เออ..กูโทรชวนน้องๆไปด้วยกันดีกว่าไปหลายคนน่าจะสนุกดี งั้นแค่นี้ก่อนนะโว้ยแล้วเจอกัน บายเพื่อน"

"เฮ้ย!! เดี๋ยวไอ้ไฟ ตู๊ดๆๆ....."

เฮ้อ!! หมดกันความสงบสุขบ้านสวนได้แตกก็คราวนี้ วายุได้แต่คิดแล้วก็ต้องถอนหายใจยาวๆ