หลังจากที่ดินแต่งตัวเพื่อเตรียมพร้อมไปทำงานเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวก็เดินมาที่บ้านของสายน้ำทันที

“น้องน้ำครับฟ้าอยู่ไหนครับ” ดินเดินเข้ามาในบ้านแต่พอไม่เห็นฟ้าครามอยู่ด้วยเจ้าตัวจึงถามสายน้ำออกไป

สายน้ำหันมามองหน้าดินด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเดินออกไปโดยที่ไม่ยอมตอบดินออกมาสักคำ

“อ้าว!! อะไรของเค้าวะ ไอ้วายุเช้านี้น้องน้ำอารมณ์ไม่ดีเหรอวะ” ดินที่ยังดูงงๆกับท่าทีของสายน้ำอยู่จึงเอ่ยถามเพื่อนที่นั่งอยู่ที่โซฟาขึ้นมา

“เฮ้อ! พวกมึงนี่นะทำไมหาแต่เรื่องมาให้เมียกูได้ปวดหัวกันนักวะ” วายุตอบออกมาอย่างหงุดหงิด เพราะคราวที่แล้วก็เรื่องของข้าวปั้นกับอิฐไปทีหนึ่งแล้ว

เมื่อคืนตอนสักประมาณเกือบจะเที่ยงคืนเห็นจะได้ ฟ้าครามส่งข้อความเสียงมาหาสายน้ำด้วยเสียงที่สะอึกสะอื้นไม่ขาดสายโดยที่เค้าก็ได้ยินและได้ฟังอยู่ด้วย ยังดีที่เมื่อคืนพี่งามตาเอาน้องของขวัญไปนอนด้วย ลูกเค้าเลยไม่ต้องตื่นมารับรู้ว่าแม่ของตัวเองนั้นงอแงเพราะสงสารอีกคนขนาดไหน

พอได้ฟังข้อความเสียงจากฟ้าครามกันจนจบแล้ว สายน้ำก็รีบโทรกลับไปหาฟ้าครามทันที ฟ้าครามจึงเล่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นให้กับสายน้ำได้ฟัง ซึ่งเค้าก็ได้ฟังอยู่ด้วยเช่นกัน

พอสายน้ำวางสายจากฟ้าครามแล้ว สายน้ำก็เล่าเรื่องดินและฟ้าครามให้กับเค้าฟัง รวมทั้งแผนการที่สายน้ำได้วางไว้ให้ฟ้าครามในวันเกิดของดินที่กำลังจะถึงนี้ให้ฟังอีกด้วย

เค้าไม่รู้ว่าเพื่อนเค้านั้นมันบ้าหรือมันโง่หรือว่ามันจะอ่อนหัดอะไรได้ใจขนาดนี้ มันมีตั้งหลายวิธีที่จะทำให้ทั้งสองคนได้มีความสุขและเสร็จสมกันโดยที่ไม่ต้องสอดใส่ก็ได้ ยิ่งคิดเค้าก็ยิ่งปวดหัว ถึงจะรู้ว่าดินนั้นเป็นสุภาพบุรุษมากขนาดไหนก็ตาม แต่มันก็ควรจะยกเว้นแฟนของตัวเองไว้สักคนหนึ่งรึเปล่าวะ เพราะถ้าเป็นตัวเค้านะเจอแฟนนอนให้ท่าซะขนาดนั้นเค้าไม่มีวันปล่อยให้รอดมือไปได้เป็นอันขาด

“อะไรของมึงวะกูยังไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วนี่ฟ้าไปไหนวะกูยังไม่เห็นเลยหรือว่าอยู่ในครัว” ดินพูดถามพร้อมกับทำท่าจะลุกเดินไปที่ครัว

“ก็เพราะมึงไม่ได้ทำอะไรเลยไงถึงได้เป็นแบบนี้ แล้วแฟนมึงก็ไม่ได้มาที่นี่ด้วย เอ้าฟังซะจะได้หายโง่สักทีไอ้พ่อสุภาพบุรุษ” วายุโยนโทรศัพท์มือถือไปที่หน้าของดิน ดินก็ยกขึ้นมาเปิดข้อความเสียงที่เห็นว่าเป็นของฟ้าครามส่งมาให้กับสายน้ำฟัง

