8 ตอน ตอนที่ 8 อาคิรา ส่องแสง
โดย chickipeach
ไฉไลรับรู้เหตุการณ์ลูกชายคนเดียวจากการทำตัวน่าสมเพชจนโดนรีดไถ่เงินไปหมดตัวแล้ว อีกใจหนึ่งเขาเคยคิดว่าเฮิงจะเป็นผู้มีความจงรักภักดี สืบสานสิ่งที่คงอยู่ต่อเป็นคนถัดไป แท้จริงแล้วเรื่องพวกนี้เขายืมมือจากหลิงให้ทำร้ายลูกตัวเองนั่นแหละ ถึงแผนนี้มันจะทำให้ลูกเจ็บปวด หากแต่ได้ฆ่าพวกตระกูลนั้น เขาก็ยอมทำ
"กลับมาแล้วเหรอ" เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาจากหน้าประตูก่อนพบใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผลของเฮิงที่บรรเทาลง ดูท่าคงได้รับความช่วยเหลือเป็นแน่ ทว่าเฮิงกลับพยักหน้าพอไปที เดินหนีขึ้นไปข้างบนโดยตัดบทสนทนาอย่างไร้เยื่อใย เขารู้อยู่แก่ใจในฐานะดำรงหัวหน้ามาเฟียมาหลายปี เขารู้ว่าเรื่องพวกนี้ไม่ควรนึกให้รำคาญใจด้วยซ้ำ
เพราะนั่นคือจุดอ่อนทำให้ใครต่างก็ต้องจำนน
มันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด
"ฮะ..เรื่องของหว่อง?"
"พี่มีอะไรยังเล่าไม่หมดหรือเปล่า" ลูคัสชี้นิ้วคาดโทษเอาไว้หลังได้ฟังข้อมูลเท็จจริงบางอย่างจากเฮิง แน่นอนพอกลับไปก็เจอจินตีไหล่เข้าให้จึงได้แต่ขอโทษแล้วแอบใช้ทริคเล็กน้อยจนรู้เรื่องในสิ่งที่เขาสงสัยมานาน พอไปอ่านนิยายแทนแต่งก็ไม่รู้สึกถึงสารข้อมูลจากจินหรือเฮิงเลย เมื่อมีโอกาสเขาเลยต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น (จริง ๆ ต้องบรรลุขั้นสูงสุดแล้วแหละ มาอยู่ตรงจุดนี้)
"อะไรอะ"
"ความรักของหว่องไง"
"แล้ว.."
"ก็พี่เขียนอะ ก็ต้องรู้สิวะ" ลูคัสเริ่มหัวเสียเล็กน้อยเมื่อเจ้าของเรื่องตรงหน้ายังทำหน้าไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวพร้อมหันซ้ายขวาไปมาก่อนยกยิ้มขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ
"คัสเก่งอะ"
"ก็มันแน่อยู่แล้ว" แทนได้ยินลูคัสพูดอย่างนั้นก่อนตัดสินใจเปลี่ยนน้ำเสียงจริงจังเพื่อบอกเหตุผลที่ลูคัสมาอยู่ที่นี่
บ่ายวันหนึ่ง ณ ประเทศไทยในอากาศแสนอบอ้าว แทนรู้สึกหงุดหงิดจนไม่สามารถทำงานอะไรต่อได้ น้ำอัดลมแก้วใหญ่ถือไว้หวังมาหยิบดื่มแก้คลายร้อน ทว่าแก้วใบนั้นถูกปัดตกไปจนแทนแอบสะดุ้งตกใจ
"เมื่อกี้เราสะดุดอะไร" ยังคงเข้าใจว่าตัวเองซุ่มซ่ามจึงเลิกตระหนกแล้วหันไปหากระดาษมาเช็คพื้นให้เสร็จสรรพ ไม่ทันได้เก็บของให้เรียบร้อยก็พบกับความแปลกประหลาดอยู่ตรงหน้า
"ช่วยผมด้วย"
ใครวะอิเหี้ย!
