“ถ้าข้าวปั้นรังเกียจพี่มากขนาดนั้นก็ไม่เป็นไรนะครับ พี่เข้าใจ” อิฐพูดขึ้นเมื่อเห็นข้าวปั้นยังคงเงียบอยู่และปล่อยมือใหญ่ออกจากข้อมือเล็กของข้าวปั้นทันที จากนั้นเค้าก็เดินไปนั่งลงที่โซฟา

ข้าวปั้นที่มัวแต่ยืนอึ้งกับคำพูดของคนพี่อยู่ก็พยายามที่จะดึงสติตัวเองให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวให้ได้มากที่สุด เค้าควรจะต้องทำยังไงดี เค้าทั้งเขินทั้งตื่นเต้นจนมือไม้นี่เย็นไปหมด ไหนจะยังคำพูดที่เหมือนกับตัดพ้อแล้วก็น้อยใจของอีกคนนั่นอีก

อิฐได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่ที่โซฟาและยกมือขึ้นมากุมหน้าของตัวเองเอาไว้ โดยมีข้าวปั้นยืนมองอยู่ จนตอนนี้ทั้งห้องเงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมหายใจของคนทั้งคู่

“เอ่อ..พี่อิฐครับ” ข้าวปั้นรวบรวมความกล้าและเอ่ยเรียกชื่อของคนที่ตนเองแอบรักมาตลอด 5 ปีเป็นครั้งแรก

“พี่ไม่เป็นหรอกครับ ถ้าข้าวปั้นอยากจะกลับก็กลับได้เลยนะครับ พี่ขอโทษนะครับที่ทำให้ข้าวปั้นต้องลำบากใจ” อิฐยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิมและพูดบอกออกมา

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับพี่อิฐ คือว่าปั้นเอ่อ..ผม” ข้าวปั้นถึงกับไปไม่เป็นเมื่อได้ยินอิฐพูดออกมาอย่างนั้น

อิฐได้แต่นั่งก้มหน้ายกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินน้องพูดออกมา เค้าปรับสีหน้าให้เป็นปกติอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินตรงไปที่ข้าวปั้นยืนอยู่

“ถ้าอย่างนั้นมันคืออะไรครับ ทำไมน้องต้องหลบหน้าพี่ต้องหนีพี่ทุกครั้งที่เราเจอกันด้วยล่ะครับ” อิฐเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของข้าวปั้นและถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน สายตาคมสบเข้ากับดวงตากลมโตที่กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง

ข้าวปั้นได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาคมคู่นั้นที่จ้องมองมายังเค้า หน้าใสเริ่มที่จะขึ้นสีให้ได้เห็น หัวใจดวงน้อยกำลังเต้นระรัวอย่างน่ากลัวว่ามันจะหลุดออกมา

“คือว่าผม....”

“เรียกแทนตัวเองว่าปั้นนะครับ เรียกเฉพาะกับพี่เท่านั้น ได้มั้ยครับ” ยังไม่ทันที่ข้าวปั้นจะได้พูดจบอิฐก็พูดแทรกขึ้นมา ข้าวปั้นก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยความเขินอาย เค้าอยากจะหายตัวได้เพื่อไปตั้งหลักเสียก่อนตอนนี้เค้าคิดว่าหัวใจเค้ากำลังจะวายหลังจากที่ได้ฟังน้ำเสียงอ่อนโยนของคนตรงหน้า

อิฐจูงมือข้าวปั้นให้มานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ โดยที่เค้านั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นเพื่อที่จะมองหน้าน้องได้ถนัด เค้าใช้นิ้วเรียวยาวเชยคางมนของน้องให้เงยขึ้นมาสบตากับเค้า

