“ปั้นเดี๋ยวกลับพร้อมเรานะ แต่เดี๋ยวขอแวะเอากุญแจห้องที่พี่ชายก่อน” ไนท์พูดขึ้นเมื่อรุ่นพี่ปล่อยให้กลับบ้านได้แล้ว

“ได้ๆงั้นเดี๋ยวเราจะได้ส่งข้อความบอกพี่จิมว่าไม่ต้องมารับ แล้วนี่ไนท์ย้ายมาอยู่กับพี่ชายแล้วเหรอ”

“ย้ายแค่ชั่วคราวน่ะระหว่างรอเค้าตกแต่งห้องให้ ขี้เกียจอยู่ด้วยกันกับมันเผื่อมันเอาสาวมานอนด้วยไม่อยากเห็น” ไนท์พูดกับข้าวปั้นทีเล่นทีจริง

“แล้วคอนโดไนท์กับบ้านเราอยู่ทางเดียวกันหรือว่าไกลกันมากรึเปล่า ถ้าไม่เราให้พี่จิมมารับก็ได้นะ” ข้าวปั้นรู้สึกเกรงใจเพื่อนขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไนท์ไม่ได้กลับบ้านที่อยู่ทางเดียวกับเค้าแล้ว เพราะตั้งแต่ที่ไนท์มีใบขับขี่เค้าก็กลับด้วยกันกับไนท์ตลอด เพื่อที่ว่าพี่จิมจะได้ไม่ต้องฝ่าดงรถติดมารับเค้าเพราะยังไงบ้านของเค้าทั้งสองคนก็ทางเดียวกันอยู่แล้ว

“อย่าคิดมาก เราเป็นเพื่อนกันเรื่องแค่นี้เอง” ไนท์ผลักไปที่หน้าผากของข้าวปั้นเบาๆพร้อมกับยกยิ้มไปให้

“งั้นก่อนกลับเราไปกินปิ้งย่างกันมั้ย ไม่ได้กินนานแล้ว” นุ่นพูดชวนขึ้นมาเพราะนี่ก็เพิ่งจะบ่าย 3 โมงเอง

ทันทีที่นุ่นพูดจบข้าวปั้นกับไออุ่นก็พยักหน้าขึ้นลงแทบจะพร้อมกันเลยทีเดียว ข้าวปั้นหันไปทำตาปริบๆเป็นเชิงอ้อนวอนส่งไปยังไนท์ที่ยืนมองพวกเค้าอยู่

“เออ ไปก็ไปแต่เดี๋ยวไปเอากุญแจห้องที่พี่ชายก่อนเผื่อมันกลับดึก” ไนท์พูดจบก็เดินนำหน้าออกไป

“อ้าวไอ้ไนท์มาหาไอ้เดย์เหรอวะ รอแป๊บมันไปเข้าห้องน้ำ” ทอยที่เห็นน้องชายเพื่อนเดินมาทางตนก็เอ่ยทักขึ้น ไนท์ก็ได้แต่พยักหน้ารับ

“แล้วนั่นพาใครมาด้วยวะ เพื่อนเหรอวะ” โจ้ถามขึ้นมา พวกเค้ากับไนท์สนิทกันพอสมควรเพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเพียงแต่ไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกันแต่ก็ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ

“อือ นี่นุ่น ไออุ่น แล้วก็ข้าวปั้นเพื่อนสนิทเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม.1” ไนท์แนะนำเพื่อนๆให้รู้จักกับเพื่อนของพี่ชาย ซึ่งทุกคนก็ยกมือขึ้นไหว้และยิ้มไปให้กับรุ่นพี่

“ว้าวๆน้องข้าวปั้นชื่อน่ากินจังเลยครับ หน้าตาก็น่ารักสมกับชื่อเลยด้วย” เต็มพูดขึ้นยิ้มๆอย่างทีเล่นทีจริง

“ตุบ! อย่ามาหม้อแถวนี้เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน อยากก็ไปหากินที่อื่น” ไนท์โยนกระเป๋าเป้ใส่ไปที่เต็มอย่างแรงจนเต็มเกือบรับไม่ทัน

