"ชิชาเป็นไงบ้าง"

"นอนอยู่ ยังไม่ตื่น" เป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงที่ชิชายังนอนแน่นิ่งไม่ตื่นเสียที หว่องเห็นท่าว่าไม่มีคำตอบที่ต้องการจึงพยักหน้าเข้าใจก่อนหายตัวไปพร้อมโผล่มาด้วยท่านั่งมาดขรึมตรงข้ามกับแทน

"วันนี้ฉันแวะไปหาหลิงมา"

"นั่นเรียกว่าแวะเหรอ" แทนไม่อยากเชื่อคำพูดของหว่องสักเท่าไร เพราะการ 'แวะ' ไปหามันคือเหมือนไปสังหารมากกว่า เสียงเคลื่อนตัวขยับเล็กน้อยจากคนบนเตียงทำให้หว่องรีบหายตัวไปเหลือเพียงคนหน้าฉากอย่างแทน

"..."

"..." 

แล้วมันต้องทักอะไร

"ทีหลังจะเอาผมไปช่วยพาเดินหรือลากแทนพาบินด้วยนะครับ"

"..." 

"อยากได้ข้อมูลอะไรครับ" แทนหลุดภวังค์ในความคิด ดูท่าเหมือนจะไม่คิดปกป้องหรือเจ้าเล่ห์อย่างในนิยายที่เขาเคยเขียนด้วยซ้ำ

หรือเขาคิดผิด?

"ขอถามหน่อยสิว่าทำไมถึงยอมง่ายจัง"

"..."

"หรือว่ามีคนในนั้นทำผู้มีพระคุณต-" ไม่ทันพูดจบ ชิชาลุกพรวดจากเตียงนอนทันที ใบหน้าเรียบนิ่งกลายเป็นขมึงทึงทำเอาแทนยังใจสั่นด้วยความกลัว ถ้าถามว่ารู้ได้อย่างไรก็เขาเป็นคนแต่งเรื่องนี้ 

สงสัยเล่นจี้จุดไปหน่อย

"อย่าถามว่ารู้ได้ไงแต่ช่วยเอาปืนเก็บเข้าที่ก่อนได้ไหม"

ชิชาลอบมองสีหน้าเอือมระอาส่งมาจึงตัดสินใจเก็บปืนเข้าที่ แทนสังเกตบรรยากาศและคนตรงหน้า เมื่อสถานการณ์เริ่มอยู่ในระยะปลอดภัยอีกครั้งจึงวางท่าทีผ่อนคลายเก็บความกลัวเอาไว้มิดชิดไม่เล็ดลอดสายตาใคร

"รับสายคุณหลิงสิ"

"..."

"คุณชิชาพูดเองว่า.."

"สวัสดีครับคุณหลิง ขอโทษที่ไม่ได้รับสาย" ชิชาทำหน้าบอกบุญไม่รับก่อนตัดสินใจโทรกลับหานายจ้างของตน

"เสียเวลา ฉันอยากถามคุณว่าจัดการเรื่องนั้นเรียบร้อยใช่ไหม" แทนทำเฉไฉนั่งอ่านหนังสือไปพลาง ๆ ไม่ยักรู้ว่าจะยอมเล่ารายละเอียดทั้งหมดถึงขนาดที่ว่ามีจุดใดเปลี่ยนไปบ้าง

"คุณทำพลาดเหรอ" 

"ผมตั้งใจทำพลาดและผมรู้ว่าคุณถือไพ่เหนือกว่าผม" ชิชาบอกด้วยเสียงเรียบ ใบหน้าไร้ความรู้สึกแต่อาการเจ็บหน่วงยังคงดำเนินต่อ

"แล้วยังไง" แทนสวมบทบาทเป็นทีปกรผู้เจ้าเล่ห์และโอ้อวด ความจริงเรื่องนี้เป็นปมหลักสำคัญของตัวละครชิชาแต่เพราะเขาไม่เขียนให้เป็นประเด็นหลักมากพอถึงไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไร

"เขาถูกลักพาตัวไปเมื่อสามปีก่อนทางฝั่งอ่าวไทย กัมพูชา"

"ฮะ! จริงปะพี่แทน" รวมตัวกันอีกครั้งของกลุ่มแก้กรรม (ตั้งโดยแทน) บริเวณตรงสวนดอกไม้ที่เดิม หลังสอบสวนในห้องนอนได้สักพักก็ได้ข้อมูลเกือบทั้งหมดตามที่ต้องการแล้ว ส่วนชิชานั้นขอตัวกลับเพราะนายจ้างเรียกไปพบ หว่องถอนหายใจออกมาเสียงดังจนอีกสองคนรับรู้ความแค้นและรำคาญขนาดไหน

"พวกสองเหี้ยนั่นมันทำเรื่องนี้เป็นปกติ ทางเดียวที่อยากชนะมันคือต้องตาย" ใบหน้าเคร่งเครียดคิ้วขมวดเป็นเส้นหยักของหว่องเด่นชัด ต่อให้พวกนั้นมากราบแนบเท้า หว่องคงเหยียบซ้ำเติมให้มือใช้งานไม่ได้ตลอดชีวิตอย่างแน่นอน ลูคัสตัดสินใจสารภาพแผนการตีสนิทหลิงของวาววาพร้อมทั้งบอกไปอีกว่าโอกาสที่วาววาจะรักหว่องนั้นดูไม่ยากเท่าไรแล้ว

วาววาน่ะ รักหว่องจริง ๆ นะ

"วาววาไม่ฆ่าฉันก็ดีเท่าไรแล้ว ขอบคุณมากนะลูคัส"

ลูคัสไม่เข้าใจแต่มันคงไม่เป็นไร

TBC