อิฐมองพิจารณาใบหน้าที่ค่อนออกไปทางหวานของคนตรงหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่เค้าได้มองน้องชัดขนาดนี้ สายตาคมจับจ้องอยู่ที่หน้าของข้าวปั้นอย่างไม่กะพริบตาจนข้าวปั้นได้แต่นั่งตัวเกร็งอยู่แบบนั้น อิฐไล่สายตามองไปที่ใบหน้าเรียวสวยรับกับคิ้วที่โก่งเข้มได้รูป ดวงตาออกไปทางกลมโตขนตางอนยาว จมูกโด่งกำลังพอดี และไหนจะยังริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูสดนั่นอีก ไหนรูปร่างที่ยังจะออกไปทางโปร่งบางน่ากอดน่าถนุถนอมเป็นที่สุด

“เอ่อ คือพี่อิฐครับ” ข้าวปั้นที่เห็นอิฐเงียบและมองตัวเองอยู่นานแล้วก็เรียกชื่อคนตรงหน้าขึ้นมา

“ว่ายังไงครับ หืมม” อิฐตอบรับแต่สายตายังจับจ้องไปที่ริมฝีปากบางรูปกระจับของน้องอยู่

“พี่อิฐมีอะไรจะคุยกับผม เอ่อ..กับปั้นเหรอครับ” ข้าวปั้นรีบเปลี่ยนคำพูดชื่อแทนตัวเองทันทีที่เห็นคิ้วของคนตรงหน้าเริ่มขมวด

“พี่มีเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจของพี่มาตลอด 5 ปีที่ผ่านมาที่อยากจะถามข้าวปั้นครับ” อิฐพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้นมาและลุกขึ้นมานั่งข้างๆกับข้าวปั้น

“ครับ” ข้าวปั้นขานรับถึงแม้ว่าจะรู้สึกหวั่นๆในใจอยู่บ้างก็ตามที

“หลังจากวันที่พี่ช่วยข้าวปั้นวันนั้นแล้ว พอวันรุ่งขึ้นพี่ก็ตามหาข้าวปั้นอยู่หลายวันด้วยกัน จนพี่ได้รู้ว่าข้าวปั้นเรียนอยู่ชั้นไหนห้องไหน พี่ไปดักรอข้าวปั้นอยู่ที่หน้าห้องเพื่อที่อยากจะถามไถ่อาการว่าน้องเป็นอะไรรึเปล่าในเหตุการณ์วันนั้น แต่พอข้าวปั้นเห็นพี่ข้าวปั้นกลับวิ่งหนีพี่ออกไป บอกพี่ได้มั้ยครับว่าทำไม และจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ข้าวปั้นเจอพี่แม้กระทั่งตอนที่เราเดินสวนกัน มันเป็นคำถามที่อยู่ในใจของพี่มาโดยตลอด ทำไมเหรอครับ” อิฐพูดพร้อมกับมองเข้าไปในแววตาที่กำลังสั่นระริกอยู่ของอีกคนอยู่

“ปั้นขอโทษครับ ปั้นไม่ได้ตั้งใจ” ข้าวปั้นพูดออกไปเสียงสั่นพร้อมกับนั่งก้มหน้าพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอเต็มสองหน่วยตาเค้าไม่คิดว่าอิฐจะยังจำเค้าได้อยู่ด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าคนตรงหน้าของเค้าในตอนนี้จะมาให้ความสำคัญกับเด็กผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ถ้าเค้าไม่เลือกที่จะวิ่งหนีในวันนั้นเค้าคงจะได้คุยและได้รู้จักกับคนตรงหน้านี้ไปนานแล้ว เค้าทำให้ตัวเองเสียเวลาไปถึง 5 ปีโดยเปล่าประโยชน์

“ชู่วว ไม่เอาครับไม่ร้องนะพี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยครับ พี่แค่อยากรู้เหตุผลของน้องเท่านั้นเองครับ พี่จะได้รู้ว่าพี่จะต้องเดินต่อไปในทางไหนดีนับจากนี้ไป” อิฐยกมือขึ้นมาใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาให้กับข้าวปั้น

