“พี่อิฐครับปั้นกลัว” ข้าวปั้นหันมาบอกกับอิฐและจับมือของอิฐเอาไว้จนแน่น เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเค้าก็จะต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้ว ถึงแม้ว่าจะรู้ว่ามันเป็นแค่การผ่าตัดเล็กๆแต่เค้าก็อดที่จะกลัวและกังวลไม่ได้ เพราะตั้งแต่เกิดมาเค้าก็ไม่ค่อยจะถูกกับโรงพยาบาลสักเท่าไหร่นัก

“ไม่ต้องกลัวนะครับพี่จะคอยอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดนะครับ ปั้นของพี่เก่งอยู่แล้วสู้ๆนะครับ จุ๊บ!” อิฐพูดปลอบพร้อมกับลูบผมของข้าวปั้นไปด้วยอย่างอ่อนโยนและยกมือของข้าวปั้นที่จับมือเค้าเอาไว้ขึ้นมาจูบ

อิฐเองก็ไม่ค่อยจะสบายใจเท่าไหร่นักเหมือนกัน เพราะว่าน้องยังคงเด็กเกินไปที่จะต้องมาทำเรื่องอะไรแบบนี้น้องเพิ่งจะอายุ 19 ปีเท่านั้นเอง ถึงแม้ว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าน้องจะอายุครบ 20 แล้วก็ตาม เค้าไม่น่าจะรีบร้อนเกินไปเลยจริงๆ เพราะพอมองหน้าคนที่นอนมองหน้าเค้าอยู่ก็อดที่จะสงสารไม่ได้ แต่จะให้ถอยหลังตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้ว

“พี่ขอโทษนะครับที่พี่รีบร้อนจนเกินไป ทั้งๆที่พี่น่าจะรอให้ปั้นเรียนจบก่อนแท้ๆ” อิฐพูดขอโทษออกมาเมื่อเห็นว่าอีกคนนั้นพยายามที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อข่มความกลัวเอาไว้

“ไม่เป็นไรเลยครับ พี่อิฐไม่ได้ตัดสินใจคนเดียวซะเมื่อไหร่กัน ปั้นเองก็อยากทำด้วยเหมือนกัน ดีซะอีกที่มีพี่กัสกับพี่ฟ้าเป็นเพื่อนถ้าให้ปั้นมาทำคนเดียวปั้นก็ยังคิดหนักอยู่ ปั้นแค่กลัวไปเองน่ะครับพี่อิฐไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ปั้นไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว” ข้าวปั้นบอกอิฐกลับมายิ้มๆเพราะเค้าไม่อยากที่จะให้อิฐคิดโทษตัวเองมากไปกว่านี้ เพราะเค้าเองก็มีส่วนร่วมในการตัดสินใจในครั้งนี้ด้วยเหมือนกัน แต่เค้าก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันรู้สึกยังไงกันแน่ในตอนนี้มันทั้งตื่นเต้นและทั้งกลัวและกังวลไปพร้อมๆกัน กลัวว่าถ้าเข้าไปในห้องนั้นแล้วจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาเจอคนตรงหน้าอีก แต่นั่นมันก็เป็นแค่ความคิดกลัวแบบเด็กๆ ของเค้าเท่านั้นเอง

ตอนเด็กๆเค้านั้นไม่สบายบ่อยมาก และพ่อกับแม่ก็พาไปที่โรงพยาบาลและพอไปทีไรก็ถูกหมอจับฉีดยาทุกที พอโตขึ้นมาหน่อยและพอไม่สบายเจ้าตัวก็จะพยายามปิดไม่ให้พ่อกับแม่รู้เพราะกลัวว่าจะถูกพามาหาหมอฉีดยาอีกนั่นเอง เค้าจึงค่อนข้างจะฝังใจกับโรงพยาบาลและหมอ และก็พยายามที่จะไม่เข้าใกล้มันมากนักถ้าไม่มีความจำเป็นจริงๆ