“น้องน้ำครับพี่ขอโทษนะครับที่พี่ส่งข้อความมารบกวนตอนดึกๆแบบนี้ เรื่องของพี่ดินพี่ขอบคุณน้องน้ำมากนะครับที่ช่วยแนะนำวิธีต่างๆให้กับพี่เพื่อที่จะให้พี่ดินได้กลับมาเป็นคนเดิมและกล้าที่จะสัมผัสตัวพี่อีกครั้ง แต่พี่ว่ามันคงไม่ได้ผลแล้วล่ะครับ เพราะพี่ลองทำทุกอย่างที่น้องน้ำสอนแล้ว ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาพี่ลองทำทุกวิถีทางดูแล้ว ไม่ว่าจะวิธีไหนที่น้องน้ำสอนพี่มา ยังไงพี่ดินก็ไม่เคยสนใจพี่เลย

พี่อายครับ อายทั้งตัวเองแล้วก็อายทั้งพี่ดิน พี่อายที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้โดยที่อีกคนไม่เคยสนใจเลย พี่อายจนพี่ไม่กล้าที่จะสู้หน้าพี่ดินได้อีก ครั้นจะให้พี่เดินไปบอกกับพี่ดินตรงๆพี่ก็คงจะไม่มีความกล้ามากพอ พี่ขอฝากน้องน้ำให้ดูแลพี่ดินแทนพี่ทีนะครับ พี่ขอหลบไปพักผ่อนสักระยะหนึ่งก่อน พี่ต้องขอโทษน้องน้ำอีกครั้งนะครับที่นำเรื่องส่วนตัวที่น่าอายแบบนี้มาให้น้องน้ำต้องพลอยลำบากใจแล้วคิดมากไปด้วย ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”

ดินที่นั่งฟังข้อความเสียงจากฟ้าครามที่ส่งมาให้สายน้ำจนจบ ตลอดเวลาที่ฟ้าครามพูดออกมานั้นปนไปด้วยเสียงสะอื้นไห้จนดินถึงกับปวดที่ใจ เค้าไม่คิดว่าสิ่งที่อีกคนหนึ่งทำมาตลอดสองอาทิตย์เต็มที่ผ่านมานี้ มันจะเกี่ยวพันมาถึงเรื่องที่เค้าไม่ยอมที่จะแตะต้องคนรักไปมากกว่าการกอดหรือหอมแก้มกันธรรมดาเลย

“มึงว่าจะมีใครสักกี่คนกันวะที่จะเอาเรื่องส่วนตัวแล้วก็เรื่องน่าอายแบบนี้มาปรึกษาคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวของตัวเองและแถมยังไม่ใช่เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานานอีกด้วย” วายุเอ่ยถามเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆที่กำลังปล่อยให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่คิดจะหยุดมัน

“เฮ้อ! กูก็ไม่อยากจะซ้ำเติมมึงหรือยุ่งมากนักหรอกนะไอ้เรื่องส่วนตัวของมึงเนี่ย แต่กูขอถามหน่อยนะว่ามึงรู้มั้ยว่ามันมีอีกตั้งหลายวิธีที่จะทำให้เรากับคนที่รักกันมีความสุขด้วยกันอย่างเช่นการทำรักกันภายนอก ซึ่งน้องน้ำก็ได้บอกวิธีนั้นกับแฟนมึงไปเหมือนกัน นี่ถึงเป็นเหตุผลที่เค้าพยายามที่จะให้ท่าพยายามที่จะอ่อยมึงให้มึงเป็นคนเริ่ม เพื่อที่จะลบปมด้อยและความกลัวของตัวเค้าเอง แต่มึงก็เสือกไปทำลายความมั่นใจที่เค้าสร้างขึ้นมาอีก ไอ้พ่อสุภาพบุรุษ” วายุอดที่จะมันเขี้ยวกับความเป็นสุภาพบุรษของเพื่อนตัวเองไม่ได้

“ทำไมกูคิดไม่ได้วะ กูคิดแต่ว่ากูอยากจะครอบครองเค้าเท่านั้นกูเลยพยายามหักห้ามใจตัวเองมาโดยตลอด กูน่าจะเอะใจสักนิดว่าฟ้าดูแปลกไปตั้งแต่วันที่มาหาน้องน้ำวันนั้น” ดินพูดออกมาอย่างคนเพ้อๆ

