“อื้ออ~ หืออ!!!” ข้าวปั้นที่ตื่นแล้วเริ่มขยับตัว แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่สามารถขยับตัวได้อย่างใจนึกราวกับมีอะไรมารัดตัวเค้าเอาไว้ แต่แล้วพอลืมตาขึ้นมาดวงตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างขึ้น เมื่อได้เห็นใบหน้าของคนที่กอดรัดเค้าอยู่

ทันใดนั้นน้ำแห่งความอัดอั้นใจ น้ำตาแห่งความโล่งใจก็ไหลออกมาทันทีที่ได้เห็นใบหน้าคมที่อยู่ห่างจากใบหน้าของเค้าไม่ถึงคืบ มือเล็กค่อยๆยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าเกลี้ยงเกลาของคนรักอย่างสั่นๆ นี่เค้ากำลังฝันหรือว่าตื่นแล้วกันแน่ เค้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย พี่อิฐของเค้ากลับมาหาเค้าแล้วใช่มั้ย

“ฮึก! ปั้นขอโทษ ปั้นขอโทษนะครับ ฮึก!” ข้าวปั้นพูดออกมาเสียงสั่นจนอิฐที่แกล้งหลับอยู่ต้องลืมตาตื่นขึ้นมา ที่จริงเค้ารู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่ข้าวปั้นขยับตัวแล้ว เค้าแค่อยากรู้เท่านั้นเองว่าอีกคนจะทำหรือมีท่าทียังไงเมื่อเห็นเค้า แต่ก็ไม่นึกว่าจะทำให้คนที่เค้ารักต้องเสียน้ำตาอีกครั้ง

“ชู่วว ไม่ร้องนะครับคนดี พี่อยู่นี่แล้วครับ พี่ขอโทษนะครับ” อิฐดึงข้าวปั้นเข้ามากอดเอาไว้ทันทีพร้อมกับลูบหลังปลอบด้วยความรู้สึกผิดที่มีอยู่ในใจ

“ฮึก! พี่อิฐจะไม่ทิ้งปั้นไปไหนแล้วใช่มั้ยครับ ฮืออ~ อย่าทิ้งปั้นไปอีกนะครับ ปั้นขอร้อง ปั้นขอโทษครับ ฮึก!” ข้าวปั้นพูดบอกอิฐพร้อมกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยนแทบขาดใจและกอดอิฐไว้จนแน่น

“พี่ขอโทษนะครับ พี่จะไม่ทิ้งปั้นไปไหนอีกพี่สัญญา ต่อไปนี้มีอะไรเราต้องคุยกันนะครับ” อิฐพูดพร้อมกับลูบหัวลูบหลังปลอบคนรักไปมา นี่เค้าทำอะไรลงไป เค้าทำให้คนรักต้องเสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่น่าให้อภัย

พออิฐพูดจบข้าวปั้นก็เอาแต่พยักหน้าแต่ยังไม่ยอมปล่อยอิฐ และยังคงซุกหน้าอยู่ที่หน้าอกแกร่งอยู่อย่างนั้น

จนเวลาผ่านไปสักพักคนที่ร้องไห้อยู่ก็เริ่มที่จะทุเลาลงแล้ว คงเหลือไว้แต่เสียงสะอื้นเบาๆให้ได้ยิน อิฐเองก็ได้แต่นิ่งเงียบจมอยู่กับความรู้สึกผิดของตัวเอง ในขณะเดียวกันมือก็ยังคงลูบหลังปลอบกอดปลอบเพื่อให้เวลาอีกคนได้ปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติอีกครั้ง

“ไหนพี่ดูสิครับ ตาบวมหมดแล้วมั้ง หืมม” อิฐดันคนที่กอดเค้าแน่นให้ถอยห่างออกเพื่อที่จะได้ดูหน้าของอีกคน แต่ข้าวปั้นก็ฝืนไว้โดยการกอดเค้าแน่นกว่าเดิมพร้อมกับส่ายหัวไปมาอยู่ที่อกแกร่งของอิฐ

