วายุใช้เวลาขับรถประมาณเกือบๆสองชั่วโมงก็มาถึงบ้านสวนคุณปู่คุณย่าของสายน้ำ สองขายาวก้าวลงมาจากรถก่อนที่สายตาคมจะกวาดตามองรอบๆพร้อมยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย บรรยากาศสดชื่นสายลมเย็นๆทำให้คนที่ฝ่าดงรถติดมายามบ่ายค่อนข้างอารมณ์ดี

บ้านสวนแห่งนี้คุณปู่กับคุณย่ามาเจอตอนที่มาเที่ยวกันสมัยหนุ่มสาว ตอนนั้นเจ้าของบ้านและสวนคนเก่าจะย้ายไปอยู่กับลูกสาวที่เชียงใหม่จึงตัดสินใจประกาศขาย คุณปู่กับคุณย่าเลยตัดสินใจซื้อไว้และรีโนเวทบ้านใหม่ทั้งหมด บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้สองชั้นซึ่งกว้างใหญ่พอสมควรเผื่อเอาไว้เวลาลูกหลานมาพักค้างอ้างแรม

พอคุณปู่วางมือจากการเป็นประธานบริษัทฯ ก็ให้ป๊าของสายน้ำมารับช่วงต่อจากนั้นจึงชวนคุณย่ามาอยู่ที่บ้านสวนเป็นการถาวรจากที่เคยไปๆมาๆ คุณปู่ค่อยๆทยอยรับซื้อที่ดินจากชาวบ้านใกล้ๆที่เดือดร้อนต้องการขายที่เพื่อใช้เงินไปส่งให้ลูกหลานเรียน สวนแห่งนี้จึงขยายใหญ่ขึ้นมาเรื่อยๆ

ผลผลิตจากสวนที่มีทั้งผลไม้และพืชผักสวนครัว ได้มาคุณปู่ก็แจกจ่ายให้คนงานบ้างพอเหลือก็ขาย ได้กำไรมาก็เอามาจ่ายเงินเดือนให้กับคนงานซึ่งก็คือชาวบ้านแถวๆนั้นนั่นเอง ทำให้คนงานที่นี่รักและเคารพคุณปู่คุณย่ามาก

วายุเดินไปเอากระเป๋าจากท้ายรถและตรงไปยังบ้านไม้ 2 ชั้นอย่างคุ้นเคย

"พี่กาย ทางนี้ครับ" สายน้ำพอหันมาเห็นวายุเดินหิ้วกระเป๋ามาทางตนก็ได้ตะโกนเรียกพร้อมโบกไม้โบกมือ ส่งรอยยิ้มกว้างที่มีลักยิ้มบุ๋มเป็นเอกลักษณ์มาให้

"หึๆ" วายุเมื่อเห็นคนตัวเล็กก็ได้แต่ยกยิ้มเอ็นดูกับท่าทางการโบกไม้โบกมือเรียก อย่างราวกับว่าถ้าไม่ทำเช่นนั้นเค้าจะมองไม่เห็นหรือเดินผ่านไป

"สวัสดีครับคุณปู่คุณย่า" เมื่อวายุเดินมาถึงที่สายน้ำนั่งอยู่กับคุณปู่คุณย่าก็วางกระเป๋าลงพร้อมยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม

"อ้าว....เจ้าวายุเองรึ เห็นไกลๆปู่ก็ยังจำไม่ค่อยได้ไม่ได้มานานเลยนะเรา" คุณปู่พูดพร้อมยิ้มเอ็นดูเพื่อนหลานชายคนนี้ เพราะเค้าชอบที่วายุดูมีนิสัยเป็นผู้ใหญ่ดูเอาการเอางาน ทุกครั้งที่วายุและเพื่อนๆมากับหินผาก็จะมาช่วยคนงานในไร่ในสวนขนพวกผักผลไม้ขึ้นรถไปขายทุกครั้งไป

"แล้วเป็นยังไงมายังไงถึงได้มาถึงที่นี่ได้ล่ะ" คุณย่าถามขึ้นยิ้มๆอย่างรู้ทันเมื่อเห็นสายตาที่วายุและเจ้าหลานชายสุดที่รักมองกัน คนอาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้ดี

"เอ่อ....พี่กายเหนื่อยมั้ยครับ เดี๋ยวน้องไปเอาน้ำมาให้นะครับ" สายน้ำทำท่าจะลุกขึ้นเมื่อเห็นสายตาของคุณปู่คุณย่ามองมาทางตนและวายุ

