“อ๊ะ! อื้ออ...โอ๊ย!!”

“ปั้นเป็นอะไรครับ เจ็บท้องเหรอครับจะคลอดรึเปล่า” อิฐที่เดินถือกาละมังใส่น้ำอุ่นออกมาจากห้องน้ำถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงของข้าวปั้นร้องขึ้นมา เพราะตอนนี้ทั้งข้าวปั้นและฟ้าครามจะครบกำหนดคลอดในอาทิตย์หน้าที่จะถึงนี้แล้ว ตอนนี้ทั้งเค้าและดินจึงต้องเฝ้าระวังกันเป็นพิเศษเพราะอาหมอได้บอกเอาไว้ว่าอาจจะคลอดก่อนที่อาหมอได้บอกเอาไว้ก็ได้

“น่าจะยังนะครับ มันปวดหน่วงๆเฉยๆน่ะครับแต่ก็เจ็บอยู่เหมือนกัน” ข้าวปั้นบอกออกมาด้วยหน้าตาที่เหยเก

“พี่อยากเจ็บแทนปั้นได้จังเลยครับ” อิฐพูดพร้อมกับลูบไปที่ท้องที่ใหญ่ของข้าวปั้นอย่างเบามือ

“ไม่เอาสิครับไม่ทำหน้าอย่างนี้นะครับ อีกอาทิตย์เดียวเราก็จะได้เห็นหน้าลูกกันแล้วนะครับ ปั้นทนได้ครับแค่นี้เอง” ข้าวปั้นพูดบอกและยกมือขึ้นมาลูบที่ผมของอิฐไปมาเป็นการปลอบ

“งั้นพี่นวดเท้าให้ปั้นดีกว่านะครับ ปั้นจะได้นอนหลับสบายๆ” อิฐส่งยิ้มไปให้กับข้าวปั้นและลงนั่งกับพื้นเพื่อนวดเท้าให้กับข้าวปั้นที่นั่งอยู่บนเตียงอยู่ก่อนแล้ว

“ขอบคุณนะครับ ปั้นรักพี่อิฐนะ” ข้าวปั้นบอกออกมายิ้มๆให้กับคนที่กำลังตั้งใจนวดคลึงที่เท้าให้กับเค้าอยู่

“พี่ก็รักปั้นครับ จุ๊บ!” อิฐบอกกลับข้าวปั้นไปพร้อมกับก้มลงไปจูบที่ข้อเท้าของข้าวปั้นจนข้าวปั้นถึงกับเขินหน้าแดงเลยทีเดียว อิฐก็ได้แต่ยิ้มเอ็นดูให้กับเมียตัวเองเพราะไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไหร่ข้าวปั้นก็ยังคงเขินทุกครั้งที่เค้าทำแบบนี้

…

“อื้ออ..อ๊ะ..โอ๊ย!!! พะ พี่ดิน ฮึก! พี่ดิน” ฟ้าครามที่สะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะอาการปวดหน่วงที่ท้องอย่างรุนแรงจึงร้องเรียกหาดินทันที

“ครับ ฟ้าเป็นอะไรครับ” ดินดีดตัวลุกขึ้นมาเปิดไฟทันทีที่ได้ยินเสียงร้องและเสียงสะอื้นของฟ้าคราม

“ฟ้าเจ็บท้อง โอ๊ย!! ฮึก! ฟ้าเจ็บ” ฟ้าครามร้องบอกออกมาพร้อมกับจิกมือเข้าที่แขนของดินจนแน่นด้วยความเจ็บปวด

“อดทนหน่อยนะครับ พี่จะรีบพาฟ้าไปโรงพยาบาลนะครับ” ดินบอกกับฟ้าครามพร้อมกับรีบอุ้มฟ้าครามขึ้นมาจากเตียงทันที

“ไอ้วายุไอ้ผาโว้ยย เมียกูจะคลอด” ดินร้องเรียกเพื่อนเสียงดังลั่นระหว่างที่กำลังอุ้มฟ้าครามเดินออกมาจากห้องไปด้วย