“งั้นก็สู้ๆนะครับเพื่อลูกของเรา” อิฐพูดพร้อมกับยื่นมือมาลูบที่หน้าท้องแบนราบของข้าวปั้นเล่นไปมา จนข้าวปั้นถึงกับยิ้มออกมาให้กับความอ่อนโยนของอิฐ

“ตื่นเต้นมั้ยครับ” ดินถามฟ้าครามที่นอนเตียงตรงกลางระหว่างออกัสและข้าวปั้น

“มากกกกกครับ” ฟ้าครามบอกดินออกมายิ้มๆพร้อมกับลากเสียงยาว ในชีวิตเค้าไม่เคยจะตื่นเต้นกับอะไรเท่าครั้งนี้มาก่อนในชีวิตเลยจริงๆ

“หึๆ เชื่อแล้วครับว่ามากกกจริงๆ เห็นลุงหมอบอกว่าใช้เวลาผ่าตัดไม่นานมากเท่าไหร่เดี๋ยวก็ได้ออกมาแล้ว กลัวรึเปล่าครับ” ดินถามฟ้าครามออกมาเพราะเค้าได้ยินข้าวปั้นคุยกันกับอิฐอยู่ด้านหลังของตัวเอง

“ไม่ค่อยเท่าไหร่ครับตื่นเต้นมากกว่า” ฟ้าครามบอกกับดินพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เค้าไม่อยากที่จะให้คนรักต้องมาไม่สบายใจเพราะเค้า ถึงแม้ว่าภายในใจจะนึกหวั่นๆขึ้นมาบ้างก็ตาม

“สู้ๆนะเมีย เดี๋ยวก็ได้ออกมาแล้ว” ไฟขึ้นมานั่งบนเตียงกับออกัสและบอกออกมายิ้มๆพร้อมกับลูบมือเล็กของออกัสเล่นไปด้วย

“หึๆ ดูพี่ไฟจะตื่นเต้นกว่ากัสอีกนะครับ” ออกัสถึงกับยิ้มขำเมื่อมือของไฟนั้นดูจะเย็นกว่ามือของตัวเองซะอีก

“อย่าล้อสิเมียก็คนมันตื่นเต้นนี่นา ไม่อยากจะคิดตอนที่เรามีลูกด้วยกันเลยเน๊าะ พอถึงตอนนั้นพี่จะต้องมีความสุขมากๆแน่ๆเลย” ไฟพูดและยิ้มออกมาอย่างเขินๆเมื่อโดนเมียจับได้ เพราะเค้านั้นวางแผนและศึกษาเรื่องนี้มานานพอสมควรตั้งแต่คบกับออกัสได้ 1 ปี จนถึงตอนนี้เค้าทั้งสองคนคบกันมาได้จะ 3 ปีแล้ว และยิ่งพอได้เห็นหลานสาวตัวน้อยอย่างน้องของขวัญก็ยิ่งทำให้เค้าอยากที่จะมีลูกของตัวเองเข้าไปกันใหญ่

“ครับ ครอบครัวเราจะต้องมีความสุขมากๆเลยล่ะครับ” ออกัสบอกกับไฟออกไปยิ้มๆขณะที่ไฟกำลังนั่งลูบท้องของเค้าเล่นไปมาอยู่ จนออกัสอดที่จะยิ้มเอ็นดูให้กับความตื่นเต้นของคนตัวโตไม่ได้ เพราะหาดูได้ยากมากที่ไฟจะมีมุมนี้ให้ได้เห็น

พอผ่านไปสักพักก็มีเจ้าหน้าที่พยาบาลมาทำการย้ายทั้งสามคนออกไปเพื่อไปยังห้องผ่าตัด ซึ่งแต่ละคนจะถูกแยกไปคนละชั้นทำให้ทั้งไฟ ดิน และอิฐ ต่างก็เดินตามคนรักของตัวเองไป ระหว่างทางทั้งสามคนก็เดินจับมือคนรักไปตลอดทางเพื่อให้กำลังใจจนถึงหน้าห้องผ่าตัด

