เช้าวันนี้สายน้ำตื่นตั้งแต่เช้าหรือเรียกได้ว่าแทบจะยังไม่ได้นอนเลยก็น่าจะไม่ผิดนัก เพราะด้วยความตื่นเต้นที่วันนี้เป็นวันเกิดของวายุเจ้าตัวเลยตื่นเต้นจนข่มตานอนไม่หลับ

ชุดที่ออกัสเพื่อนสนิทได้สั่งมาให้นั้นมาถึงเค้าแล้วตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่ายๆ โดยฝีมือของเพื่อนตัวเล็กอีกตามเคย ออกัสไม่กล้าลงที่อยู่จัดส่งเป็นห้องของวายุเพราะกลัวว่าวายุจะจับได้เสียก่อนเจ้าตัวเลยให้ที่อยู่ห้องของตัวเองไป

สายน้ำพอได้ชุดมาก็รีบเอาไปซ่อนคนพี่ไว้ในตู้เสื้อผ้าในห้องแต่งตัวโดยมีเสื้อผ้าของตัวเองวางทับๆกันไว้อีกหลายชั้นเพราะกลัวว่าคนพี่จะมาเห็นเข้าซะก่อน

พอพระอาทิตย์เริ่มที่จะโผล่พ้นขอบฟ้าให้ได้เห็นแสงสีส้มรำไร สายน้ำจึงค่อยๆแกะมือใหญ่ที่คอยโอบกอดเค้าไว้ตลอดทั้งคืนออก เพื่อที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่นสักหน่อย

“อื้ออ ตัวเล็กตื่นแล้วเหรอครับ วันนี้ทำไมตื่นเร็วจังครับ จุ๊บ!” วายุเอ่ยถามพร้อมจูบลงไปที่ขมับเหมือนกับทุกเช้าที่เคยทำ ที่เค้าถามเพราะว่าทุกเช้าคนตัวเล็กของเค้าจะนอนขี้เซามากเรียกได้ว่าแทบจะแงะกันออกมาจากเตียงเลยก็ว่าได้ถ้าวันไหนต้องมีเรียนตอนเช้าหรือต้องตื่นแต่เช้า

“ก็วันนี้เรามีนัดทำบุญกับคุณพ่อคุณแม่แล้วก็พี่กานต์ไงครับ” สายน้ำรีบหาข้ออ้างตอบทันที

“หึๆ ตื่นเต้นเหรอครับ นี่ยังไม่หกโมงเช้าเลยนะครับ หืม ฟอด!” วายุหอมแก้มให้รางวัลกับคนน่ารักไปฟอดใหญ่

“แหะๆ นิดหน่อยครับ แล้วก็สุขสันต์วันเกิดนะครับ น้องขอให้พี่กายมีความสุขมากๆ มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงแบบนี้ตลอดไป ขอให้รักน้องสายน้ำคนนี้คนเดียว ขอให้รักให้ตามใจและเปย์น้องสายน้ำคนนี้ให้เยอะๆ ขยันทำงานเก็บเงินไว้ให้น้องสายน้ำไว้ใช้เยอะๆนะครับ น้องรักพี่กายมากๆๆๆๆๆเลยนะครับ จุ๊บๆๆๆๆๆ” สายน้ำพูดจบก็จูบไปที่ปากหยักได้รูปของวายุแบบรัวๆ ส่งผลให้คนที่ได้รับคำอวยพรและได้รับจูบยิ้มแก้มแทบปริที่คนน้องอวยพรให้เค้าเป็นคนแรกถึงแม้ประโยคอวยพรหลังๆมันจะฟังดูทะแม่งๆก็ตามที

“หึๆ ขอบคุณนะครับสำหรับคำอวยพร พี่กายก็รักน้องสายน้ำคนนี้มากๆๆเหมือนกันนะครับ ถึงจะไม่ใช่วันเกิดพี่แต่พี่ก็พร้อมที่จะตามใจและพร้อมที่จะเปย์น้องสายน้ำคนนี้ตลอดไปนะครับ จุ๊บๆๆๆ” วายุพูดจบก็จูบไปที่ริมฝีปากบางสีแดงสดของน้องรัวๆเช่นเดียวกันเพื่อไม่ให้เป็นการน้อยหน้ากัน