“เดี๋ยวกูไปเอารถมาไอ้ผามึงไปเอากระเป๋าในห้องไอ้ดินมา” วายุที่วิ่งลงมาจากชั้น 2 พร้อมกับใส่เสื้อไปด้วยบอกกับหินผาที่วิ่งออกมาจากห้องแทบจะพร้อมกัน

“เฮียๆ ช่วยด้วยๆปั้นจะคลอด” ทุกคนหันไปมองเป็นทันทีที่ได้ยินเสียงของอิฐร้องขอความช่วยเหลือมาจากห้องข้างๆของดิน

“มึงจะมาคลอดพร้อมกันอะไรตอนนี้วะ” วายุบ่นออกมาและรีบวิ่งออกไปเพื่อไปเอารถทันที ส่วนหินผานั้นก็รีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าของทั้งสองห้องมาและรีบวิ่งตามหลังดินกับอิฐที่อุ้มเมียอยู่ทันทีด้วยเหมือนกัน บ้านทั้งหลังจึงเกิดจลาจลขึ้นเล็กน้องเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายของทั้งคนเจ็บท้องและคนที่สติหลุดอย่างดินกับอิฐ จนคนงานต่างก็แตกตื่นกันเป็นแถวจนต้องออกมาดูกันว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฮึก! พี่อิฐปั้นเจ็บ โอ๊ย! อื้ออ ปั้นกลัว” ข้าวปั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่เจ้าตัวก็พยายามที่ข่มมันเอาไว้ด้วยการจิกเกร็งไปที่แขนของอิฐ

“อดทนหน่อยนะครับคนเก่ง ใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้วครับ ปั้นทำได้อีกนิดเดียวนะครับคนเก่งของพี่ อดทนหน่อยนะครับลูกพ่อ” อิฐได้แต่พูดปลอบและลูบท้องของข้าวปั้นไปมาเผื่อว่ามันจะสามารถบรรเทาอาการความเจ็บปวดของคนรักได้ เพราะพอแค่ได้เห็นน้ำตาที่ไหลและเสียงที่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดของข้าวปั้นเค้าก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว

“ฮึก! พี่ดิน ฟ้าเจ็บฟ้าไม่ไหว ฮือ โอ๊ย!” ฟ้าครามร้องออกมาอย่างเจ็บปวด จนดินถึงกับร้องไห้ตามไปด้วย

“อดทนหน่อยนะครับที่รัก สูดหายใจเข้าลึกๆนะฟ้าต้องทำได้นะครับ เดี๋ยวเราก็จะได้เจอหน้าลูกแล้วนะครับ” ดินปลอบฟ้าครามและกอดเอาไว้แน่น ตอนนี้ทั้งรถมีแต่เสียงโอดครวญของคนเจ็บใกล้คลอดทั้งสองคนจนดินกับอิฐแทบจะสติหลุดไปตามๆกัน ยังดีที่วายุเป็นคนขับรถโดยมีหินผาเป็นคนคอยดูรถรอบๆให้ไปด้วยเพื่อไม่ให้เกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน

“ไอ้วายุมึงขับให้มันเร็วกว่านี้ได้มั้ยวะ เมียกูจะไม่ไหวอยู่แล้ว” ดินที่ได้ยินเสียงของเมียตัวเองและข้าวปั้นร้องก็แทบจะขาดใจตามไปด้วย จึงหันไปเร่งเพื่อนที่ทำหน้าที่ขับรถให้อยู่

“ถ้าจะเอาเร็วกว่านี้มึงก็ต้องบินไปแล้วไอ้ดิน มึงดูเมียของมึงไปอย่ามากวนกู” วายุพูดว่าดินออกไป เพราะตอนนี้เค้าก็ขับด้วยความเร็วจนแทบจะบินได้อยู่แล้ว เพราะดึกๆแบบนี้แทบจะไม่มีรถเลย แต่เค้าก็ต้องไม่ประมาทด้วยเหมือนกันเพราะเค้าต้องรักษาทุกชีวิตในรถคันนี้ให้รอดปลอดภัยทุกคนด้วยเช่นกัน