“อ่ะกาแฟ แล้วก็นี่ขนมปังกินรองท้องไปก่อนนะ” สายน้ำยื่นกาแฟกับขนมปังส่งมาให้กับอิฐเพราะพวกเค้ายังไม่ได้ทานอะไรกันเลยตั้งแต่เช้าเนื่องจากต้องมาที่นี่ตั้งแต่เช้าตามเวลานัด และทั้งข้าวปั้น ฟ้าครามและออกัส ก็ถูกสั่งให้งดอาหารและน้ำด้วยจึงไม่มีใครอยากกินเพราะกลัวว่าทั้งสามคนจะต้องไปนั่งมองเฉยๆ

“ขอบใจนะ” อิฐยื่นมือไปรับกาแฟและขนมและเอ่ยขอบใจเพื่อนตัวเล็กที่ยังนึกถึงเค้าตลอด แต่หลังจากนั้นสายตาของอิฐก็หันกลับไปจ้องอยู่ที่ประตูของห้องผ่าตัดเหมือนเดิม

ด้วยความที่ว่าทั้งสามคนนั้นผ่าตัดกันคนละชั้น เหล่าบรรดาเพื่อนๆจึงได้แยกกันไปให้กำลังใจและอยู่เป็นเพื่อนแต่ละคนที่หน้าห้องผ่าตัดเช่นเดียวกัน โดยวายุและสายน้ำจะมาอยู่เป็นเพื่อนคุยกับอิฐ ซึ่งก็จะเป็นสายน้ำเท่านั้นที่คุยนู่นคุยนี่ไม่หยุด แต่อิฐก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างเพราะใจของเค้านั้นจดจ่ออยู่กับคนในห้องแทบจะตลอดเวลานั่นเอง

ส่วนหินผาและวารินั้นก็แยกไปอยู่เป็นเพื่อนดิน โดยมีกาแฟและขนมปังที่สายน้ำซื้อไว้ให้เช่นเดียวกันกับของอิฐเหมือนกัน และตบท้ายด้วยเหนือและเบลที่ขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนไฟและก็มีกาแฟและขนมปังติดมือไปฝากด้วยเช่นกัน

แกร็ก!!!

พอผ่านไปได้เกือบๆจะสามชั่วโมง ห้องผ่าตัดชั้นที่ออกัสอยู่ก็ถูกเปิดออกโดยมีลุงหมอเดินยิ้มออกมาให้กับไฟ

“เป็นยังไงบ้างครับคุณลุง” ไฟรีบเดินไปหานายแพทย์คณินทันทีที่ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกและถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นจนปิดไม่มิด

“การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีนะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พักฟื้นสักสองสามวันก็กลับได้แล้ว” นายแพทย์คณินบอกกับหลานชายยิ้มๆเพราะการผ่าตัดครั้งนี้เป็นการผ่าตัดด้วยเลเซอร์ซึ่งจะทำให้คนไข้นั้นฟื้นร่างกายได้เร็วกว่าการผ่าตัดปกติ เนื่องจากลดอาการบวมช้ำและยังป้องกันการเสียเลือดมากอีกด้วย

หลังจากนั้นนายแพทย์คณินก็ลงไปดูการผ่าตัดของอีกสองห้องที่มีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้กำลังผ่าตัดอยู่ด้วยเช่นกัน แต่พอลงมาก็พบว่าสองห้องที่เหลือนั้นผ่าตัดเสร็จในเวลาไล่เลี่ยกันจึงมีการพูดคุยกันเล็กน้อยเพื่อสอบถามอาการของคนไข้ทั้งสองคน ซึ่งผลการผ่าตัดก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจเช่นเดียวกัน หลังจากนั้นท่านจึงให้ทุกคนขึ้นไปรออยู่ที่ห้องก่อน เพราะว่าอีกประมาณเกือบๆหนึ่งชั่วโมงพยาบาลจึงจะนำคนไข้ไปส่งที่ห้องเพราะหมอยังต้องเฝ้าดูอาการก่อนนั่นเอง

