ลูคัสกลับเข้ามาในห้องพร้อมหายใจเข้าออกรุนแรง ความสับสนและความกลัวผสมเข้ากันจนต้องหยิบยาดมมาบรรเทา เขาไม่คิดเลยว่าการได้เห็นวาววาในเวอร์ชันแทนมันน่ากลัวสุดหัวใจแต่เขาไม่ใช่หว่อง หากเป็นหว่องไม่มีทางกลัวแถมกล้ายียวนใส่ด้วยซ้ำ ลูคัสหลุดภวังค์หลังเสียงโทรศัพท์สายเข้าจากแทนดังขึ้น เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ความกลัวยังคงอยู่แต่ไม่เท่าตอนก่อนหน้า ทว่าอีกสิ่งหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ได้

 

วาววาจูบหว่อง (หรือเขานะ?)

 

"ฮัลโหลพี่แทน ฮือ คัสขอโทษที่ไม่ตอบกลับ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย"

 

"ไม่เป็นไร แล้วมีเรื่องอะไร ทำไมถึงเศร้าเนี่ย" แทนรู้สึกแปลกใจกับน้ำเสียงของอีกฟากที่ดูหงอยยังไงชอบกล

 

"คุณวาววาเขาจ่อปืนใส่ผม แบบคัสกลัวมากเลย คัสตกใจจนเกือบจะกราบขอร้องไว้ชีวิตเขาแล้ว แต่สุดท้ายเขาไม่ได้ยิงแต่จูบคัสแทน"

 

เดี๋ยวนะ

 

"ลูคัส..จำฉากนั้นได้ไหม ความจริงแล้วหว่องต้องจ่อปืนวาววากลับนะ"

 

"ฮะ!?"

 

"แล้วต้องเป็นหว่องที่จูบวาววาด้วย"

 

อีเหี้ย เขาทำอะไรลงไปเนี่ย

 

ลูคัสลืมฉากเด็ดของนิยายนี้ลงไปได้ไง เขาจำได้ว่ามันเป็นตอนวาววาผิดหวังในตัวหว่องจนอยากฆ่าให้ตายแต่สุดท้ายหว่องก็จูบอีกฝ่ายและไม่มีการนองเลือด

 

"พี่..ไม่ใช่ว่าคุณวาววากำลังพิสูจน์อะไรอยู่เหรอ"

 

"พี่ก็ไม่แน่ใจ แต่ที่รู้ ๆ หว่องรู้แล้วว่าแกกับวาววาจูบกัน"

 

ไอ้พี่แทน!

 

ยังไม่ทันด่ากลับพบเสียงคนขออนุญาตเข้าห้อง ซึ่งเป็นจินและวาววาที่เข้ามา ลูคัสขอวางสายพร้อมส่งยิ้มให้สองคนอย่าเป็นมิงตร จินเห็นดังนั้นจึงพยายามส่งกำลังใจและขอโทษเขาแต่อีกคนยังทำหน้านิ่งอยู่ข้างจิน ลูคัสยังไม่กล้าจะเหลือบตามองทว่ารัศมีอันเปล่งปลั่งของตัวเอก สุดท้ายแล้วเขาก็มองหน้าไปดูจนได้

 

ฮรุก คนอะไรถึงจะหน้านิ่งยังมีสง่าขนาดนี้

 

เสียงฝ่าเท้านิ่งงันเดินเข้ามาใกล้ วาววามองหว่องไร้ซึ่งอารมณ์แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนตกใจ ทำเอาจินและลูคัสยังต้องมองหน้าอย่างไม่เข้าใจ วาววาคุกเข่าต่อหน้าก่อนพูดอะไรออกมาที่เขายังคิดว่าหูฝาด

 

"ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเหนื่อยมาตลอด"

 

"..."

 

"เรื่องที่จ่อปืนและจูบเธอ ฉันยังพูดไม่ได้ว่าเพราะอะไรถึงทำ แต่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่าฉันไม่มีทางหักหลังเธออีกแล้ว"

 

ลูคัสกะพริบตาปริบไม่ใช่ว่าโกรธหรือกลัวแต่การกระทำของวาววามันเหมือนไม่ใช่คนที่เขาเคยอ่านและรู้จัก ถึงจินยืนสงบไร้กิริยาตอบโต้ทว่าในใจกลับลุ้นแทบไม่ไหวเพราะสิ่งที่ไม่เคยเห็นกำลังแสดงอยู่ต่อหน้าเขา ฝ่ามือของหว่องถูกวาววากุมไว้พร้อมเลื่อนประทับไปยังริมฝีปาก ตั้งแต่เกิดมาเป็นครั้งแรกที่โดนสกินชิพขนาดนี้

 

"หากทุกอย่างจบลงแล้ว ฉันหวังว่าต่อจากนี้เธอจะได้รับความรักและไม่เจ็บปวดอีก"

 