“ไอ้ห่านี่กูแค่ล้อเล่นรึเปล่าวะ กูแค่เห็นว่าน้องมันน่ารักดี” เต็มพูดออกมาอย่างหงุดหงิด เพราะถ้าเค้ารับกระเป๋าเป้ที่มันโยนใส่มาไม่ทันมีหวังได้โดนหน้าเค้าเข้าเต็มๆสมชื่อแน่ โจ้กับทอยก็ได้แต่นั่งยิ้มขำเพื่อนตัวเอง คู่นี้มักจะกัดกันเป็นประจำจนพวกเค้านั้นชินกันไปแล้ว

“พี่ชื่อทอยนะครับ นี่ไอ้โจ้ ส่วนไอ้หน้าหม้อนี่ไอ้เต็ม” ทอยแนะนำตัวเองและเพื่อนๆให้รุ่นน้องได้รู้จัก เต็มพอได้ยินเพื่อนแนะนำตัวเองว่าอย่างนั้นก็โยนกระเป๋าของไนท์ใส่ไปที่ทอยอีกต่อหนึ่งทอยก็ได้แต่รับกระเป๋าไว้ยิ้มๆ

“มีอะไรก็ถามพวกพี่ได้ตลอดเลยนะ เพื่อนไอ้ไนท์ก็เหมือนน้องพวกพี่เหมือนกัน” โจ้พูดขึ้นยิ้มๆอย่างเป็นมิตร และมองไปที่ข้าวปั้นแต่ก็ไม่กล้ามองนานเพราะไอ้ไนท์มันยืนตาขวางใส่อยู่

ก็รุ่นน้องเค้าคนนี้น่ารักน้อยซะที่ไหนล่ะ ตากลมๆโตๆ ขนตายาวงอนๆ ปากนิดจมูกหน่อย หน้าตาก็ออกหวานน่ารักๆถึงจะไม่เท่ากับสายน้ำก็ตาม

“แล้วนี่ปั้นส่งข้อความบอกพี่จิมรึยัง” ไออุ่นถามขึ้นมาระหว่างที่พวกเค้ากำลังนั่งรอพี่ชายของไนท์อยู่ที่โต๊ะเดียวกันกับรุ่นพี่

“จริงด้วยลืมสนิทเลย” ข้าวปั้นพูดออกมาเสียงดังหน้าตาตื่น แล้วจึงรีบล้วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“ประจำ” ไนท์กับนุ่นพูดและส่ายหัวแทบจะพร้อมกัน

“หึๆ น้องข้าวปั้นนี่เหมือนเพื่อนพี่คนหนึ่งเลย ทั้งหน้าตาแล้วก็นิสัยโก๊ะๆแล้วก็ขี้ลืมเหมือนกันเลย” ทอยพูดออกมายิ้มๆด้วยความเอ็นดูรุ่นน้องตรงหน้า

“อือกูก็ว่าเหมือน” โจ้พูดเสริมขึ้นมาอีกคน

“ใครวะพี่” ไนท์ถามขึ้นมาเมื่อเห็นเพื่อนพี่ชายของตัวเองมองไปที่เพื่อนหน้าหวานของเค้าที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในมือถืออยู่อย่างไม่สนใจใครเมื่อส่งข้อความบอกพี่จิมเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“เดี๋ยวมึงก็เจอเห็นบอกว่าจะไปซื้อเค้ก เดี๋ยวก็คงจะมาแล้วมั้ง” ทอยเป็นคนตอบไนท์ออกไป

“มานานแล้วเหรอวะ” เดย์ที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ถามน้องชาย

“สักพักแล้ว แล้วนี่จะมึงจะกลับตอนไหน กูว่าจะไปหาอะไรกินกับเพื่อนก่อนค่อยกลับ”

“ยังไม่รู้ว่ะ คงอีกสักพักมีงานต้องทำต่อ” ไนท์ก็ได้แต่พยักหน้าตอบกลับไป

“นั่นไงมากันแล้ว” เป็นเต็มที่พูดขึ้นมาเมื่อเห็น อิฐ สายน้ำ เบลและออกัสเดินมา

ไนท์ นุ่น และไออุ่น หันไปมองตามที่เต็มพยักหน้าออกไป และก็ต้องตกตะลึงตาค้างกันทุกคน ทั้งสามคนหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่กและมองไปยังคนที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่อยู่

