-เมืองพระสีหนุ (Sihanoukville (city)) เมืองชายทะเลของจังหวัดพระสีหนุ ประเทศกัมพู เป็นเมืองท่าเรือน้ำลึกซึ่งติดกับอ่าวไทย

-มีความไม่สมเหตุสมผล

-มีการกล่าวถึงฉากทำร้ายและความเป็นอยู่เล็กน้อย

 

 

 

 

 

ลูคัสหายใจทั่วท้องหลังวาววาบอกเหตุผลทำไมถึงเรียกชื่อจริงเขา "เห็นเฮิงเรียกบ่อย อีกอย่างฉันเคยถามเธอแล้ว เธอจำไม่ได้เหรอ" ได้ยินเช่นนั้นก็โล่งใจที่ความลับไม่เปิดเผย เป็นไปได้หากภารกิจนี้สำเร็จเขาไม่อยากมีตัวตนเหลือด้วยซ้ำแต่บังเอิญเขากลับบอกชื่อให้เฮิงไปแล้ว อาจไม่แย่หากต้องหลุดสักวันว่าเขาไม่ใช่หว่อง เหม่อมองท้องฟ้าสีมืดในยามค่ำคืน ผู้คนพลุกพล่านเดินไปมาตลอดสาย ตอนนี้ลูคัสและจินหาพื้นที่นั่งกิน ส่วนวาววาไปทำธุระส่วนตัวอีกสักพักถึงกลับมา

 

"หว่อง คิดว่าอนาคตจะเป็นยังไง"

 

"ไม่รู้เหมือนกัน"

 

"นั่นสิ แต่ฉันดีใจนะ ที่ได้เธอกลับมาอีกครั้ง ความจริงแล้วฉันคิดจะหักหลังเธอ แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ เธอสบายใจได้"

 

เขาอยากให้หว่องมาฟังสักครั้ง ขนาดเขาเองยังรู้สึกอยากจะร้องไห้เลย

 

"หว่อง.."

 

"อื้อ อ้าอาเอย (ว่ามาเลย)"

 

"นี่เธอชอบวาววาใช่ไหม" ลูคัสพยักหน้าตอบรับ เอาเข้าจริงเพราะหว่องชอบวาววาอยู่แล้ว ทำไมเขาคิดจะปฏิเสธด้วยล่ะ 

 

"แล้วจินรู้ได้ไง"

 

"ก็รู้แล้วกัน" จินหันหน้าเฉไฉก่อนพบวาววาเดินหน้าพร้อมน้ำอัดลมสามแก้วและของกินประปราย เขารับของจากวาววาก่อนจัดแจงแล้วยื่นให้หว่องโดยอีกฝ่ายกำลังกินลูกชิ้นเอร็ดอร่อย 

 

"อิ่มกันยัง" เสียงวาววาเอ่ยดังขึ้น

 

"วาววากินอันนี้สิ อร่อยนะ"

 

"ป้อนฉันสิ"

 

ลูคัสถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำขอ ไม่น่าเชื่อว่าวาววาจะพูดคำนี้ออกมาได้ เอาเข้าจริงลูคัสไม่เคยสลัดบทเก่าหรือนิสัยวาววาในเวอชันแทนได้สักนิด

 

"แล้ววาววาอยากกินอะไร"

 

"ตามใจเธอ"

 

ลูคัสเหลือบมองสีหน้าจินกำลังแซวพร้อมพยักใบหน้าและกำมือให้กำลังใจ ลูคัสเลือกขนมจีบไส้กุ้งก่อนยื่นเข้าไปราวกับกลัวตาย วาววาเห็นท่าทางเช่นนั้นจึงจับข้อมือหว่องขยับเข้าใกล้และกินเข้าไปไม่รีรอ

 

"อ อร่อยไหม" 

 

"อืม" 

 

เมื่ออาหารทุกอย่างหมดลง ทั้งสามเดินเล่นต่อโดยยังไม่กลับที่พัก ถือเป็นอีกวันที่ดีก่อนไปใช้ชีวิตที่มีเรื่องราวอีกมากต้องเผชิญ อาการง่วงนอนเริ่มคืบคลานและสุดท้ายศีรษะลูคัสถูกวาววาจัดแจงนอนบนไหล่ขณะนั่งรถขนส่งสาธารณะอยู่ 

 

"คุณวาววาชอบหว่องหรือเปล่าครับ"

 

"..."