“งั้นน้องไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวจะได้รีบไปกัน”

“เดี๋ยวพี่ไปเตรียมชุดให้นะครับ” วายุลุกนั่งตามสายน้ำพร้อมกับเตรียมตัวที่จะลุก

“ครับ เอ๊ย! ไม่ต้องครับไม่ต้อง วันนี้เป็นวันเกิดพี่กายเดี๋ยวน้องเป็นฝ่ายเตรียมให้พี่กายเองนะครับ พี่กายนอนเล่นต่ออีกหน่อยก็ได้ครับ” สายน้ำพูดพร้อมกับผลักร่างของคนพี่ให้กลับไปนอนลงตามเดิม

“นี่ครับมือถือครับ พี่กายนอนเล่นมือถือรอน้องก่อนนะครับเดี๋ยวน้องมา” สายน้ำหันมาส่งมือถือให้กับวายุ วายุก็รับไว้แบบงงๆกับท่าทีลุกลี้ลุกลนแปลกๆของคนรัก แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

“เฮ้อ! เกือบไปแล้ว จะรอดมั้ยเนี่ยสายน้ำ สู้ๆเดี๋ยวก็ถึงตอนเย็นแล้ว” พอเข้าห้องน้ำมาได้เจ้าตัวก็เอ่ยรำพึงรำพันกับตัวเองพร้อมทั้งให้กำลังใจตัวเองไปด้วย

“พี่กายครับ น้องอาบเสร็จแล้วครับพี่กายไปอาบต่อได้เลยครับ” สายน้ำที่ออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำพอดีตัวเอ่ยบอกกับคนรัก

“ครับๆ ลุกเดี๋ยวนี้แหละครับ” วายุรีบลุกขึ้นทันทีเพราะดูท่าวันนี้แฟนเค้าจะรีบแบบแปลกๆ

ฟอด! ฟอด!

“แก้มแฟนใครครับเนี่ยหอมจัง” วายุเข้าไปโอบกอดสายน้ำที่ยืนเช็ดผมอยู่ด้านหลังพร้อมกับยื่นหน้าไปหอมแก้มทั้งสองข้างของคนรัก

“แก้มแฟนคนหล่อคนนี้ไงครับ คิกคิก” สายน้ำรับมุกโดยชี้มือมาที่วายุพร้อมกับยิ้มขำ

“หึๆ ขอบคุณครับที่ชมว่าพี่หล่อ อย่างนี้ต้องให้รางวัลมั้ยน๊าา” วายุพูดพร้อมกับทำท่าจะดึงเชือกชุดคลุมอาบน้ำของสายน้ำออก

เพี๊ยะ!!!

“ไม่ต้องมาทะลึ่งเลยครับพี่กาย ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยครับเดี๋ยวสาย” สายน้ำตีไปที่มือปลาหมึกและเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ครับๆ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับคุณศรีภรรยา ฟอด!” วายุพูดพร้อมกับขโมยหอมแก้มนุ่มของน้องไปอีกทีและยื่นมือมากระตุกเชือกของชุดคลุมอาบน้ำที่สายน้ำใส่อยู่ออก ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

“พี่กายยยยย ทำเป็นคนแบบนี้ไปได้เนี่ยยยยย” สายน้ำร้องโวยวายออกมาเสียงดังให้กับความเจ้าเล่ห์เละขี้หื่นของแฟนตัวเอง แถมเค้ายังได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องน้ำให้ได้เจ็บใจอีก หึ่ย! เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่จัดของขวัญวันเกิดให้ซะหรอก

“คุณพ่อคุณแม่พี่กานต์สวัสดีครับ” สายน้ำพูดพร้อมกับลงไปนั่งข้างๆวาโย เพราะเจ้าตัวยังไม่หายเคืองคนพี่ที่ชอบแกล้ง

“อ้าวมากันเหรอลูก ทานข้าวกันมารึยังคะน้องน้ำตากาย” คุณประภัสสรเอ่ยทักลูกชายและว่าที่สะใภ้คนเล็กด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ยังเลยครับ รีบมาน่ะครับกลัวรถจะติดซะก่อน” วายุตอบพร้อมกับชำเลืองตามองสายน้ำไปด้วย

