หว่องอมยิ้มกับคนตรงหน้าเป่าโจ๊กหายร้อนกรุ่น บรรยากาศเปลี่ยนไปมากจนเขาไม่คิดเหมือนกันว่าลูคัสทำได้ขนาดนี้ แม้ดีใจกับผลลัพธ์ทว่าเขาตระหนักรู้อะไรหลายอย่างแต่สุดท้ายต้องเก็บไว้ในใจ วาววายื่นช้อนเข้ามาทำให้เขาอ้าปากโดยลืมไปว่ายังไม่หายร้อนดี

 

"สมน้ำหน้า"

 

"ก็เห็นเธอเป่า แล้วยังจ--แค่ก แค่ก"

 

"พูดเร็วไปก็ไม่มีใครมาฆ่านะ" คำพูดเจ็บแสบทำให้หว่องมั่นใจว่าวาววาน่าจะรู้เรื่องราวพวกนั้นหมดแล้ว

 

"รู้ตั้งแต่เมื่อไร"

 

"ตั้งแต่แรก" ประโยคสั้น ๆ แต่จับใจความอย่างดี เขาพอเห็นการกระทำวาววาเวลาอยู่กับลูคัสและเขาแตกต่างจนเปรียบเทียบได้ แม้หน้าตาพวกเขาคล้ายกันแต่ความหล่อเหลางดงามมันก็ต้องเป็นเขาอยู่เสมอ

 

"ฉันว่าลูคัสดีกว่าเธอเยอะนะ อย่าคิดไปเปรียบเทียบเลย"

 

"ทำไมถึงเลือกฉัน"

 

"..."

 

"เธออยากรู้ความจริงเหรอ" คำตอบกลับนี้ หว่องพอรู้ว่าจุดประสงค์คืออะไร ไม่แปลกใจหากอีกฝ่ายรู้สึก ต่อให้ไม่ใช่นิยายมันคงเป็นคำตอบนั้น

 

"เขาบอกเธอตอนไหนว่าไม่รัก" วาววาเงยหน้าหลังหว่องพูดประโยคนั้นจบ

 

"..."

 

"แต่ขอบคุณที่เลือกฉันนะ" หว่องดึงตัววาววาป้อนจูบอย่างโหยหา ความร้อนแรงปะทุเข้ากันดั่งไฟไม่มีวันดับ ลุกโชนด้วยความปรารณาเหลือล้น วาววาถอนตัวอ้อยอิ่งจ้องมองนัยน์ตาความต้องการของหว่องก่อนเอนตัวเข้าหา หว่องเปลี่ยนจากริมฝีปากเป็นคอ ไม่ทันเลื่อนส่วนอื่น เสียงประตูจากจินทำให้ทั้งสองชะงักและแสร้งกลับไปอยู่ที่เดิม

 

"ไม่ต้องปิดบังก็ได้ครับ ผมเห็นหมดแล้ว" 

 

 

 

ผ่านมาสามวันลูคัสกลับมาทำงานออฟฟิศด้วยความรู้สึกค้างคาแม้เหมือนไม่มีอะไรแต่หัวใจกลับไม่เป็นเช่นนั้น เขาจำได้ว่าอ่านนิยายเและผล็อยหลับคาหนังสือ สิ่งสุดท้ายเขาเห็นตัวเองโดนยิงและมีคนชื่อวาววาเขย่าตัวสุดแรง พยายามหาทางรักษาจนดูท่าไม่รอด สัมผัสนุ่มตรงหน้าผากคล้ายเป็นเรื่องจริง 

 

แปลก

 

ทั้งที่เหมือนอ่านจบแต่ทำไมรู้สึกว่ายังอ่านไม่จบ

 

ลูคัสสะบัดไล่ความคิดกลับไปทำงานตรงหน้า วันนี้พวกเขาจะพบกับ ceo คนใหม่ ดูท่าเป็นที่เลื่องลือเนื่องจากข่าวลือว่าเป็นคนใหญ่คนโตติดต่อผู้คนมากมาย พยายามถามชื่อจากพนักงานไม่มีใครตอบเขาสักคน

 

"ลูคัส!" เสียงคุ้นเคยบางคนเรียกเขาพบใบหน้าแจ่มใส่ส่งยิ้มทะเล้นมาให้

 

"ใครครับ"

 

"เอ้า กูฮิมไง มึงลืมเหรอ" คนชื่อฮิมเบิกตากว้างมากทำเอาเขาเออออแต่ก็ขบขันความสดใสอีกฝ่าย

 

"โทษทีว่ะ แล้วมึงเรียกกูทำไม"

 

"ไอจินมันถามหามึง นี่ก็เที่ยงแล้ว มึงยังจะทำงานอยู่อีก" ฝ่ามืออีกคนเขย่าไหล่พยายามยัดเยียดให้เลิกทำงาน ลูคัสเห็นจึงรีบจัดการธุระเพราะอาการท้องร้องเริ่มเรียกหา

 

"แต่ทำไมกูคุ้นมึงจังวะ"

 

"โอโห อีกนิดกูว่าอยู่บ้านพักคนชราและ"

 

"ไม่ดิ แบบมึง--"

 

"ไม่รีบแดก ไปเจอเจ้านายช้ากูไม่รู้ด้วยนะ"

 

เฮิงกับจินเหรอ?

