“เก็บของเสร็จกันรึยังวะ” ไฟที่เปิดประตูเข้ามาก็เอ่ยถามหินผาที่กำลังพับเสื้อผ้าทั้งของเค้าของวายุและของสายน้ำใส่กระเป๋าอยู่ พร้อมทั้งยื่นกาแฟให้กับวายุและหินผาที่ฝากเค้าซื้อจากร้านกาแฟข้างล่างให้

ไฟ ดิน และเหนือให้รถที่รีสอร์ตมาส่งเพื่อเยี่ยมสายน้ำหลังจากเสร็จกิจกรรมรับน้องของวันนี้ช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายก็ปล่อยให้น้องๆฟรีสไตล์ แต่บรรดาพี่ๆก็ต้องคอยดูแลน้องด้วยเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำขึ้นมาอีก แต่พอมาถึงหินผาก็บอกว่าคุณหมออนุญาตให้น้องกลับบ้านได้แล้วเมื่อมาตรวจอาการของสายน้ำในตอนเช้าอีกครั้ง

“เสร็จแล้ว เดี๋ยวแวะหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยเข้ารีสอร์ตทีเดียว”

“ไปครับตัวเล็กเดินไหวมั้ยครับ” วายุที่เดินเข้าไปประคองสายน้ำลงจากเตียงรีบถามน้อง เพราะสายน้ำแม้จะอาการดีขึ้นเยอะแล้ว แต่ใบหน้าที่เคยมีเลือดฝาดก็ยังติดซีดอยู่

“ไหวครับสบายมาก น้องเบื่อนอนจะแย่แล้วครับ น้องอยากเดินเล่นชายหาดตอนพระอาทิตย์ใกล้ตก อยากลงเล่นน้ำทะเลด้วยครับ” สายน้ำพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้พี่ๆจนตาหยี

“น้องไม่กลัวจมน้ำอีกเหรอครับ หืม....” หินผาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาบีบตรงลักยิ้มบุ๋มของน้องอย่างมันเขี้ยว

“ไม่ครับ มีพี่กาย พี่ผา พี่ไฟ พี่ดิน แล้วก็พี่เหนืออยู่ น้องก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วครับ พี่ๆว่าจริงมั้ยครับ”

“หึๆ ช่างพูดนะเรา” ไฟพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาโยกหัวสายน้ำอย่างเอ็นดู

“น้องลักยิ้มพูดแบบนี้พี่ก็หลงแย่เลยสิครับ”

ป้าบ!!!

“อะไรของมึงอีกวะไอ้วายุ กูแค่อยากแสดงความรักของกูบ้าง กูก็รักน้องเหมือนกันนะ ทีไอ้ไฟมึงยังไม่เห็นว่าอะไรเลยไอ้เพื่อนเหี้ยลำเอียงฉิบหายเลย” เหนือโวยวายขึ้นเมื่อกำลังจะยื่นมือไปจับหัวของสายน้ำอย่างที่ไฟทำแต่ก็โดนวายุตีมือซะก่อน

“ฮ่าๆๆๆๆ” หินผา ไฟ และดิน ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ได้แต่หัวเราะที่ตอนนี้เหนือทำหน้าทำตาเหมือนกำลังจะร้องไห้

“ก็มึงมันไม่บริสุทธิ์ใจเหมือนคนอื่นเค้าไอ้เหนือ” วายุพูดพร้อมจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง

“เออตอนแรกกูอาจจะไม่บริสุทธิ์ใจ แต่พอกูรู้ว่าน้องเป็นน้องไอ้ผาแถมมาเป็นแฟนมึงอีกกูก็ไม่อะไรแล้วไง ตอนนี้กูเหลือแค่ความเอ็นดูแล้วก็ความหวังดีที่มีให้กับน้องลักยิ้มของกูเว้ย เคลียร์มั้ยจบนะ”

“อือ....”

“งั้นกูก็กอดน้องกูได้แล้วดิ นะขอกอดน้องลักยิ้มของกูสักครั้งจะไม่ลืมพระคุณครั้งนี้เลย” เหนือหันไปมองหน้าสายน้ำตาละห้อยอย่างมีความหวัง

หมับ!!

