“อะไรของมึงวะไอ้เหนือ แหกปากอะไรของมึงนักคนจะหลับจะนอน” ไฟเดินออกมาจากห้องของตัวเองในสภาพที่นุ่งกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวด้วยผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง

“เออว่ะ มันโวยวายอะไรของมันนักวะ กูยังนอนไม่เต็มตื่นเลย” ดินเดินพูดออกมาจากห้องในสภาพที่ไม่ต่างไปจากไฟมากนัก

“ยังอีก พวกมึงยังจะมาห่วงนอนกันอีก พวกมึงไปดูสิว่าเมียพวกมึงอยู่รึเปล่า” เหนือที่เพิ่งเดินกลับมาจากวิลล่าหลังของวายุ หินผา และอิฐ บอกกับไฟและดินออกไป

“จะไปไหนวะก็นอนด้วยกันกับกูอยู่ในห้องนี่ไง” ดินเป็นคนตอบเหนือออกมาเพราะเค้าจำได้ว่าเค้านอนกอดกับฟ้าครามอยู่ แต่พอพูดออกไปเจ้าตัวก็หยุดชะงักทันทีและทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ หลังจากนั้นเจ้าตัวจึงรีบเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างรีบร้อนพร้อมกับไฟด้วยเช่นกัน

“ไอ้เหี้ยเหนือ ไอ้เวร มึงเอาเมียกูไปซ่อนไว้ไหนวะ” ดินเดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าที่มีหยดน้ำเกาะอยู่เต็มหน้าไปหมดพร้อมกับติดกระดุมกางเกงยีนไปด้วยและยังมีเสื้อยืดที่พาดอยู่บนบ่าอีก

“เห้อ!!! เพื่อนกูแต่ละตัว” หินผาที่เพิ่งเดินมาพร้อมกับวาริพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพของเพื่อตัวเองสองคนที่ยืนแต่งตัวอยู่ด้วยสภาพที่ไม่ต่างกันมากนัก

“เฮีย เห็นปั้นมั้ย ผมหาปั้นไม่เจอ” อิฐที่เดินมาพร้อมกับไนท์และนัทเอ่ยถามทุกคนขึ้นมาด้วยหน้าตาที่ตื่นเพราะตัวเองก็เพิ่งจะตื่นเหมือนกันและพอไม่เห็นว่าคนรักอยู่ในห้องก็รีบเดินตามหาทันที

“มึงนี่ความรู้สึกช้าดีจริงๆไอ้อิฐ นี่ถ้าแฟนมึงหนีไปต่างประเทศกูว่าป่านนี้คงถึงแล้วล่ะ ขนาดกูตะโกนแหกปากขนาดนี้มึงยังเพิ่งตื่นเลย” เหนืออดที่จะหันมาพูดเหน็บรุ่นน้องไม่ได้

“เฮียอย่าเพิ่งมาแขวะกันเองได้มั้ยเนี่ย สรุปว่าเห็นแฟนผมรึเปล่า” อิฐที่เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ

“เออกูเห็นก็ได้” เหนือเป็นคนตอบออกไปอย่างกวนๆ

“แฟนผมไปไหนเฮียรู้เหรอ” อิฐถามขึ้นมาอย่างดีใจ

“นี่ไง เมียพวกมึงอยู่ในนี้กันไง” เหนือยื่นโทรศัพท์ให้กับอิฐดู คนที่เหลือจึงเดินเข้ามาดูด้วยรวมทั้งวายุที่เพิ่งเดินอุ้มน้องของขวัญเข้ามาเพราะเค้าต้องเปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกสาวตัวน้อยของเค้าก่อน พอวายุเห็นรูปที่อิฐค่อยๆเปิดดูทีละรูปก็ยกยิ้มขึ้นมาทันทีและอุ้มน้องของขวัญไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับป้อนนมลูกไปด้วยอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน

เพราะก่อนที่เค้าจะนอนหลับไปพร้อมกับลูกเค้าได้อ่านข้อความที่สายน้ำนั้นส่งไปหาทุกคนแล้ว ถ้าถามว่าเค้าเห็นได้ยังไงน่ะเหรอก็ตอนที่เค้าเห็นสายน้ำกำลังกดอะไรยุ๊กยิ๊กๆอยู่ที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปด้วย นั่นแหละเค้าจึงทำทีเป็นแกล้งหลับ และพอสายน้ำเดินเข้าห้องน้ำไปเค้าก็เลยหยิบมาเปิดดู ก็บอกแล้วว่าเมียตัวเล็กของเค้าน่ะโกหกหรือทำอะไรเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยจะเนียนสักเท่าไหร่หรอก หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเค้ารู้จักเมียตัวเองดีเกินไปนั่นเอง

“มึงรู้อยู่แล้วเหรอวะ” หินผาที่เห็นว่าวายุไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรก็เดินมานั่งลงข้างๆและถามขึ้น

“อือ กูเห็นตอนตัวเล็กส่งข้อความหาทุกคนน่ะ” วายุตอบหินผาออกไปพร้อมกับนิ้วมือขึ้นมาเกลี่ยไปมาที่แก้มใสของลูกสาวตัวน้อยที่นอนดูดนมจากขวดและมองเค้าตาแป๋วอยู่

“แล้วมึงไม่โกรธไม่น้อยใจเหรอวะที่น้องหนีไปเที่ยว” หินผาถามด้วยความอยากรู้ เพราะปกติแล้ววายุแทบจะไม่ยอมให้สายน้ำคลาดสายตาเลย

“กูจะมีสิทธิ์อะไรจะไปโกรธตัวเล็กได้วะ ที่ผ่านมาตัวเล็กต้องเสียสละมากขนาดไหนพวกมึงก็เห็นอยู่ ตั้งแต่ตั้งท้องตัวเล็กก็ไม่ค่อยจะได้ไปไหนเพราะกลัวว่าคนอื่นจะมอง แล้วไหนจะยังตอนที่คลอดน้องของขวัญอีก พอคลอดออกมาก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเหมือนกับวัยรุ่นคนอื่นๆเค้า ไหนยังต้องคอยอยู่แต่บ้านเลี้ยงลูกอย่างเดียวอีก กูทำให้ตัวเล็กต้องสูญเสียชีวิตช่วยวัยรุ่นไปพอสมควร แล้วนี่แค่ตัวเล็กอยากมีจะความสุขในแบบฉบับของตัวเองบ้างเล็กๆน้อยๆก็แค่นั้นเองทำไมกูจะให้ไม่ได้วะ” วายุพูดออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ถึงแม้น้องของขวัญจะอายุได้ 10 เดือนกว่าแล้วแต่เค้าก็ยังไม่เคยลืมวันที่เค้าเกือบจะต้องสูญเสียคนรักไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ หากในวันนี้อะไรที่ทำให้เมียตัวเล็กของเค้ามีความสุขได้เค้าก็ยินดีที่จะทำ แม้มันจะเป็นเพียงความสุขอันน้อยนิดก็ตาม

“พวกมึงก็เหมือนกันไม่ต้องมาทำมาโมโหหรือหงุดหงิดหรอก แล้วก็ไม่ต้องมาทำเรื่องเล็กน้อยให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย เมียพวกมึงก็ไม่ได้ไปไหนไกลพวกเค้าก็แค่อยากออกไปเที่ยวเล่นกันตามลำพังตามประสาบ้างก็แค่นั้นเอง บางทีคนรักกันก็ไม่จำเป็นจะต้องตัวติดกัน 24 ชั่วโมงก็ได้ ให้เวลาต่างคนต่างได้ใช้ชีวิตอิสระบ้าง” วายุพูดเตือนทุกคนออกมาด้วยความหวังดี เค้าไม่อยากที่จะเห็นใครต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องแค่นี้