“แล้วนี่......” คุณประภัสสรชี้ไปทางวาโยและสายน้ำที่นั่งคุยกันอย่างสนิทสนม เพราะสายน้ำนั้นไปที่ทำงานของวายุค่อนข้างบ่อยจึงทำให้สนิทกับวาโยไปด้วย

“หึๆ สงสัยจะโมโหหิวน่ะครับเลยงอนที่ผมแต่งตัวช้า” วายุเอ่ยบอกผู้เป็นแม่ทีเล่นทีจริง

“อ้าวอย่างนั้นเหรอจ๊ะ งั้นเรารีบไปทานข้าวกันดีกว่านะน้องคงหิวแย่แล้ว”

“ตัวเล็กเป็นอะไรครับ งอนพี่เหรอครับ หืมม” วายุดึงมือคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้ตอนที่กำลังจะเดินไปที่โต๊ะอาหารกัน

“ไม่ได้งอนซะหน่อย น้องแค่หมั่นไส้เฉยๆหรอก คนขี้หื่น” สายน้ำพอเห็นหน้าตาอ้อนสำนึกผิดของวายุก็แทบจะใจอ่อนทันที

“หึๆ ที่พี่ต้องเป็นคนหื่นนี่ก็เป็นเพราะตัวเล็กทำให้พี่เป็นแบบนี้เองนะครับรู้มั้ย แล้วอีกอย่างพี่ก็เป็นกับแค่ตัวเล็กคนเดียวด้วย เมื่อก่อนพี่เคยเป็นซะที่ไหนตัวเล็กก็รู้ ฟอด!”

“ก็ลองไปหื่นกับใครดูสิ น้องจะหนีไปให้ไกลๆเลย ชิส์” สายน้ำพูดพร้อมกับทำปากยื่นจนแทบจะชนจะชนจมูก

“ครับๆ พี่ก็มีแค่ตัวเล็กคนเดียวนี่แหละครับ ไปกินข้าวกันดีกว่านะครับเดี๋ยวจะได้ไปทำบุญกัน” พูดจบเจ้าตัวก็จูงมือน้องไปที่โต๊ะอาหารทันที

“เป็นยังไงบ้างล่ะเจ้ากาย อีกสองอาทิตย์ก็ต้องฝึกงานแล้วใช่มั้ย” คุณดิเรกที่นั่งอยู่หัวโต๊ะเอ่ยถามขึ้นเมื่อทานข้าวกันไปได้สักพัก

“ครับคุณพ่อ ผมว่าจะคุยกับคุณพ่อเรื่องนี้พอดีเลย ช่วงที่ผมต้องฝึกงานหรือวันไหนที่ผมติดธุระผมอยากจะขอให้มีคนไปรับน้องที่มหา'ลัยได้มั้ยครับ ส่วนตอนเช้าผมจะเป็นคนไปส่งน้องเอง”

“เอ่อ พี่กายไม่ต้องหรอกครับ น้องนั่งแท็กซี่ไปหาพี่กายที่ทำงานเองก็ได้ครับ หรือไม่ก็ให้คนขับรถที่บ้านมารับก็ได้นะครับ รบกวนคนของคุณพ่อเปล่าๆ” สายน้ำพูดด้วยท่าทางที่เกรงใจ

“ไม่ได้หรอกครับตัวเล็กถ้าตัวเล็กนั่งแท็กซี่พี่เป็นห่วงแย่เลย แล้วถ้ายิ่งเป็นคนขับรถของที่บ้านตัวเล็กพี่ยิ่งยอมไม่ได้ใหญ่เลยครับ พี่เป็นคนขอป๊ากับม๊าเองว่าพี่จะเป็นคนดูแลตัวเล็กเองจะให้พี่ผิดคำพูดกับท่านได้ยังไงล่ะครับ” วายุตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่ไม่ได้ใช้กับคนตัวเล็กของเค้าบ่อยๆ

“แต่ว่า.....”