“นุ่นอย่าเพิ่งสิ เรากำลังจะชนะแล้วเนี่ยเหลืออีกแค่ 2 ด่านเอง” ข้าวปั้นพูดพร้อมกับเบี่ยงตัวออกเมื่อนุ่นกระตุกดึงอยู่ที่แขนเสื้อของเค้าโดยไม่ได้พูดอะไร

“ปะ ปั้นหยุดเล่นก่อนเร็ว” นุ่นถึงกับพูดติดอ่างขึ้นมาทันทีเมื่ออิฐมานั่งลงตรงข้ามกับข้าวปั้นและมองมายังคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมอยู่

“เดี๋ยวพี่จะแนะนำเพื่อนๆ พี่ให้รู้จักนะครับมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้ นี่เบล น้องๆคงรู้จักกันดีแล้ว ส่วนนี่ออกัสกับสายน้ำของสูงประจำคณะพวกเรา แล้วก็นี่ไอ้อิฐครับ”

กึก!!!

ข้าวปั้นถึงกับหยุดชะงักลงทันทีที่ได้ยินชื่อสุดท้ายที่รุ่นพี่พูดออกมาโดยที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปมอง มือไม้ของเค้านั้นเย็นไปหมดรวมถึงก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายที่ตอนนี้มันกำลังเต้นสั่นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเหมือนกับว่ามันกำลังจะหลุดออกมายังไงยังงั้น คงจะไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้งข้าวปั้นได้แต่นั่งคิดอยู่คนเดียว

ไนท์ที่เห็นอาการของเพื่อนก็ยื่นมือมาตบที่หน้าขาของข้าวปั้นเบาๆนี่คงเป็นเครื่องยืนยันแล้วสินะ

ข้าวปั้นตัดสินใจค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆพร้อมกับมือที่กำมือถือในมือไว้แน่น

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาดวงตากลมโตก็สบตาเข้ากับดวงตาคมที่จ้องมองมาที่เค้าอยู่ก่อนแล้ว ผู้ชายที่เค้าไม่ได้เจอมาตลอด 2 ปีที่ผ่านมามานั่งอยู่ตรงหน้าของเค้า ในที่สุดเค้าก็เจอผู้ชายคนที่เค้าแอบรักมาตลอด 5 ปี ผู้ชายคนนี้อยู่ใกล้เค้ามากมากจนเค้าคิดว่ามันคงเป็นแค่ความฝัน

ดวงตาทั้งสองคู่จ้องมองกันอยู่อย่างนั้น จนทุกคนต่างก็พลอยนิ่งตามกันไปด้วยจนไม่มีใครกล้าที่จะขยับตัวหรือแม้กระทั่งหายใจออกมาเสียงดัง จนกระทั่ง....

กริ๊ง!! กริ๊ง!!

“ว่าไงเฮีย” อิฐกดรับสายเมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามา

(ทำไมมือถือตัวเล็กโทรไม่ติดวะ แบตหมดเหรอวะ) วายุกรอกเสียงมาตามสายด้วยเสียงที่ติดหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะว่าโทรหาเมียไม่ติด

“แป๊บ เดี๋ยวผมดูก่อน” อิฐแบมือไปทางสายน้ำ สายน้ำก็รู้หน้าที่เป็นอย่างดีจึงล้วงมือไปที่กระเป๋ากางเกงและหยิบมือถือมาให้อิฐแบบงงๆ

“แบตหมดน่ะเฮีย แล้วเฮียมีอะไรรึเปล่า นี่พวกผมก็เลิกกันแล้วกำลังจะกลับกันพอดี” อิฐพูดพร้อมกับหยิบเอาพาวเวอร์แบงค์ในกระเป๋าเป้ของตัวเองมาชาร์จให้กับสายน้ำโดยใช้หูและไหล่หนีบมือถือไว้

สายน้ำก็ได้แต่ยิ้มแหยๆส่งกลับให้อิฐ พร้อมกับคิดว่ากลับไปต้องโดนพี่กายดุเป็นแน่ที่ปล่อยให้มือถือแบตหมด อิฐก็ได้แต่ยกมือขึ้นโยกหัวของสายน้ำเบาๆและส่งยิ้มไปให้