“ไอ้อิฐมึงเลิกเดินซะทีได้มั้ยวะกูเวียนหัวจะอ้วกแล้วเนี่ย เดี๋ยวพยาบาลเค้าก็พาน้องปั้นมาส่งแล้ว” เหนือพูดบอกอิฐออกไปเพราะตั้งแต่ขึ้นมาบนห้องอิฐนั้นเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องไม่หยุดจนทุกคนเริ่มที่จะเวียนหัวกันหมดแล้วถึงแม้ว่าห้องจะกว้างมากก็ตามที

“พี่เหนือครับยาดมครับ” วาริก้มลงไปหยิบยาดมที่ตัวเองพกติดตัวเป็นประจำและเดินเอามาให้เหนือ เมื่อเห็นว่าเหนือนั้นยกมือขึ้นมานวดที่ขมับของตัวเอง

“ฟืดด!! ขอบคุณครับน้องวา เฮ้อ!! ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อย” พอได้ยาดมมาจากวาริแล้วเหนือก็สูดหายใจเข้าปอดฟื้ดใหญ่เลยทีเดียวจนทุกคนถึงกับขำกันออกมา

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

“Please allow me to bring the patient.” (ขออนุญาตพาคนไข้มาส่งค่ะ)                   

พอประตูถูกเปิดออกเจ้าหน้าที่พยาบาลก็เดินนำบุรุษพยาบาลเข้ามาและตามด้วยเตียงเคลื่อนย้ายผู้ป่วยที่มีออกัสที่ยังคงหลับไม่รู้สึกตัวอยู่ ทุกคนที่เห็นดังนั้นจึงหลีกทางให้พยาบาลได้ทำงานได้สะดวกเพื่อเคลื่อนย้ายออกัสขึ้นเตียง หลังจากนั้นต่อมาไม่ถึง 10 นาที พยาบาลก็เข็นเตียงของฟ้าครามที่ยังคงไม่รู้สึกตัวด้วยเช่นกันเข้ามาในห้องและตามด้วยเตียงของข้าวปั้นที่ตามเข้ามาเกือบจะพร้อมๆกันเลยทีเดียว

พอย้ายทั้งสามคนขึ้นเตียงเรียบร้อยแล้ว และก่อนที่พยาบาลจะออกไปก็ได้แจ้งเอาไว้ว่า กว่าที่คนไข้จะฟื้นขึ้นมาก็น่าจะใช้เวลาเกือบๆจะสองชั่วโมงหรืออาจจะเลทกว่านั้นขอให้ญาติของคนไข้ไม่ต้องกังวลอะไร ทุกคนจึงพยักหน้าเป็นอันรับรู้ทันที

“เฮ้อ!! เสร็จสักทีใจผมนี่บีบรัดซะไม่รู้จะรัดยังไงแล้ว” พอพยาบาลออกไปจากห้องอิฐก็ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างๆเตียงของข้าวปั้นทันที พร้อมกับถอนหายใจออกมาเสียงดังและทำท่าคลึงตรงหน้าอกด้านซ้ายไปด้วย

“หึๆ เวลาจะทำอะไรมึงก็นึกถึงวันนี้วันที่เมียมึงต้องเจ็บตัวและต้องเสียสละให้ดีก็แล้วกัน” วายุพูดออกมาเมื่อเห็นท่าทางของทั้งสามคนมองไปที่เมียของตัวเองที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องอยู่ ทุกคนก็ได้แต่พยักหน้ารับโดยเฉพาะอิฐที่มีน้ำตาคลอให้ทุกคนได้เห็นจนสายน้ำต้องไปยืนข้างๆและลูบหัวปลอบส่วนอิฐนั้นก็หันมากอดตอบสายน้ำและซุกหน้าเข้ากับอกของเพื่อนตัวเล็กทันที

ตั้งแต่ที่ผ่านเหตุการณ์เมื่อครั้งที่แล้วมาก็ทำให้อิฐได้รู้ว่าข้าวปั้นน้ำสำคัญกับชีวิตของตัวเองมากขนาดไหน ทำให้ในตอนนี้อิฐนั้นเป็นคน Sensitive กับเรื่องของข้าวปั้นมากในทุกๆเรื่องเลยทีเดียว