“ถ้าปั้นพูดออกไปแล้วพี่อิฐจะไม่โกรธไม่เกลียดปั้นใช่มั้ยครับ เราจะยังเป็นพี่น้องจะยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันต่อไปได้ใช่มั้ยครับ พี่อิฐสัญญากับปั้นได้มั้ยครับ” เค้ากลัวกลัวเหลือเกินว่าถ้าบอกความจริงออกไปแล้วคนตรงหน้าของเค้าในตอนนี้จะหายไปและไม่มีวันที่จะกลับมาคุยกันได้อีก เค้าไม่รู้ว่าอีกคนคิดยังไงกับเค้า อาจจะแค่ค้างคาใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นจึงอยากที่จะคุยกับเค้าให้หายค้างคาใจก็เป็นได้

แต่มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าเค้าจะยังหนีหัวใจตัวเองต่อไป เพราะโอกาสที่จะสารภาพรักกับคนที่เค้าแอบรักมาตลอด 5 ปีไม่ได้มีบ่อยๆ คนคนนั้นได้มานั่งอยู่ตรงหน้าเค้าแล้ว หากอีกคนปฏิเสธเค้าออกมาหรือรับไม่ได้เค้าก็แค่เสียใจและต้องยอมรับมันอีกครั้งเท่านั้นเอง

“ครับ พี่สัญญา ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไงเราจะยังเป็นพี่น้องจะยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันต่อไปครับ” อิฐพูดพร้อมกับจับมือเล็กของข้าวปั้นมากุมไว้

“คือ..หลังจากวันที่พี่อิฐช่วยปั้นไว้แล้ว วันรุ่งขึ้นปั้นก็ไปเล่าให้กับเพื่อนๆฟังถึงได้รู้ว่าพี่อิฐเป็นประธานนักเรียนของชั้น หลังจากวันนั้นปั้นก็ไปแอบดูพี่อิฐเล่นบาสกับเพื่อนๆ ทุกเย็นเลยครับ จนวันที่พี่อิฐมายืนอยู่ที่หน้าห้องของปั้น ปั้นรู้สึกตกใจมากแล้วก็ทำอะไรไม่ถูกด้วยคิดได้แต่ว่าถ้าอยู่ตรงนั้นต่อปั้นต้องหัวใจวายไปก่อนแน่ ปั้นเลยเลือกที่จะวิ่งหนีไปตั้งหลักก่อน แล้วอีกอย่างปั้นก็ไม่รู้ด้วยว่าพี่อิฐมายืนรอปั้น ปั้นแค่คิดว่ามันบังเอิญเฉยๆ นี่นา” พอพูดมาถึงตรงนี้เจ้าตัวก็หน้าแดงจนลามไปถึงใบหู

“แล้วทำไมปั้นต้องตกใจด้วยครับที่เจอพี่” อิฐถามขึ้นยิ้มๆเค้าเริ่มมั่นใจแล้วว่าน้องต้องมีใจตรงกันกับเค้าอย่างแน่นอน

“ก็..ก็..คือว่า..ปั้นเขินน่ะครับ พี่อิฐเป็นทั้งประธานนักเรียนแล้วก็มีแต่สาวๆมารุมจีบทั้งนั้นเลย” ข้าวปั้นยิ่งพูดยิ่งหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ

“แล้วทำไมปั้นต้องเขินพี่ด้วยล่ะครับ หืมม” อิฐช้อนคางของคนที่เริ่มก้มหน้าจนคางแทบจะชิดกับอกให้เงยขึ้นมามองที่ตนเอง

ข้าวปั้นหลับตาและสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะตัดสินใจพูดออกไป เอาวะเป็นไงเป็นกันไม่วันนี้ก็วันไหนพี่อิฐก็ต้องรู้อยู่ดี

“เพราะว่าปั้นชอบพี่อิฐครับ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ชอบตั้งแต่พี่อิฐพูดปลอบ ชอบตั้งแต่ที่พี่อิฐลูบผมปั้น ปั้นแอบชอบพี่อิฐมาตลอด จนปั้นคิดว่าตอนนี้มันกลายเป็นความรักไปแล้วครับ ขอโทษนะครับที่ปั้นคิดแบบนี้ ขอโทษที่ปั้นไม่อาจห้ามใจตัวเองได้ ขอโทษที่ปั้น อุ๊บ..อื้อ~” ข้าวปั้นหลับตาพูดออกมารัวๆจนหายใจแทบไม่ทัน แต่ก็ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากของอีกคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ข้าวปั้นลืมตาขึ้นมาอย่างตกตะลึง ดวงตาที่โตอยู่แล้วก็ยิ่งเบิกกว้างเข้าไปอีกด้วยความตกใจ