“มึงโทรบอกอาหมอรึยัง” วายุหันไปถามหินผา เมื่อใกล้ถึงโรงพยาบาล โดยยังมีเสียงร้องของข้าวปั้นและฟ้าครามร้องโอดครวญออกมาอยู่แทบจะตลอดเวลา วายุเองก็ต้องพยายามควบคุมสติของตัวเองให้ดีเช่นกัน

“โทรแล้ว อาหมอน่าจะให้คนมาสแตนบายรอแล้ว” หินผาบอกวายุออกไปพร้อมกับหันไปมอง 4 คนด้านหลังด้วยความสงสาร เพราะทั้งเมียและเค้าก็เคยผ่านเหตุการณ์นี้มาแล้วเมื่อสองเดือนก่อนเค้าจึงเข้าใจหัวอกทุกคนได้เป็นอย่างดี

“ปั้นครับถึงแล้วครับ เราถึงโรงพยาบาลกันแล้วอดทนไว้นะครับเราจะได้เจอลูกแล้ว” อิฐพูดให้กำลังใจข้าวปั้นเมื่อรถมาจอดอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลแล้วพร้อมกับมีพยาบาลมารอรับ ข้าวปั้นเองก็ได้แต่ยิ้มรับเมื่ออิฐบอกเพราะตอนนี้เค้าเจ็บท้องมากจนแทบจะร้องไม่ออกแล้ว

เมื่อข้าวปั้นและฟ้าครามเข้าไปในห้องคลอด ดินและอิฐก็ถูกพาไปให้เปลี่ยนชุดและตามทั้งคู่เข้าไปในห้องคลอด

“พี่อิฐปั้นกลัว ฮึก!” เมื่อเห็นว่าอิฐเดินเข้ามาหาตัวเองข้าวปั้นก็ยื่นมืออันสั่นเทาของตัวเองไปหาอิฐ ในขณะที่หมอและพยาบาลกำลังเตรียมที่จะผ่าตัด

“ไม่ต้องกลัวนะครับ พี่อยู่ตรงนี้ครับ พี่จะอยู่กับปั้นตลอด อดทนไว้นะครับเราจะได้เจอน้องข้าวจ้าวแล้วนะ ฟอด!” อิฐพูดให้กำลังใจข้าวปั้นทั้งๆที่ตัวเองก็ตื่นเต้นและกลัวไม่แพ้กัน

…

“อุแว๊ๆๆๆ”

ดินและฟ้าครามหันมายิ้มให้กันทันทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความดีใจเมื่อได้ยินเสียงร้องของลูกชาย

“น้องเป็นผู้ชายนะคะ แข็งแรงมากเลยค่ะ คุณพ่อจะตัดสายสะดือเองรึเปล่าคะ” คุณหมอผู้หญิงที่ผ่าคลอดให้กับฟ้าครามบอกออกมายิ้มๆเมื่อเห็นคุณพ่อนั้นมองมาที่ลูกชายแทบจะไม่กระพริบตาเลย

“ตะ ตัดเองครับ” ดินตอบออกมาด้วยเสียงสั่นๆ และยื่นมือที่สั่นๆและเย็นของตัวเองไปรับกรรไกรจากพยาบาล

ฉับ!!

“น้องโดมลูกพ่อ” หลังจากที่ตัดสายสะดือให้กับลูกของตัวเองแล้ว ดินก็บอกออกมาด้วยเสียงอันเบาหวิวพร้อมกับยิ้มที่กว้างแทบจะที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้

“จุ๊บ! ขอบคุณนะครับที่อดทนเพื่อพี่และเพื่อลูกของเรา” ดินก้มลงมาจูบที่หน้าผากของฟ้าครามและพูดขอบคุณออกมา

“ฟ้าก็ขอบคุณพี่ดินนะครับ ที่ทำทุกอย่างเพื่อฟ้าแล้วก็ลูกของเรา” ฟ้าครามพูดออกมาพร้อมกับตาที่กำลังจะปิดลงด้วยความเหนื่อยและเพลีย

...