(มึงส่งตัวเล็กมาหากูที่โรงแรมที เดี๋ยวขากลับจะแวะซื้อของให้น้องของขวัญสักหน่อย)

“แล้วนี่จะคุยด้วยมั้ยนั่งมองตาแป๋วอยู่เนี่ย” อิฐพูดขึ้นยิ้มๆเมื่อเห็นสายน้ำมองมาที่เค้าตาปริบๆ

(ฝากบอกด้วยว่าคิดถึงกลับไปโดนทำโทษแน่ เดี๋ยวกูต้องเข้าประชุมต่อออกมาพักเบรกแค่นี้ล่ะเลขามาตามแล้ว) วายุพูดจบก็ตัดสายไปทันที และทันทีที่อิฐวางสายสายน้ำก็เลิกคิ้วเป็นการถามทันที

“เฮียให้ไปส่งหาน่ะ เห็นบอกว่าขากลับจะแวะซื้อของให้น้องของขวัญด้วย” สายน้ำได้แต่พยักหน้าตามอย่างเข้าใจ

“แต่ถ้าอิฐมีธุระกับเพื่อนๆต่อเดี๋ยวน้ำนั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้นะ”

“ใครจะปล่อยให้นั่งแท็กซี่ไปเฮียจะได้ด่าอิฐตายเลย น้ำรออิฐแป๊บหนึ่งได้รึเปล่าเดี๋ยวอิฐขอไปคุยกับน้องๆก่อนแป๊บเดียวเดี๋ยวอิฐมา”

“ได้สิไม่รีบอยู่แล้วกว่าพี่กายจะเลิกงาน” สายน้ำตอบเพื่อนไปยิ้มๆ

ทุกการกระทำและคำพูดของอิฐและสายน้ำนั้นตกอยู่ในสายตาของข้าวปั้นทั้งหมด ดวงตากลมโตมองไปยังคนทั้งคู่ด้วยความเจ็บปวด พี่อิฐคงจะเจอคนที่ใช่สำหรับเค้าแล้วสินะ พี่สายน้ำนั้นทั้งน่ารักและยังดูน่าถนุถนอมอีกใครไม่รักไม่หลงก็บ้าแล้ว

“กินเค้กกันมั้ยครับ เค้กร้านนี้อร่อยมากๆเลยนะ” หลังจากที่กลุ่มพี่ว๊ากลุกออกไปแล้วสายน้ำก็พูดชวนรุ่นน้องขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา

“พี่สายน้ำน่ารักจังเลยค่ะ” นุ่นพูดออกไปอย่างเพ้อๆเมื่อเจอรอยยิ้มชวนละลายของสายน้ำเข้าไป

สายน้ำ เบลและออกัสได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางของรุ่นน้องคนนี้ ที่ดูจริงใจคิดยังไงก็พูดออกมาอย่างนั้น

“น้องข้าวปั้นเป็นอะไรรึเปล่าครับ หน้าพี่มีอะไรติดอยู่รึเปล่าครับหรือว่าไม่สบายพี่เห็นเหม่อๆตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว” สายน้ำหันไปถามรุ่นน้องที่นั่งมองหน้าเค้าอยู่แทบจะไม่กะพริบตา

“อะ เอ่อ ไม่มีอะไรครับ ปั้นเอ๊ยผมกำลังคิดว่าทำไมพี่สายน้ำถึงได้น่ารักมากขนาดนี้ครับ ไม่แปลกเลยที่...” ข้าวปั้นพูดตอบสายน้ำออกไป ที่เค้าพูดนั้นกลั่นออกมาจากความรู้สึกของเค้าจริงๆคนตรงหน้าของเค้านั้นน่ารักมากจริงๆ และดูท่าจะใจดีและนิสัยดีมากด้วยไม่มีอะไรที่เค้าจะสู้ได้เลยสักนิด ไนท์ที่เห็นเพื่อนพูดและหยุดไปก็ยื่นมือไปจับมือของข้าวปั้นที่อยู่ใต้โต๊ะอย่างให้กำลังใจ