“แม่ว่าก็ดีนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะซื้อรถคันใหม่ให้น้องอีกคันเลยดีกว่า แล้วก็ให้ทับเป็นคนขับรถประจำให้กับกายแล้วก็น้องเลย” ทับคือคนขับรถเก่าแก่ของที่บ้านอายุประมาณ 40 นิดๆ เป็นคนที่ไว้ใจได้และทำงานกับพ่อและแม่ของวายุมานานกว่าสิบปีแล้ว

“ก็ดีนะครับ เพราะว่าถ้ารับคนขับรถใหม่ผมก็ไม่วางใจอยู่ดี แล้วพ่อกับแม่จะให้พี่คิงมาขับรถให้แทนใช่มั้ยครับ” ที่บ้านของวายุจะมีคนขับรถที่อยู่ประจำที่บ้านด้วยกัน 2 คนคือทับและคิง และจะมีเมฆอีกคนที่ประจำอยู่ที่บริษัท สำหรับเวลาเกิดเหตุฉุกเฉินหรือคนใดคนหนึ่งในสองคนนี้เกิดไม่ว่างขึ้นมาหรือบางครั้งก็จะมีขับรถให้วาโยบ้างเวลาที่วาโยต้องดูเอกสารระหว่างการเดินทาง

“ใช่จ้ะ เดี๋ยวแม่ว่าจะรับสมัครเพิ่มอีกคนแล้วให้เมฆย้ายมาอยู่ประจำที่บ้านของเราเลย”

“เอ่อ ขอโทษนะครับ มันจะไม่ยุ่งยากแล้วก็สิ้นเปลืองมากเกินไปเหรอครับน้ำเกรงใจน่ะครับ” สายน้ำหลังจากที่นั่งฟังสองแม่ลูกพูดเออออกันได้อยู่สักพักก็ยกมือถามขึ้น

“ไม่หรอกลูก น้องน้ำก็เหมือนกับลูกของพ่อกับแม่อีกคนหนึ่งอะไรที่ทำแล้วทุกคนสบายใจพวกเราทุกคนก็อยากที่จะทำ น้องน้ำไม่ต้องคิดมากหรอกนะลูก” พ่อของวายุหันมาพูดเมื่อเห็นสีหน้าไม่สบายใจของสายน้ำ

“งั้นตกลงตามนี้นะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะได้ให้คุณอรอินทร์จัดการให้เลย”

“ครับตกลงก็ตกลงครับ ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่มากนะครับที่เมตตาแล้วก็เอ็นดูน้ำ” สายน้ำยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน แต่พอทุกคนเผลอก็ยื่นมือไปหยิกที่ขาของคนนั่งอยู่ข้างๆจนเจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง

“โอ๊ย!!!”

“ตากายเป็นอะไรลูก” คุณประภัสสรที่เห็นลูกชายคนเล็กสะดุ้งและร้องขึ้นมาจึงเอ่ยถาม

“ไม่เป็นอะไรครับ ผมแค่กัดลิ้นตัวเองน่ะครับ”

“หึๆ” วาโยได้แต่มองและหัวเราะขึ้นในลำคอ เพราะดูท่าแล้วน้องชายเค้าจะกลัวว่าที่เมียตั้งแต่ยังไม่ทันได้แต่ง

“สุขสันต์วันเกิดนะลูก พ่อกับแม่ขอให้ลูกพบเจอแต่สิ่งดีๆ มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงไม่เจ็บไม่ไข้ อยู่เป็นลูกที่ดีและน่ารักของพ่อและแม่แบบนี้ตลอดไปนะจ๊ะ ฟอด!” คุณประภัสสรพูดอวยพรลูกชายหลังจากที่ทำบุญกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว และทุกคนก็พากันมาปล่อยนกปล่อยปลาอยู่ที่ท่าน้ำของวัดที่จัดไว้ให้เฉพาะ

ส่วนพ่อของวายุก็ได้แต่ยืนมองลูกชายคนเล็กยิ้มๆด้วยความภาคภูมิใจ ตั้งแต่เล็กจนโตลูกชายเค้าคนนี้ไม่เคยมีเรื่องอะไรที่ทำให้ให้เค้าต้องได้หนักใจเลย เค้าโชคดีที่ลูกชายทั้งสองคนเป็นคนดีไม่ออกนอกลู่นอกทางอาศัยและพึ่งพาได้ในยามที่พวกเค้าแก่เฒ่า