“หึๆ ปล่อยก่อนนะครับเดี๋ยวพี่ไปหาน้ำเย็นหรือน้ำแข็งมาประคบตาให้ เดี๋ยวคนอื่นๆจะหาว่าพี่แกล้งปั้นร้องไห้จนตาบวมนะครับ” อิฐพูดขึ้นยิ้มๆที่อีกคนกอดเค้าเอาไว้แน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก พอข้าวปั้นได้ฟังอิฐพูดก็เริ่มคลายแขนออกจากเอวของอิฐ แต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองอิฐ

“ดูสิตาบวมหมดแล้ว เดี๋ยวพี่ไปดูน้ำแข็งในตู้เย็นก่อนว่ามีรึเปล่านะครับ จุ๊บ!” อิฐจูบลงมาที่เปลือกตาของอีกคนที่ตอนนี้มันบวมเปล่งขึ้นมาแต่ก็ถือว่ายังไม่มากเท่าไหร่

ข้าวปั้นนอนมองคนรักที่เอาน้ำแข็งออกมาจากถาดทำน้ำแข็งในตู้เย็น จนอิฐเดินหายเข้าไปในห้องน้ำข้าวปั้นจึงรีบลุกขึ้นมานั่งที่ขอบเตียงและจ้องมองไปที่ประตูห้องน้ำจนแทบจะไม่กะพริบตา

จนเมื่ออิฐเดินออกมาจากห้องน้ำและเดินมานั่งข้างๆ ข้าวปั้นก็ยังคงไม่เลิกมอง จนอิฐได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางของเด็กน้อยที่คอยมองตามเค้าตลอดเวลา ราวกับว่ากลัวว่าเค้าจะหายตัวไปอย่างไงอย่างนั้น

“พี่บอกแล้วไงครับว่าพี่ไม่หายไปไหนแล้ว พี่ขอโทษนะครับ ที่พี่หายไปไม่บอก พี่ขอโทษที่ทำให้ปั้นต้องเสียใจเพราะพี่” อิฐพูดพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูที่ห่อน้ำแข็งเอาไว้ค่อยๆประคบไปที่ดวงตาบวมเปล่งของอีกคน ข้าวปั้นเองก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาโดยไม่ยอมพูดอะไรน้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วก็เริ่มที่จะไหลรินอีกครั้ง

“ไม่ร้องแล้วนะครับคนดี เดี๋ยวจะปวดหัวเอานะครับ” อิฐใช้มืออีกข้างยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับคนรักอย่างเบามือ

“เรื่องที่ปั้นกังวลอยู่ ปั้นเลิกกังวลไปได้เลยนะครับ เพราะพ่อกับแม่แล้วก็พี่อาร์มอยากเจอกับปั้นมากพี่เคยเอารูปปั้นให้กับพวกท่านดูแล้ว ท่านเลยอยากเจอตัวจริงของว่าที่ลูกสะใภ้ และนี่ก็คือเหตุผลที่พี่ชอบชวนปั้นไปที่ห้างด้วยกันกับพี่ แต่ที่พี่ไม่ได้บอกกับปั้นไปตรงๆ เพราะว่ากลัวว่าปั้นจะเกร็งและไม่ยอมไปด้วยกัน ส่วนเรื่องคนอื่นที่จะมองว่าพี่คบกับผู้ชายด้วยกัน ทั้งพี่แล้วก็ครอบครัวของพี่ไม่เคยสนใจอยู่แล้ว ครอบครัวของพี่เลี้ยงลูกแบบให้อิสระในการคิดและตัดสินใจเองเต็มที่ ขอแค่ลูกเป็นคนดี ขอแค่ลูกทำอะไรแล้วมีความสุขทุกคนในครอบครัวก็พร้อมจะสนับสนุนแล้วก็ยินดีไปด้วย ปั้นเข้าใจที่พี่พูดมั้ยครับ” อิฐพูดบอกอย่างใจเย็นเค้ารู้ว่าน้องอาจจะยังเด็กอยู่ จึงไม่เคยคิดถึงมุมมองอื่นๆ นอกจากยึดความคิดของตัวเองเป็นหลัก