ตั้งแต่วายุมีน้องของขวัญเข้ามาในชีวิตก็ทำให้เจ้าตัวใจเย็นลงมามากเลยทีเดียว ไม่ใจร้อนวู่วามหรือใช้อารมณ์เหมือนอย่างเมื่อก่อน นั่นคงเป็นเพราะว่าเวลาเค้าจะทำอะไรจะต้องคิดถึงเมียและลูกก่อนเสมอนั่นเอง

“สาธุ!! เจริญพรนะอาตมา” พอวายุพูดจบเหนือก็ยกมือไหว้ท่วมหัวพร้อมกับพูดขึ้นมายิ้มๆ แต่รอบนี้เค้ารอดตัวที่จะโดนวายุถีบเพราะเจ้าตัวนั้นอุ้มน้องของขวัญที่นอนกินนมอยู่นั่นเอง

“เดี๋ยวนะเฮียผมเคยได้ยินแต่เจริญพรนะโยม เฮียนับถือพุทธจริงดิ” อิฐที่พอฟังวายุพูดก็เริ่มอารมณ์เย็นขึ้นมาบ้าง เพราะถ้าไม่ได้วายุเตือนสติเค้าคงจะหาเรื่องทะเลาะกับน้องเป็นแน่ที่ไปไหนไม่ยอมบอกกัน

“เฮ้อ!! มันก็จริงอย่างที่มึงพูดนั่นแหละ อย่างกูกับฟ้านี่อยู่ด้วยกันแทบจะ 24 ชั่วโมงเลยทั้งทำงานด้วยกันแล้วก็นอนด้วยกัน กูควรจะปล่อยให้น้องได้มีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง ขอบใจนะมึงที่คอยเตือนสติพวกกู กูว่ามึงควรจะไปบวชได้แล้วนะ หึๆ” ดินพูดขอบใจแต่ก็ยังไม่วายที่จะพูดแซวเพื่อนขึ้นมาด้วย วายุก็ได้แต่ส่ายหัวไปมาที่ได้ยินเพื่อนพูด

“เฮ้อ!! งั้นกูไปรอรับเมียกูดีกว่าป่านนี้คงสั่นเป็นลูกหมาตกน้ำแล้วมั้ง” ไฟพูดจบก็เดินออกไปทันที เพราะเค้าเห็นว่ารูปที่ลงล่าสุดนั้นทุกคนมีสภาพเปียกปอนกันไปหมด ดีที่ยังมีผ้าขนหนูให้ห่มกันคนละผืน

หลังจากนั้นทุกคนก็ทยอยกันเดินตามไฟออกไป เพื่อที่จะไปรอรับแฟนและเมียของตัวเอง อารมณ์ที่เคยคุกรุ่นก่อนหน้านี้ที่เหนือเอารูปให้ดูก็จางลงไปในทันทีที่ได้ยินในสิ่งที่วายุพูด ทำไมพวกเค้าจะต้องมานั่งทะเลาะกันเพราะเพียงแค่บรรดาแฟนๆและเมียๆ ของตัวเองไปเที่ยวมีความสุขด้วยล่ะ เค้าควรที่จะยิ้มและมีความสุขไปด้วยไม่ใช่เหรอ และอีกอย่างที่ที่ทุกคนไปก็ไม่ได้อันตรายสักหน่อย ถ้าเป็นพวกผับพวกบาร์ก็ว่าไปอย่าง

พอผ่านไปได้สักพักทุกคนที่นั่งรอกันอยู่ก็เห็นรถกอล์ฟทั้งสองคันแล่นเข้ามาในบริเวณรีสอร์ตใกล้ๆกันกับโต๊ะไม้ที่พวกเค้านั่งรอกันอยู่