“พ่อว่าหลังจากที่เราทั้งสองคนแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝากันแล้วพ่อจะวางมือสักทีแล้วนะ พ่อกับแม่อยากจะไปพักผ่อนเที่ยวรอบโลกสักหน่อย” ตอนนี้เค้ากับภรรยาไม่ต้องเป็นห่วงอะไรอีกแล้วเพราะวาโยลูกชายคนโตก็กำลังจะแต่งงานกับแฟนสาวที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนในอีกสามเดือนข้างหน้า

ส่วนวายุลูกชายคนเล็กที่เค้าค่อนข้างที่จะเป็นห่วงในเรื่องชีวิตส่วนตัวนั้นตอนนี้ก็เป็นอันหมดห่วง เพราะเจ้าตัวหาคนที่จะมาเติมเต็มชีวิตให้สมบูรณ์ได้แล้ว จากที่เมื่อก่อนนั้นลูกชายเค้านั้นค่อนข้างจะเป็นคนที่ติดเย็นชาไม่สนใจใคร ก็เริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นตั้งแต่มีสายน้ำเข้ามาในชีวิต

“จริงด้วยค่ะคุณ ฉันเองก็อยากไปเที่ยวรอบโลกสักทีแล้ว อยากพักบ้างอะไรบ้าง ให้ตากานต์กับตากายช่วยกันดูช่วยกันบริหารหรือไม่ก็ให้หนูเฌอปรางกับน้องน้ำมาช่วยกันบริหารอีกแรงด้วยก็ได้” คุณประภัสสรพูดด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเมื่อคิดว่าจะได้ไปเที่ยวรอบโลกกับสามีอีกไม่นานเกินรอ

“เฮ้อ!! เมื่อยชะมัดเลย” พอถึงห้องนอนสายน้ำก็ทิ้งตัวลงไปที่โซฟาทันที เพราะหลังจากที่กลับมาจากทำบุญกันแล้วพวกเค้าทั้งหมดก็พากันแวะทานข้าวกลางวันเพื่อฉลองวันเกิดให้กับวายุ พอทานข้าวกันเสร็จทุกคนก็พากันแยกย้ายเพราะทั้งพ่อแม่ของวายุและวาโยต่างก็ต้องเข้าบริษัทด้วยกันทั้งสามคน

ส่วนทางด้านของวายุนั้นก็พาสายน้ำไปเดินช็อปปิ้งที่ห้างเพื่อที่จะได้เปย์คนรักตามคำอวยพรที่ได้รับเมื่อเช้า ก่อนกลับทั้งคู่ก็เลยแวะหาอะไรกินกันที่ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่เหนือเคยขอเบลเป็นแฟน และสายน้ำก็ทำเซอร์ไพรส์โดยให้ที่ร้านหาเค้กวันเกิดมาให้จนเจ้าของวันเกิดกลั้นยิ้มไว้แทบจะไม่อยู่เลยทีเดียว

“หึๆ เมื่อยขนาดนั้นเลยเหรอครับ” วายุที่หอบหิ้วถุงที่ได้มาจากการช้อปปิ้งพะรุงพะรังเต็มสองมือนำมาวางไว้ข้างๆโซฟาแล้วถามขึ้น

สายน้ำได้แต่พยักหน้ารับแต่ว่ายังคงหลับตาอยู่ วันนี้เค้าหมดแรงจริงๆก็เจ้าตัวเล่นเดินช้อปไปรอบจนทั่วทั้งห้างและเดินเข้าออกเกือบจะทุกร้านเลยก็ว่าได้

“ตัวเล็กไปอาบน้ำก่อนมั้ยครับจะได้มานอนนี่ก็สี่ทุ่มครึ่งแล้วด้วย” ใจจริงเค้าอยากจะขอของขวัญวันเกิดจากน้องสักหน่อยแต่พอเห็นสภาพน้องแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เพราะว่าวันนี้เค้าทั้งคู่พากันเดินเยอะจริงๆ ไหนจะกิจกรรมที่ทำกันตั้งแต่เช้าจนถึงตอนค่ำนี่อีก

“จริงด้วย” สายน้ำกระเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาแทบจะทันทีที่นึกได้จนทำให้วายุพลอยสะดุ้งไปด้วย

“อะไรจริงครับตัวเล็ก ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยครับ”