"ไม่ต้องหรอกครับตัวเล็กพี่ยังไม่หิวครับ แล้วนี่ยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่าครับ" วายุพูดพร้อมกับลงไปนั่งดูแผลตรงหัวเข่าของคนตัวเล็ก เพราะตรงแขนที่เป็นรอยยาวนั้นแผลเริ่มแห้งแล้ว

"พะ พี่กายครับลุกขึ้นมาก่อนครับ" สายน้ำรีบพูดให้วายุลุกขึ้นเมื่อเห็นปู่กับย่าของตนมองมาอยู่

"ฮึ่ม!!! มีอะไรจะบอกปู่กับย่ารึเปล่าทั้งสองคน"

วายุพอได้สติก็รีบหันมาทางคุณปู่คุณย่าแล้วเดินเข่าตรงหน้าของท่านทั้งสอง พร้อมก้มกราบลงบนตักของท่าน คุณย่าก็ยกมือขึ้นมาลูบผมเพื่อนหลานชายด้วยความเอ็นดู

ส่วนสายน้ำก็นั่งมองด้วยใจลุ้นระทึกว่าพี่กายของเค้าจะทำอะไรกันแน่

"ผมจะขออนุญาตคุณปู่กับคุณย่าเป็นคนดูแลน้องครับ ผมรักน้องครับรักตั้งแต่แรกเห็นเลยก็ว่าได้" วายุตัดสินใจพูดออกมาด้วยความโล่งอก ในใจภาวนาขอให้ผ่านด่านคุณปู่คุณย่าไปได้ด้วยดีด้วยเถิด เพราะยังเหลืออีกด่านที่เค้าต้องฝ่าไป

"เฮ้อ!! ปู่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะถ้าจะรักจะชอบกัน ปู่กับย่าเข้าใจวัยรุ่นสมัยนี้ดีเข้าใจว่ายุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว แต่เราแน่ใจแล้วเหรอวายุอย่าลืมว่าน้องเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิงไม่สามารถมีลูกให้เราได้ เราจะทำใจได้มั้ยถ้าครอบครัวจะไม่สมบูรณ์แบบเหมือนกับครอบครัวทั่วๆไปอย่างคนอื่นเค้า จะยอมรับได้มั้ยกับการตั้งคำถามของสังคมเพราะพ่อแม่เราก็เป็นคนมีหน้ามีตาไม่ใช่รึ" ปู่พูดพร้อมดูอากัปกิริยาของทั้งสองคน

สายน้ำตอนนี้ที่นั่งน้ำตาคลอ เค้าลืมนึกถึงครอบครัวของพี่กายของเค้าไป ครอบครัวของวายุรวยติดอันดับต้นๆของประเทศเลยก็ว่าได้ มีทั้งบริษัทนำเข้ารถซูเปอร์คาร์จากต่างประเทศ บริษัทผลิตชิ้นส่วนรถยนต์รวมทั้งยางรถยนต์ยี่ห้อดัง นอกจากนี้ยังมีโรงแรมระดับ 5 ดาวอีกหลายสาขาในประเทศไทยอีกด้วย

"ผมตัดสินใจแล้วก็ทบทวนดีแล้วครับก่อนที่จะขอน้องเป็นแฟน ผมยอมรับได้ทุกอย่างที่เป็นน้อง เพราะถ้าผมไม่ได้เจอน้องผมก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ผมจะมีความรักเหมือนกับคนอื่นเค้ารึเปล่า ส่วนเรื่องพ่อแม่ผมเรียนให้ท่านทราบแล้วครับก่อนที่ผมจะจีบน้องด้วยซ้ำ ท่านเข้าใจดีครับ และเรื่องทายาทคุณปู่คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับพี่วาโยพี่ชายผมกำลังจะแต่งงานครับจึงตัดเรื่องทายาทไปได้เลย ส่วนถ้าเราสองคนอยากมีลูกด้วยกันก็ไปขอเด็กมารับอุปการะก็ยังได้ครับ" วายุพูดยาวแบบไม่หายใจหายคอกันเลยทีเดียว เค้ากลัวกลัวว่าจะไม่ได้รับอนุญาตให้คบกับน้องต่อ เค้ากลัวที่จะสูญเสียคนตัวเล็กไป ถ้าเป็นอย่างนั้นเค้าคงอยู่ไม่ได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ไม่เจอคนตัวเล็กเค้าก็ใจแทบขาดแล้ว

"หึๆได้ยินกันชัดแล้วใช่มั้ยทีนี้ก็หมดห่วงไอ้ตัวแสบกันได้แล้วสินะ มีคนมารับดูแลต่อจากเจ้าผามันแล้ว" คุณปู่พูดพร้อมส่งยิ้มไปยังด้านหลัง