สายน้ำเดินเข้าไปกอดเหนือทันทีที่เหนือพูดจบ เค้ารู้ว่าเพื่อนพี่ชายทุกคนหวังดีกับเค้ารักและเอ็นดูเค้ามาก อะไรที่มันไม่เหลือบ่ากว่าแรงและทำเพื่อตอบแทนได้เค้าก็ยินดี

เหนือที่ตอนนี้ยืนตะลึงตาค้างกับสัมผัสนุ่มนิ่มที่เข้ามากอดเค้าอย่างไม่ทันตั้งตัวของน้องลักยิ้มของเค้าไปแล้ว เพราะไม่คิดว่าน้องจะทำจริงๆเค้าก็แค่พูดเล่นกวนอารมณ์เพื่อนตัวเองไปก็เท่านั้น หินผาก็อึ้งไปเช่นกันเพราะไม่คิดว่าน้องจะทำ เพราะปกติแล้วสายน้ำจะไม่ค่อยเข้าหาใครง่ายๆถ้าไม่ไว้ใจและสนิทจริงๆ

“โคตรนุ่ม โคตรหอม” เหนือพูดละเมอออกมาอย่างไม่รู้ตัว ตอนนี้เค้าโคตรจะเข้าใจวายุกับหินผาเลยว่าทำไมถึงได้หวงน้องลักยิ้มนัก ก็เพราะน้องนั้นตัวนุ่มนิ่มมาก แถมตัวก็โคตรหอม หอมมาก หอมเหมือนแป้งเด็กไม่ใช่หอมน้ำหอมแบบที่ผู้หญิงที่ชอบเข้ามาเสนอตัวให้เค้าใช้กัน แต่ละคนเรียกว่าแทบจะประโคมฉีดยังกับอาบกันมา ทำให้มันรู้สึกฉุนมากกว่าจะรู้สึกหอม

“กูไปรอข้างล่างนะ” วายุพูดจบก็เดินออกไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ทันที

“เอ่อ.....” สายน้ำที่เห็นวายุเดินออกไปโดยไม่หันมามองหน้าเค้าถึงกับพูดไม่ออก หน้าจ๋อยลงทันที

“ไม่มีอะไรหรอกครับเดี๋ยวมันก็หายอย่าคิดมากนะ ไอ้วายุมันก็แค่หึงแค่หวงเรามากไปหน่อยแค่นั้นเองครับ” หินผาที่เห็นน้องยืนคอตกอยู่ก็ได้แต่ลูบหัวปลอบน้อง

เมื่อทั้งหมดเดินมาถึงรถก็เห็นวายุยืนพิงรออยู่ที่รถแล้ว พอไฟเปิดสัญญาณปลดล็อกวายุก็ก้าวขึ้นรถไปเป็นคนแรก โดยที่เค้าเลือกที่จะเข้าไปนั่งด้านหลังสุด พอนั่งลงและคาดเข็มขัดเรียบร้อยแล้ววายุก็หลับตาลงทันที

“พี่ผา พี่กายโกรธน้องจริงๆเหรอครับ” สายน้ำหันไปถามพี่ชายทันทีที่ทุกคนนั่งประจำที่กันหมดแล้ว

“ไม่หรอกครับ มันคงกำลังควบคุมอารมณ์ของมันให้ใจเย็นลงอยู่ เดี๋ยวพอถึงรีสอร์ตแล้วน้องน้ำค่อยเข้าไปคุยกับมันนะครับ” หินผาพูดปลอบน้องที่ตอนนี้น้ำตาเริ่มมาคลอที่หน่วยตาแล้ว

ป้าบ!!!