เมื่อคืนอิฐเองก็แทบจะนอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำไป เพราะกังวลกับเรื่องของการผ่าตัดในวันนี้แต่ก็ไม่ได้บอกหรือแสดงอะไรออกไปให้กับข้าวปั้นต้องไม่สบายใจ จนกระทั่งถึงช่วงเวลาที่ข้าวปั้นต้องเข้าไปในห้องผ่าตัดเจ้าตัวก็ยิ่งรู้สึกใจหายและรู้สึกถึงแรงบีบรัดที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเข้าไปทุกที มันมีทั้งความวิตกกังวลและความรู้สึกผิดที่ต้องพาคนรักมาเจ็บตัวและความขัดแย้งที่ตีกันอยู่ในหัวเต็มไปหมด ถึงแม้จะมีสายน้ำคอยอยู่คุยเป็นเพื่อนตลอดเวลาก็ตามแต่นั่นมันก็ไม่ได้ทำให้เค้าหายกังวลไปได้เลย พอมาถึงตอนนี้ตอนที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เค้าจึงปลดปล่อยความอัดอั้นความกลัวและความกังวลที่มีอยู่ทั้งหมดออกมาผ่านน้ำตาของตัวเอง

“น้องปั้นปลอดภัยแล้ว และอีกหน่อยอิฐก็จะได้เป็นพ่อคนแล้ว คุณพ่อจะมาขี้แยอย่างนี้ไม่ได้แล้วนะ อีกอย่างถ้าน้องปั้นตื่นขึ้นมาแล้วเจออิฐในสภาพแบบนี้น้องจะไม่มีกำลังใจเอาได้นะ” สายน้ำพูดปลอบเพื่อนพร้อมกับจับตัวของอิฐโยกไปมาเหมือนกับตอนที่กำลังปลอบน้องของขวัญอยู่ก็ไม่ปาน

“งั้นอิฐขอตัวไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ ขอบคุณนะครับ จุ๊บ!” อิฐคลายกอดจากเพื่อนตัวเล็กและส่งยิ้มมาให้พร้อมกับจูบไปที่หน้าผากของสายน้ำเพื่อเป็นการขอบคุณที่เพื่อนตัวเล็กนั้นพูดเตือนสติตัวเองให้ได้คิด เพราะถ้าเค้ายังคงอ่อนแออยู่อย่างนี้จะเป็นที่พึ่งให้กับคนรักและจะเป็นหัวหน้าครอบครัวได้ยังไงกัน

หลังจากที่อิฐเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ววายุก็ตบไปที่ตักของตัวเองเพื่อเรียกสายน้ำให้ไปนั่ง สายน้ำก็เดินไปนั่งอย่างว่าง่าย

จุ๊บๆ

“กูขอยาดเกลียดไอ้วายุได้มั้ยวะ” เหนือพูดขึ้นทันทีที่เห็นว่าวายุนั้นจูบลงไปที่หน้าผากของสายน้ำในตำแหน่งเดียวกันกับของอิฐ เจ้าตัวมักจะไม่พูดหรือแสดงอะไรออกมาเมื่อเพื่อนของตัวเองหรือของเมียตัวเล็กอย่างอิฐนั้นจับหรือหอมบ้างในบางครั้งเพื่อเป็นการขอบคุณ แต่ก็จะทำการลบรอยของทุกคนในทุกครั้งไปจนพวกเค้าต้องกลอกตามองบนไปแล้วหลายครั้งด้วยกัน

“เชิญ ฟอดๆ” วายุนอกจากจะไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของเพื่อนแล้วยังบอกอนุญาตเหนืออีกด้วย พร้อมทั้งยังหอมไปที่แก้มนุ่มของเมียตัวเล็กอีกสองฟอดใหญ่และหันมายักคิ้วให้เหนือแบบกวนๆพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก

“กวนตีนฉิบหาย กูคบกับมันไปได้ยังไงวะ” เหนือพูดบ่นออกมาไม่จริงจังมากนัก

“กูได้ข่าวว่ามึงบ่นแบบนี้มาตั้งแต่ ม.2 แล้วรึเปล่าวะ” หินผาพูดดักคอเหนือขึ้นมาจนทุกคนพากันหัวเราะออกมาทำให้บรรยากาศในห้องหายตึงเครียดไปได้บ้างโดยเฉพาะอิฐที่เดินออกมาจากห้องน้ำและร่วมวงหัวเราะไปกับเค้าด้วย

