ลูคัสถ่างตาจ้องโทรศัพท์ของตนในความมืดมิด เฝ้าคอยข้อความจากแทนอย่างใจจดใจจ่อ เกือบเช้าวันใหม่แล้วที่ตอนนี้ยังไม่ได้รับการตอบกลับมา ลูคัสภาวนาให้กลุ่มนั้นเดินทางปลอดภัยและพบจันทร์โดยสวัสดิภาพแต่อดไม่ได้ที่รู้สึกตระหนก ถ้าหากไม่สำเร็จ เขาจะยังมีโอกาสไปโลกของตัวเองใช่ไหม แล้วแทนจะได้กลับไปเหมือนเขาหรือเปล่า

 

ตึ้ง!

 

สิ้นสุดการรอคอย แสงสว่างจากหน้าจอปรากฏเป็นข้อความจากคนที่เขารอมาเกือบชั่วโมงกว่า

 

'ภารกิจสำเร็จ :)'

 

ลูคัสลุกพรวดขึ้นจากฟูก รีบลงไปข้างล่างเพื่อบอกข่าวดีกับใครก็ได้ที่อยู่ตรงนั้น โชคดีที่มีทั้งสิงห์ วาววาและจินนั่งอยู่ด้วยกันตรงโต๊ะ ทว่าความเคร่งเครียดคุกรุ่นในบรรยากาศ อาจไม่เป็นใจกับการบอกตอนนี้ ลูคัสจึงปรับอารมณ์ให้คงนิ่งก่อนพยายามกลับไปที่เดิมอย่างเงียบเฉียบ

 

"พูดมา" ฝ่าเท้าหยุดชะงักเมื่อวาววาเปิดประโยคอนุญาตให้เขาบอก หัวใจเต้นสั่นระรัวพร้อมกุมฝ่ามือไม่ให้ลนไปกว่านี้ ลากเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามวาววาและไม่ลืมสำรวจอีกสองคนที่เหลือ 

 

ทำไมน่ากลัวจังวะ

 

"คุณแทนบอกว่าเจอคุณจันทร์แล้วครับ"

 

"..."

 

เฮ้ย อย่าเงียบดิ

 

ก่อนจะเอื้อนเอยออกไป ลูคัสพบว่าวาววาหยิบปืนขึ้นมาจ่อที่เขาโดยไม่ให้สุ้มเสียง อีกสองคนที่นั่งอยู่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหว เขากำมือกดอารมณ์ไม่ให้พรั่งพรู หลับตาลงพยายามข่มความกลัวจนสุดชีวิตแต่สุดท้ายแล้วลูคัสจึงนั่งคุกเข่าขอร้องวาววาอย่างจำนน

 

"วาววา"

 

"..."

 

"ขอโทษ"

 

"ขอโทษอะไร" ลูคัสเงยหน้าพบสีหน้าถมึงทึงโดยไม่เคยเป็นมาก่อน ในหัวเขาเริ่มเลือนรางคิดอะไรไม่ออก น้ำตาไม่รักดีก็สั่นคลอนไร้การควบคุม หากตอนนี้เขาตายก็ขอให้หว่องกับแทนรู้ไว้ว่าเขาทำหน้าที่ตรงนี้อย่างสุดความสามารถแล้ว ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าการตายโดยไม่ได้บอกลาใครมันว้าเหว่เหลือเกิน สายตาอ้อนวอนหวังให้อีกคนเห็นใจ หากวาววาไว้ชีวิตไม่ลั่นไกใส่เขาสัญญาว่าเขาจะทำให้อีกคนเชื่อมั่นว่าหว่องรักวาววามากจริง ๆ

 

วาววาเดินเข้าใกล้ก่อนดึงคอเสื้อหว่องให้ลุกขึ้นและทิ้งปืนลงพื้นก่อนจุมพิตไปยังริมฝีปากอีกคน ลูคัสเบิกตากว้างนิ่งงันกับสิ่งที่เกิดขึ้น ลมหายใจรดรินให้กันและกันทำให้ต่างคนต่างรับรู้ว่าใกล้ขนาดไหน วาววาเปลี่ยนจากการจับคอเสื้อเป็นคล้องคอแนบชิด สัมผัสบางเบาย้ำเนิบนาบหวังให้อีกคนได้รับรู้ ลูคัสตั้งสติก่อนผลักวาววาออกห่างจากตัวด้วยความตกใจ

 

"ว--"

 

"เธอไม่ต้องขอโทษ ไม่มีอะไรต้องขอโทษ"

 

"..."

 

"ฉันบอกทุกอย่างไปหมดแล้ว หวังว่าเธอจะได้คำตอบจากมัน"

 

 

 

 

แทนเหม่อมองท้องทะเลอันกว้างใหญ่อย่างเลื่อนลอย หลังจากส่งข้อความให้ลูคัส อีกคนทำเพียงแค่อ่านและไม่ตอบกลับมา ถอนหายใจเสียงดังจนเฮิงที่อยู่ใกล้ตัดสินใจทักขึ้น

 

"คุณทีปกรเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

 

"เปล่าครับ ผมสบายดี"

 

"โกหก" คำพูดนี้ไม่ใช่เฮิงแต่เป็นหว่องที่พูดราวกับจะฆ่าเขาให้ได้ เฮิงพยักหน้าก่อนเหม่อมองท้องฟ้าสีครึมในยามเช้า สายลมพัดพานำกลิ่นทะเลลอยมาบางเบา ยังไม่ทันได้ภิรมย์คำถามจากแทนทำเอาเฮิงยังตกใจ

 

"คุณเฮิงชอบคุณหว่องเหรอครับ"

 

"..."

 

"ขอโทษด้วยนะครับที่เสียมารยาท"

 

"ไม่หรอกครับ แต่คุณรู้ได้ไงว่าผมชอบลูคัส"

 

หว่องรู้ดีว่าอีกคนชอบลูคัส แถมอีกฝ่ายยังเรียกชื่อจริงอีกคนเพราะลูคัสเคยเล่าว่าไปอ้างเป็นชื่อของพ่อแม่ตั้งให้เขาตั้งแต่เกิด ส่วนแทนเองยิ้มขบขันในใจเพราะตั้งแต่ก่อนมากัมพูชา เขาเห็นสายตาแรงกล้าใครบางคนส่งมาที่เฮิงอยู่เลย

 

"ถือว่ารู้แล้วกันครับ"

 

หลังจากประโยคนั้นก็ไม่มีใครปริปากพูดอีก นึกย้อนดูแล้วตัวละครทุกตัวเปลี่ยนไปอย่างกู่ไม่กลับ แถมยังมีเฮิงมาชอบลูคัสในร่างหว่องอีก ไม่แน่หลังจากกลับไปเขาอาจริเริ่มเขียนเวอร์ชันโลกคู่ขนานลงเว็บให้อ่านฟรีก็ได้ 

 

"คุณแทนครับ ถ้าผมกลับไปแล้ว ผมอาจจะขออยู่กับคุณก่อนนะครับ ผมรู้สึกว่าถ้าผมกลับไปพ่อผมอาจจะไม่ไว้ชีวิตผมอีก"

 

"ยินดีครับ แต่ผมอาจจะขอให้คุณช่วยอีกอย่างหนึ่ง"

 

"ว่ามาเลยครับ"

 

"พอดีว่าคุณหลิงมาขอความช่วยเหลือจากผม"

 

"..."

 

"หากไม่เป็นการรบกวน ช่วยไปเป็นเพื่อนกับผมทีนะครับ"

 

 

TBC