“หมอจะลงมือผ่าตัดแล้วนะครับ คนไข้ทำใจให้สบายไม่ต้องเกร็งนะครับ” อาหมอบอกกับข้าวปั้นและหันมายิ้มให้กำลังใจกับอิฐ เหตุผลที่อาหมอเลือกที่จะผ่าตัดเคสของข้าวปั้นเองเป็นเพราะว่าท่านทราบประวัติของข้าวปั้นตอนที่ข้าวปั้นได้ทำการปลูกถ่ายมดลูกมาก่อนจากคำบอกกล่าวของอิฐนั่นเอง

“ไม่ต้องกลัวนะครับ ปั้นทำใจให้สบายนะพี่อยู่ตรงนี้อาหมอก็อยู่ด้วย เดี๋ยวเราก็จะได้เจอน้องข้าวจ้าวแล้วครับ คุณแม่ต้องสู้ๆนะครับรู้มั้ย ถ้าคุณแม่ขี้แยลูกออกมาขี้แยตามคุณแม่ไม่รู้ด้วยนะครับ” อิฐที่เห็นว่าข้าวปั้นนั้นดูกลัวและเป็นกังวลมากจึงชวนข้าวปั้นคุยไปเรื่อยๆเพื่อที่ข้าวปั้นจะได้ไม่ต้องไปโฟกัสกับการผ่าตัดของอาหมอมากนัก แต่ตัวเค้าเองนั้นกลับคอยฟังเสียงหมอและพยาบาลคุยกันด้วยใจที่เต้นระทึก

“อุแว๊ๆๆๆ”

“พี่อิฐลูกครับ ลูกของเรา ฮึก!” ข้าวปั้นที่มัวแต่ฟังอิฐคุยเพลินพอได้ยินเสียงลูกตัวเองร้องก็ถึงกับตาเบิกกว้างขึ้นมาทันทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความดีใจ

“ครับลูกของเรา ปั้นเก่งมากเลยนะครับรู้มั้ยปั้นทำได้แล้ว ขอบคุณนะครับ จุ๊บ!” อิฐเองก็พูดบอกกับข้าวปั้นด้วยความตื่นเต้นและดีใจมากด้วยเช่นกัน

“คุณพ่อมาตัดสายสะดือลูกเร็วครับ” อาหมอบอกออกมายิ้มๆให้กับคุณพ่อมือใหม่ที่ยังดูตื่นเต้นอยู่

“ผะ ผมตัดเองได้เหรอครับอาหมอ” อิฐถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ติดสั่นและตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

“หึๆ ได้สิ มาเร็ว” อาหมอบอกอิฐอีกครั้ง อิฐจึงยื่นมือที่สั่นของตัวเองไปรับกรรไกรมาจากพยาบาล

ฉับ!!

ทันทีที่ลงมือตัดสายสะดือให้กับลูกน้ำตาของของคุณพ่อมือใหม่ก็ไหลออกมาทันที เจ้าตัวจึงหันไปส่งยิ้มให้กับข้าวปั้น ซึ่งข้าวปั้นเองก็ส่งยิ้มและจับมืออิฐเอาไว้แน่นเช่นเดียวกัน

…

“เป็นไงบ้างวะ เรียบร้อยดีมั้ย” หินผาถามอิฐและดินที่เดินออกมาจากห้องเกือบจะพร้อมกัน โดยที่หน้าของคุณพ่อทั้งสองคนยังคงคราบน้ำตาติดอยู่ที่ใบหน้าอยู่เลย

“ลูกกูแข็งแรงดี ร้องเสียงโคตรดังเลยว่ะ ขอบคุณมึงสองคนนะ” ดินเดินเข้ามากอดหินผาและยื่นมือไปจับมือของวายุเอาไว้ วายุก็ส่งยิ้มมาให้และใช้มืออีกข้างตบลงมาที่มือของดินเบาๆ