“ปั้นขอโทษนะครับ ที่ปั้นเอาแต่ปฏิเสธที่จะไปกับพี่อิฐ ปั้นขอโทษที่ไม่เคยบอกกับพี่อิฐเลยว่าเพราะอะไรปั้นถึงไม่ยอมไปด้วย” ข้าวปั้นพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เศร้าอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่เอาครับไม่โทษตัวเองนะครับ ถ้าจะมีใครผิดเราก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ ที่เราไม่เคยมานั่งคุยกันแบบนี้เลย ต่อไปนี้สัญญากับพี่ได้มั้ยครับ ว่าถ้าปั้นมีอะไรไม่เข้าใจสงสัยอะไรตรงไหนหรือคิดมากเรื่องอะไรอยู่ ปั้นต้องบอกกับพี่ทุกเรื่อง ถึงแม้ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องที่ปั้นคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม”

“ครับปั้นสัญญาว่าต่อไปนี้ปั้นจะบอกจะคุยกับพี่อิฐทุกเรื่องเลยครับ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องขี้ปะติ๋วก็ตาม” ข้าวปั้นพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแรกที่มีให้กับอิฐ

“หึๆ ดีมากครับ ถ้าผิดสัญญาพี่จะจับเรามาตีให้ก้นลายเลยดีมั้ยครับ” อิฐพูดพร้อมกับยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เค้าดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของน้องแล้ว คนรักของเค้าเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าที่จะมีน้ำตาเป็นไหนๆ

“ไม่มีวันนั้นหรอกครับ ปั้นพลาดแค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วครับ ขอบคุณพี่อิฐนะครับที่อุตส่าห์ขับรถมาหาปั้น” ข้าวปั้นพูดพร้อมกับโผเข้าไปกอดอิฐจนอิฐตั้งตัวแทบไม่ทันจนเกือบจะหงายหลัง

“ถ้าไม่ขับรถมาตามเมียแล้วจะให้พี่ไปขับรถตามใครล่ะครับ หืมม” อิฐพูดขึ้นยิ้มๆ พร้อมกับกอดตอบอีกคนไปด้วย

“ใครเมียพี่อิฐกันเล่ายังไม่ได้เป็นสักหน่อยพี่อิฐขี้ตู่ เป็นแค่แฟนเองเหอะ” ข้าวปั้นรีบกระเด้งออกมาจากตัวอิฐทันทีพร้อมกับโวยวายใส่ โดยที่ตัวเองก็หน้าแดงซะจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้วเมื่อได้ยินคำว่าเมียจากปากของอีกคน

“ครับยังไม่เป็น แล้วอยากเป็นมั้ยล่ะครับ ฟู่วว!” อิฐก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูของข้าวปั้นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า ก่อนจะเป่าลมร้อนไปที่ใบหูของอีกคนให้ได้ขนลุกเล่น

“พี่อิฐทะลึ่ง ปั้นไม่คุยด้วยแล้วไปเข้าห้องน้ำดีกว่า หึ่ย!” ข้าวปั้นลุกขึ้นไปด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้ามาในห้องน้ำไปเพื่อสงบจิตสงบใจของตัวเอง ตอนนี้เค้าไม่รู้ว่าตัวเองควรจะอยู่ในอารมณ์ไหนดี ระหว่างดีใจ โล่งใจ หรือว่าเขินอาย

อิฐเองก็ได้แต่นั่งขำแฟนของตัวเอง ที่เปลี่ยนโหมดเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วซะเหลือเกิน