“อย่างที่ไอ้เหนือเคยบอกกูนั่นแหละ ว่ามึงน่ะมันฉลาดทุกเรื่องยกเว้นอยู่เรื่องเดียว” วายุยังไม่วายที่จะซ้ำเติมเพื่อนตัวเองเข้าไปอีก

“แล้วนี่กูจะไปตามหาฟ้าได้ที่ไหนวะ ฟ้าคงไม่ได้กลับไปบ้านแน่ๆ” ดินถึงกับยกมือขึ้นมากุมหัวตัวเองเอาไว้ ถ้าเมื่อคืนเค้าเลือกที่จะไปนอนกอดอีกคนเหตุการณ์แบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น

ฟ้าครามคงเสียใจมากที่ทำถึงขนาดนั้นแล้วเค้ายังเลือกที่จะเดินหนีออกไป เค้านี่มันได้เรื่องเลยจริงๆ

“มึงลองโทรไปถามพ่อกับแม่เค้าดูสิว่ายังมีที่อื่นอีกมั้ยที่แฟนมึงจะไปได้ เค้าคงไปหาที่เงียบๆพักผ่อนสักพักนั่นแหละ ใครจะอยู่สู้หน้าได้วะทำถึงขนาดนี้แล้วมึงยังไม่สนใจเลย” วายุพูดแนะนำเพื่อนออกไปแต่ก็ยังอดที่จะแขวะเพื่อนไม่ได้ เพราะถ้าลองเป็นเมียตัวเล็กของเค้าแล้วล่ะก็ทนไม่ถึงสามวันก็คงจะเก็บเสื้อผ้าหนีเค้าไปแล้วด้วยซ้ำไป

แป๊ะ!!

ยังไม่ทันที่ดินจะได้โทรไปหาพ่อกับแม่ของฟ้าคราม อยู่ๆสายน้ำก็เดินมาจากทางด้านหลังแล้วแปะกระดาษแผ่นหนึ่งมาที่ไหล่ของดิน จนดินถึงกับสะดุ้ง

“อะไรเหรอครับน้องน้ำ” ดินถามสายน้ำออกมาอย่างแปลกใจพร้อมกับยื่นมือไปรับกระดาษมาจากสายน้ำ

“เฮ้อ! ที่อยู่ของพี่ฟ้าที่บ้านสวนครับ เมื่อคืนพี่ฟ้าเรียกให้คนที่บ้านมารับแต่ไม่ได้เอาเสื้อผ้าไปด้วย เลยส่งที่อยู่มาให้น้ำให้ส่งเสื้อผ้าไปให้หน่อย พี่ฟ้าไม่อยากให้คนที่บ้านใหญ่รู้เลยเลือกที่จะติดต่อน้ำแทน แต่น้ำไม่แชร์โลเคชั่นให้หรอกนะไปหาดูเอาเองเลยเดี๋ยวมันจะง่ายไป” พอสายน้ำพูดจบดินก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ ที่สายน้ำยังคงเห็นใจและสงสารเค้าอยู่

หมับ!!

“ขอบคุณนะครับ พี่ขอบคุณน้องน้ำมากเลยนะครับ นางฟ้าตัวน้อยของพี่ ฟอดๆ” ดินดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่เค้าดึงสายน้ำเข้ามากอดและหอมไปที่แก้มของสายน้ำทั้งสองข้างอย่างลืมตัว

ตุ้บ!!

“ไอ้เหี้ยดินเมียกู ไอ้สัด” วายุยกเท้าขึ้นมาถีบดินทันทีที่เห็น พร้อมกับยกเมียตัวเล็กของเค้าลอยข้ามโซฟามาและก้มลงไปหอมที่แก้มนุ่มของเมียตรงที่ดินหอมไปเมื่อสักครู่เป็นการซ้ำรอย ในขณะที่สายน้ำนั้นยังดูงงๆและยังตั้งตัวไม่ติดอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“เออๆโทษทีว่ะ กูดีใจมากไปหน่อยเลยลืมตัว พี่ขอโทษทีนะครับน้องน้ำ” ดินที่ลุกขึ้นจากพื้นขึ้นมาและพูดขอโทษเพื่อนกับรุ่นน้องของตัวเอง

“ไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าพี่ดินทำพี่ฟ้าต้องเสียใจอีกหรือเอาพี่ฟ้ากลับคืนมาไม่ได้น้ำก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้วนะครับ พี่ดินรู้มั้ยครับตั้งแต่วันนั้นมาพี่ฟ้าเป็นทุกข์มาก ถึงแม้เวลาอยู่ต่อหน้าพี่ดินหรือกับคนอื่นพี่ฟ้าจะดูปกติมากก็ตามที แต่พอทุกคนหันหลังให้น้ำก็จะเห็นแววตาเศร้าของพี่ฟ้าทุกที พี่ดินคงไม่เคยสังเกต

พี่ฟ้าคงจะกลัวว่าพี่ดินจะเบื่อหรืออาจจะไปเจอคนที่ถูกใจกว่าหรือคนที่เค้าพร้อมที่จะให้พี่ดินทุกอย่างแล้วพี่ฟ้าจะต้องเสียพี่ดินไป ถึงแม้ว่าพี่ฟ้าจะเชื่อใจพี่ดินมากก็ตามที แต่ของอย่างนี้มันก็อดเป็นกังวลไม่ได้หรอกนะครับ

มันเจ็บมากนะครับที่คนที่เรารักหรือคนที่เคยต้องการเราทำตัวถอยห่างจากเราออกไปทุกที พี่ดินไม่ได้เป็นพี่ฟ้าพี่ดินไม่รู้หรอกครับ พี่ดินคงคิดแค่ว่าพี่ดินทำดีแล้วและเป็นสุภาพบุรุษมากพอแล้วแต่พี่ดินก็ไม่เคยได้ถามความรู้สึกของพี่ฟ้าเลยว่าพี่ฟ้าต้องการแบบนี้หรือเปล่า” สายน้ำพูดออกมาซะยืดยาวจนดินเองก็ได้แต่เงียบฟังและคิดตามที่สายน้ำพูดทุกคำ มันจริงทุกอย่างที่น้องพูดมา เค้าอาจจะดูโตดูเป็นผู้ใหญ่กว่าสายน้ำมากแต่มันก็แค่บางเรื่องเท่านั้นเอง เพราะถ้าเป็นเรื่องความรู้สึกของคนอื่นแล้วนั้น สายน้ำละเอียดอ่อนกว่าเค้ามากรวมถึงทุกๆคนด้วย

“พี่ดินรีบไปเก็บเสื้อผ้าให้พี่ฟ้าแล้วก็ของตัวเองเถอะครับจะได้รีบไปหาพี่ฟ้า ป่านนี้คงร้องไห้ตาบวมหมดแล้ว น้ำรักพี่ดินนะครับ สู้ๆครับ มีอะไรให้น้ำช่วยก็โทรมาได้ตลอดนะครับ” สายน้ำพูดขึ้นยิ้มๆและเดินเข้าไปกอดดินเอาไว้เพื่อเป็นกำลังใจให้กับคนที่ตอนนี้หน้าตาดูเศร้าเต็มที

“ครับพี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ ขอบคุณมากนะครับ กูไปก่อนนะ” ดินพูดขอบคุณสายน้ำและลูบผมน้องอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปบอกับวายุและรีบเดินออกไปทันที

“ขับรถดีๆล่ะมึง ไม่ต้องรีบมากยังไงแฟนมึงก็ไม่หนีไปไหนหรอก” วายุพูโตะโกนให้สติเพื่อนไล่หลังไป ดินก็ได้แต่ยกมือขึ้นโบกกลับมา

“ตัวเล็กครับ” พอเหลืออยู่กันแค่สองคน วายุก็หันมาเรียกเมียตัวเองเสียงอ่อนเสียงหวานและยกมือมาลูบที่แก้มของเมียตรงที่โดนดินหอม พร้อมกับใบหน้าที่งอง้ำที่ไม่มีใครเคยได้เห็นมาก่อนนอกจากสายน้ำเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ครับพี่กาย ไม่เอานะครับไม่ทำหน้าอย่างนี้สิครับ พี่ดินเค้าไม่ได้ตั้งใจนี่ครับ อีกอย่างพี่ดินก็รักแล้วก็เอ็นดูน้องเหมือนกับน้องแท้ๆด้วย” สายน้ำพูดออกมายิ้มๆอย่างเอ็นดูคนตรงหน้า ที่แสดงออกว่าหวงเค้ามากขนาดไหน

“แต่ว่า….”