“น้องข้าวปั้นก็น่ารักครับน่ารักมากเหมือนกัน พี่ยังชอบมองเลย ข้าวปั้นจำไว้นะครับคนเราทุกคนมีความหล่อความสวยความน่ารักอยู่ในตัวด้วยกันทุกคนนั่นแหละครับ แล้วก็อีกอย่างเรียกแทนตัวเองในแบบที่ถนัดก็ได้ครับพี่ไม่ถือเพราะพี่ก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน จำไว้นะครับเป็นในแบบที่เป็นเราอย่าเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับใครเป็นอันขาด แล้วก็ทุกคนเรียกพี่ว่าพี่น้ำอย่างเดียวก็ได้นะครับ” สายน้ำพูดขึ้นยิ้มๆไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเค้าถึงได้พูดมันออกมาแบบนั้น แต่เค้ารู้สึกได้ถึงแววตาที่หม่นเศร้าในดวงตาสวยคู่นี้เลยอยากที่จะพูดออกไปก็แค่นั้นเอง

“ครับ ปั้นจะทำตามที่พี่น้ำบอกครับ” ข้าวปั้นยกยิ้มกว้างขึ้นมาเพราะเค้ารู้สึกถูกชะตากับรุ่นพี่คนนี้มากเป็นพิเศษซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นกับเค้าหรือกับใครมาก่อนเลย เค้าคงจะต้องตัดใจจากพี่อิฐสักทีสินะถ้าเค้ายังอยากที่จะรู้จักและสนิทกับรุ่นพี่คนนี้ให้มากกว่านี้อยู่ และอีกอย่างพี่อิฐก็คงจะจำเค้าไม่ได้ด้วยแต่ถึงว่าจะจำได้เค้าก็คงไม่มีความสำคัญหรือความหมายอะไรกับรุ่นพี่คนนี้อยู่แล้ว

ทั้งเจ็ดคนนั่งคุยกันไปและกินเค้กที่สายน้ำซื้อมากันไปเรื่อยๆจากที่ตอนแรกตกลงว่าจะไปหาอะไรกินกันก็เลยเป็นอันต้องยกเลิกไปก่อนเพราะว่าคุยกับรุ่นพี่ทั้งสามคนตรงหน้าสนุกกว่ากันเยอะ ยิ่งเบลกับนุ่นด้วยแล้วคู่นั้นเข้าขากันดีมากเลยทีเดียว

“เอ่อ..นุ่นขอถามอะไรพี่น้ำหน่อยได้มั้ยคะ” พอนั่งคุยนั่งกินกันไปได้สักพักใหญ่นุ่นก็ถามขึ้นมาอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจนัก แต่สายตาก็เหลือบไปมองเพื่อนหน้าหวานของตัวเองไปด้วย ข้าวปั้นถึงกับต้องส่ายหน้าเป็นการห้ามไปในตัว

“ได้สิครับ ถ้าตอบได้พี่ก็ยินดีที่จะตอบครับ” สายน้ำตอบขึ้นยิ้มๆ

“เอ่อ..คือว่า พี่อิฐกับพี่น้ำเป็นแฟนกันเหรอคะ ขอโทษด้วยนะคะที่นุ่นถามเรื่องส่วนตัว” นุ่นพูดจบก็ยกมือขึ้นไหว้สายน้ำทันที จนสายน้ำถึงกับยิ้มขำกับท่าทางของนุ่นที่อยากรู้ก็อยากรู้กลัวเสียมารยาทก็กลัว

“ฮ่าๆๆ เห็นมั้ยเบลบอกแล้วว่าต้องมีคนคิด” เบลถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังที่นุ่นถามจบ รุ่นน้องทั้ง 4 คนได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่กว่าไอ้คำถามที่นุ่นถามออกไปมันน่าขำตรงไหนกันพวกเค้าซีเรียสกันน่ะเนี่ย

“ตัวเล็กครับ” ยังไม่ทันที่สายน้ำจะได้ตอบอะไรรุ่นน้องออกไปก็มีเสียงเรียกมาจากด้านหลังเสียก่อน

“โห! เฮียมาโคตรจะเร็วเพิ่งโทรมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเองแป๊บเดียวโผล่มานี่แล้ว” อิฐที่เดินมาพร้อมกับกลุ่มพี่ว๊ากพอดีเอ่ยทักขึ้น