“ใจเย็นๆ ข้าวปั้นอย่าเพิ่งหัวใจวายไปตอนนี้นะ ยังไม่ได้เป็นเมียเอ๊ย! คิดอะไรของแกวะข้าวปั้น” ข้าวปั้นรีบตบหน้าดึงสติตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็วเมื่อรู้ตัวว่าเริ่มคิดอะไรไปไกลแล้ว

ข้าวปั้นมองสำรวจตัวเองในกระจกที่ตอนนี้เริ่มที่จะดูไม่ได้แล้ว ไหนจะตาแดงๆที่บวมถึงจะยุบลงมาเยอะแล้วก็ตาม และยังจะจมูกที่แดงที่ดูก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักนั่นอีก พอคิดได้ดังนั้นเจ้าตัวจึงตัดสินใจถอดเสื้อผ้าออกเพื่อจะได้อาบน้ำล้างหน้าล้างตาให้มันสดชื่นกว่านี้หน่อย

แกร็ก!!

พอผ่านไปสักพักข้าวปั้นก็ค่อยๆย่องออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำเพราะเค้าไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนด้วย

“พี่อิฐ พี่อิฐครับ” พอออกมาแล้วไม่เจออีกคนอยู่ในห้องเจ้าตัวก็ถึงกับหน้าเสียไปเลยทีเดียว ข้าวปั้นเดินไปดูที่ระเบียงก็ไม่เจอกับอิฐ ทำให้น้ำตาที่เหือดแห้งไปนานแล้วเริ่มที่จะมาเอ่อคลอที่หน่วยตาอีกรอบ

ติ๊ดๆ แกร็ก!!

พอประตูเปิดออกข้าวปั้นก็หันไปมองทันที ก็พบว่าเป็นอิฐที่เดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าใส่เสื้อผ้าใบไม่ใหญ่มากนัก

หมับ!!

“หืออ เป็นอะไรไปครับ ร้องไห้ทำไมครับ” อิฐยกมือขึ้นมาโอบกอดอีกคนเอาไว้ เพราะพอเห็นเค้าเดินเข้ามาในห้อง อีกคนก็กระโจนใส่เค้าทันทีเลย

“พี่อิฐไปไหนมาครับ ปั้นออกมาไม่เจอก็เลย...” ข้าวปั้นพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาโดยที่ยังเกยคางไว้ที่อกของอีกคน

“หึๆ พี่ไปเอาเสื้อผ้าที่รถมาครับ เห็นปั้นอาบน้ำพี่เลยอยากอาบบ้างน่าจะสบายตัวดี ไม่เอาไม่ร้องนะครับ พี่สัญญาแล้วไงครับว่าพี่จะไม่มีวันทิ้งปั้นไปไหนอีก ถ้าปั้นไม่ไล่พี่ซะก่อนนะครับ จุ๊บ!” อิฐพูดบอกยิ้มๆพร้อมกับเช็ดเม็ดน้ำตาของอีกคนที่ไหลลงมาที่แก้ม และก้มลงไปจูบที่ปลายจมูกของอีกคนด้วยความเอ็นดูที่กลัวว่าเค้าจะหนี

“ไม่มีวันนั้นหรอกครับ ปั้นไม่มีวันที่จะไล่พี่อิฐ” ข้าวปั้นตอบและกอดอิฐไว้แน่น

“โอเครับ ไม่ไล่ก็ไม่ไล่ครับ แต่ตอนนี้ปั้นต้องปล่อยพี่ก่อนนะครับก่อนที่พี่จะหายใจไม่ออก หึๆ” อิฐพูดพร้อมกับพยายามแกะแขนของข้าวปั้นที่รัดตัวเองไว้แน่นออก

“แหะๆ ปั้นขอโทษครับ ปั้นกลัวว่าพี่อิฐจะหนีปั้นไปอีกนี่นา” ข้าวปั้นพูดพร้อมกับยิ้มออกมาแหยๆ

“หึๆ เด็กบ๊องใครจะกล้าหนีล่ะครับ รักออกจะขนาดนี้ แค่คืนเดียวพี่ก็แทบขาดใจแล้วครับ” อิฐป้อนมะเหงกไปที่หน้าผากมนของคนรักเบาๆ