“จุ๊บ! เดี๋ยวคืนนี้น้องปลอบใจให้นะครับ ไม่งอแงนะครับคุณพ่อน้องของขวัญ” พอได้ยินสายน้ำพูดออกมาแบบนี้เจ้าตัวก็ถึงกับยิ้มออกทันที

“หึๆ งั้นที่ขอเป็นแม่เสือสาวด้วยได้มั้ยครับ นะครับ” วายุยังคงพูดอ้อนเมียตัวเองอยู่พร้อมกับจมูกคมที่ปัดป่ายคลอเคลียไปมาอยู่ที่พวงแก้มที่มีเลือดฝาด

“ได้เลยครับ เดี๋ยวคืนนี้ได้เจอแม่เสือสาวแน่นอนครับ ว่าแต่ตอนนี้พ่อเสือต้องไปทำงานก่อนนะครับเดี๋ยวสายกว่านี้รถจะติดเอา” สายน้ำพูดพร้อมกับลุกขึ้นและเดินจูงมือวายุออกไป เพื่อที่จะไปส่งที่รถดั่งเช่นในทุกเช้า

“เย็นนี้พ่อเสือจะรีบกลับมานะครับ พ่อเสือรักแม่เสือกับลูกมากนะครับ จุ๊บ!” วายุพูดออกมาอย่างคนอารมณ์ดี และจูบลงที่ริมฝีปากบางของเมียตัวเล็ก

“ครับแม่เสือจะรอนะครับ ขับรถดีๆนะครับ จุ๊บ!” สายน้ำตอบกลับไปพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้ด้วย และยังไม่ลืมที่จะจูบให้กำลังใจสามีก่อนที่จะไปทำงานในทุกเช้า

...

ดวงตาเรียวยาวที่บัดนี้เต็มไปด้วยความเศร้าหมองทอดมองไปตามกระแสน้ำที่ถูกพัดพาไปตามลมอย่างไม่มีจุดหมาย เหมือนกับตัวเค้าในตอนนี้ ที่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อดีในเมื่อไม่กล้าที่จะกลับไปสู้หน้าอีกคนได้ เค้าอายเกินกว่าที่จะอยู่เจอหน้าคนรัก ถึงแม้จะไม่รู้ว่าอีกคนรู้ถึงความตั้งใจของเค้ารึเปล่าก็ตาม แต่เค้าก็รู้อยู่แก่ใจและอายตัวเองเหลือเกิน

ใครจะคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยหรือยังไงก็ตาม แต่ในความคิดของฟ้าครามนั้นการที่คนรักแสดงท่าทีห่างเหินหรือไม่ต้องการเรามันเป็นเรื่องที่เจ็บปวดใจเป็นอย่างมากสำหรับเค้า เมื่อคืนไม่ใช่คืนแรกที่ดินเลือกที่จะเดินหันหลังให้กับเค้าและออกจากห้องไปและปล่อยให้เค้าต้องนอนคนเดียว แต่มันเป็นหนึ่งในหลายๆคืนที่ดินทำแบบนี้ และจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เค้าพยายามที่จะทำตัวให้ไปใกล้ชิดและเข้าหาดินก่อน พอได้คิดน้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วก็ค่อยๆกลับมาไหลรินอีกครั้ง

ฟ้าครามนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ว่าอะไรคือสาเหตุของเรื่องทั้งหมด และเค้าก็ได้คำตอบกลับมาเหมือนเดิมนั่นคือเป็นเพราะเค้ายังไม่พร้อมที่จะเป็นของอีกคน แต่หลังจากวันนั้นเค้าก็พร้อมแล้วยังไงล่ะ นี่เค้ายังพิสูจน์ให้เห็นไม่พออีกหรือไร หรือจะต้องให้เค้าเดินไปบอกว่าเรามามีอะไรกันเถอะอย่างนั้นเหรอ เค้าคงไม่มีความกล้าพอขนาดนั้น