พอผ่านไปได้เกือบจะสองชั่วโมงตามที่นางพยาบาลได้แจ้งเอาไว้ ออกัสและฟ้าครามก็ตื่นขึ้นมาจากยาสลบที่หมอได้ให้ตอนเข้าห้องผ่าตัด แต่ก็จะยังคงเหลือแต่ข้าวปั้นที่ยังไม่ฟื้นขึ้นมาทำอิฐเริ่มที่จะกระวนกระวายใจขึ้นมาอีกรอบ

“ไม่ต้องห่วงไปหรอกตอนตรวจร่างกายน้องก็แข็งแรงดีนี่เดี๋ยวน้องก็ตื่น อีกอย่างน้องก็เข้าห้องทีหลังใครเพื่อนไม่ใช่เหรอ” เบลที่เห็นว่าอิฐเริ่มที่จะทำหน้าเครียดก็รีบเดินมาพูดปลอบลูกพี่ลูกน้องของตัวเองทันที

“อือ...” อิฐตอบเบลไปเพียงเท่านั้นและยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของข้าวปั้นอย่างไม่วางตา จนทุกคนเริ่มที่จะสงสารอิฐขึ้นมา

จนกระทั่งเวลาผ่านไปอีกประมาณเกือบๆ 1 ชั่วโมงข้าวปั้นก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาไฟจึงต้องโทรหาลุงหมอของเค้าโดยด่วนเพราะพอให้นางพยาบาลเข้ามาดูพยาบาลก็บอกเหมือนกันทุกครั้งว่าเดี๋ยวคนไข้ก็ฟื้นขึ้นมาเอง ตอนนี้เลยทุกคนกำลังวิตกกังวลกับอาการของข้าวปั้นเป็นอย่างมากโดยเฉพาะอิฐที่กำลังจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว

แกร็ก!!!

ทันทีที่ประตูเปิดออกลุงหมอก็เดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลอีก 2 คนที่เข็นรถเข็นใส่เครื่องมือการตรวจมาด้วย และตรงมาที่เตียงของข้าวปั้นทันทีอิฐจึงจำเป็นต้องปล่อยมือของข้าวปั้นออกและหลีกทางให้กับลุงหมอและพยาบาลได้เข้ามาดู จากนั้นลุงหมอและพยาบาลก็เริ่มลงมือตรวจข้าวปั้นอย่างละเอียด โดยมีทุกสายตาคอยจับจ้องอยู่อย่างใจจดใจจ่อ

“Prepare to shock the heart.” (เตรียมช็อกหัวใจ)

“ทำไมครับลุงหมอน้องเป็นอะไร” ทันทีที่ได้ยินลุงหมอหันไปบอกกับนางพยาบาลอิฐก็ถามขึ้นทันทีด้วยความตกใจและตอนนี้หัวใจของเค้านั้นก็เหมือนโดนอะไรถูกบีบรัดจนเจ็บปวดไปหมด

“คนไข้หัวใจเต้นเร็วผิดปกติ ลุงต้องช็อกหัวใจด้วยไฟฟ้าให้หัวใจกลับมาทำงานเป็นปกติไม่อย่างนั้นคนไข้อาจจะหัวใจวายเฉียบพลันได้” ลุงหมอพูดอธิบายออกมาอย่างเร็วๆ พร้อมกับวางแผ่นนำไฟฟ้าไว้ตรงหน้าอกของข้าวปั้นไปด้วย ทุกคนพอได้ฟังลุงหมอพูดออกมาอย่างนั้นถึงกับช็อกไปตามๆกันทันที

“ทำไมครับ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม” อิฐถามออกมาเสียงดังพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลรินออกมาอีกครั้ง ตอนนี้เค้าแทบจะคลุ้มคลั่งตายแล้ว สวรรค์จะทดสอบความรักของเค้าไปจนถึงไหนกัน อิฐได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