“ห๊ะ! ครับ อ๋อไม่มีอะไรครับน้องแค่ลืมไปว่ายังไม่ได้อาบน้ำ เอ่อพี่กายไปอาบก่อนได้มั้ยครับเดี๋ยวน้องขอคุยกับกัสแป๊บหนึ่งน่ะครับ พอดีกัสทักมาตอนที่อยู่ที่ร้านกันน้องเลยยังไม่ได้ตอบกลับน่ะครับ” สายน้ำพยายามพูดให้มีพิรุธน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ พร้อมกับยกมือถือขึ้นมาทำทีจิ้มไปที่หน้าจอ

“ครับๆ งั้นเดี๋ยวพี่ไปอาบก่อนก็ได้ครับ” วายุที่เห็นน้องนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่กับหน้าจอมือถือก็เลยลุกขึ้นพร้อมกับหอบหิ้วถุงเข้าไปในห้องด้วย

“ฮือออ ทำไงดีๆตื่นเต้นจะแย่แล้ว หรือว่าจะล้มเลิกดี ไม่ได้ๆมาถึงขนาดนี้แล้วเกิดวันไหนพี่วายุทนไม่ไหวขึ้นมาแล้วไปทำกับคนอื่นก็แย่น่ะสิ ไม่ๆ ยอมไม่ได้ๆ” หลังจากที่วายุเดินหายเข้าไปในห้องสายน้ำก็นั่งเถียงกับตัวเองอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนาน

แอ๊ดดด!!!

สายน้ำค่อยๆเปิดประตูพร้อมกับยื่นหัวเข้ามา ดวงตากลมโตก็สอดส่ายหาคนรักไปด้วย

แกร็ก!!!!

เฮือกก!!!!

“เป็นอะไรครับตัวเล็กทำไมวันนี้ดูขวัญอ่อนจังครับ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าครับ” วายุเดินเข้ามาถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง เพราะทันทีที่เค้าเปิดประตูห้องน้ำออกมาเค้าก็เห็นคนตัวเล็กของเค้าสะดุ้งตกใจจนตัวลอย

“มะ ไม่เป็นไรครับพี่กาย พอดีภาพที่น้องดูหนังผีกับกัสเมื่อวันก่อนมันยังติดตาอยู่น่ะครับ เลยผวานิดหน่อยเท่านั้นเองครับ” สายน้ำพูดพร้อมกันเอามือไขว้ไปข้างหลังและนำนิ้วชี้กับนิ้วกลางมาไขว้เกี่ยวกันไว้ ในใจก็นึกขอโทษคนตรงหน้าไปด้วย สองสามวันมานี้เค้าต้องโกหกไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ พี่กายจ๋าน้องขอโทษ

“ครับๆ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับทีหลังพี่ไม่ให้ดูแล้วนะครับ แล้วนี่นอนตอนกลางคืนฝันร้ายบ้างมั้ยครับ” วายุพูดพร้อมกับดึงร่างเล็กเข้ามากอดพร้อมกับลูบหลังปลอบ

สายน้ำได้แต่ส่ายหน้าไปมาอยู่กับอกของคนพี่ เค้าสัมผัสได้ถึงความห่วงใยของคนพี่ที่ส่งผ่านออกมาจากแววตา

“งั้นน้องไปอาบน้ำก่อนนะครับ” สายน้ำพูดพร้อมกับเหลือบมองนาฬิกาไปด้วย ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มนิดๆแล้วอีกไม่ถึงชั่วโมงดีก็จะเที่ยงคืนแล้ว

รอบนี้สายน้ำใช้เวลาในการอาบน้ำชำระล้างร่างกายนานกว่าปกติ เรียกได้ว่าแทบจะทุกซอกทุกมุมไม่มีมุมไหนซอกหลืบไหนที่เจ้าตัวปล่อยผ่านเลย

หลังจากอาบน้ำเช็ดตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเจ้าตัวก็ยื่นมือไปจับชุดคอสเพลย์กระต่ายซีทรูมาวางทาบกับตัว แค่คิดว่าจะต้องใส่มันก็ทำให้คนที่ยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ถึงกับหน้าแดงเนื้อตัวแดงไปหมด