อิฐได้แต่ประกบริมฝีปากของตนเองแนบสนิทกับริมฝีปากบางของน้องอยู่อย่างนั้น โดยไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปแต่อย่างใด เค้าค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากของน้องอย่างแสนเสียดาย นิ้วมือเรียวยกขึ้นเกลี่ยเล่นอยู่ที่ริมฝีปากล่างสีสดของน้อง โดยที่ข้าวปั้นยังนั่งตาโตตกตะลึงอยู่ยังไม่หาย

“หึๆ ปั้นครับ ถ้ายังไม่หายตกใจพี่จะจูบซ้ำอีกรอบแล้วนะ” ข้าวปั้นได้สติในทันทีที่อิฐพูดจบ เค้ายกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองพร้อมกับส่ายหัวไปมาจนผมสะบัด อีกมือหนึ่งก็ยกขึ้นมากุมไว้ที่หน้าอกด้านซ้ายเพราะตอนนี้ก้อนเนื้อน้อยๆของเค้านั้นแทบจะออกมาเต้นอยู่ข้างนอกอยู่แล้ว

“พี่ดีใจนะครับ ที่ปั้นมีใจตรงกันกับพี่ ขอบคุณนะครับที่เลือกเรียนที่นี่เลือกเรียนคณะนี้ ขอบคุณนะครับ” อิฐพูดและยิ้มออกมาทั้งหน้าและแววตา

ในขณะที่ข้าวปั้นที่ยังไม่หายตกใจที่ตัวเองโดนขโมยจูบแบบไม่ทันตั้งตัว ก็ยิ่งตกใจในคำพูดของอิฐเข้าไปอีก ดวงตากลับมาเบิกกว้างอีกครั้ง

“มะ เมื่อกี๊พี่อิฐพูดว่ายังไงนะครับ” ข้าวปั้นถามขึ้นมาอย่างไม่คิดจะเชื่อหูตัวเอง

“ฟังพี่ดีๆนะครับ เด็กแก่แดด พี่รู้สึกถูกชะตาแล้วก็ถูกใจปั้นตั้งแต่ครั้งแรกที่พี่เห็นปั้นตอนที่ปั้นเดินออกมาจากประตูโรงเรียนก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ในตอนนั้นขึ้นแล้วครับ และหลังจากวันนั้นพี่ก็เริ่มแน่ใจขึ้นเรื่อยๆว่าพี่คงจะชอบปั้นเข้าให้แล้ว แต่พอพี่ได้เจอกับปั้นอีกครั้งปั้นก็กลับวิ่งหนีพี่ซะนี่ ปั๊ก!” อิฐพูดจบก็ดีดนิ้วไปที่หน้าผากมนของน้องไม่แรงมากนะด้วยความมันเขี้ยว เด็กอะไรทำให้เค้าทั้งคิดมากทั้งคาใจมาอยู่ได้ตั้งหลายปี น่าจะจับมาทำโทษซะให้เข็ด

“โอ๊ย! พี่อิฐปั้นเจ็บนะดีดเข้ามาได้ ก็ใครจะไปรู้เล่า พี่อิฐออกจะมีสาวๆสวยๆมาชอบตั้งเยอะแยะขนาดนั้น จะไปรู้ได้ยังไงว่าพี่อิฐจะมาสนใจเด็กผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง แล้วอีกอย่างปั้นก็ไม่ได้แก่แดดสักหน่อย” ข้าวปั้นยกมือขึ้นไปลูบบริเวณที่โดนอิฐดีด และเผลอเถียงอิฐออกไปอย่างลืมตัวพร้อมกับทำแก้มพองลมที่ตัวเองถูกหาว่าเป็นเด็กแก่แดด