"คุณหว่องจะบ้าเหรอ นิยายเรื่องนี้ผมตีพิมพ์ไปแล้วนะ"
"แต่คุณเป็นคนแต่งเรื่องนี้"
"ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณสมหวังได้นี่"
เรื่องสมมุติจากหนัง ซีรีส์ ฯลฯ สู่ความจริงที่ตัวละครในเรื่องมีชีวิตขึ้นมา ทั้งยังขอร้องอ้อนวอนให้สมหวังในความรัก หากจะต้องเขียนใหม่ก็ไม่ใช่เรื่อง พอได้ยินหว่องบอกว่ามีวิธีแก้ไขเขาก็แทบหมดลมหายใจ
"ก็หาคนที่หน้าเหมือนผมสิ"
"มันก็มีแต่จะเจอได้ไง"
"ก็ผมจะช่ว-"
"แล้วทำไมไม่ไปแก้เอง"
"ก็คุณเป็นคนแต่ง" พอโดนประโยคนี้ไปก็แอบจึกกับข้อมูลเท็จจริงว่าแทน นาย ธารา สายน้ำ นามปากกา ธารา เป็นคนแต่งนิยายเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้แทนถามไปว่า 'ปล่อยวางไม่ได้เหรอ' เจ้าตัวตอบกลับมาว่า 'ไม่ได้' เพราะมันไม่ยุติธรรมที่วาววาโดนเป่าหู พร้อมมีการหลงตัวเองด้วยว่าถ้าคุณไม่แต่งให้ผมตาย วาววาอาจรักผมก็ได้
ช่างกล้าช่างมั่น แต่ก็จริงแหละ
"ผมเจอเป้าหมายแล้ว เขากำลังอ่านนิยายคุณอยู่"
"แล้วคือต้องทำไงต่อ"
"ทั้งคุณและเขาต้องเข้าไปโลกนิยายเพื่อแก้ไขเรื่องบ้าบอจากคุณทั้งหมด"
พระเจ้าช่วย นี่เขาโดนตัวละครสมมุติขึ้นมาด่าเหรอเนี่ย แล้วเขาผิดอะไรที่แต่งออกมา
เขา ผิด อะ ไร!
"พี่แทน..เอาจริงดิ"
"อืม..ก็ไม่ใช่แค่ต้องทำให้หว่องรอด"
"..."
"แต่ต้องทำให้วาววารักหว่องด้วย"
นอกจากคำว่างานเข้าแล้วกู ลูคัสต้องทำไงต่อ
จากการพิจารณานิสัยหว่องและความสัมพันธ์ในเรื่องคือติดลบจนแทบอยากหยุมหัวทั้งคนแต่งและหว่องด้วยอีกคน คือขอโทษนะ ทำไมเขาต้องมาเป็นคนรับผิดชอบเพียงแค่บังเอิญไปหน้าเหมือนจนต้องเฮงซวยมาอยู่ในโลกนิยายนี้เหรอ
"แล้วขอพรให้หว่องกับวาววารักกันเลยได้ไหม"
"ไม่ได้อะดิ หว่องบอกอธิษฐานไปก็ไร้ประโยชน์"
"เขาอยู่กับพี่เหรอ"
แทนพยักหน้าเพื่อให้ลูคัสเข้าใจว่ามันถูกต้องแล้วที่หว่องอยู่กับแทนตลอดเวลา ไม่ทันได้อ้าปากค้างก็ต้องกระพริบตาไปอีกครั้ง ร่างสูงสง่าผ่าเผยจนละสายตาไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น เทียบกับลูคัสคือไม่ได้จริง ๆ เมื่อได้เห็นเต็มสองตา รอยยิ้มสุขุมนุ่มลึกทำเขาแทบละลายลงไป
โคตรจึ้ง
"ขอโทษด้วยนะลูคัส แต่ฉันไม่อยากให้จบแบบนั้นเลย ฝากคุณทำให้สำเร็จด้วยนะ"
เอาก็เอาวะ ถ้าวาววาไม่รักก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว
TBC
Comments (0)