“ปั้นก็รักพี่อิฐนะครับ รักมากกว่าที่พี่อิฐรักปั้นด้วย” ข้าวปั้นพูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้

“ครับๆ พี่ยอมให้ปั้นรักพี่มากกว่าที่พี่รักปั้นนิดหนึ่งก็ได้ครับ ว่าแต่ตอนนี้ปั้นไปใส่เสื้อผ้าก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะได้อาบน้ำบ้าง แล้วเราจะได้ออกมาหาคนอื่นกัน ป่านนี้ชะเง้อหาเราแย่แล้ว” อิฐพูดบอกกับคนรัก เพราะตอนนี้เป็นเวลา 4 โมงครึ่งแล้ว และทุกคนก็คงจะไปรวมตัวอยู่ที่ชายหาดกันแล้ว

“ไงน้องรัก ตามมาจนได้นะ เก่งนี่” หินผาทักอิฐขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอิฐและข้าวปั้นกำลังเดินมาที่ตนกำลังนั่งอยู่

“ใครๆก็บอกอย่างนั้นแหละเฮีย” อิฐเดินเข้ามานั่งข้างๆกับหินผาที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวใต้ร่มต้นไม้ โดยมีหินผานั่งอยู่กับวายุที่อุ้มน้องของขวัญอยู่ ที่เหลือก็ลงไปอยู่ในทะเลกันหมดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะตอนนี้แดดเริ่มที่จะอ่อนลงและไม่ร้อนแล้ว

“แล้วนี่คุยกันรู้เรื่องดีแล้วใช่มั้ย” หินผาถามออกไปด้วยความเป็นห่วง

“คุยกันแล้ว เข้าใจกันดีแล้ว” อิฐพูดตอบหินผาออกมายิ้มๆและหันไปมองหน้าวายุที่นั่งมองเค้าอยู่ก่อนแล้ว

“ก็ดีพวกกูจะได้ไม่ต้องห่วง ทีหลังมีอะไรไม่ใช่ว่าจะหนีอย่างเดียว ถ้าคิดจะคบกันก็ต้องคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่ใช่เอะอะไม่พอใจไม่เข้าใจอะไรกันก็เอาแต่หนี แล้วนี่เห็นไอ้ดินบอกว่ามึงฝืนขับรถมาด้วย ดีที่ไม่ลงไปนอนข้างทาง ทำไมรู้ตัวว่าไม่ไหวแล้วไม่ให้พี่คมขับมาให้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมามึงรู้มั้ยว่ามีกี่คนที่ต้องเสียใจ” วายุพูดสอนและดุออกไปซึ่งไม่ค่อยจะเกิดขึ้นนัก และพี่คมที่พูดถึงนี้ก็คือคนขับรถบ้านของไฟ ถ้าอิฐจะวานให้พี่คมขับรถมาให้พี่คมก็คงไม่ขัดอยู่แล้ว ดีซะอีกจะได้มาเที่ยวทะเลพร้อมกับคนอื่นๆ

ข้าวปั้นที่ได้ยินวายุพูดออกไปอย่างนั้นก็หันไปมองหน้าคนรักทันที มิน่าพอมาถึงจึงได้หลับไปพร้อมกับเค้า

“ขอโทษครับเฮียที่ผมลืมคิดไป ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก” อิฐพูดพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้วายุและหินผาด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้ทุกคนต้องมายุ่งวุ่นวายและต้องมาเป็นห่วงเค้าอีก เค้าลืมคิดเรื่องนี้ไปซะสนิทเลยเพราะมัวแต่ร้อนใจและรีบมา ถ้าหากเค้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาไม่ใช่แค่เพื่อนๆและพี่ๆเท่านั้นที่จะเสียใจแต่รวมไปถึงพ่อแม่และพี่ชายของเค้าด้วย เพราะระหว่างทางที่ขับมาเค้าก็เหมือนจะวูบไปหลายครั้งอยู่เหมือนกัน ยังดีที่พอจะดึงสติกลับมาได้ทันเสียก่อน