“ไงมึง ไอ้คุณพ่อขี้แย” วายุหันไปแซวอิฐที่ยังใช้มือเช็ดน้ำตาของตัวเองอยู่

“ดีใจว่ะเฮีย ผมได้เป็นพ่อเต็มตัวแล้วนะ” อิฐบอกออกมาและเดินมานั่งลงข้างๆกับวายุ

“ดีใจด้วย” วายุบอกออกมาสั้นๆ เค้าเข้าใจความรู้สึกของดินและอิฐในตอนนี้ดีว่ามันดีใจมากขนาดไหน

“ผมขอกอดเฮียได้มั้ย เฮียอย่าถีบผมนะ” อยู่ๆอิฐพูดขอวายุออกมา ตอนนี้เค้าอยากที่จะกอดใครสักคนมันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยจริงๆ

“กูให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะมึง” วายุหยุดชะงักไปนิดนึงก่อนที่จะบอกอนุญาตออกมา

หมับ!!

“ขอบคุณนะเฮีย ขอบคุณพวกเฮียทุกคนเลยนะผมโคตรรักพวกเฮียเลยว่ะ” อิฐกอดเอวของวายุทันทีที่ได้รับอนุญาต

“หึๆ ตัวก็อย่างกับควายแล้วเสือกอยากจะกอดกูมึงเป็นเด็กรึไงวะ ตลกฉิบ” วายุพูดบ่นออกมาแต่มือก็ลูบอยู่ที่หัวอิฐที่พิงมาซบที่ไหล่ของเค้าอยู่อย่างยิ้มๆ

...

ติ๊ง!! ติ๊ง!!

“ไอ้เหี้ยผา! ไอ้ห่าเอ๊ย!” เมื่อทุกคนขึ้นมาบนห้องพักฟื้นเพื่อรอคุณแม่ทั้งสองกันแล้ว วายุก็หยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาดูเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้า เพราะกลัวว่าจะเป็นเมียของตัวเองส่งเข้ามา แต่พอเปิดเข้ามาดูปรากฏว่าเป็นคลิปวีดีโอที่อิฐกำลังนั่งกอดเค้าอยู่ โดยที่เป็นคลิปเริ่มตั้งแต่ที่อิฐเริ่มพูดขอกอดเค้าเลย และหินผาก็ใช่ว่าส่งให้เค้าคนเดียวเท่านั้นด้วยแต่ส่งเข้ากลุ่มใหญ่อีกต่างหาก วายุจึงหันมาด่าหินผาเสียงดัง

“ฮ่าๆๆๆ” ทั้งหินผา ดินและอิฐ ต่างก็หัวเราะออกมาด้วยความชอบใจที่ทำให้วายุอารมณ์เสียได้ โดยหินผาเองก็ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านเลยสักนิดที่โดนเพื่อนด่า

“เอาน่าเก็บไว้ดูเป็นที่ระทึกมึง หาดูยากนะโว้ย” ดินพูดออกมาขำๆและเดินลงมานั่งข้างๆวายุที่ทำหน้าเครียดอยู่  

“แล้วนี่มึงสองคนโทรบอกปู่ย่าตายายรึยังวะ” หินผาถามออกมาเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้

“ยังเลยว่ะ กูกะว่าจะโทรบอกพรุ่งนี้เช้า โทรตอนนี้เดี๋ยวก็ได้รีบร้อนออกมากันพอดียิ่งเห่อกันอยู่” ดินบอกออกมายิ้มๆ เพราะตอนที่เค้าโทรไปบอกพ่อกับแม่ว่าฟ้าครามท้องนั้นแม่เค้าถึงกับกรี๊ดบ้านแทบแตกเลยทีเดียว และตลอดเวลาที่ฟ้าครามตั้งท้องพ่อและแม่ของเค้าก็ขยันบินไปกลับระหว่างกรุงเทพฯกับภูเก็ตเป็นว่าเล่นเลย เพื่อที่จะมาหาลูกสะใภ้และเอาของบำรุงมาให้กินซึ่งก็ไม่ต่างจากฝั่งตายายพ่อแม่ของฟ้าครามเลยสักนิดที่ขยันหาของบำรุงมาให้จนคุณแม่ทั้งตั้งท้องทุกคนช่วยกันกินยังกินกันไม่ทันเลย