“น้องของขวัญตื่นแล้วเหรอคะ หนูดื้อกับคุณพ่อมั้ยเอ่ย” สายน้ำกระโดดลงมาจากรถเป็นคนแรกและเดินตรงดิ่งมาหาวายุที่อุ้มน้องของขวัญไว้อยู่ทันทีด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มจนวายุที่เห็นยังอดที่จะยิ้มตามไม่ได้เลย

“แอ๊ะๆ อื้อๆ” น้องขวัญพยายามที่จะโผเข้ามาหาสายน้ำและให้สายน้ำอุ้มตัวเอง

“เดี๋ยวแม่ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะคะแล้วถึงจะอุ้มหนูได้ เพราะถ้าแม่อุ้มหนูตอนนี้หนูคงได้เปียกแน่นอนเลย แล้วเดี๋ยวแม่ค่อยไปหาอะไรให้หนูกินนะคะ จุ๊บๆ” สายน้ำบอกลูกสาวตัวน้อยออกไปและจูบลงไปที่ริมฝีปากเล็กของลูกสาวตัวน้อย น้องของขวัญพอได้รับสัมผัสจากคนเป็นแม่ก็ยิ้มโชว์ฟันทันทีและหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมาใหญ่

“สนุกมั้ยครับ” วายุถามสายน้ำขึ้นมาพร้อมกับยีผมที่เปียกของสายน้ำไปด้วย

“สนุกมากเลยครับน้ำก็ใส๊ใสเลยล่ะครับ เดี๋ยวเอาไว้ทุกคนไปด้วยกันนะครับ รอบนี้พวกเราไปเซอร์เวย์กันมาให้ก่อน” สายน้ำพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้ทุกคน

“หึๆ งั้นตัวเล็กไปอาบน้ำก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวจะได้เตรียมมื้อเย็นให้ลูกกิน พี่ให้กินนมรองท้องไปแล้ว” วายุพูดกับสายน้ำด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

พอวายุพาสายน้ำเดินกลับไปที่ห้องพักแล้ว ก็ตามด้วยขนมพายที่เดินนำหน้าไนท์ไป ส่วนออกัสก็โดนไฟเดินล็อกคอกลับห้องไปเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับโดนขู่ด้วยว่าพอถึงกรุงเทพเมื่อไหร่จะโดนทำโทษจนลุกขึ้นจากเตียงไม่ไหวเลยทีเดียว ซึ่งออกัสก็ได้แต่ยิ้มรับและบอกว่าจะยอมโดนทำโทษจนกว่าไฟจะพอใจอีกด้วย ส่วนเหนือก็ไม่กล้าที่จะหือกับเบลมากนักก็ได้แต่เดินตามหลังไปพร้อมกับคอยสางผมที่มันพันกันไปให้ด้วย

“พี่อิฐครับตื่นนานแล้วเหรอหลับสบายมั้ยครับ ปั้นเห็นพี่อิฐกำลังนอนหลับสบายอยู่ปั้นเลยไม่อยากปลุกน่ะครับ ปั้นคิดถึ๊งคิดถึงพี่อิฐแหละ” ข้าวปั้นรีบเดินเข้ามาหาอิฐและรีบพูดประจบทันที เมื่อเห็นอิฐมองมาที่ตนไม่วางตาเลย

“หึๆ เด็กแสบ รู้จักเอาตัวรอดนะเราน่ะ หืมมม ฟอดๆ ไปครับรีบไปอาบน้ำเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” อิฐหัวเราะออกมาให้กับหน้าตาที่ดูอ้อนๆและคำพูดคำจาของเด็กแสบ แล้วอย่างนี้จะให้เค้าโกรธลงได้ยังไงกันล่ะ

อึก!! / อึก!!