“อือ กูแค่พูดเตือนสติไว้แค่นั้นแหละ ต่อให้จะรีบหรือจะทำอะไรก็ต้องมีสติ และประเมินตัวเองให้ดี” วายุพูดจบอิฐก็พยักหน้าตอบรับ และหันไปหาข้าวปั้นที่นั่งมองหน้าเค้าอยู่ด้วยสีหน้าเครียดๆ

“ไม่มีอะไรแล้วครับอย่าคิดมาก มันผ่านไปแล้ว เราจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกนะครับ” อิฐพูดพร้อมกับจับมือข้าวปั้นมากุมไว้ ข้าวปั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยและพยักหน้ารับ

“แอ๊ๆ” น้องของขวัญที่นั่งมองผู้ใหญ่คุยกันอยู่นาน หลังจากมองคนนั้นทีคนนี้ทีก็ร้องออกมาและกางแขนมาทางอิฐ

“ยังไงคะคนสวย อยากให้ลุงอุ้มใช่มั้ยคะ คิดถึงลุงมั้ยคะ” อิฐยื่นตัวไปรับตัวหลานสาวมาจากวายุและเอ่ยถามหลานสาวตัวน้อย

“แอ๊ๆ เอิ้กๆ” น้องของขวัญพอได้มาอยู่ในอ้อมกอดของลุงแล้วก็หัวเราะชอบใจใหญ่

“เห็นหน้าลุงเป็นตัวตลกไปได้ หึ๊ ลุงอุ้มทีไรเป็นต้องขำทุกที หืมมม” อิฐยกตัวหลานสาวขึ้นพร้อมกับใช้จมูกฟัดไปที่พุงกลมๆ

“เอิ้กๆๆๆ” น้องของขวัญที่พอลุงเล่นด้วยก็หัวเราะชอบใจใหญ่ พาให้ข้าวปั้นพลอยยิ้มและหัวเราะออกไปด้วย

“ไงพ่อพระเอก มาแล้วเหรอวะ” เหนือที่เดินมาพร้อมกับไฟและดินทักอิฐขึ้น

“พระเอกก็ต้องมาทีหลังรึเปล่าเฮีย” อิฐพูดพร้อมกับยักคิ้วกวนๆส่งไปให้เหนือ

“แล้วนี่ยังไม่เลิกเล่นกันเหรอ” อิฐมองไปที่ริมหาดที่ทุกคนกำลังเล่นน้ำกันอยู่อย่างสนุกสนานก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

“ยัง คงจะอีกสักพัก เหมือนเด็กพอได้เล่นน้ำแล้วก็ไม่ยอมขึ้น ไม่รู้จักเหนื่อยกัน” ไฟพูดพร้อมกับหันไปมองที่เมียตัวน้อยของตัวเองยิ้มๆ

“พี่ว่าจะเดินไปหาเพื่อนสักหน่อย ปั้นไปด้วยกันมั้ยครับ” อิฐพูดพร้อมกันส่งน้องของขวัญให้กับหินผาได้อุ้มต่อ ซึ่งพอน้องของขวัญพอเห็นหน้าลุงผาก็โผเข้าหาทันทีอย่างเด็กรู้งาน

“พี่อิฐไปเลยครับ เดี๋ยวปั้นนั่งรออยู่ตรงนี้ดีกว่า” ข้าวปั้นตอบอิฐไปยิ้มๆอิฐก็พยักหน้ารับและยื่นมือขึ้นมาลูบที่ผมของข้าวปั้นก่อนจะเดินออกไป

“อิฐลงมาเล่นน้ำกัน” ออกัสที่พอเห็นอิฐเดินเข้ามาใกล้ก็ร้องเรียกเพื่อนเสียงดัง จนสายน้ำกับเบลที่หลับตาลอยตัวอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาทันที

“เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกัน เพิ่งอาบน้ำมาขี้เกียจอาบอีกรอบ เพราะเดี๋ยวก่อนนอนก็ต้องอาบอีก” อิฐตอบออกไปออกัสก็พยักหน้าเข้าใจได้ทันที

“แล้วนี่คุยกันเข้าใจกันดีแล้วใช่มั้ย” เบลถามขึ้นพร้อมกับเดินมาขึ้นมาหาอิฐ

“อือ คุยกันรู้เรื่องแล้ว เข้าใจกันดีแล้ว โดนพี่วายุสวดไปยกหนึ่งแล้วด้วย” อิฐพูดพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัวจนทุกคนต่างพากันหัวเราะกับท่าทางของอิฐ

“แล้วก็ขอบใจน้ำมากนะที่ให้เฮียดินไปรับปั้นมาที่บ้าน” อิฐหันไปพูดขอบใจเพื่อนตัวเล็ก สายน้ำก็พยักหน้าตอบยิ้มๆ นี่ถ้าเพื่อนเค้ารู้ว่าเค้าเป็นคนต้นคิดพาข้าวปั้นหนีมาที่นี่ ยังจะขอบใจเค้าอยู่มั้ย คิดๆแล้วเจ้าตัวก็ยังหวั่นๆใจอยู่

“พี่ๆครับ ปั้นขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ” อยู่ๆข้าวปั้นก็เอ่ยขึ้นมา

“ได้สิ น้องปั้นมีอะไรจะถามพวกพี่เหรอครับ” ดินเป็นหันมาตอบ

“เอ่อ ทำไมพี่ๆถึงยังรักกันดีอยู่ล่ะครับหมายถึงกับแฟนนะครับ เพราะตั้งแต่ที่ปั้นรู้จักกับพี่ๆมาปั้นยังไม่เคยเห็นคู่ไหนทะเลาะกันเลยแม้กระทั่งคู่พี่ดินกับพี่ฟ้าที่เพิ่งคบกัน” ข้าวปั้นถามออกไปตรงๆในสิ่งที่เค้าอยากรู้

“ไอ้วายุมึงตอบสิ ในฐานะที่มึงมีประสบการณ์มากกว่าใครเพื่อน” เหนือหันไปบอกวายุที่มัวแต่มองไปที่เมียตัวน้อยของเค้าอยู่ วายุหันมาถอนหายใจใส่เหนือที่โยนมาให้เค้าพูด แต่พอมองมาที่ข้าวปั้นที่กำลังมองเค้าตาแป๋วอย่างมีความหวังอยู่ก็เลยจำใจต้องหันมาพูด

“มันก็มีไม่กี่ข้อหรอก ก่อนอื่นเลยเราต้องถามตัวเองก่อนว่าเรารักคนคนนั้นมากขนาดไหน มันมากพอที่จะยอมรับตัวตนของอีกคนได้หรือเปล่า อย่างเช่นเราสามารถที่จะยอมรับข้อเสียของอีกคนได้หรือไม่ เพราะทุกคนล้วนมีแต่ข้อดีและข้อเสียอยู่ในตัวด้วยกันทั้งนั้น ขึ้นอยู่ที่ว่ามันจะมากหรือน้อยแค่นั้นเอง

หรือแม้กระทั่งเวลาที่มีอะไรที่ไม่เข้าใจกันเราจะต้องรีบคุยและรีบปรับความเข้าใจกันให้เร็วที่สุดเพื่อไม่ให้มันยืดเยื้อและไปทำลายหรือบั่นทอนความรู้สึกของอีกคน ซึ่งมันคือปมเหตุที่สามารถสะสมให้คนเราหมดรักกันได้ในที่สุด