หวังว่าเธอจะไม่ลืมฉัน

 

 

 

ภายในเรืออันกว้างใหญ่มากพอที่จะทำให้ทุกคนบนเรือไม่อึดอัด ลมเหลือบมองชิชากำลังเตรียมข้าวของให้กับทุกคนขะมักเขม้น ตอนแรกเขาคิดว่าจันทร์และชิชาเป็นพี่น้องแต่ความจริงทั้งคู่เป็นคนรัก โชคดีของเพื่อนจริง ๆ ที่ได้พบคนดีและไม่ทิ้งไปไหน ภายในเวลาสามปีของพวกเขาราวกับตายทั้งเป็น ไม่เห็นแสงเห็นตะวัน ภาวนาว่าให้มีชีวิตแม้สิ้นหวัง แต่ตอนนี้เขามีหวังมากพอจะได้กลับไป ต้องขอบคุณชิชาจากใจจริง

 

"ชิชา เหนื่อยไหม"

 

"ไม่ครับ พี่ลมไปพักผ่อนเถอะครับ"

 

"แล้วนี่เราเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม" ลมใช้สายตาตรวจสอบชิชา ช่างดูดีมีภูมิฐานไม่น้อย ทั้งการแต่งตัวหรือใบหน้าทำเขาอดจะสงสัยไม่ได้

 

"ก็ทำงานพวกงานโรงแรมระดับห้าดาวนี่แหละครับ การกินอยู่เลยดีขึ้นมาบ้าง"

 

ไอเด็กนี่มันเก่งจริง ๆ 

 

ชิชาตัดสินใจขอตัวจากลมก่อนไปดูจันทร์ที่ยังนอนซม ถาดข้าวต้มในมือถูกวางไว้ด้านข้างปลุกอีกคนให้ลุกขึ้นมากิน จันทร์ลืมตาออกมาช้า ๆ พร้อมเลื่อนใบหน้าไปพบคนรักส่งยิ้มบางเบา หากนี่เป็นความฝัน เขาภาวนาให้อยู่ในนี้ตลอดไป

 

"พี่จันทร์มากินข้าวแล้วค่อยนอนนะครับ"

 

อาการบาดเจ็บยังคงมีแต่พอบรรเทาให้พยุงต่อจนถึงประเทศไทยได้ เขาสงสัยว่ากลุ่มคนที่ช่วยของชิชานั้นเป็นใคร ทำไมถึงสามารถทำให้ความเจ็บปวดคลายลงมากโข

 

"ชิชารู้ใช่ไหมว่าพี่ถูกบังคับแต่งงาน"

 

"ครับ..ก่อนจะมาพวกผมตรวจสอบดูแล้ว ลูกของพี่แท้งและผู้หญิงคนนั้นก็ตาย ส่วนญาติเขาก็มารับร่างไม่ทันเพราะถูกทำลายแล้ว"

 

ใช่ ทุกสิ่งที่ชิชาพูดถูกหมด เขาถูกให้แต่งงานกับคนกัมพูชาที่โดนหลอกเฉกเช่นเขา อีกทั้งก่อนจากกันพวกเขาโดนข่มขืน เขาไม่สามารถกรีดร้องได้แม้แต่นิดเดียว มีแต่ความเสียใจที่ไม่สามารถพาอีกคนมีชีวิตอยู่ได้ สุดท้ายจึงกล้ำกลืนฝืนทนมาจนถึงตอนนี้

 

"แล้วตอนนี้เธอยังทำงานอยู่หรือเปล่า"

 

"ทำครับ"

 

"แล้วทำอะไรล่ะ พนักงานเงินเดือนเหรอ"

 

"ไม่ใช่หรอกครับ พี่จันทร์พักเถอะ จะได้มีแรง"

 

หลังจากจันทร์กินข้าวต้มหมดแล้วเขาก็นอนพักผ่อน ถึงจะเหมือนเดิมอย่างสามปีที่แล้ว แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปของชิชานั้น เขาสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวอะไรบางอย่าง ราวกับมีอำนาจและเลือดเย็น

 

เขาอาจคิดมากไป อาจจะไม่ใช่อย่างนั้น

 

 

 

ตอนนี้แทนและหว่องแอบอยู่ปลีกวิเวกพ้นสายตาผู้คนเพราะหว่องสั่งให้เขาเดินไปหลังจากคุยโทรศัพ์กับลูคัสเสร็จแล่ว ไม่รู้เพราะหึงหรืออะไรแต่หว่องกลับนิ่งอย่างเห็นได้ชัด

 

"คุณแทน"

 

"ว่า"

 

"คุณมีงานอะไรอีกไหม"

 

"ไม่นะ"

 

"ไปสำนักแก้ไขเรื่องราวกัน"

 

 

TBC

HAPPY PRIDE MONTH  ขอบคุณทุกคนที่คอยมาอ่านกันนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะฮือ ㅠㅡㅠ