“ผมก็กะว่าจะโทรบอกพรุ่งนี้เช้าเหมือนกัน กลัวจะพากันแห่มาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่น่ะ” อิฐบอกออกไปยิ้มๆด้วยเช่นกัน เพราะทั้งปู่ย่าและตายายต่างก็ขี้เห่อด้วยกันทั้งนั้น เพราะลูกของเค้านั้นถือเป็นหลานคนแรกของทางฝั่งเค้าและทางฝั่งของข้าวปั้นอีกด้วย

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

หลังจากที่ได้ยินเสียงเค้าประตูแล้ว ก็มีพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงที่มีฟ้าครามนอนหลับอยู่ตามมาด้วย อิฐและหินผาจึงเดินออกไปหลบอยู่ที่มุมเพื่อให้พยาบาลได้ทำหน้าที่ได้สะดวก

เมื่อทำการย้ายฟ้าครามลงไปที่เตียงผู้ป่วยเสร็จเรียบร้อยแล้ว พยาบาลอีกคนก็เดินเข้ามาและตามด้วยบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงที่มีข้าวปั้นนอนหลับอยู่ด้วยเช่นกัน ใช้เวลาไม่นานทุกคนก็ทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จและขอตัวออกจากห้องไป

“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกกูขอตัวกลับไปดูลูกดูเมียก่อนนะ เดี๋ยวสายๆหรือไม่ก็บ่ายๆจะมาใหม่” หินผาพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว ยังดีที่ก่อนมาเค้าเห็นว่าพี่งามตากับพี่น้ำหวานขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนสายน้ำและวาริแล้วเค้าเลยไม่ต้องห่วงอะไรมาก

“ขอบใจพวกมึงมากเว้ย ขับรถกลับกันดีๆนะมึง” ดินหันไปบอกกับเพื่อนทั้งสองคน

“ขอบคุณเฮียๆมากนะ ผมขอกอดทีสิ” อิฐเดินเข้าไปและทำท่าจะกอดวายุ

“ไปไกลๆตีนกูเลยไอ้อิฐ เดี๋ยวกูยันติดกำแพงไปนู่นไอ้เวร กูไปก่อนนะมีอะไรก็โทรมาแล้วกัน” วายุด่าอิฐออกมาไม่จริงจังมากนักเพราะเค้ารู้ว่าอิฐคงแค่อยากกวนเค้าเล่นเฉยๆ จากนั้นจึงหันไปบอกกับดินซึ่งดินก็พยักหน้ารับ

“ผมอยากเจอลูกแล้วอ่ะเฮีย เมื่อไหร่พยาบาลจะเอาลูกมาส่ง” อิฐพูดพร้อมกับเดินไปนั่งลงข้างๆเตียงของข้าวปั้นโดยหันหน้าเข้าหาดิน

“มึงดูด้วยนี่กี่โมงกี่ยาม คงจะเป็นตอนสายๆนู่นล่ะมั้ง มึงกับกูก็นอนกันได้แล้วตอนเช้าตื่นมาหน้าตาจะได้สดใสลูกเห็นจะได้ไม่ตกใจ” ดินพูดบอกอิฐออกไปขำๆ เพราะตอนนี้เพิ่งจะตีสามเองยังเหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะเช้า เพราะกว่าที่เมียของพวกเค้าทั้งสองคนจะตื่นก็คงจะเป็นเวลาเดียวกัน

“กู๊ดไนท์นะเฮีย ผมรักเฮียนะ” อิฐบอกกับดินขณะที่กำลังทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาซึ่งอยู่คนละฝั่งกับดิน

“ไอ้อิฐหุบปากกูขนลุก” ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้นแต่มุมปากของดินก็ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับหลับตาลง

“หึๆ” อิฐเองก็ได้แต่หัวเราะอยู่ในลำคอที่แกล้งรุ่นพี่ได้ และหลับตามดินไปในที่สุดด้วยหัวใจที่อิ่มเอมและเต็มไปด้วยความสุขใจ