อีกอย่างคือเราต้องมีความเคารพซึ่งกันและกัน อย่าถือความคิดของตัวเองเป็นใหญ่อยู่ฝ่ายเดียว ให้เวลาส่วนตัวและเว้นระยะห่างกันบ้างอย่างเช่นตอนนี้” วายุหยุดพูดและหันไปมองเมียตัวน้อยของเค้าที่มีแต่รอยยิ้มเวลาที่ได้อยู่กับเพื่อนๆ ทำให้ทุกคนมองตามสายตาของวายุไปด้วย ภาพที่เห็นคือทุกคนมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะแม้กระทั่งฟ้าครามเองที่เพิ่งจะได้รู้จักกับทุกคนได้ไม่นาน

“แล้วก็สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ จะไม่มีคำว่าเธอ คุณ หรือฉัน แต่จะมีแต่คำว่าเราเท่านั้น คร่าวๆก็มีแค่นี้แหละแล้วแต่ว่าคู่ไหนจะเจอปัญหาอะไร ก็ต้องค่อยๆปรับจูนกันเอาเอง อ้อ…และที่สำคัญอีกอย่างก็คือ อย่าใช้อารมณ์หรือความรู้สึกของตัวเองเป็นที่ตั้งเป็นอันขาด เพราะจะทำให้เรามองไม่เห็นเหตุผลหรือความรู้สึกของอีกคน” วายุพูดออกมายืดยาวอย่างที่ไม่ได้มีให้เห็นบ่อยๆนัก พร้อมกับหันมาสบตารุ่นน้องที่นั่งฟังเค้าพูดอย่างตั้งใจ ข้าวปั้นเองก็พยักหน้ารับและพยายามที่จะจดจำคำพูดของรุ่นพี่ให้ได้ทุกคำ

“ฮิ้ววว เพื่อนผมครับเพื่อนผม” พอวายุพูดจบเหนือก็ร้องออกมาเสียงดัง และกางแขนออกสองข้างพร้อมยกแขนขึ้นและทำท่าคำนับไปด้วย จนทำให้ทุกคนต่างพากันหัวเราะ ไม่เว้นแม้กระทั่งน้องของขวัญที่คิดว่าลุงนั้นทำท่าตลกให้ดู

พลั๊ก!!!

ตุ้บ!!!

ไวเท่าความคิด ฝ่าเท้าของวายุก็ไปประทับอยู่ที่ก้นของเหนือจนเหนือหน้าคะมำไปกับทราย เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวขณะที่กำลังทำท่าคำนับอยู่

“กวนตีน” วายุพูดออกมาสั้นๆและหันไปมองสายน้ำที่มองมาทางเค้าอยู่ก่อนแล้วก่อนจะยกยิ้มส่งไปให้เมียตัวเอง

“ไอ้วายุ ไอ้เหี้ย ถีบมาได้ หัวกูเกือบจมลงไปในทรายแล้วแน่ะ นี่กูเพื่อนมึงนะเว้ย” เหนือพอลุกและทรงตัวได้ก็โวยวายเสียงดังออกมาเป็นชุด แต่ก็ยังเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ไม่หยุด เพราะตอนนี้ทั้งหน้าและผมของเหนือมีแต่ทรายติดเต็มไปหมด

ข้าวปั้นเองก็ถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปิดปากของตัวเองเอาไว้และอั้นเสียงหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด

“ทางนู้นเค้ามีอะไรกันเหรอครับ แล้วพี่เหนือทำไม” ฟ้าครามถามทุกคนขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายและเสียงหัวเราะมาจากที่ทุกคนนั่งกันอยู่ รวมทั้งเหนือที่เค้าหันไปเห็นช่วงที่โดนวายุถีบเข้าให้พอดี

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะพี่ฟ้า พี่เหนือคงจะไปกวนอะไรพี่วายุอีกตามเคยน่ะค่ะถึงได้โดน คู่นี้เค้าเป็นแบบนี้กันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะค่ะ” เบลหันไปดูสภาพของแฟนตัวเองที่ยืนโวยวายพร้อมกับปัดทรายที่หัวอยู่ และหันมาบอกกับฟ้าครามด้วยใบหน้ายิ้มๆ