เมื่อเหลือกันอยู่สองคนฟ้าครามกับนพพรก็หันมามองหน้ากันทันทีพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เพราะสายตาของคนของตนที่มองมานั้นมันช่างดูไม่น่าไว้ใจเอาซะเลยจริงๆ

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนนะครับแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน เดี๋ยวจะไม่สบายซะก่อน” เมื่อดินเห็นฟ้าครามนั้นไม่กล้าที่จะเดินมาหาตนเจ้าตัวก็เลยเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาซะเอง พร้อมกับจับจูงมือของฟ้าครามให้เดินตามตัวเองไปเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะกลัวว่าคนรักจะไม่สบายซะก่อน

พอเหลือนัทกับนพพรอยู่กันเพียงสองคน นพพรก็ถึงกับเลิ่กลั่กไปมามองซ้ายทีขวาทีอย่างต้องการหาทางออก จนนัทถึงกับยกยิ้มขึ้นมาด้วยความเอ็นดูแฟนของตัวเอง นี่ถ้าไม่ติดว่าเค้ารู้ว่านพพรอายุเยอะมากกว่าเค้าเค้าคงจะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นน้องเค้าด้วยซ้ำไป เพราะท่าทางนั่นเหมือนกับเด็กเพิ่งทำความผิดมาและกำลังถูกผู้ปกครองจับได้ก็ไม่ปาน

“หึๆ ไปครับไปอาบน้ำกัน นัทไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ นัทแค่เป็นห่วงก็แค่นั้นเอง คราวหน้าคราวหลังหากจะไปไหนแบบนี้อีกก็เขียนโน๊ตบอกนัทไว้ก็ได้” นัทพูดขึ้นมาพร้อมกับเดินไปหานพพรและจับจูงมือให้เดินตามตัวเองมา

“นัทไม่ได้โกรธพี่แน่ใช่มั้ยครับ” นพพรถามนัทขึ้นมาระหว่างทางที่เดิน

“ไม่ได้โกรธหรอกครับแต่ว่ามันก็ต้องมีบทลงโทษกันบ้างที่ทำให้นัทต้องเป็นห่วง นพจำได้มั้ยครับว่านัทเคยพูดไว้ว่ายังไงตอนอยู่ที่ผับเกี่ยวกับบทลงโทษ” นัทหันมาพูดกับร่างบางที่เค้าเดินจับจูงมือไว้อยู่จนนพพรถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที

“จะ จำได้ครับ แต่ขอไม่เจ็บแบบคราวที่แล้วได้มั้ยครับ” นพพรเอ่ยขอออกไปเพราะเค้าจำได้ว่าคราวที่แล้วเค้าทั้งเจ็บที่ริมฝีปากและลิ้นไปหมดกว่าจะหายก็ใช้เวลาหลายวันอยู่ทีเดียว

“หึๆ ได้ครับรอบนี้นัทจะอ่อนโยนกับนพให้มากๆนะครับ” นัทหันมาพูดและยกยิ้มขึ้นแบบเจ้าเล่ห์ ความจริงแล้วเค้าก็แค่อยากจะหาข้ออ้างลงโทษอีกคนไปอย่างนั้นแหละ ก็แฟนเค้าออกจะน่ารักมากขนาดนี้ใครมันจะไปอดใจไหว

นพพรอดที่จะหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้เมื่อได้ยินนัทพูดบอก เพราะพอย้อนนึกถึงภาพเหตุการณ์ในผับเมื่ออาทิตย์ก่อนขึ้นมาทีไรเจ้าตัวก็อดที่จะเขินขึ้นมาไม่ได้ทุกที

“มานี่ครับมาพี่เช็ดผมให้ครับ” อิฐเรียกข้าวปั้นให้มานั่งที่พื้นตรงหว่างขาของตัวเอง เมื่อข้าวปั้นออกมาจากห้องน้ำในสภาพผมที่ยังเปียกอยู่

“พี่อิฐไม่โกรธปั้นใช่มั้ยครับที่ปั้นหนีไปเที่ยวกับทุกคน” ข้าวปั้นแหงนหน้าขึ้นมาและถามอิฐเพื่อความแน่ใจ