“โอ๊ย ไอ้เหี้ยดินมึงจะตบกูทำไมเนี่ย” เหนือที่โวยวายได้ไม่เสียงดังมากนักเพราะว่าบรรยากาศในรถค่อนข้างคุกรุ่นอยู่

“มึงยังไม่รู้ความผิดมึงอีกเหรอห๊ะ เล่นซะจนได้เรื่อง มึงดูหน้าน้องซิจะร้องไห้อยู่แล้ว” ดินพูดว่าเหนือเบาๆเมื่อเห็นหน้าของสายน้ำที่เหมือนกำลังกลั้นไม่ให้ร้องไห้อยู่

“ก็ใครจะไปรู้ว่าน้องจะเดินเข้ามากอดกูจริงๆล่ะวะ กูเองยังอึ้งเลย แต่ว่าน้องตัวโคตรนุ่มโคตรหอมเลยว่ะ” เหนือพูดพร้อมทำหน้าเคลิ้ม

“อ๊ะๆ มึงอย่านะสมองกูจะกลับก็เพราะพวกมึงนี่แหละตบหัวกูกันจังหัวกูไม่ใช่ลูกวอลเลย์นะจะได้ตบเอาตบเอา” เหนือรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นดินเตรียมจะง้างมือจะตบหัวเค้าอีกรอบ

เมื่อรถเข้ามาจอดในรีสอร์ตโดยมีไฟเป็นคนขับแล้ว ทุกคนก็ทยอยกันลง สายน้ำก็ลงมายืนรอวายุอยู่ข้างๆรถ

พอวายุลงมาจากรถแล้วก็หันหลังแล้วเดินไปทางที่เป็นที่พักของตัวเองทันทีโดยไม่มองหน้าคนตัวเล็กของเค้าเลย

“พี่ผา....ฮึก!” สายน้ำที่ตอนนี้เริ่มสะอื้นเพราะตั้งแต่คบกันมาวายุไม่เคยที่จะเมินเค้าแบบนี้เลยสักครั้งเดียว

“ป่ะ ไม่ต้องร้องครับ เดี๋ยวพี่พาไปหามันนะ พวกมึงก็ไปดูน้องด้วยล่ะ แล้วไม่ต้องเสือกตามมา” หินผาพูดกับสายน้ำและหันไปบอกเพื่อน โดยประโยคหลังพูดเน้นพร้อมกันจ้องหน้าเหนือนิ่ง

“อูย...ไอ้เหี้ยกูขนลุก” เหนือที่ทำท่าขนลุกที่ถูกหินผามองหน้า ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทกันก็จริงแต่หินผาก็มีอะไรที่พวกเค้าคาดไม่ถึงอีกเยอะ ขนาดไอ้วายุยังเคยโดนมันต่อยมาแล้วเลยนับประสาอะไรกับเค้า

“สมน้ำหน้า” ไฟกับดินพูดขึ้นพร้อมกันและเดินออกไปเพื่อไปดูความเรียบร้อยของน้องๆ

“อะไรของพวกแม่งวะ ผิดตั้งแต่เกิดเลยมั้งเนี่ยกู เฮ้อ!”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

สายน้ำที่ตอนนี้กำลังยืนเคาะประตูอยู่ตรงหน้าห้องของวายุ หลังจากที่หินผาเดินมาส่งหน้าห้องแล้วขอตัวไปพักผ่อน

“พี่กายน้องขอเข้าไปนะครับ” สายน้ำลองบิดลูกบิดดูปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อกจึงร้องขอออกมา

เมื่อเข้ามาในห้องแล้วดวงตากลมโตก็สอดส่ายหาคนพี่แต่ก็ไม่พบ สักพักก็ได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวในห้องน้ำคาดว่าพี่กายของเค้าคงจะกำลังอาบน้ำอยู่ จึงเดินไปนั่งรอที่โซฟามุมห้องด้วยความตื่นเต้น ใช่ว่าเค้าจะไม่เคยง้อใครแต่กับคนในครอบครัวเค้าแค่หอมนิดหอมหน่อยอ้อนนิดๆก็พากันใจอ่อนให้เค้ากันหมดแล้ว แต่นี่คือพี่กายคนที่เคยเย็นชาเค้าเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง

แกร๊ก!!

เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้สายน้ำหลุดออกจากความคิดของตัวเอง พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นวายุที่มีผ้าขนหนูพันช่วงล่างมาแค่ผืนเดียว หยดน้ำพราวที่เกาะอยู่ตามตัวของคนพี่ทำให้สายน้ำคิดว่ามันเซ็กซี่มาก ไหนจะซิกแพคเป็นลอนนั่นอีก

สายน้ำสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไปทันทีที่เริ่มดึงสติกลับมาได้ ‘สายน้ำนี่เรามาง้อพี่กายนะมัวแต่คิดอะไรไม่เข้าท่าอยู่ได้’

ทางด้านวายุเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องชะงักเมื่อสบเข้ากับดวงตากลมโตใสที่มีรอยช้ำจากการร้องไห้มานิดหน่อย เค้าอยากจะเข้าไปปลอบแทบแย่แต่ก็ต้องใจแข็งเอาไว้เพราะเค้าอยากให้น้องรู้ว่าเค้าทั้งรักและหวงแหนคนตัวเล็กของเค้ามากขนาดไหนแค่ยอมให้ไอ้หินผาคนเดียวนี่ก็มากไปแล้ว ไม่ใช่ใครจะมาสัมผัสมากอดคนของเค้าก็ได้

วายุที่ทำทีเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ต่อหน้าคนตัวเล็กโดยไม่สนใจคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาหน้าแดงหูแดงเมื่อต้องมานั่งมองคนพี่แต่งตัวอยู่ตรงหน้า

หลังจากที่วายุแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวก็ขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วหยิบแมคบุ๊คขึ้นมาดูงานในเมลที่จะต้องเข้าไปดูงานจริงในวันจันทร์ที่จะถึงนี้

“เอ่อ พี่กายครับ น้องขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยครับ น้องมารบกวนพี่กายมั้ยครับ” สายน้ำเมื่อเห็นว่าวายุไม่สนใจตัวเองแถมยังเอางานขึ้นมาทำอีกก็เอ่ยถามขึ้น เค้าพยายามที่จะไม่ร้องไห้ออกมาจนตัวสั่นเสียงสั่นไปหมด

“มีอะไรครับ พูดมาได้เลยครับ” วายุที่จับน้ำเสียงสั่นๆของน้องได้ก็เลยยอมพูดกับน้อง เค้าคงใจแข็งกับน้องได้ไม่นานนักหรอกใช่มั้ย

“พี่กายโกรธอะไรน้องครับ บอกน้องได้มั้ยครับ” สายน้ำที่ค่อยๆเดินมาใกล้ๆกับวายุพร้อมกับนั่งลงบนเตียงข้างๆกันกับวายุ

“ตัวเล็กไม่รู้จริงๆเหรอครับว่าพี่โกรธอะไรตัวเล็ก” วายุมองหน้าคนตัวเล็กของเค้านิ่งแต่ก็ยังคงใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนอยู่

หมับ!!!

“น้องขอโทษครับ น้องขอโทษที่เข้าไปกอดพี่เหนือ น้องแค่คิดว่าพี่เหนือก็เป็นเหมือนพี่ชายของน้องคนหนึ่งเท่านั้นนี่ครับ” สายน้ำพูดพร้อมกับเข้ามากอดวายุไว้แน่น วายุจึงวางแมคบุ๊คไว้ข้างๆตัวเพื่อที่จะคุยกับคนตัวเล็กของเค้าให้รู้เรื่อง

“แล้วถ้าพี่ไปกอดคนอื่นที่พี่คิดว่าเป็นแค่น้องสาวหรือน้องชาย ตัวเล็กก็จะคงยอมให้พี่ไปกอดคนอื่นอย่างนั้นใช่มั้ยครับ”

“ไม่ครับน้องไม่ยอมนะ พี่กายห้ามไปกอดใครแล้วก็ห้ามให้ใครมากอดพี่กายนะครับ” สายน้ำพูดพร้อมส่ายหัวไปมาอยู่กับแขนแกร่งของคนพี่