“พี่วายุสวัสดีครับ” ทุกคนต่างยกมือไหว้วายุกันโดยมีรุ่นน้องทั้ง 4 คนยกมือไหว้ตามอย่างคนเหม่อลอย พวกเค้าคิดว่าพี่อิฐกับกลุ่มพี่ว๊ากและเพื่อนของเค้าว่าหล่อแล้วพอมาเจอคนตรงหน้าที่หน้าตาออกดุและดูคมเข้มแล้วทุกคนนี่ต้องชิดซ้ายไปตามๆกันเลย คนอะไรโคตรหล่อโคตรเท่เลยและยิ่งใส่สูทผูกไทด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่

“พี่กายมาได้ยังไงครับ ไหนบอกว่าจะให้อิฐไปส่งน้องหาพี่กายไงครับ” สายน้ำถามขึ้นอย่างแปลกใจ

“พอดีพี่เลิกประชุมเร็วน่ะครับเลยโทรหาไอ้อิฐมัน ก็เลยรู้ว่ามันประชุมกับน้องๆ อยู่พี่ก็เลยเป็นฝ่ายมาหาซะเองครับ จุ๊บ!” วายุพูดพร้อมกับจูบลงไปที่หน้าผากมนของสายน้ำและใช้นิ้วเรียวทัดผมให้กับสายน้ำและมาเกลี่ยอยู่ที่แก้มสีชมพูระเรื่อตามสีผิวโดยที่ไม่ได้แคร์สายตาใครเลย เพราะที่ที่พวกเค้าอยู่ในตอนนี้เป็นด้านหลังตึกที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านนอกจากพวกเค้าที่นั่งกันอยู่เท่านั้น

ข้าวปั้น นุ่น ไออุ่น และไนท์ ถึงกับตาโตแทบจะถลนออกมาเมื่อเห็นวายุจูบลงไปที่หน้าผากของสายน้ำอย่างไม่แคร์ใคร ทั้ง 4 คนในตอนนี้ได้แต่ส่งกระแสจิตคุยกันผ่านทางสายตาและพร้อมใจหันไปมองยังอิฐที่ยังยืนนิ่งอยู่ด้วยความสงสัย

“อืมแล้วอิฐจะกลับพร้อมน้ำเลยมั้ยหรือว่าจะอยู่คุยต่องานกับน้องๆต่อ” สายน้ำหันมาถามอิฐที่ยืนอยู่ข้างๆ

“พอเฮียมาอิฐก็หมดประโยชน์เลยใช่มั้ย หืมม” อิฐพูดพร้อมกับยื่นมือไปหยิกแก้มนุ่มของเพื่อนตัวเล็กส่ายไปมาด้วยความมันเขี้ยว

“เฮ้ยพอๆแก้มเมียกูช้ำหมดแล้วมึงนี่” วายุดึงตัวสายน้ำเข้ามาไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบแก้มทั้งสองข้างที่ออกแดงนิดหน่อย อิฐก็ได้แต่ยักไหล่กลับไปอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน

“น้ำไปกับเฮียเถอะเดี๋ยวอิฐจะกลับบ้านเลย คิดถึงหลานแล้วเดี๋ยวอิฐกลับไปดูหลานให้น้ำจะได้ไม่ต้องรีบ”

“งั้นน้ำไปก่อนนะ ไปก่อนนะเบล กัส ไปก่อนนะทุกคนแล้วเจอกันนะครับ” สายน้ำหันมาบอกทุกคนรวมถึงรุ่นน้องที่นั่งทำหน้าเหวอกันอยู่ด้วย เค้าคิดว่าทุกคนคงจะได้คำตอบกับแล้วว่าอิฐกับเค้านั้นเป็นแฟนกันรึเปล่า คิดๆแล้วก็ได้แต่ขำอยู่ในใจกับหน้าตาของแต่ละคนในตอนนี้

“ไปแล้วนะอิฐไว้เจอกันที่บ้าน รอกินข้าวเย็นพร้อมกันนะ” สายน้ำหันมาบอกเพื่อนตัวใหญ่ที่ตอนนี้ไปกินนอนอยู่ที่บ้านของเค้ากับวายุทุกคืนเพราะบ้านอิฐนั้นยังสร้างไม่เสร็จและเจ้าตัวก็ไม่ยอมกลับไปอยู่บ้านด้วยบอกแต่ว่าคิดถึงหลาน