“หึๆครับ ไม่แก่แดดเลยครับที่ริอาจมีความรักตั้งแต่ ม.2 ไหนครับพี่ดูให้ครับว่าแดงรึเปล่า ขอโทษนะครับพี่มันเขี้ยวเรามากไปหน่อย” อิฐพูดพร้อมกับยื่นมือไปลูบที่หน้าผากของน้องอย่างเบามือ

“ปั้นครับเป็นแฟนกับพี่นะครับ พี่ไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว เราเสียเวลามามากพอแล้ว พี่อยากดูแลปั้นแล้วพี่ก็ไม่อยากให้ใครได้เข้ามาใกล้ปั้นด้วย” อยู่ๆอิฐก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังอีกครั้ง

“พี่อิฐ...” ข้าวปั้นเรียกชื่ออีกคนอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่ามันคือความจริงไม่ใช่ความฝัน เค้าไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เค้าได้มานั่งสารภาพรักกับอีกคน วันที่เค้ารู้ว่าอีกฝ่ายก็รู้สึกไม่ต่างกับเค้าเลย

“นะครับ เป็นแฟนกับพี่นะครับเด็กดี” อิฐพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นอีกคนชะงักและเงียบไป

ข้าวปั้นได้แต่พยักหน้าตอบอย่างคนไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่นัก

“ไม่เอาแบบนี้สิครับไม่เอาแต่พยักหน้าแบบนี้สิครับ ปั้นครับน้องช่วยมีสติหน่อยได้มั้ยครับ หึๆ” อิฐพูดขึ้นยิ้มๆเมื่อเห็นอีกคนพยักหน้าตอบรับแบบเหม่อลอย

“ปะ แป๊บนะครับพี่อิฐปั้นขอตั้งสติแป๊บนะครับ” ข้าวปั้นพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาตบที่แก้มทั้งสองข้างของตัวเองดังแปะๆเพื่อเรียกสติของตัวเองให้กลับมาเพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าสติเค้านั้นมันจะเตลิดออกไปไกลซะเหลือเกิน

“อ่าา ปั้นคิดว่าปั้นพร้อมแล้วครับ เมื่อกี๊เราคุยกันไปถึงไหนแล้วนะครับ” พอผ่านไปสักพักข้าวปั้นก็หันมาถามอิฐอีกครั้ง ทำเอาอิฐแทบอยากจะเอามือตบไปที่หน้าผากของตัวเองแรงๆเลยทีเดียว

“เฮ้อ! น้องข้าวปั้นครับ น้องข้าวปั้นฟังพี่ดีๆนะครับ แล้วก็อย่าเพิ่งสติหลุดโอเคมั้ยครับ” อิฐพูดกับข้าวปั้นอย่างเน้นย้ำทีละคำอย่างช้าๆชัดๆ โดยที่ข้าวปั้นเองก็พยักหน้าตอบรับอย่างแข็งขันด้วยหน้าตาและสีหน้าที่จริงจัง จนอิฐอยากจะจับน้องมาฟัดมันซะเดี๋ยวนี้เลย

“ข้าวปั้นมาเป็นแฟนกับพี่นะครับ เราสองคนเสียเวลากันมานานหลายปีแล้วพี่ไม่อยากรอไม่อยากที่จะต้องเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว นะครับ” รอบนี้อิฐพูดอย่างช้าๆและแทบจะเน้นทุกคำพูด และยังใช้มือใหญ่สองข้างประกบแก้มน้องไว้ให้หันมาจ้องตากับเค้าไม่ให้หันไปไหนได้อีก เพราะเค้ากลัวว่าเค้าอาจจะต้องขอน้องเป็นแฟนรอบที่สามก็ได้

ข้าวปั้นพอได้ฟังชัดๆ อีกรอบก็หน้าขึ้นสีขึ้นมาทันที นี่คือเค้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย

“ครับ ปั้นจะเป็นแฟนกับพี่อิฐครับ แล้วพี่อิฐล่ะครับจะเป็นแฟนกับปั้นได้มั้ยครับ”

“หือ!!! คืออะไรครับ” อิฐอุทานออกมาอย่างแปลกใจที่ได้ยินน้องถามออกมา ก็เค้าเพิ่งจะขอน้องเป็นแฟนไปเองนี่นา แล้วคืออะไรที่น้องมาถามเค้ากลับอีก