“เอาก็เอา ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เพื่อพี่กายสุดที่รักสายน้ำคนนี้ต้องทำได้ ถึงแม้มันจะน่าอายแค่ไหนก็ตาม ฮืออ~” สายน้ำได้แต่ร้องคร่ำครวญอยู่ในใจ

สายน้ำยืนมองรูปร่างตัวเองและชุดที่ใส่ ด้วยท่าทางที่ตกตะลึงเล็กน้อย ชุดซีทรูสีชมพูอ่อนที่มองเห็นไปถึงไหนต่อไหนเห็นแม้กระทั่งยอดอกสีชมพูของเค้าที่กลมกลืนไปกับสีของชุด หน้าอกที่แหวกลึกลงไปจนเกือบจะถึงสะดือ ขาเว้าขึ้นมาสูงจนเห็นโคนขาอ่อนเต็มๆ ดูข้างหน้าก็ว่าโป๊และเซ็กซี่มากแล้วแต่ข้างหลังนี่สิยิ่งกว่าเป็นไหนๆ ด้านหลังคว้านลงไปจนเกือบถึงเอวเผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนอมชมพู และยังมีหางกระต่ายขนฟูๆสีชมพูติดอยู่ตรงเหนือก้นขึ้นมา แค่นั่นยังไม่พอตรงตำแหน่งที่เป็นก้อนซาลาเปานุ่มเด้งสองก้อนก็คว้านเปิดโล่งไม่มีอะไรปิดบังแม้แต่น้อยเช่นกัน เผยให้เห็นก้อนเนื้อนุ่มเด้งล่อตาล่อใจเป็นอย่างดี เค้าอยากจะให้รางวัลเพื่อนตัวเล็กของเค้าซะจริงๆที่เลือกชุดได้เข้ากับเค้าม๊ากมากสาบานได้มั้ยว่าไม่ได้แกล้งกัน

สายน้ำพอยืนทำใจอยู่สักพักก็ยื่นมือไปหยิบหูกระต่ายที่มีสีชมพูอ่อนเช่นเดียวกันกับชุดมาใส่คาดไว้บนหัว

สายน้ำมองสำรวจตัวเองดูอีกครั้งก็พบคนที่หน้าตาออกหวานยิ่งกว่าผู้หญิงอยู่ในกระจก ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกคาดไว้ด้วยคาดผมหูกระต่ายสีชมพู รูปร่างทรวดทรงที่ออกคล้ายไปทางผู้หญิงซะมากกว่าผู้ชาย เอวที่คอดเล็กสะโพกที่ผายออกพองาม ก้นที่เนียนนุ่มเด้งและขาที่เรียวสวย นี่แทบจะเป็นครั้งแรกที่สายน้ำได้มีเวลามองพิจารณารูปร่างหน้าตาของตัวเองนานขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่เจ้าตัวภูมิใจในรูปร่างและหน้าตาของตัวเอง

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

“ตัวเล็กครับเป็นอะไรรึป่าวครับน้องเข้าไปนานแล้วนะครับ” สายน้ำถึงกับสะดุ้งหลุดออกภวังค์ของตัวเองทันทีที่ได้ยินเสียงของคนด้านนอก

“น้องไม่ได้เป็นอะไรครับ ใกล้จะเสร็จแล้วครับ อีกแป๊บนะครับ”

“ครับๆ พี่ไปนอนรอที่เตียงนะครับ”

“เฮ้อ!! สู้ๆ สายน้ำสู้เค้า กัสยังทำได้เลยทำไมเราจะทำไม่ได้ ฮือ~ ยกเลิกตอนนี้ทันมั้ยเนี่ย คงไม่ทันแล้วสินะ” หลังจากที่ยืนบ่นกับตัวเองอยู่สักพัก เจ้าตัวก็ยื่นมือที่เย็นและสั่นไปจับมือจับของประตูห้องน้ำ

แกร็ก!!!!

“ตัวเล็กทำมะ............” ทันทีที่วายุเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอมือถือ มือถือก็ร่วงตกออกจากมือทันที ปากที่กำลังจะเอ่ยถามน้องว่าทำไมวันนี้อาบน้ำนานนักถึงกับต้องอ้าค้างไว้ด้วยความตะลึงงันกับภาพที่เห็นตรงหน้า นี่เค้าไม่ได้ฝันไปใช่รึเปล่า