 

 

หลังหาร้านอาหารกินได้ ลูคัสรีบถามความสงสัยที่อยู่ภายในใจทันที

 

"พวกมึงเคยอ่านมาเฟียหว่องไหม"

 

"ฮะ วายร้ายเกมเศรษฐี?" จินเงยหน้าจากเมนูอาหารมองลูคัสพยักหน้ารัวราวกับดีใจ 

 

"เออ ๆ นั่นแหละ พวกมึงสองคนเหมือนตัวละครที่กูอ่านเลย" ว่าจบจินกะพริบตาปริบส่วนฮิมลุกขึ้นไปเติมน้ำรีฟิลล์ การกระทำแปลกประหลาดทำลูคัสแสดงสีหน้าออกชัดเจนว่าบังเอิญจนน่าตกใจ ผ่านไปไม่กี่วินาทีจินหัวเราะขำแก้เขินว่าพูดเกินไป อาจเพราะอยู่กับกลุ่มเพื่อนมากเลยเอาเก็บไปฝัน

 

"มึง นั่นพี่แทนของมึงอะ" จินชี้ทางข้างหน้าร้านโดยแทนกำลังมองหาโต๊ะว่างทว่าไม่ทันเลือกก็พบกับลูคัส จินและเฮิง

 

"ลูคัส! แกเป็นไงบ้าง สบายดีไหม!" แทนกุลีกุจอเข้าไปกอดลูคัสที่ยังอ้ำอึ้ง พอพินิจให้ดีเขาพอปะติปะตอเรื่องราวได้บ้าง

 

"พี่ที่แต่งมาเฟียหว่องเหรอ!"

 

"จำได้แล้วหรือไง แล้วนี่พี่ขอนั่งด้วยได้ไหม" ว่าจบจินกับลูคัสรีบขยับให้มีที่นั่งว่างอัติโนมัติ ไม่นานฮิมกลับมาพร้อมแก้วเต็มมือ เวลาผ่านล่วงเลยจนเกือบสายอีกทั้งลูคัสยังมีเหตุจำเป็นต้องเข้าห้องน้ำจึงทำให้ต้องไปทีหลัง ไม่ทันดูทางก็เผลอชนใครบางคนอย่างจัง

 

"ขอโทษครับ" ลูคัสก้มหัวเดินต่อโดยไม่สังเกตผู้ที่หันหลังมา

 

 

[ไอคัสมึงรีบมาด่วน เขาประชุมกันแล้ว]

 

"เออกูรู้แล้ว ถึงแล้วเนี่ย" ลูคัสตัดสายฮิมพร้อมทำตัวลีบเตรียมใจเปิดประตูเพื่อพบสายตานับหลายคนจ้องมอง เมื่อเห็นว่าเป็นเวลาอันสมควรจึงรีบก้มตัวอย่างสุดชีวิตและเป็นไปตามคาดผู้คนมองมาที่เขาและคนตรงกลางหันมามองด้วยเช่นกัน ทว่าทุกอย่างดูช้าลงเพราะคนในฝันอันแสนคุ้นเคยทำให้เขาเผลอจ้องโดยไม่รู้ตัว

 

"เชิญครับ" คนตรงกลางผายมือเชิญนั่งลงที่ว่างซึ่งเป็นหัวมุมห่างไกลแต่มองเห็นทัศนียภาพชัด หัวใจของลูคัสเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเขาจะเจอคนในฝันคลับคล้ายคลับคลาขนาดนี้ คำพูดในประชุมไม่ได้เข้าในสมองเลยสักนิด ตอนนี้มีเพียงแต่ความไม่เข้าใจและงุนงง สรุปแล้วมันคือความฝันหรือความจริงที่เกิดขึ้น

 

"ลูคัส"

 

"..."

 

"ลูคัส!" ลูคัสได้สติพบว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองกว่าทำให้เหลือคนในห้องประชุมไม่กี่คน จิมกับฮิมเอะใจพฤติกรรมแปลกไปของลูคัสทั้งจำชื่อเพื่อนตัวเองไม่ได้แถมยังเลื่อนลอยจนน่าเป็นห่วง

 

"แล้ว..แล้วเจ้านายคือใคร"

 

"นี่มึง--"

 

"ไอฮิม มึงนี่นะ ปากหมาจริง ๆ เขาชื่อณคุนหรือวาวา อีกอย่างเขานั่งรอมึงอยู่" ลูคัสหันมองทางซ้ายเห็นวาวานั่งทำงานที่เดิมไม่ต่างก่อนหน้าและเขาโดนสองคนนี้ผลักไปหาให้เขาขอโทษที่ทำตัวเสียมารยาท

 

"เอ่อคุณวาวาครับ ผมต้องขอโทษที่กับการกระทำสะเพร่าด้วยนะครับ"

 

"ไม่เป็นไรครับ อีกอย่างผมเข้าใจได้เพราะคุณเพิ่งเข้าห้องน้ำไปใช่ไหม"

 

"แต่ผมมีเรื่องสงสัย"

 

"..."

 

"คุณเหมือนคนที่ผมรู้จักเลย" วาวาหยุดนิ่งกับการทำงานทั้งหมดก่อนยิ้มมุมปากเล็กน้อย

 

"ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะ"

 

"ลูคัส"

 

END

ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบลงอย่างเป็นทางการ! และที่เหลือไรท์จะทำการรีไรท์ทั้งหมดเพื่อให้สมบูรณ์แบบมากขึ้น ขอบคุณสำหรับการเดินทางมาหนึ่งปีที่กว่าจะแต่งให้จบสักเรื่องไม่ง่ายเลย ยังไงก็ขอกล่าวอย่างเป็นทางการว่าจบบริบูรณ์ค่ะ ยังไงขอให้ทุกคนโชคดีกับการใช้ชีวิต จนถึงตอนนี้ลูคัสยังไม่กลับมาแต่เชื่อว่าลูคัสต้องกลับมาแน่นอนค่ะ ยังไงไรท์ขอจบการแต่งนิยายและนักเขียนค่ะ ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