“แหะๆ ก็ปั้นฝันอยากมีโมเม้นท์ขอพี่อิฐเป็นแฟนมาตั้งนานแล้วนี่ครับ นะครับพี่อิฐนะขอปั้นได้ทำตามความฝันของปั้นสักครั้งนะครับ” ข้าวปั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่อ้อนออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“หึๆ เด็กบ๊องเอ๊ย” อิฐพูดออกมาอย่างขำๆ

“นะครับพี่อิฐนะครับ” ข้าวปั้นยังคงพูดอ้อนอิฐอยู่อย่างมีความหวัง

“แล้วถ้าพี่ตอบตกลงพี่จะได้อะไรตอบแทนครับ” อิฐยกยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

“พี่อิฐก็ได้เป็นแฟนกับปั้นยังไงล่ะครับ” อิฐได้ฟังที่น้องพูดแล้วอยากจะเอามือขึ้นมาตบหน้าผากตัวเองแรงๆซ้ำอีกสักรอบ มันก็เป็นแฟนอยู่แล้วมั้ยล่ะตอนนี้ เค้าไม่คิดว่าภายนอกที่ดูหน้าหวานๆแบบนี้จะบ๊องและไม่มีสติได้ขนาดนี้ เฮ้อ! นี่เค้าคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่ขอน้องเป็นแฟน อิฐได้แต่บ่นอยู่ในใจ

“อืมม.. งั้นปั้นยอมเลี้ยงข้าวพี่อิฐมื้อใหญ่มื้อหนึ่งเลยก็ได้ นะครับ” ข้าวปั้นพูดเสนอขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอิฐเงียบไป

“ครับๆพี่ยอมเป็นแฟนกับน้องข้าวปั้นครับ” อิฐยอมพูดออกไปเมื่อเห็นหน้าอ้อนๆ ของน้อง

“เย้ๆ ในที่สุดความฝันของข้าวปั้นคนนี้ก็เป็นจริงแล้ว” ข้าวปั้นชูแขนขึ้นมาจนสุดอย่างดีใจ แล้วหันมาส่งยิ้มหวานให้กับอิฐจนตาหยี

“หึๆ เด็กบ๊อง” อิฐได้แต่นั่งส่ายหัวเอ็นดูแฟนหมาดๆของตัวเอง

“ปั้นครับ พี่มีอะไรอยากจะขอบอกปั้น” อยู่ๆอิฐก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจังและยื่นมือใหญ่มาจับมือของข้าวปั้นเอาไว้

“อะไรเหรอครับ” ข้าวปั้นเลิกคิ้วแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย

“เรื่องที่เราเป็นแฟนกันปั้นอย่าเพิ่งบอกให้ใครรู้ได้มั้ยครับ” ทันทีที่อิฐพูดจบข้าวปั้นก็นิ่งไปทันที หน้าที่เคยปรากฏรอยยิ้มบัดนี้ได้หายไปแล้วเหลือแต่สีหน้าที่เรียบเฉยไม่เหลือคราบเด็กบ๊องเมื่อสักครู่เลย

“อย่าเพิ่งคิดไปเองนะครับฟังพี่ก่อนนะครับเด็กดี ไม่ใช่ว่าพี่อยากจะปกปิดหรืออะไรทั้งนั้นนะครับ เพียงแต่ว่าตอนนี้พี่ยังคงต้องทำหน้าที่เป็นพี่ว๊ากหรือพี่ระเบียบอยู่ พี่ไม่อยากให้ปั้นเป็นที่ถูกเพ่งเล็งของคนอื่นหรือคนที่ไม่หวังดีกับเรา แล้วอีกอย่างก็พี่ก็ไม่ได้เป็นแค่เฮดว๊ากเพียงอย่างเดียวด้วย” อิฐพูดอธิบายอย่างใจเย็นเมื่อเห็นท่าทีของน้อง