“ครับไว้เจอกัน ขับรถดีๆนะเฮีย” อิฐยกมือขึ้นลูบผมของสายน้ำเบาๆอย่างอ่อนโยนและหันไปบอกกับวายุ วายุก็ได้แต่พยักหน้ารับและเดินกอดเอวสายน้ำออกไป

“เบล กัสกลับกันเลยป่ะคิดถึงหลานแล้ว” อิฐหันมาถามเบลและออกัส เพราะออกัสย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านใหม่แล้วโดยที่บ้านใหม่นั้นติดกับบ้านของสายน้ำและอยู่ในรั้วเดียวกันทั้งหมดรวมทั้งบ้านของดินและอิฐที่กำลังสร้างอยู่ด้วย ส่วนเบลนั้นเหนือจะมารับที่บ้านของสายน้ำอีกทีตอนเลิกงาน

อิฐพูดโดยไม่มองหน้าใครแม้กระทั่งคนตรงหน้าที่แอบมองหน้าเค้าอยู่เป็นระยะๆ

“จะกลับแล้วเหรอวะ” ทอยถามอิฐขึ้นมา

“เออ” อิฐตอบกลับเพื่อนไปสั้นๆ

“โห! มึงนี่มันไอ้สองมาตรฐานชัดๆเลยว่ะไอ้อิฐ ทีกับน้ำนะเสียงสองเสียงสามเสียงสี่ น้ำอย่างนั้นอิฐอย่างนี้ ทีกับพวกกูนะพูดอย่างกับกลัวดอกพิกุลจะร่วง” เต็มพูดออกมาด้วยความหมั่นไส้

“เพราะอย่างนี้ไงใครๆถึงได้เข้าใจว่ามันเป็นแฟนกับน้ำไง” โจ้พูดเสริมเต็มขึ้นมาอย่างยิ้มๆ อิฐก็ได้แต่ยักไหล่ส่งไปให้เพื่อนอย่างกวนๆ

รุ่นน้องที่ยังไม่ไปไหนได้แต่นั่งเก็บข้อมูลไปเรื่อยๆ มองคนนั้นทีคนนี้ที จะมีก็แต่ข้าวปั้นที่นั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

“ต้องทำตัวให้ชินกันนะเพราะว่าพวกเราชินกันแล้ว” ออกัสพูดบอกเพื่อนยิ้มๆ

“ป่ะไปกัน กูไปก่อนนะ” พอเก็บของเสร็จอิฐก็ชวนเพื่อนทั้งสองคนและหันไปบอกเพื่อนที่นั่งอยู่

“เออๆไว้เจอกันพรุ่งนี้เว้ย” ทอยพูดบอกเพื่อนตามด้วยเพื่อนอีกสามคนที่พยักหน้าเป็นอันรับรู้

“เออ ไว้เจอกัน” อิฐพูดบอกเพื่อนไปแต่สายตาคมจับจ้องไปที่ใบหน้าหวานของรุ่นน้องตรงหน้านิ่งอย่างไม่สามารถคาดเดาอารมณ์หรือความหมายอะไรได้เลย

ข้าวปั้นได้แต่รีบก้มหน้าก้มตาหลบเพราะไม่อาจสู้สายตาที่มองมายังตนได้ เค้าไม่รู้ว่าที่อิฐพูดนั้นพูดกับใครหรือมันหมายความว่าอะไรกันแน่ เค้ารู้สึกแต่ว่าตอนนี้เค้ารู้สึกโล่งใจและดีใจเป็นที่สุดที่อิฐนั้นไม่ได้เป็นแฟนกับพี่สายน้ำขวัญใจของเค้า

โดยทุกการกระทำของอิฐและข้าวปั้นนั้นก็ตกอยู่ในสายตาของเพื่อนทั้ง 4 คนของอิฐเช่นกัน เพียงแต่ไม่มีใครพูดหรือถามอะไรออกมา พวกเค้าสังเกตตั้งแต่ตอนที่ข้าวปั้นได้ยินชื่อของอิฐและชะงักไปแล้ว ไหนจะยังตอนที่ทั้งสองคนสบตากันนิ่งนั่นอีก