ฟ้าครามได้แต่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ศาลาริมน้ำซึ่งเป็นศาลาที่อยู่ติดกับคลองที่อยู่หลังบ้านตั้งแต่เช้าแล้ว ยังดีที่บรรยากาศที่นี่ในตอนนี้ลมกำลังเย็นสบาย ทำให้จิตใจของฟ้าครามสงบลงมาได้บ้างแล้ว

บ้านสวนหลังนี้ตั้งอยู่ที่ราชบุรีและเคยเป็นบ้านของคุณตากับคุณยายซึ่งตอนนี้ท่านได้เสียชีวิตไปแล้ว แต่ก็ยังมีคนคอยดูแลอยู่ 3-4 คนด้วยกัน ซึ่งก็เป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ บ้านหลังนี้จึงถูกทำความสะอาดอยู่เสมอ เพราะนานๆทีพวกเค้าถึงจะมาพักที่นี่กัน

“สวัสดีครับผมมาหาฟ้าน่ะครับ ไม่ทราบว่าฟ้ามาที่นี่หรือเปล่าครับ” ทันทีที่ดินมาถึงและจอดรถที่หน้าบ้าน ก็มีลุงคนหนึ่งเดินมาหาเค้า เค้าจึงถามออกไปในทันที

“คุณเป็นอะไรกับคุณฟ้าเหรอครับ” ลุงชื่นคนที่คอยดูแลสวนถามดินออกมา

“ผมเป็นแฟนของฟ้าน่ะครับ แล้วก็เป็นว่าที่คู่หมั้นด้วย พอดีเรามีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อยน่ะครับฟ้าเลยหนีมาที่นี่” ดินตอบกลับไปอย่างสุภาพ

“อ้อครับ ผมเคยได้ยินคุณท่านพูดอยู่เหมือนกันว่าคุณฟ้ากำลังจะหมั้น งั้นเชิญทางนี้เลยครับ คุณฟ้าเธอนั่งอยู่ที่ศาลาริมน้ำน่ะครับ ถ้าคุยกันเสร็จแล้วคุณช่วยพาคุณฟ้ามาหาอะไรทานด้วยนะครับ เพราะคุณฟ้าเธอยังไม่ยอมทานอะไรเลยตั้งแต่เช้าแล้วเอาแต่นั่งซึม” ลุงชื่นพูดพร้อมกับเดินนำดินไป

ดินที่ได้ยินลุงชื่นพูดอย่างนั้นถึงกับคิ้วขมวดเข้าหากันทันที เพราะนี่ก็เกือบที่จะบ่ายโมงแล้ว เค้าใช้เวลาเดินทางมาที่นี่หลายชั่วโมงเลยทีเดียว เพราะไหนจะต้องฝ่าดงรถติดและไหนจะยังหลงทางอีก ครั้นจะอาศัย GPS ให้ช่วยนำทางตามที่อยู่ที่สายน้ำให้มาก็ดันมาพาเค้าหลงออกไปไหนต่อไหนซะไกล กว่าจะกลับมาได้ก็เล่นเสียเวลาไปเป็นชั่วโมงเลยทีเดียว

“นั่นไงครับ คุณฟ้าเธอนั่งอยู่อย่างนั้นตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่ยอมขยับไปไหนเลย แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อคืนได้นอนหรือเปล่าด้วย เพราะพอมาถึงเธอก็ไม่พูดไม่จาอะไรกับใครเลย พอผมตื่นมาตอนเช้าก็เห็นคุณฟ้าเธอมานั่งอยู่ตรงนี้แล้ว” ลุงชื่นพูดบอกดินออกไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย เพราะเค้าเห็นฟ้าครามมาตั้งแต่ยังเด็กหรือเรียกได้ว่าตั้งแต่แรกเกิดเลยก็ว่าได้

“ขอบคุณมากนะครับ แล้วผมก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ฟ้าต้องเป็นแบบนี้” ดินยกมือขึ้นไหว้คนที่แก่กว่าอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรๆมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนเป็นแฟนกันผมเข้าใจ ขอแค่ปรับความเข้าใจกันได้ลุงก็พอใจแล้ว ลุงแค่ไม่เคยเห็นคุณฟ้าเป็นแบบนี้มาก่อนเลย เห็นแล้วมันอดใจหายไม่ได้น่ะ ยังไงก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากันนะ ลุงไปล่ะ” พอลุงชื่นพูดจบลุงแกก็ยกมือขึ้นมาตบไหล่ของดินเบาๆและเดินออกไป