พรึ่บ! วายุยกตัวสายน้ำให้ขึ้นมานั่งบนตักของเค้าในท่าที่สายน้ำหันหน้าเข้าหากัน

“แล้วทำไมพี่ถึงไปกอดคนอื่นหรือคนอื่นมากอดพี่ไม่ได้ล่ะครับ หืม....” วายุพูดพร้อมกับบีมจมูกคนตัวเล็กเบาๆอย่างมันเขี้ยว

“ก็พี่กายเป็นแฟนของน้อง พี่กายจะไปเที่ยวกอดคนอื่นได้ยังไงล่ะครับ น้องให้พี่กายกอดได้เฉพาะคนในครอบครัว อ้อแล้วก็ป๊าม๊า แล้วก็พี่ผาของน้องเท่านั้นนะครับ” สายน้ำพูดพร้อมทั้งขมวดคิ้วเครียดขึ้นมาทันทีที่คิดว่าพี่กายของเค้าต้องไปกอดคนอื่นที่ไม่ใช่เค้า

“ทีนี้รู้รึยังครับว่าพี่รู้สึกยังไง พี่ไม่อยากให้ใครมาสัมผัสหรือแตะต้องตัวน้องแม้แต่นิดเดียวนอกจากพี่ (ยกเว้นไอ้ผาอ่ะนะ วายุได้แต่คิดในใจ) พี่ทั้งรักทั้งหวงตัวเล็กมากเข้าใจมั้ยครับ ฟอด!”

“เข้าใจแล้วครับ น้องจะไม่ให้ใครมาโดนตัวมากอดได้อีกเลยครับน้องสัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือครับ” สายน้ำพูดพร้อมชูสามนิ้ว

“หึๆ สัญญาแล้วนะครับ ถ้ามีอีกพี่จะลงโทษให้ลงจากเตียงไม่ได้เลยนะครับบอกไว้ก่อน จุ๊บ! จุ๊บ!” วายุพูดเสร็จก็กดจูบลงที่ริมฝีปากบางย้ำๆ

ป้าบ!

“พี่กายน่ะทะลึ่งหื่นกามแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ”

“พี่ก็หื่นเฉพาะกับตัวเล็กของพี่เท่านั้นแหละครับ” วายุพูดพร้อมกับก้มลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอหอมของน้อง เค้ารู้สึกว่าอยู่ใกล้คนตัวเล็กของเค้าทีไรเค้าจะเสียการควบคุมตัวเองตลอด ก็คนตัวเล็กของเค้าทั้งเนื้อทั้งตัวนุ่มนิ่มน่าสัมผัสไปหมด ไหนจะกลิ่นกายที่หอมมากนี่อีก ถ้าให้เค้านั่งดมความหอมจากคนที่นั่งอยู่บนตักของเค้าตอนนี้ทั้งวันทั้งคืนเค้าก็ทำได้

“อือ...พี่กายครับ น้องอยากเล่นน้ำครับ” สายน้ำเริ่มหาทางหนีทีไล่เมื่อสัมผัสถึงบางอย่างที่เริ่มดุนดันอยู่ตรงก้นของตัวเอง

“พี่กายยังไม่ได้ลงโทษตัวเล็กเลยนะครับที่เข้าไปกอดคนอื่นที่ไม่ใช่พี่” วายุพูดตอบคนน้องด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแต่จมูกและปากก็ยังไล่ขบเม้มไปตามซอกคอและติ่งหูของคนตัวเล็กสลับกัน มือหนาค่อยสอดเข้ามาในเสื้อของร่างบางที่ตอนนี้กำลังอ่อนระทวยกับสิ่งที่คนพี่กำลังปรนเปรอให้อยู่

“อ๊ะ อื้อ~พะ พี่กาย จะลงโทษอะไรน้องครับ” สายน้ำทั้งครางทั้งพูดออกมาด้วยความเสียวเมื่อโดนบดขยี้ยอดอกจากฝีมือของคนที่กำลังมอมเมาเค้าอยู่

“หึๆ เดี๋ยวก็รู้ครับเด็กน้อย”