“จุ๊บ! ตอนแรกพี่ก็คิดโกรธอยู่บ้างแหละครับที่ปั้นไปไหนไม่ยอมบอกพี่ แต่พี่ไม่ได้โกรธเพราะว่าปั้นไปเที่ยวแล้วไม่ได้ชวนพี่ไปด้วยหรอกนะครับ แต่พี่โกรธเพราะว่าพี่เป็นห่วงปั้นกับทุกคนมากกว่า แต่ก็ยังดีที่ยังได้เฮียวายุคอยพูดเตือนสติอยู่ ทำให้พี่คิดได้ว่าคนเราทุกคนต่างก็ต้องการเวลาส่วนตัวแล้วก็อิสระของตัวเองบ้าง และอีกอย่างก็ไปกันตั้งเยอะแล้วก็ยังมีเจ้าหน้าที่ของรีสอร์ตไปด้วยอีกพี่ก็เลยไม่ได้คิดมากอะไร” อิฐก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากบางของข้าวปั้นและพูดบอกความในใจออกมา

“ปั้นดีใจนะครับที่พี่อิฐเข้าใจปั้นและไม่โกรธปั้นโดยที่ไม่มีเหตุผล พวกปั้นก็แค่อยากไปเที่ยวอยากออกไปเผชิญอะไรด้วยตัวเองกันบ้าง มันให้ความรู้สึกเหมือนได้ไปกับเพื่อนๆเลยครับ มันคนละฟิวส์กับที่ไปกับพี่อิฐแล้วก็พี่ๆทุกคน ปั้นก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันรู้สึกยังไง แต่ก็ไม่ใช่ว่าปั้นไปกับพี่อิฐแล้วจะรู้สึกไม่ดีหรือไม่มีความสุขนะครับ” ข้าวปั้นพูดออกมาเจื้อยแจ้ว แต่ก็รีบหันมาบอกกับอิฐในประโยคหลังเพราะกลัวว่าอิฐจะเข้าใจผิดตัวเอง

“หึๆ พี่รู้ครับ แค่ปั้นมีความสุขพี่ก็มีความสุขไปด้วยแล้วครับ แต่ว่าพี่ขอลงโทษปั้นหน่อยได้มั้ยครับที่ปั้นทำให้พี่เป็นห่วง หืมม” อิฐพูดพร้อมกับลงมานั่งซ้อนอยู่ด้านหลังของข้าวปั้นและใช้จมูกคลอเคลียไปมาอยู่ที่ซอกคอหอมของข้าวปั้นจนข้าวปั้นถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมาทันที

“อ๊ะ! เอาไว้ลงโทษตอนกลางคืนได้มั้ยครับ ตอนนี้ปั้นเริ่มหิวแล้ว อ๊ะ อ๊าส์ พะ พี่อิฐ” ข้าวปั้นร้องครางออกมาเมื่ออิฐขบเม้มไปที่ใบหูของเค้า จนเค้าต้องหดคอหนีด้วยความเสียว

“ก็ได้ครับแต่พี่ขอทบต้นทบดอกด้วยนะครับเด็กดีรู้มั้ยครับ” อิฐพูดพร้อมกับยังใช้จมูกคลอเคลียไปมาอยู่ที่ซอกคอและยังใช้ริมฝีปากร้อนขบเม้มไปด้วย

“คะ ครับ อ๊าส์~” ข้าวปั้นตอบรับออกมาพร้อมกับเสียงคราง

“หึๆ งั้นเราไปหาอะไรกินกันก่อนก็ได้ครับ ปั้นจะได้มีแรงถูกพี่ทำโทษ” อิฐรีบหยุดตัวเองไว้ทันทีที่ข้าวปั้นรับปากออกมา เพราะถ้ายังขืนอยู่แบบนี้ต่อไปเค้าทั้งสองคนคงจะไม่ได้กินข้าวกินปลากันเป็นแน่