“หือ! ไม่ได้เป็นแค่เฮดว๊ากอย่างเดียว แล้วพี่อิฐยังเป็นอะไรอีกเหรอครับ” ข้าวปั้นถามอิฐอย่างแปลกใจ

“ปั้นเคยเข้าไปดูที่เพจของมหา'ลัยรึยังครับ” อิฐถามน้องขึ้นมาเพราะเค้าก็ไม่อยากที่จะบอกน้องหรอกนะว่าเค้าเป็นคนดังในมหา'ลัยแห่งนี้มาก แถมยังพ่วงด้วยอดีตเดือนมหา'ลัยแล้วไหนจะยังอยู่ในกลุ่มแก๊งฟ้าประทานที่ใครๆต่างก็ตั้งให้อีก

“ยังไม่เคยครับ เดี๋ยวก่อนนะครับปั้นขอดูแป๊บหนึ่ง” ข้าวปั้นล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองทันทีที่อิฐพูดจบ เค้าเคยเห็นนุ่นดูอยู่แว๊บๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพราะพอดีกับที่พี่ๆเรียกซะก่อน แล้วก็เลยลืมไปเลย

“หือออ! อดีตเดือนมหา'ลัย หนึ่งในแก๊งฟ้าประทาน สามีแห่งชาติ เจ้าชายคณะบริหาร” ข้าวปั้นอ่านฉายาที่อิฐได้รับ พร้อมกับดูรูปอิฐที่ถูกแอบถ่ายในอิริยาบถต่างๆรวมถึงสายน้ำ ออกัส และเบลด้วย ที่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นของสูงของคณะและยังอยู่ในแก๊งฟ้าประทานอีกด้วย และยังมีรูปพี่วายุเดินจูงมือพี่สายน้ำเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ซึ่งรูปนี้ได้มีคนเข้ามากดถูกใจและเข้ามาคอมเม้นต์อย่างท่วมท้นเลยทีเดียว

ข้าวปั้นเลื่อนดูไปเรื่อยๆจนถึงภาพเมื่อปีที่แล้วที่กลุ่มของวายุและกลุ่มของอิฐไปเที่ยวที่สวนส้มและรวมถึงรูปอีกหลายรูปด้วยกัน ข้าวปั้นไล่ดูหน้าตาของแต่ละคนในกลุ่มซึ่งก็สมแล้วที่จะถูกตั้งฉายาให้ว่าแก๊งฟ้าประทาน

“เข้าใจรึยังครับว่าทำไมพี่ถึงยังไม่อยากให้ใครรู้ เอาไว้จบรับน้องแล้วเราค่อยๆ เป็นค่อยๆไปค่อยๆเปิดเผยไปทีละหน่อยให้ทุกคนค่อยๆรู้เรื่องไปเอง ปั้นเข้าใจพี่ใช่มั้ยครับ เพราะลำพังตัวพี่เองพี่น่ะชินแล้ว แต่พี่เป็นห่วงปั้นมากกว่าที่จะต้องมาเจอสายตาของคนอื่นที่มองมา พี่อยากให้ปั้นเตรียมรับมือแล้วก็เตรียมใจเอาไว้ด้วย แต่ไม่ต้องห่วงนะครับเพราะพอผ่านไปสักพักปั้นก็จะชินไปเอง”

“ฮื่ออ! ทำไมพี่อิฐไม่บอกปั้นก่อนล่ะครับว่าพี่อิฐดังขนาดนี้ ปั้นจะได้ไม่ขอพี่อิฐเป็นแฟน ตอนเรียนอยู่โรงเรียนเก่าปั้นก็ว่าพี่อิฐนี่ฮ็อตสุดๆแล้วนะ แต่มันยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของที่นี่เลยด้วยซ้ำ ปั้นเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันมั้ยครับ” ข้าวปั้นพูดพร้อมกับทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้

“ฟอด! ไม่ทันแล้วครับสัญญานี้มีอายุการใช้งานตลอดชีวิตครับ” อิฐดึงตัวน้องเข้ามากอดและถือโอกาสหอมแก้มนุ่มไปฟอดใหญ่ จนโดนข้าวปั้นค้อนไปวงใหญ่ด้วยเช่นกัน