 

"ถ้าชอบก็บอกไปดีไหมครับ"

 

"เขาไม่ได้ชอบฉัน"

 

และมันคงไม่มีวันนั้น

 

 

 

 

 

เวลาเที่ยงคืนกว่า ณ พระสีหนุ แสงสีเสียงท่ามกลางคนพลุกพล่านและร้านบันเทิงต่าง ๆ ยังไม่หลับใหล สถานที่พวกเขาจะไปคือร้านคาราโอเกะ ที่แห่งนั้นเป็นหนึ่งในเหยื่อถูกบังคับทำงานที่นี่ จิน แทน ชิชา และหว่อง ปลอมตัวเป็นนักท่องเที่ยวโดยใช้บริการปกติส่วนห้องที่ใช้บริการคือห้องพิเศษ VIP เป็นหนึ่งในห้องที่ชิชาเคยจองไว้ก่อนหน้า หว่องตัดสินใจปลีกตัวสำรวจทุกพื้นที่เผื่อหาบุคคลเป้าหมายของพวกเขานั่นคือ ลม เพื่อนของจันทร์ที่ยังมีชีวิตอยู่ทำงานคนละที่กับจันทร์ส่วนเพื่อนอีกคนพยายามดิ้นรนหนีทว่ากลับตายตรงกลางทะเล 

 

"เจออะไรไหม" แทนใช้พลังจิตถามหว่อง

 

"เหมือนจะเป็นหัวหน้ากำลังทำร้ายคนงานอยู่"

 

"เจอลมไหม"

 

หว่องลอยตัวเข้าใกล้ก่อนพบร่างลมในสภาพอ่อนแรง ตัดสินใจสั่งแทนให้จัดการคนในร้านนี้ไร้ซึ่งความปรานี หว่องเปลี่ยนที่เคยยืน ประชนหน้าหัวหน้างานและทำลายข้าวของให้ตกใจเล่น ทุกอย่างรอบตัวเริ่มเละเทะไม่เหลือเค้าโครงเดิม เขาจัดการรัดคอจนหมดสติไป

 

"เรียกชิชามาด่วน"

 

เป็นผีก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องใช้แรงเยอะ

 

 

 

 

ชิชาวิ่งเข้ามาทางด้านหลังครัวพบบุคคลที่รู้จักจริงตามทีปกรบอก ถึงจะสงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายรู้สภาพห้องครัวเละและมีสองคนที่ชิชาเห็นคาดเดาว่าเป็นเหยื่อเช่นกันกำลังทำหน้าตาตื่นพยายามขอร้องชีวิตเป็นภาษาอังกฤษ ชิชาจึงลองถามเชิงว่าเป็นคนที่ไหน พวกเขาเป็นคนไทยมาอยู่ที่นี่สามปีกว่า ชิชาจึงบอกไปว่าตามหาจันทร์และมาช่วยเหลือพวกเขา

 

"พี่ลม พี่ลม เป็นไงบ้าง"

 

ลมพยายามลืมตาจากความเจ็บปวดระบมในการถูกทำร้าย น้ำเสียงคุ้นเคยเอื้อนเอ่ยถามหาทำให้เขามั่นใจว่าตัวเองอยู่ในความปลอดภัยแล้ว

 

"ค ใคร"

 

"ชิชาครับ ผมมาตามหาพี่จันทร์"

 

สิ้นเสียงประโยค ลมและอีกสองคนจึงเล่ารายละเอียดทั้งหมดที่เกิดขึ้น โดยข้อมูลที่ได้มาคือจันทร์ถูกบังคับให้แต่งงานกับผู้หญิงไทยคนหนึ่ง จันทร์ทำงานอยู่ร้านอาหารเป็นคนล้างจาน ส่วนพวกเขาทำงานในร้านคาราโอเกะมาสามปีกว่า การใช้ชีวิตและความเป็นอยู่เหมือนรอวันตายอย่างไร้จุดหมาย เสียงฝ่าเท้าเข้ามาพบทีปกรและเฮิงในสภาพเหงื่อชุ่มตัว เสียงหอบหายใจหนักหน่วงก่อนผ่อนลมเข้าจังหวะปกติ 

 

"เดี๋ยวพวกคุณจะอยู่ในการดูแลของเฮิงนะครับ ส่วนคุณลมจะต้องไปโรงพยาบาลก่อน"

 

แทนเห็นว่าเรียบร้อยดีจึงบอกให้ออกไป ก่อนเดินเข้าไปหาหว่องที่ตอนนี้รวบรวมกำลังคนทำผิดไว้เป็นกลุ่มก้อนแล้ว

 

"เรียบร้อยดีนะ"

 

"ครับ แล้วเราจะทำยังไงต่อดี"

 

"ปล่อยให้พวกมันนอนอยู่ตรงนี้แหละ"

 

 

 

TBC

ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกการอ่านและหัวใจมากเลยนะคะ ไรท์เองอาจจะเขียนไม่ดีมาก สามารถบอกหรือปรับปรุงได้เลยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนจากใจจริงค่ะ

ㅠㅡㅠ