"ป๊าม๊า!!/คุณลุงคุณป้า!!" เมื่อวายุและสายน้ำหันกลับไปด้านหลังก็ต้องอุทานออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นป๊าม๊าและหินผายืนอยู่"

ป๊าม๊าและหินผามาถึงตอนที่วายุกำลังก้มกราบที่ตักคุณปู่คุณย่า คุณปู่เลยส่งซิ๊กให้ทั้งสามยืนอยู่เฉยๆกันก่อน เพราะทั้งวายุและสายน้ำมัวแต่จดจ่ออยู่กับเรื่องของตนเองจึงไม่ได้รับรู้ถึงการมาของคนทั้งสาม

"สบายใจแล้วสิคะคุณพ่อ นี่ตอนแรกภัตยังกังวลอยู่เลยว่าเจ้าตัวแสบของภัตจะไปปกป้องดูแลใครเค้าได้ตัวก็เล็กหน้าก็หวานยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก" คุณหญิงสุภัตราเดินมานั่งข้างลูกชายคนเล็กพร้อมกับเข้าไปกอดด้วยความรัก

"เอ่อ....ป๊ากับม๊าไม่โกรธไม่ผิดหวังในตัวน้ำเหรอครับที่น้ำเป็นแบบนี้"

"ไม่หรอกครับป๊ากับม๊าดีใจซะอีกที่ลูกของป๊าจะมีคนดีๆอย่างเจ้าวายุมาช่วยดูแลลูกอีกแรง ตั้งแต่ลูกยังเล็กๆป๊าและม๊าแล้วก็พี่ของลูกก็เริ่มที่จะทำใจแล้วล่ะครับว่าลูกของป๊านั้นต้องมีคนมาคอยดูแลและไม่เหมาะที่จะไปดูแลคนอื่นครับ"

"ป๊าอ่ะ" สายน้ำพูดแบบทุบที่อกของป๊าเบาๆอย่างเขินๆจนแก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ

วายุมองภาพคนที่เค้ารักตรงหน้าด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขเค้าไม่คิดว่าครอบครัวน้องจะเข้าใจทุกอย่างได้ง่ายดายขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะความรักที่ทุกคนมีให้กับสายน้ำมากเกินกว่าที่จะทำร้ายแก้วตาดวงใจดวงนี้ก็เป็นได้ สิ่งที่ได้กังวลก่อนหน้านี้ได้มลายหายไปในพริบตา

"ผมขอบคุณคุณลุงคุณป้ามากนะครับ ที่ไว้วางใจและมอบโอกาสนี้ให้ผม ผมสัญญาว่าจะดูแลสายน้ำอย่างดีครับ" วายุพูดพร้อมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่เค้าเคารพเหมือนพ่อแม่แท้ๆ

"น้องน้ำครับมาหาพี่ผาหน่อยครับ" หินผายื่นมือสองข้างออกมาข้างหน้าพร้อมเรียกน้องชาย

สายน้ำค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นไปหาพี่ชายโดยมีวายุช่วยประคองเพราะสายน้ำยังเดินไม่ค่อยถนัดมากนัก

พรึ่บ!!

สายน้ำนั่งลงบนตักของพี่ชายแล้วซบหัวลงกับไหล่ของหินผา หินผาก็โอบกอดน้องอย่างรักใคร่

"ต่อไปพี่คงไม่ได้กอดน้องบ่อยๆแล้วสินะ เพราะอีกหน่อยก็มีคนมากอดแทนพี่แล้วน้องคงไม่ต้องการอ้อมกอดของพี่ชายแล้วใช่มั้ยครับ" หินผาแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ วายุถึงกับส่ายหัวกับสายตาเจ้าเล่ห์ของเพื่อนตัวแสบ

"ไม่นะครับ น้องน้ำก็ยังเป็นน้องน้ำของพี่ผาอยู่ดีครับ พี่ผาอย่าน้อยใจไปเลยนะครับน้องจะกอดพี่ผาทุกวันเลยดีมั้ยครับ" สายน้ำพูดพร้อมกับกอดหินผาจนแน่นโดยไม่ทันเห็นยิ้มเจ้าเล่ห์ที่พี่ชายส่งไปให้เพื่อน

"ฮ่าๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะของผู้ใหญ่ทั้ง 4 คนที่มองไปยังหลายชายคนโตกับวายุที่กำลังฟาดฟันกันด้วยสายตาโดยที่คนกลางอย่างสายน้ำก็ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรกับเค้าด้วยเลยว่าพี่ชายตัวเองน่ะแสบขนาดไหน

หินผาคนหวงน้องก็ยังหวงน้องอยู่วันยังค่ำกลัวว่าน้องที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนไปแล้วจะลืมพี่ชายที่แสนดีอย่างตนเองเสียก่อน