ดินค่อยๆก้าวเดินอย่างช้าๆและไปหยุดอยู่ตรงที่ฟ้าครามนั่งอยู่ไม่ไกลมากนัก สายตาคมไล่มองใบหน้าที่เคยดูสวยและสดใสกว่านี้ แต่ตอนนี้มันดูเหนื่อยล้าและเพลียอย่างเห็นได้ชัด ความสดใสสวยงามที่เคยมีมันได้จางหายไปจนเกือบหมด คงเหลือไว้แค่คราบน้ำตาบนใบหน้าและดวงตาที่บวมเปล่ง ไม่บอกก็รู้ว่าอีกคนคงจะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก หรืออาจจะทั้งคืนตั้งแต่ที่เค้าหันหลังเดินออกจากห้องไปก็เป็นได้ ยิ่งคิดหัวใจของเค้าก็ยิ่งหดหู่ หากย้อนเวลากลับไปได้เค้าคงเลือกที่จะถามฟ้าครามออกไปตรงๆหรือไม่ก็หันหน้ามาคุยกัน

อย่างที่วายุเคยบอกกับข้าวปั้นไปว่า ‘เวลาที่มีอะไรที่ไม่เข้าใจกันเราจะต้องรีบคุยและรีบปรับความเข้าใจกันให้เร็วที่สุดเพื่อไม่ให้มันยืดเยื้อและไปทำลายหรือบั่นทอนความรู้สึกของอีกคน ซึ่งมันคือปมเหตุที่สามารถสะสมให้คนเราหมดรักกันได้ในที่สุด’

‘แล้วก็สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ จะไม่มีคำว่าเธอ คุณ หรือฉัน แต่จะมีแต่คำว่าเราเท่านั้น คร่าวๆก็มีแค่นี้แหละแล้วแต่ว่าคู่ไหนจะเจอปัญหาอะไร ก็ต้องค่อยๆปรับจูนกันเอาเอง อ้อ…และที่สำคัญอีกอย่างก็คือ อย่าใช้อารมณ์หรือความรู้สึกของตัวเองเป็นที่ตั้งเป็นอันขาด เพราะจะทำให้เรามองไม่เห็นเหตุผลหรือความรู้สึกของอีกคน’

ดินยังจำคำพูดของเพื่อนที่พูดสอนรุ่นน้องได้อย่างขึ้นใจ แต่เค้ากลับเลือกที่จะปล่อยมันไป และคิดว่าความรู้สึกของตัวเองนั้นถูกต้องแล้วโดยลืมนึกถึงความรู้สึกของอีกคนไป

ดินเดินก้าวไปข้างหน้าและมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของฟ้าครามที่ยังคงนั่งหลับตานิ่งอยู่ โดยไม่ได้รับรู้ถึงการมาของเค้าเลย ใบหน้าของฟ้าครามที่ดินได้เห็นในตอนนี้ทำให้เค้าเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก น้องคงจะไม่ได้หลับได้นอนมาตลอดทั้งคืน และยังจะวันนี้ที่กินเวลาไปจนครึ่งค่อนวันแล้ว ดินนั่งลงคุกเข่าตรงหน้าของอีกคน และค่อยๆโน้มตัวของตัวเองเข้าไปหาโดยที่อีกฝ่ายยังคงไม่รู้ตัว

“จุ๊บ! พี่ขอโทษนะครับคนดี” ดินโน้มตัวขึ้นไปจูบที่เปลือกตาของฟ้าครามอย่างแผ่วเบา

ฟ้าครามเองก็ลืมตาขึ้นมาทันทีที่รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นที่เปลือกตาของตัวเอง ไหนจะยังน้ำเสียงที่อ่อนโยนอันแสนคุ้นเคยนั่นอีก

“ฟ้าคงคิดถึงพี่มากไปสินะครับ” ฟ้าครามพูดออกมาและส่งยิ้มอ่อนๆกลับมาให้ดิน ก่อนที่เจ้าตัวจะหลับตาลงไปอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่มันกำลังไหลรินออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า